ชิงอ้ายเหม่ยกลับไปนั่งวางแผนหาทางขโมยของสำคัญเพื่อออกไปจากชุมโจรที่นี่โดยเร็วหากนางรีบหนีออกไปโดยยังไม่สร้างความผูกพันกับหวังตงหยางให้ลึกซึ้งจนเกินไป เขาน่าจะไม่เคียดแค้นนางจนถึงกับไม่เผาผีกระมังหวังตงหยางถูกลูกน้องมอมเหล้าจนมึนเมาแต่ด้วยรีบร้อนอยากเข้าหอกับเจ้าสาวคนงามจึงติดสินบนให้ผู้อาวุโสพาตัวออกมาจนได้ชายหนุ่มรีบพุ่งตัวมายังห้องหอเพื่อรวมร่างกับเจ้าสาวซึ่งได้ตัวมาโดยบังเอิญ ร่างงามถูกถอดชุดสีแดงออกอย่างเร่งรีบราวหากชักช้าจะไม่ทันการ“พี่หยาง ช้าหน่อยเถิด เสื้องดงามโดนพี่ฉีกขาดแล้ว”“พี่อยากเห็นความงามของเจ้าจนแทบอดใจไม่ไหวแล้ว”“ถึงอย่างไรคืนนี้ข้าก็เป็นของพี่ จะช้าจะเร็วก็ไม่ต่างกัน”“พี่ย่อมอยากเห็นให้เร็วอีกหน่อย”หวังตงหยางแทบระงับความหื่นกระหายเอาไว้ไม่ได้ เมื่อร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนยืนอวดให้เห็นต่อหน้า ชายหนุ่มรีบถอดชุดเสื้อของตนเองแล้วเข้าคลุกเคล้าบีบขยำดูดกลืนทุกส่วนสัดโดยไม่รั้งรอ“น้องเหม่ย ทรวงอวบอิ่มของเจ้าช่างชวนให้หลงใหลจนพ
หวังตงหยางหยิบกุญแจไขประตูทางเข้าแล้วจูงมือภรรยาสาวเข้าไปอย่างเชื่องช้า ชายหนุ่มเดินนำเข้าไปในส่วนลึกสุดจนได้เห็นกองของอย่างเต็มตา ชิงอ้ายเหม่ยนัยน์ตาลุกวาว ปากอ้าค้าง ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดัง “โอ้โฮ...เหตุใดจึงมีของมากมายเพียงนี้” “พวกขุนนางฉ้อฉลโกงกินชาวประชาไปทั่ว พวกมันเก็บซ่อนสมบัติไว้มากมาย พี่เพียงปล้นมาเพียงบางส่วน ที่น้องเหม่ยเห็นนี่เป็นสิ่งที่มีราคาค่างวดมากเกินไปจนหาผู้ซื้อได้ยาก หรือไม่ก็เป็นของพระราชทานซึ่งนำออกขายไม่ได้ พี่จึงเก็บไว้เองไม่ได้นำออกไปขายเพื่อนำเงินทองไปแจกจ่าย” หวังตงหยางหยิบเครื่องประดับอัญมณีงดงามหลายชิ้น และทองคำแท่งซึ่งมีตราประทับของฮ่องเต้ อีกทั้งสมุนไพรอันประเมินค่ามิได้ออกมาอวดสาวน้อยอย่างโอหัง&
ตอนที่ยี่สิบเก้าคึกคักชายหนุ่มโอบตวัดรัดร่างบางให้ลงจากหลังม้าโดยไม่รอคำตอบ เขาพาร่างน้อยไปยืนข้างต้นไม้แล้วยื่นริมฝีปากปัดผ่านเม็ดบัวที่แข็งชัน แล้วแลบลิ้นออกมาตวัดเลียโดยไม่รั้งรอ สองมือจับทรวงอิ่มทั้งสองให้แนบชิดกันเพื่อตวัดเลียสลับข้างไปมาอย่างเอร็ดอร่อย “ทรวงอกน้องเหม่ยช่างอร่อยนัก อืม...”แผล็บ แผล็บ แผล็บ หญิงสาวแอ่นอกยกเต้าทรวงให้สามีหมาดๆได้ดื่มกินอย่างลอยล่อง ลิ้นร้อนบดเลียจนจุกชมพูแข็งเป็นไต ร่องกลางกายของนางคายน้ำหวานออกมาจนเปียกชุ่มมือหนาถอดกระโปรงยาวออกอย่างรวดเร็วพลางส่งนิ้วเข้าไปบดคลึงยังร่องน้ำฉ่ำของกายบาง“อืม...น้ำของเจ้าออกมามากเชียว”“นั่นเพราะพี่หยางรังแกข้า” สาวน้อยแสร้งออเซาะ“เช่นนั้นพี่จะรังแกให้มากขึ้นเพื่อให้น้ำของเจ้าไหลออกมาจนท่วมนอง ดีหรือไม่”หัวหน้าโจรห
