Mag-log inShare
บทที่ 1031
Kaugnay na kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1032
ทั่วทั้งทุ่งหญ้าต่างร่ำลือกันว่า เย่ลู่เสิ่นเสวียน คือของขวัญจากเทพสวรรค์ที่ประทานแก่แคว้นเหลียว เป็นเจ้าเหนือแคว้นเหลียวผู้ถูกลิขิตไว้แล้วแต่กำเนิดตำนานนี้แพร่สะพัดมาหลายสิบปีแล้วเย่ลู่เสิ่นเสวียนเองก็ครองตำแหน่งองค์รัชทายาทมาหลายสิบปีเช่นกันโดยแท้จริงแล้ว ภายในแคว้นเหลียว เย่ลู่เสิ่นเสวียนก็มีบารมีสูงส่ง ผู้คนส่วนใหญ่ต่างสนับสนุนให้เขาขึ้นครองบัลลังก์แต่ปัญหาคือ แคว้นเหลียวหาใช่ต้าฉินไม่แม้แต่ต้าฉินก็ยังเต็มไปด้วยอ๋องแห่งแคว้นที่คอยก่อกวนเขย่าบัลลังก์ ไม่ต้องกล่าวถึงแคว้นเหลียวซึ่งโดยรากเหง้าเป็นการรวมตัวของหลายเผ่าพันธุ์เข้าด้วยกันภายใต้ภาพลักษณ์ของความเป็นเอกภาพในแคว้นเหลียว ที่แท้คือการรวมกลุ่มของชนเผ่าต่างๆ และเหล่าท่านอ๋องที่แยกกันปกครองอย่างชัดเจนยิ่งไปกว่านั้น ราษฎรแคว้นเหลียวล้วนมีนิสัยห้าวหาญ เป็นชาวทุ่งหญ้าที่เคารพพลังแห่งสงครามมากกว่าความรู้ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ หากเย่ลู่เสิ่นเสวียนไร้ซึ่งผลงานในสนามรบ ต่อให้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว ก็ไม่อาจทำให้ผู้คนยอมรับได้สำหรับแคว้นเหลียวแล้ว ผลงานสงครามที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ย่อมต้องมาจากการรุกรานต้าฉินแต่ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1033
เย่ลู่เสิ่นเสวียนสีหน้าไร้อารมณ์ จ้องมองเซียวเทียนหนานตรงๆ แล้วเอ่ยว่า “พูดให้ละเอียด”ตามปกติ หากไม่ใช่เขาเอ่ยปากถามก่อน เย่ลู่เสิ่นเสวียนย่อมไม่อนุญาตให้ผู้ใดในใต้บัญชาของตนแสดงความคิดเห็นด้วยตนเองยิ่งเป็นเรื่องใหญ่ระดับการถอนทัพด้วยแล้ว ยิ่งไม่ควรมีใครบังอาจกล่าวก่อนแม้เซียวเทียนหนานจะเป็นผู้ที่เข้าร่วมทีหลัง ทว่ากฎเช่นนี้ย่อมต้องรู้ดีด้วยเหตุนี้เอง การที่เซียวเทียนหนานเอ่ยความเห็นเช่นนี้ก่อน ย่อมทำให้ในใจของเย่ลู่เสิ่นเสวียนเริ่มมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นความคิดนั้นจะเป็นความพอใจหรือไม่พอใจ ก็ขึ้นอยู่กับว่า “รายละเอียด” ที่เซียวเทียนหนานกำลังจะกล่าวต่อจากนี้ จะสามารถทำให้เขาพึงใจได้หรือไม่เซียวเทียนหนานเองย่อมรู้ดีว่าตนกำลังเดินอยู่บนเส้นด้ายแห่งความเป็นความตาย ทว่าเนื่องด้วยคำสั่งจาก "ผู้แซ่เหอ" แห่งต้าฉิน ผู้ที่ชอบคบหาสมาคมกับผู้คน เขาจึงจำต้องกัดฟันดำเนินต่อไป“องค์รัชทายาท บัดนี้สถานการณ์ภายในวังหลวงก็ไม่ได้สงบสุข ถึงแม้ตำแหน่งขององค์รัชทายาทยังคงมั่นคงอยู่ในยามนี้ แต่กระหม่อมขอกล่าวถ้อยคำที่อาจเป็นการล่วงเกิน หากวันใดฝ่าบาทสละราชบัลลังก์ องค์รัชทายาทอาจขึ้นครองราชย์ไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1034
