ตอนที่สามสิบเอ็ด
เปลี่ยนใจได้ไหม
หวังตงหยางพักรักษาตัวจนหายดีจึงออกมาจัดการแบ่งสันปันส่วนข้าวของที่ปล้นมา ด้วยทรัพย์สินครั้งนี้ล้วนเป็นเงินทอง การจัดการจึงไม่ยาก เมื่อแบ่งส่วนได้เรียบร้อยแล้ว ต่างคนจึงแยกกันไปทำงานอื่นต่อ
“น้องเหม่ย เงินทองส่วนนี้พี่มอบให้เจ้าเก็บไว้”
ชิงอ้ายเหม่ยมองดูเงินทองที่แบ่งส่วนมาของสามี
“ให้ข้าทั้งหมดหรือ”
“ย่อมทั้งหมด พี่เคยบอกแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างของพี่คือของเจ้า”
หญิงสาวเอื้อมมือออกมารับเงินเพื่อจัดเก็บด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
โอ๊ย! เปลี่ยนใจอยู่ที่นี่ได้ไหม นางไม่อยากออกไปแล้ว
เถาหลี่น่าหรือชิงอ้ายเหม่ยตะโกนก้องในใจ แต่ความเป็นจริงย่อมรู้ดีอยู่ด้วยไม่อาจซ่อนตัวได้นานแน่
เมื่อหายดีแน่นอนว่ากิจกรรมรักย่อมจัดหนักจัดเต็มหลังจากได้แต่ลูบคลำกลืนกินกันมาหลายวัน
“พี่หยาง พี่เพิ่งหายระวังแผลปริออก
ตอนที่สามสิบสองพักฟื้นเถาหลี่น่าหรืออดีตชิงอ้ายเหม่ยตัวปลอม พักรักษาตัวและดูแลเรือนร่างอีกทั้งร่องสวาทอย่างเต็มที่ นางยังเยาว์วัยนัก ไม่อาจปล่อยปละละเลยให้ร่องรูหละหลวมกว้างขวางจนไม่เป็นที่สนิทเสน่หา อีกทั้งทรวงใหญ่ล้นก็ต้องหมั่นนวดเฟ้นดูแลให้เด้งฟูอวบอิ่ม มิใช่หย่อนคล้อยไปตามแรงขยำขยี้ของชายหื่นกามเหล่านั้น เพียงสามวันหลังจากนั้น เถาโจวหย่งก็เข้ามาหาสาวน้อยในความดูแลที่หอคณิกา “ได้ข่าวว่าโดนตอกแทงจนร่องรูหลวมกว้างไปหมดแล้วหรือ” “เชอะ ร่องของข้ายังสดใหม่คับแน่น เพียงโดนท่อนเอ็นใหญ่ไม่กี่เดือนหรือจะสะท้านสะเทือนเพียงนั้น ข้าเพียงอยากดูแลให้ดีเท่านั้น” “เจ้าไม่ได้ติดใจของใหญ่นั่นจนเก็บมาฝันถึงแน่นะ&rdq
ตอนที่สามสิบสามอันใดคือให้พักสักปีเถาหลี่น่าอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง “ไม่ ข้าไม่อย่าข้องเกี่ยวกับผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้น เพียงเท่านี้ข้าก็มีคนตามล่าจนไม่อาจนอนหลับได้อย่างเต็มตาแล้ว ขืนมีเรื่องกับอ๋องอะไรนี่ ข้าคงไม่อาจได้ใช้เงินทองที่หามาได้หรือได้ใช้ชีวิตสุขสบายแน่” “เจ้าค่อยๆฟังก่อน อย่าเพิ่งตีโพยตีพาย ยามนี้โจรหวังตงหยางกำลังบ้าคลั่งด้วยทั้งรักทั้งแค้นเพราะคงคิดลงหลักปักฐานเลิกปล้นชิงสร้างครอบครัวกับเจ้า อีกทั้งการโดนลูบคมครั้งนี้ยังเป็นที่ขบขันของลูกน้องทั้งค่ายโจร เขาประกาศตามล่าตัวเจ้าไปทั่วทั้งแคว้น เจ้ายังคิดจะหนีไปอยู่ที่ใดได้หรือ” “เพราะท่านแท้ๆ หาแต่งานยากลำบากมาให้ข้า ความจริงหากข้าตัดใจยอมอยู่เป็นเมียหวังตงหยางแล้วเลิกภารกิจไปเสียก็คงดี” สาวน้อยบ่นพึมพำด้วยเ
