LOGINShare
บทที่ 1566
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1567
ซ่งซีซีคิดว่าวันนี้ยังมีเวลาได้พูดคุยกับเสิ่นว่านจืออย่างเต็มที่ แต่กลับลืมเสียสนิทว่าวันแต่งงานนั้น มีเรื่องจุกจิกมากมายเพียงใด สาวช่างแต่งเจ้าสาวที่เชิญมาโดยเฉพาะได้มาถึงแล้ว ลงมือแต่งหน้า จัดแต่งผมให้ นับได้เพียงชั่วยามเดียวก็ผ่านไปแล้ว เสิ่นว่านจือหน้าตางดงามสดใสอยู่แล้ว ยิ่งอยู่ใต้ฝีมือของช่างที่เชี่ยวชาญ ก็ยิ่งงามจนบุปผายังอาย กลางวันทานเพียงอาหารง่ายๆ พอเสร็จแล้ว แขกผู้ร่วมส่งตัวเจ้าสาวก็ค่อยๆ ทยอยกันมาถึง เดิมทีภรรยาของพี่ชายคนโตของฝ่ายเจ้าบ่าวคือสตรีสกุลจี ไม่ควรจะมาที่นี่ แต่จีซูเซิ่นกลับยืนกรานจะมา นางบอกว่า นางก็เป็นคนฝ่ายเจ้าบ่าว และก็เป็นฝ่ายเจ้าสาวด้วย ไม่ขัดแย้งกันสักหน่อย อย่างไรก็เป็นวันมงคล จะอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ทุกคนมีความสุขก็พอแล้ว ตอนที่สวมชุดเจ้าสาว เสิ่นว่านจือกลับรู้สึกประหม่าอย่างไร้สาเหตุ นางจะแต่งงานจริงๆ แล้วหรือ? แต่งงานหมายถึงต้องดูแลบ้าน มีลูก ไม่อาจใช้ชีวิตอิสระเสรีได้เหมือนเดิมอีกต่อไป เป่าจูยังเคยพูดว่าแต่งงาน แต่ตอนนี้นางก็ยังไม่แต่งเลยนี่นา นางหันขวับไปมองเป่าจู “ทำไมเจ้าถึงไม่แต่งงานกันล่ะ” เป่าจูถึงกับอึ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1568
หัวหน้าตระกูลเสิ่นรอจนเสิ่นว่านจือคำนับครบสามครั้ง ถึงได้กลั้นสะอื้นเอาไว้ได้ “ลุกขึ้นเถิด เจ้าเด็กไร้หัวใจ” เสิ่นว่านจือค่อยๆ ลุกขึ้น ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส นางเงยหน้าขึ้น บีบไล่น้ำตากลับคืน ในชั่วขณะนั้นจู่ๆ นางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เสียใจที่ตัวเองดื้อดึงเกินไป ไม่ยอมให้ญาติพี่น้องมาร่วมงาน ดันเลือกความสะดวกสบาย อยากจัดงานแต่งที่เมืองหลวง “ท่านพ่อ วันนี้เมื่อจัดงานมงคลเสร็จแล้ว พวกเราจะติดตามท่านกลับบ้าน ไปจัดงานเลี้ยงที่บ้านอีกครั้ง รอจัดงานที่บ้านเสร็จแล้ว ค่อยกลับไปจัดอีกครั้งที่สำนัก ดีหรือไม่เจ้าคะ?” หัวหน้าตระกูลเสิ่นย่อมรู้สึกยินดีเป็นธรรมดา เพียงแต่ก็อดสงสารลูกสาวที่จะต้องเดินทางไปมาลำบากไม่ได้ “เจ้าเคยพูดมิใช่หรือว่า เจียงหนานไม่มีสหาย ไม่อยากกลับไปจัดงานที่นั่น?” “ลูกไม่มีมากก็จริง แต่ท่านพ่อมี ท่านปู่ก็มี ลูกจะเห็นแก่ตัวเพียงลำพังไม่ได้ ทำให้ท่านต้องเสียหน้าไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” หัวหน้าตระกูลเสิ่นมองลูกสาวอย่างทั้งปลื้มใจและปวดร้าวในใจ พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ลูกสาวที่รู้ความถึงเพียงนี้ วันนี้จะต้องออกเรือน เป็นสะใภ้บ้านอื่นเสียแล้ว” เสิ่นว่านจือเดินเข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1569
