เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 278
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 279
“ในทางตรงกันข้าม หากเจ้าถูกปล่อยออกไปในดินแดนศักดินาจริงๆ เจ้าจะเป็นอ๋องข้าราชบริพารอย่างแท้จริง” “มันเป็นเรื่องยากที่อ๋องข้าราชบริพารอยากจะพบจักรพรรดิ แต่จวิ้นอ๋องที่ไร้อำนาจกลับสามารถทำได้ง่ายกว่า”“อ๋องข้าราชบริพารของต้าฉินในตอนนี้ ล้วนเป็นเสด็จอาของเจ้ากับองค์รัชทายาท พวกเขามีความทะเยอทะยานมานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอำนาจทางการเงิน อำนาจทางทหาร และอำนาจทางการเมือง พวกเขาก็ได้กุมอำนาจทั้งสามด้านอย่างมั่นคง แต่สิ่งที่พวกเขาขาดไปก็คือความชอบธรรม” “ซึ่งความชอบธรรมนี้ในตอนนี้เป็นขององค์รัชทายาท แต่ถ้าองค์รัชทายาทล้มลงในอนาคต มันก็จะเป็นของเจ้าเช่นกัน หากเจ้าไปที่อื่นเพื่อเป็นอ๋องข้าราชบริพาร เจ้าก็จะเริ่มสูญเสียความชอบธรรมนี้ไป ถึงตอนนั้นเจ้าจะทำอะไรเพื่อแข่งขันกับเสด็จอาที่แข็งแกร่งและทะเยอทะยาน?”หลังจากที่จ้าวชิงหลานพูดจบ หลี่อิ๋นหู่ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ เขาโค้งคำนับอย่างซาบซึ้งและพูดว่า “สิ่งที่เสด็จแม่พูดนั้นเป็นความจริง ลูกรู้แจ้งแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต่อจากนี้ ลูกจะทำตามคำสั่งของเสด็จแม่ และไม่คิดเป็นอย่างอื่น”จ้าวชิงหลานมองหลี่อิ๋นหู่อย่างลึกซึ้ง และกล่าวอย่างช้าๆ ว่า “เป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 280
กระดูก เศษเนื้อและขนนกต่างถูกขยำเป็นลูกบอล หยดเลือดไหลซึมออกมาจากหว่างนิ้วของหลี่อิ๋นหู่ เศษกระดูกแหลมคมเจาะฝ่ามือของหลี่อิ๋นหู่ ดังนั้น เลือดที่หยดลงมาในขณะนี้ จึงไม่รู้ว่าเป็นของนกแก้วหรือของเขาเองกันแน่ แต่การแสดงออกของหลี่อิ๋นหู่กลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ราวกับว่าทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับร่างกายของเขาหลังจากโยนนกแก้วที่ตายแล้วทิ้งไป หลี่อิ๋นหู่ก็กดกลไกบางอย่าง จากนั้นชั้นวางหนังสือในห้องหนังสือก็สั่นสะเทือนขึ้นมา เผยให้เห็นห้องลับหนึ่งห้อง เมื่อเข้าไปในห้องลับ ไฟหลายดวงก็สว่างขึ้นโดยอัตโนมัติภายในห้องลับอันมืดมิดในห้องเล็กๆ แห่งนี้ มีลายเส้นที่วาดไว้อย่างแน่นหนามากมาย และบรรยากาศอันน่าขนลุกนี้ แค่มองก็ทำให้ขนหัวลุกแล้ว ภายในห้องลับ มีคนชุดดำมากมายกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่เมื่อเห็นหลี่อิ๋นหู่เดินเข้ามา ชายชุดดำคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน และถอดโม่งออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความชรา ชายชุดดำผู้นี้โค้งคำนับให้หลี่อิ๋นหู่ด้วยความเคารพ“คารวะองค์ชาย” หลี่อิ๋นหู่กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “เร็วๆ นี้ จะมีพระราชโองการแต่งตั้งข้าให้เป็นจ้าวอ๋อง” ประกายตาอันค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 281
