เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 31
บทที่เกี่ยวข้อง
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 32
“ฮองเฮามิได้มาสักพักแล้ว อยู่คุยเป็นเพื่อนข้าสักครู่เถิด”“…เพคะ”ไทเฮาทรงใส่ใจมาก เตรียมรถม้าแยกไว้ให้เหลียงจื่ออวี้เป็นพิเศษที่หน้าประตูวังอีกคัน เพราะชุยอันหรูยังต้องไปตรวจอาการให้ลู่จิ่งเชินอีก“พี่สะใภ้ ท่านกลับจวนไปก่อน ข้ายังมีเรื่องอื่นต้องทำ”“ได้ เช่นนั้นเจ้าระวังหน่อย”อันที่จริงแล้ว เหลียงจื่ออวี้ก็เป็นห่วงเช่นกันว่า หากพวกนางไม่อยู่ทั้งสองคน แล้วคนตระกูลเหลียงมาก่อปัญหาอีก เหล่าข้ารับใช้จะรับมือไม่ไหวชุยอันหรูนั่งรถม้าไปที่ภัตตาคารที่ไทเฮาบอกนางก่อนหน้า ‘ภัตตาคารหลั่นเพ่ย’สภาพแวดล้อมของที่นี่งามสง่า ดังนั้นการเลือกลูกค้าจึงจุกจิกอยู่บ้างเช่นกัน บรรดาคนหยาบกระด้างเสเพลพวกนั้น ย่อมไม่มีโอกาสจะขึ้นชั้นบนแม้แต่น้อยลู่จิ่งเชินอยู่ในห้องส่วนตัวชั้นบนสุด ทอดตามองทิวทัศน์เบื้องล่างอย่างไม่เร่งร้อนทว่า ใจของซวีหวยกับรั่วกู่กลับไม่สงบอยู่บ้าง เพราะพวกเขาประจักษ์ต่อสายตาตนเองแล้ว หลังจากลู่จิ่งเชินกินยาของชุยอันหรูเข้าไปอาการก็ดีขึ้น วันนี้จึงแทบอดรนทนไม่ไหวอยากให้ชุยอันหรูรักษาขั้นต่อไปให้ท่านอ๋องของพวกเขา“ทำให้ท่านอ๋องรอนานแล้ว”ในยามที่ซวีหวยและรั่วกู่เห็นชุยอันหรู
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 33
ซวีหวยพูดกับรั่วกู่เบาๆ อยู่ด้านข้างว่า “ทั้งหมด…ครึ่งราคา…คนเต็มไปหมด…”รั่วกู่ก็นึกถึงภาพเหตุการณ์นั้นได้แล้วเช่นกัน ดูท่าท่านหญิงผู้นี้ไม่เคยคิดจะกล้ำกลืนฝืนทนเพื่อรักษาหน้าตาใดๆ“วันหลังก็มาพบกันที่นี่เถิด ประมาณเวลานานเท่าใดจึงต้องตรวจอีกครั้ง เรื่องนี้ข้าจะทำตามที่เจ้าว่า”“ที่นี่มองเห็นทัศนียภาพได้กว้าง สะดวกในการชมความครึกครื้นในเมืองที่สุด มิสู้เป็นอีกสามวันข้างหลังเถิด”ลู่จิ่งเชินก็อยากเห็นเช่นกันว่า ในวันที่หลินจืออินออกเรือนจะเกิดเรื่องวุ่นวายได้สักเท่าใดกันแน่“ก็ดี น้อมรับคำสั่งท่านหมอ”“รู้ว่าท่านหญิงเป็นห่วงคนที่บ้าน ข้าได้ให้ห้องครัวเตรียมกล่องอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว ท่านหญิงสามารถนำกลับไปให้ซื่อจื่อน้อยและฮูหยินท่านแม่ทัพได้”เมื่อเห็นชุยอันหรูลุกขึ้น ลู่จิ่งเชินก็กล่าวขึ้นอีกครั้งแม้แต่ตันชิงกับตันจูก็งุนงงไปแล้ว ทุกคนต่างรู้ว่าอาหารของภัตตาคารหลั่นเพ่ยไม่เคยอนุญาตให้นำออกไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาหารกล่องอะไรเลย“ขอบคุณท่านอ๋องมาก…”“วางใจเถิด ไม่มีพิษ เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ข้าก็ต้องการทักษะการแพทย์ซึ่งไร้ผู้เปรียบได้ของเจ้า”“ข้าไม่ได้แคลงใจในตัวท่านอ๋อง…”ล
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 34
