เพียงเพราะว่าโจชัวหาตัวเขาไม่เจอ โจชัวจึงใช้วิธีขู่เข็ญเหรอ?ไนเจลยิ้มบาง ๆ เขาเชื่อมฮาร์ดดิสก์กับแล็ปท็อปก่อนที่จะส่งอีเมลที่ไม่ระบุชื่อให้โจชัวโจชัวได้รับอีเมลนั้น ในนั้นไม่มีอะไรนอกจากวิดีโอในวิดีโอนั้น ออร่ากำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์พร้อมกับสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ เธอกำลังดูการเขียนโค้ดบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พลางขมวดคิ้วไม่นานหลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่างออกและเริ่มพิมพ์ลงบนแป้นพิมพ์อย่างโกรธจัดเหมือนกับกำลังถอดรหัสอะไรบางอย่าง“เอ่อ…” ลูคัสมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตกใจ “ท่านครับ แฮ็กเกอร์เมื่อกี้นี้คือคุณกิบสันเหรอครับ?”“ไม่ใช่เธอ” โจชัวยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ “เธอมีทักษะคอมพิวเตอร์ขั้นพื้นฐานเท่านั้น นอกจากนี้ สิ่งที่เธอพิมพ์ก็ไม่ใช่วิธีการถอดรหัสที่ถูกต้อง ฉันกำลังเผชิญหน้ากับแฮ็กเกอร์ที่มีฝีมือ เป็นเธอไม่ได้หรอก”ลูคัสพยักหน้าตามแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่“ไปบ้านออร่ากันเถอะ” โจชัววางถ้วยกาแฟลง ยืนขึ้น และเดินออกจากห้องทำงานของเขาลูคัสตกตะลึงและตามโจชัวไป “แต่นายท่านครับ นายท่านเพิ่งจะบอกเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เหรอครับว่าไม่ได้ดวลกับคุณกิบสัน? แล้วทำไมนายท่า
“คุณ… คุณลินช์!”เมื่อผู้จัดการมองเห็นชายผู้เปล่งรัศมีแสดงอำนาจ เสียงของเธอก็เริ่มสั่นเธอจงใจพูดให้ดังขึ้นเพื่อเตือนออร่าที่อยู่ข้างใน แต่ออร่ากลับหมกมุ่นอยู่กับข่าวบนอินเทอร์เน็ตมากเกินไปจนไม่ได้ยินอะไรเลย“ออร่าอยู่ข้างในใช่ไหม?” โจชัวกวาดสายตาเยือกเย็นไปที่ผู้จัดการและเข้าไปในบ้านข้างหลังเขา ลูน่ากำลังมองดูอพาร์ตเมนต์ห้องสตูดิโอตรงหน้าเงียบ ๆ และกำลังรู้สึกอ่อนไหวมาก“พี่ลูน่า ขอบคุณที่ซื้ออพาร์ตเมนต์นี้ให้ฉันนะ ฉันชอบมันมากเลย!”“พี่น่ารักที่สุด! ฉันคิดว่าพี่จะลืมฉันหลังจากที่พี่แต่งงานไปแล้วซะอีก!”“พี่ลูน่า…”ภาพของออร่าที่วิ่งรอบอพาร์ตเมนต์ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่ผ่านไป 6 ปี ออร่าจะยังคงอยู่ที่นี่ย้อนกลับไปตอนที่ลูน่าเพิ่งจะแต่งงานกับโจชัว ด้วยความที่เธอคิดถึงออร่ามาก เธอจึงได้ซื้ออพาร์ตเมนต์นี้ให้ออร่าด้วยเงินที่เธอหามาได้จากการออกแบบ เพราะหวังว่าออร่าจะย้ายมาที่เมืองบันยันและจะได้อยู่ใกล้กับเธอทว่าสิ่งที่เธอได้รับเป็นการตอบแทนกลับเป็นการยั่วยวน ไม่ยับยั้งชั่งใจ และการหลอกลวงของออร่า“ลูน่า เข้าไปสิ” ลูคัสกล่าวและดึงสติลูน่ากลับมาสู่ความเ
