MasukShare
บทที่ 275
Bab terkait
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 276
สวีเว่ยพลันหน้าซีด หน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น เขามักจะรู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นราบรื่นเกินไป และการแก้แค้นที่เขากังวลก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าตัวเองนั้นโชคดี แต่ไม่คาดคิดว่าทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเขาจะถูกดูแลโดยองค์รัชทายาทอย่างไรก็ตาม สวีเว่ยก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงทหารองค์รักษ์ตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่เนื่องจากฝ่าบาททรงชื่นชม เขาจึงเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้บังคับกองร้อย ซึ่งกลายเป็นขุนนางขั้นที่เก้า และมีอำนาจอย่างแท้จริง แต่คนต่ำต้อยอย่างเขาคู่ควรกับความสนใจของฝ่าบาทหรือ? สวีเว่ยไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่เฉินขาดคนมากแค่ไหน แต่เขากลับรู้ว่าเมื่อโอกาสมาถึงแล้ว เขาจะต้องคว้ามันเอาไว้หลังจากได้ลิ้มรสในอำนาจแล้ว สวีเว่ยก็ไม่ต้องการที่จะกลับไปเป็นทหารองค์รักษ์ธรรมดาที่ใครๆ ก็สามารถเหยียบย่ำได้ นั่นคงจะเจ็บปวดยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีก“ฝ่าบาท ความโชคดีของกระหม่อม มาจากการสนับสนุนของฝ่าบาทในตอนนั้น แม้เป็นเพียงการกระทำแบบตามใจชอบ แต่กลับเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตของกระหม่อมไป กระหม่อมเสียเวลาไปสามสิบปี แต่เมื่อได้พบฝ่าบาทและได้รู้จักความรุ่งโรจน์ กระหม่อมก็ยิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 277
แม้ว่าสวนดอกไม้ด้านหลังของตำหนักบูรพา จะไม่งดงามเท่ากับอุทยานหลวง แต่ก็เช่นเดียวกับตำหนักบูรพา การตกแต่งทั้งหมดจัดอยู่ในระดับที่ดีที่สุดในต้าฉินแม้แต่ในฤดูหนาวที่มีหิมะตกหนัก ดอกบ๊วยในฤดูหนาวก็ยังบานสะพรั่ง และเกล็ดหิมะก็ร่วงหล่นลงมาทับกิ่งก้านของดอกบ๊วย ดอกบ๊วยสีชมพูอ่อนท่ามกลางฤดูหนาวที่มีแต่สีขาวล้วน ทำให้ทิวทัศน์ดูงดงามเป็นพิเศษเมื่อเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ ด้านหลังของหลี่เฉินนั้นมีจ้าวหรุ่ยเดินตามมา และถัดจากนั้นไปสิบก้าว ก็มีขบวนนางกำนัลเดินอยู่ห่างๆ “ฝ่าบาท อากาศข้างนอกหนาวมาก สวมเสื้อคลุมเพื่อป้องกันการเป็นหวัดเถอะเพคะ” จ้าวหรุ่ยหยิบเสื้อคลุมขนสัตว์จิ้งจอกหิมะของหลี่เฉินมาจากนางกำนัล แล้วสวมให้หลี่เฉินอย่างระมัดระวังขณะพูด “ช่างใส่ใจ”หลี่เฉินพาจ้าวหรุ่ยเดินเล่นในสวนดอกไม้ และพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “อีกไม่กี่วัน เทศกาลตรุษจีนก็จะจบลงแล้ว หากพูดกันตามหลักแล้ว วันนี้เป็นวันรวมญาติ เวลานั้นข้าจะส่งเจ้าไปที่บ้านพ่อแม่ของเจ้า ให้เจ้าอยู่กับพวกเขาสักปีเถอะ”จ้าวหรุ่ยได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง ก่อนจะกัดริมฝีปากและกล่าวเสียงเบาว่า “หม่อมฉันเป็นคนของฝ่าบาทแล้ว ปีใหม่ ก็ควรอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 278
