บทที่ 296

เสี่ยวอวี้ยิ้มพูด

“เจ้า เจ้าว่าอะไรนะ? ห้องพักสิบห้องใช้เงินหนึ่งล้านตำลึง?!”

ทันทีที่เยียนอวี่เฉินได้ยินว่าใช้เงินหนึ่งล้านตำลึงจองห้องพักสิบห้องก็ตกใจจนคางแทบจะหลุด ห้องพักชั้นดีเยี่ยมของโรงเตี๊ยมทั่วไปพักคืนละห้าถึงสิบตำลึงเท่านั้น ตามหลักแล้วห้องพักสิบห้องอย่างมากก็เพียงร้อยตำลึง หนึ่งล้านตำลึงทำให้นางตกใจขวัญกระเจิงจริง ๆ

“ท่านได้ยินไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ หนึ่งล้านตำลึงจริง ๆ นี่ยังเป็นเถ้าแก่ถงเสียแรงวัวเก้าตัวเสือสองตัวจึงจะแย่งมาได้ ตอนนี้ต่อให้มีสิบล้านตำลึงก็ไม่มีที่พักแล้ว”

เสี่ยวอวี้ยิ้มพูด

“เอ่อ หนึ่งล้านตำลึงแย่งมาได้สิบห้อง? แถมยังไม่แน่ว่าจะแย่งได้? ตอนนี้ถึงมีเงินก็ไม่มีให้พัก? นี่มันโรงแรมเทพเซียนอะไรกันแน่?!”

เยียนอวี่เฉินเพิ่งมาถึงต้าเฉียน ทั้งคนด้านชาไปหมดแล้ว เงินกลายเป็นไม่ใช่เงินอีก เหมือนตัวเลขแถวหนึ่งเท่านั้น แค่พักยังต้องใช้เงินถึงหนึ่งล้าน นี่มันวิมานเซียนอะไรกัน?!

“ถูกต้องเจ้าค่ะ ท่านลองเตียงซิมมอนส์ของเราได้ นุ่มสบายมากเลยนะเจ้าคะ”

เสี่ยวอวี้ยิ้มหวาน

“ฮึ ข้าจะลองดูสิ!”

หลัวเทียนเป้าแค่นเสียง กลัวว่าจะมีคนปองร้ายองค์หญิงสาม เขาหย่อนบั้นท้ายลงไปนั่งแรง