LOGINShare
บทที่ 715
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 716
เมื่อได้ยินเสียงนั้น จ้าวไท่ไหลรู้สึกคุ้นเคยทันทีแต่ไม่ว่าจะพยายามคิดแค่ไหน เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้จากที่ใดฤทธิ์สุราทำให้ความคิดไม่แจ่มชัด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เปิดปากด่าทันที “ใครมันไม่เจียมตัวมาพูดพล่อยๆ ตรงนี้? เจ้ามีสิทธิ์พูดกับข้าหรือ? ออกมาให้ข้าต่อยจนฟันร่วงเดี๋ยวนี้!”พูดไม่ทันขาดคำ เขาก็เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตูชายผู้นั้นสวมชุดยาวสีขาวมุกทอด้วยไหมชั้นดี มวยผมทรงนักปราชญ์คาดด้วยปิ่นหยกขาวที่ประณีตงดงาม ไม่ฉูดฉาดแต่กลับดูสูงส่งและสมบูรณ์แบบเสื้อชั้นในสีขาวงาช้างกับเข็มขัดหยกยิ่งเสริมให้ชายผู้นั้นดูโดดเด่นราวกับเทพบุตรในภาพวาดเขามีท่วงท่าที่สง่างาม ร่างกายสูงโปร่ง บารมีล้นเหลือทุกสายตาที่มองเห็น ต่างอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความงามสง่าของชายผู้นี้แต่เมื่อจ้าวไท่ไหลเห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น ความเมา ความไม่พอใจ และความหยิ่งยโสบนใบหน้าก็หายไปหมดสิ้นร่างของเขาแข็งทื่อเหมือนถูกจับจ้องโดยสัตว์ร้ายยุคดึกดำบรรพ์ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยจ้าวไท่ไหลไม่มีวันคาดคิดเลยว่าจะได้พบกับองค์รัชทายาทหลี่เฉินในที่แห่งนี้!เขารู้สึกเหมือนลมหายใจหยุดชะงัก ร่างกายช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 717
จ้าวไท่ไหลคิดจะหลบหนี แต่หลี่เฉินไม่มีทางปล่อยให้เขาไปง่ายๆหลี่เฉินยกมือวางบนบ่าของจ้าวไท่ไหล พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตร “ทำตัวอวดดีแล้วคิดจะหนีไปง่ายๆ? ใต้หล้านี้มีเรื่องเช่นนั้นด้วยหรือ?”จ้าวไท่ไหลตัวสั่นไปทั้งร่าง สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ขณะพูดว่า “ข้า...ข้ามีตาหามีแววไม่...”หลี่เฉินตบไหล่จ้าวไท่ไหลเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “เมื่อครู่เจ้ากร่างมากไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงดูขลาดเขลาไปล่ะ?”“ทำต่อสิ”“คนสุดท้ายที่พูดกับข้าเช่นเจ้า ข้าตัดหัวเขาเองกับมือ”หลี่เฉินยิ้มสดใสให้จ้าวไท่ไหล แต่คำพูดของเขาเย็นชาอย่างน่าสะพรึง “เจ้าก็อยากลองดูบ้างหรือ?”ชายหนุ่มที่เพิ่งถูกจ้าวไท่ไหลตบหน้าไปก่อนหน้านี้ ยังคงโมโห แต่ไม่กล้าหันไปหาเรื่องจ้าวไท่ไหล จึงพาลไม่พอใจหลี่เฉินแทน“เจ้าเป็นใครกันแน่…”เพี๊ยะ!หลี่เฉินสวนกลับด้วยการตบหน้าชายหนุ่มคนดังกล่าว ทำให้เขาสงบปากได้ทันทีชายหนุ่มที่เพิ่งถูกตบหน้าทั้งซ้ายขวาภายในเวลาไม่นาน ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขามีรอยฝ่ามือที่ชัดเจนความเจ็บปวดร้อนผ่าวทำให้เขาสร่างเมาไปไม่น้อย เมื่อเขามองดูจ้าวไท่ไหลที่ไม่กล้าแม้แต่จะเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 718