วันแรกที่หิมะแรกโปรยปรายลงมา จักรพรรดิ์ซูชิงพลันเกิดความคิดประหลาดขึ้นมา ทรงมิได้เสด็จออกว่าราชการมานาน แต่กลับเสด็จประทับบนบัลลังก์มังกร ทรงประกาศว่าจะเสด็จออกตรวจตราด้วยพระองค์เอง เพื่อทอดพระเนตรแผ่นดินแคว้นซางอันงดงาม ส่วนราชกิจนั้นเดิมทีเนี่ยเจิ้งหวางเป็นผู้ดูแลอยู่แล้ว บัดนี้ก็ให้เขารับผิดชอบต่อไป จักรพรรดิ์ซูชิงทรงมีพระพักตร์อิดโรย ผอมซูบ ขุนนางทั้งหลายพากันทูลทัดว่าไม่ควรเสด็จไป แต่พระองค์ทรงตั้งพระทัยไว้แล้ว จึงให้ซ่งซีซีกับชี่กุ้ยคุมคนติดตาม พร้อมพาหมอมหัศจรรย์ดันและหมอหลวงจินร่วมทางด้วย แล้วในวันถัดจากที่ประกาศ ก็ออกเดินทางทันที การเสด็จออกตรวจครั้งนี้ของจักรพรรดิ์ซูชิง มิใช่การตัดสินใจชั่ววูบ แต่ได้ปรึกษาเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมานานแล้ว แม้หมอมหัศจรรย์ดันจะไม่เห็นด้วย แต่เมื่อพระองค์ยืนกรานจะไป เขาก็ทำได้เพียงติดตามร่วมเดินทาง แผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ จักรพรรดิ์ซูชิงย่อมอยากทอดพระเนตรอีกสักครั้ง แต่จุดหมายที่แท้จริงของพระองค์คือ สำนักเทพโอสถพระองค์ต้องการพบลูกชายเป็นครั้งสุดท้าย หมอมหัศจรรย์ดันก็เคยบอกกับเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีไว้เป็นการส่วนตัวแล้ว ว่าการเสด็จไป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1570
ก่อนจักรพรรดิ์ซูชิงจะเสด็จออกจากเมืองหลวง เซี่ยหลูโม่ก็ดำรงตำแหน่งเนี่ยเจิ้งอ๋อง และรับหน้าที่ว่าราชการแทนพระองค์แล้วเขามีผลงานการศึกอันเกรียงไกร ขุนนางทั้งราชสำนักเดิมทีก็มิได้มีผู้ใดไม่ยอมรับฟังคำสั่งเขา ตรงกันข้ามยังเคารพนับถือเขาไม่น้อยแต่บัดนี้ฮ่องเต้แม้ประชวรกลับปลอมกายออกจากวัง ร่ำลือในราชสำนักกลับเริ่มกล่าวถึงเนี่ยเจิ้งอ๋องด้วยความระแวงที่ระแวงเขา ก็เพียงเพราะหวั่นเกรงว่าองค์รัชทายาทยังเยาว์วัย เนี่ยเจิ้งอ๋องจะฉวยโอกาสข่มเหงและคิดชิงราชบัลลังก์ในภายภาคหน้าแต่เดิม เรื่องทำนองนี้ ล้วนเป็นเรื่องที่คนพูดมากเข้าก็กลายเป็นความจริง คำพูดของคนมากมายมีพลังยิ่งกว่าทองคำ ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้คนไม่น้อยที่มิได้ให้ความเคารพเซี่ยหลูโม่ดั่งเดิม ต่อราชโองการของเขาก็รับเพียงเปลือกนอก หาได้ทำตามจริงไม่ กระทำการลวกๆ เพียงขอไปทีหลี่เต๋อฮวยเห็นบรรดาขุนนางบางคนมีพฤติการณ์เยี่ยงนี้ ก็กระวนกระวายใจนัก จึงไปพบกับเจ้ากรมอาญาหลี่ลี่เป็นอันดับแรก เพราะหลี่ลี่คือท่านตาขององค์รัชทายาท เป็นบิดาของพระสนมซูเฟยผู้ล่วงลับ ยามนี้เมื่อเกิดข่าวลือว่าร้ายต่อเนี่ยเจิ้งอ๋อง หลี่ลี่ควรจะออกหน้าแก้ต่างให้เนี่ยเจิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1571
