เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 864
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 865
สำหรับฉีหลาน เหตุการณ์นี้อาจเป็นการเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของเธอก็ว่าได้ แต่สำหรับหานซานเฉียน มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยอย่างการยกมือและพยักหน้าเท่านั้น เพราะเดี๋ยวเขาก็จะลืมไปในไม่ช้า สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีค่าพอที่เค้าจะเก็บมาใส่ใจ ในเวลานี้หานซานเฉียนและม่อหยางนั่งอยู่ในรถคันเดียวกันอย่างเงียบ ๆ ที่ประตูเมือง"เขาคือหลิวต้า คนเดียวที่ติดต่อกับหานกรุ๊ป เขาเข้ามาจัดการเรื่องนี้และทำเงินมากมายใน ฉันตรวจสอบญาติและคนรักของเขาดูแล้วมีเงินก้อนโตโอนเข้าไปในบัญชีธนาคารของพวกเขา ฉันว่าเงินพวกนี้ต้องมาจากหานกรุ๊ปแน่” ม่อหยางพูดกับหานซานเฉียน"นายตรวจสอบได้ละเอียดมาก แต่เราไม่ได้ต้องการเพียงแค่กุมจุดอ่อนของเขา แต่ต้องทำให้เขาทำอะไรให้เราสักหน่อย" หานซานเฉียนกล่าว ในเมื่อหานเหยียนเข้าทางหลิวต้า แสดงว่าว่าเขามีอำนาจในการตัดสินใจในเรื่องหมู่บ้านเฉิงจง ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถอยู่เหนือเขาได้ แต่ต้องหลอกให้เขาทำอะไรช่วยตนแทน“จุดอ่อนพวกนี้น่าจะเพียงพอที่จะขู่เขาได้” ม่อหยางกล่าวหานซานเฉียนส่ายหัว บ่งบอกว่าเขามีความเห็นที่ต่างออกไป ก่อนจะพูดขึ้นว่า "ในเมื่อหลิวต้ากล้าที่จะรับเงินจำนวนมากขนาน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 866
หานซานเฉียนเคาะประตูอย่างระมัดระวัง มันเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดก่อนที่ประตูจะเปิดออก เห็นได้ว่ามันไม่ได้ถูกล็อกเบื้องหน้าหานซานเฉียนมีสะพานเล็ก ๆ และสายน้ำไหล โรงน้ำชาที่ทรุดโทรมแห่งนี้มีบางอย่างซ่อนอยู่ ซึ่งหานซานเฉียนไม่เคยคาดคิดมาก่อนลานด้านในไม่ใหญ่นัก แต่มีทิวทัศน์ที่สวยงาม มีคนสองคนนั่งอยู่ใต้ศาลา คนหนึ่งคือหลิวต้า และอีกคนคือชายชราที่อาจเป็นเจ้าของโรงน้ำชาที่โม่หยางกล่าวถึงเมื่อหานซานเฉียนเห็นพวกเขา พวกเขาก็สังเกตเห็นหานซานเฉียนเช่นกันหลิวต้าขมวดคิ้ว ในขณะที่ชายชราทักทายหานซานเฉียนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "มีแขกมาเยือนสินะ ในเมื่อมาแล้วก็เข้ามานั่งลงก่อนสิ"หานซานเฉียนไม่อืดอาด รีบเดินตรงไปใต้ศาลาทันทีชุดน้ำชาที่เรียบง่ายและถ้วยที่เต็มไปด้วยคราบชาที่เกราะอยู่เผยให้เห็นร่องรอยของกาลเวลามีคราบชาหนาในถ้วยของชายชรา แต่คราบชาในถ้วยของหลิวต้านั้นบางกว่ามาก ซึ่งนี่เป็นการเปรียบเทียบเวลา บ่งบอกว่าเขามาที่โรงชาแห่งนี้ไม่นานนัก ตอนนั้นเอง ชายชราก็ยื่นถ้วยชาให้หานซานเฉียน ซึ่งไม่ใช่ถ้วยใหม่แต่เป็นถ้วยที่มีคราบชาหนาเป็นชั้น ๆสิ่งนี้ยิ่งทำให้หลิวต้าขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้น เพราะตอนที่เขา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 867
