บทที่ 3 ~ ไครส์! ช่วยลูกด้วย

บทที่ 3 ~ ไครส์! ช่วยลูกด้วย

ขับมาเพียงไม่นานก็ถึงทางเข้าอู่อัลฟ่าฮัทเตอร์ ลูคัสกดรีโมทเปิดประตูเหล็ก เสียงประตูอัตโนมัติเลื่อนขึ้นดังสนั่นไปถึงชั้นห้า ทำเอาเดเมียนชะโงกหน้าลงมามองชั้นล่างว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เห็นรถออดี้สีดำเข้าจอดในลิฟต์ขนรถก่อนตัวลิฟต์ขยับขึ้น ลูคัสท่าทางหงุดหงิดเปิดประตูรถออกมาตะโกนขึ้นไป

“เดเมียนลงมาชั้นสี่ด้วย!”

เกิดอะไรขึ้น!

พ่อเพลย์บอยหนุ่มผมสีน้ำตาลทะเลทรายวิ่งลงบันไดไปชั้นสี่ก่อนที่ลิฟต์ขนของขึ้นมาถึง ยืนรอกระทั่งลิฟต์จอดสนิท ลูคัสก้าวลงจากรถเปิดประตูด้านหลังออก ช้อนอุ้มสาวน้อยโซเฟียขึ้นมาในวงแขนก่อนเดินออกมา

“ของนายอยู่ด้านหลัง”

ของนาย!

เดเมียนมองกลับไปด้านเบาะหลังแต่ความมืดสลัวในลิฟต์ทำให้มองไม่เห็น ร่างใหญ่เดินเข้าไปใกล้อีกจนเริ่มเห็นปลายเท้า คนที่นอนอยู่ด้านเบาะหลังสวมรองเท้ากีฬาสีขาว เมื่อมองไล่ขึ้นไปตามขาอ่อนเรียวยาวสวยสีน้ำผึ้ง

‘ฮู้ว์! ขาสวยเป็นบ้า ตรงสเปกเลย’

ถัดเลยขึ้นไปถึงกระโปรงสำหรับใส่เล่นเทนนิสสีขาวทรงจีบรอบซึ่งตอนนี้ร่นมาถึงขอบกางเกงชั้นในลูกไม้เว้าสูงสีขาว

‘ว้าว! รสนิยมดีเป็นบ้า รุ่นนี้รุ่นล่าสุดเลยนะ’

สายตากรุ้มกริ่มไล่ไปอีกจนถึงเอวเล็กคอดกิ่วขึ้นไปอีกนิดเจอความอวบอิ่มคัพดีดันเสื้อเชิ้ตคอโปโลสีขาว

ชีพจรหนุ่มเสเพลเริ่มเต้นรัว ถ้าคำว่า ‘ของของนายอยู่ด้านหลัง’ อย่างที่ลูคัสพูด คืนนี้เขาคงโชคดี เดเมียนเห็นหน้าไม่ถนัดเพราะเธอนอนเอียงลงไปกับเบาะรถ รู้เพียงผมสีดำมัดรวบหางม้ารุ่ยร่าย อาจเพราะความเมา มีกลิ่นแอลกอฮอล์โชยออกมา

ร่างสูงใหญ่ขยับร่างเข้าไปอีก ชะโงกตัวเข้าไปในรถเพื่อดึงร่างระหงขึ้นมานั่งก่อนชะงักไป

‘เบลล่า! พระเจ้าช่วยลูกด้วย บ้าฉิบ! ลูคัส’

เดเมียนสบถออกมาอีกหลายคำ แล้วตัดสินใจอุ้มร่างนุ่มนิ่มออกมา ทิ้งกระเป๋าใบโตไว้ในรถ ก้าวยาวตามลูคัสไปก่อนพบว่าห้องของโซเฟียล็อก จึงยกเท้าเตะประตู

ปึก ปึก!!

“ลูคัส ไอ้บ้า เปิดประตูโว้ย!”

“ไม่ นายพาเบลล่าขึ้นไปนอนชั้นห้าเลย เบลล่าเป็นของนาย นายต้องจัดการเอง อย่ามากวน”

‘จีซัส! เบลล่าเป็นของนาย ถ้าเป็นของฉันจริงก็คงดีน่ะสิ’

ชายหนุ่มก้มลงมองใบหน้าสวยคมที่ยังหลับตาพริ้มหันเข้าอกเขา ลมหายใจเธอมีกลิ่นเบียร์ ริมฝีปากเย้ายวนจนยากหักใจ

ซีอีโอหนุ่มพาร่างชุดนักเทนนิสสีขาวในอ้อมแขน จ้ำอ้าวสาวเท้ายาวขึ้นบันไดข้างไปชั้นห้า หยุดเหลียวมองซ้ายขวาหาโซฟาที่อาจพอนอนได้ แต่ไม่มี

“เฮ้อ! ตื่นมา อย่ามาโวยวายใส่ผมแล้วกัน”

เดเมียนตัดสินใจอุ้มร่างบางเดินเข้าห้องนอนขนาดใหญ่สีเทาเข้ม วางเธอลงบนเตียงใหญ่คิงไซซ์

“อืม..”

