เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 5
อิงธารไม่ได้รู้สึกสบายขึ้นแม้แต่น้อย ตรงข้ามหล่อนยิ่งเครียดจัดเพราะไม่รู้ว่าจะตั้งรับกับปัญหาที่กำลังจะลุกลามใหญ่โตนี้อย่างไรดี หล่อนคิดไม่ตกเพราะที่จริงแล้วก็ไม่ได้พบอิงอรมานานหลายเดือน และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอพี่สาว เพราะถ้าหากวิคเตอร์จะไปอยู่ที่บ้านหล่อนจริง ๆ คงเป็นเรื่องหนักอึ้งพอดู แต่ปัญหาใหญ่ตอนนี้คือจะบอกกับแม่ของหล่อนเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ว่าอย่างไรดี
“ลินดัน...ออกรถ...กลับไปที่โรงเรียนของเธอ”
วิคเตอร์ออกคำสั่งโดยที่ไม่ยอมละสายตาคมวับไปจากใบหน้าหวานจัดของหญิงสาว รสละมุนเหมือนน้ำต้อยของดอกไม้ป่ายังฉ่ำอยู่บนปลายลิ้นของเขา ชายหนุ่มสลัดความนึกคิดนั้นพ้นจากหัวไม่ได้แต่หน้าตายังคงบึ้งตึงใส่อิงธารที่แววตาคู่นั้นฉายความหวั่นวิตกชัดเจน คนขับของวิคเตอร์พารถกลับไปยังโรงเรียนอีกครั้ง และเมื่อไปถึงอิงธารก็รีบเปิดประตูรถลงไป หล่อนคิดว่าจะจะได้หายคอหายใจแต่ที่ไหนได้วิคเตอร์กลับตามหล่อนลงไปและเดินตามจนถึงหน้าห้องพักครู หญิงสาวหันมาทำตาเขียวใส่และส่งเสียงลอดไรฟัน
“นี่คุณ...จะตามฉันมาทำไม กลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันไม่หนีไปไหนหรอกนะ”
“ผมจะรอจนกว่าคุณจะเสร็จหน้าที่ที่โรงเรียน”
“ไม่ได้นะคะ”
“ผัวจะมารอเมียที่ทำงานนี่มันผิดตรงไหนไม่ทราบ”
“ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ”
“อ้าว!...อิง...กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ วันนี้มีอะไรพิเศษถึงได้ออกไปทานอาหารข้างนอกล่ะ...อ้าว...อุ๊ย!”
เจ้าของเสียงที่ดังข้างหลังซึ่งเป็นหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอิงธารต้องชะงักเมื่อก้าวออกมาจากห้องพักแล้วเห็นเพื่อนของหล่อนยืนอยู่กับชายชาวต่างชาติตัวโต อิงธารหันกลับไปและทำหน้าแทบไม่ถูกก่อนจะกล่าวว่า
“จิ๊บ...อ้า...เอ้อ...นี่คุณวิคเตอร์นะ เขาเป็น...”