เซียวเทียนหนานไม่รู้ว่าทำไมต้าฉินถึงคลุ้มคลั่งถึงเพียงนั้น ถึงขนาดต้องการให้เย่ลู่เสิ่นเสวียนพร้อมกองทัพม้าหกแสนนาย ติดแหงกอยู่ที่หน้าด่านเย่ว์หยาทว่าเรื่องนี้กลับไม่อาจขัดขวางเขา ที่กำลังพยายามสุดชีวิตเพื่อทำภารกิจที่ "สหายผู้แซ่เหอ" มอบหมายให้สำเร็จก็จะให้ทำอย่างไรได้เล่า? สิ่งที่ "สหายผู้แซ่เหอ" มอบให้มันมากเกินต้านทานนักเมื่อได้ประสบพบเห็นความเจริญรุ่งเรืองของต้าฉิน ได้ลิ้มรสความอ่อนหวานของหญิงสาวจงหยวน เซียวเทียนหนานก็ไม่อาจมองเหลียวกลับไปยังเบี้ยเลี้ยงเพียงน้อยนิดและเนื้อแพะแห่งแคว้นเหลียวได้อีก หญิงสาวบนทุ่งหญ้า ต่อให้นางแข็งแกร่งเพียงใด แขนแบกม้า อกทุบหินได้ แต่ทั้งเนื้อทั้งกระดูก หากเทียบกับความอ่อนโยนชุ่มชื่นของหญิงสาวชาวจงหยวนแล้ว ก็ยังด้อยกว่าอยู่หลายขุมเมื่อใจคนลิ้มรสความเสื่อมแล้วไซร้ ต่อให้สวรรค์เปิดทาง ก็ยากนักจะหันกลับคืนเซียวเทียนหนานไม่เคยคิดว่าตนทำผิดคนเราหากไม่เห็นแก่ตัว ฟ้าดินก็ย่อมลงทัณฑ์ความจริงแล้ว เซียวเทียนหนานก็มีวาทศิลป์ที่ไม่เลวเลยทีเดียวหลังจากถูกวิเคราะห์แยกแยะอย่างละเอียดจากเขา เย่ลู่เสิ่นเสวียนซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางไม่ถอนทัพอยู่แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1035
“ขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!”“ขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!”“ขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!”เหล่ากบฏนับหมื่นนายเบื้องหลังหลี่อิ๋นหู่ ต่างพร้อมใจกันชูอาวุธและเปล่งเสียงตะโกนชั่วขณะหนึ่ง เสียงนั้นราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง เสียดแทงฟ้าดินเสียงกู่ร้องจากผู้คนนับหมื่นดังกึกก้องจนไม่ใช่เพียง ศาลบูรพกษัตริย์ เท่านั้นที่ได้ยิน แม้แต่ทั้งราชวังหลวง ก็สะท้านสะเทือนไปด้วยเสียงนั้นในวังหลัง ไม่รู้ว่ามีขันที นางกำนัล หรือแม้แต่เหล่าพระสนมกี่คน ที่ต่างพากันสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวการก่อกบฏครั้งนี้ จะชี้ชะตาความเป็นความตายขององค์รัชทายาท หลี่อิ๋นหู่ และจ้าวเสวียนจี และยังกำหนดอนาคตของพวกนางอีกด้วยองค์หญิงน้อยวัยเพียงเจ็ดแปดขวบถูกมารดากอดไว้ในอ้อมแขน เด็กน้อยไม่เข้าใจเรื่องใดมากนัก เงยหน้าถามอย่างไร้เดียงสา “ท่านแม่ เหตุใดพวกเขาจึงต้องให้เสด็จพี่รองสละราชบัลลังก์เพคะ?”ใบหน้าของพระสนมผู้เป็นมารดาซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น นางกอดลูกแน่นขึ้น ตอบเบาๆ ว่า “แม่ก็ไม่รู้”เด็กหญิงเม้มปาก กำหมัดแน่น เอ่ยเสียงขุ่น “เสด็จพี่รองถึงจะดุ แต่ก็ใจดีต่อข้ามาก คราวก่อนที่ไปอ่านหนังสือ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1036
