เสียงพิธีก่อนเอ่ยทักทายบรรดาแฟนคลับและนักข่าวที่รอเก็บภาพบรรยากาศภายในงานอันดารันเป่าปากเรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนจะเดินขึ้นไปยังบนเวทีเขาไม่ลืมยกมือไหว้พิธีกรรวมไปถึงบรรดาแฟนคลับที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าเวทีอย่างล้นหลามเอาจริงๆส่วนใหญ่เป็นมัมหมีของศราวุธพออีกฝ่ายเก้าท้าวขึ้นมาบนเวทีเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มแถมเจ้าตัวยังทำทีเป็นยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปากให้เงียบชู่! เออหากมองอย่างไม่มีอคติศราวุธก็หล่อเหลาจริงๆแถมยังขี้เล่นเป็นกันเองกับแฟนคลับสุดๆก่อนพิธีกรจะเอ่ยสัมภาษณ์แบบเอ็กซ์คลูซีฟตัวต่อตัว “เป็นไงบ้างครับเอ้…แต่ว่าฉายาในโลกออนไลน์ของคุณคือโอเมก้าอันดับหนึ่งใช่ไหมครับเพราะรู้มาก่อนหรือเปล่าครับถึงได้ใช้ชื่อนี้”อันดารันยิ้มก่อนจะตอบ “พอดีเป็นความชอบส่วนตัวนะครับอีกทั้งนวนิยายแนวนี้กำลังเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายบนโลกอินเทอร์เน็ตอยู่ด้วย”“แต่เหมาะกับคุณมากจริงไหมเอ่ย” พิธีก่อนจ่อไมค์ไปยังหน้าเวทีคอยเอนเตอร์เทนแฟนคลับที่อยู่ข้างล่างด้วย “จริงงงงงงง” แฟนๆช่วยกันเปล่งเสียงคอนเฟิร์มอันดารันค้อมหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขอบคุณ“ว่าแต่บทนี้เป็นการพลิกบทบาทแฟนตาซีบทแรกของคุณหรือเปล่าครับคุณศราวุธการทำ
“โธ่เว้ย!” เมื่ออยู่ภายในรถตู้ศราวุธทิ้งตัวลงกับเบาะอย่างแรง ก่อนจะกดปิดเครื่องเมื่อเห็นเบอร์โทรอีกฝ่าย “นี่ก็โง่จริง กลายเป็นสร้างซีนให้ไอ้หมอนั่นไปซะได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ มึงพลาดเมื่อไหร่กูจะกระชากมึงลงมาเอง” ตอนนี้ศราวุธเองก็ทำอะไรมากไม่ได้ งานคู่ที่มีเข้ามาทำให้เขาไม่สามารถสร้างข่าวอะไรปั่นป่วนแก่อีกฝ่ายได้ เพราะตัวเองก็โดนหางเลขไปด้วย เป็นช่วงที่น้ำขึ้นให้รีบตัก แถมยังมีแฟนคลับจับจิ้นอีก “แม่งมากับดวงจริง ๆ” ชลดาที่นั่งจดอยู่ในไอแพดเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยเตือน “วันพรุ่งนี้มีงานที่ไอคอนบ่าย 3 โมง ไม่เลทนะวุธ งานนี้แค่ชั่วโมงเดียว 2 ทุ่มมีงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ที่เดอะมอลล์ เดี๋ยวพี่จะจัดรถไปรับ”“อือ”“ช่วงนี้ก็งดปาร์ตี้พวกนั้นอะไรไปก่อนเพราะงานรัดตัวอีกอย่างช่วงนี้วุธกำลังอยู่ในกระแสเข้าใจไหมวุธ”“แล้วผมจะทำอะไรได้” “แล้วมีงานอะไรที่ไม่อยากทำหรือเปล่าพี่ลิสต์มาให้เราเลือก” ศราวุธบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วแต่พี่แล้วกันช่วงนี้ผมเซ็งๆพอดี” “งั้นพี่รับหมดเลยนะ” ชลดาเอ่ยอย่างยินดี แต่อย่างน้อยชลดาก็ยังหนักใจ งานพวกนี้เวลาไม่มาก แต่อย่างละคร ซีรีส์นี่ถ่ายทำกั
