เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 346
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 347
หลังจากที่ต้วนจิ่นเจียงพูดจบ เขาก็เดินไปยังทางลับก่อน “จะไปหรือไม่ ก็แล้วแต่เจ้า” ตอนนี้เอง เสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามามากขึ้น หลงไหวอวี้รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขารู้ว่าต้วนจิ่นเจียงพูดถูก และคนข้างนอกก็มาที่นี่เพื่อฆ่าเขาจริงๆตามที่คาด เขาถูกจ้าวอ๋องทอดทิ้ง หลงไหวอวี้กัดฟัน และเดินตามต้วนจิ่นเจียงเข้าไปในถ้ำลับอันมืดมิด โดยไม่หันกลับมามอง หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าไปแล้ว ทางเดินลับก็ถูกปิดอีกครั้ง และเตียงก็กลับสู่ตำแหน่งเดิม แทบจะในเวลาเดียวกัน ทันทีที่พวกเขาจากไป ประตูห้องก็ถูกเตะเปิดหลี่อิ๋นหู่ซึ่งกลับมาจากการประชุมก็นำหน่วยบูรพาจำนวนมากบุกเข้ามา แต่ภายในห้องกลับว่างเปล่า ผู้นำขององครักษ์เสื้อแพรกวาดสายตามอง แล้วกล่าวเสียงดังว่า “คนล่ะ!?”หลี่อิ๋นหู่ก็ตัวชาเช่นกันเนื่องจากเขาตัดสินใจจะทิ้งหลงไหวอวี้ จึงไม่มีแผนที่จะเฝ้าระวังจริงๆ และไม่คิดจะส่งใครมาย้ายหลงไหวอวี้ล่วงหน้าอีกด้วย แต่สิ่งที่แปลกคือ หลงไหวอวี้กลับละเหยหายไปในอากาศ?เมื่อเห็นสายตาที่ไร้ความปราณีขององครักษ์เสื้อแพรคนนั้น หลี่อิ๋นหู่ก็คว้าคนรับใช้ในบ้านของเขา และกัดฟันพูดว่า “คนล่ะ!?”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 348
ซานเป่าเห็นว่าหลี่เฉินค่อนข้างไม่พอใจ เขาจึงรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”หลี่เฉินกล่าวเสียงเนิบนาบว่า “วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ตอนกลางวันข้าจะไปทานอาหารที่จวนแม่ทัพใหญ่ จากนั้นก็จะกลับมาที่ตำหนักในตอนเย็น และเข้าไปคารวะเสด็จพ่อที่วังหลัง มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ หวังว่าครั้งต่อไปที่ข้าพบเจ้า มันจะเป็นข่าวดี”ใบหน้าของซานเป่าพลันเครียดเกร็ง และพูดทันทีว่า “บ่าวเชื่อฟัง...เพียงแต่ว่าฝ่าบาทจะเสด็จออกจากพระตำหนัก จำเป็นต้องจัดขบวนทหารองค์รักษ์หน้าหลังหรือไม่?” “จัดการไปตามปกติก็พอ” หลี่เฉินกล่าวอย่างสบายๆ ว่า “ข้าไม่ชอบให้ใครติดตามข้ามากเกินไป” หลังจากที่ซานเป่าจากไปแล้ว หลี่เฉินก็เหลือบมองที่วั่นเจียวเจียวแล้วพูดว่า “ไปที่จวนแม่ทัพใหญ่กันเถอะ”หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนในชุดธรรมดาก็เดินออกจากตำหนักบูรพาพร้อมกัน เหล่าหน่วยลับก็เริ่มล้อมรอบทั้งสองในทันที และตามพวกเขาไป เนื่องจากเป็นวันส่งท้ายปีเก่า ผู้คนบนท้องถนนจึงน้อยลง บางครั้งก็มีบางคนที่เร่งรีบกลับไปทำอาหารสำหรับปีใหม่ นอกจากนี้ยังมีเด็กๆ จำนวนมากวิ่งเล่นไปมาโดยสวมเสื้อนวมลายดอกไม้ ซึ่งเพิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 349