ตอนที่สามสิบ ออกปล้นยามเช้า ชิงอ้ายเหม่ยอ้างความห่วงใยขอออกไปส่งสามีหนุ่มถึงปากทางชุมโจรเพื่อจดจำหนทางเข้าออก เมื่อกลับมาถึงบ้านหญิงสาวจึงค้นหาภาพค่ายกลของทางเข้าเพื่อให้มั่นใจ แล้วเขียนเป็นภาพเล็กๆซ่อนไว้ในที่ลับตา จนดึกดื่นสาวน้อยอาศัยความปราดเปรียวและวิชาตัวเบาอันเก่งกาจกระโดดวกไปวนมาหลบหนีสายตาผู้จับจ้องจนมาถึงปากถ้ำเก็บสมบัติ ชิงอ้ายเหม่ยอาศัยแผนภาพที่หัวหน้าโจรเขียนไว้ให้กับความจำยามที่เขาพามาจนถึงหน้าประตูอย่างง่ายดาย เมื่อไขประตูได้ หญิงสาวรีบผลุบเข้าไปด้านในแล้วปิดประตูทันที ไขมุกราตรีถูกนำออกมาเพื่อเปล่งแสงสว่างช่วยให้ค้นหาได้ไม่ติดขัด ด้วยกองของแยกแยะเป็นหมวดหมู่ แม้จะวางกระจัดกระจายอยู่บ้าง ใช้เวลาไม่นาน ชิงอ้ายเหม่ยก็พบของสำคัญด้วยเคยใช้เล่ห์มารยาเข้ามาค้นหาขณะมากับหวังตงหยางหลายคราจนสังเกตได้ว่าอยู่ที่
ตอนที่สามสิบเอ็ดเปลี่ยนใจได้ไหมหวังตงหยางพักรักษาตัวจนหายดีจึงออกมาจัดการแบ่งสันปันส่วนข้าวของที่ปล้นมา ด้วยทรัพย์สินครั้งนี้ล้วนเป็นเงินทอง การจัดการจึงไม่ยาก เมื่อแบ่งส่วนได้เรียบร้อยแล้ว ต่างคนจึงแยกกันไปทำงานอื่นต่อ“น้องเหม่ย เงินทองส่วนนี้พี่มอบให้เจ้าเก็บไว้”ชิงอ้ายเหม่ยมองดูเงินทองที่แบ่งส่วนมาของสามี“ให้ข้าทั้งหมดหรือ”“ย่อมทั้งหมด พี่เคยบอกแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างของพี่คือของเจ้า”หญิงสาวเอื้อมมือออกมารับเงินเพื่อจัดเก็บด้วยใบหน้ายิ้มแย้มโอ๊ย! เปลี่ยนใจอยู่ที่นี่ได้ไหม นางไม่อยากออกไปแล้วเถาหลี่น่าหรือชิงอ้ายเหม่ยตะโกนก้องในใจ แต่ความเป็นจริงย่อมรู้ดีอยู่ด้วยไม่อาจซ่อนตัวได้นานแน่เมื่อหายดีแน่นอนว่ากิจกรรมรักย่อมจัดหนักจัดเต็มหลังจากได้แต่ลูบคลำกลืนกินกันมาหลายวัน “พี่หยาง พี่เพิ่งหายระวังแผลปริออก
ตอนที่สามสิบสองพักฟื้นเถาหลี่น่าหรืออดีตชิงอ้ายเหม่ยตัวปลอม พักรักษาตัวและดูแลเรือนร่างอีกทั้งร่องสวาทอย่างเต็มที่ นางยังเยาว์วัยนัก ไม่อาจปล่อยปละละเลยให้ร่องรูหละหลวมกว้างขวางจนไม่เป็นที่สนิทเสน่หา อีกทั้งทรวงใหญ่ล้นก็ต้องหมั่นนวดเฟ้นดูแลให้เด้งฟูอวบอิ่ม มิใช่หย่อนคล้อยไปตามแรงขยำขยี้ของชายหื่นกามเหล่านั้น เพียงสามวันหลังจากนั้น เถาโจวหย่งก็เข้ามาหาสาวน้อยในความดูแลที่หอคณิกา “ได้ข่าวว่าโดนตอกแทงจนร่องรูหลวมกว้างไปหมดแล้วหรือ” “เชอะ ร่องของข้ายังสดใหม่คับแน่น เพียงโดนท่อนเอ็นใหญ่ไม่กี่เดือนหรือจะสะท้านสะเทือนเพียงนั้น ข้าเพียงอยากดูแลให้ดีเท่านั้น” “เจ้าไม่ได้ติดใจของใหญ่นั่นจนเก็บมาฝันถึงแน่นะ&rdq
