บทที่ 2

อิงธารเดินตามร่างสูงไปถึงรถเก๋งคันใหญ่ คนขับรถซึ่งรออยู่แล้วเปิดประตูให้หล่อนก้าวขึ้นไปนั่งชิดติดกันกับวิคเตอร์ซึ่งหล่อนเห็นเขาอยู่ในท่าทีสบายๆ และพอรถเริ่มแล่นออกจากรั้วโรงเรียนชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นเสียงเครียดไปจากเดิม

“ตอนนี้พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน?”

“คะ?...เอ้อ...ฉันไม่ทราบค่ะ”

“ผมถามว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน!”

เสียงตะคอกที่ลั่นขึ้นในฉับพลันทำให้อิงธารตระหนกและไม่เพียงแต่เสียงของวิคเตอร์ดังขึ้นเท่านั้นแต่เขายังดึงข้อมือของหล่อนไปกุมไว้พร้อมทั้งบีบแรง ๆ จนหล่อนร้องออกมาว่า

“โอ๊ย! อะไรกัน นี่คุณจะทำอะไร”

“ก็ผมถามคุณดี ๆ ว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมตอบผม”

“ถามดีๆ แบบไหนกันทำไมต้องตะเบ็งเสียงใส่ฉัน หรือว่า...หรือว่าคุณไม่ใช่เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แต่เป็นพวกหลอกผู้หญิงไปขายกันล่ะนี่...นี่ฉันไม่น่าหลวมตัวมากับคนแปลกหน้าอย่างคุณเลยจริง ๆ นะ ปล่อยฉัน!”

“ผมไม่ได้โกหกคุณ!”

เขายังไม่ยอมลดเสียงลงทำให้อิงธารเกิดความกลัวจนตัวสั่น วิคเตอร์เบียดตัวเข้าไปชิดและจับไหล่บางไว้พร้อมทั้งตะคอก

“ผมไม่เคยโกหกใครแต่พวกคุณต่างหากที่กำลังหาทางรวมหัวกันหลอกผม”

“บ้าแล้ว! คุณต้องเป็นบ้าแน่ ๆ นี่ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ คุณทำอย่างนี้ฉันจะตะโกนออกไปข้างนอกให้คนมาช่วย...คุณคนขับรถ...หยุดรถที...หยุดรถทีค่ะ!”

            สิ้นเสียงตะโกนลั่นรถคั้นนั้นก็หยุดลงในฉับพลัน แต่...ที่ที่รถคั้นนั้นจอดนิ่งสนิทกลับเป็นซอยเปลี่ยวแม้อยู่ท่ามกลางชุมชน ใหญ่ อิงธารใช้จังหวะนั้นเอี้ยวตัวเพื่อเอื้อมมือเปิดล็อคประตูแต่โชคร้ายที่ทำอย่างไรมันก็เปิดไม่ออก

รถคันนี้มีระบบล็อคอัตโนมัติซึ่งต้องปลดล็อคจากพวงมาลัยคนขับเท่านั้น!!

“ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

หล่อนตะโกนลั่นอีกครั้งเสียงสั่นเครือและร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว เพราะใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสงบมานาน ไม่เคยก่อเรื่องรำคาญหรือเดือดร้อนให้ครอบครัว พอเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันแบบนี้ก็ทำเอาหล่อนเหมือนคนเสียสติด้วยความตระหนกและกลัวลนลาน ยิ่งเห็นหน้าตาของวิคเตอร์ที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันทันใดจากเมื่อครู่ หน้าตาหล่อเหลาที่เคยสงบและดูเหมือนจะอ่อนโยนด้วยซ้ำกลายเป็นถมึงทึงเครียดขึ้งนัยน์ตาขุ่นคลั่ก

“อยู่นิ่งๆ!” เขาบัญชาเหมือนตำรวจสั่งผู้ต้องหา “ผมบอกว่าให้คุณอยู่นิ่ง ๆ ยังไงล่ะอิงธาร!”

“ไม่!...ฉันอยากกลับ พาฉันไปส่งที่โรงเรียนเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!”

“เรียกผมว่าไอ้โรคจิตอีกคำเดียวผมข่มขืนคุณบนเบาะหลังรถคันนี้แน่!”

“ว๊าย!”

หล่อนกรีดร้องหน้าตื่นเมื่อชายหนุ่มคว้าข้อมือไว้และดึงร่างเล็กเข้าไปชิดอกกว้างโดยไม่สนใจว่าคนขับรถจะได้ยินหรือรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่แต่ก็ดูเหมือนว่าคนหลังพวงมาลัยจะนิ่งเฉยและไม่สนใจเสียงถกเถียงที่ดังเบื้องหลังเขาแม้แต่น้อย อิงธารหน้าแดงจัดด้วยความตื่นกลัว และท้ายที่สุดหล่อนก็เริ่มสงบลงเพราะกลัวสายตาคมวับยิ่งกว่าใบมีดของชายหนุ่มที่จ้องหล่อนเหมือนอยากจะฉีกเนื้อออกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น

“นิ่งแล้วฟังผม...ฟังเรื่องของพี่สาวคุณว่าเธอทำอะไรไว้กับผมบ้าง แต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าผมเล่าจบแล้วจะยังไม่ปล่อยคุณกลับไปง่าย ๆ เพราะมันมีอะไรมากกว่านั้นที่คุณต้องรับรู้มากกว่ารับฟังเฉยๆ”

“ก็พูดไปสิ...ฉันฟังอยู่นี่ไง”

“คุณรู้ใช่ไหมว่าเอ็มม่าพี่สาวของคุณเป็นนายหน้าค้าที่ดิน”

“รู้...รู้สิ ทำไมฉันจะไม่รู้”

“เอ็มม่ากับผมเราสนิทกันมากเพราะทำงานด้วยกันมานาน หล่อนทำงานดีมาก คล่องแคล่วเรื่องซื้อขาย ผมอุตส่าไว้ใจให้หล่อนกำเงินไปซื้อที่ดินชายทะเลไว้แห่งหนึ่งแล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

อิงธารส่ายหน้า “มะ...ไม่รู้ ฉันจะไปรู้เรื่องของพวกคุณได้ไง”

“ถ้าอย่างนั้นก็รู้ไว้สิว่าพี่สาวของคุณโกงผม!”

เขาลั่นเสียงดังและขับเข้าไปชิดร่างน้อย ดันจนหล่อนแทบไม่มีที่จะขยับตัว หน้าตาถมึงทึงของเขาโน้มต่ำลงมาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจร้อนหอบหนัก

“เอ็มม่าเก็บโฉนดที่ดินเอาไว้ไม่ยอมส่งต่อมันให้ผม เธอหายตัวไป”

“ทำไมคุณไม่ตามหาพี่อรล่ะ คุณมีเงินก็จ้างนักสืบตามหาพี่สาวฉันสิ”

“ผมทำทุกอย่างแล้ว แต่พี่สาวของคุณไหวตัวทัน รู้หรือเปล่าว่าเธอไม่ใช่แค่เอาโฉนดที่ดินไปเฉย ๆ รับเงินจากผมไปซื้อที่ดินสิบล้านแต่ไปขายต่อให้คนอื่นห้าสิบล้าน แบบนี้คุณว่ามันแสบดีมั้ยล่ะ!”

“หา! ห้าสิบล้าน!”

หน้าสวยจัดตื่นตระหนกยิ่งกว่าเก่า อิงธารนิ่งไปและสับสนเกินบรรยาย

“นี่คุณพูดจริงหรือคะ ทะ...ทำไมเงินมันถึงได้มากมายขนาดนั้น”