50

“อิน อิน” ปัณณธรตระกองกอดร่างเล็กของภรรยา แก้เชือกที่พันธนาการมือและเท้าเล็กไว้ รอยแดงช้ำจากการเสียดสีของเชือกแข็งๆทำให้เขาโกรธแค้นขึ้นไปอีก มือหนาลูบใบหน้านวลปัดเส้นผมที่ปกใบหน้าหญิงสาวออกอย่างเบามือ

“พาคุณอินไปโรงพยาบาลเถอะครับคุณปัณ” ปัณณธรพยักหน้ารับอุ้มร่างภรรยาออกจากห้อง สีหน้าแววตาเป็นห่วงคนในอ้อมแขนยิ่งนัก ถ้าอินนัดดาเป็นอะไรไปเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย

“อิน อินฟื้นแล้ว” เปลือกตาของอินนัดดาค่อยๆลืมขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าของสามี ปัณณธรมองมาที่เธอด้วยความดีใจ หญิงสาวร้องไห้โฮออกมาทันทีเมื่อเห็นเขาอยู่ใกล้ๆ วงแขนแกร่งโอบกอดคนที่ลุกขึ้นนั่งแล้วโอบร่างหนาของตัวเองไว้แน่น

“พี่ปัณ หนูกลัว หนูกลัวฮือๆๆ” ปัณณธรกอดร่างบางไว้แน่น ให้เธอร้องไห้อยู่กับอกตัวเอง น้ำอุ่นๆซึมผ่านเสื้อเชิ้ตเนื้อดีจนแผ่นอกเขาสัมผัสถึงความอุ่นของหยาดน้ำตาได้

“ไม่เป็นไรนะคนดี ไม่เป็นไร พี่อยู่กับอินตรงนี้”

“ลูก...ลูกของเรา เขาไม่เป็นไรใช่ไหมคะพี่ปัณ ฮึกๆๆ” อินนัดดาสะอื้นหนักกว่าเดิม เมื่อถามถึงลูกที่ก่อเกิดอยู่ในร่างกายของตน นัยน์ตาฉ่ำน้ำแหงนเงยมองหน้าสามี ก