เมื่อถูกหลี่เฉินจับยกขึ้นไว้ ชายหนุ่มคนนั้นถึงกับชาดิกทั้งตัวเขามองหลี่เฉินด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ขาทั้งสองอ่อนแรงจนเกือบทรุดลง หากไม่ใช่เพราะหลี่เฉินจับคอเสื้อไว้ เขาคงคุกเข่าลงกับพื้นไปแล้ว“ขะ...ข้า...”เขาอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ พูดอะไรไม่ออก สุดท้ายได้แต่หันไปมองจ้าวไท่ไหลด้วยสีหน้าอ้อนวอนและพูดเสียงเบาว่า “พี่จ้าว ช่วยข้าด้วย”จ้าวไท่ไหลขนลุกวาบเขาเป็นคนเดียวที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่เฉินดี และการจะช่วยชายหนุ่มคนนี้คงไม่มีทางเป็นไปได้ ตอนนี้จ้าวไท่ไหลอยากจะชกเจ้าคนโง่ที่ดึงเขามาเดือดร้อนนี้ให้ตายไปเสีย“อย่าหวังให้เขาช่วยเจ้าเลย ตอนนี้ตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด”หลี่เฉินปล่อยคอเสื้อชายหนุ่มลง ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้รับแขก ไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ แล้วกล่าวเรียบ ๆ ว่า “พวกเจ้าทั้งหมด ไปคุกเข่าเรียงกันที่หน้าประตูร้าน คอยจับตาดูกันเอง ใครลุกขึ้นหรือขยับตัวผิดปกติ ให้คนที่รายงานกลับได้ ส่วนคนที่ถูกรายงาน ให้ลากออกไปทุบให้ตายซะ”คำพูดของหลี่เฉินทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มในกลุ่มเขียวคล้ำการที่ต้องไปคุกเข่าหน้าร้านหลันเยว่เซวียนให้คนทั้งถนนเห็น คงเป็นเรื่องที่เสียหน้าอย่างร้ายแรงสองคนใน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 719
เศษถ้วยชาแตกกระจายพร้อมน้ำที่หกทั่วพื้น จ้าวไท่ไหลกลิ้งไปมาบนพื้นพร้อมกับร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดภาพที่เห็นทำให้คนในตระกูลหลิวต่างสูดหายใจลึกด้วยความตกใจหลิวซือฉุน ซึ่งเป็นแกนหลักของตระกูล ได้แต่เก็บสีหน้าเคร่งขรึม ไม่กล้าเอ่ยปากส่วนหลิวซือต๋าที่ใบหน้าบวมช้ำ มองไปที่หลิวซือฉุน จากนั้นมองไปที่หลี่เฉิน เขารู้สึกมั่นใจขึ้นมาในทันทีมั่นใจเต็มร้อยองค์รัชทายาททรงแสดงออกชัดเจนว่ามีความสนใจในตัวน้องสาวของเขาเมื่อคิดเช่นนี้ หลิวซือต๋าถึงกับมีท่าทางเบิกบานธุรกิจ คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มไม่เพียงแต่เขา ลุงสามแห่งตระกูลหลิว ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ ก็มีสายตาที่เปล่งประกายด้วยความหวังเช่นกันคนที่เข้าใจสถานการณ์ ย่อมเข้าใจดีในขณะเดียวกัน จ้าวไท่ไหลที่ยังเจ็บปวดทรมานอยู่บนพื้นร้องออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ “กระหม่อมไม่รู้อะไรเลย! ท่านพ่อของบอกว่าจะส่งกระหม่อมไปจินหลิงในเดือนหน้า กระหม่อมเพียงแค่อยากหาอะไรไปทำเงินที่นั่นเพื่อใช้จ่าย หากรู้ว่านี่คือธุรกิจขององค์ชาย กระหม่อมไม่มีทางมายุ่งเกี่ยวเด็ดขาด!”คำพูดของจ้าวไท่ไหลเป็นความจริงจากใจแต่ในขณะนั้นเอง หลี่เฉินจับประเด็นเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในคำพูดข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 720