ตอนที่สามสิบสี่ ดวงไม่ดีฉู่หลันเดินตามนางกำนัลสาวประคองถ้วยชามมาจนถึงห้องอาหารแล้วช่วยกันจัดเรียง “เจ้ามายืนข้างหลังข้าคอยรับใช้ท่านอ๋องตรงนี้ แล้วคอยศึกษาเรียนรู้เอาไว้ คราวหน้าหากข้าไม่ว่างจะได้สับเปลี่ยนกันได้” “เจ้าค่ะ” ฉู่หลันรับคำแล้วก้มหน้าก้มตาทำท่าเรียบร้อยอย่างผู้ได้รับการฝึกฝนมาดีแล้ว จนชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะแล้วหยิบตะเกียบกินอาหารอย่างเงียบเชียบ หญิงสาวจึงค่อยๆเงยหน้าลอบชำเลือง อ๋องจ้าวห่าวหร่านผู้นี้มีอายุถึง30กว่าแล้ว ใบหน้านับว่าดูดีด้วยกำเนิดจากสตรีซึ่งได้รับการคัดสรรมาเป็นสนม ร่างกายของเขาดูบอบบางคล้ายบัณฑิต มือเรียวขาวสะอาดยามคีบอาหารอย่างนุ่มนวลบ่งบอกความสุภาพเรียบร้อยเขาเป็นอาของฮ่องเต้จึงได้รับหน้าที่สำคั
ตอนที่สามสิบห้า โดนรุม “ข้าหรือจะไม่เห็นความจริงใจของพี่เจียวจิ้น แต่ข้าโดนบังคับขู่เข็ญจึงต้องทำเช่นนั้น หญิงสาวอย่างข้าหากมอบพรหมจรรย์ให้ชายใดแล้ว ย่อมเป็นของเขาตลอดไป”เถาหลี่น่าเค้นน้ำตาออกมาพร้อมเสียงเศร้าสร้อยอย่างน่าสงสาร“ผู้ใดบังคับขู่เข็ญเจ้า บอกข้ามา หากเจ้านำภาพวาดนั่นมาคืน หรือบอกผู้บงการมา บางทีข้าอาจจะอภัยให้”ชายแซ่ข่งยังเป็นหนุ่มน้อยจึงถูกความรักบังตายอมเปิดทางให้สาวน้อยได้แก้ตัว“ข้าบอกไม่ได้ มิเช่นนั้นเขาจะฆ่าพ่อแม่ของข้า ฮือๆๆๆๆ” สาวน้อยเล่นบทอ่อนแอ น่าสงสาร จนข่งเจียวจิ้นใจอ่อนยวบ“อย่าได้เชื่อนาง นางงูพิษนี่ลวดลายมาก คำพูดล้วนเชื่อไม่ได้”เถาหลี่น่าใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากอีกด้าน สวีเจินจื้อ เขาเข้ามาได้อย่างไร แล้วยังจะมาเปิดโปงนางอีก แย่แล้ว นางต้องแย่แน่ๆ “คุณชายข่ง ท่านก็รู้จักศิษย์น้องผู้ลอบเข้ามาขโมยของในสำนักศึกษาของเราห
ตอนที่สามสิบห้า โดนรุม เถาหลี่น่าซึ่งนั่งอยู่บนพื้นแสร้งบิดกายดิ้นหนีอย่างตื่นกลัว“คุณชายสวี อย่าได้รังแกข้า ฮือๆๆๆ”“ไม่เรียกข้าว่าพี่เจินจื้อแล้วหรือ ญาติสาวของข้า”“ข้ากลัวแล้ว อย่าได้ทำเช่นนี้กับข้าเลย”หญิงสาวกระเถิบร่างหนีได้ทีละนิดจนสวีเจินจื้อก้าวเข้ามากระชากกระโปรงออกจนขาดวิ่นชายหนุ่มไม่รอช้าจับขาเรียวขาวซึ่งพยายามหนีบเอาไว้อย่างสุดกำลังให้อ้ากว้างออก