ชุยอันหรูเดินผ่านกลุ่มคน ตรงไปยืนเคียงข้างเหลียงจื่ออวี้ที่หน้าประตูใหญ่เมื่อนางหยางเห็นนางเดินเข้ามา ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุภาพเหมาะสมอย่างยิ่งว่า “อันหรู ข้ารู้ว่าในใจเจ้ามีความแค้น นี่ก็เป็นเรื่องสมควร ผู้ใดใช้ให้เขาทำเรื่องบัดซบเช่นนั้นออกมาล่ะ แต่ถึงอย่างไรท่านแม่ก็อายุมากแล้ว อาการป่วยของท่าน ยังเป็นเจ้าใช้เวลาดูแลมาสองปีจึงได้ดีขึ้นอีก เจ้าก็คงทำใจดูท่านผู้เฒ่าที่อายุมากขนาดนี้เช่นนางไม่ได้รับการรักษาไม่ได้กระมัง?”คำพูดของนางหยาง ไม่เหมือนกับผู้อื่นในตระกูลเซียว นางถ่อมตัวมาก และยังยอมรับว่าเป็นความผิดของเซียวรั่งทั้งหมดเพียงแต่ท่าทางเช่นนี้ของนาง ไม่ได้ผลกับชุยอันหรูนานแล้ว“ฮูหยินใหญ่กล่าวได้ถูกต้อง เพราะวันนั้นที่ข้าสามารถรวบรวมความกล้าเข้าวังทูลขอพระราชโองการหย่าจากฝ่าบาทได้ ก็เป็นเพราะฮูหยินผู้เฒ่ามอบความกล้าให้ข้า เป็นนางที่เตือนข้าด้วยวาจาเชือดเฉือนว่า หากไม่พอใจการพระราชทานสมรสและมีปัญญา ก็จงเข้าวังไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท นางที่มีพลังมากขนาดนั้นจะล้มป่วยได้อย่างไร?”นางหยางถูกพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็สูญเสียความมั่นใจไปไม่น้อย “อันหรู ข้ารู้ว่าเจ้ายั
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 35
คำพูดไม่แยแสสิ่งใดนี้ของนาง ทำให้แม้แต่เซียวเสวี่ยหลิงได้ฟังแล้วก็รู้สึกบาดหู“ชุยอันหรู เจ้ามันก็แค่ได้รับการแต่งตั้งเป็นท่านหญิงเท่านั้น เหตุใดจึงพูดจาร้ายกาจเช่นนี้ออกมาได้?”นางหยางถือโอกาสคว้าเซียวเสวี่ยหลิงไว้ จากนั้นก็เริ่มสวมบทบาทของตนอีกครั้ง “เสวี่ยหลิง อย่าได้ทะเลาะกับอันหรู พวกเราไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น…เพราะไม่ว่าอย่างไร ก็เป็นตระกูลเซียวของเราที่ทำผิดต่อนางก่อน ขอเพียงวันนี้ นางยอมรับปากผ่อนปรนให้ร้านยาขายบัวหิมะให้ตระกูลเซียวเราเพื่อต่อชีวิตท่านย่าของเจ้า ต่อให้พูดไม่น่าฟังกว่านี้ พวกเราก็ต้องยอมรับมันนะ”ในที่สุด เหลียงจื่ออวี้ก็เข้าใจเป้าหมายของอีกฝ่ายแล้ว นางก็มิได้อดทนต่อไปอีก ปกป้องชุยอันหรูไว้ด้านหลังทันที“ข้าว่านะ ฮูหยินใหญ่ เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เหตุใดท่านจึงได้ไร้ซึ่งความละอายเยี่ยงนี้ นางเพียงประกาศออกไปว่า จะไม่ใช้สินเดิมของตัวเองช่วยจ่ายเงินให้พวกท่านอีก เป็นเถ้าแก่ร้านยาทั้งหลายที่มีคุณธรรม ไม่เต็มใจจะทำการค้ากับจวนโหวของพวกท่านเอง เรื่องนี้เกี่ยวอันใดกับอันหรูกัน?”นางหยางจึงบีบน้ำตาออกมาสองสามหยดเสียเลย “ไม่ว่าฮูหยินท่านแม่ทัพจะติเตียนอย่างไร ข้าก็ไม่กล
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 36