เมื่อจ้าวรุ่ยพูดเช่นนี้ หลี่เฉินก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินไปกับหิมะและดอกบ๊วย ล้อเล่นน่า ดอกบ๊วยชนิดไหนจะสวยเท่าดอกเดซี่ล่ะ?หลี่เฉินจูงจ้าวหรุ่ยไปที่ห้องบรรทมอย่างกระปรี้กระเปร่า ถึงแม้ว่าจะยังไม่มืด แต่เวลานี้ก็ไม่มีใครกล้ารบกวนการพักผ่อนของพวกเขา นางกำนัลแต่ละคนต่างก็มีไหวพริบและไม่ได้ติดตามพวกเขาไป หรือจะให้ตามไปดูองค์รัชทายาทรังแกนางสนมล่ะขณะเดียวกัน ภายในตำหนักเฟิ่งสี่ นางกำนัลและขันทีทุกคนต่างก็ถูกไล่ออกไป เหล่าทหารองค์รักษ์ยืนถือดาบไว้ในมือ และปฏิบัติตามคำสั่งของฮองเฮา หากมีผู้ใดบุกรุกโดยไม่ได้รับคำสั่ง ให้สังหารอย่างไร้ปรานี ภายในตำหนัก หลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งมาถึงก็คุกเข่าตรงหน้าจ้าวชิงหลาน “ลูกขอบพระทัยเสด็จแม่”เมื่อกลับมาจากตำหนักบูรพา จ้าวชิงหลานก็รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ก็ยังฝืนทนเรียกหลี่อิ๋นหู่ให้เข้าเฝ้าด้วยหลายสิ่งหลายอย่างและคำพูดมากมาย มันไม่สะดวกที่บิดาของนางจะออกหน้าทำ ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเป็นคนกลางเท่านั้นจ้าวชิงหลานจิบชาไปสองอึกก่อนจะวางลงข้างๆ แล้วกล่าวอย่างช้าๆ ว่า “อย่าเพิ่งรีบขอบคุณข้า มันสำเร็จแค่ครึ่งเดียว”“ถึงแม้ว่าองค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 279
“ในทางตรงกันข้าม หากเจ้าถูกปล่อยออกไปในดินแดนศักดินาจริงๆ เจ้าจะเป็นอ๋องข้าราชบริพารอย่างแท้จริง” “มันเป็นเรื่องยากที่อ๋องข้าราชบริพารอยากจะพบจักรพรรดิ แต่จวิ้นอ๋องที่ไร้อำนาจกลับสามารถทำได้ง่ายกว่า”“อ๋องข้าราชบริพารของต้าฉินในตอนนี้ ล้วนเป็นเสด็จอาของเจ้ากับองค์รัชทายาท พวกเขามีความทะเยอทะยานมานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอำนาจทางการเงิน อำนาจทางทหาร และอำนาจทางการเมือง พวกเขาก็ได้กุมอำนาจทั้งสามด้านอย่างมั่นคง แต่สิ่งที่พวกเขาขาดไปก็คือความชอบธรรม” “ซึ่งความชอบธรรมนี้ในตอนนี้เป็นขององค์รัชทายาท แต่ถ้าองค์รัชทายาทล้มลงในอนาคต มันก็จะเป็นของเจ้าเช่นกัน หากเจ้าไปที่อื่นเพื่อเป็นอ๋องข้าราชบริพาร เจ้าก็จะเริ่มสูญเสียความชอบธรรมนี้ไป ถึงตอนนั้นเจ้าจะทำอะไรเพื่อแข่งขันกับเสด็จอาที่แข็งแกร่งและทะเยอทะยาน?”หลังจากที่จ้าวชิงหลานพูดจบ หลี่อิ๋นหู่ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ เขาโค้งคำนับอย่างซาบซึ้งและพูดว่า “สิ่งที่เสด็จแม่พูดนั้นเป็นความจริง ลูกรู้แจ้งแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต่อจากนี้ ลูกจะทำตามคำสั่งของเสด็จแม่ และไม่คิดเป็นอย่างอื่น”จ้าวชิงหลานมองหลี่อิ๋นหู่อย่างลึกซึ้ง และกล่าวอย่างช้าๆ ว่า “เป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 280