วาจาของจ้าวหรุ่ย ทำให้เหลียงต้งถึงกับหายใจสะดุด เขาฝืนใจกล่าวว่า “แต่บัดนี้ฝ่าบาทยังทรงสลบไม่ฟื้น” ความหมายของเหลียงต้งชัดเจนแล้ว ฮ่องเต้ทรงสลบไสลอยู่ เขาจะมีวิธีใดได้เล่า? หากฮ่องเต้ไม่ได้ทรงสลบ เรื่องก็คงไม่ถึงขั้นนี้ จ้าวหรุ่ยกัดฟันกล่าวว่า “สรรพสิ่งอยู่ที่มนุษย์ เจ้าให้ข้าเข้าไป เผื่อจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นก็เป็นได้?” เหลียงต้งรู้สึกว่าจ้าวหรุ่ยคลุ้มคลั่งไปแล้ว ยามป่วยหนักก็ย่อมควานหาหมอไปทั่ว เขากำลังจะปฏิเสธ จ้าวหรุ่ยกลับก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าว กล่าวเสียงดังว่า “ข้าคือสนมองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา ผู้ใดกล้าขวางข้า!?” กล่าวจบ จ้าวหรุ่ยก็เดินตรงไปยังประตูพระราชวัง เหล่าทหารองครักษ์รอบกายต่างตกตะลึงกับภาพที่เกิดขึ้น หากเป็นผู้อื่น ถูกจับทันทีคงยังนับว่าเบา ต่อให้ถูกประหาร ณ ที่ตรงนั้นก็นับว่าสมควร แต่คนผู้นี้คือสนมขององค์รัชทายาท ไม่มีผู้ใดกล้าลงมือ ดังนั้นทหารทุกนายจึงหันไปมองเหลียงต้ง หน้าผากของเหลียงต้งเต็มไปด้วยเหงื่อ เขามองใบหน้างามของจ้าวหรุ่ยซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและเด็ดเดี่ยว กัดฟันแน่น เหยียบเท้ากล่าวว่า “ปล่อย ปล่อย ปล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1037
“ขอองค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!” หน้าประตูศาลบูรพกษัตริย์เนื่องด้วยประตูยังคงปิดแน่นอยู่นาน กองทัพกบฏยิ่งส่งเสียงเกรียวกราวไม่หยุดหลี่อิ๋นหู่ยืนอยู่หน้าทัพ จ้องประตูตำหนักที่ยังไม่เปิด ใบหน้ายิ้มเย้ยเริ่มบิดเบี้ยวอย่างเหี้ยมเกรียม เขายกมือขึ้น กองทัพกบฏนับหมื่นเบื้องหลังพลันหยุดส่งเสียง แล้วเสียงของหลี่อิ๋นหู่ก็ดังขึ้น “องค์รัชทายาท ข้ารู้ว่าท่านฟังอยู่ แม้จะแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอดก็ไร้ประโยชน์!” “วันนั้นท่านตำหนิข้าที่พระที่นั่งสีเจิ้ง ท่านองอาจยิ่งนัก!” “ท่านตราข้าผิด ณ พระที่นั่งไท่เหอ ท่านสูงส่งเหนือหัวผู้ใด!” “แต่วันนี้ ท่านก็มีวันนี้! หดหัวอยู่ในศาลบูรพกษัตริย์ ทำไม ท่านคิดว่าซ่อนตัวอยู่ แล้วจะหลีกหนีสิ่งเหล่านี้ได้หรือ?” “ท่านหนีไม่พ้นหรอก!” “วันนี้ คือวันชำระบัญชีระหว่างเราสอง!” หน้าศาลบูรพกษัตริย์ ซูผิงเป่ยนำกองทัพมาถึงแทบจะต่อท้ายหลี่อิ๋นหู่ทันที ขณะจัดเตรียมการวางกำลัง ซูผิงเป่ยก็ได้ยินทุกถ้อยคำของหลี่อิ๋นหู่อย่างชัดเจน “บัดซบ!” ลูกชายแม่ทัพผู้เปี่ยมฝีมือโทสะระเบิด หยิบธนูขึ้นคิดจะยิงหลี่อิ๋นหู่ทันที ทว่าถูกรองแม่ทัพคว้าตัวไว้แน่น “ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1038
“หลี่เฉิน!” หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าตนถูกหลี่เฉินผู้นั้นเหยียดหยามด้วยความสุขุมเยือกเย็นเช่นนั้น ถึงกับโกรธเกรี้ยวขึ้นมาโดยพลัน เขาชี้ไปที่หลี่เฉินจากบนหลังม้าขาว ตะโกนด่าทอด้วยความโมโหว่า “สถานการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าจะทำตัวเสแสร้งไปเพื่ออะไรอีก?” “เจ้ากับข้าล้วนเป็นสายเลือดเชื้อพระวงศ์เช่นเดียวกัน ข้าก็มิใช่คนไร้เมตตา