ระหว่างเดินทาง เรือและรถม้าเหน็ดเหนื่อยนัก จักรพรรดิ์ซูชิงก็มิได้สบายอันใด อาการประชวรก็ทวีความรุนแรงขึ้นทุกวันหมอมหัศจรรย์ดันแม้จะช่วยฝังเข็มและจ่ายยาให้ ก็เพียงบรรเทาเท่านั้น หากยังคงเดินทางต่อไป อาการย่อมยิ่งเลวร้ายลงโชคยังดีที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงมีพระราชหฤทัยเด็ดเดี่ยว แม้ระหว่างทางจะทรงทุกข์ทรมานเพียงใด ก็ยังข่มกลั้นฝืนทน เพราะลมหายใจนี้ พระองค์จะมิอาจปล่อยให้ขาดหายได้สำนักเทพโอสถ ตั้งอยู่ ณ เมืองหมิงโจวทางทิศใต้ อากาศทั้งสี่ฤดูอบอุ่นดุจฤดูใบไม้ผลิ เป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การพักฟื้นร่างกายที่สุดแม้เวลานี้จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว กลับไร้ซึ่งความเหน็บหนาว ราวกับเพิ่งย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้นชาวเมืองหมิงโจวมิได้รู้จักชื่อสำนักเทพโอสถกันนัก กลับคุ้นเคยกับร้านขายยาเย่าหวัง ซึ่งเป็นร้านยาใหญ่ที่สุดในหมิงโจวเสียมากกว่าแท้จริงแล้วสำนักเทพโอสถ แต่มิได้มีเพียงที่หมิงโจวแห่งเดียว แต่แห่งนี้กลับเป็นสถานที่ที่ผลิตสมุนไพรล้ำค่ามากที่สุดขุนเขาที่ทอดยาวสลับซับซ้อนเหล่านี้ ล้วนซ่อนสมบัติล้ำค่าไว้มากมายสำนักเทพโอสถ ตั้งอยู่กลางหุบเขา มิได้สูงนัก เส้นทางวกวนลี้ลับ ระหว่างทางรายล้อมด้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1572
หลังตะวันลับเหลี่ยมเขาทิศตะวันตก อุณหภูมิในหุบเขาก็ลดต่ำลง จักรพรรดิ์ซูชิงแม้ตอนขึ้นเขาจะมีคนหามบัลลังก์ให้ ทว่าบัดนี้กลับเป็นฝ่ายแบกองค์ชายใหญ่เดินกลับไปยังเรือนพักองค์ชายใหญ่ซบอยู่บนแผ่นหลังผ่ายผอมของเสด็จพ่อ น้ำตาไหลพรากไม่หยุดแม้แต่น้อยนี่คือภาพที่แม้ในฝันเขาก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน อย่าว่าแต่แบกเขาเลย แม้เพียงจะให้เสด็จพ่อเอื้อมพระหัตถ์ลูบศีรษะเขาสักครั้ง ก็ยังเป็นสิ่งที่เขาเห็นว่าเกินจะหวังแต่...เสด็จพ่อผอมเหลือเกิน เหตุใดถึงได้ผอมเช่นนี้? บนหลังแทบไม่มีเนื้อเหลืออยู่เลยซ่งซีซีกับผู้อื่นยังคงรออยู่ที่หน้าประตูเขา แม้แต่ขุนนางชั้นสูงอย่างชีกุ้ยก็ยังมิได้เข้าไป ผู้ที่หามบัลลังก์เข้าไปเมื่อครู่ล้วนเป็นขุนนางที่จงรักภักดีอย่างถึงที่สุด ผู้อื่นย่อมไม่อาจได้พบองค์ชายใหญ่พวกเขาต่างก็เข้าใจว่าฮ่องเต้เสด็จมายังสำนักเทพโอสถครั้งนี้ ก็เพื่อรักษาพระอาการประชวรเท่านั้นจักรพรรดิ์ซูชิงแบกเขากลับเข้าไปยังเรือนพักของตน เรือนพักแห่งนี้ ตอนเข้ามาก็ดูเหมือนสวรรค์ซ่อนเร้นเบื้องนอกแลไปก็เป็นเพียงเรือนพักธรรมดาหลังหนึ่ง แต่เมื่อย่างก้าวเข้ามา จึงเห็นว่าภายในแบ่งออกเป็นเรือนน้อยเรือนใหญ่แยกต่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1573