ร่องดอกไม้สีแดงสดอันมิดชิดเผยให้ชายทั้งสามได้ชมดูจนเต็มตาสวีเจินจื้อคุกเข่าตะโบมแหวกร่องชมพูออกจนกว้างเพื่อให้สายตาทั้งสามคู่ได้มองให้ชัดเจน“ดูสิ นังแพศยาหลอกล่อพวกเราด้วยร่องสีแดงสดนี่ เชอะ คงคิดว่าพวกเราโง่เง่าจนหลงเชื่อว่าเจ้าไร้เดียงสาไม่เคยต้องมือชายมาก่อน”ก็โง่เง่าจริงนั่นแหละ หญิงสาวคิดเยาะอยู่ในใจแต่เบื้องหน้าพยายามดิ้นรนหนีมือซึ่งล้วงควักอย่างหยาบคาย“คุณชายสวี อย่าได้ทำรุนแรงเช่นนั้น ข้าเจ็บ ฮือๆๆๆ”ข่งเจียวจิ้นเห็นสวีเจินจื้อส่งนิ้วสอดเข้าไปใ
ตอนที่สามสิบหก ปกป้อง“เกิดอันใดขึ้น” อ๋องจ้าวห่าวหร่านซึ่งจู่ๆก็มีร่างเปลือยวิ่งมาซบตะโกนก้องก่อนจะดันร่างน้อยอันสั่นเทาออกห่าง“เจ้าคือนางกำนัลของเรานี่ ผู้ใดทำร้ายเจ้า”“พวกเขา พวกเขาฮือๆๆๆๆๆ”ทันทีที่อ๋องจ้าวห่าวหร่านเห็นชายหนุ่มสามคนซึ่งท่อนล่างเปลือยเผยท่อนกลางกายแข็งชันเลอะเปรอะไปด้วยน้ำขาวขุ่นวิ่งตามสาวน้อยผู้บอบบางมาสายตาดุร้ายจดจ้องอย่างเอาเรื่องขณะออกคำสั่งกับองครักษ์เงาซึ่งซ่อนตัวอยู่“จับตัวคนพวกนี้เอาไว้ให้หมด กล้าลอบเข้ามาทำร้ายนางกำนัลของเราถึงในตำหนักเชียวหรือ ช่างบังอาจนัก”ชายทั้งสามเพียงคิดจะจับกุมยัดข้อกล่าวหาให้สาวน้อยจึงกล้าเข้ามายังด้านในตำหนักอ๋อง ไหนเลยจะคิดว่าหญิงสาวจะเจ้าเล่ห์มารยาจนพวกเขาหลงเรือนร่างเย้ายวนมัวเผลอรุมสอดใส่ในร่องน้ำของนางนั่นกลายเป็นการเปิดทางให้นางฉวยโอกาสวิ่งมาฟ้องอ๋องเจ้าตำหนักให้เขาเห็นภาพต่อหน้าต่อตา ด้วยจำนนในหลักฐาน ทั้งสามหนุ่มจึงจำต้องยืนให้จับกุมโดยไม่วิ่งหนี“อย่าได้เชื่อคำพูดของหญิงนางนี้นะพ่ะย่ะค่
ตอนที่สามสิบเจ็ดหาแพะ“พวกเขากำลังจะลอบเข้ามาในตำหนักนี้ หม่อมฉันบังเอิญเดินมาพอดีจึงทักถามขึ้น ทันที่ที่พวกเขาเห็นก็กระชากตัวออกไปจนถึงด้านหลังตำหนัก ชายคนที่ไม่พูดไม่จาผลักหม่อมฉันลงกับพื้นหญ้าแล้วฉีกชุดเสื้อผ้าออกจนหมด หลังจากนั้น พวกเขา ก็...ฮือๆๆๆๆ” เถาหลี่น่ารีบฉวยโอกาสฟ้องใส่ร้ายข้อหาหนักแก่ชายทั้งสามเพื่อกันพวกเขาให้ออกห่าง อีกทั้งยังเผื่อทางหนีทีไล่หาแพะรับบาปเอาไว้ก่อน“เจ้าพบพวกเขาทั้งสามคนที่หน้าตำหนักของข้าหรือ”“ใช่เพคะ หม่อมฉันยังได้ยินพวกเขาพูดกันถึงข้อสอบ แต่ยังไม่ทันได้ฟังให้ชัด พวกเขาก็หันมาเห็นเสียก่อน”“เชอะ เป็นถึงบุตรชายราชครู อีกทั้งศิษย์เอกสำนักศึกษา บังอาจจะลอบเข้ามาขโมยข้อสอบในตำหนักของข้าเชียวหรือ เรื่องนี้ไม่เล็กน้อยอย่างที่คิดเสียแล้ว”อ๋องจ้าวห่าวหร่านหันมามองร่างเล็กซึ่งยังสั่นเทาน้ำตาไหลพรากด้วยความตื่นกลัว“เอาล่ะ เจ้าต้องมาโดนทำร้ายเพียงเพื่อปกปิดความชั่วร้ายของพวกเขา นับว่าน่าสงสารยิ่งนัก&rdq