ตอนที่สามสิบสามอันใดคือให้พักสักปีเถาหลี่น่าอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง “ไม่ ข้าไม่อย่าข้องเกี่ยวกับผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้น เพียงเท่านี้ข้าก็มีคนตามล่าจนไม่อาจนอนหลับได้อย่างเต็มตาแล้ว ขืนมีเรื่องกับอ๋องอะไรนี่ ข้าคงไม่อาจได้ใช้เงินทองที่หามาได้หรือได้ใช้ชีวิตสุขสบายแน่” “เจ้าค่อยๆฟังก่อน อย่าเพิ่งตีโพยตีพาย ยามนี้โจรหวังตงหยางกำลังบ้าคลั่งด้วยทั้งรักทั้งแค้นเพราะคงคิดลงหลักปักฐานเลิกปล้นชิงสร้างครอบครัวกับเจ้า อีกทั้งการโดนลูบคมครั้งนี้ยังเป็นที่ขบขันของลูกน้องทั้งค่ายโจร เขาประกาศตามล่าตัวเจ้าไปทั่วทั้งแคว้น เจ้ายังคิดจะหนีไปอยู่ที่ใดได้หรือ” “เพราะท่านแท้ๆ หาแต่งานยากลำบากมาให้ข้า ความจริงหากข้าตัดใจยอมอยู่เป็นเมียหวังตงหยางแล้วเลิกภารกิจไปเสียก็คงดี” สาวน้อยบ่นพึมพำด้วยเ
ตอนที่สามสิบสี่ ดวงไม่ดีฉู่หลันเดินตามนางกำนัลสาวประคองถ้วยชามมาจนถึงห้องอาหารแล้วช่วยกันจัดเรียง “เจ้ามายืนข้างหลังข้าคอยรับใช้ท่านอ๋องตรงนี้ แล้วคอยศึกษาเรียนรู้เอาไว้ คราวหน้าหากข้าไม่ว่างจะได้สับเปลี่ยนกันได้” “เจ้าค่ะ” ฉู่หลันรับคำแล้วก้มหน้าก้มตาทำท่าเรียบร้อยอย่างผู้ได้รับการฝึกฝนมาดีแล้ว จนชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะแล้วหยิบตะเกียบกินอาหารอย่างเงียบเชียบ หญิงสาวจึงค่อยๆเงยหน้าลอบชำเลือง อ๋องจ้าวห่าวหร่านผู้นี้มีอายุถึง30กว่าแล้ว ใบหน้านับว่าดูดีด้วยกำเนิดจากสตรีซึ่งได้รับการคัดสรรมาเป็นสนม ร่างกายของเขาดูบอบบางคล้ายบัณฑิต มือเรียวขาวสะอาดยามคีบอาหารอย่างนุ่มนวลบ่งบอกความสุภาพเรียบร้อยเขาเป็นอาของฮ่องเต้จึงได้รับหน้าที่สำคั
ตอนพิเศษหนึ่งกินของอร่อย ฮัวหลี่น่าได้รับการเติมเต็มอย่างสุขสันต์จากท่อนกายใหญ่ล่ำเกือบทุกค่ำคืน หญิงสาวเคยเฝ้าฝันว่าจะได้ความแข็งแกร่งมาสอดใส่ร่องดอกไม้อันคับแน่น อีกทั้งยังคิดถึงชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญเพื่อสร้างความเสียดเสียวอย่างที่เคยเห็นมาจากเหล่าพี่สาวคณิกาทั้งหลาย ไม่น่าเชื่อว่านางช่างโชคดีที่สุดท้ายแล้วได้ใช้ชีวิตอยู่กับองค์ชายหนุ่มรูปงามและยังมีแท่งเนื้อทั้งใหญ่แน่น ทั้งยาวอวบ ทั้งแข็งแรง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเชี่ยวชาญด้านกามาจนพลิกแพลงได้ทุกท่วงท่า ลีลารักของเขาสร้างความสุขสมแก่นางจนติดอกติดใจร่ำร้องหาอยู่มิวาย องค์ชายหนุ่มเองย่อมติดใจในร่องดอกไม้แดงอันตอดรัดดีเช่นกัน เขารู้ว่าหญิงสาวมีเคล็ดลับเพื่อรักษาความคับแน่นและการตอดรัดถี่อั
