LOGINShare
บทที่ 1188
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1189
นอกเหนือจากการเป็นอาจารย์แล้ว เสิ่นว่านจือยังจัดตั้งกลุ่มเล็กๆ ร่วมกับศิษย์พี่ซือโซและคนอื่นๆ เพื่อจับตัวโจรเด็ดบุปผาพวกนั้นโดยเฉพาะเมื่อก่อนเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ แค่ตามหาตัวพวกเขาให้เจอ ทุบตีให้พวกเขาสารภาพ แล้วส่งไปให้ทางการ สุดท้ายพอไปถึงทางการกลับให้การว่าถูกทุบตีถึงได้ยอมรับสารภาพศิษย์พี่ซือโซแอบติดตามเด็กสาวที่ถูกรังแกอย่างลับๆ แต่พวกนางต่างก็ปฏิเสธ บอกว่าไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นคนที่ไม่ยอมรับยังถือว่าดี มีบางคนพอเห็นหน้าพวกนางก็ไล่ตะเพิดออกไปดังนั้นเนื่องจากขาดหลักฐาน จึงได้รับการปล่อยตัวในที่สุดเจตนาฆ่าของเสิ่นว่านจือเกิดขึ้นมากกว่าพันครั้ง ตามหลักการแก้แค้นให้สาสมของยุทธภพ นางสามารถฆ่าคนและเดินจากไปได้เลยแต่ตอนนี้นางไม่ใช่คนในยุทธภพ ท่านอ๋องเป็นคนของทางการ ซีซีก็ดูแลรับผิดชอบกองทัพซวนเจีย นางไม่อาจเป็นนักโทษฆ่าคนได้นี่เป็นวิธีที่โง่เขลาที่สุดที่นางคิดได้ แต่มันก็โง่เขลาและไม่ได้ผลจริงๆนางทำงานหนักโดยเปล่าประโยชน์ จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครถูกส่งเข้ามาเลยดังนั้น ในดวงตาของนางจึงมีความโศกเศร้าและโกรธขึ้งอยู่เสมอทั้งสองคุยกันสักพัก ซ่งซีซีก็ปลอบนางว่า "ท่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1190
ในจวนเป่ยหมิงอ๋อง นอกจากองครักษ์แล้วก็ไม่ได้ฝึกฝนองครักษ์ลับใดๆ ไว้เลย อย่างมากที่สุดก็มีหลายคนที่ออกไปทำงานข้างนอกให้ มีวรยุทธ์พอใช้ได้ แต่พวกเขาออกไปงานข้างนอก บางครั้งทุกๆ ครึ่งเดือนหรือหนึ่งเดือนถึงจะกลับมาสักครั้งรองลงมาก็มีสายลับ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ใช้เพื่อสอดแนมศัตรู ไม่ใช้เพื่อการส่วนตัวง่ายๆไม่มีการฝึกกำลังคนไว้มากนัก ประการแรกนั้นเป็นเพราะก่อนที่เซี่ยหลูโม่จะเดินทางไปเขตหนานเจียงก็ได้สร้างความดีความชอบทางการรบไว้แล้ว ตอนที่อยู่ที่เมืองหลวงได้เป็นผู้นำกองทัพซวนเจีย อดีตฮ่องเต้ก็ไม่อนุญาตให้เขามีทหารประจำจวนมากเกินไป โดยเฉพาะการฝึกฝนองครักษ์ลับนั้นยิ่งเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างยิ่งประการที่สอง หลังจากไปที่สนามรบในเขตหนานเจียง เขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้ เมื่อกลับสู่ราชสำนักพร้อมชัยชนะ ภายใต้ความระแวงสงสัยของฝ่าบาท ก็ยิ่งไม่มีความคิดในเรื่องนี้ด้วยซ้ำแน่นอนว่าจะมีการตรวจประเมินผล หน่วยองครักษ์ในจวน รวมถึงทหารประจำจวนตามข้อกำหนดของชินอ๋องนั้น เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินสามารถพาทุกคนหลบหนีได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ หากฝ่าบาทให้เขาไปทำธุระอย่างเปิดเผย ก็สามารถระดมพลในกองทัพซวนเจียได้ แต่ตอนนี้ถ้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1191