จักรพรรดิ์ซูชิงพำนักชั่วคราวอยู่ในสำนักเทพโอสถ ที่แห่งนี้มีโอสถครบครันทุกชนิด แต่พระอาการของพระองค์นั้นกลับอยู่ในจุดที่ยาใดก็ไร้ผลเสียแล้วแต่เมื่อได้อยู่ที่นี่ พระทัยกลับรู้สึกผ่อนคลาย ทั้งร่างก็ประหนึ่งได้วางภาระทั้งหมดลงแล้ว เสมือนเป็นบิดาผู้สามัญในหมู่บ้านที่เฝ้าอยู่เคียงข้างบุตรในทุกวันคืนซ่งซีซีสามารถเข้าไปเยี่ยมได้ นางก็คุยกับองค์ชายใหญ่พักหนึ่งองค์ชายใหญ่มักจะถามถึงพี่รุ่ยเอ่อร์ ถามว่าเขามีสหายใหม่แล้วหรือไม่ซ่งซีซีคิดว่าเขาจะหวง จึงตอบว่า “เขานอกจากเจ้าแล้ว ก็ไม่มีสหายอื่นอีกเลย เขาคิดถึงเจ้าตลอด”องค์ชายใหญ่เงียบไปเนิ่นนาน สีหน้าเผยแววรู้สึกผิด “ข้ามีสหายของตนเองแล้ว จี๋เสียงก็คือสหายของข้า เขาก็ควรจะมีสหายของเขา ข้าเองก็คิดถึงเขาเสมอ แต่ชีวิตนี้ คงไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว”เมื่อกล่าวจบ แววตาเขาก็มีเพียงความหดหู่สิ้นหวังซ่งซีซีลูบศีรษะเขา พลางยิ้มกล่าว “อนาคตยังอีกยาวไกล เหตุใดเจ้าจึงมั่นใจนักว่าจะไม่มีวันได้พบกันอีกเล่า?”“เพราะผู้ใหญ่ไม่ยอม ผู้ใหญ่มักจะต้องคิดเรื่องต่างๆ มากมาย ยังมีสิ่งที่กลัวอีกมากด้วย”“วันหน้า พวกเจ้าก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ เมื่อถึงยามนั้น เจ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1574
เมื่อกลับถึงวังหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็ล้มหมอนนอนเสื่อ มิอาจลุกขึ้นจากเตียงได้อีกหมอมหัศจรรย์ดันกล่าวกับไทเฮาเพียงไม่กี่คำ ความหมายก็คือว่า เกรงว่าอีกไม่กี่วัน ฮ่องเต้คงจะเสด็จสวรรคต หากอยากพบผู้ใด ก็จงรีบพบเสียแต่ตอนนี้ผู้ที่ฮ่องเต้อยากพบเป็นคนแรก ย่อมไม่พ้นไทเฮา“เด็กคนนั้น พอเห็นข้าก็พร่ำถามไม่หยุด คำถามแรกที่เอ่ยขึ้นมาก็คือเรื่องเสด็จย่า เสด็จแม่มิได้รักเขาเปล่าเปล่าเลยจริงๆ”ไทเฮาถอนพระทัยยาว “น่าสงสารนัก ชั่วชีวิตนี้ก็ต้องซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา ไม่ได้ออกมาอีก ขาของเขา...ไม่อาจมีหวังแล้วจริงหรือ?”“เกรงว่าคงไม่มีหวังแล้ว” ริมพระโอษฐ์ของจักรพรรดิ์ซูชิงแห้งซีดไร้สีเลือด “แต่ก่อนจะจากกัน เขากล่าวว่า...เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ เมื่อลูกเรียนรู้วิชาแพทย์สำเร็จแล้ว จะรักษาโรคของพระองค์ให้หายแน่”ไทเฮารู้สึกปวดร้าวในพระทัย “เด็กดีจริงๆ”จักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรเพดานเหนือม่านเตียง แล้วพึมพำว่า “ใช่แล้ว เด็กดีจริงๆ”เมื่อพบไทเฮาเสร็จแล้ว พระองค์ก็ให้เซี่ยหลูโม่พาองค์รัชทายาทเข้ามาเมื่อครั้งยังทรงมีเรี่ยวแรง พระองค์เคยพาองค์รัชทายาทขึ้นว่าราชการ พาไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อตรวจฎีกา ร่วมประชุ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1582
ก่อนที่ข้าจะออกบวช ข้ามีนามว่าเซี่ยฟ่านตั้งแต่เล็ก ข้ามักได้ยินผู้คนกล่าวถึงข้าว่าเป็นเด็กเฉลียวฉลาด ปราดเปรื่องยิ่งนัก เป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดในหมู่โอรสทั้งสามพระองค์ได้ฟังคำกล่าวเช่นนี้บ่อยครั้ง ข้าก็เริ่มเชื่อเสียเอง และบางครั้งยังรู้สึกภาคภูมิใจแต่ทุกครั้งที่ข้ารู้สึกปลาบปลื้มในคำสรรเสริญเหล่านั้น เสด็จแม่ก็จะดึงข้าลงจากฟ้าในบัดดล พระนางจะทอดพระเนตรมาที่ข้า