เมื่อจ้าวไท่ไหลนึกถึงความใจกว้างที่ผิดปกติของบิดาในวันนี้ อีกทั้งการที่บิดาออกคำสั่งให้เขาหาผู้หญิงมาปรนนิบัติ และกำชับว่าให้หาวิธีทำให้ผู้หญิงคนนั้นตั้งครรภ์ภายในหนึ่งเดือน...ในตอนนั้น จ้าวไท่ไหลไม่ได้คิดลึกซึ้ง เขาเพียงคิดว่าบิดาที่มีอายุมากอยากมีหลานเพื่อสัมผัสความสุขในบั้นปลายชีวิต แต่ตอนนี้ เมื่อมองย้อนกลับไป นั่นชัดเจนว่าเป็นการเตรียมการเพื่อรักษาสายเลือดของตระกูลจ้าวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จ้าวไท่ไหลก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมเย็นเยือกไม่มีใครอยากตาย โดยเฉพาะเมื่อต้องตายด้วยน้ำมือของบิดาตนเอง"อยากรอดชีวิตหรือไม่?"คำถามของหลี่เฉินดังก้องในจิตใจของจ้าวไท่ไหล ราวกับเสียงเย้ายวนจากปีศาจในห้วงลึกจ้าวไท่ไหลสะดุ้ง เขามองหลี่เฉินด้วยความระแวงและไม่ไว้ใจ พร้อมพูดว่า "พระองค์จะใจดีขนาดนั้นเชียวหรือ? หรือพระองค์อยากใช้กระหม่อมเพื่อต่อต้านท่านพ่อ?""คนที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเจ้าคือพ่อของเจ้า แต่ตอนนี้เขาต้องการฆ่าเจ้า เจ้าจะยังยอมรับเขาอยู่หรือ?"หลี่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีจัดการกับจ้าวเสวียนจี โดยไม่ต้องพึ่งเจ้า อีกอย่าง เจ้าจะช่วยอะไรข้าได้? เจ้าทำอะไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 721
หลังจากส่งตัวจ้าวไท่ไหลไปแล้ว หลี่เฉินจึงเรียกสวีหยวนต๋าและคนอื่นๆ ที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านนอกให้เข้ามาซึ่งนำโดยซ่างกวนเจา เบื้องหลังเขามีขุนนางระดับสูงหลายคน ทั้งหมดล้วนเป็นผู้มีอำนาจแท้จริง และล้วนมาจากกลุ่มสำนักราชเลขาจุดนี้ หลี่เฉินยังพอใจอยู่บ้างอย่างน้อยขุนนางฝั่งตำหนักบูรพาเหล่านี้ล้วนถูกคัดเลือกโดยหลี่เฉินเอง โดยคำนึงถึงภูมิหลังตระกูลเป็นสำคัญ และต้องมีการอบรมลูกหลานที่เหมาะสม ไม่เช่นนั้น หากวันนี้พบว่าลูกหลานขุนนางตำหนักบูรพาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ คงจะเป็นเรื่องน่าอับอายยิ่งนัก"กระหม่อมทั้งหลาย ถวายบังคมองค์รัชทายาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันๆ ปี"สวีหยวนต๋าและคนอื่นๆ ก้มศีรษะต่ำ ขณะเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะคุกเข่าถวายบังคมโดยไม่พูดสิ่งใดหลี่เฉินนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ ขาข้างหนึ่งพาดขึ้นอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "การที่พวกเจ้าชอบมาป้วนเปี้ยนทำเรื่องวุ่นวายต่อหน้าข้า อย่าว่าแต่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย ต่อให้พวกเจ้าอยู่จนถึงพันปี ก็มีแต่จะทำให้ชาวบ้านสาปแช่งไปอีกหลายปีเท่านั้น"คำพูดเปิดหัวของหลี่เฉินแสดงให้เห็นชัดเจนว่าคงไม่มีทางจบเรื่องนี้ง่ายๆในสถาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 722