นี่เป็นจังหวะที่เล็กน้อยมาก เพราะแค่พริบตาเดียวเขาก็กลับมาเป็นปกติ แม้ว่าต้วนจิ่นเจียงจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่การสืบสวนเรื่องโศกนาฏกรรมดังกล่าวก็ยังไม่ยุติลง ซูเจิ้นถิงได้ติดตามเรื่องนี้มาตลอด และด้วยพลังที่หลี่เฉินได้รับจากการงัดข้อกับจ้าวเสวียนจีในราชสำนัก ทำให้ซูเจิ้นถิงค้นพบสิ่งต่างๆ มากมาย“พัวพันมากแค่ไหน?” หลี่เฉินถามอย่างใจเย็น “มากมายพ่ะย่ะค่ะ” แม้แต่ซูเจิ้นถิงก็ยังเผยสีหน้ายากลำบาก เขาเปิดปากพูดว่า “ถ้าเราขุดลึกกว่านี้ ทหารครึ่งหนึ่ง และขุนนางหนึ่งในสามจะต้องหายไป” หลี่เฉินคิ้วกระตุก โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน กลับมีผู้คนมากมายเข้ามาเกี่ยวข้องเรียกได้ว่าทั้งฝ่ายราชสำนักและฝ่ายทหารล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องแทบจะทุกส่วนทันใดนั้นหลี่เฉินก็เข้าใจทันที ว่าเหตุใดเสด็จพ่อถึงสอบสวนคดีนี้ไม่กระจ่างมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่ว่าสอบสวนไม่กระจ่าง แต่ไม่สามารถทำให้กระจ่างได้มันพัวพันเป็นวงกว้างเช่นนี้ จะสอบสวนอย่างไร? ถ้าจัดการไม่ดี ก็จะเกิดรัฐประหารหรือการกบฏของทหารเอาได้แม้จะเป็นจักรพรรดิ แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำไม่ได้ และต้องหลีกเลี่ยง เรื่องที่แม้แต่จัก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 350
หลี่เฉินเหลือบมองซูจิ่นพ่าอย่างยิ้มๆ แล้วพูดว่า “เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?”ซูจิ่นพ่าจ้องมองหลี่เฉินและส่งเสียงชิเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรที่เหมือนกับว่าจะไม่แต่งงานกับเจ้าอีก นางรู้ดีว่าถ้านางพูดคำดังกล่าวต่อหน้าพ่อของนาง นางจะได้รับบทเรียนในภายหลังอย่างแน่นอนแม้ว่าซูเจิ้นถิงจะตามใจลูกสาวตัวน้อยของเขา แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องลงโทษ เขาก็ไม่เคยแสดงความเมตตาเลย“ฝ่าบาท กระหม่อมมีธุระที่ต้องจัดการ ขอทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ เชิญฝ่าบาทตามสบาย”ซูเจิ้นถิงเป็นคนฉลาดทันคน เขาหาข้ออ้างขึ้นมาแล้วขอตัวจากไปก่อน จากนั้นก็มอบโอกาสและเวลาให้องค์รัชทายาทอยู่กับลูกสาวของเขาซูเจิ้นถิงเป็นคนมีไหวพริบมาก แน่นอนว่าหลี่เฉินจะไม่ปฏิเสธ “ท่านแม่ทัพเชิญตามสบาย ข้าจะทำตัวเหมือนอยู่บ้านตัวเอง” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ หนึ่งเฒ่าหนึ่งหนุ่มมองหน้ากันและยิ้ม แต่ซูจิ่นพ่ากลับทำหน้ามุ่ยอย่างไม่มีความสุข หลังจากที่ซูเจิ้นถิงจากไปแล้ว หลี่เฉินก็เดินไปข้างหน้าโดยเอามือไพล่หลัง หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นว่าซูจิ่นพ่าไม่ได้ตามเขามา จึงพูดว่า “ทำไม ต้องการให้ข้าจูงเจ้าเดินไหม?” ซูจิ่นพ่าพูดด้วยความโกรธว่า “ข้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 351
