เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 85
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 86
หลี่เฉินเอ่ยจบ ซูผิงเป่ยก็เผยความโหดเหี้ยมออกมา เขาสั่งทหารสองนายให้จับจ้าวเจี้ยนเย่ไว้ เขาชักดาบฟันเล็บนิ้วมือทั้งสิบของจ้าวเจี้ยนเย่ออกความทรมานเช่นนี้ไม่ร้ายแรงเท่าใดนัก อย่างน้อยก็ไม่ทำให้ตาย แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นแทบไม่มีผู้ใดทนได้บนทุ่งหิมะอันกว้างใหญ่ เสียงร้องโหยหวนของจ้าวเจี้ยนเย่ดังก้องราวกับภูตผีเลือดไหลจากปลายนิ้วแปดเปื้อนไปทั่วหิมะสีขาว ใบหน้าซีดเผือด เส้นเลือดขมับปูดโปน เหงื่อเม็ดโตไหลรินบนหน้าผากความเจ็บปวดอันรุนแรงกระตุ้นให้เขารู้สึกโกรธแค้น เขาต่อสู้ดิ้นรนและตะโกนว่า “องค์รัชทายาท! เจ้ามีเพียงวิธีต่ำช้าอย่างนั้นรึ! ฆ่าข้า! ฆ่าข้าซะ!”“ฆ่าเจ้า! ข้าแทบอยากถลกหนังเจ้า! หากข้าฆ่าเจ้าเพียงดาบเดียวจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ”“ซูผิงเป่ย!”“พ่ะย่ะค่ะ”“ตัดแขนขาทั้งสองข้างทิ้งซะ แล้วโยนเข้าไปในหลุมใหญ่ ให้คนเฝ้าทั้งวันทั้งคืน ปล่อยให้ตายไปเอง ใครกล้าช่วยก็ฆ่าทิ้งให้หมด!”คำสั่งของหลี่เฉิน ทำให้จ้าวเจี้ยนเย่ที่ไม่กลัวตายเผยใบหน้าหวาดกลัวขึ้นมา“ไม่ ไม่เอา”เขาดิ้นรน อยากหลุดพ้นจากการควบคุมของทหารทว่ายามนี้ แขนขาของเขาที่ถูกคลึงไว้จะสลัดหลุดได้อย่างไรหลี่เฉินจ้องจ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 87
ซูผิงเป่ยก็เกลียดชังจ้าวเจี้ยนเยี่ยผู้โหดเหี้ยมอำมหิตเป็นอย่างมากดังนั้น หลังจากที่หลี่เฉินออกคำสั่งแล้ว ไม่พูดจาอะไรสักคำ ชักดาบออกมาฟันทันทีแสงดาบสะท้อนไปทั่วทิศ สองแขนสองขาของจ้าวเจี้ยนเยี่ยหลุดออกจากร่างทันทีจ้าวเจี้ยนเยี่ยถูกฟันทำให้เป็นคนแขนขาดขาขาดทั้งเป็น ร่างของเขาล้มลงจมกับกองเลือด แขนขากระจายอยู่รอบตัว ส่งเสียงเจ็บปวดรวดร้าวดั่งผีอาฆาตยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เอาเรื่องความเร็วที่โลหิตหลั่งแบบนี้ ไม่นาน จ้าวเจี้ยนเยี่ยต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย“เร็วเข้า ไปตามหลางจงมาสักสองสามคนมาห้ามเลือดให้จ้าวเจี้ยนเยี่ย แล้วโยนมันลงในหลุมศพนี้ ต้องให้มันมีชีวิตอยู่สามวัน หากมันมีชีวิตน้อยไปหนึ่งชั่วโมง ซูผิงเป่ยเจ้าก็ไม่ต้องมาหาเปิ่นกงอีก”หลี่เฉินพูดจบด้วยเสียงเยือกเย็น แล้วชี้นิ้วไปทางผู้สมรู้ร่วมคิดสิบกว่าคนที่ถูกทำให้ตกใจ แล้วพูดว่า “คนพวกนี้ ฆ่าทิ้งให้หมด โยนลงหลุมศพ ให้พวกมันไปสารภาพบาปกับคนบริสุทธิ์ในยมโลก” คำพูดของหลี่เฉินทำให้พวกสมรู้ร่วมคิดส่งเสียงขอร้อง แต่หลี่เฉินไม่สนใจฟัง หันกายแล้วนำจ้าวหรุ่ยที่ตกใจจนสีหน้าไร้เลือดฝาดจากไประหว่างทางกลับ หลี่เฉินไม่ได้อารมณ์ดีข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 88