หากเจ้ายอมสละตำแหน่งราชบัลลังก์แต่โดยดี ข้ายินดีสาบานต่อหน้าฟ้าดิน ว่าจะไว้ชีวิตเจ้า ให้เจ้าได้เสวยสุขชั่วชีวิต แต่หากเจ้ายังดื้อรั้นดันทุรัง...” “หากข้ายังดื้อรั้นดันทุรังเล่า แล้วจะเป็นอย่างไร?” หลี่เฉินถามเสียงเรียบ เมื่อเทียบกับอารมณ์เดือดดาลของหลี่อิ๋นหู่ น้ำเสียงของหลี่เฉินกลับสงบนิ่งดั่งสายน้ำ ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นหลี่อิ๋นหู่อยู่ในสายตาตั้งแต่แรก และก็เพราะความนิ่งเฉยไม่ไหวติงเช่นนี้ ยิ่งทำให้หลี่อิ๋นหู่แค้นแน่นในอก ยังไม่ทันให้หลี่อิ๋นหู่ตอบโต้ หลี่เฉินก็กล่าวขึ้นอีกว่า “วันนี้เจ้ามาที่นี่เพื่อสิ่งใด?” หลี่อิ๋นหู่ชะงักงันไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าคำถามนี้ไร้สาระสิ้นดี แต่คำพูดถัดมาของหลี่เฉินกลับทำให้สีหน้าของเขาแข็งค้าง “วันนี้เจ้ามา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1039
ก้มศีรษะลงมิได้คำสั้นๆ เพียงสี่คำ กลับเปี่ยมด้วยบารมีอันกร้าวกร่างและแข็งขืน ราวจะทะลักล้นออกมาทั้งหมดหลี่อิ๋นหู่เป็นคนแรกที่สัมผัสได้ถึงความแกร่งกล้าท้าฟ้าท้าดินจากหลี่เฉินผู้นี้เขากัดฟันแน่น ก่อนจะหัวเราะบ้าคลั่ง “ดี! ดี! ดี!”“เป็นเจ้าเองที่ดื้อด้านไม่รู้จักตาย เช่นนั้นข้า...ก็จะสนองให้เจ้าเอง!”กล่าวจบ หลี่อิ๋นหู่ชูมือขึ้นสูงทันใดนั้น พวกพลธนูด้านหลังของเขาก็ยกธนูขึ้นพร้อมกัน ดึงสายจนตึงซูผิงเป่ยซึ่งกำลังเลือดลมสูบฉีดเห็นดังนั้นจึงคำรามขึ้นว่า “คุ้มกันองค์รัชทายาท!”ทันทีที่สิ้นเสียง กลุ่มทหารนับร้อยพุ่งเข้ามาล้อมหลี่เฉินไว้ตรงกลางแถวหน้าหมอบ แถวกลางก้ม แถวหลังยืนตรง ทหารทุกนายยกโล่ในมือขึ้นกำแพงโล่อันใหญ่โตที่สามารถปกป้องหลี่เฉินทั้งร่างได้ ถูกตั้งขึ้นในพริบตาหลี่อิ๋นหู่จ้องมองไปยังหลี่เฉินผ่านช่องว่างระหว่างฝูงชนสายตาทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ ในนัยน์ตาหลี่อิ๋นหู่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและอำมหิต“ปล่อยธนู!”เมื่อคำสั่งนั้นถูกเปล่งออกมา ก็มีแต่เสียง ปึง! ปึง! ปึง! ของสายธนูถูกดึงจนสุดแล้วปล่อยออกลูกธนูนับร้อยนับพันกลายเป็นฝนศร พุ่งข้ามหัวพวกตน โค้งเป็นวิถีพุ่ง
Pinakabagong kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1042
ตั้งแต่คลื่นแมลงปรากฏตัว จากนั้นถูกไฟใหญ่เผาวอดวาย แล้วจึงถึงคราที่กงฮุยอวี่เข้าร่วมฆ่าล้าง ทั้งกระบวนความ แม้เล่าจะดูซับซ้อน ทว่าแท้จริงกลับเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเดียว ความบ้าคลั่งและความตะลึงงันบนใบหน้าหลี่อิ๋นหู่ยังมิทันจางหาย เหล่าผู้เชี่ยวชาญพิษอาคมหลายสิบคนก็ถูกกงฮุยอวี่สังหารสิ้นดั่งเชือดหมู ยืนอยู่ท่ามกลางกองศพที่ระเกะระกะเต็มพื้น กงฮุยอวี่หันกายกลับมา กระบี่คมสามฉื่อในมือหยดเลือดลงเป็นสาย เมื่อรวมกับอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ทั้งร่าง