บทที่ 296

อลิซยังคงยืนอยู่ที่เดิมตรงทางเดินขณะที่เธอมองนีลที่กำลังจากไป ในแววตาของเธอมีประกายความเกลียดชังสะท้อนอยู่

เด็กนั่นมันไม่โง่ เขารู้ว่าเธอจะทำอะไรพวกเขาถ้าเธอไม่ได้เป็นคนดูแลพวกเขาอีก ดังนั้นเขาก็เลยบังคับให้โจชัวเปลี่ยนใจด้วยเหตุผลที่แย้งไม่ได้!

เมื่อคิดว่าในอนาคตเธอยังต้องแสร้งทำเป็นว่าดูแลพวกเขาอยู่ อลิซก็โมโหอย่างอธิบายไม่ถูก

ขณะที่เธอเหม่อมองนีล โจชัวก็ขมวดคิ้วและเรียกเธอเรียบ ๆ “อลิซ”

อลิซสะดุ้งเล็กน้อยและได้สติทันที

“ไปกันเถอะ”

โจชัวพาอลิซไปยังคาเฟ่ที่อยู่ใกล้ ๆ โรงพยาบาล

นี่เป็นครั้งเดียวที่เขาพาเธอออกมาที่นี่หลังจากแต่งงานกัน

ก่อนแต่งงาน เขาไม่เข้าใจเธอเท่าไหร่ เขารู้แค่ว่าเธอเป็นผุ้หญิงที่หลงรักเขาจนเรียกว่าคลั่งไคล้ เพราะครอบครัวของเขาเอาแต่กระตุ้นให้เขาแต่งงาน และเขายังถูกผนวกเข้ากับแรงกดดันจากงานจนมีช่วงหนึ่งที่เขารู้สึกหดหู่เกือบทั้งวัน

เธอเหมือนกับดวงอาทิตย์เล็ก ๆ ที่อยู่เคียงข้างเขาและคอยทำให้ชีวิตของเขาสดใส

เธอวาดรูปให้เขา มอบของขวัญเล็ก ๆ ให้และร้องเพลงแปลก ๆ ให้เขาฟัง

ต่อมา เขาก็เริ่มปฏิบัติต่อเธอในฐานะเพื่อนและเริ่มเล่าเรื่องส่วนตัวให้เธอฟัง

ในตอนที่พวกเข