เซี่ยหรูหลิงไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอยู่พักหนึ่ง มือทั้งสองข้างขดอยู่ในแขนเสื้อ กำแน่น ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ ฝ่ามือยังมีเหงื่อออกเขารู้ว่าเขาต้องตัดสินใจเลือกเมื่อเขากลายเป็นผู้คุมของหอต้าหลี่ เขาคิดเรื่องนี้ในใจเป็นพันๆ ครั้ง หลังจากใคร่ครวญอยู่นาน เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ต่อมาเฉินเส้าชิงเห็นว่าเขาจิตใจไม่สงบ บอกเขาว่าอย่าคิดอะไรเลย แต่ต้องทำงานที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุดคิดไม่ถึง ว่าจะยังไม่มีคำตอบ ตอนนี้เมื่อต้องเผชิญกับคำถามของเซี่ยหลูโม่ เขาก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นมองดูดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขา จิตใจว่างเปล่า พูดขึ้นเกือบจะไม่รู้ตัวว่า "ในหลูโจวมีทหาร แต่ว่ามีเท่าไหร่นั้นข้าก็ไม่รู้”“เจ้ารู้เรื่องนี้มาจากไหน” เซี่ยหลูโม่ถามหลังจากที่เซี่ยหรูหลิงบอกว่ามีทหารในหลูโจว ก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็สงบใจลง ที่แท้การตัดสินใจเลือกไม่ใช่เรื่องยากเขาพูดอย่างใจเย็นว่า "ในจวนอ๋องที่เยี่ยนโจว ห้องหนังสือมีสองชั้น ข้ามักจะอ่านหนังสือบนชั้นสอง บางครั้งพอไปอ่านก็อยู่อ่านทั้งวัน ได้ยินพวกเขาที่อยู่ข้างล่างคุยกันหลายครั้ง แต่ถึงแม้จะกั้นห่างกันเพียงหนึ่งชั้น แต่ห้องหนังสือก็ใหญ่มาก มีหล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1192
เมื่อเซี่ยหรูหลิงเดินออกจากห้องโถง เชิดหน้ายืดอกอย่างองอาจ แววตาแน่วแน่ พลังใจเปี่ยมล้น ดูไม่หดหู่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดสุดท้ายของเซี่ยหลูโม่ที่พูดกับเขาว่า "เฉินยี่บอกข้าแล้ว ถ้าเจ้าทำงานผู้คุมได้ดี ฝึกฝนไปอีกหนึ่งปีครึ่งปี ข้าจะเสนอเลื่อนขั้นให้เจ้า"ในขณะนั้น ขอบตาของเขาแดงก่ำจริงๆยกเว้นเสด็จแม่ของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครเชื่อมั่นในความสามารถของเขา ไม่มีใครยกย่องเขาอย่างแท้จริงเสด็จแม่ชมเชยเขา แต่ว่า คำชมของเสด็จแม่มักจะแฝงมากับการให้กำลังใจ เขาไม่ได้เก่งด้านวรรณกรรมหรือศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก เสด็จแม่จะให้กำลังใจเขาว่าเขาทำได้ดีแล้ว ภายหน้าเมื่อเติบโตขึ้นเขาจะประสบความสำเร็จเช่นไรๆนั่นคือการให้กำลังใจ ไม่ใช่การยืนยันตอนนี้ เขาได้รับการยืนยันแล้ว และเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าการยืนยันนั้นเจือปนกับเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์หรือไม่ ไม่ว่าอย่างไร ความรู้สึกในขณะนี้ช่างสวยงามมาก จนเขาไม่อยากเจาะลึกลงไปมากนักถ้าสามารถให้เขาเดินต่อไปบนเส้นทางนี้ เขาก็จะพยายามทุกวิถีทางเขาไม่เป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อมาตั้งแต่เด็ก บุตรที่เกิดจากสาวใช้ต้นห้อง ได้รับการเลี้ยงดูจากภรรยา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1193