“ฮูหยินใหญ่ ท่านมักทำตัวอ่อนแอคล้ายไม่มีพิษภัยต่อผู้ใด จะแกล้งเขลาทำไม่รู้ก็ดี จะล้อเล่นกับหัวใจคนก็ช่าง ท่านเพียงต้องการให้คนรู้สึกว่าข้าใจร้าย เอาความกับบางเรื่องไม่ยอมปล่อย เช่นนี้ก็จะสามารถช่วยกู้ชื่อเสียงตระกูลเซียวของท่านกลับมาได้บ้างมิใช่หรือ?”“เพียงแต่วิธีการเช่นนี้ ไม่ฉลาดเลยจริงๆ บัดนี้ ลูกชายของท่านได้เป็นท่านโหวแล้ว ท่านเป็นถึงฮูหยินใหญ่ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ลูกไม้ที่บรรดาสาวน้อยใช้เพื่อแย่งชิงบุรุษกันแล้วล่ะ”ในที่สุดเกราะป้องกันของนางหยางพังทลาย ตัวตนของนางถูกชุยอันหรูใช้วิธีที่เรียบง่ายโผงผาง ทว่ามีประสิทธิภาพและเป็นความจริงสรุปย่อออกมา นางรู้สึกว่าในเสี้ยววินาทีนั้น การเสแสร้งทั้งหมดของตนได้พังทลายลงอย่างสิ้นเชิงแล้ว“ชุยอันหรู เจ้ากล้ากล่าววาจาเช่นนี้กับท่านแม่ของข้าได้อย่างไร ไม่ว่าอย่างไร นางก็คือผู้อาวุโสของเจ้า!”เซียวเสวี่ยหลิงก็คิดคำตำหนิที่ใช้ได้ไม่ออกเช่นกัน จึงได้แต่ยกความอาวุโสมาข่มคน“แล้วเหตุใดคนอกตัญญู ที่กินใช้ของของข้ามาสองปีแบบเจ้า ถึงได้กล้ากล่าววาจาเช่นนี้กับข้าเล่า?”“ก็อาศัยที่เจ้าเหยียดหยามท่านแม่ข้าเมื่อครู่ ข้าก็ไม่อาจทน”เซียวเสวี่ยหลิงคิดเ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 37
ในตอนที่นางหยางและเซียวเสวี่ยหลิงจากไปนั้น ทุลักทุเลเป็นอย่างมาก ท่าทางสำรวม สง่างามในยามปกติของนางหยางก็หลุดร่อนไปหมดสิ้น แม้แต่ยามเดินก็เริ่มโซเซชุยอันหรูอารมณ์ดีอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าคนตระกูลเซียวจะส่งตัวเองมาให้นางระบายโทสะถึงที่นางนำกล่องอาหารที่ลู่จิ่งเชินมอบให้ออกมา เรียกชุยหลางมา บอกว่าเป็นรางวัลที่ช่วงนี้เขารู้ความเป็นเด็กดี เหลียงจื่ออวี้รู้สึกถอนใจมาก เดิมคิดจะเป็นผู้หนุนหลังเป็นความมั่นใจให้ชุยอันหรู แต่ผลกลับเป็นว่า ทุกครั้งที่มีปัญหาล้วนต้องให้ชุยอันหรูมาจัดการนางแอบตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่า หากยังแตะต้องตระกูลอื่นไม่ได้ เช่นนั้นก็เริ่มลงมือกับตระกูลเหลียงก่อนหากพวกเขายังกล้ามาพูดจาไร้สาระอีก นางจะไม่ทำตัวอ่อนแออีกต่อไปแล้วเมื่อนางหยางกับเซียวเสวี่ยหลิงกลับไปถึงจวนอันหนานโหว ก็พูดเรื่องนี้กับเซียวรั่ง“พวกท่านไปหานางทำไมกัน?”หนนี้เซียวรั่งกลับมิได้กล่าวโทษชุยอันหรูในทันที แต่กลับสอบถามออกมาประโยคหนึ่งก่อน“บัวหิมะที่ท่านย่าของเจ้าต้องการ ข้าเปลี่ยนคนไปซื้อหลายครั้ง แต่ขอเพียงร้านยาได้ยินว่าเป็นคนจากจวนอันหนานโหวก็จะปฏิเสธไม่ยอมขายทันที ต่อมาถึงขนาดปฏิเสธไม่ขา
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 38
เซียวเสวี่ยหลิงด้านหนึ่งกล่าววาจา อีกด้านก็จินตนาการว่าเมื่อใดหลินชวนจะมาขอตนแต่งงานเพราะตระกูลเซียวตั้งใจหลบเลี่ยง สามวันมานี้จึงสุขสงบอย่างไม่คาดคิด แม้แต่ตระกูลเหลียงก็หยุดก่อเรื่องอย่างผิดปกติกาลเวลามิเคยหยุดยั้งเพราะความอาลัย ยิ่งไม่รอคอยเพราะผู้ใดมิทันเตรียมการในวันมงคล ตระกูลเซียวและตระกูลหลินต่างก็คึกคักเป็นพิเศษไม่ว่าภายนอกจะโพนทะนาจนเซียวรั่งกลายเป็นคนเช่นใด แต่เหล่าทหารคนสนิทในอดีตของเขาย่อมต้องมาร่วมความครึกครื้นด้วยเนื่องจากบารมีของตระกูลเวิน