หลังจากที่ชายชราจากไป ท่าทีของหลิวต้าก็เปลี่ยนไปสิ้นเชิง เขาเทเองดื่มเอง ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของที่นี่ และเขาก็ทำตัวน่าเกรงขามขึ้นราวกับว่าจงใจที่จะข่มหานซานเฉียนเมื่อเผชิญกับสถานการณ์นี้ หานซานเฉียนก็ยิ้มอย่างเฉยเมย เขาเคยเห็นคนที่น่าเกรงขามมามากมาย สำหรับหลิวต้าที่พยายามทำตัวข่มเขาอยู่นั้น หานซานเฉียนคิดว่าเขาดูเหมือนด็กสามขวบเสียมากกว่า“คุณคือหานซานเฉียน?” หลิวต้าถาม“ไม่เลวนี่” หานซานเฉียนกล่าวหลิวต้าเย้ยหยันและพูดว่า "ไม่นึกเลยว่าคุณจะกล้ามาหาผม คุณคงไม่คิดว่าผมจะยอมทำอะไรให้หรอกนะ""ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีค่าพอให้คุณสนใจสินะ" หานซานเฉียนพูดเบา ๆหลิวต้าพยักหน้าและพูดห้วน ๆ "รู้ตัวก็ดีแล้ว ผมแนะนำให้คุณรีบหายไปจากหยุนเฉิงซะ ความสามารถอย่างคุณ หากต้องสู้กับหานกรุ๊ปมีแต่จะตายเท่านั้น""ผลประโยชน์ที่หานเหยียนให้คุณ ผมเองก็มอบให้คุณได้เช่นกัน และยังสูงกว่าด้วย คุณจะไม่พิจารณาหน่อยเหรอ?" หานซานเฉียนกล่าวหลิวต้าจิบชา มองหานซานเฉียนด้วยสายตาล้อเลียนพลางพูดว่า "คุณยังไม่รู้จักตัวเองดีพอสินะ และสิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่แค่เงินเท่านั้น หานกรุ๊ปสามารถช่วยผมได้มากกว่าที่คุณคิด"“ตำแหน่ง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 868
หานซานเฉียนไม่ได้สนใจคำพูดหยาบคายของหลิวต้า แต่เตือนเขาว่า "ด้วยความสามารถของคุณ ไม่ใช่เรื่องยากที่จะมองสถานการณ์ปัจจุบันในหยุนเฉิงให้ชัดเจน ทำไมคุณไม่ดูให้ละเอียดกว่านี้ล่ะ? สิ่งที่ผมพูด คุณควรลองเก็บไปคิดดู ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องเสียใจทีหลังแน่"“หลายคนอิจฉาที่คุณได้รับการเลี้ยงดูจากผู้หญิง แต่ในสายตาของผม นี่คือความอัปยศของผู้ชาย คุณทำให้ผู้ชายต้องอับอาย เพราะงั้นรีบ ๆ ตายไปซะยังจะดีกว่า” หลิวต้าด่าเมื่อมองดูหลิวต้าเดินออกไปจากโรงน้ำชา หานซานเฉียนก็ใช้มือบีบถ้วยชาและบดขยี้มันจนแตกโดยไม่รู้ตัวผ่ามือและนิ้วของเขาถูกถ้วยชาบาดเป็นแผลหลายแห่ง เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลออกมาหานซานเฉียนยืนขึ้นและพูดกับห้องของชายชรา "ท่านผู้เฒ่า ผมทำถ้วยชาของท่านแตก ไว้คราวหน้า ผม หานซานเฉียนจะชดเชยให้ท่านแน่นอน"ในห้องนั้น ชายชราไม่ได้พักผ่อน แต่เฝ้าดูสถานการณ์ข้างนอกผ่านทางหน้าต่าง หลังจากที่หานซานเฉียนพูดจบ ชายชราก็หัวเราะและพูดกับตัวเองว่า "ไม่ได้มีทักษะที่ยอดเยี่ยมอะไร แต่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีนั้นคล้ายเขามาก ไม่รู้ว่าไปเอาความดื้อรั้นนี้มาจากไหนกัน”เมื่อออกจากโรงน้ำชา หานซานเฉียนก็กลับมาที่รถ มือขว
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 869
เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนยังมีอารมณ์มาพูดล้อเล่น ฉี๋อีหยุนก็ปัดมือของหานซานเฉียนออกด้วยความโกรธ แต่เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้ว เธอก็รีบดึงมือเขากลับมาอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า "ขอโทษ ฉันทำให้คุณเจ็บใช่ไหม"หานซานเฉียนส่ายหัว ถอนมือออกจากฉี๋อีหยุน แล้วพูดว่า "แผลเล็กน้อยแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาอะไร แต่ปัญหาใหญ่คือเรื่องของหมู่บ้านเฉิงจง ดูเหมือนว่าจะจัดการไม่ได้ง่าย ๆ"เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนถอนมือกลับ ดวงตาของฉี๋อีหยุนก็ฉายความความโศกเศร้า แต่เธอก็ปกปิดมันอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะพูดว่า "ฉันสามารถช่วยคุณทำในเรื่องที่คุณไม่อยากทำได้ ฉันไม่มีข้อห้ามอะไรมากมาย ขอเพียงแค่ช่วยตระกูลฉี๋ได้ ไม่ว่าอะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้น""ผมเป็นเป็นผู้ชายนะ จะขอความช่วยเหลือจากคุณได้ยังไง อีกอย่างที่คุณให้เงินมานั่นก็มากพอแล้ว เรื่องที่เหลือ ผมจะจัดการเอง" หานซานเฉียนกล่าว"เมื่อเจอกับสถานการณ์ฉุกเฉิน คุณไม่จำเป็นต้องยึดติดกับสิ่งที่เรียกว่าขีดจำกัด เพราะคู่ต่อสู้ของคุณก็ไม่มีขีดจำกัดนี้เช่นกัน" ฉี๋อีหยุนกล่าว"แล้วคนทุกคนในโลกจะต้องกลายไปคนเลวกันหมดทุกคนเลยงั้นเหรอ? นี่ไม่ใช่มาตรฐานของตัวเองที่คงที่"
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 870
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่หานซานเฉียนตื่นขึ้นมา เขาพบว่าฉี๋อีหยุนยังคงนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้นอนมาทั้งคืน“ผมนอนหลับสนิทมาก แล้วคุณล่ะ?” หานซานเฉียนถามอย่างจงใจฉี๋อีหยุนมองไปที่หานซานเฉียนอย่างตำหนิ เธอกลัวตลอดทั้งคืน เธอคิดว่าหานซานเฉียนจะออกมาปลอบเธอบ้าง แต่ไม่คิดเลยว่าชายใจแข็งคนนี้จะไม่ปรากฏตัวจริง ๆ มิหนำซ้ำฉี๋อีหยุนยังได้ยินเสียงกรนของเขาอีกด้วย!“คุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า” ฉี๋อีหยุนกัดฟันพูด"ผมเป็นผู้ชายหรือเปล่า? มีเพียงหยิงเซี่ยเท่านั้นที่จะได้เห็น สิ่งที่มีค่าแบบนี้จะแสดงให้คุณเห็นง่าย ๆ ได้ยังไง" หลังจากที่หานซานเฉียนพูดจบ เขาก็เดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำฉี๋อีหยุนรู้สึกขมขื่นในใจ รอจนเมื่อหานซานเฉียนออกมาจากห้องน้ำ เธอก็พูดกับหานซานเฉียนเพื่อชดเชยหัวใจที่บอบช้ำว่า "ฉันอยากกินน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋"“ถ้าผมกลับมา ผมจะซื้อมาให้คุณก็แล้วกัน แต่ถ้าผมไม่กลับมา คุณก็กินของที่เหลือไปก่อนนะ” หานซานเฉียนกล่าวเมื่อมองไปที่ประตูที่ปิดลง ดวงตาที่เศร้าโศกของฉี๋อีหยุนก็เต็มไปด้วยน้ำตา เธอไม่เคยถูกเมินแบบนี้มาก่อน แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 871