ซ่งซีซียังต้องกำชับอีกหลายอย่างเช่นกัน บอกให้เขาเดินทางโดยสวัสดิภาพ กระทำการสิ่งใดต้องระมัดระวัง พบเจอดอกไม้ริมทางที่ไหนก็ให้มองก็พอ อย่าเด็ดกลับมาเด็ดขาดครั้นได้ยินประโยคที่บ่งบอกถึงความหึงหวง เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกยินดีเหมือนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง กระโดดขึ้นขี่ม้าแล้วคลี่ยิ้ม ยังแสดงความสุจริตใจอีกว่า "ข้าจะไม่ชายตามองแม้เพียงแวบเดียว"แต่กุ้นเอ๋อร์ก็งุนงงอยู่พักหนึ่งว่า "ฤดูหนาวเช่นนี้ บนท้องถนนจะเจอดอกไม้ริมทางได้อย่างไร? ถึงจะมีดอกไม้ แต่ก็มีแต่ดอกไม้ที่คนปลูกไว้ จะยอมให้คนเด็ดกลับมาได้อย่างไร? ถ้าแค่มองก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วทำไมจะไม่มองล่ะ?”ซึ่งคำพูดเหล่านี้ทำให้อาจารย์หยูกับเสิ่นชิงเหอต่างก็หัวเราะเสิ่นว่านจือกล่าวว่า "เจ้ากุ้นผู้น่าสงสาร รีบหุบปากเถอะ เหมือนนำหัววัวมาต่อกับปากม้าจริงๆ คนอื่นพูดเรื่องหนึ่งแต่เจ้ากลับพูดถึงอีกเรื่องหนึ่ง"กุ้นเอ๋อร์ลูบคางอย่างใช้ความคิดอยู่นาน จนกระทั่งจางต้าจ้วงบอกว่าออกเดินทางได้ เขาก็ยังไม่เข้าใจสนมฮุ่ยไทเฟยพอเห็นลูกชายขึ้นหลังม้าก็กลับไปทันที ที่หน้าประตูใหญ่อากาศหนาวมาก จนนางสั่นไปทั้งตัว อีกทั้งส่งเขาขึ้นม้าก็พอแล้ว ที่เขาหันกลับมามองบ่อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1194
ซ่งซีซีช่วยพยุงนางไปนั่งที่เก้าอี้เอนนอน "ขอบคุณแทนศิษย์พี่ห้า แต่ข้าไม่เดาหรอก ท่านบอกว่าท่านเห็นใคร?""วิกเตอร์!" เสิ่นว่านจือตั้งแข็งค้าง อาจเป็นเพราะเมามากเกินไป แต่บางทีอาจจะประหลาดใจเกินไป "ใช่ คือวิกเตอร์ แถมยังไม่ได้มีแค่คนเดียว แต่มีวิกเตอร์หลายคน"“มีวิกเตอร์หลายคน หรือมีหลายคนที่เหมือนวิกเตอร์?” ซ่งซีซีจับหน้าผากของนาง “ดื่มไปเยอะเท่าไหร่ ถึงได้เมาขนาดนี้?”“วิกเตอร์...” นางพูดด้วยความงุนงง หัวสมองยังคงทึบตัน “แต่ไม่ได้ดูสูงอายุเท่าวิกเตอร์”"เหมือนวิกเตอร์ใช่ไหม? คนแคว้นซา?" ซ่งซีซีรู้สึกสงสัย แคว้นซากับแคว้นซางยังไม่มีการติดต่อสื่อสารกัน คนจากแคว้นซาจะมาที่แคว้นซางได้ยาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมาเมืองหลวง หรือแม้แต่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงก็ยิ่งไม่มีเสิ่นว่านจือลิ้นพันกันไปหมด ไม่รู้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน "ใช่...ใช่ ชาวแคว้นซา ในเมืองหลวงมีคนแคว้นซาได้อย่างไร? พวกเขา...ซ่อนตัวอยู่ในหอหนานเฟิง ทำไมลูกค้าที่ไปหอหนานเฟิงถึงไม่พูด? ขนาดข้ายังมองเห็นพวกเขา ลูกค้าเหล่านั้นก็ต้องมองเห็นพวกเขาเหมือนกัน”ซ่งซีซีตกใจมากลูกค้าที่ไปหอหนานเฟิงต้องไม่บอกแน่ๆ หากบอกออกไปก็เท่ากับเป็นการป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1195