กระดูก เศษเนื้อและขนนกต่างถูกขยำเป็นลูกบอล หยดเลือดไหลซึมออกมาจากหว่างนิ้วของหลี่อิ๋นหู่ เศษกระดูกแหลมคมเจาะฝ่ามือของหลี่อิ๋นหู่ ดังนั้น เลือดที่หยดลงมาในขณะนี้ จึงไม่รู้ว่าเป็นของนกแก้วหรือของเขาเองกันแน่ แต่การแสดงออกของหลี่อิ๋นหู่กลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ราวกับว่าทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับร่างกายของเขาหลังจากโยนนกแก้วที่ตายแล้วทิ้งไป หลี่อิ๋นหู่ก็กดกลไกบางอย่าง จากนั้นชั้นวางหนังสือในห้องหนังสือก็สั่นสะเทือนขึ้นมา เผยให้เห็นห้องลับหนึ่งห้อง เมื่อเข้าไปในห้องลับ ไฟหลายดวงก็สว่างขึ้นโดยอัตโนมัติภายในห้องลับอันมืดมิดในห้องเล็กๆ แห่งนี้ มีลายเส้นที่วาดไว้อย่างแน่นหนามากมาย และบรรยากาศอันน่าขนลุกนี้ แค่มองก็ทำให้ขนหัวลุกแล้ว ภายในห้องลับ มีคนชุดดำมากมายกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่เมื่อเห็นหลี่อิ๋นหู่เดินเข้ามา ชายชุดดำคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน และถอดโม่งออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความชรา ชายชุดดำผู้นี้โค้งคำนับให้หลี่อิ๋นหู่ด้วยความเคารพ“คารวะองค์ชาย” หลี่อิ๋นหู่กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “เร็วๆ นี้ จะมีพระราชโองการแต่งตั้งข้าให้เป็นจ้าวอ๋อง” ประกายตาอันค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 281
การต่อสู้ทางการเมืองเดิมทีก็โหดร้ายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แล้วนับประสาอะไรกับลัทธิที่ชั่วร้ายอย่างสำนักบัวขาวที่สามารถสั่นคลอนรากฐานของประเทศ หลี่เฉินจะแสดงความเมตตาต่อพวกมันได้อย่างไร? “แล้วสถานการณ์ทางมณฑลซีซานเป็นอย่างไรบ้าง?” หลี่เฉินถาม ซานเป่าตอบ “ค่อนข้างโกลาหล”สองคำนี้ทำให้หลี่เฉินอดย่นคิ้วไม่ได้ สองคำนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากรายงานที่จ้าวเหอซานและโจวผิงอันส่งถึงเขาไม่รอให้หลี่เฉินได้เปิดปากถาม ซานเป่าก็กล่าวต่อไปว่า “หลังจากที่ใต้เท้าจ้าวเหอซานไปถึงมณฑลซีซาน เขาก็เรียกขุนนางจากทุกมลรัฐ จังหวัด และอำเภอทั่วทั้งมณฑลซีซานมาหารือในทันที แต่อย่างไรก็ตาม ขุนนางส่วนใหญ่ที่ได้รับการแจ้งข่าวกลับไม่มา”“ใต้เท้าจ้าวเหอซานผู้นี้ก็ร้ายกาจมากเช่นกัน เมื่อพวกเขาไม่มา ใต้เท้าจ้าวเหอซานก็ลงตรวจสอบพื้นที่ภายใต้เขตการปกครองของพวกเขาทีละคน เมื่อไปยังสถานที่ใด เขาก็จะตัดศีรษะขุนนางกลุ่มหนึ่ง” “ดังนั้น ความคิดเห็นของชาวมณฑลซีซานในปัจจุบันที่มีต่อใต้เท้าจ้าวเหอซานจึงแบ่งออกเป็นสองฝั่ง”“ชาวบ้านทั่วไปล้วนบอกว่าใต้เท้าจ้าวเหอซานเป็นขุนนางที่ทำเพื่อชาวบ้านอย่างแท้จริง แต่ในหมู่ขุนนางกลับบอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 282
“บ่าวจะถ่ายทอดความปรารถนาของฝ่าบาทไปยังโจวผิงอันทันที” ซานเป่าตอบอย่างเร่งรีบเขายกเปลือกตาขึ้นและเหลือบมองไปที่ซานเป่า เขาเพิ่งแย่งอำนาจในมือของอีกฝ่ายเพื่อมอบให้กับเฉินทง แต่ทว่า วิธีควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาคือความสมดุล การทำงานของซานเป่านับว่าตรงตามมาตรฐาน ต้องตีอีกฝ่ายด้วยไม้เท้าแล้วยื่นพุทราหวานให้ มิฉะนั้น อาจทำให้คนเบื้องล่างจิตใจเย็นชาขึ้นมาได้ คิดไปสักพัก หลี่เฉินก็กล่าวว่า “ข้าจำได้ว่าเจ้าเลี้ยงบุตรสาวบุญธรรมไว้นอกวังใช่หรือไม่?” ซานเป่านิ่งอึ้งไปสักพัก แล้วรีบตอบว่า “ทูลฝ่าบาท บ่าวมีบุตรสาวบุญธรรมอยู่คนหนึ่ง ตอนนี้อายุยี่สิบปีพอดี”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “ข้าแค่ถามเฉยๆ ทำไมเจ้าถึงรายงานอายุออกมาล่ะ? หรือต้องการให้ข้ายอมรับนาง?”