การต่อสู้ทางการเมืองเดิมทีก็โหดร้ายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แล้วนับประสาอะไรกับลัทธิที่ชั่วร้ายอย่างสำนักบัวขาวที่สามารถสั่นคลอนรากฐานของประเทศ หลี่เฉินจะแสดงความเมตตาต่อพวกมันได้อย่างไร? “แล้วสถานการณ์ทางมณฑลซีซานเป็นอย่างไรบ้าง?” หลี่เฉินถาม ซานเป่าตอบ “ค่อนข้างโกลาหล”สองคำนี้ทำให้หลี่เฉินอดย่นคิ้วไม่ได้ สองคำนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากรายงานที่จ้าวเหอซานและโจวผิงอันส่งถึงเขาไม่รอให้หลี่เฉินได้เปิดปากถาม ซานเป่าก็กล่าวต่อไปว่า “หลังจากที่ใต้เท้าจ้าวเหอซานไปถึงมณฑลซีซาน เขาก็เรียกขุนนางจากทุกมลรัฐ จังหวัด และอำเภอทั่วทั้งมณฑลซีซานมาหารือในทันที แต่อย่างไรก็ตาม ขุนนางส่วนใหญ่ที่ได้รับการแจ้งข่าวกลับไม่มา”“ใต้เท้าจ้าวเหอซานผู้นี้ก็ร้ายกาจมากเช่นกัน เมื่อพวกเขาไม่มา ใต้เท้าจ้าวเหอซานก็ลงตรวจสอบพื้นที่ภายใต้เขตการปกครองของพวกเขาทีละคน เมื่อไปยังสถานที่ใด เขาก็จะตัดศีรษะขุนนางกลุ่มหนึ่ง” “ดังนั้น ความคิดเห็นของชาวมณฑลซีซานในปัจจุบันที่มีต่อใต้เท้าจ้าวเหอซานจึงแบ่งออกเป็นสองฝั่ง”“ชาวบ้านทั่วไปล้วนบอกว่าใต้เท้าจ้าวเหอซานเป็นขุนนางที่ทำเพื่อชาวบ้านอย่างแท้จริง แต่ในหมู่ขุนนางกลับบอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 282
“บ่าวจะถ่ายทอดความปรารถนาของฝ่าบาทไปยังโจวผิงอันทันที” ซานเป่าตอบอย่างเร่งรีบเขายกเปลือกตาขึ้นและเหลือบมองไปที่ซานเป่า เขาเพิ่งแย่งอำนาจในมือของอีกฝ่ายเพื่อมอบให้กับเฉินทง แต่ทว่า วิธีควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาคือความสมดุล การทำงานของซานเป่านับว่าตรงตามมาตรฐาน ต้องตีอีกฝ่ายด้วยไม้เท้าแล้วยื่นพุทราหวานให้ มิฉะนั้น อาจทำให้คนเบื้องล่างจิตใจเย็นชาขึ้นมาได้ คิดไปสักพัก หลี่เฉินก็กล่าวว่า “ข้าจำได้ว่าเจ้าเลี้ยงบุตรสาวบุญธรรมไว้นอกวังใช่หรือไม่?” ซานเป่านิ่งอึ้งไปสักพัก แล้วรีบตอบว่า “ทูลฝ่าบาท บ่าวมีบุตรสาวบุญธรรมอยู่คนหนึ่ง ตอนนี้อายุยี่สิบปีพอดี”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “ข้าแค่ถามเฉยๆ ทำไมเจ้าถึงรายงานอายุออกมาล่ะ? หรือต้องการให้ข้ายอมรับนาง?”ซานเป่าตอบกลับอย่างร้อนรนว่า “บ่าวต่ำต้อย มิกล้ามีความคิดกำเริบเสิบสานเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินโบกมือแล้วพูดว่า “ที่ข้าพูดขึ้นมาก็เพราะรู้สึกสนใจ ขันทีคนอื่นๆ รับเลี้ยงบุตรบุญธรรมเพื่อให้เลี้ยงดูตัวเองยามแก่เฒ่า ซึ่งส่วนใหญ่มักจะไปรับมาจากคนรู้จักหรือรับเลี้ยงลูกชายบุญธรรม แต่เจ้ากลับดีกว่านั้น ไปหาลูกสาวบุญธรรมมาเลี้ยงดู”ซานเป่าอมยิ้มและพูดว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 283
คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ทั้งสองได้ตรวจสอบและคิดว่ามีประโยชน์ ตราบใดที่หลี่เฉินพยักหน้า ก็สามารถใช้งานได้ในทันที เพียงแต่นิสัยของคนเหล่านี้มีทั้งดีและชั่วปะปนกันหลี่เฉินจึงทำได้เพียงหาคนที่สูงที่สุดในบรรดาคนแคระอย่างไม่เต็มใจ และพบคนสองคนที่ดูเหมือนจะเชื่อถือได้ ดังนั้นเขาจึงใช้พวกเขาไปก่อน “เวลานี้อำนาจของกรมยุทธนาการดูเหมือนจะว่างเปล่า แต่ในความเป็นจริง มันได้เปิดโอกาสให้สำนักราชเลขา เสนาบดีกรมยุทธนาการคนใหม่ในปัจจุบันคือ ซั่งกวนเจา สหายคนสนิทของจ้าวเสวียนจี”“คนผู้นี้หยั่งรากลึกในกรมยุทธนาการมาหลายปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสายสัมพันธ์หรือว่าบารมี ล้วนแข็งแกร่งกว่ารองเสนาบดีกรมยุทธนาการฝ่ายซ้ายและขวาที่ข้าย้ายมา บวกกับการสนับสนุนจากสำนักราชเลขา การทำงานของรองเสนาบดีกรมยุทธนาการฝ่ายซ้ายและขวาจึงไม่ง่ายที่จะรับมือ”“ดังนั้นในระหว่างการเลือกคน ข้าจึงระมัดระวังมาก และผู้ที่มีความสามารถไม่เพียงพอก็จะต้องจากไป”“แต่เมื่อเลือกคนได้แล้ว ข้าจะสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่ กรมยุทธนาการนั้นสำคัญมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ประมาทไม่ได้” หลังจากที่หลี่เฉินกำชับสั่งการเสร็จเรียบร้อย ก็ส่งสองคนที่ได้รับเล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 284
“บ่าวขอบพระทัยนางสนมเพคะ” วั่นเจียวเจียวกล่าวอีกครั้ง จ้าวหรุ่ยพยักหน้าแล้วหันไปพูดกับหลี่เฉินว่า “ฝ่าบาท เช่นนี้ได้หรือไม่?” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “ไม่เลวเลย” เมื่อมองไปที่จ้าวหรุ่ยซึ่งกำลังอมยิ้มจางๆ ขณะตักซุปให้ตัวเอง ความคิดของหลี่เฉินก็โลดแล่นขึ้นมา ตอนนี้จ้าวหรุ่ยและจ้าวชิงหลานได้แตกคอกันแล้ว นางจึงเอาความคิดและความใส่ใจทั้งหมดมาไว้ที่ตัวเขา ดูเหมือนว่าคุณลักษณะการต่อสู้ในวังหลังจะถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้วประโยคเมื่อครู่ ดูเผินๆ เหมือนไม่มีอะไรผิดปรกติ แต่ค่อนข้างจะเน้นย้ำว่าวั่นเจียวเจียวจะต้องจดจำสถานะของตัวเองให้ดี และไม่ควรมีความคิดอื่นที่ไม่ควรมี จ้าวหรุ่ยกำลังมองหาการเปลี่ยนแปลงในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของนาง ในอนาคต เมื่อพระชายาที่แท้จริงแต่งเข้ามาในวัง ไม่แน่ว่าอาจจะมีละครดีๆ ให้ชมกัน ถึงแม้ว่าซูจิ่นพ่าจะฉลาด แต่กลับมีนิสัยถือตัวแบบสุดโต่ง เมื่อเข้ามาอยู่ในกำแพงวังหลวง เกรงว่าอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจ้าวหรุ่ยที่คุ้นเคยกับกฎการเอาชีวิตรอดที่นี่มานานแล้ววันรุ่งขึ้น หลังจากที่จ้าวหรุ่ยลุกขึ้น เขาก็รับการปรนนิบัติสวมเสื้อผ้าจากจ้าวหรุ่ยอย่างเกียจคร้าน เมื่อห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 285