“ข้าน้อยขอบพระทัย องค์รัชทายาททรงพระเจริญนับพันปี!”หลี่เฉินไม่ได้สนใจหลี่ชิงที่ขอบพระทัยเขา หลี่เฉินหันกายจากศพของปู่หลานทั้งสองหลี่เฉินมองไปทางจ้าวหรุ่ยที่ตามอยู่ด้านหลัง แล้วพูดว่า “เราไม่กล้ามองนานมากนัก เรารู้สึกตลอดเลยว่ามีวิญญาณมากมายกำลังถามว่า พวกเขาเพียงแค่อยากจะกินอิ่ม เหตุใดกลับยากเพียงนั้น เหตุใดจึงได้หนาวเพียงนั้น เหตุใดจึงทุกข์ยากเพียงนั้น”เขาไม่ได้แทนตัวเองว่าข้า แต่แทนตัวเองว่าเราจ้าวหรุ่ยสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นี้นางมองไปทางหลี่เฉินอย่างทำตัวไม่ถูก นางเคยเห็นหลี่เฉินตอนเป็นคนโง่เขลาและไม่มีความทะเยอทะยานนางยังเคยเห็นหลี่เฉินดูน่ากลัวและเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกยิ่งกว่านั้น นางเคยเห็นหลี่เฉินฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมและบ้าคลั่งแต่นางไม่เคยเห็นหลี่เฉินในยามนี้ ที่เหนื่อยทั้งกายและใจ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทั้งๆ ที่นี่เป็นภัยพิบัติทางธรรมชาติ และเป็นเพราะจ้าวเจี้ยนเยี่ยโหดเหี้ยมอำมหิต สั่งประหารชีวิตของชาวบ้านที่ประสบภัย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหลี่เฉินสักนิดแต่หลี่เฉิน ราวกับว่าได้แบกเอาความผิดมาไว้ที่ตัวเองทั้งหมด ไม่รู้ว่าทำไม ในใจของจ้าวห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 89
"คำพูดนี้ของพี่จื่อเจี้ยนถูกต้อง ข้าได้คัดลอกทั้งบทมาแล้ว ทั้งหมดเจ็ดร้อยสิบเจ็ดตัวอักษร ข้าอ่านทั้งคืน แต่ละรอบต่างทำให้ข้ารู้สึกตื่นเต้น ความรู้สึกชื่นชมเอ่อล้นขึ้นในใจ น่าเสียดายที่ไม่ได้ก้มคาราวะให้กับคุณชายจ้าวไท่ไหล่ต่อหน้า บทความที่น่าทึ่งขนาดนี้ ข้ากล้าพูดเลยว่า หากในโลกวรรณกรรมมีสิบส่วน แปดส่วนต้องเป็นของคุณชายจ้าวไท่ไหลอย่างไม่ต้องสงสัย!”“อย่าว่าแต่เจ้าเลย หากเป็นคนที่ศึกษาตำราเล่าเรียน มีใครบ้างเล่าที่จะไม่มี “ลำนำหอเถิงหวัง” สักฉบับติดมือแล้วอ่านอย่างละเอียด เฮ้อ เหนือฟ้ายังมีฟ้า ท่านใต้เท้าราชเลขาเองก็เป็นเสาหลักของบ้านเมือง หากไม่มีท่านราชเลขาคอยค้ำจุนราชสำนัก ไม่รู้ว่าบ้านเมืองจะวุ่นวายสักเพียงใด บวกกับความสามารถทางวรรณกรรมที่น่าทึ่งของคุณชายจ้าวไท่ไหล เพียงประโยคที่ว่าแสงอรุณโรยราห่านป่าบินเดียวดาย อุทกแห่งฤดูใบไม้ร่วงรวมสีเดียวกับท้องนภานี้จะทำให้นักกวีใต้หล้าอับอายไปอีกนานเท่าใด”ที่จริงแล้ว ไม่ว่าพวกบัณฑิตเหล่านี้จะถกกันเรื่อง “ลำนำหอเถิงหวัง” ก็ดีหรือจ้าวไท่ไหลก็ตาม ล้วนไม่ดึงดูดความสนใจของหลี่เฉินทั้งนั้น แต่หากจะรวมสองชื่อนี้เข้าด้วยกัน หลี่เฉินจำต้องฟังเสียห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 90