หลังจากขบคิดอย่างหนัก ขุนนางใหญ่บางคนในราชสำนักก็มุ่งหน้ามาร่วมงานด้วยเช่นกันส่วนทางตระกูลหลิน ไม่เพียงเวินจี้หลี่ที่มา แม้แต่ท่านมหาราชครูเวินที่สามารถเข้าร่วมประชุมเช้าตามอารมณ์ได้ก็มาด้วยเช่นกันหลินจื้อหย่วนไม่อาจปิดบังความยินดีของตน ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้วันนี้ชื่อเสียงของบุตรสาวตนจะไม่ดีแต่ในอนาคตก็ยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ในบ้านสามีได้อย่างมีความมั่นใจเช่นกัน“ท่านพ่อตา ท่านพี่ เชิญด้านใน หากจืออินรู้ว่าพวกท่านล้วนมาส่งเจ้าสาว ไม่แน่อาจร้องไห้จนเครื่องประทินโฉมเลอะหมดก็ได้…”“เช่นนั้นจะให้ทำอย่างไร ให้พวกเรากลั
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 39
ในตอนที่เซียวร่างขี่ม้ารูปร่างสูงใหญ่ออกเดินทางจากจวนอันหนานโหวนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าที่แสร้งป่วยมาหลายวันแต่ไม่มีผู้เหลียวแลได้กำชับเป็นพิเศษว่า “รั่งเอ๋อร์ จำไว้ว่าตอนรับจืออินกลับมา จะต้องผ่านประตูจวนเจิ้นกั๋วกงด้วย ให้นังหญิงที่คิดว่าตัวเองถูกสองคนนั้นได้เห็นถึงความเบิกบานรุ่งเรืองของจวนอันหนานโหวเรา ให้พวกนางหนึ่งแม่หม้าย หนึ่งลูกกำพร้า เฝ้าจวนเจิ้นกั๋วกงที่ตกต่ำอย่างอิจฉาตาร้อนไปเถอะ”เดิมเซียวรั่งก็คิดเช่นนี้ ความไม่พอใจที่เขามีต่อชุยอันหรูเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ตามการกระทำต่างๆ ในหลายวันนี้ของนาง“ท่านย่า อีกไม่ช้าความเย่อหยิ่งของพวกนางก็จะถูกเหยียบไว้บนพื้นแล้วขอรับ”เมื่อหลินจืออินแต่งเข้ามาอย่างเป็นทางการ เขาก็จะถือว่ากลายเป็นหลานเขยของตระกูลเวินอย่างเป็นทางการเช่นกัน ไม่ว่าท่านมหาราชครูเวินกับอัครมหาเสนาบดีเวินจะไม่พอใจเขาเพราะเรื่องก่อนหน้าเพียงใด เพื่อเห็นแก่หน้าของหลินจืออิน ก็ต้องดูแลเขาอยู่บ้าง“ไปเถอะ” ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าอย่างพึงพอใจขบวนรับเจ้าสาวตีฆ้องร้องป่าวไปตลอดทาง ทว่าผู้คนที่อยู่ริมถนนกลับมีไม่มากนัก เรื่องนี้ทำให้เซียวรั่งประหลาดใจอยู่บ้างถนนที่มุ่งไปสู่จวน
บทล่าสุด
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 100
“ตอนนี้เซียวรั่งแต่งงานกับหลินจืออินแล้ว ในภายภาคหน้าตระกูลหลินกับตระกูลเวินก็ต้องเข้าข้างเขาอย่างแน่นอน...”เหลียงจื่ออวี้ก็นึกถึงเรื่องเหล่านี้ นางจึงถามออกมาตรง ๆ“พี่สะใภ้ ข้าย่อมมีวิธีของข้าอยู่แล้ว ท่านมิต้องกังวล ตอนนี้ข้ายังมิอาจอธิบายให้ท่านฟังได้ อย่างไรก็ตามข้ารับปากท่าน สามปีให้หลัง ตอนที่ท่านกับหลางเอ๋อร์กลับมา ผู้คนในเมืองหลวงที่ทำให้ท่านรู้สึกรังเกียจเหล่านั้น หากไม่ตายแล้วก็ต้องหมดสภาพ”เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของชุยอันหรู เหลียงจื่ออวี้ก็รู้ว่านางมิได้โกหกตนยิ่งไปกว่านั้นนางเข้าใจตนเองอย่างชัดเจนแล้ว ภูมิหลังของนาง ความรู้ของนาง และสมองของนาง