LOGINShare
บทที่ 83
Related chapters
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 84
“ก็ถือที่พวกเจ้าอบรมสั่งสอนลูกชายออกมาแบบนี้ ข้าอยากจะทุบตีพวกเจ้าให้ตายเหลือเกิน”เหลียงจื่ออวี้ก็เทหมดหน้าตักเช่นกัน นางเคยบอกไว้ว่าจะปกป้องลูกชายและน้องสาวสามีในเวลานี้มีคนเดินออกมาจากตระกูลเวิน นั่นคือนางเมิ่งทั้งมหาราชครูเวินและเวินจี้หลี่ต่างรู้สึกว่าไม่มีหน้าจะพบใคร และยิ่งไม่อยากเผชิญหน้ากับชุยอันหรูด้วยเรื่องนี้“ฮูหยินท่านแม่ทัพ ท่านหญิงอันกั๋ว ขออภัยเป็นอย่างสูงที่มีคนแบบนี้ปรากฏตัวขึ้นที่ตระกูลเวินสร้างความเดือดร้อนให้พวกท่าน เรื่องนี้พวกเราจะให้คำตอบที่ทุกคนพอใจอย่างแน่นอน”นางเมิ่งมองไปที่เหลียงจื่ออวี้และชุยอันหรูอย่างอ่อนโยน ไม่มีความเสแสร้งจอมปลอมใด ๆนางยังชื่นชมชุยอันหรูอย่างแท้จริง หลังจากผ่านความเจ็บปวดมามากมาย ก็ยังสามารถยืนหยัดต่อหน้าทุกคนได้อย่างเข้มแข็ง ไม่น้อยเนื้อต่ำใจหรือจองหอง“ดูเหมือนว่ามหาราชครูเวินและอัครมหาเสนาบดีเวินก็รู้ตัวว่าเป็นฝ่ายผิด ไม่กล้าออกมาโต้เถียงกับข้า และไม่คิดจะติดใจถามหาความรับผิดชอบที่ข้าทำร้ายขยะของสังคมนี้บาดเจ็บ”ท่าทีของชุยอันหรูไม่ได้รุนแรง นางเมิ่งก็นอบน้อมเพียงพอแล้ว นางไม่จำเป็นต้องแข็งกร้าวเกินไป“ตระกูลเวินเป็นฝ่า
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 85
นางเมิ่งสะเทือนใจกับคำพูดเหล่านี้ของชุยอันหรูอย่างไม่รู้ตัว ที่น่าสลดใจกว่าเดิมก็คือหากเจิ้นกั๋วกงและซื่อจื่อยังมีชีวิตอยู่ เซียวรั่งและหลินจืออินต้องตายอย่างน่าอับอายเป็นแน่“ท่านหญิงไม่ต้องกังวล ข้าจะนำไปบอกต่อ”ท่าทีของนางเมิ่งยังคงสุภาพอ่อนโยนเช่นเคย นางกระทั่งคิดว่าหากไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นที่เกิดขึ้นกับตระกูลหลิน นางก็อยากจะสนิทสนมกับท่านหญิงอันกั๋วผู้นี้จริง ๆหลังจากได้ฟังข้อความของนางเมิ่ง สมาชิกตระกูลเวินก็มีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันไป“เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไม่เจียมกำลังตัวเอง” สองวันมานี้มหาราชครูเวินก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่เหมือนกันฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่อกล่าวอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น “ในเมื่อต้องการท้าทายตระกูลเวิน เช่นนั้นก็มาทำให้นางสมหวังกันเถอะ ดูท่าทางนางอยากจะเอาป้ายประกาศเกียรติคุณที่ผุพังของจวนเจิ้นกั๋วกงมาพนันกับพวกเรา ว่าแท้จริงแล้วพระทัยของฝ่าบาท ตำแหน่งของตระกูลเวินของเราจะอยู่เหนือกว่าคนตายสองคนนั้นของพวกเขาหรือไม่”คำพูดของนางค่อนข้างหยาบคายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เวินจี้หลี่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มขมวดคิ้ว“ท่านแม่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนี้หรือเรื่องของจืออินเมื่อก่อนหน้า