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้ใบหน้าแดงก่ำของบัณฑิตเปลี่ยนเป็นขาวซีด“เจ้า เจ้ากล้าดูหมิ่นคนสุภาพเรียบร้อย!”หลี่เฉินขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับคนไร้ค้าเช่นนี้“ซานเป่า ไล่คนไม่เอาไหนที่กินอุจาระของตระกูลจ้าวออกไปซะ”ซานเป่าที่ทนดูไม่ไหวนานแล้วรีบลุกขึ้น ขณะเดียวกันองครักษ์ผ้าแพรหลายนาบก็มาปิดล้อม จับพวกเขาและลากออกไปทันทีเหล่าบัณฑิตจะเป็นคู่ต่อสู้ขององครักษ์ผ้าแพรได้อย่างไร จึงร้องโหยหวนอย่างไร้เรี่ยวแรงต้านทานออกจากโรงเตี๊ยมหลี่เฉินหันหลังเดินมายังโต๊ะที่มีหญิงสาวสองคนปลอมตัวเป็นชายหนุ่มคนที่พูดก่อนหน้านี้ ดูงดงามกว่าเล็กน้อย การแต่งกายด้วยชุดผู้ชายก็มิได้ดูแปลก กลับยิ่งสง่าสงามและสูงศักดิ์ ทำให้ชุดที่สวมใส่ดูพิเศษมากขึ้นจึงอดจินตนาการไม่ได้ว่านางสวมชุดผู้หญิงตามปกติจะงดงามเพียงใดเมื่อเห็นหลี่เฉินจ้องมองตน หญิงสาวก็มิได้หลบสายตา และมองหลี่เฉินด้วยความสนใจ เพียงแค่ความตรงไปตรงมาและเปิดเผยนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงทั่วไปมี“คุณชายดูแปลกตามาก ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใดหรือ” จินเสวี่ยยวนเอ่ยถาม“บัณฑิตเหล่านั้นมิใช่คนดี ดูไร้มารยาทมาก และแท้จริงแล้วล้วนเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลจ้าว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 91
“คุณหนูจินเป็นหญิงปลอมเป็นชาย เดิมก็พบเจอได้ยากอยู่แล้ว อีกทั้งก่อนหน้านี้เจ้าได้ยอมรับกลายๆ แล้วว่าเจ้าไม่ได้มาจากจักรวรรดิต้าฉิน บัดนี้ที่จักรวรรดิต้าฉินได้รับความเดือดร้อนจากภัยพิบัติทางธรรมชาติมาหลายปี ยามนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาส่งเครื่องบรรณาการจากชาวต่างแคว้น ตอนนี้มีชาวตะวันตกผมสีทองตาสีฟ้าอยู่บ้าง แต่ลักษณะรูปร่างหน้าตานั้นแตกต่างจากคุณหนูจินมาก พอมาคำนวณดูแล้ว ชาวต่างแคว้นที่มีตาสีดำผมสีดำที่ยังอยู่เมืองหลวง ก็เป็นคณะทูตเสียนเฉาแล้วล่ะ”หลี่เฉินพูดเนิบๆ “ก่อนหน้านี้ข้ายังไม่แน่ใจ แต่พอได้ทดสอบปฏิกิริยาขององค์หญิงจินแล้ว ถึงได้มั่นใจ”เมื่อพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว จินเสวี่ยยวนจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าตัวเองถูกหลี่เฉินหลอกเข้าแล้ว“คุณชายฉลาดเหนือใครจริงๆ อาศัยแค่เบาะแสบางอย่างก็สามารถเดาตัวตนของข้าได้ แต่คุณชายยังต้องการทำอะไรอีก” จินเสวี่ยยวนนั่งลงที่เดิม จ้องมองใบหน้าของหลี่เฉินนิ่งๆ แล้วเอ่ยถาม“ที่นี่คนเยอะหูตามากมาย ไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยกัน องค์หญิงขึ้นไปนั่งที่ห้องส่วนตัวชั้นบนกับข้าดีหรือไม่”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ ก็เรียกเสี่ยวเอ้อร์ให้เปลี่ยนไปยังห้องส่วนตัวชั้นบน โดยไม่รอค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 92