คอมพิวเตอร์ถูกปิดลงในตอนที่โจชัวปรากฏตัวตรงประตูแทบจะพอดี“พี่โจชัว” ออร่ายืนขึ้นอย่างเงอะงะและยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เธอยืนอยู่หน้าคอมพิวเตอร์พลางปิดบังมันจากโจชัวโดยไม่รู้ตัว“ทำไมจู่ ๆ ถึงมาที่นี่ล่ะคะ?”โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองลูคัส “ไปเปิดคอมพิวเตอร์”ออร่าพยายามหยุดลูคัสในขณะที่ยิ้มให้โจชัว “ทำไมถึงอยากเข้าคอมพิวเตอร์ของฉันล่ะคะ?”จากนั้นเธอก็แสร้งทำเป็นสั่งผู้จัดการของเธออย่างใจเย็นว่า “ทำไมไม่พาแขกลงไปข้างล่างและชงชาให้พวกเขาล่ะ?” เมื่อเธอพูดอย่างนั้น น้ำเสียงของเธอก็สั่นเล็กน้อยทว่าโจชัวซึ่งยืนอยู่ใกล้ประตูกลับไม่สนใจ “ไม่จำเป็นต้องชงชาอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ต้องการให้ลูคัสเปิดคอมพิวเตอร์ของเธอ เธอก็ต้องเปิดมันเอง”ออร่ากำหมัดแน่น เขาเข้ามากะทันหันเกินไปจนเธอไม่ทันได้เตรียมตัวเลย!คอมพิวเตอร์ของเธอไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยการสนทนาของเธอกับนักส่งสแปมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงรูปถ่ายที่ถ่ายไว้ตอนที่โจชัวกับลูน่ากำลังชอปปิงด้วย!ถ้าโจชัวเห็นสิ่งเหล่านั้น เธอจะต้องซวยแน่ ๆ!“เป็นไปได้ไหมคะว่าคุณกิบสันอาจจะซ่อนอะไรบางอย่างในคอมพิวเตอร์ของเธอ?”ในขณะนั้น เสียงของผู้หญิงที่อยู่ไ
ผู้จัดการรู้สึกงุนงงจากการโดนตบเธอนั่งอยู่ที่พื้นและมองออร่าด้วยความว่างเปล่า “ออร่า คุณเป็นคนสั่งให้ฉันทำ…”แล้วทำไมตอนนี้มันถึงได้กลายมาเป็นความผิดของเธอล่ะ?“ฉันบอกให้คุณทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ออร่าตบหน้าผู้จัดการตัวเองอีกครั้ง “ฉันบอกคุณแล้วว่าอย่าทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ อย่าทำสิ่งที่ตื้นเขินเช่นนี้ แต่คุณก็ยังปฏิเสธที่จะฟังฉัน!”จากนั้นออร่าก็มองโจชัวด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “พี่โจชัว ลูน่า ฉันขอโทษที่ดูแลผู้จัดการตัวเองไม่ดีพอ พวกคุณจะเกลียดฉันเท่าที่พวกคุณต้องการเลยก็ได้ ฉันจะยอมรับมันเอง”เธอเช็ดน้ำตา "ขอบคุณพวกคุณทุกคน ถ้าพวกคุณมาไม่ทันเวลา ฉันคงจะไม่รู้ว่าเธอใช้คอมพิวเตอร์ของฉันทำเรื่องแบบนี้!”ลูน่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะกับทักษะการแสดงอันยอดเยี่ยมของออร่าโจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิดเหรอว่าเขาใช้คอมพิวเตอร์ของเธอทำเรื่องแบบนี้?”“ไม่เลยค่ะ” ออร่าพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “คุณก็น่าจะรู้ดีว่าฉันไม่เก่งเรื่องเทคโนโลยี สำหรับฉัน คอมพิวเตอร์เป็นเพียงอุปกรณ์ที่ฉันใช้รับอีเมล นอกจากนั้นฉันก็ทำอะไรกับมันไม่เป็นแล้ว”“พี่โจชัว คุณไม่ต้องเป็นห่วงน