ร่างระหงส่งเสียงครางในลำคอทันทีเมื่อพบที่นอนนุ่มแสนสบาย  กลิ้งตัวไปยังกลางเตียง ขนแขนซีอีโอหนุ่มลุกชันหวามไหว กระโปรงสีขาวรั้งสูงขึ้นอีก

บอสหนุ่มคุกเข่าลงบนเตียงข้างตัวร่างอวบอิ่ม ถอดรองเท้ากีฬาสีขาวออกพร้อมถุงเท้า ชีพจรเต้นรัวอดใจไม่อยู่ลูบฝ่าเท้า เท้าไม่เล็กและไม่ใหญ่หากแต่นุ่มนวล เล็บตัดแต่งสวยงามทาสีแดง มีรอยสักอันเล็กรอบข้อเท้า เดเมียนก้มลงเพ่งมอง ลายสักเถาวัลย์ดอกลิลลี่ เบลล่าสักแค่ข้างเดียว

‘แค่รอยสักธรรมดาแต่ทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขนาดนี้’

ขาเรียวสวยนวลไร้รอยแผลเป็น ผิวสีน้ำผึ้งธรรมชาติตัดกับผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด กระโปรงร่นขึ้นจนแทบปิดไม่มิด ทันใดนั้นร่างอวบอิ่มพลิกตัวตะแคงกลับมาหาเขา

คนร่างโตแทบกระโดดหลบไม่ทัน ข้างลำตัวเบลล่าฉิวเฉียดร่างเขาไปนิดเดียว

ไครส์! ช่วยลูกด้วย

เดเมียนกลืนน้ำลายเอื้อก ดวงตาสีเทาอมน้ำเงินล้ำลึกขึ้นเมื่อกวาดตามองกางเกงชั้นในเว้าสูงสีขาว แทบปกปิดสิ่งใดไม่ได้แม้แต่น้อย ความเรียบเนียนตรงกลางจุดสามเหลี่ยมทำให้รู้ว่าแว็กซ์เรียบร้อยหมดจด

ภายในหัวกำลังจินตนาการภาพเนินสาวใต้กางเกงในลูกไม้  ยอมรับกับตัวเองว่ากำลังทำตัวเหมือนเจ้าพวกโรคจิตแอบดูผู้หญิงอาบน้ำ แล้วเกิดอารมณ์ทางเพศ ไม่ต้องก้มมองก็รู้ว่าเจ้ามังกรน้อยท่อนล่างกำลังโห่ร้องโก่งคอขันจนแน่นกางเกง

มือใหญ่สีเข้มเอื้อมออกไปปลดยางรัดผม ปล่อยผมสีดำยาวสยายออกบนหมอน นุ่มดั่งผืนผ้าไหม ผมเธอยาวจากเมื่อปีนั้นมากเกือบถึงกลางหลัง ลูบปัดปอยผมออกจากใบหน้า ไล้นิ้วมือตามแนวคางเรียวสวยจนถึงต้นคอระหง

ถ้าเป็นไปได้ เขาต้องการหยุดเวลานี้ไว้ แล้วขอมองเธอแบบนี้ ต้องการดื่มด่ำความงามที่เขาหลงใหลแต่ต้องหักห้ามใจ เบลล่ากลายเป็นผีเสื้อแสนสวยที่อยู่ไกลเกินเอื้อม

ร่างแกร่งเอนตัวลงตะแคงข้าง จ้องมองผ่านดวงตาสีเทาอมน้ำเงินส่องประกายเจิดจ้าด้วยความปรารถนา ปลายนิ้วแกร่งลูบสันจมูกโด่งสวยได้รูป ปลายนิ้ววาดเปลือกตานุ่มนิ่มตามรูปวงรีเฉียงขึ้น คิ้วโก่งดั่งคันศร และริมฝีปากแสนเย้ายวน

เมื่อความปรารถนาเป็นใหญ่กว่าความคิด แขนกำยำจึงสอดเข้าใต้ร่างงามดึงร่างนุ่มที่ยังหลับสนิทให้เอนกายเข้าหาเขา กลิ่นเนื้อนวลนางกระทบนาสิก

ชีพจรเต้นรัวไม่อาจต้านกระแสความต้องการ ต้องการเพียงลิ้มรสริมฝีปากยั่วยวนที่เฝ้ามองมานาน มือสีเข้มตรึงศีรษะสาวน้อยไว้รับจูบแผ่วเบาจนกระทั่งหญิงสาวทอดถอนหายใจ