การอยู่ที่นี่ต่อไปมิได้ช่วยเหลือสิ่งใดชุยอันหรูได้เลย ในทางตรงกันข้ามอาจจะกลายเป็นภาระของนาง“ข้ารู้แล้ว แต่เจ้าต้องปกป้องตนเองให้ดี หลังจากสามปี เจ้าก็มิจำเป็นต้องไว้ทุกข์อีกแล้ว หากเจอบุรุษที่เหมาะสมก็อย่าพลาดโอกาสเชียว”ตอนนี้ตระกูลชุยมีนางเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติช่วยชุยอันหรูจัดการเรื่องการแต่งงาน“ได้ ข้ารู้”วันรุ่งขึ้น หลังจากที่เวินจี้หลี่เลิกประชุมเช้าก็เจาะจงไปที่จวนอ๋องอี้ หลังจากเมื่อวานนางเวินไปเอะอะโวยวา
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 99
หลังจากชุยอันหรูรับมาแล้ว ก็ตั้งใจอ่านอยู่รอบหนึ่ง“ระวังว่าจวนอ๋องอี้จะไม่ส่งผลดีต่อศิษย์ของหมอเทวดา”ในตอนนั้นนางเข้าใจแล้ว ช่วงที่ศิษย์ของหมอเทวดาเข้ามาเมืองหลวงประจวบเหมาะกับองค์ไทเฮากำลังจะออกจากเมืองหลวงในสายตาของไท่เฟยจวนอ๋องอี้ ก็ยังมิแน่ว่าจะทำเพื่อรักษาลู่จิ่งเชินหากทำเพื่อให้ลู่จิ่งเชินตายเร็วขึ้น พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ศิษย์ของหมอเทวดาติดต่อกับเขาอย่างแน่นอน วิธีที่ดีที่สุดและตรงไปตรงมาที่สุดก็คือทำให้เขาหายตัวไปนางค่อย ๆ นำจดหมายหย่อนเข้าไปในกระถางธูป และมองดูมันกลายเป็นเถ้าถ่าน“ศิษย์พี่เข้ามาในเมืองหลวงครั้งนี้ เกรงว่าคงต้องเจอปัญหาไม่น้อย”“แน่นอนว่าจะต้องมีคนจำนวนมากแย่งชิงศิษย์ของหมอเทวดา...” ตันจูเอ่ยวิเคราะห์ตันเสวียนนิ่งเงียบ ปกตินางจะมิชอบเอ่ยขัดจังหวะตันชิงกลับเป็นคนซ่อนความในใจไม่อยู่ จึงเอ่ยออกมาตามตรงว่า “หากพูดตามหลักแล้ว คนที่มีความสามารถเช่นศิษย์พี่ของท่านหญิง มิใช่คนมากมายต้องการปกป้องหรอกหรือ? อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดรับประกันได้ว่าวันข้างหน้าตนเองและครอบครัวจะไม่เจ็บป่วยหนัก หมอธรรมดาก็ไม่อาจรักษาได้”ชุยอันหรูไม่รีบร้อนอธิบาย ตันจูจึงเอ่ยขึ้น
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 98
เซียวรั่งมิได้แสดงท่าทีใดนัก ที่จริงเขาคิดวิธีนี้ออกตั้งแต่ตอนที่อยู่ตระกูลเวินแล้ว แต่มิกล้าพูดเท่านั้นในเวลานี้นางเวินพูดออกมาแล้ว เขาก็มีความหวังเพิ่มขึ้นมาบ้างบางที หากมารดาสามีไปเอะอะโวยวายที่ตระกูลเวินเอง พวกเขาก็คงจะช่วยเหลือตนหลินจืออินก็คิดว่าวิธีนี้ดีเช่นกัน ในตอนนั้นนางก็นึกไม่ออกจริง ๆ“หากข้าคิดได้ พี่ชายของเจ้าจะคิดไม่ออกได้อย่างไร เพียงแต่มิอยากออกหน้าเท่านั้นเอง ถึงอย่างไรตระกูลเวินก็มิใช่เขาเป็นผู้มีอำนาจในการตัดสินใจ ข้ามิเชื่อหรอกว่าท่านพ่อกับท่านพี่จะไม่ช่วยข้า”เป็นจริงตามคาด ท่าทีของนางเวินเป็นไปในทิศทางที่เซียวรั่งคาดไว้ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากัน บ่าวรับใช้ก็เข้ามา“นายท่าน ฮูหยิน...”“มีอะไรหรือ?”สีหน้าของบ่าวรับใช้ดูแปลกชอบกล คงว่าได้ยินข่าวแปลก ๆ บางอย่างมา“ด้านนอกดูเหมือนมีคนกระจายข่าวว่า อีกไม่กี่วันศิษย์ของหมอเทวดาจะเข้ามาในเมืองหลวง...”“จริงหรือ?” เซียวรั่งแทบจะดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ข่าวนี้ช่างมาในเวลาที่เหมาะสม ประจวบเหมาะกับการแก้ปัญหาเร่งด่วนของพวกเขา“มิรู้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่ทุกคนก็พูดต่อๆ กัน อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่เกี่ยว