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 86
แต่น่าเสียดาย เขาหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่ออีกครั้ง กลัวว่าหากชุยอันหรูยังไม่จบเรื่อง ในอนาคตตระกูลเวินกับตระกูลชุยต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ส่วนเรื่องที่ตระกูลหลี่ไม่ใช่แค่จัดการกับคุณชายน้อยเท่านั้น แต่หลี่ฉุนจงยังจัดการกับผู้ตรวจการสำนักศึกษาและอาจารย์โดยตรง โดยการขับไล่พวกเขาออกจากเมืองหลวง แต่เรื่องนี้กลับไม่มีใครสนใจชุยอันหรูพาเหลียงจื่ออวี้และชุยหลางกลับไปที่จวนเจิ้นกั๋วกง ปิดประตูใหญ่ แล้วช่วยทำแผลให้ชุยหลางอย่างเอาใจใส่“พี่สะใภ้ ความคิดของข้าเมื่อก่อนนั้นเรียบง่ายเกินไป...”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ความจริงในใจชุยอันหรูยังหวาดผวาอยู่“เจ้ากำลังบอกว่าวันนี้ไม่ควรไปคิดบัญชีกับพวกเขาอย่างนั้นหรือ?”เหลียงจื่ออวี้รู้สึกเหมือนฝันไป ความรู้สึกที่ได้ช่วยระบายความแค้นให้คนในครอบครัวนั้นช่างสุขใจจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ฟังคำพูดของชุยอันหรูที่ทำให้ทุกคนพูดไม่ออก มันช่างประทับใจนัก“ไม่ใช่ ข้าเองที่ปฏิเสธความหวังดีของไทเฮาในตอนแรก...”หลังจากนั้น ชุยอันหรูก็ถามชุยหลางว่า “หลางเอ๋อร์ เหตุการณ์ในวันนี้ เจ้าได้เรียนรู้อะไรบ้าง?”ความจริงเรื่องที่ชุยอันหรูช่วยอ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 87
ภัตตาคารหลั่นเพ่ย“เมื่อวานนี้ท่านหญิงช่างน่าเกรงขามจริง ๆ”สภาพร่างกายของลู่จิ่งเชินดีขึ้นไม่น้อย ไม่ดูขี้โรคเหมือนแต่ก่อน“ยอมให้มากขนาดนั้นแล้ว ก็ยังมีคนล้ำเส้นของข้าอีก มิสู้อาละวาดไปเลยดีกว่า” คำตอบของชุยอันหรูไม่ได้ทำให้ลู่จิ่งเชินเหนือความคาดหมาย“อืม วันนี้ที่มาพบข้า น่าจะมีเรื่องขอร้องกระมัง?”มือที่ไร้เลือดฝาดของลู่จิ่งเชินวางถ้วยชาลงเบา ๆ“ได้ยินมาว่าไทเฮาเตรียมจะออกจากวังสักระยะหนึ่ง เดิมทีได้บอกเป็นนัยให้ข้าติดตามไป แต่หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ให้พี่สะใภ้กับหลางเอ๋อร์ไปแทนจะเหมาะกว่า”“บางทีข้าอาจช่วยหาอาจารย์ที่มีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมสักคนมาสอนซื่อจื่อน้อย”ความเฉลียวฉลาดของเขา แตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างแท้จริง“ท่านอ๋องคิดเช่นเดียวกับข้าจริง ๆ”ลู่จิ่งเชินยิ้ม “ท่านหญิงมาขอร้องข้า มิใช่ทูลเสด็จย่า เพราะรู้ว่ามีคนแบบนี้อยู่ใกล้ตัวข้าหรือ?”“ถ้าไม่ใช่เพราะมีบุคคลที่ไว้ใจได้ หลายปีที่ผ่านมาท่านอ๋องจะรอดจากการวางแผนเล่นงานของไท่เฟยและท่านนั้นในจวนอ๋องมาได้อย่างไร...”ลู่จิ่งเชินไม่ตอบคำถาม แต่พิจารณานางอย่างจริงจังแทนจิตวิญญาณที่เฉลียวฉลาดเช่นเดีย
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 88