ช่วงนี้อันดารันโหมงานจนแทบไม่พักจริง ๆ อย่างที่ผู้จัดการส่วนตัวแซวเอาไว้ไม่ผิด มีหลายอย่างมากมายในชีวิตที่ต้องใช้เงินโดยเฉพาะปัจจัยสี่ เขามีแพลนเอาไว้ในหัวเต็มไปหมด แล้วอีกอย่างเพราะตัวเองหาเงินได้ด้วยตัวเอง แถมยังหาได้มาก และเก็บเร็วกว่าอีกคนเป็นไหน ๆ เขารู้ดีว่ายังไงผู้ชายคนนี้จะต้องทำให้เขาสบายแน่ ๆ ในวันหนึ่ง แต่วันนั้นที่ว่าไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่นี่สิ… แถมเจ้าหมอนี่ยังลีลา ไม่ยอมบอกอะไรออกมาง่าย ๆ ตอนนี้ทำงานอะไร ที่ไหน อย่างไร ไม่เคยให้เขาได้รับรู้ ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว มีเพียงการนอนหลับเท่านั้นที่เหมือนจะให้สมองได้พักผ่อน ไม่ต้องคอยคิดนั่นนี่จนปวดหัว “อื้อ” อันดารันลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเจียอีเพิ่งอุ้มเขาเข้ามาวางบนเตียง“ทำไมไม่ปลุกฉัน”“เอาน่าผมเห็นคุณนอนหลับสนิทขนาดนั้นเลยไม่อยากปลุกจะอาบน้ำไหม”“อือ” อันดารันร่างกายรุมๆคล้ายเป็นไข้ก่อนจะพลิกตัวลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า “เป็นอะไร”“เหนื่อยอยากแช่น้ำ” เมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของอีกฝ่ายอันดารันก็สะบัดหน้าแรงๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองเขาลืมไปที่ห้องนี้ไม่มีอ่างอาบน้ำร่างกายไม่ได้แช่น้ำอุ่นมานานขนาดไหนแล
“ถ้าวันหนึ่งฉันหายไป”“ชู่!”“แล้วยังไงผมจะตามหาคุณ”“แล้วถ้าฉันไม่กลับมา”“ผมก็จะรอ…รอจนกว่าคุณจะกลับมา” ดวงตากลมโตคล้ายกับมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่ในนั้นสายตาที่มักจะตวัดจิกกัดเขาอยู่บ่อยๆบ้างก็บ่งบอกอารมณ์ในตอนนั้นๆของเจ้าตัวบ้างก็มักจะกลอกตาใส่เขาอย่างเซ็งๆตอนนี้คล้ายกับมีความเปราะบางซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นสายตาที่มองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ความรู้สึกหลากหลายที่ไม่ปริปากพูดออกมาแต่มันสามารถรับรู้ได้ด้วยใจว่ากันว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจนั้นไม่เกินจริงเจียอีเอื้อมมือไปลูบหัวให้อันดารันที่วันนี้เปิดเผยมุมอ่อนแอให้เขาได้เห็นออกมาซึ่งมันไม่ง่ายเลยคนที่เคยวางตัวแข็งกระด้างใบหน้าเฉยชาเคลือบด้วยความเย่อหยิ่งแต่ภายในบอบบางคล้ายกับจะพังทลายได้ทุกเมื่อจะคือคนคนเดียวกัน “คุณไปไหนไม่ได้หรอก”“นายรู้ได้ไง” เจียอีใช้นิ้วถูไถใต้จมูกของตัวเองก่อนจะเอื้อมไปใต้หมอนหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องหนึ่งออกมาด้วยความประหม่า“คุณนี่น้าตอนแรกกะจะเซอร์ไพร้แบบรอผมรวยผมพร้อมมากกว่านี้จะมอบให้คุณช่างเถอะ”เจียอีเปิดกล่องออกอย่างช้าๆก่อนจะเห็นแหวนทองคำขาวประดับเพชรสามเม็ดเรียงต่อกันส่องแสงแวววาว “แค่สวมมันไว้คุณก็ไปที่ไหนไ