คำพูดนี้ของหลี่เฉิน ทำให้ใบหน้างามของจินเสวี่ยยวนหยุดชะงัก“ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ ทำไมเจ้าถึงยังแสร้งทำเป็นเร้นลับซับซ้อน” จินเสวี่ยยวนขมวดคิ้ว ท่าทางเย็นชาขึ้นหลี่เฉินกล่าวอย่างสงบ “ช่วงนี้องค์หญิงนำคณะทูตไปเยี่ยมเยียนเจ้าหน้าที่ขุนนางราชสำนักในเมืองหลวงมากมาย ย่อมรู้แน่ว่าตอนนี้ต้าสิงฮ่องเต้กำลังป่วยหนัก การบริหารบ้านเมืองทั้งหมดในราชสำนักล้วนมีองค์รัชทายาทผู้ฉลาดปราดเปรื่องคอยจัดการดูแล หากเจ้าต้องการพบฮ่องเต้ จะเป็นไปได้อย่างไร”จินเสวี่ยยวนได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดว่า “เรื่องที่ต้าสิงฮ่องเต้ป่วยหนักข้าย่อมรู้อยู่แล้ว แต่เรื่องการบริหารบ้านเมืองของแคว้นต้าฉิน เหมือนจะมีราชเลขาจ้าวเสวียนจีเป็นผู้จัดการดูแลมาโดยตลอด ส่วนองค์รัชทายาทผู้ฉลาดปราดเปรื่องที่เจ้าพูดถึง เท่าที่ข้าเคยได้ยินมา เหมือนจะไม่สำคัญขนาดนั้น”หลี่เฉินตาค้าง พูดว่า “ถ้าจ้าวเสวียนจีมีความสามารถในการควบคุมบริหารบ้านเมืองคนเดียวจริงๆ ทำไมเจ้าไม่ไปหาเขาล่ะ”จินเสวี่ยยวนส่ายหัวแล้วพูดว่า “เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงการทูตระดับแคว้น ไม่ว่าจ้าวเสวียนจีจะเก่งกาจเพียงใดก็เป็นเพียงราชเลขาเท่านั้น ฮ่องเต้อาจถามความคิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 93
คำพูดของหลี่เฉินนั้น ลามกอนาจารเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่มีคำหยาบคายแม้แต่คำเดียวจินเสวี่ยยวนได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงเถือกนางแค่คิดจะเปลืองตัวนิดหน่อย ตกหลี่เฉินเหมือนตกปลา เพื่อให้เขาช่วยทำงานให้ตัวเอง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเรือนร่างที่ล้ำค่าสะอาดผุดผ่องไร้ราคีของตัวเองต้องมาเสียคุณค่าเพราะคนลามกที่อยู่ข้างหน้านี้หลังจากดิ้นรนไปมา จินเสวี่ยยวนก็พบว่าหลี่เฉินมีเรี่ยวแรงมากอย่างน่าประหลาดใจ นางดิ้นหลุดออกไปไม่ได้“คุณชาย แบบนี้ แบบนี้ทำให้ข้าเริ่มกลัวแล้ว”จินเสวี่ยยวนฝืนยิ้ม แล้วพูดอย่างประหม่า “เจ้าปล่อยข้าก่อน พวกเรามีอะไรก็พูดกันดีๆ ค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ดีหรือไม่”หลี่เฉินโน้มตัวไปสูดดมลำคอขาวราวหิมะของจินเสวี่ยยวน แล้วพูดอย่างไม่จริงจัง “พัฒนาความสัมพันธ์อะไรกัน ข้าเป็นคุณชายที่จริงจัง มีนิสัยขี้อาย เมื่อเห็นสตรีมักจะรู้สึกมือเท้าอ่อนแรง ทำอะไรไม่ถูก และที่ทำไม่เป็นที่สุดคือการพัฒนาความสัมพันธ์”เมื่อเห็นว่าสิ่งที่หลี่เฉินพูดนั้นตรงกันข้ามกับการกระทำแท้จริงอย่างสิ้นเชิง จินเสวี่ยยวนก็แอบกัดฟันกรอด พยายามดิ้นรนมากขึ้น แล้วพูดว่า “คุณชาย โปรดระวังกิริยาด้วย!”“ระวังกิริยาอย่างไร”
บทล่าสุด