ชุยอันหรูพยักหน้า “อันหรูจะจดจำน้ำพระทัยขององค์ไทเฮา ครั้งหนึ่งอันหรูเคยคิดว่าจะสามารถปกป้องพวกเขาได้ด้วยความสามารถของตน”“บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถปกป้องใครได้ตลอดไป เจ้าแข็งแกร่งก็ไม่ได้หมายความว่าศัตรูของเจ้าจะอ่อนแอ เมื่อคนที่เจ้าปกป้องกลายเป็นจุดอ่อนของเจ้า ศัตรูจะมีทางเอาชนะเจ้าได้เสมอ เวลานี้เจ้าต้องการเอาจุดอ่อนมาวางไว้ข้างกายข้า อย่างน้อยก็เพื่อให้พวกเขาสามารถปกป้องตัวเองได้กระมัง?”ชุยอันหรูยอมรับตามตรง ไม่พูดมากเยิ่นเย้อ“ไทเฮาทรงมีสายพระเนตรเฉียบคมดุจคบเพลิงโดยแท้เพคะ”“ช่างเถอะ ครอบครัวของเจิ้นกั๋วกงทำเพื่อบ้านเมืองและประชาชน มีคุณงามความดีใหญ่หลวง ข้ายินดีทุ่มเทกำลังเพื่อปกป้องความปลอดภัยของซื่อจื่อน้อย”ชุยอันหรูคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง “หม่อมฉันซาบซึ้งในพระมหากรุณาอย่างหาที่สุดมิได้แล้ว...”“หากเจ้าสามารถรักษาเชินเอ๋อร์ให้หายได้จริง ๆ ข้าต้องเป็นฝ่ายขอบคุณเจ้าต่างหาก แต่ข้ายังมีคำถามอีกข้อหนึ่ง”ชุยอันหรูครุ่นคิดสักครู่ แล้วก็เข้าใจว่าไทเฮาต้องการถามอะไร“เกี่ยวกับท่านผู้เฒ่าตระกูลเฮ่อหรือเพคะ?”ไทเฮาพยักหน้า“ถูกต้อง หลายปีมานี้ข่าวลือเรื่องการปรากฏตัวของหมอเทวด
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 89
การที่ไทเฮาสามารถพูดประโยคนี้ออกมาได้นั้น ถือได้ว่าเป็นการเปิดเผยเบื้องลึกของราชวงศ์ต่อหน้าชุยอันหรูโดยตรง“หม่อมฉันเข้าใจ ตอนที่พบอ๋องอี้เป็นครั้งแรก เขาต้องไม่ได้ถูกพิษนั้นเองโดยไม่มีที่มาที่ไปแน่เพคะ...”ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรมากนักในหัวข้อนี้ ถึงอย่างไรมันก็เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของราชวงศ์“ข้าจะไปก่อนที่องค์ชายแคว้นชิ่งจะมาถึง เจ้ากลับไปแจ้งนางเหลียง ให้นางเตรียมตัวสักหน่อยเถอะ...”“ขอบพระทัยไทเฮา”ชุยอันหรูรู้ว่าทันทีที่ไทเฮาจากไป บุคคลสำคัญที่สามารถช่วยนางเจรจาได้ในวังจะน้อยลงอีกหนึ่งคน แต่อย่างน้อยแบบนี้ก็สามารถรับประกันความสงบสุขของเหลียงจื่ออวี้และชุยหลางได้สามปีเรื่องที่นางต้องทำนั้นอันตรายเกินไป ไม่มีพวกเขาอยู่ข้างกายจะดีกว่าเมื่อออกมาจากตำหนักบรรทมของไทเฮา ชุยอันหรูก็ไม่ได้ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ยิ่งไม่ต้องคิดถึงการไปเยี่ยมเยียนฮองเฮาเลยทั้งสองท่านก็ไม่ค่อยอยากเจอชุยอันหรูในเวลานี้“อีกไม่กี่วันก็ต้องไปแล้วหรือ?”เมื่อเหลียงจื่ออวี้ได้ยินว่าต้องตามไทเฮาออกไปรักษาตัว และอีกไม่กี่วันก็ต้องไปแล้ว ก็รู้สึกแปลกใจมาก“ใช่แล้ว ก็แค่องค์ชายแคว้นชิ่งที่พ่ายศึกเท่านั้น ยังไม่
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 90