ซ่งซีซีไปบอกเรื่องนี้กับอาจารย์หยู อาจารย์หยูก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ถามโดยไม่รู้ตัวว่า "คนแคว้นซาเข้ามาเมืองหลวงและอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ดังนั้นจึต้องตรวจสอบหอหนานเฟิงที่เหลือ จากนั้นตามหาตัวเถ้าแก่ของหอหนานเฟิง หากพวกเขาสามารถรับชาวแคว้นซาให้ทำการค้าในหอหนานเฟิงได้ ไม่มีทางที่จะไม่รู้เรื่องอะไรเลย"สิ่งที่ต้องทราบให้ชัดเจนคือ พวกเขามาเมื่อใด ใครพาพวกเขามาที่นี่ และอะไรคือจุดประสงค์ของการมาเมืองหลวงซ่งซีซีวางแผนที่จะไปตรวจสอบที่หอหนานเฟิงที่เหลือด้วยตนเอง แน่นอนว่าต้องชวนเสิ่นว่านจือและหวังเยว่จางไปด้วยนางไปที่หอหนานเฟิงเพียงสามในห้าแห่งติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน นับจำนวนคนทั้งหมดได้สิบห้าคนดูจากลมหายใจและการเคลื่อนไหวร่างกาย สามารถมองออกว่าทั้งสิบห้าคนเป็นวรยุทธ์แท้จริงแล้วพวกเขาดูไม่เหมือนคนจากแคว้นซา แต่ดูเหมือนคนจากเขตหนานเจียงที่มีรูปร่างปานกลางมากกว่า ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีหากเป็นแสงสลัวก็คงยากที่จะมองออกได้ นอกจากนี้พวกเขายังพูดภาษาแคว้นซางได้ดีมาก การออกเสียงถูกต้องบริบูรณ์ ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยถึงความแปลกประหลาดนี้สำหรับเถ้าแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1196
เสียงกรีดร้องจากหอประชุมดังขึ้นเรื่อยๆ หงเซียวทิ้งท้ายไว้คำหนึ่งแล้วก็รีบวิ่งไปที่หอประชุม "อย่าวิ่งไปไหน หาที่ซ่อนก่อน"ในหอประชุม กั๋วไท่ฮูหยินและเจิ้งฮูหยินหวาดกลัวจนแทบทนไม่ไหว รีบไปปกป้องบรรดาคุณหนูที่อยู่ข้างหลังหยานหรูอวี้และคุณหนูใหญ่หวู่ถือไม้กระบองไว้ในมือ ทุบตีชายเหล่านั้นด้วยความกลัว ด้วยเกรงว่าพวกเขาจะแตะต้องคุณหนูที่อยู่ข้างหลังอย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของหยานหรูอวี้มีจำกัด นางเห็นชายคนนั้นกำลังจะกอดจูช่างอวี่ แต่จูช่างอวี่กรีดร้อง นางจึงกระแทกไม้กระบองใส่ แต่ชายคนนั้นไม่ได้ล้มลง แต่กลับวิ่งเข้าไปหานางด้วยรอยยิ้มเมื่อหงเซียวมาถึง หยานหรูอวี้ก็ถูกชายคนนั้นกอดไว้แล้ว แถมยังยื่นปากเข้าไปที่ใบหน้าของหยานหรูอวี้ หยานหรูอวี้พยายามอย่างหนักที่จะผลักเขาออกไป แต่ไม่มีกำลังเท่าผู้ชาย จึงทำได้เพียงข่วนใบหน้าของชายคนนั้นแบบมั่วๆ ยับยั้งไม่ให้เขาใช้ปากแตะโดนใบหน้าของตัวเองเมื่อเห็นแบบนี้ หงเซียวก็โกรธมาก คว้าด้านหลังของชายคนนั้นด้วยมือเดียว แล้วโยนเขาลงกับพื้นอย่างแรง แถมยังกระทืบท้องของเขา ทำให้ชายคนนั้นกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวดหงเซียวแย่งไม้กระบองของคุณหนูหวู่ แล้วฟ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1429
ฮองเฮาเลือกเวลาอย่างเหมาะสม ไปยังห้องหนังสือเพื่อรับองค์ชายใหญ่ แล้วจึงพากันกลับไปยังตำหนักฉือหนิงเพื่อถวายพระพรไทเฮา กลุ่มคนที่ตามหลังมานั้นอลังการยิ่งนัก แม้แต่องค์ชายใหญ่ยังถูกข้ารับใช้ตัวน้อยอุ้มกลับมา พอมาถึงประตูตำหนักจึงวางเขาลง ฮองเฮาจัดระเบียบอาภรณ์ให้เรียบร้อย แล้วจูงมือองค์ชายใหญ่เข้าไปด้านใน ทำความเคารพด้วยการคุกเข่าตามธรรมเนียม ถวายพระพรไทเฮาอย่างครบถ้วน แต่ไทเฮากลับมิทรงอนุญาตให้นางลุกขึ้นทันที เพียงเรียกองค์ชายใหญ่เข้าไปใกล้ "วันนี้ไทฟู่ชมเจ้าหรือไม่?" องค์ชายใหญ่หดคอเล็กน้อย มองไทเฮาอย่างระมัดระวัง ก่อนตอบเสียงเบา "วันนี้ไทฟู่ลืมชมขอรับ" ฮองเฮาที่ยังคุกเข่าอยู่รีบเสริมว่า "เสด็จแม่ ไทฟู่เข้มงวดนัก มิชมผู้ใดง่ายๆ" แน่นอนว่าฮองเฮาหาได้ทราบไม่ว่า ไทเฮาเคยตกลงกับไทฟู่ว่าหากองค์ชายใหญ่ประพฤติดีและตั้งใจเรียน ไทฟู่จะกล่าวชมเมื่อตอนเลิกเรียน หากมิใช่ก็จะเงียบเสีย ด้วยเหตุนี้ ไทเฮาจึงทรงทราบถึงความประพฤติขององค์ชายใหญ่ในแต่ละวันโดยง่าย ไทเฮามิทรงตอบคำของฉีฮองเฮา เพียงตรัสกับองค์ชายใหญ่อย่างเรียบๆ ว่า "ยังจำกฎเกณฑ์ได้หรือไม่?" องค์ชายใหญ่หน้าซีด รีบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1428
สองแม่ลูกพูดคุยกันในห้องทรงพระอักษรเกือบสองชั่วโมง หลังจากไทเฮาเสด็จกลับ จักรพรรดิ์ซูชิงมีพระราชโองการให้ปลดโทษกักบริเวณของฮองเฮา แต่ยังไม่คืนสิทธิ์การบริหารวังหลังให้ ฉีฮองเฮาเมื่อได้ยินคำประกาศจากอู๋ต้าปั้น ก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ไฉนถึงยกเลิกโทษกักบริเวณอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ในทันใดนั้น นางก็คิดได้ว่าคงเป็นเพราะคำพูดที่ให้นักเลงปากมอมแพร่ออกไปก่อนหน้านี้ได้ผล ฮองเฮายังมีชีวิตอยู่ แต่จะส่งรัชทายาทไปเลี้ยงดูในวังไทเฮา เช่นนี้ไม่สมเหตุสมผล ดังนั้น หลังจากนางได้รับการปลดโทษ นางไม่ได้รีบไปขอบคุณพระมหากษัตริย์ แต่เลือกไปที่โรงเรียนหลวงเพื่อเยี่ยมองค์ชายใหญ่ เมื่อองค์ชายใหญ่เห็นฮองเฮา ทรงดีพระทัยจนสุดขีด ไม่สนใจว่าไทฟู่ยังสอนอยู่ รีบลุกขึ้นพุ่งตัวราวกับนกที่พ้นกรง กระโจนเข้าสู่อ้อมอกของฉีฮองเฮา "เสด็จแม่ ลูกคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านจะพาลูกกลับไปเมื่อไหร่พ่ะย่ะค่ะ?" ฮองเฮาก้มลงจับบ่าของพระองค์ ลูบเส้นผม แล้วสังเกตดูอย่างถี่ถ้วน เมื่อเห็นว่าไม่ได้สวมเสื้อขนสัตว์ และตัวผอมลงมาก คางแหลม นางก็อดปวดใจไม่ได้ "เหตุใดเจ้าผอมเช่นนี้? ที่วังเสด็จย่าไม่ได้เลี้ยงดูอย่างดีหรือ?" องค์
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1427
รุ่งขึ้น เสนาบดีมู่มาถึงสำนักหมอหลวง บรรดาหมอหลวงทั้งหมด รวมทั้งเจ้าสำนักอยู่พร้อมหน้า เสนาบดีมู่ประทับนั่งลงก่อนมองพวกเขาด้วยแววตาหนักอึ้ง "ข้าถามพวกเจ้าเพียงคำเดียว โรคของฝ่าบาท พวกเจ้ามีความมั่นใจหรือไม่?" เหล่าแพทย์เงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่อู๋ย่วนเจิ้งจะเงยหน้าที่ตาแดงก่ำเพราะอดหลับอดนอนขึ้นมองเสนาบดีมู่แล้วส่ายหน้า "ไม่มีขอรับ" "ไม่มีเลยหรือ?" เสนาบดีมู่ถามด้วยท่าทีเหมือนไม่ยอมแพ้ "แม้แต่ความหวังเล็กๆ หรือวิธีการสักนิด?" ในความเงียบงันอีกครั้ง ดวงตาของเสนาบดีมู่ค่อยๆ หมองลงจนไร้แสง เขาถอนหายใจยาว "หากระดมกำลังจากสำนักหมอหลวงทั้งหมด จะยืดเวลาออกไปได้ถึงสองปีหรือไม่?" อู๋ย่วนเจิ้งมีสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ท่านเสนาบดี โรคปอดทรุดนี้กำเริบอย่างรุนแรง อย่าว่าแต่สองปีเลย เพียงหนึ่งปีก็...ยากมากพ่ะย่ะค่ะ" ครั้งนี้ถึงคราวเสนาบดีมู่เงียบไปนาน ก่อนทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง "ระวังคำพูดของพวกเจ้าด้วย" เขาค่อยๆ เดินออกจากสำนักหมอหลวง พลางกระชับเสื้อคลุมให้แน่น ฤดูหนาวผ่านเข้ามาเร็วนัก อากาศยิ่งหนาวจนแทงกระดูก ไทเฮาดูเหมือนจะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่แสงไฟในสำนักหมอหลวงสว่างตล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1426