“ผมเป็นแฟนของคุณครูอิงธารครับ และเราสองคนกำลังจะจดทะเบียนสมรสกัน”
คำตอบของชายหนุ่มทำเอาจิตรา เพื่อนครูของอิงธารอ้าปากค้าง หล่อนเอามือปิดปากแทบไม่ทัน แต่แล้วความตกใจก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจระคนยินดี
©©©©©©©©
บทที่ 5
จิตราจับแขนอิงธารแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า
“ฮ้า!...จริงเหรออิง...นี่นะเหรอแฟนอิง อะไรกัน มีแฟนฝรั่งหน้าตาหล่อถึงขนาดนี้ไม่ยอมบอกใครเลยนะ เก็บเป็นความลับเงียบเลย นี่ถ้าพวกครูในห้องรู้กันล่ะก็คงจะเซอร์ไพรซ์ ทั้งเซอร์ไพรซ์และดีใจเลยล่ะ”
“ถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
วิตเตอร์ถามด้วยความอยากรู้เพราะสีหน้าของจิตรานั้นตื่นเต้นราวกับว่านี่เป็นข่าวดีที่สุดในรอบปีเลยทีเดียว
“จริงซีคะคุณวิคเตอร์ ก็อิงน่ะเขาเรียบร้อย วัน ๆ ก็สอนแต่เด็กอยู่กับเอกสาร กลางวันไม่เค้ยไม่เคยออกไปทานข้างข้างนอก มาทำงานตรงเวลากลับบ้านตรงเวลา พวกเราไม่เคยว่าอิงจะชอบใครเลยนะคะเพราะเขาขี้อายมาก ฮั่นแน่...นี่คงไปแอบคบกับคุณวิคเตอร์เพราะกลัวว่าพวกเราจะรู้ล่ะซีว่าอิงมีแฟน”
“ปละ...เปล่านะจิ๊บ”
อิงธารรีบปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อวิคเตอร์เสริมขึ้นว่า
“ครับ...ผมคุยกับเอ็มมี่ทางโทรศัพท์ คืองี้นะครับ ผมโทรมาผิดทำให้เรารู้จักกันตั้งแต่นั้น เราโทรคุยกันทุกวัน ผมมาเมืองไทยหลายครั้งแรกแล้วล่ะครับ และครั้งนี้ที่มาที่นี่ก็ตั้งใจจะมาจดทะเบียนสมรสกับเธอครับ”
โกหก! โกหกกันหน้าด้าน ๆ ว่าหล่อนเป็นครูไม่ควรโกหกเด็ก ๆ นี่อะไรกัน เขาเป็นนักธุรกิจพันล้านแต่กลับมาพูดจาสับปลับแบบนี้มันใช้ได้เสียที่ไหน แต่หล่อนก็ไม่ทันได้แก้ตัวเมื่อจิตราร้องขึ้นว่า
“ว้าว! โรแมนติกม๊ากค่า แล้ว...เมื่อกี๊คุณเรียกเพื่อนฉันว่าเอ็มมี่เหรอคะ โอ๊ว...อิงจ๋า ว่าที่สามีของเธอเรียกเธอได้น่ารักมาก”
“ไม่...คือฉัน...”
“เอ็มมี่อาจยังไม่ชินที่ผมเรียกเธออย่างนั้น แต่ผมก็เรียกเธอแบบนี้มาตลอดนะครับ เป็นการตั้งชื่อให้เรียกง่าย ๆ”
วิคเตอร์พูดมากเกินไปแล้ว! อิงธารนึกอย่างหมั่นไส้แต่หล่อนไม่สามารถแสดงอาการต่อต้านเขาออกมาได้ตอนนี้แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้ายินดีกับคำพูดของเขานัก หล่อนอยากจะตัดบทด้วยการไล่เขากลับก็ถูกขัดด้วยคำถามของจิตราที่อยากรู้ไม่เลิก
“อ่า...ว่าแต่คุณวิคเตอร์เนี่ยทำงานอะไรเหรอคะ?”
“ผมเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ คิงส์แอซเซ็ทคอร์ป ทำธุรกิจเกี่ยวกับที่ดิน โรงแรมและการลงทุนในต่างประเทศครับ”
จิตราอ้าปากหวอ “จริงเหรอคะ...นี่แสดงว่าคุณคงต้องรวยมาก”
“ไม่หรอกครับ ผมไม่ใช่มหาเศรษฐีอะไร เป็นนักธุรกิจที่ต้องทำงานทุกวันเหมือนคนอื่นๆ”
“คุณน่ารักมากเลยนะคะ ช่างถ่อมตน ว่าทำไมถึงได้เอาชนะใจเพื่อนของฉันได้...อุ๊ย! ตายละ ถึงเวลาฉันต้องไปสอนแล้วล่ะค่ะ ถ้ายังไงเชิญเข้าไปในห้องพักก่อนก็ได้นะคะ ตอนนี้ครูคนอื่นออกไปสอนกันหมดแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะคุรวิคเตอร์...อิงจ๋า จิ๊บไปสอนก่อนนะเดี๋ยวค่อยกลับมาเม้าท์กัน”