เขาอดกลั้นไว้ก่อนอีกครั้ง“หลายวันมานี้ พ่อได้คิดทบทวนแล้ว เมื่อก่อนนั้นเข้มงวดกับเจ้าไปหน่อยจริง ๆ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะการฝึกฝนขัดเกลาตั้งแต่แรก เจ้าคงไม่ได้รับการชื่นชมจากตระกูลชุย สุดท้ายแล้วก็ถือว่าเป็นการพลิกวิกฤติให้เป็นเรื่องดีก็แล้วกัน บัดนี้จวนเจิ้นกั๋วกงต้องพึ่งพาเจ้าให้แบกรับไว้เท่านั้น ต้องมีหลายเรื่องที่จะไม่สะดวกราบรื่นนัก พวกเราก็คิดมาแล้วเช่นกัน ในเมื่อน้องสาวสามีของเจ้ากลับมาแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องมีที่พักพิง ไม่เช่นนั้นหากปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า จะเสียเวลาในวัยสาวของตัวนางเอง น้องชายของเจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว มิเช่นนั้นก็...”เหลียงจื่ออวี้ได้ยินแล้วก็โมโหจัดสารรูปอย่างเหลียงเจิ้งหนาน ยังกล้าคิดหมายตาในตัวชุยอันหรูอีกหรือ?“ใต้เท้าเหลียงอาศัยว่ามีสายสัมพันธ์ทางสายเลือดกับข้าเพียงน้อยนิดนั้น ก็คิดว่าข้าจะไม่มีทางไล่ท่านออกไปอย่างนั้นหรือ?”คำพูดของเหลียงจื่ออวี้ทำให้ใต้เท้าเหลียงยิ่งโกรธมากขึ้นเขาเริ่มควบคุมโทสะในใจไว้ไม่อยู่ พลางเอ่ยถามว่า “จื่ออวี้ เรื่องท่าทีของเจ้าที่มีต่อมารดาและน้องสาวของเจ้าเมื่อหลายวันก่อน ข้าจะยังไม่เอาความกับเจ้า ตอนนี้ข้ามาเยี่ยมถึงบ้
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 91
ใต้เท้าเหลียงถูกฟาดกลับจนใบหน้าถอดสี และมิกล้าเอ่ยสิ่งใดอยู่นาน“ไป...”คำพูดสุดท้ายนี้ ชุยหลางเป็นคนเอ่ยม่านตาของใต้เท้าเหลียงเบิกกว้างในทันที เจ้าเด็กสารเลวผู้นี้!เขาก็ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อไปอีกเช่นกัน ทำได้เพียงเอ่ยคำพูดรุนแรงประโยคหนึ่ง “หากวันหน้าจวนเจิ้นกั๋วกงตกระกำลำบาก จำไว้ว่าห้ามมาขอทานหน้าตระกูลเหลียงเด็ดขาด!”หลังจากใต้เท้าเหลียงกลับไป เหลียงจื่ออวี้ก็นั่งลงบนเก้าอี้ราวกับหมดเรี่ยวแรง และค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ตนเองชุยหลางเอ่ยปลอบใจนาง “ท่านแม่ หลางเอ๋อร์มิต้องการท่านตาแล้ว ต้องการเพียงท่านแม่กับท่านอาเท่านั้น”น้ำตาของเหลียงจื่ออวี้มิอาจกลั้นเอาไว้ได้ ฝันร้ายที่ติดตามนางมาตลอดหลายปี ภาระของนาง ในที่สุดก็ถูกปลดเปลื้องแล้วเมื่อข่าวไทเฮาจะเสด็จออกจากวังสามปีและมีพระบัญชาให้ฮูหยินท่านแม่ทัพเจิ้นกั๋วไปกับนางนั้นแพร่สะพัดออกไป ทั้งเมืองหลวงก็โจษจันกันอีกครั้งบางคนก็คาดเดาว่า หรือจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ซื่อจื่อน้อยของตระกูลชุยถูกรังแกที่สำนักศึกษาหลายวันมานี้ตระกูลหลี่กับตระกูลเวินต่างก็ถูกชาวบ้านครหา พูดกันว่าธรรมเนียมปฏิบัติของครอบครัวไม่เหมาะสม สุนัขรับใช้ในบ้านหลายค
Latest chapter
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 100
“ตอนนี้เซียวรั่งแต่งงานกับหลินจืออินแล้ว ในภายภาคหน้าตระกูลหลินกับตระกูลเวินก็ต้องเข้าข้างเขาอย่างแน่นอน...”