คืนนี้ เสนาบดีมู่พักอยู่ในวัง จักรพรรดิ์ซูชิงยังคงไม่ได้เสด็จไปยังฝ่ายใน หรือแม้แต่ห้องบรรทมของพระองค์เอง แต่กลับพักผ่อนอยู่บนเตียงลั่วฮั่นในห้องทรงพระอักษร เสนาบดีมู่มองพระองค์เสวยยาเสร็จ แล้วหยิบขนมหวานมอบให้ จักรพรรดิ์ซูชิงรับมาแต่ยังไม่เสวย ทรงยิ้มด้วยสายตา "จำได้ว่าเมื่อครั้งยังเยาว์ เสด็จพ่อเคยทรงลงโทษข้าในห้องทรงพระอักษร พอออกมา ท่านเสนาบดีจะให้ขนมหวานข้าหนึ่งชิ้น พร้อมคำให้กำลังใจ" เสนาบดีมู่มองพระองค์ "ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมก็ยังจำได้ ฝ่าบาทเคยตรัสกับกระหม่อมว่า จะทรงเป็นจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม" "ข้าทำให้ท่านผิดหวังหรือไม่?" จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยขนมหวานเข้าไป น้ำเสียงจึงพร่ามัว เสนาบดีมู่กล่าว "ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ ในใจของกระหม่อม ฝ่าบาททรงเป็นจักรพรรดิ์ผู้ทรงธรรม" "ข้าไม่ใช่" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสด้วยความเศร้าหมอง "ข้ายังมีปณิธานอีกมาก แต่เกรงว่าจะไม่มีโอกาสทำได้" "สำนักหมอหลวงยังไม่ได้ลงความเห็นแน่ชัด ฝ่าบาทไม่ควรทรงหมดกำลังใจ" เสนาบดีมู่กล่าวปลอบ แม้ถ้อยคำจะดูแห้งแล้ง "ข้าเพียงมีเรื่องให้เสียใจอยู่บ้าง แต่ยิ่งกว่านั้น ข้าคิดการณ์ใหญ่" จักรพรรดิ์ซูชิงเอนกายลงบน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1425
เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ทำให้ซ่งซีซีสมองมึนงง คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต องค์ชายใหญ่แทบไม่มีข้อกังขาว่าจะขึ้นเป็นฮ่องเต้ และคาดว่าไม่นานตำแหน่งองค์รัชทายาทจะถูกแต่งตั้ง เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเยาว์ขึ้นครองราชย์ จำเป็นต้องมีคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และไม่ใช่เพียงคนเดียว ซึ่งจะทำให้ราชสำนักแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย สถานการณ์ในราชสำนักจะวุ่นวาย หากไม่มีการแต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการ อาจเป็นไทเฮาหรือฉีฮองเฮาที่ปกครองราชสำนักแทน ฮองเฮาเป็นคนทะเยอทะยาน แม้ตอนนี้ถูกกักบริเวณก็ยังคงวางแผนเพื่อองค์ชายใหญ่ ตระกูลฉีมีอำนาจใหญ่โต แม้ช่วงนี้จะถูกฝ่าบาทกดดัน แต่หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต และองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ ตระกูลฉีก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง ใครจะไม่อยากได้อำนาจ? เสนาบดีมู่ชราภาพและมีความคิดที่จะวางมือ แม้เขาอยากจะช่วยค้ำจุนฮ่องเต้พระองค์ใหม่ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นอาจไม่เอื้ออำนวย นี่เป็นเรื่องในอนาคต สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หากฝ่าบาทเหลือเวลาเพียงหนึ่งปี พระองค์ย่อมจะกวาดล้างอุปสรรคและภัยคุกคามทั้งหมดเพื่อเปิดทางให้องค์ชายใหญ่ก่อนเสด็จสวรรคต และจวนเป่ยหมิงอ๋องก็คือภัยคุกคามที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1424