นางผู้นี้ ช่างคู่ควรกับคำว่าไร้เทียมทานในใต้หล้ากงฮุยอวี่เผชิญหน้ากองทัพกบฏ ดวงตาหลุบต่ำ มองไปยังเปลวเพลิงที่ยังลุกไหม้อย่างรุนแรง จากนั้นนางสะบัดแขนเสื้อยาวในฉับพลัน พลังภายในพุ่งทะลัก กระแสแรงกล้าพวยพุ่งขึ้น กงฮุยอวี่แม้มิใช่คู่มือของซานเป่า แต่ด้วยพลังระดับกึ่งเซียนเหยียบแผ่นดิน นางเดินกร่างได้ทั่วหล้าเมื่อนางลงมืออย่างสุดกำลัง มิได้ยั้งมือแม้สักนิด ยิ่งไม่เสียดายพลังภายในเลย ใต้แขนเสื้อขาวดุจหิมะ ลมกรรโชกแรงบังเกิดโดยไร้เหตุอันควร ศพที่อยู่ใกล้รอบกายนางถูกลมพัดจนปลิวกระเด็น แม้แต่ของที่อยู่ห่างออกไป อาวุธ เกราะ ข้าวของบนพื้นก็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1041
ฝ่ายตำหนักบูรพา แต่เดิมก็เสียเปรียบด้านจำนวนอย่างสิ้นเชิง พอซูผิงเป่ยเคลื่อนทัพออกไป สถานการณ์ก็พลันตกอยู่ในภาวะที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม หากไม่ใช่เพราะทหารกลุ่มนี้เป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ เกรงว่าแต่แรกก็ถล่มทลายไปแล้ว ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น วงล้อมป้องกันที่พวกเขาจัดตั้งขึ้นก็ยังคงหดแคบลงเรื่อยๆ หลี่เฉินที่ยืนอยู่หน้าเขตประตูศาลบูรพกษัตริย์ ถึงกับสามารถมองเห็นแนวรบที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเคลื่อนเข้ามาใกล้ตนเองได้อย่างชัดเจน ในขณะที่ซูผิงเป่ยเพิ่งจะออกไป คนชุดดำหลายสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ชายขอบสนามรบทันที ในขณะเดียวกัน ซานเป่าที่เฝ้าอยู่ข้างกายหลี่เฉินก็กล่าวขึ้นว่า “ฝ่าบาท เป็นคนของหมู่บ้านเหมียวลงมือแล้ว” “ดี” หลี่เฉินพยักหน้า ดวงตาเย็นชา ราวกับไม่รู้สึกประหลาดใจแม้แต่น้อย หลังจากที่เขารู้เบื้องหลังของหลี่อิ๋นหู่กับโจวสิงเจี่ย หากยังไม่เตรียมรับมือกับพิษหนอนกู่ ก็สมควรตายแล้ว คนชุดดำหลายสิบคนปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย เริ่มปล่อยพิษหนอนกู่ในทันที เหมือนกับบนเขาจิ่ง แมลงพิษสีดำแน่นขนัดพวยพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง แมลงพิษสีดำเหล่านี้ดุจคลื่นทะเลห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1040
ซูผิงเป่ยขอร้องด้วยเหตุผลอันสมควรยิ่ง ในฐานะที่หลี่เฉินเป็นศูนย์รวม หากพระองค์ยังคงอยู่ในสนามรบเช่นนี้ ไม่เพียงไม่อาจช่วยสถานการณ์ใดๆ ได้ ยังจะต้องแบ่งกำลังคุ้มกัน จนทำให้ฝ่ายตนซึ่งเสียเปรียบอยู่แล้วตกที่นั่งลำบากยิ่งขึ้น ทว่า หลี่เฉินกลับส่ายหน้าช้าๆ ปฏิเสธคำเสนอของซูผิงเป่ย “ข้าเข้าไปไม่ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูผิงเป่ยก็ตระหนกทันที แต่ยังไม่ทันกล่าวสิ่งใด หลี่เฉินก็พูดต่อ “หลี่อิ๋นหู่ยังไม่หมดใจคิดจะล้มข้า ข้าอยู่ที่ใด เขาย่อมจ้องจะโจมตีที่นั่น และภายในตำหนักบรรพกษัตริย์ ยังมีฮองเฮา และพระชายาองค์รัชทายาท” คำกล่าวนั้นทำให้ซูผิงเป่ยดั่งถูกสายฟ้าฟาด