นี่มันวินาศสันตะโรอะไรที่โอเมก้าสวย เริด เชิด หยิ่งแห่งยุคอย่าง อันดารัน หนึ่งตระการ ได้วาร์ปมาอยู่ในอีกโลก ทั้ง ๆ ที่การขยับตัวจะทำอะไรของเขากำลังเป็นที่จับตามองของสังคม หน้าจอออนไลน์มักจะปรากฏชื่อโอเมก้าเนื้อหอมที่มักจะถูกจับจองพาดหัวฮอตเสิร์ชอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง หรือต้นเหตุของการวิวาท โอเมก้าที่อัลฟ่าทั้งหลายต่างหมายปอง ในโลกวิวัฒนาการและเทคโนโลยีล้ำหน้า อีกทั้งยังมีการจับคู่ของรัฐบาลซึ่งแก้ปัญหาประชากรที่เกิดโรคระบาดเมื่อหลายสิบปีก่อน อันดารันเป็นโอเมก้าคนสวยที่นอกจากความสวยแล้วก็อาจจะมองหาอย่างอื่นไม่ได้…หากไม่มีการจับคู่ของรัฐบาลเพื่อคัดกรองยีนที่สมบูรณ์แบบ อันดารันคิดว่าชีวิตของเขาคงมีความสุขและใช้ชีวิตได้สุดเหวี่ยงมากกว่านี้แต่ชีวิตป๊อปๆในสังคมไฮโซต้องพังเพียงเพราะเขาถูกบังคับให้แต่งงานกับอัลฟ่าที่อายุห่างกันเกือบสิบปีอย่างซานนาห์ชองส์เรื่องอะไรที่จะต้องมีผัวแก่อย่างนั้นแถมยังทำหน้าเหม็นเบื่อโลกสายตาที่ใช้มองเขานั้นช่างทิ่มแทงและดูหมิ่นอยู่ในทีแม้ไม่บริภาษอะไรออกมาสักคำมีผัวแบบนั้นน่าเบื่อตายดีไม่ดีต้องได้ปรนนิบัติรับใช้เป็นเมียในเรือนทาสหรือเปล่าก
หากคุณขอพรจากซานต้าได้หนึ่งข้อ…คุณจะขออะไร“ก็คงจะขอให้ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับคนที่รักและได้รับความรักและการยอมรับจากผู้คนรอบข้างล่ะมั้ง”อันดารันไม่คาดคิดว่าพรที่ขอที่เอ่ยออกจากปากไปอย่างส่งๆจะสัมฤทธิ์ผลเป็นจริงในตอนที่เขาลืมตามาอยู่ในร่างของสรพงษ์คนธรรมดาแถมยังอยู่ในโลกปัจจุบันที่ไม่มีอัลฟ่าโอเมก้าอีกทั้งเขายังได้เจอกับเจียอีผู้ชายธรรมดาที่เติมเต็มความต้องการของเขาได้หมดแถมยังอันลิมิตไม่มีที่สุดอีกด้วยเพราะไม่ได้รับความรักตั้งแต่แบเบาะอันดารันจึงขาดความรักและความอบอุ่นในชีวิตไปโอเมก้าหนึ่งเดียวในครอบครัวใหญ่จึงต้องสร้างเกราะป้องกันและเรียกร้องความสนใจโดยวิธีการสุดกู่เด็กน้อยที่เอาแต่ร้องไห้จ้าอ่อนแอปวกเปียกในตอนนั้นกลายเป็นหนามแหลมพร้อมที่จะทิ่มแทงทุกคนในวันนี้จุดแตกหักที่สุดในครอบครัวก็ตอนที่รู้ว่าพ่อของเขาวางแผนจับลูกในไส้ใส่พานให้อัลฟ่าเศรษฐีที่อายุห่างกันถึง 7 ปีโดยใช้การจับคู่ของรัฐบาลเป็นข้ออ้างเรื่องราวในคืนนั้นกลับเปลี่ยนแปลงชีวิตของโอเมก้าหนุ่มไปตลอดกาลจากโอเมก้าอันดับหนึ่งสุดฮอตของเมืองใหญ่อย่างเดอะแกรนด์ซิตี้ลืมตาตื่นขึ้นมากลายเป็นคุณสรพงษ์ที่จัดจ้านในย่านนนทบุรีโลกใบ