ตอนพิเศษสองชิงอ้ายเหม่ยส่ายหัวให้กับความกระสันอยากซึ่งไม่เคยลดน้อยลงของสามีหนุ่ม เมื่อเขาสอดแทงท่อนลำใหญ่โตเข้ามาจนจุกแน่น หญิงสาวจึงยืนนิ่งรองรับการกระแทกที่กำลังจะตามมา นางยืนรอรับท่อนลำอวบใหญ่ยาวซึ่งสอดเข้าดึงออกในช่องทางคับแน่นอย่างฮึกเหิม ด้วยท่วงท่ายืนกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มยิ่งส่งพลังสะท้านสะเทือนจนหญิงสาวต้องใช้มือยันก้อนหินเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้โดนกระแทกจนล้มลงท่อนลำยักษ์ตอกกระแทกเข้ามาชนกับส่วนลึกสุดด้านในอย่างคึกคัก ทั้งยามแทงเข้าและยามถอนออก ส่วนอวบแน่นครูดกับส่วนเสียดเสียวภายในโพรงรักเรียกความกระสันอยากจนสาวน้อยส่งเสียงดังก้องป่า“ซี้ดดดด อ้า...พี่หยาง ข้าเสียวเหลือเกิน”“จงร้องให้ดัง อีกเดี๋ยวจะเสียวยิ่งกว่านี้ อูววว ร่องรูของเจ้ารัดแท่งเนื้อของพี่แน่นเหลือเกิน”ภายในร่องรักแม้จะโดนกระหน่ำมาหลายคราแต่ยังคงดูดกระชับเข้ากันดีกับแก่นกายใหญ่โต เอวอันแข็งแกร่งขยับเข้าออกเป็นจังหวะส่งเสียงดังป๊าบ ป๊าบ ราวดนตรีอันมีท่วงทำนอง&n
ตอนพิเศษสองกลางสายลมแสงแดดบนภูสูงชิงอ้ายเหม่ยหรือเถาหลี่น่ามักขอให้หวังตงหยางพาไปยังห้องเก็บสมบัติลับโดยอ้างว่าเพื่อแต่งกายงดงามด้วยอัญมณีมีค่าและแพรพรรณงามล้ำแล้วเดินไปเดินมาอย่างมีความสุขในที่แห่งนั้นแต่ความเป็นจริงย่อมเพื่อหาของสำคัญที่ต้องการจนพบเจอต่างหากหลังจากนั้นนางจึงใช้ข้ออ้างเพื่อศึกษาหนทางการเข้าออกให้แน่ใจอีกทั้งยังเสาะหาสมบัติอื่นซึ่งน่าจะพอหยิบฉวยออกไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้แม้หวังตงหยางจะไม่เข้าใจในการเดินไปเดินมาแล้วยิ้มแย้มชื่นชมของสวยงามราวคนบ้าของเมียรัก แต่เขาย่อมตามใจด้วยหลังจากนั้นนางมักอารมณ์ดีและยินยอมให้เขาพาไปบรรเลงบทรักเร่าร้อนกันอย่างถึงอกถึงใจ“วันนี้พวกเราไปที่ใดกันดี”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดวางข้าวของเก็บเรียบร้อยแล้ว โจรหนุ่มจึงก้าวเข้ามาโอบประคองเพื่อปลุกอารมณ์ให้นางได้คล้อยตามเขามองดูนางผลัดเปลี่ยนชุดงดงามเข้าๆออกๆจนแท่งเนื้อแข็งตุงทิ่มแทงกางเกงแทบขาดแล้ว หากช้ากว่านี้คงได้แต่จับนางยัดร่องกลางถ้ำสมบัติเป็นแน่“บนภูเขาดีหรือไม่ ข้างล