พระองค์ทำเช่นนี้ ก็เพื่อปกป้องฮองเฮากับพระชายาองค์รัชทายาทที่อยู่ในตำหนักบรรพกษัตริย์นั่นเอง แต่ในแนวรบเบื้องหน้า ด้วยจำนวนพลที่ต่างกันมาก ทหารใต้บังคับบัญชาของซูผิงเป่ยบาดเจ็บล้มตายมหาศาล ความได้เปรียบในสนามรบเริ่มเทไปทางฝ่ายกบฏ ซูผิงเป่ยมองเห็นสถานการณ์ กัดฟันกล่าวว่า “แต่ฝ่าบาท กระหม่อมและทหารที่มีอยู่ไม่อาจต้านทานได้นานนัก ขอพระองค์อนุญาตให้กระหม่อมไปเรียกกำลังเสริม!” “เรียกกำลัง? เจ้าจะไปเรียกจากที่ใด?”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1039
ก้มศีรษะลงมิได้คำสั้นๆ เพียงสี่คำ กลับเปี่ยมด้วยบารมีอันกร้าวกร่างและแข็งขืน ราวจะทะลักล้นออกมาทั้งหมดหลี่อิ๋นหู่เป็นคนแรกที่สัมผัสได้ถึงความแกร่งกล้าท้าฟ้าท้าดินจากหลี่เฉินผู้นี้เขากัดฟันแน่น ก่อนจะหัวเราะบ้าคลั่ง “ดี! ดี! ดี!”“เป็นเจ้าเองที่ดื้อด้านไม่รู้จักตาย เช่นนั้นข้า...ก็จะสนองให้เจ้าเอง!”กล่าวจบ หลี่อิ๋นหู่ชูมือขึ้นสูงทันใดนั้น พวกพลธนูด้านหลังของเขาก็ยกธนูขึ้นพร้อมกัน ดึงสายจนตึงซูผิงเป่ยซึ่งกำลังเลือดลมสูบฉีดเห็นดังนั้นจึงคำรามขึ้นว่า “คุ้มกันองค์รัชทายาท!”ทันทีที่สิ้นเสียง กลุ่มทหารนับร้อยพุ่งเข้ามาล้อมหลี่เฉินไว้ตรงกลางแถวหน้าหมอบ แถวกลางก้ม แถวหลังยืนตรง ทหารทุกนายยกโล่ในมือขึ้นกำแพงโล่อันใหญ่โตที่สามารถปกป้องหลี่เฉินทั้งร่างได้ ถูกตั้งขึ้นในพริบตาหลี่อิ๋นหู่จ้องมองไปยังหลี่เฉินผ่านช่องว่างระหว่างฝูงชนสายตาทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ ในนัยน์ตาหลี่อิ๋นหู่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและอำมหิต“ปล่อยธนู!”เมื่อคำสั่งนั้นถูกเปล่งออกมา ก็มีแต่เสียง ปึง! ปึง! ปึง! ของสายธนูถูกดึงจนสุดแล้วปล่อยออกลูกธนูนับร้อยนับพันกลายเป็นฝนศร พุ่งข้ามหัวพวกตน โค้งเป็นวิถีพุ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1038
“หลี่เฉิน!” หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าตนถูกหลี่เฉินผู้นั้นเหยียดหยามด้วยความสุขุมเยือกเย็นเช่นนั้น ถึงกับโกรธเกรี้ยวขึ้นมาโดยพลัน เขาชี้ไปที่หลี่เฉินจากบนหลังม้าขาว ตะโกนด่าทอด้วยความโมโหว่า “สถานการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าจะทำตัวเสแสร้งไปเพื่ออะไรอีก?” “เจ้ากับข้าล้วนเป็นสายเลือดเชื้อพระวงศ์เช่นเดียวกัน ข้าก็มิใช่คนไร้เมตตา หากเจ้ายอมสละตำแหน่งราชบัลลังก์แต่โดยดี ข้ายินดีสาบานต่อหน้าฟ้าดิน ว่าจะไว้ชีวิตเจ้า ให้เจ้าได้เสวยสุขชั่วชีวิต แต่หากเจ้ายังดื้อรั้นดันทุรัง...” “หากข้ายังดื้อรั้นดันทุรังเล่า แล้วจะเป็นอย่างไร?” หลี่เฉินถามเสียงเรียบ เมื่อเทียบกับอารมณ์เดือดดาลของหลี่อิ๋นหู่ น้ำเสียงของหลี่เฉินกลับสงบนิ่งดั่งสายน้ำ ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นหลี่อิ๋นหู่อยู่ในสายตาตั้งแต่แรก และก็เพราะความนิ่งเฉยไม่ไหวติงเช่นนี้ ยิ่งทำให้หลี่อิ๋นหู่แค้นแน่นในอก ยังไม่ทันให้หลี่อิ๋นหู่ตอบโต้ หลี่เฉินก็กล่าวขึ้นอีกว่า “วันนี้เจ้ามาที่นี่เพื่อสิ่งใด?” หลี่อิ๋นหู่ชะงักงันไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าคำถามนี้ไร้สาระสิ้นดี แต่คำพูดถัดมาของหลี่เฉินกลับทำให้สีหน้าของเขาแข็งค้าง “วันนี้เจ้ามา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1037