ผู้ที่ควรมาเยี่ยมก็มาเยี่ยมกันครบแล้ว ซ่งซีซีจึงสามารถพักฟื้นได้อย่างสบายใจ มีเพียงหมอหลวงหลินที่ยังมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว พร้อมนำยารักษาและยาลดรอยแผลเป็นมาให้ อาจารย์หยูมักจะคอยอยู่ข้างๆ คอยกล่าวขอบคุณหมอหลวงหลิน และฝากให้ช่วยกราบทูลขอบพระทัยฝ่าบาท วันหนึ่ง หมอหลวงหลินมาพร้อมกับอู๋ต้าปั้น อาจารย์หยูเห็นว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงเชิญหมอหลวงหลินออกไปอ้างว่าขอคำแนะนำเรื่องรอยแผลเป็น เพื่อเปิดโอกาสให้พระชายาได้พูดคุยกับอู๋ต้าปั้นตามลำพัง ซ่งซีซีเชิญอู๋ต้าปั้นนั่งลงแล้วถามว่า "ฝ่าบาททรงส่งท่านมาหรือ?" อู๋ต้าปั้นถือพัดขนนกวางไว้ที่ข้อศอก มองไปที่องครักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงส่งข้ามา และข้าก็อยากมาเอง พระชายาบาดเจ็บดีขึ้นบ้างหรือไม่?" ซ่งซีซีลังเลเล็กน้อย ก่อนมองเขาตรงๆ แล้วถามว่า "ท่านคิดว่า บาดแผลข้าหายดีแล้วหรือ?" อู๋ต้าปั้นถอนหายใจ "พระชายาโปรดอภัย บาดแผลดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังไม่สามารถเดินได้" ซ่งซีซีฝืนยิ้ม "อย่างที่ท่านว่ามา ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังเดินไม่ได้" "พระชายาอย่าใจร้อน รีบพักฟื้นเถิด" อู๋ต้าปั้นกล่าว ซ่งซีซีพูดเบาๆ "ข้าก็ใจร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1423
หยานหรูอวี้ย่อตัวคำนับ "เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนพวกท่าน ขอตัวเจ้าค่ะ" "เดินทางดีๆ นะ!" จีซูเซิ่นยิ้มส่งด้วยความอบอุ่น หลังจากหยานหรูอวี้จากไป จีซูเซิ่นหันไปมองหวังชิงหรู เห็นแววตาของนางที่เคยสดใสกลับมืดมนและเต็มไปด้วยความเศร้าใจ จีซูเซิ่นรู้ว่านางกำลังเสียใจอีกครั้งจึงกล่าวว่า "เรื่องที่ผ่านมาแล้วคิดไปก็ไร้ประโยชน์ เข้าไปข้างในเถอะ" การที่หวังชิงหรูมาหาซ่งซีซีในวันนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมหาศาล เพราะนางติดค้างซ่งซีซีทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณ ที่บอกว่ามากับพี่สะใภ้ในวันนี้ ที่จริงแล้วคือการเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีต แต่ทว่านางอาจจะประเมินตัวเองสูงเกินไป แม้จะสามารถโน้มน้าวใจตัวเองให้เผชิญหน้ากับซ่งซีซีได้ แต่ในวินาทีที่เห็นหยานหรูอวี้ นางก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก เหมือนโดนบางสิ่งกระแทกอย่างแรงจนสมองโล่งว่างเปล่า รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาก็ดูฝืนเหลือเกิน นางกลัวเหลือเกินว่าจะร้องไห้ออกมา นางเดินตามพี่สะใภ้ทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองอย่างไร้ชีวิตชีวา และเมื่อได้พบซ่งซีซี น้ำตาก็เอ่อท้นอยู่ในดวงตา ซ่งซีซีมองนางแวบหนึ่ง ก่อนเชื้อเชิญทุกคนให้นั่งลงพร้อมรอยยิ้ม และรินชาให้ จีซูเซิ่นมองดู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1422