แต่สมาธิของคนเรามีจำกัดเมื่ออยู่ในสภาวะตึงเครียดเช่นนี้จนถึงช่วงบ่าย วั่นเจียวเจียวซึ่งตื่นตัวตลอดทั้งวัน จึงรู้สึกเหนื่อยมากจนแทบจะยืนไม่ไหวส่วนหลี่เฉินในตอนนี้กำลังตอบกลับสาส์นกราบทูลหลายฉบับที่รายงานว่าจ้าวเหอซานกำลังฆ่าคนอย่างสนุกสนาน หรือทำตัวกำเริบเสิบสาน เขายกมือขึ้นเพื่อหยิบถ้วยชา แต่กลับพบว่าถ้วยชานั้นว่างเปล่าหลี่เฉินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแล้วหันหน้าไปมอง ก่อนจะเห็นวั่นเจียวเจียวกำลังยืนแตกสลายอยู่ข้างๆพูดกันตามตรง เห็นสาวงามถูกทรมานจนเป็นเช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกเก้อเขินอยู่ไม่น้อย “ต้องให้ข้าเตือนเจ้า เรื่องการรินชาอยู่หรือเปล่า?” รู้สึกอายมันก็อายอยู่หรอก แต่หลี่เฉินจะไม่ทำให้ตัวเองต้องรู้สึกแย่ วั่นเจียวเจียวรู้สึกตื่นตัวไปทั้งร่าง รีบเร่งรุดเข้ามารินชาให้หลี่เฉินหลังจากจิบชาไปสักพัก หลี่เฉินก็เหลือบมองวั่นเจียวเจียวซึ่งมีสีหน้าที่ตึงเครียดและวิตกกังวล ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “ให้ใครสักคนนำชุดโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาสิ เจ้านั่งทางขวามือ หากไม่มีสิ่งใดทำ ก็สามารถอ่านหนังสือบนชั้นหนังสือด้านหลังได้ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือประวัติศาสตร์และบทกวี ในเมื่อเจ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 286
“นวดไหล่สิ”หลี่เฉินพูดอย่างเกียจคร้านวั่นเจียวเจียวเห็นหลี่เฉินหลับตา นางก็เดินอย่างระมัดระวังไปที่ด้านหลังของหลี่เฉิน ยกนิ้วเรียวงามขึ้นมา และเริ่มบีบไหล่ของหลี่เฉินเห็นได้ชัดว่าซานเป่าค่อนข้างจะโปรดปรานลูกสาวบุญธรรมคนนี้มาก เพราะทักษะการนวดของนางไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย “เมื่อเจ้ากลับบ้านไป ก็อย่าลืมบอกซานเป่าว่าข้าให้เจ้านวดไหล่ให้” หลี่เฉินพูดโพล่งออกมาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า ทำให้วั่นเจียวเจียวสับสนเล็กน้อย นางไม่เข้าใจว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้มันสำคัญอย่างไรเมื่อเห็นวั่นเจียวเจียวไม่เข้าใจ หลี่เฉินจึงอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อย “ในกรณีนี้ เขาจะไม่กล้าให้เจ้านวดเขาอีกต่อไป อันที่จริงจะพูดหรือไม่มันก็เหมือนกัน เจ้าอยู่ข้างกายข้า และซานเป่าก็เป็นคนฉลาด เขาจะไม่สั่งให้เจ้าทำอีกอย่างแน่นอน” วั่นเจียวเจียวก็เข้าใจขึ้นมาในฉับพลันนางพูดเสียงเบาว่า “บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ” ตอนนี้เองก็มีประกาศดังมาจากด้านนอก เป็นเฉินทงที่มาเมื่อได้รับคำอนุญาตจากหลี่เฉิน เฉินทงก็ก้าวเข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นวั่นเจียวเจียวกำลังนวดไหล่หลี่เ
บทล่าสุด