“ขอองค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!” หน้าประตูศาลบูรพกษัตริย์เนื่องด้วยประตูยังคงปิดแน่นอยู่นาน กองทัพกบฏยิ่งส่งเสียงเกรียวกราวไม่หยุดหลี่อิ๋นหู่ยืนอยู่หน้าทัพ จ้องประตูตำหนักที่ยังไม่เปิด ใบหน้ายิ้มเย้ยเริ่มบิดเบี้ยวอย่างเหี้ยมเกรียม เขายกมือขึ้น กองทัพกบฏนับหมื่นเบื้องหลังพลันหยุดส่งเสียง แล้วเสียงของหลี่อิ๋นหู่ก็ดังขึ้น “องค์รัชทายาท ข้ารู้ว่าท่านฟังอยู่ แม้จะแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอดก็ไร้ประโยชน์!” “วันนั้นท่านตำหนิข้าที่พระที่นั่งสีเจิ้ง ท่านองอาจยิ่งนัก!” “ท่านตราข้าผิด ณ พระที่นั่งไท่เหอ ท่านสูงส่งเหนือหัวผู้ใด!” “แต่วันนี้ ท่านก็มีวันนี้! หดหัวอยู่ในศาลบูรพกษัตริย์ ทำไม ท่านคิดว่าซ่อนตัวอยู่ แล้วจะหลีกหนีสิ่งเหล่านี้ได้หรือ?” “ท่านหนีไม่พ้นหรอก!” “วันนี้ คือวันชำระบัญชีระหว่างเราสอง!” หน้าศาลบูรพกษัตริย์ ซูผิงเป่ยนำกองทัพมาถึงแทบจะต่อท้ายหลี่อิ๋นหู่ทันที ขณะจัดเตรียมการวางกำลัง ซูผิงเป่ยก็ได้ยินทุกถ้อยคำของหลี่อิ๋นหู่อย่างชัดเจน “บัดซบ!” ลูกชายแม่ทัพผู้เปี่ยมฝีมือโทสะระเบิด หยิบธนูขึ้นคิดจะยิงหลี่อิ๋นหู่ทันที ทว่าถูกรองแม่ทัพคว้าตัวไว้แน่น “ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1036
วาจาของจ้าวหรุ่ย ทำให้เหลียงต้งถึงกับหายใจสะดุด เขาฝืนใจกล่าวว่า “แต่บัดนี้ฝ่าบาทยังทรงสลบไม่ฟื้น” ความหมายของเหลียงต้งชัดเจนแล้ว ฮ่องเต้ทรงสลบไสลอยู่ เขาจะมีวิธีใดได้เล่า? หากฮ่องเต้ไม่ได้ทรงสลบ เรื่องก็คงไม่ถึงขั้นนี้ จ้าวหรุ่ยกัดฟันกล่าวว่า “สรรพสิ่งอยู่ที่มนุษย์ เจ้าให้ข้าเข้าไป เผื่อจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นก็เป็นได้?” เหลียงต้งรู้สึกว่าจ้าวหรุ่ยคลุ้มคลั่งไปแล้ว ยามป่วยหนักก็ย่อมควานหาหมอไปทั่ว เขากำลังจะปฏิเสธ จ้าวหรุ่ยกลับก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าว กล่าวเสียงดังว่า “ข้าคือสนมองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา ผู้ใดกล้าขวางข้า!?” กล่าวจบ จ้าวหรุ่ยก็เดินตรงไปยังประตูพระราชวัง เหล่าทหารองครักษ์รอบกายต่างตกตะลึงกับภาพที่เกิดขึ้น หากเป็นผู้อื่น ถูกจับทันทีคงยังนับว่าเบา ต่อให้ถูกประหาร ณ ที่ตรงนั้นก็นับว่าสมควร แต่คนผู้นี้คือสนมขององค์รัชทายาท ไม่มีผู้ใดกล้าลงมือ ดังนั้นทหารทุกนายจึงหันไปมองเหลียงต้ง หน้าผากของเหลียงต้งเต็มไปด้วยเหงื่อ เขามองใบหน้างามของจ้าวหรุ่ยซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและเด็ดเดี่ยว กัดฟันแน่น เหยียบเท้ากล่าวว่า “ปล่อย ปล่อย ปล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1035
“ขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!”“ขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!”“ขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!”เหล่ากบฏนับหมื่นนายเบื้องหลังหลี่อิ๋นหู่ ต่างพร้อมใจกันชูอาวุธและเปล่งเสียงตะโกนชั่วขณะหนึ่ง เสียงนั้นราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง เสียดแทงฟ้าดินเสียงกู่ร้องจากผู้คนนับหมื่นดังกึกก้องจนไม่ใช่เพียง ศาลบูรพกษัตริย์ เท่านั้นที่ได้ยิน แม้แต่ทั้งราชวังหลวง ก็สะท้านสะเทือนไปด้วยเสียงนั้นในวังหลัง ไม่รู้ว่ามีขันที นางกำนัล หรือแม้แต่เหล่าพระสนมกี่คน ที่ต่างพากันสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวการก่อกบฏครั้งนี้ จะชี้ชะตาความเป็นความตายขององค์รัชทายาท หลี่อิ๋นหู่ และจ้าวเสวียนจี และยังกำหนดอนาคตของพวกนางอีกด้วยองค์หญิงน้อยวัยเพียงเจ็ดแปดขวบถูกมารดากอดไว้ในอ้อมแขน เด็กน้อยไม่เข้าใจเรื่องใดมากนัก เงยหน้าถามอย่างไร้เดียงสา “ท่านแม่ เหตุใดพวกเขาจึงต้องให้เสด็จพี่รองสละราชบัลลังก์เพคะ?”ใบหน้าของพระสนมผู้เป็นมารดาซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น นางกอดลูกแน่นขึ้น ตอบเบาๆ ว่า “แม่ก็ไม่รู้”เด็กหญิงเม้มปาก กำหมัดแน่น เอ่ยเสียงขุ่น “เสด็จพี่รองถึงจะดุ แต่ก็ใจดีต่อข้ามาก คราวก่อนที่ไปอ่านหนังสือ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1034
เซียวเทียนหนานไม่รู้ว่าทำไมต้าฉินถึงคลุ้มคลั่งถึงเพียงนั้น ถึงขนาดต้องการให้เย่ลู่เสิ่นเสวียนพร้อมกองทัพม้าหกแสนนาย ติดแหงกอยู่ที่หน้าด่านเย่ว์หยาทว่าเรื่องนี้กลับไม่อาจขัดขวางเขา ที่กำลังพยายามสุดชีวิตเพื่อทำภารกิจที่ "สหายผู้แซ่เหอ" มอบหมายให้สำเร็จก็จะให้ทำอย่างไรได้เล่า? สิ่งที่ "สหายผู้แซ่เหอ" มอบให้มันมากเกินต้านทานนักเมื่อได้ประสบพบเห็นความเจริญรุ่งเรืองของต้าฉิน ได้ลิ้มรสความอ่อนหวานของหญิงสาวจงหยวน เซียวเทียนหนานก็ไม่อาจมองเหลียวกลับไปยังเบี้ยเลี้ยงเพียงน้อยนิดและเนื้อแพะแห่งแคว้นเหลียวได้อีก หญิงสาวบนทุ่งหญ้า ต่อให้นางแข็งแกร่งเพียงใด แขนแบกม้า อกทุบหินได้ แต่ทั้งเนื้อทั้งกระดูก หากเทียบกับความอ่อนโยนชุ่มชื่นของหญิงสาวชาวจงหยวนแล้ว ก็ยังด้อยกว่าอยู่หลายขุมเมื่อใจคนลิ้มรสความเสื่อมแล้วไซร้ ต่อให้สวรรค์เปิดทาง ก็ยากนักจะหันกลับคืนเซียวเทียนหนานไม่เคยคิดว่าตนทำผิดคนเราหากไม่เห็นแก่ตัว ฟ้าดินก็ย่อมลงทัณฑ์ความจริงแล้ว เซียวเทียนหนานก็มีวาทศิลป์ที่ไม่เลวเลยทีเดียวหลังจากถูกวิเคราะห์แยกแยะอย่างละเอียดจากเขา เย่ลู่เสิ่นเสวียนซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางไม่ถอนทัพอยู่แล้ว