แสนหวาน เบลล่าช่างหวานฉ่ำ

ร่างระหงเปิดริมฝีปากออกอย่างไม่รู้ตัว ผู้ชายร้ายกาจเช่นเขาฉกฉวยโอกาสนั้น แทรกปลายลิ้นชิมรสชาติอันหวานล้ำ หยอกเย้าเธอจนเสียงหวานครางในลำคอ

มือเรียวสวยยกขึ้นโอบคอหนาไว้ไม่รู้ตัว เปิดริมฝีปากรับลิ้นหยอกล้อ ร่างสูงใหญ่เกร็งตัวส่งเสียงครางในลำคอ ความต้องการแผดเผาจนเจ็บปวด

คนร่างโตกว่ารู้ตัวว่ากำลังเอาเปรียบแต่เขาไม่สน ตอนนี้ขอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จะไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น เขาให้สัญญากับตัวเอง

มือแกร่งลูบไล้ลงส่วนล่างเกือบถึงจุดสำคัญ กางเกงชั้นในลูกไม้สีขาว แล้วชะงักมือยั้งไว้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่แสนเสียดาย แล้วละมือออกมาทั้งหมด ลูบผมออกจากใบหน้างามก้มลงแตะที่ริมฝีปากอีกครั้ง

“ผมตัดสินใจแล้วเบล ผมต้องได้ตัวคุณมาครอง ไม่ว่าต้องทำยังไง ผมจะทำทุกวิถีทางเลย คุณไม่มีวันรอดมือผมแน่”

แสงแดดยามเช้าวันใหม่ลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนใหญ่จนเบลล่าต้องหยีตา

“อืม..โอ๊ยปวดหัวจังเลย”

ร่างอวบอิ่มพยุงตัวลุกขึ้นลืมตามองรอบห้องแปลกตาไม่เคยคุ้น ปวดหัวจากอาการแฮงค์เบียร์เมื่อคืน เตียงนุ่มที่ไม่คุ้นเคย เบลล่าสะดุ้งก้มมองตัวเองทันที

ตายแล้ว!

“เฮ้อ! โล่งอก ปกติดี ว่าแต่ว่าที่นี่ที่ไหน”

“อืม ห้องนอนผมเองเบล”

เสียงทุ้มแหบพร่าอย่างคนเพิ่งตื่นนอนดังขึ้นข้างตัวเธอ เบลล่าหันความสนใจย้ายไปมองตามเสียง

‘ตายแล้ว! เดเมียน ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้’

ดวงตารีเฉียงเบิกกว้างพยายามนึกทบทวนความทรงจำครั้งสุดท้ายอยู่ริมชายหาด ยกเบียร์แก้วที่เท่าไหร่จำไม่ได้ แล้วภาพก็ตัด!

เพลย์บอยหนุ่มเปลี่ยนจากท่านอนคว่ำเป็นนอนตะแคง ถัดตัวเขยิบเข้ามาใกล้ ตอนนี้สังเกตเห็นแล้วว่าลำแขนแกร่งสีเข้มโอบเอวเล็กกิ่วไว้

“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อวานนี้คุณเมามาก รถเสีย และลูคัสเป็นคนพาคุณกับโซเฟียกลับมา แต่ลุคไม่รู้ว่าจะไปส่งคุณที่ไหนเพราะคุณหลับไปก่อน เลยพาคุณกลับมาด้วย ก็เท่านั้น”

ขนแขนเรียวบางลุกเกรียวรีบกระถดตัวออกแต่อ้อมแขนสีเข้มยังดึงไว้ โน้มหน้าซุกเข้าไปด้านหลังใช้จมูกยาวใหญ่ซุกไซ้แผ่นหลังเนียนนุ่มที่โผล่พ้นชายเสื้อโปโลสีขาว

“คุณกำลังทำอะไรน่ะ!!”

เสียงหวานนุ่มระคนตกใจ ขนแขนลุกเกรียว ขนด้านหลังท้ายทอยลุกซู่ รีบใช้มือดันแขนกำยำออกแต่เดเมียนยังออกแรงกดไว้แน่น

“ก็แค่สวัสดีตอนเช้า”

“อ้อ ฉันไม่ใช่สาว ๆ ในคอลเล็กชันของคุณนะเดเมียน ปล่อยฉันได้แล้ว!”

“ฮึ ก็ได้”

เดเมียนตัดสินใจปล่อยเธอไปก่อน ยกแขนออกจากรอบเอวเอส นอนตะแคงข้างบนเตียงนุ่ม ใช้มือขวาหนุนศีรษะมองดูร่างระหงกำลังถัดตัวลงจากเตียงอย่างเร่งรีบ

เขามองตามมือเรียวลูบเสื้อผ้าจนเรียบร้อย สาวหน้าคมลูกครึ่งกำลังมองหาโบผูกผมอันที่เขาทิ้งมันไปเมื่อคืน

อ่า สาวน้อยจะไม่มีวันหามันเจอเพราะเขาโยนมันลงถังขยะไปแล้ว

ให้ตายสิ!