“เหตุผลที่เราทะเลาะกันก็คือ เธอแอบขโมยรหัสผ่านบัญชีธนาคารของฉันและใช้เงินของฉันค่ะ”จากนั้นออร่าก็ก้มหน้าลง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ “ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะไม่บอกคุณเพราะมันน่าอายเกินไป ฉันแค่กลัวว่าเธอจะมีเงินไม่พอใช้ ฉันก็เลยไม่ได้เอาเรื่องเธอ แต่ฉันไม่นึกว่าเธอจะใช้เงินฉันมากขนาดนี้…”ออร่ากัดริมฝีปากและกล่าวต่อว่า “แต่ลูน่ากลับอยากใช้วิธีนี้มาตัดสินว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหม ฉันรู้สึกว่าทุกคนกำลังเข้าใจฉันผิด ฉันไม่รู้เรื่องเลยจริง ๆ ! ฉันแค่อยากเป็นคนที่มีน้ำใจ ฉันก็เลยปล่อยให้ผู้จัดการของฉันใช้เงินและคอมพิวเตอร์ของฉัน แต่ฉันกลับถูกมองว่าเป็นคนผิดไปด้วย”“ไร้สาระ!” ผู้จัดการของเธอกัดริมฝีปากแล้วโต้กลับ “ฉันไม่รู้รหัสผ่านของเธอเลยด้วยซ้ำ!”ออร่าเย้ยหยัน “คุณจะกล้ายอมรับเหรอว่ารู้? การที่คุณใช้เงินของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตก็ถือว่าเป็นการโจรกรรมอย่างหนึ่ง และคุณก็อาจจะต้องขึ้นโรงขึ้นศาลเพราะเรื่องนี้!”ผู้จัดการไม่สามารถอธิบายตนเองได้ลูน่าเม้มริมฝีปาก “ไม่ว่ายังไงคุณกิบสันก็ยังยืนยันว่าตัวเองบริสุทธิ์ใช่ไหมคะ? จริง ๆ แล้วคุณไม่จำเป็นต้องพยายามอธิบายตัวเองด้วย
สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้ลูน่าตกใจแต่เพียงผู้เดียว ออร่าเองก็ตกตะลึงเช่นกันเกิดอะไรขึ้น? เธอเป็นคนที่โอนเงินไปยังกลุ่มนักส่งสแปมจากบัญชีของเธอ ทำไมจู่ ๆ มันถึงกลายมาเป็นบัญชีของบริษัทได้?ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ออร่าตั้งสติและหันกลับไปตบผู้จัดการอย่างไร้ความปรานีอีกครั้ง “ขอบคุณพระเจ้าที่คุณยังมีความสำนึก! โชคดีที่คุณใช้บัญชีของบริษัท ถ้าไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้เลย!”หลังจากที่ผ่านเรื่องราวทั้งหมดมา ในที่สุดผู้จัดการก็เข้าใจเจตนาของออร่า เธอจึงทำได้เพียงต้องเล่นตามน้ำไปอย่างหมดหนทาง “ฉันจะใช้บัญชีส่วนตัวของคุณทำแบบนั้นได้ยังไง…”ออร่าเม้มริมฝีปากแน่นแล้วหันไปมองลูน่า “สิ่งนี้สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้หรือยัง?”ลูน่าขมวดคิ้วและมองออร่า เรื่องนี้มีอะไรผิดพลาดตรงไหน? นีลไม่มีวันส่งบันทึกทางธุรกรรมปลอมมาให้เธออย่างแน่นอน เธอค่อย ๆ มองไปที่โจชัวที่อยู่ข้าง ๆถ้าไม่ใช่นีลก็ต้องเป็นโจชัว เขาจงใจสั่งให้ลูคัสบอกว่าธุรกรรมเหล่านั้นถูกดำเนินการโดยบริษัทเพียงเพื่อพิสูจน์ว่าออร่าบริสุทธิ์!“ในเมื่อพวกเราเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว” โจชัวมองผู้จัดการ
แม้ว่าออร่าจะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมบันทึกทางธุรกรรมเหล่านั้นถึงแสดงบัญชีของบริษัทแทนที่จะเป็นบัญชีส่วนตัวของเธอ แต่ไม่ว่ายังไง นั่นก็หมายความว่าเธอชนะแล้ว!ลูน่าเป็นเพียงแค่สาวใช้ที่ต่ำต้อย หล่อนกล้าดียังไงถึงได้พยายามต่อต้านเธอ? หล่อนประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปอย่างเห็นได้ชัด!“ออร่า” โจชัวพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำทำให้ออร่ากลับสู่ความเป็นจริงเธอขจัดความเย่อหยิ่งในแววตาและมองไปที่โจชัวอย่างเชื่อฟัง เสียงของเธอฟังดูอ่อนโยนและถ่อมตน “พี่โจชัวมีอะไรเหรอคะ?”