บทที่3

ภาพหญิงสาวแสนสวยถือขวดเบียร์กระดกครั้งเดียวหมดไปทั้งขวดทำเอาแขกภายในร้านรวมไปถึงเจ้าของร้านและผองเพื่อนต่างพากันตกตะลึง ทั้งชายหญิงต่างมองภาพนั้นด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง

"เหี้ย อย่างเจ๋ง"

"สวย เก่ง ดูดี"หมวยลี่อินฟูลสาวยังเอ่ยปากชม แววตาของหมวยลี่สาวสวยเปล่งประกายขึ้นมา

"มึงเทียบกับเธอไม่ได้เลยอะไอ้วายุ"โจเซฟหันไปข่มทับเพื่อนสนิทที่คอแข็งที่สุดในกลุ่ม สมัยเรียนวายุจัดอยู่ในหมวดหนุ่มฮอตที่ดื่มเหล้าเก่งมากที่สุด แต่ก็ไม่ได้เก่งถึงขั้นยกดื่มรวดเดียวเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อครู่

"เธอเป็นใครวะไอ้วายุ รู้จักกับคุณใบเตยผู้จัดการของมึงด้วย"

"กูก็ไม่รู้จักเธอเหมือนกันวะ"วายุส่ายหน้าไปมาเพราะเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้จริง ๆ

"แล้วคุณนุชรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหมครับ"

"นุชไม่รู้จักหรอกค่ะ แต่ดูท่าทางแล้วเธอน่าจะเป็นเพื่อนของผู้จัดการนะคะ"นุชนารถสังเกตการณ์ก่อนจะตอบโจเซฟกลับไป

ในโชว์รูมรถไม่มีใครเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่คงจะเป็นเพื่อนสนิทของมาริษาหรือใบเตยผู้จัดการของโชว์รูมรถหรูนั้นเอง

"ถ้ามึงอยากรู้มากนักทำไมไม่เดินเข้าไปถามล่ะ"มังกรเอ่ยประชดประชันคนอยากรู้อย่างโจเซฟขึ้นมา

"เธอสวยเกินไปวะ กูไม่กล้า"

"โถ่ ไอ้ปอดแหก"

"ทำอย่างกับว่ามึงกล้า"โจเซฟชักสีหน้าใส่เพื่อน ทั้งกลุ่มยังคงแอบมองหญิงสาวรายนั้นอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเดินเข้าไปหาหรือว่าเดินเข้าไปทักทาย

"มาไทยครั้งนี้อยู่นานไหม"น้ำหนาวเอ่ยถามขึ้นในระหว่างที่ทั้งสามกำลังนั่งทานอาหาร

"สามเดือน"

"น้อยจัง"คนที่ไม่ได้เจอเพื่อนมานานหลายปีบ่นอุบ

"ถ้าว่างจะหาเวลามาหา"

"แน่นะ"ความหวังเกิดขึ้นภายในใจของน้ำหนาว สไตล์ลิสต์ชื่อดังยิ้มออกมาได้

"แน่สิ ไม่โกหกหรอก แต่ถ้าเธอว่างแล้วอยากไปเที่ยวที่นั่นก็บอกจะส่งคนมารับ"

"น่ารักจัง"สไตล์ลิสต์ชื่อดังซบหน้าลงบนแขนเรียวสวยของหญิงสาว น้ำหนาวภายนอกจะดูเป็นผู้หญิงแกร่งแก้ไขได้ทุกปัญหา แต่ถ้าหากเป็นเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับครอบครัว เพื่อนสนิท หรือคนรัก เธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"แล้วนี่แกพักอยู่ที่ไหน โรงแรมเหรอ"

"เปล่า"ดารินส่ายหน้าตอบคำถามของใบเตย

"ซื้อคอนโดเล็ก ๆ ไว้อยู่น่ะ ไม่อยากไปเช่าโรงแรม"

"คอนโดเล็ก ๆ แน่นะคะคุณดาริน"ใบเตยหรี่ตามองหน้าเพื่อนสาว

"หึ กินนี่สิ อร่อยนะ"ทั้งใบเตยและน้ำหนาวยิ้มออกมากับการเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหันของเพื่อนรัก