คนที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ชนคนเจ็บปางตาย ขวัญแตกกระเจิงตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อโดนอีกฝ่ายฉอดก็ฟังไม่เข้าหัวสักอย่าง โชคดีที่มีโรงพยาบาลรัฐอยู่ใกล้ ๆ ถ้าเป็นเอกชนไม่อยากจะคิดว่าค่ารักษาพยาบาลจะเท่าไหร่เจียอีเกาหัวอย่างลวกๆปัดความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรงค่อยๆพูดค่อยๆจากับคนเจ็บที่นอนอยู่บนเตียงแต่ในใจเขาคิดว่าส่วนที่ควรจะบาดเจ็บที่สุดควรจะเป็นฝีปากที่คมกริบเหมือนกรรไกรของเจ้าตัวมากกว่าพูดแต่ละอย่างเรียกตีนได้ง่ายมาก“นี่ติดต่อเลขาฉันหรือยัง ‘อินคา’ แล้วย้ายฉันไปห้องพิเศษ…แกไม่รู้จักฉันหรือไง?”“…”“อ้อ…อีกอย่างแกต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่ทำฉันเจ็บตัวอยู่แบบนี้อีกอย่างแกต้องรับผิดชอบค่ารักษาใบหน้าแขนขาของฉันที่ต้องเกิดรอยขีดข่วนแกคงไม่รู้สินะว่าวงเงินประกันฉันสูงมากกกก”“…” “แกเป็นใบ้หรือไงหรือลืมเอาปากมาฮะ!!”เห็นหน้าตาทึ่มทื่อของไอ้หมอนี่แล้วหัวเสียชะมัดถามอะไรก็ไม่ตอบบ้าบออันดารันสบถกับตัวเองอย่างหัวเสียแถมไอ้คนตรงหน้าดูเหมือนจะเมินเขาเสียด้วยเหมือนตะโกนคุยกับกำแพง“นี่!!!”“คุณเป็นใครคุณยังไม่รู้ผมจะไปรู้ได้ยังไงอีกเรื่องผมย้ายคุณไปห้องพิเศษไม่ได้หรอกมันแพงอีก
เจียอีหัวเสียเดินไปพบหมอเจ้าของไข้อย่างไม่สบอารมณ์เจอคนไข้ที่ฟื้นขึ้นมาแทนที่จะขอโทษขอโพยหรือขอความเห็นใจไม่ให้เขาเอาเรื่องเอาราวแต่ที่ไหนได้ไม่ใช่แขนอย่างเดียวที่เดี้ยงต้องใส่เฝือกปากน่าจะได้เย็บด้วยผู้ชายอะไรหน้าตาพอใช้ได้แต่กิริยามารยาทขี้ติเตียนซะยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีกหนักสุดคงจะเป็นสมอง…เบต้าโอเมก้าอะไรบ้าบอแล้วไม่รู้ว่าคนเจ็บมีพ่อแม่พี่น้องที่ไหนบ้างแต่เขากลัวว่าจะเป็นพวกลักลอบทำงานผิดกฎหมายซะมากกว่าแบบโดนฆ่าตัดตอนอะไรเทือกนั้นไม่ก็เสพยาจนหลอน“สวัสดีครับผมเป็นญาติของคุณเอ่อ…สรพงษ์มาพบคุณหมอทัชชกรครับ”“ค่ะ…รอสักครู่นะคะ” พยาบาลประจำวอร์ดต่อสายโทรศัพท์ถึงปลายสายสักครู่ก็เอ่ย“เชิญค่ะคุณหมอรออยู่ออกไปทางซ้ายแล้วเลี้ยวขวานะคะหน้าห้องจะมีชื่อนายแพทย์ทัชชกรเขียนติดอยู่ค่ะเข้าไปได้เลยค่ะ” “ขอบคุณมากครับ” เจียอีเดินไปตามทางที่พยาบาลสาวแนะนำก่อนจะเคาะประตูหน้าห้องเข้าพบคุณหมอเพื่อสอบถามอาการของคนเจ็บทันทีที่เปิดประตูเข้าไป“ไงไอ้คุณเจียไม่เจอกันนานมาเจอกันที่นี่ได้”“เออไอ้หมอขนาดใส่แมสยังจำได้อยู่นะ”“คบกันมาตั้งนานแค่เห็นข้างหลังก็ดูออก”“เออช่างเถอะ…กูมาถามอาการของสรพงษ์จะกลับบ้าน