โจชัวเฉยเมยต่อความกระตือรือร้นของเธอไม่นานเขาก็มองมาที่เธอ “ผมไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้นอีก คุณควรระวังให้มากกว่านี้”จากนั้นเขาก็เดินออกไป ข้างหลังเขา ลูคัสหันมองออร่าที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่จะหันหลังและเดินตามโจชัวไป“ลูคัส” เมื่อกลับขึ้นรถแล้ว โจชัวก็นั่งพิงเบาะหลัง นิ้วเรียวยาวของเขานวดที่ช่องว่างระหว่างคิ้วเบา ๆ “นายทำงานให้ฉันมานานแค่ไหนแล้ว?”ลูคัสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขายิ้มและพูดในขณะที่สตาร์ทรถว่า “ประมาณหกปีแล้วครับนายท่าน”“อืม” โจชัวเอนหลังและหลับตาลง “ฉันจำได้ว่านายมีแฟนแล้วใช่ไหม?”“ใช่ครับ” เมื่อพูดถึงแฟนสาวข
“ใช่ครับ” ลูคัสพยักหน้า“คุณคบกับคุณกิบสันมานานหลายปีแล้ว แต่คุณไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้เธอเลยสักครั้ง แต่วันนี้คุณกลับเลือกเสื้อผ้าสองชุดให้กับลูน่าโดยเฉพาะ”“ก่อนหน้านี้ไม่มีคนใช้คนไหนในบ้านกล้าท้าทายคุณเลย เพราะถ้าหากพวกเขาทำเช่นนั้น พวกเขาก็จะถูกไล่ออก แต่ว่าลูน่าขัดแย้งกับคุณตั้งหลายครั้ง แต่คุณกลับไม่เคยโกรธเธอเลย คุณไม่ได้ไล่เธอออกด้วยซ้ำ อีกอย่าง…"“พอได้แล้ว” โจชัวเม้มปากอย่างเย็นชาในขณะที่ขัดจังหวะลูคัส “ฉันจะระวังตัวและเว้นระยะห่างกับเธอให้มากขึ้นละกัน”จากนั้นโจชัวก็หลับตาลงและเอนหลังอย่างเกียจคร้าน“ลูคัส นี่เป็นครั้งแรกที่คุณทำผิดตั้งแต่ที่คุณทำงานให้ผมมาหลายปี ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้ แต่มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก”ลูคัสดีใจ “แล้วคุณจะตามเรื่องนี้ต่อไหมครับ?”เขาหมายถึงออร่า โจชัวยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันมีแผนของฉันก็แล้วกัน”รายงานเหตุการณ์ที่ชิงช้าสวรรค์ยังไม่ถูกเปิดเผย เขาไม่สามารถระบุได้ว่าเหตุการณ์นั้นเกี่ยวข้องกับออร่าหรือไม่ แต่เหตุการณ์ในเช้าวันนั้นจะไม่ถูกลืมง่าย ๆ แน่“แต่…” ลูคัสต้องการที่จะพูดบางอย่างต่อ จากนั้นโจชัวก็ลืมตาขึ้นราวกับว่าอุณหภูมิในรถลดลงเหลือศูนย์อ
“งั้นคุณพ่อก็ควรรู้นะครับว่าลูน่าเลี้ยงพวกเขามาหกปี ผมแนะนำว่าคุณพ่อควรดีกับลูน่าให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเด็ก ๆ อาจจะไม่ยอมรับคุณเป็นคุณปู่ของพวกเขาอีกต่อไปได้”ใบหน้าของเอเดรียนเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากมุมนี้ ลูน่าเหลือบมองสีหน้าของเขาด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างามแต่ไร้อารมณ์ พร้อมกับยกยิ้มไม่ใส่ใจบนริมฝีปากของเธอ “คุณท่านลินช์ คุณบอกว่าฉันฆ่าเฮลีย์ คุณมีหลักฐานไหม? การตัดสินใจว่ามีคนฆ่าคนอื่นหรือไม่ คุณไม่จำเป็นต้องพูดตามหลักฐานที่มีอยู่หรอกเหรอคะ?” เธอวางข้อเท้าบนเข่า น้ำเสียงของเธอเย็นชาและห่างไกล “เฮลีย์ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงมาจากตึก ฉันไปชี้มีดใส่เธอแล้วบังคับให้เธอกระโดดหรือว่าฉันผลักเธอเหรอ? ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนที่เฮลีย์ฆ่าตัวตาย ฉันไปเยี่ยมสามีเก่าของเพื่อนที่โรงพยาบาลกับเพื่อนนะ มีกล้องวงจรปิดที่โถงทางเดินและลิฟต์ในโรงพยาบาลอยู่ ฉันมีหลักฐานชัดเจนสมบูรณ์”เอเดรียนเปล่งเสียงในจมูก “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ก่อนที่เฮลีย์จะกระโดดก็เป็นเพราะเธอ เฮลีย์ถูกบังคับให้ออกจากเมืองซีและย้ายไปอยู่ต่างประเทศ! เฮลีย์เติบโตมากับความมั่งคั่งและความฟุ่มเฟือยด้วยความกรุณาของพระเจ้า และเพราะผู้หญิงเช่นเธอ
“เพียะ!”ก่อนที่ทุกคนจะทันได้โต้ตอบ เสียงตบก็ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นศีรษะของลูน่าหันไปด้านข้างจากแรงกระแทก รสหวานราวกับเหล็กของเลือดเต็มปาก และเลือดก็หยดลงมาตามมุมปากของเธอ“คุณแม่!”“คุณแม่…!”เด็กสองคนที่นั่งอยู่ทั้งสองด้านของหญิงชรา กระโดดขึ้นจากโซฟาตามสัญชาตญาณแล้วพุ่งไปหาลูน่าทันทีหนึ่งในนั้นจับมือเธออย่างระมัดระวัง เขาก้าวไปข้างหน้าพยายามปกป้องเธอ ในขณะที่อีกคนหยิบกระดาษทิชชูจากโต๊ะข้าง ๆ อย่างใจเย็น แล้วยื่นให้ลูน่าการเห็นเด็กสองคนปกป้องเธอทำให้โจชัวขมวดคิ้ว ข้าง ๆ เขา อลิซส่งเสียงเย้ยหยันอยู่ในอก แต่ภายนอกนั้นเธอกำลังทำสีหน้ากังวล “นีล รีบพาน้องสาวของหนูมานี่เร็วเข้า” จากนั้นเธอก็ชำเลืองมองสุภาพบุรุษตัวน้อยที่กำลังยื่นทิชชู่ให้ลูน่า“นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณปู่ของหนูกับน้าลูน่านะ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อย่ายื่นจมูกเข้าไปในที่ที่ไม่เกี่ยวกับเราสิ”นีลจ้องมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นก็หันกลับมาดูแลแม่ของพวกเขาพร้อมกับเนลลี่ในทันทีจากนั้น อลิซก็แสดงท่าทีสงบนิ่งอย่างคนมีอารมณ์มั่นคงและพูดว่า “เอเดรียน คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ คุณกำลังทำให้เด็ก ๆ กลัวนะ”เอเดรียนส่งเสียงเย
ในขณะเดียวกัน เขาก็คิดถึงพวกเขามาก ผ่านไปนานแล้วเหมือนกันหลังจากที่พวกเขาได้เจอกันครั้งสุดท้าย จึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงเสนอให้พาทุกคนมารวมตัวกันที่บลูเบย์วิลล่าแต่ดูเหมือนว่า...เขาทำให้ทั้งเด็ก ๆ และลูน่าโกรธเขาได้สำเร็จเท่านั้นหรอกเหรอ?รถขับต่อไปไม่นานรถก็มาจอดหน้าบลูเบย์วิลล่า เมื่อลูน่าก้าวลงจากรถที่ยูริและแซคขนสัมภาระมา อลิซก็ก้าวลงมาเช่นกันขณะยืนอยู่นอกรถของโจชัว รอยยิ้มปลอม ๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ เนลลี่มานี่เร็ว แม่จะอุ้มหนูเข้าบ้าน!”