ตอนที่สามสิบแปดอุ่นเตียง ฉู่หลันได้รับการประคบประหงมดูแลอย่างดี หมอหลวงเข้ามาตรวจรักษาและจ่ายยาจนแผลบนทรวงอกเริ่มหายดีที่ผ่านมาอ๋องจ้าวห่าวหร่านเพียงแวะเวียนมาถามไถ่อย่างห่วงใยโดยไม่ได้ล่วงเกินมากไปกว่าการลูบไล้จับต้องเพื่อตรวจสอบความบอบช้ำบนกายบางเท่านั้นแม้ชายวัย30กว่าจะรู้สึกหื่นกระหายอยากทำมากกว่านั้นด้วยร่างน้อยช่างเย้ายวนยิ่งนัก แต่ด้วยใบหน้าอ่อนหวานแลดูอ่อนแอจนควรปกป้องมากกว่ารังแก ชายหนุ่มจึงระงับใจเอาไว้และไประบายออกด้วยการสั่งลงโทษชายทั้งสามซึ่งแม้จับได้คาหนังคาเขาก็ยังคงปากกล้าปฏิเสธอย่างไม่ยอมรับในความผิดของตนวันนี้จึงเป็นวันแรกซึ่งอ๋องหนุ่มได้เห็นฉู่หลันแต่งกายเย้ายวนเข้ามารับใช้ในห้องส่วนตัว“เจ้าหายดีแล้วหรือ”“ด้วยความกรุณาของท่านอ๋อง หม่อมฉันหายดีแล้วเพคะ”“ไหนขอข้าดูหน่อยว่าหายแล้วจริงหรือไม่”จ้าวห่าวหร่านดึงมือบางให้มานั่งตักแล้วเปิดชุดบางเบาออกเพื่อสำรวจทั่วเรือนกายด้วยที่ผ่านมาหลายวันเขามักสำรวจบาดแผลบนร
ตอนพิเศษหนึ่งกินของอร่อย ฮัวหลี่น่าได้รับการเติมเต็มอย่างสุขสันต์จากท่อนกายใหญ่ล่ำเกือบทุกค่ำคืน หญิงสาวเคยเฝ้าฝันว่าจะได้ความแข็งแกร่งมาสอดใส่ร่องดอกไม้อันคับแน่น อีกทั้งยังคิดถึงชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญเพื่อสร้างความเสียดเสียวอย่างที่เคยเห็นมาจากเหล่าพี่สาวคณิกาทั้งหลาย ไม่น่าเชื่อว่านางช่างโชคดีที่สุดท้ายแล้วได้ใช้ชีวิตอยู่กับองค์ชายหนุ่มรูปงามและยังมีแท่งเนื้อทั้งใหญ่แน่น ทั้งยาวอวบ ทั้งแข็งแรง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเชี่ยวชาญด้านกามาจนพลิกแพลงได้ทุกท่วงท่า ลีลารักของเขาสร้างความสุขสมแก่นางจนติดอกติดใจร่ำร้องหาอยู่มิวาย องค์ชายหนุ่มเองย่อมติดใจในร่องดอกไม้แดงอันตอดรัดดีเช่นกัน เขารู้ว่าหญิงสาวมีเคล็ดลับเพื่อรักษาความคับแน่นและการตอดรัดถี่อั