เมื่อเห็นสวีหยวนต๋าและคนอื่นๆ แสดงท่าทีตอบรับ หลี่เฉินลุกขึ้นกล่าวว่า “เอาเถอะ เรื่องนี้จัดการตามนี้แล้วกัน”จากนั้นเขาก็เอามือไพล่หลังเดินออกจากหลันเยว่เซวียน ก่อนจะเหลือบมองเหล่าหนุ่มน้อยที่ยังคุกเข่าอยู่หน้าประตู ในยามกลางวันเช่นนี้ การให้พวกเขาคุกเข่าอยู่นั้นก็เท่ากับเป็นการลงโทษให้ผู้คนเห็น คนเหล่านั้นต่างก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบสายตาใคร ทั้งยังมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง“คุกเข่าให้ครบสองชั่วยามแล้วค่อยลุก จากนั้นส่งตัวตรงไปยังค่ายทหาร”หลี่เฉินกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเขาเชื่อว่าสวีหยวนต๋าและพวกจะไม่กล้าทำท่าทีตีสองหน้าเพราะหน่วยบูรพาเฝ้าจับตาอยู่ใกล้ๆใครกล้าเล่นตุกติก ไม่ใช่แค่ลูกชายจะถูกส่งไป แม้แต่พ่อก็อาจจะต้องตามไปด้วยเมื่อหลี่เฉินจากไป สวีหยวนต๋าและบรรดาบิดาจึงเดินมายังหน้าลูกชายของตน ก่อนจะฟาดฝ่ามือใส่พวกเขาด้วยความโกรธสวีหยวนต๋าไม่ฟาดลูกชายตัวเอง เพราะใบหน้าของลูกชายเขาก็เหมือนหัวหมูอยู่แล้วเขาชี้ไปที่ลูกชายตนพร้อมกล่าวด้วยความเจ็บใจว่า “เจ้ามันไร้ความสามารถโดยแท้ วันนี้ถือว่าโชคดีนัก ไม่เช่นนั้น ตระกูลเราคงต้องถูกเจ้าทำให้พินาศหมดสิ้นแน่!”ลูกชายเขาถามด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 723
เมื่อได้ยินคำถามของหลี่เฉิน หลี่เพ่ยเพ่ยที่พอจะเตรียมใจไว้แล้วก็ยังตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าตอบเบาๆ ว่า “ยังไม่มีเพคะ”การสมรสขององค์ชายและองค์หญิงส่วนใหญ่ มักไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเอง โดยเฉพาะองค์หญิงที่ใช้ชีวิตในวังลึกมาตลอด มีโอกาสได้พบปะชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันน้อยมาก จึงแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครในดวงใจยิ่งไปกว่านั้น ในยุคสมัยนี้ หญิงที่มีอิสระในความคิดเหมือนกับซูจิ่นพ่า เรียกได้ว่าเป็นส่วนน้อยมาก คำตอบของหลี่เพ่ยเพ่ยจึงเป็นสิ่งที่หลี่เฉินคาดไว้อยู่แล้วหลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เจ้าก็ถึงวัยแล้ว หากไม่รีบออกเรือน เกรงว่าจะกลายเป็นสาวแก่ นั่นไม่เหมาะสมทั้งในด้านความรู้สึกและเหตุผล เสด็จพี่รองจึงคิดจะหาเจ้าบ่าวให้เจ้า คนที่ข้าหมายตาไว้คือซูผิงเป่ย บุตรชายคนโตของแม่ทัพใหญ่ซู เขาเพิ่งกลับจากชัยชนะในสนามรบ เจ้าน่าจะเคยได้ยินเรื่องราววีรกรรมของเขามาบ้าง?”หลี่เพ่ยเพ่ยตอบเบาๆ ว่า “เพ่ยเพ่ยเคยได้ยินถึงวีรกรรมอันกล้าหาญของแม่ทัพซูอยู่บ้างเพคะ”หลี่เฉินยิ้ม “เช่นนั้นก็ดี แม่ทัพใหญ่ซูมีบุตรเพียงสองคน คือซูผิงเป่ยและซูจิ่นพ่า ซึ่งอีกไม่นานซูจิ่นพ่าก็จะเข้ามาเป็นชายาองค์รัชทาย
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 969
เมื่อฝูงแมลงสีดำเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในทันทีเพราะผู้คนพบว่า แมลงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่กลัวมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมองมนุษย์เป็นเป้าหมายโจมตีโดยตรงทันทีที่พวกมันไต่ขึ้นบนร่างของผู้ใด ร่างนั้นจะรู้สึกคันอย่างรุนแรงเกินจะทนไหว และเมื่อพยายามใช้มือเกา ก็จะพบว่าแมลงเหล่านี้สามารถปล่อยของเหลวชนิดหนึ่งออกมา ทำให้ผิวหนังอ่อนแอลงอย่างมาก เพียงเกาเบาๆ ผิวก็ปริแตกกลายเป็นบาดแผลเลือดไหลและเมื่อได้กลิ่นเลือด แมลงพวกนี้ก็ยิ่งคลุ้มคลั่งพวกมันจะแทรกตัวเข้าไปในบาดแผลที่เปิดออก ยิ่งมีมันมากเท่าใด ความคันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนเจ้าของร่างทนไม่ไหวและเผลอเกาจนแผลขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนมากล้มลงกลางฝูงแมลงสีดำ แมลงเหล่านี้เลื้อยปกคลุมทั่วร่างผู้เคราะห์ร้าย ภายในพริบตาเดียว ทุกเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบหายไป ผู้ที่ล้มลงไปจะถูกแมลงปกคลุมจนมิดร่าง และเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิตภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ซานเป่ากัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด"เจียวเจียว หนีไปเร็ว!"ซานเป่าฟาดฝ่ามือออกไป ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเปิดเส้นทางออกจากวงล้อมของฝูงแมลง แมลงนับไม่ถ้วนถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 968
“สิ่งใดเล่ายากจะปิดปากที่สุด ก็คือเสียงของปวงประชาที่เล่าขานไปทั่วแผ่นดิน!”“องค์รัชทายาทต้องการกำจัดข้า แต่กลับไม่ต้องการให้ถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่น้องร่วมสายโลหิต จึงต้องใช้เล่ห์กลมากมาย เขาคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? คิดว่าผู้อื่นล้วนตาบอดกระนั้นหรือ!?”หลี่อิ๋นหู่ที่อยู่ในสภาพคล้ายคนเสียสติ กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ซานเป่าเพียงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จ้าวอ๋อง อย่าได้ทำตัวไร้สาระต่อหน้าฝูงชนไปมากกว่านี้เลย มีประโยชน์อันใด? หากพูดถึงเรื่องฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือดแล้ว จะมีผู้ใดเลือดเย็นและเหี้ยมโหดไปมากกว่าท่านที่ลงมือสังหารน้องชายแท้ๆ ของตนเองอีกหรือ?”สิ้นคำ ซานเป่าดูเหมือนไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลี่อิ๋นหู่ยิ่งเดินยิ่งเร่งฝีเท้า เพียงก้าวไม่กี่ครั้ง ก็เข้ามาอยู่ในระยะไม่ถึงสองจั้งจากหลี่อิ๋นหู่หวังฟู่ย่งเห็นซานเป่าเพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเอง และคิดจะลงมือจับกุมหลี่อิ๋นหู่ให้ได้ จึงหวาดกลัวจนแทบวิญญาณหลุดจากร่างภายในดวงตาของซานเป่าเต็มไปด้วยประกายคมกล้า เขารู้ดีว่าระยะห่างนี้เพียงพอให้ตนเองจัดการทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ“อย่าหวังเลย!”หลี่อิ๋นหู่ตะโกนลั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 967