บทที่เกี่ยวข้อง
ราคีหนี้สวาท บทที่ 1
“คุณครูขา...มีคนมาขอพบคุณครูค่ะ”เสียงแจ๋ว ๆ ที่ดังขึ้นทำให้อิงธาร คุณครูสาวร่างเล็กบอบบางซึ่งกำลังก้มหน้าตรวจการบ้านให้ลูกศิษย์ตัวเล็ก ๆ ชั้นประถมของหล่อนต้องเงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กหญิงในชุดนักเรียนชั้นป.1 ยืนบิดตัวไปมาอยู่ที่ประตูด้วยความเก้อเขินและประหม่าเมื่อต้องเข้ามาในห้องพักครูอิงธารเลิกคิ้วพลางก้มลงดูนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าเป็นเวลาพักเที่ยงแต่หล่อนเป็นคนเดียวในห้องที่ไม่ได้ออกไปทานข้างข้างนอกเหมือนคนอื่นๆ“ใครเหรอจ๊ะ เขาบอกหรือเปล่าว่าชื่ออะไร?”“ม่ายค่ะ...แต่เขาตัวใหญ่มากเลยนะคะ ท่าทางเขาจะเป็นฝรั่งค่ะ”“หืมม์?...ฝรั่งมาขอพบครูเหรอคะ...”เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอเมื่อหญิงสาวลุกขึ้นและต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งในชุดลำลองก้าวเข้ามาหยุดข้าง ๆ เด็กหญิงตัวเล็กก่อนจะกล่าวด้วยเสียงห้าวกังวานว่า“ขอบคุณมากนะหนู...นี่ขนม เป็นช็อคโกแล็ตขาว อร่อยมากด้วย”“ขอบคุณคะ”เด็กหญิงรับกล่องขนมด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นก่อนจะรีบวิ่งออกไปทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มร่างใหญ่ซึ่งคำนวณอายุน่าจะราวสามสิบปลาย ๆ ในขณะนั้นอิงธารก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากโต๊ะทำงานและมองใบหน้าคมคร้ามของบุรุษซึ่งหล่อนไม่เคยเห็นหน้าหร
ราคีหนี้สวาท บทที่ 2
อิงธารเดินตามร่างสูงไปถึงรถเก๋งคันใหญ่ คนขับรถซึ่งรออยู่แล้วเปิดประตูให้หล่อนก้าวขึ้นไปนั่งชิดติดกันกับวิคเตอร์ซึ่งหล่อนเห็นเขาอยู่ในท่าทีสบายๆ และพอรถเริ่มแล่นออกจากรั้วโรงเรียนชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นเสียงเครียดไปจากเดิม“ตอนนี้พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน?”“คะ?...เอ้อ...ฉันไม่ทราบค่ะ”“ผมถามว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน!”เสียงตะคอกที่ลั่นขึ้นในฉับพลันทำให้อิงธารตระหนกและไม่เพียงแต่เสียงของวิคเตอร์ดังขึ้นเท่านั้นแต่เขายังดึงข้อมือของหล่อนไปกุมไว้พร้อมทั้งบีบแรง ๆ จนหล่อนร้องออกมาว่า“โอ๊ย! อะไรกัน นี่คุณจะทำอะไร”“ก็ผมถามคุณดี ๆ ว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมตอบผม”“ถามดีๆ แบบไหนกันทำไมต้องตะเบ็งเสียงใส่ฉัน หรือว่า...หรือว่าคุณไม่ใช่เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แต่เป็นพวกหลอกผู้หญิงไปขายกันล่ะนี่...นี่ฉันไม่น่าหลวมตัวมากับคนแปลกหน้าอย่างคุณเลยจริง ๆ นะ ปล่อยฉัน!”“ผมไม่ได้โกหกคุณ!”เขายังไม่ยอมลดเสียงลงทำให้อิงธารเกิดความกลัวจนตัวสั่น วิคเตอร์เบียดตัวเข้าไปชิดและจับไหล่บางไว้พร้อมทั้งตะคอก“ผมไม่เคยโกหกใครแต่พวกคุณต่างหากที่กำลังหาทางรวมหัวกันหลอกผม”“บ้าแล้ว! คุณต้องเป็นบ้าแน่ ๆ นี่ฉันยั