ตอนพิเศษสองชิงอ้ายเหม่ยส่ายหัวให้กับความกระสันอยากซึ่งไม่เคยลดน้อยลงของสามีหนุ่ม เมื่อเขาสอดแทงท่อนลำใหญ่โตเข้ามาจนจุกแน่น หญิงสาวจึงยืนนิ่งรองรับการกระแทกที่กำลังจะตามมา นางยืนรอรับท่อนลำอวบใหญ่ยาวซึ่งสอดเข้าดึงออกในช่องทางคับแน่นอย่างฮึกเหิม ด้วยท่วงท่ายืนกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มยิ่งส่งพลังสะท้านสะเทือนจนหญิงสาวต้องใช้มือยันก้อนหินเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้โดนกระแทกจนล้มลงท่อนลำยักษ์ตอกกระแทกเข้ามาชนกับส่วนลึกสุดด้านในอย่างคึกคัก ทั้งยามแทงเข้าและยามถอนออก ส่วนอวบแน่นครูดกับส่วนเสียดเสียวภายในโพรงรักเรียกความกระสันอยากจนสาวน้อยส่งเสียงดังก้องป่า“ซี้ดดดด อ้า...พี่หยาง ข้าเสียวเหลือเกิน”“จงร้องให้ดัง อีกเดี๋ยวจะเสียวยิ่งกว่านี้ อูววว ร่องรูของเจ้ารัดแท่งเนื้อของพี่แน่นเหลือเกิน”ภายในร่องรักแม้จะโดนกระหน่ำมาหลายคราแต่ยังคงดูดกระชับเข้ากันดีกับแก่นกายใหญ่โต เอวอันแข็งแกร่งขยับเข้าออกเป็นจังหวะส่งเสียงดังป๊าบ ป๊าบ ราวดนตรีอันมีท่วงทำนอง&n
ตอนพิเศษสองกลางสายลมแสงแดดบนภูสูงชิงอ้ายเหม่ยหรือเถาหลี่น่ามักขอให้หวังตงหยางพาไปยังห้องเก็บสมบัติลับโดยอ้างว่าเพื่อแต่งกายงดงามด้วยอัญมณีมีค่าและแพรพรรณงามล้ำแล้วเดินไปเดินมาอย่างมีความสุขในที่แห่งนั้นแต่ความเป็นจริงย่อมเพื่อหาของสำคัญที่ต้องการจนพบเจอต่างหากหลังจากนั้นนางจึงใช้ข้ออ้างเพื่อศึกษาหนทางการเข้าออกให้แน่ใจอีกทั้งยังเสาะหาสมบัติอื่นซึ่งน่าจะพอหยิบฉวยออกไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้แม้หวังตงหยางจะไม่เข้าใจในการเดินไปเดินมาแล้วยิ้มแย้มชื่นชมของสวยงามราวคนบ้าของเมียรัก แต่เขาย่อมตามใจด้วยหลังจากนั้นนางมักอารมณ์ดีและยินยอมให้เขาพาไปบรรเลงบทรักเร่าร้อนกันอย่างถึงอกถึงใจ“วันนี้พวกเราไปที่ใดกันดี”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดวางข้าวของเก็บเรียบร้อยแล้ว โจรหนุ่มจึงก้าวเข้ามาโอบประคองเพื่อปลุกอารมณ์ให้นางได้คล้อยตามเขามองดูนางผลัดเปลี่ยนชุดงดงามเข้าๆออกๆจนแท่งเนื้อแข็งตุงทิ่มแทงกางเกงแทบขาดแล้ว หากช้ากว่านี้คงได้แต่จับนางยัดร่องกลางถ้ำสมบัติเป็นแน่“บนภูเขาดีหรือไม่ ข้างล
“อืม...เจ้านี่เรียนรู้เร็วจริง” แม่เล้าใหญ่ชื่นชมเมื่อเห็นสาวน้อยทำตามได้อย่างดี ร่างซึ่งยังคงงดงามสมวัยหันกลับมาสอนต่ออย่างตั้งใจ“ต่อจากนั้น เจ้าก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียเล่นให้ทั่วแท่งเนื้อ เลียขึ้นเลียลงราวนี่คืออาหารอันเลิศรส ยิ่งเลียยิ่งได้รสชาติอร่อยจนไม่อาจหยุดได้ ไม่ว่าจะเลียตรงที่ใดล้วนได้รสดีทั้งสิ้น”“ส่วนมือของเจ้าอย่าปล่อยให้อยู่ว่าง