"อาหารที่นี่อร่อยดีนะ แต่ฉันคิดถึงฝีมือการทำอาหารของแกมากกว่าดาริน"

"นั้นสิ ฉันยังจำรสชาติฝีมือแกงส้มใต้ที่เธอทำให้ฉันทานได้เลยนะ"ทั้งใบเตยและน้ำหนาวเอ่ยขึ้นมาหลังจากทั้งสามได้ทานอาหารเสร็จ ก่อนจะเรียกบริกรให้เดินมาเก็บโต๊ะจัดเตรียมเหล้าชุดใหญ่ที่สั่งเอาไว้ให้มาเสิร์ฟ

"ฉันยังอยู่ที่นี่อีกนานถ้าพวกแกว่างแล้วอยากทานอาหารฝีมือของฉันจริง ๆ ก็ซื้อของสดมาสิ เดี๋ยวจะทำให้ทาน"สาวสวยตอบเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มราวกับว่ามันคือน้ำเปล่า

"ดื่มเก่งขึ้นเยอะเลยนะ"เหล้าในแก้วทรงสวยในมือของดารินหมดแก้วแล้วแก้วเล่า แต่เพื่อนสนิทก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมา

"ก็พอได้ ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น"

"ถ้าได้กับแกล้มฝีมือแกสักนิดก็คงจะดี"น้ำหนาวว่าไปตามความจริงก่อนเจ้าตัวจะยกเหล้าที่อยู่ในแก้วขึ้นดื่ม

"อาทิตย์นี้เป็นยังไง แกว่างไหมน้ำหนาว"

"เดี๋ยวฉันต้องกลับไปเช็กตารางงานก่อน ถ้าเป็นยังไงเดี๋ยวฉันจะบอกพวกแกสองคนอีกที"ด้วยหน้าที่การงานของแต่ละคนแตกต่างกันออกไปจึงมักจะทำให้มีเวลาไม่ตรงกัน

น้ำหนาว เธอเป็นสไตส์ลิสทำงานแบบไม่มีเวลาตายตัว อีกทั้งเธอยังเปิดร้านเสื้อผ้าซึ่งเป็นร้านเล็ก ๆ ตามความชอบและความฝันตั้งแต่สมัยเด็กของตัวเอง

ส่วนใบเตยนั้น เธอเป็นผู้จัดการอยู่ในโชว์รูมรถหรู เข้าทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าเลิกงานก็ห้าโมงเย็น เธอเป็นสาวโสดไม่มีแฟนไม่มีสามี เลิกจากงานก็มักจะจมอยู่แต่ในห้องใช้ชีวิตอยู่กับการดูหนังเสียมากกว่า

"จะเอายังไงก็บอก ช่วงนี้ฉันมีเวลาว่าง"ระยะเวลาสามเดือนต่อจากนี้เธอจะมีเวลาว่างชนิดที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเอาเวลาทั้งหมดในส่วนนี้ไปทำอะไรดี จากทุกวันที่ต้องทำงานหนักพลิกผันเพียงแค่ชั่วพริบตาเมื่อบิดามารดาต้องการให้พักผ่อน แค่คิดว่าจะต้องอยู่นิ่ง ๆ ดารินก็ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายออกมา

"น่าเสียดายจัง ถ้าฉันสองคนไม่ต้องทำงานก็คงจะมีเวลาพาเธอไปเที่ยวนั่นนู่นนี่"ดารินหันหน้าไปมองเพื่อนสาวอย่างใบเตย

"นั่นสิ แกว่างงาน ส่วนพวกฉันสองคนต้องทำงาน เฮ้อ"

"หึ เอาน่า ไว้มีเวลาว่างค่อยขับรถไปหาที่เที่ยวด้วยกัน"

"ขับรถ"ในหัวของใบเตยมีคำถามผุดขึ้นมา

"ใช่ ขับรถ ทำไม"

"แกมีรถให้ขับ"ริมฝีปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกราคาแพงขยับยิ้มด้วยความลืมตัว ทำเอาใบเตยและน้ำหนาวถอนหายใจออกมากับความโก๊ะของเพื่อนรักคนนี้