ทั้งสองส่งเสียงดังพูดคุยกันไปจนถึงสวนหลังบ้านสวนด้านหลังของจวนแม่ทัพใหญ่ไม่สามารถเทียบกับตำหนักบูรพาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอุทยานหลวง แต่ถึงกระนั้น มันก็ยังคงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ดอกไม้และต้นไม้บางชนิดแม้ไม่ได้ล้ำค่าแต่ก็ถูกปลูกไว้ แม้จะอยู่ในช่วงกลางฤดูหนาว แต่ก็สามารถมองเห็นความเขียวขจีได้ “ข้าดูแลสวนนี้เองกับมือ”น้ำเสียงของซูจิ่นพ่าเต็มไปด้วยภาคภูมิใจและโอ้อวด นางกล่าวว่า “ในวันธรรมดาที่ไม่มีธุระอะไรต้องทำ ข้าชอบจัดการกับดอกไม้และพืชพรรณเหล่านี้ ข้ามักจะรู้สึกว่ามันเรียบง่าย และไม่ซับซ้อนเท่ากับการติดต่อกับผู้คนเช่นเจ้า”แม้จะเห็นว่าซูจิ่นพ่าชอบวกมาประชดใส่ตัวเอง แต่หลี่เฉินก็ไม่สนใจนางและพูดว่า “เจ้าชอบก็ดีแล้ว ในอนาคตที่ย้ายไปตำหนักบูรพา เจ้าจะได้ไม่รู้สึกเบื่อหรือเหงา” ทันใดนั้นซูจิ่นพ่าก็พูดไม่ออก นางได้แต่กระทืบเท้าด้วยความโมโห เพราะไม่สามารถทำอะไรกับหลี่เฉินได้ขณะที่หลี่เฉินยังคงหยอกล้อซูจิ่นพ่าในจวนแม่ทัพใหญ่ เพื่อปลูกฝังความรู้สึก กลุ่มคนภายนอกที่มุ่งเป้ามาที่เขา ก็เริ่มเตรียมการอย่างเข้มงวดในตรอกที่ธรรมดาแห่งหนึ่ง ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนคนธรรมดาอย่างเร่งรีบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 352
ย่าเมิ่งคิดอย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “แผนนี้ดูเหมาะสมมาก” “ไม่เหมาะสม”จู่ๆ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็เปิดปากพูดขึ้นมา ทำให้ดึงดูดสายตาของทุกคนสตรีศักดิ์สิทธิ์พูดเบาๆ ว่า “พวกเรายังคิดได้ แล้วคนอื่นจะคิดไม่ได้หรือ การลอบสังหารองค์รัชทายาท พวกเราจะต้องประสบความสำเร็จ”“ถ้าหากมันล้มเหลว แทบจะไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองเลย ดังนั้นพวกเราต้องเสี่ยง” ขณะที่พูด สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ชี้ไปที่แผนที่แล้วพูดว่า “ข้าคิดว่า ที่นี่เหมาะสมที่สุด” คนอื่นๆ มองไปที่จุดที่สตรีศักดิ์สิทธิ์ชี้ จากนั้นสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป ย่าเมิ่งพูด “สตรีศักดิ์สิทธิ์ ท่านจะซุ่มโจมตีองค์รัชทายาทที่หน้าทางเข้าตำหนักบูรพา?”“หน้าทางเข้าตำหนักบูรพา เป็นสถานที่ที่พวกเขาจะคลายความระมัดระวังได้ง่ายที่สุด และไม่มีใครคิดว่าพวกเราจะลงมือที่นี่”“ร้านอาหารที่กล่าวมาข้างต้นดูเหมือนจะอยู่ในทำเลที่เหมาะสม แต่มีร้านค้าและผู้คนมากมายอยู่รอบๆ จึงทำให้เกิดความวุ่นวายได้ง่าย”“หากเกิดความโกลาหลขึ้นมา องค์รัชทายาทก็มีโอกาสหนีรอดไปได้”“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ทางเข้าตำหนักบูรพาอยู่ห่างจากหน่วยบูรพามากที่สุด ตราบใดที่ไม่มีซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 353