ซานเป่าตอบกลับอย่างร้อนรนว่า “บ่าวต่ำต้อย มิกล้ามีความคิดกำเริบเสิบสานเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินโบกมือแล้วพูดว่า “ที่ข้าพูดขึ้นมาก็เพราะรู้สึกสนใจ ขันทีคนอื่นๆ รับเลี้ยงบุตรบุญธรรมเพื่อให้เลี้ยงดูตัวเองยามแก่เฒ่า ซึ่งส่วนใหญ่มักจะไปรับมาจากคนรู้จักหรือรับเลี้ยงลูกชายบุญธรรม แต่เจ้ากลับดีกว่านั้น ไปหาลูกสาวบุญธรรมมาเลี้ยงดู”ซานเป่าอมยิ้มและพูดว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 283
คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ทั้งสองได้ตรวจสอบและคิดว่ามีประโยชน์ ตราบใดที่หลี่เฉินพยักหน้า ก็สามารถใช้งานได้ในทันที เพียงแต่นิสัยของคนเหล่านี้มีทั้งดีและชั่วปะปนกันหลี่เฉินจึงทำได้เพียงหาคนที่สูงที่สุดในบรรดาคนแคระอย่างไม่เต็มใจ และพบคนสองคนที่ดูเหมือนจะเชื่อถือได้ ดังนั้นเขาจึงใช้พวกเขาไปก่อน “เวลานี้อำนาจของกรมยุทธนาการดูเหมือนจะว่างเปล่า แต่ในความเป็นจริง มันได้เปิดโอกาสให้สำนักราชเลขา เสนาบดีกรมยุทธนาการคนใหม่ในปัจจุบันคือ ซั่งกวนเจา สหายคนสนิทของจ้าวเสวียนจี”“คนผู้นี้หยั่งรากลึกในกรมยุทธนาการมาหลายปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสายสัมพันธ์หรือว่าบารมี ล้วนแข็งแกร่งกว่ารองเสนาบดีกรมยุทธนาการฝ่ายซ้ายและขวาที่ข้าย้ายมา บวกกับการสนับสนุนจากสำนักราชเลขา การทำงานของรองเสนาบดีกรมยุทธนาการฝ่ายซ้ายและขวาจึงไม่ง่ายที่จะรับมือ”“ดังนั้นในระหว่างการเลือกคน ข้าจึงระมัดระวังมาก และผู้ที่มีความสามารถไม่เพียงพอก็จะต้องจากไป”“แต่เมื่อเลือกคนได้แล้ว ข้าจะสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่ กรมยุทธนาการนั้นสำคัญมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ประมาทไม่ได้” หลังจากที่หลี่เฉินกำชับสั่งการเสร็จเรียบร้อย ก็ส่งสองคนที่ได้รับเล
Bab terbaru
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 918
เหล่าแม่ทัพทำงานให้ราชสำนักจนสุดกำลัง แต่สุดท้ายกลับถูกใช้เป็นเครื่องมือ ครอบครัวของพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกัน เช่นนี้แล้วใครเล่าจะยอมรับได้?ยิ่งไปกว่านั้น ตำแหน่งแม่ทัพผู้พิทักษ์ด่านเย่ว์หยานั้นมีหน้าที่และอำนาจสำคัญยิ่ง หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไป และตกไปอยู่ในมือของผู้ที่มีเจตนาร้าย ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือปั่นป่วนเบื้องหลัง ย่อมอาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงดังนั้น เรื่องนี้จึงถูกจัดเป็นหนึ่งในความลับที่สำคัญที่สุดของจักรวรรดิต้าฉิน ซึ่งมีเหตุผลอันสมควรทว่า ความลับเช่นนี้ ไฉนต้าสิงฮ่องเต้จึงบอกกับซูเจิ้นถิงไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน?พระองค์ทรงคาดการณ์แล้วว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน หรือว่าตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน พระองค์ก็ได้ล่วงรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างของจ้าวเสวียนจีแล้ว?