เบลล่าสบถในใจหงุดหงิด ทุกอย่างผิดแผนผิดที่ ตัวเธอนอนหมดสภาพแบบไร้ความทรงจำบนเตียงของผู้ชายตัวร้าย  เจ้าสำราญจอมเผด็จศึก แม้ว่าเสื้อผ้าเธอยังอยู่ดีแต่เธอจะไว้ใจผู้ชายหื่นกามแบบบเขาได้อย่างไร  ได้แต่หวังว่าตาบ้าโรคจิตคงมีความเป็นสุภาพบุรุษเพียงพอไม่ทำมิดีมิร้ายกับเธอ

หวังว่านะ!

ร่างแกร่งยังนอนมองร่างระหงที่ลุกยืนข้างเตียง อารมณ์หงุดหงิดของเบลล่าทำให้ใบหน้าเธอเปลี่ยนไป ดวงตาเฉียวคมแวววาว ปากคว่ำลงอารมณ์เสีย

ไม่น่าเชื่อว่าจากที่เขาเคยเบื่อหน่ายกับท่าทีของผู้หญิงเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์ แต่พอเป็นร่างนุ่มตรงหน้า เขากลับเห็นว่า เธอน่ารัก! เขาต้องหาทางแหย่เธอให้บ่อยขึ้น

“เบล คุณหาอะไร”

“โบผูกผม”

“หาไม่เจอก็ไม่ต้องมัดก็ได้นี่”

เบลล่าทิ้งแขนลงข้างลำตัว อาการทำอะไรไม่ถูกเมื่อทุกสิ่งรอบข้างเปลี่ยนไป เปลี่ยนสถานที่ เธอไม่คุ้นเคยจากระบบที่เคยชิน ทำให้เกิดอาการตื่นตระหนกเล็กน้อย เป็นอาการแบบหนึ่งที่ไม่ได้สร้างปัญหาใดให้ เพราะเธอมักควบคุมทุกอย่างให้อยู่ในที่ในทางเป็นประจำทุกวัน

แต่แค่โบผูกผมหาย! บ้าจริง

เบลล่าต้องมัดผมทุกวันนับจากวันนั้นริมสระน้ำ เธอมัดมันไว้คอยเตือนสติ แล้วตอนนี้เธอถึงขนาดทำอะไรไม่ถูกยืนเคว้งคว้างกลางห้องของผู้ชายที่เธอเกลียด

ใช่เธอเกลียดเขา! ผู้ชายมักมากเฮงซวยที่ทำโบผูกผมเธอหาย!

เดเมียนเริ่มเห็นท่าไม่ดี มองร่างเล็กกว่ายืนทำอะไรไม่ถูกกลางห้อง ได้แต่หันซ้ายหันขวา ใจต้องการลุกเดินไปปลอบใจแต่ทำไม่ได้ เพราะท่อนล่างเขายังเปลือยอยู่และมันแข็งโด่ตั้งแต่เขาลืมตาขึ้นมองเธอ

“เบลคนดี เป็นอะไรไป ผมอยากจะลุกนะที่รักแต่ทำไม่ได้”

เสียงทุ้มแหบพร่าปนกระเส่าทำให้ร่างระหงหยุดหันรีหันขวาง เหลียวสายตากลับไปมอง

เดี๋ยวนะ นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม อะไรคือที่รัก อะไรคือลุกจากเตียงไม่ได้

“ทำไมคุณถึงลุกจากเตียงไม่ได้”

“ผมไม่อยากบอกคุณเลยเบล แต่ตอนนี้ผมเปลือยอยู่ และเจ้าน้องชายของผมมันลุกขึ้นสวัสดีตอนเช้า”

“โอ้”

เดเมียนเห็นใบหน้าหวานคมแดงเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นทันควัน ก่อนรีบหันหลังเดินออกไปจากประตู

ปัง!

เดเมียนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อประตูถูกกระแทกปิดอย่างแรง รอยยิ้มมุมปากบนใบหน้าหล่อเสเพลอย่างหนุ่มเคลิฟอร์เนีย ไม่ว่าเบลล่าโมโหขนาดไหน แต่อย่างไรเสียเธอยังสวยเป็นบ้า เดเมียนพลิกตัวนอนคว่ำสูดดมความหอมของอิสตรีที่ยังหลงเหลืออยู่บนที่นอน

“ไม่นานหรอกสาวน้อย ผมรอได้อีกไม่นาน”