“ถ้าวันหนึ่งฉันหายไป”“ชู่!”“แล้วยังไงผมจะตามหาคุณ”“แล้วถ้าฉันไม่กลับมา”“ผมก็จะรอ…รอจนกว่าคุณจะกลับมา” ดวงตากลมโตคล้ายกับมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่ในนั้นสายตาที่มักจะตวัดจิกกัดเขาอยู่บ่อยๆบ้างก็บ่งบอกอารมณ์ในตอนนั้นๆของเจ้าตัวบ้างก็มักจะกลอกตาใส่เขาอย่างเซ็งๆตอนนี้คล้ายกับมีความเปราะบางซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นสายตาที่มองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ความรู้สึกหลากหลายที่ไม่ปริปากพูดออกมาแต่มันสามารถรับรู้ได้ด้วยใจว่ากันว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจนั้นไม่เกินจริงเจียอีเอื้อมมือไปลูบหัวให้อันดารันที่วันนี้เปิดเผยมุมอ่อนแอให้เขาได้เห็นออกมาซึ่งมันไม่ง่ายเลยคนที่เคยวางตัวแข็งกระด้างใบหน้าเฉยชาเคลือบด้วยความเย่อหยิ่งแต่ภายในบอบบางคล้ายกับจะพังทลายได้ทุกเมื่อจะคือคนคนเดียวกัน “คุณไปไหนไม่ได้หรอก”“นายรู้ได้ไง” เจียอีใช้นิ้วถูไถใต้จมูกของตัวเองก่อนจะเอื้อมไปใต้หมอนหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องหนึ่งออกมาด้วยความประหม่า“คุณนี่น้าตอนแรกกะจะเซอร์ไพร้แบบรอผมรวยผมพร้อมมากกว่านี้จะมอบให้คุณช่างเถอะ”เจียอีเปิดกล่องออกอย่างช้าๆก่อนจะเห็นแหวนทองคำขาวประดับเพชรสามเม็ดเรียงต่อกันส่องแสงแวววาว “แค่สวมมันไว้คุณก็ไปที่ไหนไ
ช่วงนี้อันดารันโหมงานจนแทบไม่พักจริง ๆ อย่างที่ผู้จัดการส่วนตัวแซวเอาไว้ไม่ผิด มีหลายอย่างมากมายในชีวิตที่ต้องใช้เงินโดยเฉพาะปัจจัยสี่ เขามีแพลนเอาไว้ในหัวเต็มไปหมด แล้วอีกอย่างเพราะตัวเองหาเงินได้ด้วยตัวเอง แถมยังหาได้มาก และเก็บเร็วกว่าอีกคนเป็นไหน ๆ เขารู้ดีว่ายังไงผู้ชายคนนี้จะต้องทำให้เขาสบายแน่ ๆ ในวันหนึ่ง แต่วันนั้นที่ว่าไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่นี่สิ… แถมเจ้าหมอนี่ยังลีลา ไม่ยอมบอกอะไรออกมาง่าย ๆ ตอนนี้ทำงานอะไร ที่ไหน อย่างไร ไม่เคยให้เขาได้รับรู้ ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว มีเพียงการนอนหลับเท่านั้นที่เหมือนจะให้สมองได้พักผ่อน ไม่ต้องคอยคิดนั่นนี่จนปวดหัว “อื้อ” อันดารันลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเจียอีเพิ่งอุ้มเขาเข้ามาวางบนเตียง“ทำไมไม่ปลุกฉัน”“เอาน่าผมเห็นคุณนอนหลับสนิทขนาดนั้นเลยไม่อยากปลุกจะอาบน้ำไหม”“อือ” อันดารันร่างกายรุมๆคล้ายเป็นไข้ก่อนจะพลิกตัวลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า “เป็นอะไร”“เหนื่อยอยากแช่น้ำ” เมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของอีกฝ่ายอันดารันก็สะบัดหน้าแรงๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองเขาลืมไปที่ห้องนี้ไม่มีอ่างอาบน้ำร่างกายไม่ได้แช่น้ำอุ่นมานานขนาดไหนแล