ควรจับแท่งเนื้อเอาไว้ให้เลียได้ถนัด จะพลิกไปพลิกมาหรือจับตั้งตรงไว้ก็ย่อมได้ หรือจะเอื้อมไปกอบกุมคลึงเคล้นก้อนตุ่มอีกลูกของพวกเขาก็ย่อมได้เช่นกัน”เสียงสั่งสอนยังลอยออกมาพร้อมท่าทางประกอบอย่างเชี่ยวชาญ“เมื่อขาที่สามนี่ทั้งแข็งทั้งตั้งชันแล้ว เจ้าจึงค่อยใช้มือประคองส่งเข้าปาก โดยปากของเจ้าต้องอ้าให้กว้างเข้าไว้ ระวังอย่าให้ฟันแข็งขูดโดนแท่งเนื้อมิเช่นนั้นแทนที่จะเสียวจะกลายเป็นเจ็บแทน ค่อยๆครอบลงมาทีละน้อยช้าๆ อย่าได้เร็วเกินไปเพื่อให้พวกเขาลุ้นจนตัวสั่นไม่ว่าแท่งเนื้อจะเล็กหรือใหญ่ อย่างไรปากของพวกเราย่อมไม่อาจครอบครองได้ทั้งหมด ดังนั้นส่วนที่เหลือด้านนอกนี่จึงเป
ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่านเถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด“หลี่น่า อย่าได้ชะล่าใจ คนร้ายที่ลอบทำร้ายองค์ชายในวันนั้นหลังจากสืบหาอย่างถี่ถ้วนแล้วพบว่ามาจากแคว้นเหลียง”“อืม...หมายความว่ามีคนที่นี่ต้องการให้เขาตายสินะ เช่นนั้นเปลือกนอกที่เห็นคงไม่ใช่เพียงเท่านั้นแล้ว”“ราชวงศ์ต่างๆล้วนเป็นเช่นนี้ เบื้องหน้าแสดงท่าราวรักใคร่สามัคคี เบื้องหลังทิ่มแทงฆ่าฟันกันราวคนไม่รู้จัก”“หรือว่าข้าควรออกไปจากที่นี่ดี”“หากยังสุขสบายก็อยู่ไปก่อนเถอะ การจะไปจากที่นี่ไม่ใช่เรื่องยาก”อืม...ก็จริงหญิงสาวคิดตามก่อนจะเอ่ยปากขอ“หัวหน้า ท่านก็อยู่ที่นี่กับข้าด้วยเถิด ข้าเหงามาก ที่นี่ไม่มีใครที่ข้ารู้จักสักคน” แม้นางจะเริ่มสนิทสนมกับนางกำนัลซึ่งรับใช้ใกล้ชิด แต่ถึงอย่างไรพวกนางก็ยังไม่รู้ใจกันและยังไม่สนิทใจเท่าชายผู้ซึ่งอยู่ด้วยกันมาหลายปี“อยากให้ข้าช่วยงานสามีเจ้าก็บอกมาเถอะ เชอะ ถึงเขาจะเป็นสามีเจ้า แต่เมื่อก่อนร่อง
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด “ข้าดีใจที่เจ้าชอบและยินดีอยู่ที่นี่ด้วยกัน”“ความจริง อยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี ไม่ต้องใช้จ่ายเงินทอง มีข้ารับใช้รองรับ เพียงแต่ออกจะอึดอัดไปบ้าง กับคงเหนื่อยอ่อนในยามค่ำคืน”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาเถอะ ข้าจะพยายามไม่ใช้งานเจ้าจนเหนื่อยอ่อนเกินไป”“ขอให้จริงเถอะ”“ชายาสามหลี่น่า เจ้านี่ยังคงยอกย้อนได้ทุกคำ”“องค์ชายฮุ่ยหมิง ท่านก็ยังคงคึกคักได้ตลอด ท่านเห็นหรือไม่ว่าอนุทั้งสองทำสีหน้ายินดีเพียงใดที่ข้ามา”“พวกนางเพียงไม่ใคร่ชอบความรุนแรงเท่านั้น”“ทำอย่างกับข้าชอบ”“เจ้าชอบแน่ ทุกคราเจ้ามีแต่เรียกร้องให้ข้าแรงขึ้นอีก”“นั่นเพราะท่านเองต่างหาก” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ“เอาเถอะ ไม่ต้องเก้อเขินหรอก ชายารัก พวกเราต่างเติมเต็มกันและกัน นั่นจึงจะเหมาะสมที่สุด”สองหนุ่มสาวคลอเคลียหวานชื่นเดินชมดอกไม้และ