ราคีหนี้สวาท บทที่ 3
“จะให้ผมไปถามใคร และที่พาคุณมาก็แค่อยากรู้ว่าตอนนี้พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน”“ฉันไม่รู้...ก็ไม่ได้พบพี่อรมาตั้งหลายเดือนแล้ว”“โกหก!” เขาเขย่าตัวหล่อนแรง ๆ “ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะพูดความจริงในเมื่อคุณสนิทกับพี่สาวของคุณยิ่งกว่าอะไร”“แล้วนี่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันสนิทกับพี่อรมาก พี่น้องกันอาจจะไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกันก็ได้”“ก็พี่สาวคุณชอบพูดถึงน้องสาวตัวเองบ่อยๆ บอกผมว่าสนิทกับน้องสาวมาก”และยิ่งเมื่อได้พบหน้าวิคเตอร์ก็เกือบจะคิดว่าอิงธารกับอิงอรเป็นฝาแฝดกันด้วยซ้ำ เค้าโครงหน้าของอิงธารคล้ายกับอิงอรมากผิดกันก็แต่สายตาและท่าทางเหมือนสาวไม่เจนโลกของคุณครูคนสวย เขาเลิกรอยยิ้มเหี้ยม“บอกผมมาดี ๆ จะดีกว่าว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน”“ก็บอกว่าไม่รู้ไง”“ผมไม่เชื่อ!”“บ้ารึไง คนไม่รู้จะบอกว่ารู้ได้ยังไง”“แกล้งทำเป็นหนิม ๆ แบบนี้อย่าคิดว่าผมไม่รุ้ทันผู้หญิงอย่างคุณ ทำตัวเป็นครูสอนเด็กแต่เบื้องหลังไม่รู้ทำอะไรเลวร้ายอย่างพี่สาวของคุณไว้บ้าง”“อย่ามาว่าฉันนะ อย่ามาดูถูกอาชีพของฉัน”“ดูถูกน่ะมันถูกแล้ว คนอย่างผมดูอะไรไม่เคยผิด”“ปล่อย!”ร่างเล็กออกแรงดิ้นสุดตัวแต่กลับถูกชายหนุ่มจับข้อมือแล้วกดไว้ข้างลำ
ราคีหนี้สวาท บทที่ 4
หล่อนร้องห้ามพร้อมน้ำตาไหลพรากทั้งที่วิคเตอร์ยังไม่ทันต่อโทรศัพท์ออกไปด้วยซ้ำ คราวนี้เขายิ้มเหยียดอย่างผู้ชนะ อิงธารอ่อยปวกเปียก มือที่กำหมัดคลายลงอย่างหมดทางสู้“ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่สาวของฉันอยู่ที่ไหน คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้นะ แต่อย่ายุ่งกับแม่ของฉัน ท่านแก่มากแล้ว”“ให้ทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ?”“ใช่...อะไรก็ได้”เสียงสั่นเครือและหน้าซีดขาวของอิงธารทำให้วิคเตอร์รู้สึกว่าหล่อนอาจพูดความจริงเรื่องที่ไม่รู้ว่าพี่สาวไปอยู่เสียที่ไหนในตอนนี้ แต่จะให้เขาสงสารแล้วปล่อยหล่อนไปคงทำไม่ได้แน่ เพราะอิงอรทำกับเขาไว้เจ็บแสบ เชิดทั้งเงินทั้งโฉนดที่ดินแถมหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ ทางที่ดีเขาควรเก็บน้องสาวของหล่อนไว้เพื่อเป็นตัวประกันให้หล่อนกลับมาเพื่อชดใช้จะดีกว่าที่เขาไม่มีอะไรไว้ต่อรองเสียเลย“ถ้าอย่างนั้นผมก็ตัดสินใจที่จะไม่...กลับอเมริกาวันนี้ แต่จะอยู่กับคุณที่นี่จนกว่าพี่สาวของคุณจะกลับมา”“อยู่กับฉัน...คุณจะอยู่ได้ยังไง”“ผมจะไปอยู่ที่บ้านของคุณ คอยติดตามดูคุณทุกฝีก้าวและผมยิ่งกว่าแน่ใจว่าถึงวันนี้คุณจะไม่รู้ว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน แต่วันหนึ่งเอ็มม่าจะต้องติดต่อกลับมาหาคุณแน่ ๆ และเมื่
บทล่าสุด