“โธ่เว้ย!” เมื่ออยู่ภายในรถตู้ศราวุธทิ้งตัวลงกับเบาะอย่างแรง ก่อนจะกดปิดเครื่องเมื่อเห็นเบอร์โทรอีกฝ่าย “นี่ก็โง่จริง กลายเป็นสร้างซีนให้ไอ้หมอนั่นไปซะได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ มึงพลาดเมื่อไหร่กูจะกระชากมึงลงมาเอง” ตอนนี้ศราวุธเองก็ทำอะไรมากไม่ได้ งานคู่ที่มีเข้ามาทำให้เขาไม่สามารถสร้างข่าวอะไรปั่นป่วนแก่อีกฝ่ายได้ เพราะตัวเองก็โดนหางเลขไปด้วย เป็นช่วงที่น้ำขึ้นให้รีบตัก แถมยังมีแฟนคลับจับจิ้นอีก “แม่งมากับดวงจริง ๆ” ชลดาที่นั่งจดอยู่ในไอแพดเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยเตือน “วันพรุ่งนี้มีงานที่ไอคอนบ่าย 3 โมง ไม่เลทนะวุธ งานนี้แค่ชั่วโมงเดียว 2 ทุ่มมีงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ที่เดอะมอลล์ เดี๋ยวพี่จะจัดรถไปรับ”“อือ”“ช่วงนี้ก็งดปาร์ตี้พวกนั้นอะไรไปก่อนเพราะงานรัดตัวอีกอย่างช่วงนี้วุธกำลังอยู่ในกระแสเข้าใจไหมวุธ”“แล้วผมจะทำอะไรได้” “แล้วมีงานอะไรที่ไม่อยากทำหรือเปล่าพี่ลิสต์มาให้เราเลือก” ศราวุธบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วแต่พี่แล้วกันช่วงนี้ผมเซ็งๆพอดี” “งั้นพี่รับหมดเลยนะ” ชลดาเอ่ยอย่างยินดี แต่อย่างน้อยชลดาก็ยังหนักใจ งานพวกนี้เวลาไม่มาก แต่อย่างละคร ซีรีส์นี่ถ่ายทำกั
เสียงพิธีก่อนเอ่ยทักทายบรรดาแฟนคลับและนักข่าวที่รอเก็บภาพบรรยากาศภายในงานอันดารันเป่าปากเรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนจะเดินขึ้นไปยังบนเวทีเขาไม่ลืมยกมือไหว้พิธีกรรวมไปถึงบรรดาแฟนคลับที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าเวทีอย่างล้นหลามเอาจริงๆส่วนใหญ่เป็นมัมหมีของศราวุธพออีกฝ่ายเก้าท้าวขึ้นมาบนเวทีเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มแถมเจ้าตัวยังทำทีเป็นยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปากให้เงียบชู่! เออหากมองอย่างไม่มีอคติศราวุธก็หล่อเหลาจริงๆแถมยังขี้เล่นเป็นกันเองกับแฟนคลับสุดๆก่อนพิธีกรจะเอ่ยสัมภาษณ์แบบเอ็กซ์คลูซีฟตัวต่อตัว “เป็นไงบ้างครับเอ้…แต่ว่าฉายาในโลกออนไลน์ของคุณคือโอเมก้าอันดับหนึ่งใช่ไหมครับเพราะรู้มาก่อนหรือเปล่าครับถึงได้ใช้ชื่อนี้”อันดารันยิ้มก่อนจะตอบ “พอดีเป็นความชอบส่วนตัวนะครับอีกทั้งนวนิยายแนวนี้กำลังเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายบนโลกอินเทอร์เน็ตอยู่ด้วย”“แต่เหมาะกับคุณมากจริงไหมเอ่ย” พิธีก่อนจ่อไมค์ไปยังหน้าเวทีคอยเอนเตอร์เทนแฟนคลับที่อยู่ข้างล่างด้วย “จริงงงงงงง” แฟนๆช่วยกันเปล่งเสียงคอนเฟิร์มอันดารันค้อมหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขอบคุณ“ว่าแต่บทนี้เป็นการพลิกบทบาทแฟนตาซีบทแรกของคุณหรือเปล่าครับคุณศราวุธการทำ