เหลียงจื่ออวี้ก็นึกถึงเรื่องเหล่านี้ นางจึงถามออกมาตรง ๆ“พี่สะใภ้ ข้าย่อมมีวิธีของข้าอยู่แล้ว ท่านมิต้องกังวล ตอนนี้ข้ายังมิอาจอธิบายให้ท่านฟังได้ อย่างไรก็ตามข้ารับปากท่าน สามปีให้หลัง ตอนที่ท่านกับหลางเอ๋อร์กลับมา ผู้คนในเมืองหลวงที่ทำให้ท่านรู้สึกรังเกียจเหล่านั้น หากไม่ตายแล้วก็ต้องหมดสภาพ”เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของชุยอันหรู เหลียงจื่ออวี้ก็รู้ว่านางมิได้โกหกตนยิ่งไปกว่านั้นนางเข้าใจตนเองอย่างชัดเจนแล้ว ภูมิหลังของนาง ความรู้ของนาง และสมองของนาง การอยู่ที่นี่ต่อไปมิได้ช่วยเหลือสิ่งใดชุยอันหรูได้เลย ในทางตรงกันข้ามอาจจะกลายเป็นภาระของนาง“ข้ารู้แล้ว แต่เจ้าต้องปกป้องตนเองให้ดี หลังจากสามปี เจ้าก็มิจำเป็นต้องไว้ทุกข์อีกแล้ว หากเจอบุรุษที่เหมาะสมก็อย่าพลาดโอกาสเชียว”ตอนนี้ตระกูลชุยมีนางเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติช่วยชุยอันหรูจัดการเรื่องการแต่งงาน“ได้ ข้ารู้”วันรุ่งขึ้น หลังจากที่เวินจี้หลี่เลิกประชุมเช้าก็เจาะจงไปที่จวนอ๋องอี้ หลังจากเมื่อวานนางเวินไปเอะอะโวยวา
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 99
หลังจากชุยอันหรูรับมาแล้ว ก็ตั้งใจอ่านอยู่รอบหนึ่ง“ระวังว่าจวนอ๋องอี้จะไม่ส่งผลดีต่อศิษย์ของหมอเทวดา”ในตอนนั้นนางเข้าใจแล้ว ช่วงที่ศิษย์ของหมอเทวดาเข้ามาเมืองหลวงประจวบเหมาะกับองค์ไทเฮากำลังจะออกจากเมืองหลวงในสายตาของไท่เฟยจวนอ๋องอี้ ก็ยังมิแน่ว่าจะทำเพื่อรักษาลู่จิ่งเชินหากทำเพื่อให้ลู่จิ่งเชินตายเร็วขึ้น พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ศิษย์ของหมอเทวดาติดต่อกับเขาอย่างแน่นอน วิธีที่ดีที่สุดและตรงไปตรงมาที่สุดก็คือทำให้เขาหายตัวไปนางค่อย ๆ นำจดหมายหย่อนเข้าไปในกระถางธูป และมองดูมันกลายเป็นเถ้าถ่าน“ศิษย์พี่เข้ามาในเมืองหลวงครั้งนี้ เกรงว่าคงต้องเจอปัญหาไม่น้อย”“แน่นอนว่าจะต้องมีคนจำนวนมากแย่งชิงศิษย์ของหมอเทวดา...” ตันจูเอ่ยวิเคราะห์ตันเสวียนนิ่งเงียบ ปกตินางจะมิชอบเอ่ยขัดจังหวะตันชิงกลับเป็นคนซ่อนความในใจไม่อยู่ จึงเอ่ยออกมาตามตรงว่า “หากพูดตามหลักแล้ว คนที่มีความสามารถเช่นศิษย์พี่ของท่านหญิง มิใช่คนมากมายต้องการปกป้องหรอกหรือ? อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดรับประกันได้ว่าวันข้างหน้าตนเองและครอบครัวจะไม่เจ็บป่วยหนัก หมอธรรมดาก็ไม่อาจรักษาได้”ชุยอันหรูไม่รีบร้อนอธิบาย ตันจูจึงเอ่ยขึ้น
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 98
เซียวรั่งมิได้แสดงท่าทีใดนัก ที่จริงเขาคิดวิธีนี้ออกตั้งแต่ตอนที่อยู่ตระกูลเวินแล้ว แต่มิกล้าพูดเท่านั้นในเวลานี้นางเวินพูดออกมาแล้ว เขาก็มีความหวังเพิ่มขึ้นมาบ้างบางที หากมารดาสามีไปเอะอะโวยวายที่ตระกูลเวินเอง พวกเขาก็คงจะช่วยเหลือตนหลินจืออินก็คิดว่าวิธีนี้ดีเช่นกัน ในตอนนั้นนางก็นึกไม่ออกจริง ๆ“หากข้าคิดได้ พี่ชายของเจ้าจะคิดไม่ออกได้อย่างไร เพียงแต่มิอยากออกหน้าเท่านั้นเอง ถึงอย่างไรตระกูลเวินก็มิใช่เขาเป็นผู้มีอำนาจในการตัดสินใจ ข้ามิเชื่อหรอกว่าท่านพ่อกับท่านพี่จะไม่ช่วยข้า”เป็นจริงตามคาด ท่าทีของนางเวินเป็นไปในทิศทางที่เซียวรั่งคาดไว้ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากัน บ่าวรับใช้ก็เข้ามา“นายท่าน ฮูหยิน...”“มีอะไรหรือ?”