ฉีหลานไม่รู้ว่าหานซานเฉียนกำลังพูดถึงใคร และเธอก็ไม่สนใจอะไร วันนี้ที่เธอจงใจมาเร็วกว่าปกติก็เพื่อที่จะขอบคุณหานซานเฉียนสำหรับความช่วยเหลือของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอก็คงไม่ได้พบกับจงเหลียงและแน่นอนว่าแค่อาหารเช้าแทนคำขอบคุณนั้นมันยังไม่เพียงพอ ฉีหลานถามขึ้น "คุณอาศัยอยู่แถวนี้เหรอคะ? ถ้าตอนเย็นคุณพอจะมีเวลา มาทานอาหารด้วยกันไหมคะ"หานซานเฉียนส่ายหัว เขาชูน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ในมือแล้วพูดว่า "แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ฉันยังมีอะไรต้องทำ ขอตัวก่อนนะ"หลังจากพูดจบ หานซานเฉียนก็หันหลังกลับและจากไปทันที ฉีหลานไม่ทันแม้แต่จะได้เอ่ยคำขอบคุณด้วยซ้ำ เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของหานซานเฉียน ฉีหลานก็รู้สึกสงสัยมากว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ทำไมภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูเรียบง่ายของเขาถึงได้ให้ความรู้สึกที่ทรงพลังได้ขนาดนี้ และแม้แต่คนอย่างจงเหลียงก็ยังต้องให้เกียรติเขา หรือว่า…!จู่ ๆ ฉีหลานก็เกิดความคิดที่น่าตกใจ อย่างที่ทราบกันดีว่าจงเหลียงเป็นเพียงสมาชิกอาวุโสของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวเท่านั้น และเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลั่วเฉวนั้นไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน เป็นไปได้ไหมว่าเขาคือเจ้าของบริษัทอสังหาริม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 872
"ถ้าคุณยังต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างหยิงเซี่ยกับหานซานเฉียนล่ะก็ ผมแนะนำให้คุณยับยั้งตัวเองหน่อย อย่าทำให้หยิงเซี่ยโกรธขึ้นมาจริง ๆ ไม่อย่างนั้นเราจะถูกไล่ออกจากบ้าน จนไม่มีแม้แต่ที่อยู่กันแน่" ซู่กั๋วเย่าเตือน“เธอกล้าเหรอ!” เจี่ยงหลานตาเขียวและพูดว่า “เธอเป็นลูกสาวของฉัน คือเศษเนื้อที่ออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะกล้าขับไล่ฉันได้ยังไง และทุกสิ่งที่ฉันทำก็เพื่อเธอทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะอยากให้เธอได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ฉันจะต้องมาเสียแรงเสียเวลาแบบนี้เหรอ?”“แต่คุณก็รู้ว่ามันเสียเวลาเปล่า แล้วทำไมยังต้องทำมันอยู่อีก?” ซูกั๋วเย่าไม่เข้าใจความคิดของเจี่ยงหลานถึงแม้ว่าเธอจะพยายามทำลายความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ซูหยิงเซี่ยก็ยังมั่นคงและชัดเจน แล้วทำไมเจี่ยงหลานถึงไม่ยอมแพ้สักที "สักวันหนึ่งเธอจะต้องขอบคุณฉัน แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่เข้าใจก็เถอะ" เจี่ยงหลานกล่าวซูกั๋วเย่าส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ซูหยิงเซี่ยโตแล้ว และเธอก็ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกำลังเผชิญ เธอจะไม่เข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งต่าง ๆ อย่างความรู้สึกนั้นไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล หานซานเฉียนท
บทล่าสุด