เนลลี่กลอกตา เดินผ่านเธอ และมุ่งหน้าไปที่ประตูด้วยขาที่สั้นและแข็งแรงของเธอในทางกลับกัน นีลกลับรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “ถ้าเนลลี่ไม่ต้องการให้คุณอุ้ม ก็อุ้มผมแทนสิครับ! ผมก็ไม่ได้หนักมากเหมือนกัน แค่หนักกว่าเนลลี่นิดหน่อยเอง”อลิซอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอ สีหน้าของเธอดูน่าเกลียด และก้าวไปข้างหน้าด้วยความพยายามสุด ๆ นีลเอาแขนของเขาคล้องคอเธอตามสะดวก “คุณอลิซ เร็วสิครับ ผมเป็นเด็กน้อยสุดที่รักของคุณไงครับ มันคงจะแย่ถ้าเราล้มกันทั้งคู่แล้วได้รับบาดเจ็บนะ!”สีหน้าของอลิซดูน่าเกลียดและยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น
โจชัวเลิกคิ้วเขาไม่คาดคิดเลยว่านี่จะเป็นคำถามแรกที่ลูกชายของเขาถามหลังจากที่แยกจากกันหลายวันเขามองลูกชายของเขาจากหางตา “นายดูไม่เต็มใจที่จะเห็นแม่นายกับฉันคืนดีกันนะ”นีลหยุดนิ่งไป เขาหันไปมองโจชัวอย่างเคร่งขรึมแล้วยกสองนิ้ว“อย่างแรกนะครับ ผมไม่เคยยอมรับคุณอลิซ กิบสันเลย สำหรับผมแล้ว เธอไม่เคยเป็นแม่ของผมเลย แม่ของผมคือลูน่า อย่างที่สอง ความชอบหรือไม่ชอบของผม มันสำคัญสำหรับคุณหรือเปล่าครับ คุณลินช์ ถ้าคุณพิจารณาถึงความคิดและความรู้สึกของเราจริง ๆ คุณก็คงไม่บังคับน้องสาวของผมและผมให้ทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ เช่น การพาเรากลับไปที่บลูเบย์วิลล่าตอนนี้ สุดท้ายนะครับ ผมไม่สนใจคุณและอลิซเลย ผมแค่อยากจะรู้ว่าทำไมท่าทีของคุณที่มีต่อเธอถึงเปลี่ยนไปแบบ 180 องศา หลังจากกลับมาจากเมืองซีก็เท่านั้น”ก่อนที่พวกเขาจะจากไป พวกเขาก็ได้แยกทางกันไปแล้ว และยังประกาศว่าพวกเขาจะกำหนดวันเซ็นใบหย่าด้วยซ้ำ แต่ไม่นานหลังจากที่พวกเขาไปถึงเมืองซี พวกเขาก็กลับมาคืนดีและรักกันเหมือนเดิม และเมื่อดูจากภายนอกแล้ว พวกเขาดูยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิมด้วยโจชัวหรี่ตาลงเล็กน้อย อะไรทำให้ท่าทีของเขาที่มีต่ออลิซเปลี
“คุณแม่คะ! หนูคิดถึงคุณแม่มากเลย!” เนลลี่กล่าวเธอหยิบกุญแจออกมาและทันทีที่เธอเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ เด็กทั้งสองก็รีบวิ่งออกมาราวกับพายุทอร์นาโดลูกเล็กสองลูกนีลและเนลลี่ต่างกอดขาข้างหนึ่งของเธอไว้ และพูดด้วยความตื่นเต้น“คุณแม่ หนูรู้ว่าคุณแม่จะกลับมาในเวลานี้ แต่นีลเอาแต่ยืนกรานว่าแม่จะกลับมาทีหลัง!”“คุณแม่ครับ เมื่อหลายวันที่คุณแม่ไม่อยู่บ้าน ผมขอให้ลิลลี่สอนวิธีชงกาแฟด้วยล่ะ! ผมทำกาแฟอาราบิก้าแก้วโปรดของคุณแม่ด้วย!”“คุณแม่คะ หนูวางแผนไว้หมดแล้ว บ่ายวันนี้คุณแม่จะไปไหนไม่ได้เลยนะ คุณแม่ต้องอยู่บ้าน อ่านนิทานให้หนูฟังและต่อเลโก้กับนีลด้วย!”“แม่…”ลูน่าลดสายตาลงมองดูหัวเล็ก ๆ สีดำสองหัวที่อยู่ตรงหน้าเธอ คำพูดติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถคายมันออกมาได้ข้างหลังเธอ ลิลลี่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น มองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “คุณ ลูน่า พวกเขาตั้งใจหยุดเรียนหนึ่งวันเพื่อรอคุณเลยนะคะ ตั้งแต่เช้านี้พวกเขาตื่นเต้นเป็นพิเศษแล้วก็ตกแต่งบ้านราวกับว่าเป็นช่วงเทศกาลวันหยุดด้วย”ตอนนั้นเองที่ลูน่าสังเกตเห็นของประดับตกแต่งที่แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่น ป้ายหลากสีสันแขวนอยู่ตามผนัง ความค