ดวงเนตรเต็มไปด้วยความเวทนาและความรู้สึกสลับซับซ้อน แล้วทอดถอนพระทัยตรัสว่า “น่าเสียดายนักที่เจ้ามาเกิดในครรภ์ของแม่ ถูกเจ้าคนโง่นั่นกดไว้เสียหนึ่งช่วงตัว เจ้านั่นแค่ดวงดีเท่านั้น”เจ้าคนโง่นั่น ข้าก็ได้ยินเสด็จแม่เรียกอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่เด็กเสด็จแม่ไม่เคยตรัสเช่นนี้ต่อหน้าผู้อื่น มีเพียงยามอยู่ตามลำพังกับข้าเท่านั้นเมื่อยังเยาว์ ข้ารู้สึกประหลาดใจนัก เสด็จแม่ชัดเจนว่าส่งเสริมให้เกลียดเสด็จพี่ใหญ่ ทว่าเวลาที่พบเสด็จพี่ใหญ่ พระนางกลับแสดงสายตาอ่อนโยนเปี่ยมเมตตา ตรัสคำชมเชยกับเขามากมาย ทั้งที่เขาออกจะโง่เขลา แต่ยังตรัสว่าเขาฉลาดข้าไม่เข้าใจ จึงแอบไปถามชิงหลันกูกู ชิงหลันกูกูก็เพียงทอดถอนใจ ลูบศีรษะข้าแล้วกล่าวว่า “องค์ชา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1581
เพื่อนรักวัยเยาว์ทั้งสอง ต่างก็มุ่งมั่นสุดกำลังในเส้นทางของตน ซิวเช่อเริ่มต้นจากการเรียนรู้เรื่องสมุนไพร จากสมุนไพรสู่แพทย์ นั่นกลายเป็นที่พึ่งพิงทั้งชีวิตของเขาในสำนักเทพโอสถ แต่เดิม เขาใช้มันเป็นที่พึ่ง เพราะรู้ดีว่าตนไม่อาจลงเขาไปเปิดสถานรักษา รักษาผู้คนได้จริง กระทั่งซ่งรุ่ยมาเยือน และทิ้งท้ายด้วยจดหมายฉบับหนึ่ง ทำให้เขาเริ่มมีความหวังว่าจะได้ลงเขาอีกครั้ง นับแต่นั้น เขาจึงยิ่งทุ่มเทฝึกฝนไม่พักไม่ผ่อน เขาผ่านความเจ็บปวดแสนสาหัส จึงเน้นศึกษาการรักษาอาการบาดเจ็บและอาการเจ็บปวดโดยเฉพาะ แน่นอนว่า การแพทย์คือศาสตร์ที่ต้องรู้รอบด้าน เขาจึงไม่ละเลยสาขาอื่น ในใจเขามีเปลวไฟดวงหนึ่ง เป็นเปลวไฟที่ไม่เคยลุกโชนเลยในหลายปีที่ผ่านมา นับแต่วันที่ถูกส่งมายังสำนักเทพโอสถ เขารู้ตัวดีว่า แม้จะมีชีวิตรอด แต่ชีวิตนี้ก็คงมีเพียงเท่านี้ ทว่าบัดนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขามีโอกาสเปลี่ยนตัวตน เปลี่ยนใบหน้า นำสิ่งที่เรียนรู้ติดตัวลงจากเขาไป เขาจะเป็นคนที่มีประโยชน์ เป็นผู้ที่ใช้ชีวิตในแสงตะวัน ไม่ใช่เต่าที่ซ่อนตัวอยู่ในเปลือก เขาตื่นเต้นถึงขั้นหลายคืนติดกันขลุกอยู่ในโรงปรุงยา ทั้งกินทั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1580
"เซี่ยจิ้งเหยียน ปากเจ้าหยุดได้บ้างหรือไม่?" ซ่งซีซีขมวดคิ้ว มองดูบุตรสาวที่กำลังพันแข้งพันขาพี่รุ่ยเอ่อร์ด้วยคำถามไม่หยุดไม่หย่อนใบหน้าเล็กๆ แดงจัดจากแดด เผ้าผมยุ่งเหยิงราวกับรังนก มองปราดเดียวก็รู้ว่าเพิ่งออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านมานับแต่พี่รุ่ยเอ่อร์กลับจากการเดินทาง เข้าประตูมา เด็กน้อยก็ไม่หยุดเจื้อยแจ้ว ถามเรื่องสนุกต่างๆ ที่พี่ชายพบเจอระหว่างท่องเที่ยว"เสด็จแม่เจ้าคะ" เซี่ยจิ้งเหยียนเบิกตากลมโต มองมาด้วยท่าทีใสซื่อไร้เดียงสา ใบหน้าราวกับเก็บเอาส่วนดีจากทั้งบิดาและมารดามาไว้ครบถ้วน "ข้ามิได้พบพี่รุ่ยเอ่อร์มานาน วันเดียวไม่ได้เจอ เหมือนห่างกันสามปี