หลังจากสนมฮุ่ยไทเฟยออกจากวังและกลับจวน นางพารุ่ยเอ๋อร์มาเยี่ยมซ่งซีซี นางเป็นคนพูดไม่หยุด พอรุ่ยเอ๋อร์พูดคุยกับซ่งซีซีเสร็จและเดินออกไป นางก็เล่าทุกเรื่องที่ได้ยินในวัง รวมถึงเรื่องที่ไทเฮาลงโทษอย่างหนัก ซ่งซีซีฟังจบแล้วกลับปลอบใจนางแทนว่า "คนที่ติดอยู่ในวังหลังไม่มีอะไรทำทุกวัน จะเหมือนข้าออกไปเดินเล่นหรือฟังละครไม่ได้ ย่อมชอบแต่งเรื่องเล่าต่างๆ เพื่อผ่านเวลาไป หากไม่ทำเช่นนั้น วันเวลาที่เนิ่นนานจะผ่านไปได้อย่างไร?" สนมฮุ่ยไทเฟยกล่าวด้วยความโกรธ "ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูดจาไร้สาระ พูดออกมาน่าเกลียดขนาดนั้น หากทำให้หมอเอ๋อร์ของเราถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัว นี่หรือคำพูดของคน? แล้วนี่เป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่ควรพูดหรือ? ช่างไม่สำรวมจริงๆ" ซ่งซีซีถอนหายใจ นางเพียงเสียใจว่าตอนที่เริ่มรู้สึกผิดปกติ นางไม่ได้ "บาดเจ็บ" ในทันที แต่ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ดื่มน้ำซุปนั้น แม้นางจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าผิดปกติถึงขนาดนั้น นางกลับคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้นางก็ไม่แน่ใจว่าฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พระองค์ทรงมีความคิดล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1421
ไม่นานนัก สนมฮุ่ยไทเฟยก็กลับมาถึงตำหนักฉือหนิงด้วยท่าทางโกรธจัด ไม่สนใจว่าฝูกงกงอยู่ด้วย นางก็กล่าวด้วยความโกรธว่า "จะไม่ให้พูดได้อย่างไรว่าคนที่อยู่ในวังหลวงนั้นมองโลกแคบ ใจคับแคบเหมือนรูเข็ม เห็นใครดีกว่าไม่ได้! ซีซีของพวกเรามีความดีความชอบจนฝ่าบาททรงชื่นชม เรียกให้นางไปเข้าร่วมการปรึกษาหารือเสมอ แต่คนพวกนั้นกลับแอบพูดกระแนะกระแหนเรื่องหญิงชายอยู่ในที่เดียวกัน ว่าอยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกันไม่เหมาะสม ช่างน่าขำสิ้นดี พวกนางลืมไปแล้วหรือว่าซีซีเป็นขุนนางราชสำนัก? หากไม่ไปห้องทรงพระอักษรเพื่อประชุมราชการ จะให้นางไปแย่งความโปรดปรานในวังหลังหรืออย่างไร?" ไทเฮาทรงจิบน้ำชาอย่างช้าๆ ตรัสถามว่า "พวกนางพูดอย่างนั้นหรือ?" สนมฮุ่ยไทเฟยโกรธจนดวงตาแทบถลนออกมา "ตอนแรกข้าก็ไม่รู้เรื่อง พวกนางชมซีซีอย่างกับว่าเป็นคนใหม่ ว่าช่วงนี้นางมักจะอยู่ในห้องทรงพระอักษรกับฝ่าบาท ข้ายังรู้สึกภูมิใจอยู่พักหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็รู้สึกแปลกๆ พวกนางพูดเหมือนกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี แล้วบอกว่าซีซีของเราคิดจะเกาะกิ่งไม้สูงกลายเป็นหงส์ อ๊าก! ข้าโกรธจนแทบตาย พวกนางยังกลั้นหัวเราะพลางปิดปาก เหมือนพวกแม่ค้าในตลาดเ