ข่าวที่มาถึงอย่างกะทันหัน ทำให้ความคิดของหลี่เฉินสับสนในทันทีเขารู้สึกอย่างประหลาด ตั้งแต่ตนเองรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ ปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ล้วนดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การเตรียมการของเสด็จพ่อผู้ที่นอนอ่อนแรงอยู่บนพระแท่นบรรทมอำนาจของหน่วยบูรพา พันธไมตรีทางการเมืองของตระกูลซู แม้กระทั่งความลับท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 917
คำพูดของซูเจิ้นถิงทำให้หลี่เฉินรู้สึกเบาใจขึ้นไม่น้อยไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือสถานะของซูเจิ้นถิง หากเขาสามารถยืนยันได้อย่างมั่นใจว่าด่านเย่ว์หยาจะไม่ก่อกบฏ เช่นนั้น เรื่องนี้ก็มีความน่าเชื่อถืออยู่มากหลี่เฉินขบคิดเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "แม่ทัพซู ด่านเย่ว์หยาไม่อาจเกิดเรื่องได้ และยิ่งไปกว่านั้นต้องไม่ให้กองทัพเหลียวบุกเข้ามาได้"ซูเจิ้นถิงยิ้มขื่น กล่าวว่า "หลักการคือเช่นนั้น แต่ด่านเย่ว์หยาเป็นระบบปิดมาโดยตลอด อย่าว่าแต่ราชสำนักเลย แม้แต่หนิงอ๋องที่พยายามทุกวิถีทางมาตลอดหลายปีเพื่อเจาะเข้าไปในด่านเย่ว์หยาก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ หากจ้าวเสวียนจีได้วางหมากเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เราอยากจะพลิกสถานการณ์ให้ได้ในเวลาอันสั้นก็เป็นเรื่องยากเยี่ยงขึ้นสวรรค์""ภายในด่านเย่ว์หยา มีทหารพร้อมรบหกหมื่นนาย ทั้งหมดล้วนเป็นทหารผ่านศึกและทหารชั้นยอด นอกจากนี้ยังมีทหารสำรองอีกไม่น้อยกว่าสิบหมื่นคน พวกเขาทำงานปกติในยามสงบ แต่ก็ฝึกซ้อมอยู่เสมอ หากแนวป้องกันของด่านเย่ว์หยาตกอยู่ในภาวะวิกฤติ คนเหล่านี้สามารถสวมเกราะ หยิบอาวุธ และเข้าร่วมรบได้ในทันที""นอกจากนี้ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับแนวป้องกันด่านเย่ว์หยา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 916
คำกล่าวของสวีฉังชิงในตอนนี้ ทำให้สวีจวินโหลวรู้แจ้งประหนึ่งเปิดประตูสู่ปัญญาเขารู้สึกราวกับตนได้เปิดมุมมองใหม่ในการทำงาน อีกทั้งยังได้เปิดประตูสู่หัวใจของผู้คน"ท่านลุง หลานได้รับคำสอนแล้ว"สวีจวินโหลวถอยหลังหนึ่งก้าว ค้อมกายคารวะ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ก่อนหน้านี้ หลานเคยคิดว่าตนสอบผ่านเป็นทั่นฮวาในการสอบจอหงวน จึงมักมีความเย่อหยิ่งอยู่บ้าง และไม่ค่อยเห็นค่าของเหล่าขันทีและข้ารับใช้ในตำหนักบูรพา""แต่บัดนี้ หลานเข้าใจแล้ว ไม่ว่าผู้นั้นจะมีฐานะหรือที่มาสูงต่ำเพียงใด หากสามารถเป็นประโยชน์ต่อตนเอง ก็ควรใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด เพียงเช่นนี้ การทำงานจึงจะราบรื่น และสามารถบรรลุเป้าหมายได้ง่ายขึ้น ความเย่อหยิ่งของบัณฑิต แท้จริงแล้วไร้ซึ่งประโยชน์โดยสิ้นเชิง"เมื่อเห็นว่าสวีจวินโหลวเข้าใจในสิ่งที่ตนต้องการสื่อ สวีฉังชิงก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักเขาตบไหล่ของสวีจวินโหลวอย่างหนักแน่น พร้อมกล่าวว่า "ไปเถิด วันนี้ลุงหลานเราดื่มกันให้เต็มที่สักหน่อย!"ณ พระที่นั่งสีเจิ้ง หลี่เฉินกำลังจิบชาร่วมกับซูเจิ้นถิง"องค์รัชทายาททรงวางแผนอย่างรอบคอบ คิดว่าใต้เท้าสวีคงเข้าใจได้" ซูเจิ้นถิงรับฟังเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 915