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 97
เซียวรั่งกับหลินจืออินมิได้รับประโยชน์ใด ๆ และมิได้กลับจวนในทันที แต่ไปที่จวนตระกูลหลินนางเวินเห็นสีหน้าของพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาน่าจะพบเจอปัญหาแล้ว“มีสิ่งใดหรือ? เพราะหน้าที่ต้อนรับคณะราชทูตถูกคนแย่งไปหรือ?”หลินจืออินอธิบายว่า “มิใช่เจ้าค่ะ พวกเราเพิ่งกลับมาจากบ้านท่านยาย...”“อยากให้ลุงเจ้าออกหน้า? เดาว่าเขาคงไม่เห็นด้วย” นางเวินคาดเดาบทสรุปได้แล้ว“ถูกต้องเจ้าค่ะ แต่ก็มิใช่ว่าท่านลุงไม่เต็มใจ แต่เป็นพี่ชายที่ปฏิเสธ...ป้าสะใภ้ก็ไม่พูดสิ่งใดตั้งแต่แรกจนจบ จะต้องไม่อยากช่วยเหลืออย่างแน่นอน”ความขุ่นเคืองของหลินจืออินพรั่งพรูออกมาเป็นคำพูด“พี่ชายเจ้าผู้นี้กับหรูซวง ได้รับการอบรมสั่งสอนจากป้าสะใภ้เจ้า จึงไม่สนิทสนมกับพวกเราแม้แต่น้อย พวกเราก็มิใช่คนนอก เอาแต่กังวลว่าพวกเราจะทำให้ตระกูลเวินเดือดร้อน ระแวดระวังมาหลายปีแล้ว ก็ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย”หลินจืออินรีบคว้าแขนของนาง “ท่านแม่...”ตอนนี้นางเวินถึงนึกขึ้นได้ว่า ยังมีเซียวรั่งอยู่ข้าง ๆนางเปลี่ยนสีหน้าในทันที “เซียวรั่ง เรื่องของวันนี้ เจ้าอย่าโทษลุงเจ้าเลย เรื่องที่ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยแล้ว ผู้ใดก็มิอาจเปลี่ยนแปลง หากลุงเ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 96
“ถ้าเช่นนั้นท่านลุงกราบทูลฝ่าบาทไปตามตรงว่า เซียวรั่งเป็นคนที่เหมาะสมกว่า ท่านลุงเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี ทำเช่นนี้มิได้หรือเจ้าคะ?” หลินจืออินนึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งเวินหรูเฟิงเอ่ยเตือนอีกครั้ง “ครั้งนี้คนที่ฝ่าบาททรงเลือกเป็นที่แน่นอนแล้วคือหลี่ฉุนจงเสนาบดีกรมพิธีการ เป็นพระเชษฐาแท้ ๆ ของฮองเฮา เจ้าหวังว่าจะให้ท่านพ่อใช้เหตุผลใดถึงจะทำให้ฝ่าบาททรงเพิกถอนเขา ทั้งยังมิทำให้ฮองเฮาทรงแค้นเคืองตระกูลเวินของพวกเรา?”คราวนี้หลินจืออินอับจนหนทางอย่างสิ้นเชิงแล้ว นางมองเวินหรูเฟิงด้วยความขุ่นเคือง“ท่านพี่ ท่านดูแคลนพวกเรามากใช่หรือไม่?”เวินหรูเฟิงถึงกับงงงัน เอาความคิดนี้มาจากที่ใด?“น้องสาว เจ้าดูเหมือนจะเข้าใจผิดบางอย่าง”“ข้ามิได้เข้าใจผิด ข้าออกเรือนท่านก็มิได้มา พวกเรากลับมาเยี่ยมบ้านหลังแต่งงานท่านก็มิได้มา...”หัวข้อสนทนาของหลินจืออิน ถูกโยงไปอีกทิศทางหนึ่ง ในเวลานี้นางเมิ่งเอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อเจ้าพาน้องเขยมาสอบถามถึงจวนแล้ว เจ้ารีบเอ่ยขอโทษก็พอ มิต้องอธิบายให้มากความ”หลังจากนางเอ่ยจบ เริ่มแรกก็ทำเป็นตัวอย่าง “จืออินเอ๋ย สองครั้งนั้นป้าสะใภ้มีธุระก็มิได้ไปเช่นกัน แล