นี่ไม่รู้เลยว่าห่างกันมากี่เดือนกี่ปีแล้ว ข้าย่อมมีเรื่องมากมายต้องพูดกับพี่เขาเจ้าค่ะ""วันเดียวไม่เจอเหมือนห่างกันสามปี ใครสอนเจ้าพูดเช่นนี้?" ซ่งซีซีขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิมเซี่ยจิ้งเหยียนตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ "อาจารย์ลุงหวังพูดกับท่านน้าเสิ่นอย่างนี้ ตอนก่อนเขากลับไปเขาเหม่ยซานไม่กี่วัน พอกลับมาก็กอดท่านน้าเสิ่นแล้วพูดประโยคนี้ล่ะเจ้าค่ะ"เสิ่นว่านจือรีบก้มหน้าลงทันที หลบเลี่ยงสายตาคมกริบดั่งมีดของซ่งซีซี ใครจะรู้เล่าว่าตอนนั้นจิ้งเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1579
การออกจากเมืองครั้งนี้ของซ่งรุ่ย เขาแจ้งกับฮ่องเต้ว่าออกไปท่องเที่ยว แต่เขามิได้อยู่ที่สำนักเทพโอสถนานนัก เพียงเจ็ดวันก็ออกเดินทางต่อ แล้วมุ่งหน้าไปยังสถาบันว่านซงเหมินแต่เดิมตั้งใจจะกลับเมืองหลวงไปหาท่านอาหงเซียว ทว่าคิดไปคิดมา สู้ไปหาศิษย์อาผิงหวูจูงโดยตรงดีกว่า ขอให้นางเป็นผู้สอนวิชาแปลงโฉมด้วยตนเอง วิชาแปลงโฉมไม่ใช่เรื่องยาก แต่หากต้องการให้ถึงขั้นแยบยล แปลงแล้วไร้ผู้ใดมองออก เช่นนั้นก็ไม่อาจสำเร็จได้ในเวลาเดือนสองเดือน วิชาแปลงโฉมอย่างง่ายนั้น สามารถทำได้โดยไม่ต้องเสริมอะไรเพิ่มเติมไปจากใบหน้าตนเอง จะเป็นการแต่งเติมหรือแต่งหน้าเท่านั้น แต่หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมา แม้แต่ฝนตกเพียงเล็กน้อย ก็อาจทำให้ความลับถูกเปิดเผย เพราะฉะนั้น ไม่อาจเรียนเพียงวิชาเบื้องต้นเช่นนี้ได้ อีกแขนงหนึ่งของวิชาแปลงโฉม คือการสร้าง “ใบหน้าเทียม” ขึ้นมา ทว่าใบหน้าเทียมทั่วไปนั้นมีความหนา อึดอัด หากสวมใส่นานจะทำร้ายผิวหน้าของผู้สวมใส่ อีกทั้งยังต้องใช้ยาพิเศษในการติดกับผิวหน้า พอถึงเวลาพักผ่อน จะต้องลอกออก ซึ่งอาจดึงเอาผิวหน้าเดิมติดออกมาด้วย ในสำนักหออวิ๋นอี้ แม้จะมีการใช้ใบหน้าเทีย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1578
ยามค่ำ ทั้งสองนั่งสนทนาใต้แสงเทียน เรื่องราวในราชสำนักไม่มีการเอ่ยถึงแม้แต่น้อย ซิวเช่อเพียงรู้ว่าแผ่นดินสงบสุขร่มเย็น เพียงเท่านี้ก็มากพอแล้ว เขามิใช่องค์ชายใหญ่คนเดิมอีกต่อไป สิ่งที่เขาต้องแบกรับ มีเพียงชีวิตของตน ส่วนอื่นนั้น ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว การเข้าไปเกี่ยวข้องกับราชสำนักนั้นเป็นเรื่องอ่อนไหวอย่างยิ่ง ทางที่ดีคือต้องไม่เอ่ยถึงเลยจะปลอดภัยที่สุด เมื่อยังเยาว์ เขายังไม่เข้าใจนักว่าทำไมเขาถึง “ต้องตาย” จนกระทั่งท่านปรมาจารย์ดันค่อยๆ อธิบายให้เขาเข้าใจ รวมถึงอาจารย์ของเขาก็เคยพูดถึงผลได้ผลเสียเหล่านี้ให้ฟัง ระหว่างเขากับน้องสาม แม้จะไม่ไร้ซึ่งสายสัมพันธ์ฉันพี่น้อง ทว่า หากจะใช้ความสัมพันธ์นั้นไปเดิมพันกับชีวิต เดิมพันกับอนาคตที่ไม่แน่นอน ก็มิใช่เรื่องดีสำหรับผู้ใดเลย เขาจึงยอมรับความจริง ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป และต้องมีชีวิตที่ดีในแต่ละวัน ยิ่งกว่าวันพรุ่งนี้ถึงจะไม่เสียเปล่าที่ได้เกิดมา ซ่งรุ่ยถามถึงขาของเขา “ตอนข้ามา ท่านอาบอกข้าว่า ขาของเจ้าลุกไม่ขึ้นอีกแล้ว แล้วเหตุใดตอนนี้ถึงเดินได้บ้างเล่า?” ซิวเช่อตอบว่า “ปีที่เสด็จพ่อสวรรคต มีคนอยู่เพียงไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1577