ตอนที่ห้าสิบหก ชายาสาม องค์ชายหนุ่มเดินเข้ามาโอบประคองร่างบางให้เดินตามเข้าไปด้านในอย่างเอาอกเอาใจเถาหลี่น่าเห็นแก่ที่เขาพยายามแก้ตัวด้วยการดูแลและนำสิ่งของมีค่ามามอบให้ จึงคล้อยตามไปโดยดีทันทีที่ประตูห้องปิดลง สองร่างจึงเข้าโรมรันพันตูกันอย่างไม่ยอมแพ้กัน ชุดเลิศหรูถูกถอดทึ้งออกมากองระเกะระกะเต็มทางเดิน ร่างเปลือยเปล่าเข้านัวเนียเสียดสีกันจนเร่าร้อนปลายลิ้นส่งออกมาหยอกล้อพัวพันกันพัลวัน ทรวงอกอิ่มถูกเคล้นคลึงด้วยสองมือจนบิดเบี้ยว ขณะริมฝีปากบางถูกบดขยี้จนล่องลอยมือหนาทักทายบดคลึงทั้งซาลาเปาคู่งาม และช่องบุปผาฉ่ำแววอย่างคิดถึง ยิ่งยามแหวกกลีบร่องสองข้างให้แยกออกเผยตุ่มเกสรแข็งแน่นอันฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน นิ้วโป้งหนาเร่งบดขยี้จนร่างบางสั่นสะท้านเปล่งเสียงร้องดังออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว“อ้า...”ด้วยแรงโหยหา องค์ชายหนุ่มไม่เสียเวลาเล้าโลมให้นานนัก ด้วยร่างน้อยยืนคงพิงกำแพงห้องอยู่ เขาจึงจับขาเรียวอ้ายกขึ้นสูงเพื่อเปิดทางให้มังกรแกร่งได้ทักทายโพรงถ้ำอุ่นอย่างรวดเร็วส่วนกลางกายของทั้งส
ตอนที่ห้าสิบห้า แผนการเป็นชายา “ข้านับเป็นคนแคว้นเหลียง จะนับญาติอันใดได้ พวกเขาแล้งน้ำใจกับมารดาถึงเพียงนั้น จะถามหาน้ำใจใดกับข้าได้หรือ”“อืม...ก็จริง”“หากข้าตั้งใจนับญาติกับพวกเขา อาจโดนคิดว่ากำลังหาทางยึดครองแคว้นจ้าวก็เป็นได้”“กลายเป็นเช่นนั้นไป”“คนแคว้นจ้าวต่างหวาดระแวงไม่เชื่อผู้อื่น แคว้นเราไม่ใคร่มีผู้ใดอยากเดินทางไปนักหรอก”“ยิ่งคนในราชวงศ์ยิ่งใช้ไม่ได้”เมื่อนึกถึงการโดนหลอกใช้ให้ขโมยของต่างๆที่ผ่านมา เถาหลี่น่าจึงเอ่ยคำนี้ออกมา“เจ้าเห็นด้วยกับข้าแล้วหรือ”“ข้าเห็นเช่นนี้ตั้งนานแล้ว”เมื่อไม่เห็นความสำคัญในการพูดคุยเรื่องของแคว้นจ้าว เถาหลี่น่าจึงเปลี่ยนมาสอบถามเรื่องในแคว้นเหลียง“ทุกวันนี้ ท่านดูแลงานด้านใดหรือ”“เดิมทีเสด็จพ่อไม่ได้มอบหมายให้ข้าทำงานด้านใดเป็นพิเศษ แต่หลังจากนี้ข้าจะทูลขอทำงานด้านการข่าว ดีหรือไม่”