“อืม...เจ้านี่เรียนรู้เร็วจริง” แม่เล้าใหญ่ชื่นชมเมื่อเห็นสาวน้อยทำตามได้อย่างดี ร่างซึ่งยังคงงดงามสมวัยหันกลับมาสอนต่ออย่างตั้งใจ“ต่อจากนั้น เจ้าก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียเล่นให้ทั่วแท่งเนื้อ เลียขึ้นเลียลงราวนี่คืออาหารอันเลิศรส ยิ่งเลียยิ่งได้รสชาติอร่อยจนไม่อาจหยุดได้ ไม่ว่าจะเลียตรงที่ใดล้วนได้รสดีทั้งสิ้น”“ส่วนมือของเจ้าอย่าปล่อยให้อยู่ว่าง ควรจับแท่งเนื้อเอาไว้ให้เลียได้ถนัด จะพลิกไปพลิกมาหรือจับตั้งตรงไว้ก็ย่อมได้ หรือจะเอื้อมไปกอบกุมคลึงเคล้นก้อนตุ่มอีกลูกของพวกเขาก็ย่อมได้เช่นกัน”เสียงสั่งสอนยังลอยออกมาพร้อมท่าทางประกอบอย่างเชี่ยวชาญ“เมื่อขาที่สามนี่ทั้งแข็งทั้งตั้งชันแล้ว เจ้าจึงค่อยใช้มือประคองส่งเข้าปาก โดยปากของเจ้าต้องอ้าให้กว้างเข้าไว้ ระวังอย่าให้ฟันแข็งขูดโดนแท่งเนื้อมิเช่นนั้นแทนที่จะเสียวจะกลายเป็นเจ็บแทน ค่อยๆครอบลงมาทีละน้อยช้าๆ อย่าได้เร็วเกินไปเพื่อให้พวกเขาลุ้นจนตัวสั่นไม่ว่าแท่งเนื้อจะเล็กหรือใหญ่ อย่างไรปากของพวกเราย่อมไม่อาจครอบครองได้ทั้งหมด ดังนั้นส่วนที่เหลือด้านนอกนี่จึงเป
ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่านเถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด“หลี่น่า อย่าได้ชะล่าใจ คนร้ายที่ลอบทำร้ายองค์ชายในวันนั้นหลังจากสืบหาอย่างถี่ถ้วนแล้วพบว่ามาจากแคว้นเหลียง”“อืม...หมายความว่ามีคนที่นี่ต้องการให้เขาตายสินะ เช่นนั้นเปลือกนอกที่เห็นคงไม่ใช่เพียงเท่านั้นแล้ว”“ราชวงศ์ต่างๆล้วนเป็นเช่นนี้ เบื้องหน้าแสดงท่าราวรักใคร่สามัคคี เบื้องหลังทิ่มแทงฆ่าฟันกันราวคนไม่รู้จัก”“หรือว่าข้าควรออกไปจากที่นี่ดี”“หากยังสุขสบายก็อยู่ไปก่อนเถอะ การจะไปจากที่นี่ไม่ใช่เรื่องยาก”อืม...ก็จริงหญิงสาวคิดตามก่อนจะเอ่ยปากขอ“หัวหน้า ท่านก็อยู่ที่นี่กับข้าด้วยเถิด ข้าเหงามาก ที่นี่ไม่มีใครที่ข้ารู้จักสักคน” แม้นางจะเริ่มสนิทสนมกับนางกำนัลซึ่งรับใช้ใกล้ชิด แต่ถึงอย่างไรพวกนางก็ยังไม่รู้ใจกันและยังไม่สนิทใจเท่าชายผู้ซึ่งอยู่ด้วยกันมาหลายปี“อยากให้ข้าช่วยงานสามีเจ้าก็บอกมาเถอะ เชอะ ถึงเขาจะเป็นสามีเจ้า แต่เมื่อก่อนร่อง
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด “ข้าดีใจที่เจ้าชอบและยินดีอยู่ที่นี่ด้วยกัน”“ความจริง อยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี ไม่ต้องใช้จ่ายเงินทอง มีข้ารับใช้รองรับ เพียงแต่ออกจะอึดอัดไปบ้าง กับคงเหนื่อยอ่อนในยามค่ำคืน”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาเถอะ ข้าจะพยายามไม่ใช้งานเจ้าจนเหนื่อยอ่อนเกินไป”“ขอให้จริงเถอะ”“ชายาสามหลี่น่า เจ้านี่ยังคงยอกย้อนได้ทุกคำ”“องค์ชายฮุ่ยหมิง