ดอกอาซาเลียของสำนักเทพโอสถ บานสะพรั่งไปทั่วทั้งเขา ภาพสีสันสดใสเหล่านี้ ช่างงดงามจนทำให้ผู้คนหลงใหล โดยเฉพาะกับผู้ที่ไม่เคยมาเยือนสำนักเทพโอสถ ต่างก็อยากจะปักหลักอยู่ที่นี่ตลอดไป ทว่ากลับมีคนหนึ่งที่เป็นข้อยกเว้น เขาควบม้าจนถึงเชิงเขา พอผูกม้าไว้เรียบร้อยก็เดินเท้าขึ้นเขา สายตาของเขาจับอยู่เพียงหนทางข้างหน้า แม้ดอกอาซาเลียสีแดงจะชูช่อเข้ามาขวางทาง เขาก็เพียงใช้มือปัดออก เขาเดินเร็ว บางครายังใช้วิชาตัวเบาช่วย สำนักเทพโอสถนั้นแม้จะไม่สูงนัก แต่กลับซ่อนตัวได้แนบเนียน ทางขึ้นเขายังแยกย่อยมากมาย ทว่าเขาได้ดูแผนที่มาไม่น้อยกว่าพันครั้ง ขึ้นใจจนจำได้แม่นยำ ในวัยยี่สิบต้นๆ เขาได้รับสืบทอดตำแหน่ง ขณะนั้นท่านอาเล็กมอบของขวัญยิ่งใหญ่หลายสิ่ง และของขวัญที่ใหญ่ที่สุดก็คือแผนที่ฉบับนั้น พร้อมกับข่าวหนึ่งที่ทำให้เลือดทั้งตัวของเขาเดือดพล่าน ซิวเช่อ… ยังมีชีวิตอยู่ คืนนั้นเขาไม่ได้นอนแม้แต่น้อย ภาพในอดีตผุดขึ้นในหัวทีละฉาก ราวกับเป็นเรื่องราวชาติปางก่อน หลังรับตำแหน่ง ต้องเข้าวังถวายบังคม ไปไหว้บรรพชน และเยี่ยมเยือนขุนนางผู้มาร่วมแสดงความยินดี ท่านอาเล็กอยากให้เขาใช้โอกาสนี้สร้างส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1576
เซี่ยหลูโม่มองเสื้อคลุมนั้น “นี่ของข้านี่ เจ้าเห็นว่าข้าอ้วนหรือ? ข้ามิได้อ้วนนี่นา”“อ้อ ของเจ้าหรือ? งั้นก็ยาวเกินไปหน่อย เอาไว้ให้คนแก้ให้หน่อยแล้วกัน”เซี่ยหลูโม่ว่า “เจ้าจะใส่เสื้อหลวมๆ ก็ให้คนตัดใหม่ให้สิ ไฉนต้องเอาเสื้อตัวเก่าของข้ามาแก้ด้วยล่ะ? ใส่ก็ไม่สบาย”“ข้าจะกลับไปอยู่เขาเหม่ยซานหนึ่งปี พอได้สวมเสื้อของเจ้า ก็เหมือนเจ้าคอยอยู่ข้างกายข้ายังไงเล่า” ซ่งซีซียิ้มจนตาโค้ง ราวกับการจากกันหนึ่งปีในปากของนางนั้นเป็นแค่เพียงวันเดียว ดูไม่เป็นเรื่องสำคัญอันใดเลยแม้แต่น้อย“หนึ่งปี?” เซี่ยหลูโม่ถึงกับตกตะลึง “เจ้าจะกลับไปหนึ่งปีเชียวหรือ? ทำไมล่ะ?”“ก็แน่นอนว่าอาจารย์คิดถึงข้า แล้วข้าก็คิดถึงอาจารย์ด้วยสิ” ซ่งซีซีเท้าสะเอว แล้วยื่นเสื้อให้เป่าจูที่ยืนปิดปากหัวเราะอยู่ข้างๆ “แต่ไม่ใช่ว่าจะไปตอนนี้นะ รุ่ยเอ๋อร์กำลังจะรับตำแหน่งสืบทอดจวนกั๋วกง รอเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ข้าค่อยกลับเขาเหม่ยซาน”“ทำไมต้องกลับไปนานขนาดนั้น?” เซี่ยหลูโม่รู้สึกว่าท่าทางยืนของนางแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เอาแต่ถามต่อซ่งซีซีลงนั่งอย่างไม่รีบร้อน “ข้าจะไปอยู่เขาเหม่ยซานหนึ่งปี แล้วจะอุ้มเด็กกลับมาคนหนึ่ง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1575