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็มีพรุ่งนี้ค่อยไปซื้อ"

"จะซื้อให้มันเปลืองเงินทำไม มาอยู่แค่สามเดือนเอารถของฉันไปใช้ก่อนก็ได้"ใบเตยยื่นมือไปช่วยเพื่อนสาวด้วยความใจดีโดยที่เธอลืมคิดอะไรบางอย่างไป

"ถ้าฉันเอารถแกมาใช้ แล้วแกจะเอารถที่ไหนขับไปทำงานคะคุณเพื่อน"

"พอกัน ถามจริงเถอะกลุ่มเรามีใครสติดีบ้างไหม"

"ฮ่า ๆ "คำพูดของน้ำหนาวทำให้ตัวเธอเองกับใบเตยหลุดหัวเราะออกมา จะมีแค่ดารินที่หลุดยิ้มออกมาก็แค่นั้น

"พรุ่งนี้ว่างใช่ไหม ฉันจะเข้าไปดูรถมาไว้ขับสักคัน"

"พรุ่งนี้วันเสาร์ เสาร์-อาทิตย์โชว์รูมปิด คงต้องเป็นวันจันทร์"ดารินพยักหน้ารับรู้ เรื่องรถเธอไม่ได้ยึดติดอะไร แค่จะซื้อมาไว้ขับเพื่อสะดวกในการเดินทางไปไหนมาไหน

"เดี๋ยววันจันทร์ตอนเช้าฉันจะไปรับที่คอนโดไปโชว์รูมด้วยกัน เอาไหม"

"ก็ได้ ฉันไม่มีปัญหา"ดารินขยับไหล่ เธอเป็นคนง่าย ๆ ไม่ได้เรื่องมากอะไรอยู่แล้วกับเรื่องพวกนี้

สามสาวนั่งดื่มเหล้าพูดคุยกันอย่างสนุกโดยมีสายตาของคนทั้งกลุ่มของโต๊ะเจ้าของร้านมองมา ทุกคนต่างพากันชื่นชมกับความสวยของสามสาวต่างสไตล์

"นุชเอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ"

"นุชอิ่มแล้วค่ะวายุ แล้ววายุล่ะคะอิ่มแล้วหรือยัง"หญิงสาวที่ไม่ได้ขาวสวยถ้าเทียบกับผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้น แต่ด้วยกิริยาที่ดูเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน มีนิสัยน่ารักเข้ากับคนอื่นได้ง่ายทำให้สายตาของวายุมีไว้ใช้มองเพียงแต่เธอ

"ผมเองก็อิ่มแล้วครับ"เขายิ้มรับตอบเธอไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนโดยมีรอยยิ้มของนุชนาถคอยตอบรับยิ้มของเขาอยู่ไม่ห่าง

"อย่าดื่มเยอะนะคะ เดี๋ยวจะขับรถกลับไม่ไหว"

"คืนนี้ให้ผมไปส่งที่บ้านนะครับนุช"

"เอ่อ"

"เฮ้ย ๆ คุณใบเตยกับผู้หญิงคนนั้นเดินมาทางนี้ว่ะ"เสียงโวยวายของโจเซฟดึงสติและสายตาของวายุให้หลุดออกจากใบหน้าของนุชนารถ

หญิงสาวผู้มีผิวขาวดั่งราวกับหิมะ ใบหน้าของเธอสวยสะอาดตาไร้ริ้วรอยให้รำคาญใจ ริมฝีปากสวยตอบรับด้วยจมูกที่โด่งรั้น แม้แววตาของเธอจะเรียบนิ่งทำให้คนรอบกายรวมไปถึงตัวเขาไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของเธอได้ แต่ความเรียบนิ่งเฉยชาในแววตาคู่นั้นก็ไม่อาจที่จะกลบความสวยสง่าของเธอได้ลง

"คุณใบเตย"

"อ้าว นายโจเซฟ"สองสาวที่กำลังจะเดินไปยังห้องน้ำหยุดชะงักเมื่อใบเตยเจอคนรู้จักทักหา ดารินยืนนิ่งอย่างหยิ่งทะนง เธอใช้สายตาเรียบนิ่งค่อย ๆ กวาดมองใบหน้าของทุกคนภายในโต๊ะด้วยท่าทีสงบนิ่งปล่อยให้เพื่อนของเธอได้ทักทายกับคนรู้จัก

"มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันเหรอนาย"

"ใช่ครับ ที่นี่ร้านเพื่อนของผมเอง"

"สวัสดีครับคุณใบเตย ผมมังกรนะครับ เป็นเจ้าของร้าน"

"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ใบเตยยิ้มหวานแจกจ่ายให้กับทุกคนก่อนสายตาของเธอจะไปสะดุดเข้ากับลูกน้องสองคนที่กำลังนั่งมองมาที่เธอ

"แหม สองคนนั้นนั่งห่างกันก็ได้ กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือไงวายุภักษ์ว่านายกำลังตามจีบคุณนุชอยู่"เมื่อเลิกงานแล้ว ใบเตยก็ไม่ใช่คนเจ้าระเบียบอะไร เธอทักทายพนักงานในโชว์รูมของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

"สวัสดีครับคุณใบเตย มันไม่ใช่อย่างที่คุณใบเตย เอ่อ"

"อย่าปฏิเสธเลยน่า คนในโชว์รูมเขารู้ ๆ กันอยู่ "คำพูดของใบเตยทำเอานุชนารถเขินหน้าแดงจนต้องรีบก้มหน้าซ่อนความเขินอาย

แต่เป็นวายุที่เขาไปต่อไม่เป็น กับอาการของตัวเองที่แสดงออกมากเกินไปจนคนอื่นจับสังเกตได้

"ว่าแต่คุณใบเตยมากับใครเหรอครับ นั่งอยู่โต๊ะตรงไหนเหรอครับ"

"นั่งอยู่โต๊ะตัวตรงนั้นน่ะ ฉันมาเลี้ยงต้อนรับเพื่อนของฉันเธอพึ่งจะเดินทางมาจากต่างประเทศ"ใบเตยหันไปหาดารินที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกาย

"นี่คือดาริน เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียน พึ่งจะบินมาจากเยอรมัน"หญิงสาวใบหน้าสวยคลี่ยิ้มริมฝีปากทักทาย แววตาของเธอโอนอ่อนลงเล็กน้อยไม่ได้เรียบนิ่งเหมือนเมื่อครู่

"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน ดาริน"

"สวัสดีครับ ผมโจเซฟ"พ่อหนุ่มกะล่อนประจำกลุ่มรับทักทายด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าหน้าระรื่น ก่อนจะหันไปแนะนำคนอื่น ๆ ภายในกลุ่มต่อ

"ส่วนนี่มังกร เป็นเจ้าของร้าน ส่วนผู้หญิงคนนั้นน้องหมวยลี่ครับเป็นแฟนของมัน"อินฟูลสาวสวยพ่วงด้วยตำแหน่งแฟนสาวของเจ้าของร้านยิ้มทักทาย แววตาเคลิ้มฝันเปล่งประกายยามเมื่อได้มองหน้าผู้หญิงที่ตัวเองชื่นชมใกล้ขึ้น

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

"เช่นกันค่ะ"

"ส่วนนั่นวายุภักษ์กับคุณนุชนารถครับ"ดารินหันไปมองหน้าตามฝ่ามือของโจเซฟยื่นผายไปยังชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งนั่งอยู่ใกล้กัน ซึ่งทำให้แววตาของเขาและเธอได้ประสานกันในตอนนั้น

"สวัสดีค่ะ"

"สะ...สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะคุณดาริน"นุชนารถยิ้มทักทายอย่างอารมณ์ดีตามประสาคนที่เป็นมิตรเข้าได้กับทุกคน

"ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ"

"ยินดีค่ะ เตยฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

"แป๊บนะ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน"

"ไม่ต้องหรอก เธออยู่คุยกับพวกเขาเถอะฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวมา"ดารินส่ายหน้า มุมปากสวยของเธอกระตุกยิ้มให้กับทุกคนก่อนจะเดินออกไปตามป้ายที่ชี้ลูกศรไปยังเส้นทางของห้องน้ำ