สำหรับหลี่อิ๋นหู่ในยามนี้ เรื่องของแผนการในอนาคตหรือการรักษาสถานการณ์ให้อยู่ในมือ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเขารู้ดีว่าหากตนถูกจับตัวไปโดยไม่มีทางขัดขืน สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือหายนะอันมิอาจหลีกเลี่ยงถึงตอนนั้น อย่าว่าแต่การแย่งชิงแผ่นดินกับองค์รัชทายาทเลย แม้แต่การมีชีวิตรอดไปจนเห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาดังนั้นหลี่อิ๋นหู่จึงตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและขั้นตอนแรก คือการทำให้หวังฟู่ย่งไม่สามารถเดินทางไปยังตำหนักบูรพาได้หวังฟู่ย่งมีสีหน้าลำบากใจ เขาพูดเสียงเบา “จ้าวอ๋อง ข้าน้อยเองก็ไม่อยากไป แต่หากข้าขัดขืนคำสั่งของตำหนักบูรพาตรงๆ เกรงว่าเหล่าหน่วยบูรพาจะมีข้ออ้างในการสังหารข้า ณ ที่นี้ทันที ถึงตอนนั้นเราทั้งสองคงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากกว่าเดิม”“เช่นนั้นแล้ว จ้าวอ๋องโปรดเดินทางไปกับข้าก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์เป็นขั้นๆ หากแย่ที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถถ่วงเวลาให้ผู้อาวุโสได้เตรียมการรองรับไว้ ผู้อาวุโสไม่มีทางนั่งมองให้จ้าวอ๋องถูกตำหนักบูรพากลืนกินไปแน่”“เจ้าหุบป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 966
เพียงแค่เป็นบุคคลสำคัญผู้มีอำนาจ ย่อมต้องมีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนที่มีสถานะพิเศษอยู่เคียงข้างเช่น ซานเป่าผู้ติดตามข้างกายฮ่องเต้องค์ก่อน หรือวั่นเจียวเจียวที่อยู่เคียงข้างหลี่เฉินในตอนนี้วั่นเจียวเจียว แม้จะมีตำแหน่งเป็นข้าราชสำนักสตรี แต่เมื่อครั้งที่ได้รับเลือกให้ติดตามหลี่เฉิน นางก็ไม่ได้ถูกบรรจุเข้าเป็นขุนนางในราชสำนักต้าฉินกล่าวคือ วั่นเจียวเจียวไม่มีตำแหน่ง ไม่มีฐานะขุนนางในระบบหากจะกล่าวให้ถูกต้อง วั่นเจียวเจียวขึ้นตรงต่อตำหนักบูรพา ได้รับเงินเดือนจากตำหนักบูรพา และหน้าที่ของนางโดยแท้จริงก็คือการรับใช้ข้างกายองค์รัชทายาทแต่เพราะนางอยู่ใกล้ชิดองค์รัชทายาท วันหนึ่งสิบสองชั่วยาม นอกจากเวลานอนแล้ว นางแทบไม่ห่างจากพระองค์เลย ดังนั้น แม้จะไม่มีตำแหน่งเป็นทางการ แต่กลับเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมากไม่มีผู้ใดอยากขัดใจคนที่ติดตามองค์รัชทายาทตลอดเวลา เผลอๆ ในช่วงเวลาสำคัญ นางอาจกล่าวเพียงประโยคเดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตผู้คนได้ยิ่งไปกว่านั้น หากวั่นเจียวเจียวปรากฏตัวอยู่ที่ใด ก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนขององค์รัชทายาท คำพูดของนาง ย่อมศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดวั่นเจียวเจียวม