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 95
หลินจืออินเอ่ยจบ ทุกคนพากันเงียบสนิทความเงียบของเซียวรั่ง เป็นเพราะเสียอารมณ์กับเรื่องการแต่งงานที่เคยเกือบจะเกิดขึ้นส่วนความเงียบของคนในตระกูลเวิน ก็เป็นเพราะพวกเขาไม่มีทางจะตามหาหมอเทวดาได้ มิเช่นนั้นหลายปีมานี้พวกเขาก็คงทนรับทางด้านของไทเฮาไม่ไหวไปนานแล้ว“จืออิน ความคิดนี้ของเจ้าก็ไม่เลว ทว่าพวกเรามิรู้ว่าหมอเทวดาอยู่ที่ใด...” เวินจี้หลี่อธิบายด้วยความอึดอัดใจ“เป็นไปได้อย่างไร ทุกครั้งขอเพียงท่านตาเกิดปัญหา หมอเทวดาก็มักจะมาปรากฏตัว หลายวันก่อนท่านตาทวดร่างกายไม่สบาย ก็มิใช่หมอเทวดาให้คนนำยามาส่งให้ กินยาจนกระทั่งหายจากอาการป่วย...หากพวกท่านหาเขาไม่พบ แล้วเขาจะมาปรากฏตัวอย่างทันเวลาทุกครั้งได้อย่างไร...”คำถามของหลินจืออิน ที่จริงแล้วก็สร้างความสงสัยให้ตระกูลเวินมานานมาก “จืออิน พวกเรามิรู้ที่พำนักของหมอเทวดาจริง ๆ เขาไปมาอย่างไร้ร่องรอยเสมอ เมื่อหลายปีก่อนเคยมาที่จวนมหาราชครูครั้งหนึ่งจริง ๆ นับแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ท่านตาเจ้าล้มป่วย จะมีคนนำยามาส่งให้โดยเฉพาะ พวกเราก็ลองสะกดรอยตามคนส่งยา ทว่ากลับไม่ได้เบาะแสใดเลย”ฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่อเป็นพยานได้ว่า พวกเขาไม่มีหนทางจริง ๆ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 94
มหาราชครูเวินคิดจะวางมาดน่าเกรงขามตามเดิม ทว่าสำหรับหลานสาวที่เอ็นดูมาตั้งแต่เล็กผู้นี้ คงมิอาจทำได้เสียแล้ว“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องบอกให้ตารู้ว่า เจ้าต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่...”“หรือเป็นเพราะคำพูดที่อ๋องอี้เอ่ยในราชสำนักวันนี้ ทำให้ฝ่าบาททรงยึดหน้าที่การต้อนรับคณะทูตของเซียวรั่งกลับไป?”เวินจี้หลี่ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก็รู้ว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งใด“ท่านลุงยอดเยี่ยมยิ่งนัก จืออินยังมิทันเอ่ย ท่านก็คาดเดาได้ถูกแล้ว”เวินจี้หลี่ยิ้มจาง ๆ พร้อมเอ่ยว่า “เจ้าหนอเจ้า วันนี้มีเพียงเรื่องเดียวนี้เท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับเขา เจ้าคิดว่าจะเป็นเรื่องใดได้อีกเล่า?”“ข้าเกิดคิดถึงท่านตาท่านยาย และคิดถึงท่านลุงมิได้หรือเจ้าคะ?”หลินจืออินโผเข้าไปข้างกายเวินจี้หลี่ราวกับผีเสื้อตัวหนึ่ง และคล้องแขนของเขาไว้“ท่านลุงพวกเราทำศึกชนะ การต้อนรับคณะทูตในครั้งนี้ ท่านโหวมิใช่คนที่เหมาะสมที่สุดหรอกหรือ? หากเปลี่ยนให้ผู้อื่นไปคงไม่มีอำนาจโน้มน้าวกระมัง?”นางเมิ่งเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ดื่มชาด้วยท่าทางผ่าเผย ประโยคเดียวก็มิเอ่ยเซียวรั่งมองเห็นท่าทางของนางเมิ่ง ในใจก็นึกถึงสิ่งที่หลินจืออินบอกเขาเมื่อหลายวัน