สีหน้าของบ่าวรับใช้ดูแปลกชอบกล คงว่าได้ยินข่าวแปลก ๆ บางอย่างมา“ด้านนอกดูเหมือนมีคนกระจายข่าวว่า อีกไม่กี่วันศิษย์ของหมอเทวดาจะเข้ามาในเมืองหลวง...”“จริงหรือ?” เซียวรั่งแทบจะดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ข่าวนี้ช่างมาในเวลาที่เหมาะสม ประจวบเหมาะกับการแก้ปัญหาเร่งด่วนของพวกเขา“มิรู้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่ทุกคนก็พูดต่อๆ กัน อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่เกี่ยว
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 97
เซียวรั่งกับหลินจืออินมิได้รับประโยชน์ใด ๆ และมิได้กลับจวนในทันที แต่ไปที่จวนตระกูลหลินนางเวินเห็นสีหน้าของพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาน่าจะพบเจอปัญหาแล้ว“มีสิ่งใดหรือ? เพราะหน้าที่ต้อนรับคณะราชทูตถูกคนแย่งไปหรือ?”หลินจืออินอธิบายว่า “มิใช่เจ้าค่ะ พวกเราเพิ่งกลับมาจากบ้านท่านยาย...”“อยากให้ลุงเจ้าออกหน้า? เดาว่าเขาคงไม่เห็นด้วย” นางเวินคาดเดาบทสรุปได้แล้ว“ถูกต้องเจ้าค่ะ แต่ก็มิใช่ว่าท่านลุงไม่เต็มใจ แต่เป็นพี่ชายที่ปฏิเสธ...ป้าสะใภ้ก็ไม่พูดสิ่งใดตั้งแต่แรกจนจบ จะต้องไม่อยากช่วยเหลืออย่างแน่นอน”ความขุ่นเคืองของหลินจืออินพรั่งพรูออกมาเป็นคำพูด“พี่ชายเจ้าผู้นี้กับหรูซวง ได้รับการอบรมสั่งสอนจากป้าสะใภ้เจ้า จึงไม่สนิทสนมกับพวกเราแม้แต่น้อย พวกเราก็มิใช่คนนอก เอาแต่กังวลว่าพวกเราจะทำให้ตระกูลเวินเดือดร้อน ระแวดระวังมาหลายปีแล้ว ก็ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย”หลินจืออินรีบคว้าแขนของนาง “ท่านแม่...”ตอนนี้นางเวินถึงนึกขึ้นได้ว่า ยังมีเซียวรั่งอยู่ข้าง ๆนางเปลี่ยนสีหน้าในทันที “เซียวรั่ง เรื่องของวันนี้ เจ้าอย่าโทษลุงเจ้าเลย เรื่องที่ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยแล้ว ผู้ใดก็มิอาจเปลี่ยนแปลง หากลุงเ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 96
“ถ้าเช่นนั้นท่านลุงกราบทูลฝ่าบาทไปตามตรงว่า เซียวรั่งเป็นคนที่เหมาะสมกว่า ท่านลุงเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี ทำเช่นนี้มิได้หรือเจ้าคะ?” หลินจืออินนึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งเวินหรูเฟิงเอ่ยเตือนอีกครั้ง “ครั้งนี้คนที่ฝ่าบาททรงเลือกเป็นที่แน่นอนแล้วคือหลี่ฉุนจงเสนาบดีกรมพิธีการ เป็นพระเชษฐาแท้ ๆ ของฮองเฮา เจ้าหวังว่าจะให้ท่านพ่อใช้เหตุผลใดถึงจะทำให้ฝ่าบาททรงเพิกถอนเขา ทั้งยังมิทำให้ฮองเฮาทรงแค้นเคืองตระกูลเวินของพวกเรา?”คราวนี้หลินจืออินอับจนหนทางอย่างสิ้นเชิงแล้ว นางมองเวินหรูเฟิงด้วยความขุ่นเคือง“ท่านพี่ ท่านดูแคลนพวกเรามากใช่หรือไม่?”เวินหรูเฟิงถึงกับงงงัน เอาความคิดนี้มาจากที่ใด?“น้องสาว เจ้าดูเหมือนจะเข้าใจผิดบางอย่าง”“ข้ามิได้เข้าใจผิด ข้าออกเรือนท่านก็มิได้มา พวกเรากลับมาเยี่ยมบ้านหลังแต่งงานท่านก็มิได้มา...”หัวข้อสนทนาของหลินจืออิน ถูกโยงไปอีกทิศทางหนึ่ง ในเวลานี้นางเมิ่งเอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อเจ้าพาน้องเขยมาสอบถามถึงจวนแล้ว เจ้ารีบเอ่ยขอโทษก็พอ มิต้องอธิบายให้มากความ”หลังจากนางเอ่ยจบ เริ่มแรกก็ทำเป็นตัวอย่าง “จืออินเอ๋ย สองครั้งนั้นป้าสะใภ้มีธุระก็มิได้ไปเช่นกัน แล