“ข้ารู้แล้ว” หลี่เฉินพูดเพียงสามคำแล้วจากไป ซูเจิ้นถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน อันที่จริงเขาเสี่ยงมากที่พูดแบบนี้ ไม่ใช่แค่ความเสี่ยงทางการเมืองเท่านั้นแต่ปฏิกิริยาของหลี่เฉิน ก็พิสูจน์แล้วว่าเขาเดินหมากได้ถูกต้องแล้ว“ท่านพ่อ เมื่อครู่ท่านพูดอะไรกับองค์รัชทายาท” ซูจิ่นพ่าถามอย่างสงสัยซูเจิ้นถิงเฝ้าดูรถม้าของหลี่เฉินที่เคลื่อนจากไป เขาไม่ตอบคำถามของซูจิ่นพ่า แต่พูดว่า “จิ่นพ่า หลังจากผ่านปีใหม่ไม่นาน ทางวังจะมาสู่ขอ พ่อวางแผนที่จะเคลื่อนไหวบางอย่าง โดยเลื่อนวันอภิเษกสมรสของเจ้ากับฝ่าบาทขึ้นมาเป็นเดือนที่หก”ซูจิ่นพ่าชะงัก และรีบถามว่า “ทำไมถึงรีบขนาดนี้?” ซูเจิ้นถิงกล่าวอย่างแฝงความนัยว่า “เจ้าคิดว่า ฝ่าบาทจะทรงยืนหยัดได้นานแค่ไหน?”“เมื่อจักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทจะต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาหนึ่งปี และไม่สามารถแต่งงานได้ภายในหนึ่งปี ใครจะรู้ว่าในหนึ่งปีนั้นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมาย ดังนั้นเจ้าต้องแต่งงานล่วงหน้า”ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโกรธว่า “ในสายตาของท่าน ผลประโยชน์ของตระกูลสำคัญกว่าความสุขตลอดชีวิตของลูกสาวท่านงั้นเหรอ? ท่านแทบรอไม่ไหวที่จะให้ข้าแต่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 354
“หลังจากแดดออกไม่ถึงสองวัน หิมะก็เริ่มตกอีกครั้ง” หลี่เฉินขมวดคิ้ว วั่นเจียวเจียวซึ่งนั่งอยู่ข้างนอก ยื่นมือออกมาและดูเกล็ดหิมะละลายบนฝ่ามือ นางหันศีรษะกลับมาอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท หิมะนี้เป็นเรื่องดี”“ว่ากันว่า หิมะในวันส่งท้ายปีเก่าหมายถึงหิมะที่เป็นมงคล ซึ่งบ่งบอกถึงปีที่มีความอุดมสมบูรณ์ และจะมีการเก็บเกี่ยวที่ดีในปีหน้าอย่างแน่นอน” หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ข้าก็หวังเช่นนั้น”หิมะมงคลบ่งบอกถึงปีที่มีความอุดมสมบูรณ์ ความจริงแล้วเรื่องนี้ก็พื้นฐานความจริงอยู่บ้างเมื่อมีหิมะตกหนักในฤดูหนาว หิมะจะปกคลุมคันนา ทำให้คันนาเน่าเปื่อยในดินช้าลง ทำให้ดินอุดมสมบูรณ์มากขึ้น ด้วยวิธีนี้ เมื่อหว่านเมล็ดพืชในฤดูใบไม้ผลิของปีหน้า การเก็บเกี่ยวก็จะดีขึ้นเป็นธรรมดาเพียงแต่ว่าภัยพิบัติทางธรรมชาติเกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว และน้ำท่วมก็ได้ท่วมทุ่งนานับไม่ถ้วน ไม่ต้องพูดถึงการเก็บเกี่ยวในปีหน้า ไม่รู้ว่าจะมีสักกี่คนที่สามารถอยู่รอดในฤดูหนาวที่หนาวเย็นนี้ได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่เฉินก็ตั้งตารอมันเทศที่ปลูกทดลองในพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ตราบใดที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ปีหน้าเ
บทล่าสุด