เมื่อขันทีจากไป สีหน้าหม่นหมองของสวีฉังชิง ก็จางหายไปโดยสิ้นเชิง ในใจของเขาตอนนี้มีเพียง ความรู้สึกขอบคุณและความตื่นเต้นเขารู้สึกขอบคุณองค์รัชทายาทที่ทรงพระเมตตา และรู้สึกตื่นเต้นที่ตระกูลสวีกำลังมีโอกาสรุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้งการได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางขั้นห้า ถือเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าองค์รัชทายาทยังให้ความสำคัญกับตระกูลของเขาเมื่อนึกถึงอนาคตที่อาจมีกลุ่มขุนนางที่นำโดยตระกูลสวีเกิดขึ้นในราชสำนัก สวีฉังชิงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งร่างเขาโบกมืออย่างตื่นเต้นและกล่าวเสียงดัง “พวกเจ้าทุกคน! วันนี้เบี้ยเลี้ยงของพวกเจ้าจะเพิ่มขึ้นอีกสองเดือน! และให้โรงครัวเตรียมอาหารอย่างดี ทุกคนในจวนสามารถกินดื่มได้เต็มที่!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ข้ารับใช้ในจวนต่างส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจสวีฉังชิงหัวเราะเสียงดัง แต่เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็น สวีจวินโหลวทำท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ลังเล“เป็นอะไรไป?” สวีฉังชิงเอ่ยถามสวีจวินโหลวอึกอักไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “ท่านลุง...ขันทีที่มาส่งพระราชโองการนั้น ในตำหนักบูรพายังมีตำแหน่งต่ำกว่าข้าเสียอีก ถือว่าเป็นคนใต้บังคับบัญชาข้า ข้าควรจะปฏิบัติต่อเขาอย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 914
ราชโองการหนึ่งฉบับ เนื้อหาไม่ยาวนักแต่ในคำไม่กี่ประโยคนั้น กลับเป็นสัญลักษณ์ของ พระมหากรุณาธิคุณและความไว้วางพระทัยอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลสวีในราชวงศ์นี้ภรรยาขุนนางชั้นห้า ได้รับการแต่งตั้งเพียงน้อยนิด ต้าสิงฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้เฉพาะเชื้อพระวงศ์และขุนนางใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นในช่วงแรกที่ขึ้นครองราชย์ จากนั้นก็ไม่มีการแต่งตั้งอีกเลยแต่ภายใต้การปกครองขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน มารดาของจ้าวหรุ่ยเป็นคนแรก นางหลิวแห่งตระกูลสวีเป็นคนที่สองนี่เป็นสัญญาณว่า สถานะของสองลุงหลานแห่งตระกูลสวีในตำหนักบูรพานั้นมั่นคงอย่างยิ่งสวีฉังชิงถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความตื้นตันต่างจากสวีจวินโหลวที่ยังเยาว์วัย คิดเพียงแต่ความปลาบปลื้ม เขากลับคิดไปไกลกว่านั้นเขาตระหนักได้ทันทีว่า นี่คือรางวัลและการปลอบโยนจากองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทกำลังบอกเขาผ่านสวีจวินโหลวว่า ตำหนักบูรพายังคงไว้วางใจเขา ความพยายามของเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา องค์รัชทายาทล้วนมองเห็นด้วยความซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง เขาคุกเข่ากราบลงกับพื้น ศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "กระหม่อม ขอบพระทัยในพระมห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 913