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 95
หลินจืออินเอ่ยจบ ทุกคนพากันเงียบสนิทความเงียบของเซียวรั่ง เป็นเพราะเสียอารมณ์กับเรื่องการแต่งงานที่เคยเกือบจะเกิดขึ้นส่วนความเงียบของคนในตระกูลเวิน ก็เป็นเพราะพวกเขาไม่มีทางจะตามหาหมอเทวดาได้ มิเช่นนั้นหลายปีมานี้พวกเขาก็คงทนรับทางด้านของไทเฮาไม่ไหวไปนานแล้ว“จืออิน ความคิดนี้ของเจ้าก็ไม่เลว ทว่าพวกเรามิรู้ว่าหมอเทวดาอยู่ที่ใด...” เวินจี้หลี่อธิบายด้วยความอึดอัดใจ“เป็นไปได้อย่างไร ทุกครั้งขอเพียงท่านตาเกิดปัญหา หมอเทวดาก็มักจะมาปรากฏตัว หลายวันก่อนท่านตาทวดร่างกายไม่สบาย ก็มิใช่หมอเทวดาให้คนนำยามาส่งให้ กินยาจนกระทั่งหายจากอาการป่วย...หากพวกท่านหาเขาไม่พบ แล้วเขาจะมาปรากฏตัวอย่างทันเวลาทุกครั้งได้อย่างไร...”คำถามของหลินจืออิน ที่จริงแล้วก็สร้างความสงสัยให้ตระกูลเวินมานานมาก “จืออิน พวกเรามิรู้ที่พำนักของหมอเทวดาจริง ๆ เขาไปมาอย่างไร้ร่องรอยเสมอ เมื่อหลายปีก่อนเคยมาที่จวนมหาราชครูครั้งหนึ่งจริง ๆ นับแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ท่านตาเจ้าล้มป่วย จะมีคนนำยามาส่งให้โดยเฉพาะ พวกเราก็ลองสะกดรอยตามคนส่งยา ทว่ากลับไม่ได้เบาะแสใดเลย”ฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่อเป็นพยานได้ว่า พวกเขาไม่มีหนทางจริง ๆ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 94
มหาราชครูเวินคิดจะวางมาดน่าเกรงขามตามเดิม ทว่าสำหรับหลานสาวที่เอ็นดูมาตั้งแต่เล็กผู้นี้ คงมิอาจทำได้เสียแล้ว“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องบอกให้ตารู้ว่า เจ้าต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่...”“หรือเป็นเพราะคำพูดที่อ๋องอี้เอ่ยในราชสำนักวันนี้ ทำให้ฝ่าบาททรงยึดหน้าที่การต้อนรับคณะทูตของเซียวรั่งกลับไป?”เวินจี้หลี่ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก็รู้ว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งใด“ท่านลุงยอดเยี่ยมยิ่งนัก จืออินยังมิทันเอ่ย ท่านก็คาดเดาได้ถูกแล้ว”เวินจี้หลี่ยิ้มจาง ๆ พร้อมเอ่ยว่า “เจ้าหนอเจ้า วันนี้มีเพียงเรื่องเดียวนี้เท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับเขา เจ้าคิดว่าจะเป็นเรื่องใดได้อีกเล่า?”“ข้าเกิดคิดถึงท่านตาท่านยาย และคิดถึงท่านลุงมิได้หรือเจ้าคะ?”หลินจืออินโผเข้าไปข้างกายเวินจี้หลี่ราวกับผีเสื้อตัวหนึ่ง และคล้องแขนของเขาไว้“ท่านลุงพวกเราทำศึกชนะ การต้อนรับคณะทูตในครั้งนี้ ท่านโหวมิใช่คนที่เหมาะสมที่สุดหรอกหรือ? หากเปลี่ยนให้ผู้อื่นไปคงไม่มีอำนาจโน้มน้าวกระมัง?”นางเมิ่งเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ดื่มชาด้วยท่าทางผ่าเผย ประโยคเดียวก็มิเอ่ยเซียวรั่งมองเห็นท่าทางของนางเมิ่ง ในใจก็นึกถึงสิ่งที่หลินจืออินบอกเขาเมื่อหลายวัน