บรรยากาศในรถเปลี่ยนเป็นเงียบเชียบร่างกายของลูน่าแข็งทื่อไปหมดเธอไม่ได้เจอทั้งนีลและเนลลี่มาหลายวันแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดที่เธอเคยห่างจากพวกเขานับตั้งแต่ที่เธอให้กำเนิดพวกเขามาเมื่อหกปีที่แล้วเธอคิดถึงพวกเขาอย่างสุดซึ้งจากการโทรหาและคุยกับพวกเขาเมื่อเช้านี้และเมื่อวานตอนบ่าย เธอก็รู้ว่าเด็ก ๆ เองก็คิดถึงเธออย่างสุดซึ้งเช่นกันไฟในใจเธอที่ลุกโชนด้วยความตื่นเต้นเมื่อนึกถึงการพบปะกับลูก ๆ ของเธอถูกดับลงอย่างโหดร้ายด้วยคำพูดเย็นชาของอลิซ และได้กลับกลายเป็นความหนาวเย็นจนจับไปถึงขั้วหัวใจอลิซจงใจทำแบบนี้ เธอไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อนีลและเนลลี่ เธอแค่พยายามจะก่อกวนเธอและลูก ๆ ให้อารมณ์เสีย“โจชัวคะ” เมื่อสังเกตเห็นความเงียบอย่างต่อเนื่องของโจชัว อลิซถึงกับร้องเรียกเขาเบา ๆจากนั้นเขาก็กะพริบตาและฟื้นคืนสติของตัวเอง เขากระแอมไอเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูน่าจากด้านหลังขณะที่เธอนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสาร “เราจะทำตามที่อลิซบอก”ไม่ว่ายังไงก็ตาม อลิซยังคงเป็นแม่ของพวกเขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้อาศัยอยู่กับเด็กๆ ตลอดหกปีของชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วเลือดก็ข้นกว่าน้ำ นอกจากนี้ อล
วิทยุยังคงเล่นซ้ำข่าวเรื่องที่เกิดกับตระกูลวอลเตอร์ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา “ก่อนที่การกล่าวหาคุณเดนนิส วอลเตอร์จะถูกหยิบยกมาพูดถึง ทายาทคนเดียวของวอลเตอร์กรุ๊ป เฮลีย์ วอลเตอร์ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายไปแล้ว ตอนนี้วอลเตอร์กรุ๊ปกลายเป็นอาณาจักรที่กำลังขาดกษัตริย์และกำลังจะล่มสลาย...”ลูน่าหลับตาลง เธอสงสัยว่าเกว็นจะได้ยินข่าวนี้หรือยัง ถ้าเธอได้ยิน อย่างน้อยเธอก็จะรู้สึกสบายใจเล็กน้อยใช่ไหม?เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะตรวจสอบว่าเกว็นส่งข้อความใหม่ให้เธอหรือไม่ แต่กลับเห็นการอัปเดตสถานะใหม่ที่โพสต์โดยเบ็นแทน'ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของฉันที่สถานีตำรวจ ตระกูลลาร์สัน ระวังตัวไว้! ฉันจะเรียกร้องค่าเสียหาย!'รูปภาพประกอบเป็นแขนที่ได้รับบาดเจ็บและแก้มบวมฉึ่งอันเป็นผลมาจากการทะเลาะกันเมื่อวันก่อนลูน่ารู้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาต้องเป็นฝีมือของแซคและยูริ เธอจ้องโทรศัพท์อยู่นาน ในที่สุดเธอก็กดไลค์สองภาพที่เบ็นโพสต์“ลูคัส ปิดวิทยุที” ทันใดนั้นเสียงอันแผ่วเบาอ่อนแอของอลิซก็ดังมาจากเบาะหลัง “ฉันอยากนอนพัก”จากนั้น โจชัวก็มีสีหน้ากังวลขณะพูดว่า “ทำไมหน้าคุณดูซีดจัง ไม่สบายเหรอ?”ลูน