สวีจวินโหลวยังเยาว์วัย เมื่อถูกความปลื้มปิติเข้าครอบงำ จึงไม่ได้คิดว่าเหตุใดตนเพียงแค่ได้อันดับสามของการสอบคัดเลือก กลับสามารถทำให้ป้าของตนได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางชั้นห้าได้ ในขณะที่ฟู่หมิ่นชิงและโจวเฉิงหลง ซึ่งมีอันดับสูงกว่ากลับไม่ได้เป็นเพียงเพราะหลี่เฉินกล่าวว่า ต้องการใช้รางวัลนี้กระตุ้นให้ผู้อื่นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือ หากเป็นเช่นนั้น ก็ดูง่ายดายและลวกเกินไป"กระหม่อม ขอขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์รัชทายาท"เมื่อเห็นสวีจวินโหลวเต็มไปด้วยความปีติ หลี่เฉินก็แย้มยิ้ม กล่าวขึ้นว่า "ฎีกาจะถูกร่างขึ้นในภายหลัง หลังจากที่เจ้าเลิกงานแล้ว จะมีขันทีไปประกาศราชโองการพร้อมกับเจ้า""ขอบพระทัยองค์รัชทายาท"สวีจวินโหลวขอบพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลาจากพระที่นั่งสีเจิ้งในยุคโบราณ เวลาทำงานของขุนนางก็ถูกกำหนดไว้เช่นกันไม่ต่างจากยุคปัจจุบันนัก โดยจะเริ่มงานในยามเหม่า หรือประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าเตี้ยนเหม่าส่วนเวลาเลิกงานโดยทั่วไปคือ ยามเซิน หรือประมาณสี่โมงเย็นทำงานเรียกว่าเตี้ยนเหม่า เลิกงานจะเรียกว่าส่านจื๋อ หรือส่านหย่า ซึ่งมีหลากหลายชื่อเรียก แต่ความหมายล้วนคล้ายกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 912
ไม่ต้องกังวล?พูดง่ายนักสวีฉังชิงเผยรอยยิ้มขมขื่นเขาเองก็เคยมีปฏิสัมพันธ์กับกวนจือเหวยไม่น้อยโดยเฉพาะเมื่อซูเจิ้นถิง โจวผิงอัน และคนอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง สวีฉังชิงรู้สึกว่าตำแหน่งของตนในฐานะผู้อาวุโสของตำหนักบูรพาเริ่มสั่นคลอน จึงได้ติดต่อกับกวนจือเหวยมากขึ้นกว่าเดิมแต่ตอนนี้ปรากฏว่ากวนจือเหวยเป็นคนของจ้าวเสวียนจี ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าองค์รัชทายาทจะสงสัยในตัวเขาด้วยหรือไม่?คิดไปคิดมา เขาก็ไม่อาจหาทางออกที่ดีได้หากรีบชี้แจง ก็จะกลายเป็นว่าไม่มีเงินซุกใต้ดิน แต่กลับรีบปิดฝาไว้หากไม่อธิบาย ก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอึดอัดติดอยู่ในใจสุดท้าย สวีฉังชิงได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองทั้งหมดไว้ แล้วกล่าวลาจากไปหลี่เฉินมองแผ่นหลังของสวีฉังชิงแล้วส่ายศีรษะ จากนั้นจึงหันไปพูดกับวั่นเจียวเจียวว่า "ไม่ต้องนวดแล้ว ไปเรียกสวีจวินโหลวมาหาข้า""เพคะ"วั่นเจียวเจียวรับคำอย่างแจ่มใส ก่อนจะถอยออกไปไม่นานนัก สวีจวินโหลวก็รีบร้อนมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง คุกเข่ากล่าวคารวะ"กระหม่อม สวีจวินโหลว ขอคารวะองค์รัชทายาท""อืม"หลี่เฉินพ่นเสียงรับเบาๆ ผ่านทางจมูก ยังคงก้มหน้าจัดการราชกิจพลางก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 911