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 93
“จืออิน เจ้ามีวิธีใด?” ในเวลานี้เซียวรั่งรู้สึกเหนื่อยใจความสุขของการมีภรรยาหลายคนที่เขาวาดฝันนอกจากจะไม่เคยได้รับ ทว่าภายใต้การจัดการต่าง ๆ นานาของชุยอันหรู กลับต้องกลายมาเป็นสภาพเช่นทุกวันนี้แม้ว่าเขาจะได้แต่งงานกับหลินจืออินแล้ว ตอนกลับไปบ้านฝ่ายหญิงก็ได้พบปะคนตระกูลเวิน ทว่าทุกครั้งที่ตนเอ่ยว่าจะไปเยี่ยมเยือนจวนมหาราชครู เวินจี้หลี่ก็จะใช้เหตุผลต่าง ๆ มาคัดค้านเขาเข้าใจดี คนตระกูลเวินดูถูกเขาเพราะเขาเป็นคนทรยศจวนเจิ้นกั๋วกง“ท่านโหว พวกเราไปตระกูลเวินสักครั้งเถิด”คำพูดของหลินจืออิน ประจวบเหมาะกับทำให้จิตใจที่วิตกกังวลของเซียวรั่งได้คลายลงในทันทีเขาถึงกับคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญที่สรรค์ประทานให้ เรื่องที่เขากลุ้มใจเป็นที่สุดก็คือจะเข้าไปสร้างสัมพันธ์กับตระกูลเวินอย่างไร นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้หลินจืออินจะช่วยเขาแก้ปัญหา“ตอนนี้หรือ?”น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นเครือฮูหยินผู้เฒ่ากับนางหยางต่างมิกล้าพูดมาก พวกเขาเข้าใจดีว่า หากตีสนิทกับตระกูลเวินได้จริง ๆ ก็จะนำพาผลประโยชน์มาให้พวกเขาได้มากเพียงใด“แน่นอนว่า หากรอจนกระทั่งองค์ชายสามของต้าชิ่งผู้นั้นเสด็จมาถึง ทั้งหมดก็จะไม่
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 92
เซียวเสวี่ยหลิงชอบยกยอหลินจืออินอยู่เสมอ ไม่เพียงเพราะตระกูลเวินที่อยู่เบื้องหลังนางเท่านั้น ยังเป็นเพราะนางปรารถนาจะแต่งงานกับหลินชวนมาตลอดแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะเป็นจวนป๋อ ทว่ากลับได้รับการเมินเฉย ทำให้นางเมื่ออยู่ต่อหน้าคนตระกูลหลินที่มิใช่ขุนนางใหญ่ยังคงรู้สึกไม่มั่นใจตามเดิมตอนนี้นางเป็นน้องสาวของอันหนานโหวแล้ว ตามหลักแล้วก็ควรมองหาคนที่มีสถานะสูงกว่า ทว่านางยังคงทุ่มเทใจให้กับหลินชวนหลินจืออินลูบคลำท้องของตนเอง “ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว สถานะของนางในเมืองหลวงจะเป็นอย่างไร ข้ามิจำเป็นต้องพูดให้มากความ นางล่วงเกินฮองเฮากลับคิดจะหลีกหนี ทำได้ง่ายเช่นนั้นที่ไหนกัน ถึงแม้จะฝากฝังคนไว้กับไทเฮา แล้วจะอย่างไร? หรือว่าองค์ไทเฮาจะไม่เสด็จกลับมาอีกแล้ว? ภายภาคหน้า ชุยหลางมิต้องการจะรับตำแหน่งต่อหรือ? คนที่นางล่วงเกินเหล่านั้น ก็ไม่คิดจะให้นางชดใช้หรือ?”เซียวเสวี่ยหลิงดูเหมือนก็ตั้งตารอคอย “คนอย่างนาง ต่อให้ตายหมื่นครั้งก็ไม่สามารถทำให้ข้าคลายความโกรธแค้นได้...”ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่ เซียวรั่งก็กลับมาแล้ว“ท่านโหว เหตุใดวันนี้ถึงกลับจวนมาเร็วเช่นนี้?”หลินจืออินรีบลุกขึ้นและเด