มือของโจชัวที่กำช้อนและส้อมไว้หยุดชะงักไปเล็กน้อย สุดท้ายเขาก็หัวเราะเบา ๆ “เพราะว่าเธอเคยหย่าและสามีเก่าเธอมันนิสัยไม่ดี เธอก็เลยแอบลักพาตัวนีลกับเนลลี่ไปแล้วเลี้ยงเหมือนเป็นลูกตัวเองเหรอ?”ลูน่ายกแก้วขึ้นแล้วกลืนน้ำอุ่นในปากลงคออย่างแรง จากนั้นเธอจึงมองไปทางโจชัว “คุณจะพูดแบบนั้นก็ได้”โจชัวยกแก้วของเขาขึ้นเช่นกัน “ทำไมเธอถึงไม่มีลูกกับสามีเก่าล่ะ?”“เขาไม่สมควรมีลูก” ลูน่าวางแก้วลงแล้วยกช้อนส้อมเพื่อกินต่อ “เขามีชู้ในตอนที่ฉันต้องการเขามากที่สุด และถึงกับอยากจะฆ่าฉันเพื่อเอาใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ คุณคิดว่าเขาสมควรมีลูกไหม?”ถ้าตอนนั้นเธอยังไม่ท้อง เธอก็ไม่อยากมีลูกของเขาจริง ๆเขาไม่สมควรได้รับพวกเขาแม้ว่าเธอจะให้กำเนิดพวกเขาแล้ว แต่ลูน่าก็ยังเชื่อเช่นเดิมว่าเด็กทั้งสามคนเป็นของเธอและเป็นของเธอเพียงคนเดียวพวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโจชัวเมื่อพูดคำเหล่านี้ ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่โจชัวการจ้องมองของเธอทำให้เขารู้สึกสับสน ราวกับว่าเขาเป็นคนที่ทิ้งและทำร้ายเธอเองเขาขมวดคิ้วและหันหน้าหนีจากเธอ “แล้ว เธอก็ปล่อยเขาไปทั้งอย่างนั้นเหรอ?”ลูน่าคลี่ยิ้มเย็นชา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปล่อ
“คุณหย่ากับฉันเมื่อเช้านี้ พอตอนบ่าย คุณก็หาแฟนได้ แล้วตอนนี้พอตกกลางคืนคุณก็พาแฟนใหม่ของคุณมาบ้านเก่าของคุณ เบ็น เซลเลอร์ คุณมันไม่คู่ควรกับเวลาที่ฉันตกหลุมรักไปเลย”จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก และหันกลับไปมองลุคที่กำลังถือไฟแช็กไว้สำหรับเตรียมจุดบุหรี่ให้ตัวเองขณะดูการแสดง “ฉันขอยืมไฟแช็กหน่อยได้ไหม?”ลุคยักไหล่ เขาเดินเข้ามาและก้มลงขณะถือไฟแช็คของเขา เขาฉีกภาพเดี่ยวที่สวยที่สุดของเกว็นออกมา จากนั้นก็จุดไฟเผาภาพถ่ายที่เหลือไปสุดท้ายเขาก็ส่งรูปถ่ายที่เขาฉีกออกมาให้เกว็น “เอาไว้นึกถึง”เกว็นส่ายหน้า “เผาไปเถอะค่ะ”เธอไม่จำเป็นต้องนึกถึงอะไรแบบนี้ลุคยกยิ้มจาง ๆ เขามองไปที่เกว็นด้วยความสนใจเล็กน้อยที่ปรากฏในดวงตาแล้วสอดรูปถ่ายใบนั้นใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเองภาพถ่ายทั้งหมดถูกจุดไฟเผาท่ามกลางแสงไฟโหมกระหน่ำ เบ็นหัวเราะอย่างเย็นชา “ถึงคุณจะไม่เผามัน ผมก็จะเป็นคนเผาอยู่ดี”เกว็นหลับตาแน่น แต่ยังคงเงียบเมื่อรูปถ่ายไม่เหลืออะไรนอกจากกลายเป็นกองขี้เถ้า เธอก็จับมือของลูน่าไว้ “ไปกันเถอะ”ลูน่าพยักหน้าและช่วยพยุงเธอนั่งบนที่นั่งโดยมีลุคช่วยอีกแรง ส่วนข้าง ๆ พวกเขา เบ็นพ่นเสียงฮึ เ