"ข่าวสารถูกส่งไป จากนั้นทหารใต้บังคับบัญชาก็ดำเนินการต่อ แม้จะเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน และในช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ แม้คำนวณจากวันนี้ย้อนกลับไป ครึ่งเดือนก่อน ก็คือเวลาที่เย่ลู่เสินเสวียนออกเดินทางกลับพอดี ดังนั้นในแง่ของเวลา อย่างไรก็ไม่เพียงพอ""นี่เป็นเพียงปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น ยังมีปัจจัยอื่นๆ เช่น จ้าวเสวียนจีรู้เรื่องล่วงหน้าได้อย่างไร เขาวางแผนหรือจัดเตรียมสิ่งใดไว้ที่ด่านเย่ว์หยา ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่ยังไม่อาจทราบได้ ดังนั้นกระหม่อมเห็นว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้นั้นไม่สูงนัก""กระหม่อมคิดว่า ปัญหาน่าจะมาจากหนิงอ๋องเสียมากกว่า"หลี่เฉินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ กล่าวขึ้นว่า "สิ่งที่เจ้าคิดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง""เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข่าวกรองนี้ ใครเป็นผู้ส่งมา?"สวีฉังชิงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก รู้สึกตกตะลึงไม่น้อยข่าวนี้ส่งมาถึงตำหนักบูรพาแล้ว จะเป็นใครส่งมาได้อีก?ไม่ใช่หน่วยบูรพาหรอกหรือ?"แคว้นจิน"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ กล่าวว่า "ด่านเย่ว์หยาราวกับตายไปแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หนิงอ๋องวางแผนล้มเหลวก็ไม่มีข่าวตอบกลับ ท้ายที่สุดข้าใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 910
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง เมื่อหลี่เฉินทราบว่าสวีฉังชิงขอเข้าเฝ้า ก็อนุญาตให้เข้ามาทันที“กระหม่อมสวีฉังชิง ขอถวายบังคมองค์รัชทายาทพันปี...”“ไม่ต้องมากพิธี”หลี่เฉินนวดขมับเบาๆ แต่ความปวดหัวก็ยังไม่ทุเลา จึงโบกมือให้วั่นเจียวเจียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้ามานวดผ่อนคลายให้ เขาหลับตาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม้เหวินอ๋องจะทำการอันไม่สมควร แต่จัดการเขาเสียก็พอ ขอองค์ชายอย่าได้โกรธจนเสียสุขภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินลืมตาขึ้น มองไปที่สวีฉังชิงพร้อมรอยยิ้ม “พวกเจ้ารู้ข่าวไวดีจริง วันนี้เพิ่งเกิดเรื่องก็ลือกันไปทั่วเมืองแล้ว”“หลานของเจ้าคงบอกเจ้าว่าข้าถูกเหวินอ๋องยั่วจนโกรธมาก แล้วกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีฉังชิงรีบพยายามจะอธิบายเพราะตอนนี้สวีจวินโหลวถือว่าเป็นคนใกล้ชิดในตำหนักบูรพา และในตำแหน่งที่ไวต่อทุกเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันขององค์รัชทายาท การพูดจาไม่ระวังจะทำให้เกิดปัญหาได้ สวีฉังชิงจึงไม่อยากให้หลี่เฉินมีความเห็นไม่ดีต่อหลานของตน“ไม่ต้องอธิบาย”หลี่เฉินขัดคำพูดของสวีฉังชิง “มันเป็นเรื่องธร