วันที่สิบสามเดือนเหมันต์ พระองค์กลับมีสติแจ่มใสขึ้นมาก จนเอ่ยว่าหิว และระบุชัดว่าต้องการเสวยโจ๊กเนื้อกับขนมนมอบกรอบอู๋ต้าปั้นรีบสั่งให้คนจัดเตรียม พอโจ๊กเนื้อกับขนมนมอบกรอบมาจัดถวาย เฉินฮองเฮาก็นั่งอยู่ข้างเตียงป้อนพระองค์เหมือนเช่นเคย แต่พระองค์กลับบอกว่าอยากนั่งเสวยเองอู๋ต้าปั้นจึงเข้ามาพยุงพระองค์ให้ลุกขึ้น แล้ววางเบาะนุ่มหนาไว้ที่ด้านหลังพระองค์ผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก เมื่อนั่งก็จะไถลตัวลงทุกครั้ง อู๋ต้าปั้นจึงต้องคุกเข่าข้างเตียง ใช้สองมือประคองช่วงเอวของพระองค์ไว้แน่นโจ๊กหนึ่งชาม พระองค์ก็เสวยจนหมดจริงๆ ไม่เหลือแม้แต่น้อย แล้วจึงเสวยขนมนมอบกรอบหนึ่งชิ้น เพียงแต่พอเสวยเข้าไปแล้วรู้สึกคลื่นไส้ จึงไม่ได้แตะชิ้นที่สองอีกหมอมหัศจรรย์ดันกลับให้คนไปเชิญไทเฮามา พอพูดไม่กี่ประโยค ใบหน้าไทเฮาก็เปลี่ยนสี น้ำตาร่วงลงมาทันทีแม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริง ใจของไทเฮาก็ยังเหมือนถูกมีดกรีด ร้าวจนตัวสั่นไปหมดผ่านไปพักใหญ่จึงมีรับสั่งให้ไปเชิญเนี่ยเจิ้งอ๋องกับองค์รัชทายาทมา แล้วให้เชิญบรรดาองค์หญิงในตำหนักฝ่ายในมาด้วยจักรพรรดิ์ซูชิงดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าพระองค์ประชวร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1574
เมื่อกลับถึงวังหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็ล้มหมอนนอนเสื่อ มิอาจลุกขึ้นจากเตียงได้อีกหมอมหัศจรรย์ดันกล่าวกับไทเฮาเพียงไม่กี่คำ ความหมายก็คือว่า เกรงว่าอีกไม่กี่วัน ฮ่องเต้คงจะเสด็จสวรรคต หากอยากพบผู้ใด ก็จงรีบพบเสียแต่ตอนนี้ผู้ที่ฮ่องเต้อยากพบเป็นคนแรก ย่อมไม่พ้นไทเฮา“เด็กคนนั้น พอเห็นข้าก็พร่ำถามไม่หยุด คำถามแรกที่เอ่ยขึ้นมาก็คือเรื่องเสด็จย่า เสด็จแม่มิได้รักเขาเปล่าเปล่าเลยจริงๆ”ไทเฮาถอนพระทัยยาว “น่าสงสารนัก ชั่วชีวิตนี้ก็ต้องซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา ไม่ได้ออกมาอีก ขาของเขา...ไม่อาจมีหวังแล้วจริงหรือ?”“เกรงว่าคงไม่มีหวังแล้ว” ริมพระโอษฐ์ของจักรพรรดิ์ซูชิงแห้งซีดไร้สีเลือด “แต่ก่อนจะจากกัน เขากล่าวว่า...เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ เมื่อลูกเรียนรู้วิชาแพทย์สำเร็จแล้ว จะรักษาโรคของพระองค์ให้หายแน่”ไทเฮารู้สึกปวดร้าวในพระทัย “เด็กดีจริงๆ”จักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรเพดานเหนือม่านเตียง แล้วพึมพำว่า “ใช่แล้ว เด็กดีจริงๆ”เมื่อพบไทเฮาเสร็จแล้ว พระองค์ก็ให้เซี่ยหลูโม่พาองค์รัชทายาทเข้ามาเมื่อครั้งยังทรงมีเรี่ยวแรง พระองค์เคยพาองค์รัชทายาทขึ้นว่าราชการ พาไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อตรวจฎีกา ร่วมประชุ