ท่านก็ยังคงคึกคักได้ตลอด ท่านเห็นหรือไม่ว่าอนุทั้งสองทำสีหน้ายินดีเพียงใดที่ข้ามา”“พวกนางเพียงไม่ใคร่ชอบความรุนแรงเท่านั้น”“ทำอย่างกับข้าชอบ”“เจ้าชอบแน่ ทุกคราเจ้ามีแต่เรียกร้องให้ข้าแรงขึ้นอีก”“นั่นเพราะท่านเองต่างหาก” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ“เอาเถอะ ไม่ต้องเก้อเขินหรอก ชายารัก พวกเราต่างเติมเต็มกันและกัน นั่นจึงจะเหมาะสมที่สุด”สองหนุ่มสาวคลอเคลียหวานชื่นเดินชมดอกไม้และ
ตอนที่ห้าสิบหก ชายาสาม องค์ชายหนุ่มเดินเข้ามาโอบประคองร่างบางให้เดินตามเข้าไปด้านในอย่างเอาอกเอาใจเถาหลี่น่าเห็นแก่ที่เขาพยายามแก้ตัวด้วยการดูแลและนำสิ่งของมีค่ามามอบให้ จึงคล้อยตามไปโดยดีทันทีที่ประตูห้องปิดลง สองร่างจึงเข้าโรมรันพันตูกันอย่างไม่ยอมแพ้กัน ชุดเลิศหรูถูกถอดทึ้งออกมากองระเกะระกะเต็มทางเดิน ร่างเปลือยเปล่าเข้านัวเนียเสียดสีกันจนเร่าร้อนปลายลิ้นส่งออกมาหยอกล้อพัวพันกันพัลวัน ทรวงอกอิ่มถูกเคล้นคลึงด้วยสองมือจนบิดเบี้ยว ขณะริมฝีปากบางถูกบดขยี้จนล่องลอยมือหนาทักทายบดคลึงทั้งซาลาเปาคู่งาม และช่องบุปผาฉ่ำแววอย่างคิดถึง ยิ่งยามแหวกกลีบร่องสองข้างให้แยกออกเผยตุ่มเกสรแข็งแน่นอันฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน นิ้วโป้งหนาเร่งบดขยี้จนร่างบางสั่นสะท้านเปล่งเสียงร้องดังออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว“อ้า...”ด้วยแรงโหยหา องค์ชายหนุ่มไม่เสียเวลาเล้าโลมให้นานนัก ด้วยร่างน้อยยืนคงพิงกำแพงห้องอยู่ เขาจึงจับขาเรียวอ้ายกขึ้นสูงเพื่อเปิดทางให้มังกรแกร่งได้ทักทายโพรงถ้ำอุ่นอย่างรวดเร็วส่วนกลางกายของทั้งส
ตอนที่ห้าสิบห้า แผนการเป็นชายา “ข้านับเป็นคนแคว้นเหลียง จะนับญาติอันใดได้ พวกเขาแล้งน้ำใจกับมารดาถึงเพียงนั้น จะถามหาน้ำใจใดกับข้าได้หรือ”“อืม...ก็จริง”“หากข้าตั้งใจนับญาติกับพวกเขา อาจโดนคิดว่ากำลังหาทางยึดครองแคว้นจ้าวก็เป็นได้”“กลายเป็นเช่นนั้นไป”“คนแคว้นจ้าวต่างหวาดระแวงไม่เชื่อผู้อื่น แคว้นเราไม่ใคร่มีผู้ใดอยากเดินทางไปนักหรอก”“ยิ่งคนในราชวงศ์ยิ่งใช้ไม่ได้”เมื่อนึกถึงการโดนหลอกใช้ให้ขโมยของต่างๆที่ผ่านมา เถาหลี่น่าจึงเอ่ยคำนี้ออกมา“เจ้าเห็นด้วยกับข้าแล้วหรือ”“ข้าเห็นเช่นนี้ตั้งนานแล้ว”เมื่อไม่เห็นความสำคัญในการพูดคุยเรื่องของแคว้นจ้าว เถาหลี่น่าจึงเปลี่ยนมาสอบถามเรื่องในแคว้นเหลียง“ทุกวันนี้ ท่านดูแลงานด้านใดหรือ”“เดิมทีเสด็จพ่อไม่ได้มอบหมายให้ข้าทำงานด้านใดเป็นพิเศษ แต่หลังจากนี้ข้าจะทูลขอทำงานด้านการข่าว ดีหรือไม่”