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 93
“จืออิน เจ้ามีวิธีใด?” ในเวลานี้เซียวรั่งรู้สึกเหนื่อยใจความสุขของการมีภรรยาหลายคนที่เขาวาดฝันนอกจากจะไม่เคยได้รับ ทว่าภายใต้การจัดการต่าง ๆ นานาของชุยอันหรู กลับต้องกลายมาเป็นสภาพเช่นทุกวันนี้แม้ว่าเขาจะได้แต่งงานกับหลินจืออินแล้ว ตอนกลับไปบ้านฝ่ายหญิงก็ได้พบปะคนตระกูลเวิน ทว่าทุกครั้งที่ตนเอ่ยว่าจะไปเยี่ยมเยือนจวนมหาราชครู เวินจี้หลี่ก็จะใช้เหตุผลต่าง ๆ มาคัดค้านเขาเข้าใจดี คนตระกูลเวินดูถูกเขาเพราะเขาเป็นคนทรยศจวนเจิ้นกั๋วกง“ท่านโหว พวกเราไปตระกูลเวินสักครั้งเถิด”คำพูดของหลินจืออิน ประจวบเหมาะกับทำให้จิตใจที่วิตกกังวลของเซียวรั่งได้คลายลงในทันทีเขาถึงกับคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญที่สรรค์ประทานให้ เรื่องที่เขากลุ้มใจเป็นที่สุดก็คือจะเข้าไปสร้างสัมพันธ์กับตระกูลเวินอย่างไร นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้หลินจืออินจะช่วยเขาแก้ปัญหา“ตอนนี้หรือ?”น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นเครือฮูหยินผู้เฒ่ากับนางหยางต่างมิกล้าพูดมาก พวกเขาเข้าใจดีว่า หากตีสนิทกับตระกูลเวินได้จริง ๆ ก็จะนำพาผลประโยชน์มาให้พวกเขาได้มากเพียงใด“แน่นอนว่า หากรอจนกระทั่งองค์ชายสามของต้าชิ่งผู้นั้นเสด็จมาถึง ทั้งหมดก็จะไม่
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 92
เซียวเสวี่ยหลิงชอบยกยอหลินจืออินอยู่เสมอ ไม่เพียงเพราะตระกูลเวินที่อยู่เบื้องหลังนางเท่านั้น ยังเป็นเพราะนางปรารถนาจะแต่งงานกับหลินชวนมาตลอดแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะเป็นจวนป๋อ ทว่ากลับได้รับการเมินเฉย ทำให้นางเมื่ออยู่ต่อหน้าคนตระกูลหลินที่มิใช่ขุนนางใหญ่ยังคงรู้สึกไม่มั่นใจตามเดิมตอนนี้นางเป็นน้องสาวของอันหนานโหวแล้ว ตามหลักแล้วก็ควรมองหาคนที่มีสถานะสูงกว่า ทว่านางยังคงทุ่มเทใจให้กับหลินชวนหลินจืออินลูบคลำท้องของตนเอง “ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว สถานะของนางในเมืองหลวงจะเป็นอย่างไร ข้ามิจำเป็นต้องพูดให้มากความ นางล่วงเกินฮองเฮากลับคิดจะหลีกหนี ทำได้ง่ายเช่นนั้นที่ไหนกัน ถึงแม้จะฝากฝังคนไว้กับไทเฮา แล้วจะอย่างไร? หรือว่าองค์ไทเฮาจะไม่เสด็จกลับมาอีกแล้ว? ภายภาคหน้า ชุยหลางมิต้องการจะรับตำแหน่งต่อหรือ? คนที่นางล่วงเกินเหล่านั้น ก็ไม่คิดจะให้นางชดใช้หรือ?”เซียวเสวี่ยหลิงดูเหมือนก็ตั้งตารอคอย “คนอย่างนาง ต่อให้ตายหมื่นครั้งก็ไม่สามารถทำให้ข้าคลายความโกรธแค้นได้...”ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่ เซียวรั่งก็กลับมาแล้ว“ท่านโหว เหตุใดวันนี้ถึงกลับจวนมาเร็วเช่นนี้?”หลินจืออินรีบลุกขึ้นและเด