ใบหน้าของนักแสดงน้องใหม่ดูอิ่มเอิบไม่เหมือนตอนที่ถ่ายทำอยู่ในกองเลยสักนิดจนผู้จัดการสาวสองอย่างแซนดี้อดแซวไม่ได้เมื่อเดินตามอีกฝ่ายมาถึงห้องแต่งหน้าวันนี้นักแสดงหลักอย่างอันดารันศราวุธและนักแสดงหลักคนอื่นๆออกงานร่วมกันซึ่ง Pilots ที่ได้ถ่ายไปก่อนหน้าได้รับการตอบรับการอย่างล้นหลามรวมไปถึงแฟนๆนิยายเรื่องนี้ก็เช่นกันเป็นเรื่องที่ได้รับความนิยมของคุณนักเขียน FALLIN รวมไปถึงนักเขียนบทละครชื่อดังก็เป็นส่วนหนึ่งทำให้ซีรีส์เรื่องนี้เป็นที่ตั้งตารอคอยและคาดหวังว่าจะออกมาตรงใจโดยเฉพาะพระนายในเรื่องบลีฟรวมไปถึงเสื้อผ้าหน้าผมของโอเมก้าที่สวมบทโดยอันดารันจึงต้องสวมปลอกคอเป็นเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยห้องเสื้อชื่อดัง JEANSSHOW แซนดี้ปลีกตัวไปดูชุดก่อนจะฝากให้พี่ๆช่างแต่งหน้าแปลงโฉมให้ตัวเอกของเรื่อง“โอ้โหน้องรันผิวอิ่มเอิบแต่งนิดแต่งหน่อยก็ปั๊วะเลยพี่ล่ะอิจฉาจริง” โซเฟียช่างแต่งหน้าเอ่ยแซวดาราน้องใหม่ที่กำลังเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงสุดๆในตอนนี้“ก็นะ…ได้น้ำดีกินอิ่มนอนหลับก็งี้แหละ” สองสาวผู้จัดการเอ่ยปากแซวสองแง่สองง่ามกันอย่างสนุกปากแต่บรรยากาศกลับตึงเครียดเมื่อนักแสดงอีกคนก้าวเท้าเข้ามาในห้องแต่งตัว“ถอย”
“เหนื่อยเหรอคุณ”“อืม…เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้คุณค่าในส่ิงที่ตัวเองมีมักจะคิดเปรียบเทียบนั่นนี่อยู่ตลอดแต่พอมาใช้ชีวิตที่นี่สิ่งที่ฉันมีมันไม่ได้แย่เลยสักนิดบางครั้งปัญหามันก็เกิดจากการที่ฉันเรียกร้องมากเกินไปต่างหากที่นั่นฉันมีบ้านมีเงินมีคนใช้ไม่ต้องคิดอะไรมากมายไม่ต้องเปลืองสมองในการใช้ชีวิตแต่ละวันแต่ฉันก็ยังไม่พอใจอยู่ดีนายรู้ไหม…ฉันมักจะคิดว่าพ่อรักลูกไม่เท่ากันแต่ต่อให้ฉันจะทำตัวเหลวแหลกยังไงก็ไม่เคยตัดเงินในบัญชีไม่เคยไล่ออกจากบ้านมีบ้างที่บ่นก่นด่าสาดเสียเทเสียแต่ก็เป็นฉันอีกแหละที่ก่อปัญหาให้เขาต้องแก้ไขเทียบกับชีวิตในตอนนี้ต่างกันสุดๆฉันเพิ่งรู้ว่าเงินมันหายากขนาดไหนจะใช้เงินก็ต้องคิดหน้าคิดหลังไม่สามารถใช้เงินเติมเต็มความปรารถนาได้อย่างแต่ก่อนทำงานเหมือนวัวเหมือนควายแต่ค่าตอบแทนยังไม่พอจะซื้อของที่อยากได้แต่ช่างเถอะ…แค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ก็ยังดีกว่าตายล่ะนะ”“นายยิ้มอะไร” เจียอีบีบจมูกเชิดรั้นนั้นอย่างอดไม่ได้“ก็ยิ้มที่คุณดูมีความคิดขึ้นดูโตขึ้นมากกว่าที่เจอกันตอนแรกเสียอีกตอนนั้นคุณโวยวายใหญ่โตบ่นทุกอย่างที่เห็นบ่นทุกอย่างที่ใช้ตอนนั้นคุณยังถามหาอ่างจากุชชีในคอนโดผมอย
“ผมพูดจริง อยากทำให้มันดีสมกับตำแหน่งโอเมก้าอันดับหนึ่งของคุณ” อันดารันเงียบก่อนจะเอ่ย“โอเมก้าอันดับหนึ่งนั้นจะมีค่าอะไรถ้าฉันต้องยืนอยู่เพียงลำพัง” เจียอีชะงักก่อนจะเงยหน้ามาจุมพิตหน้าท้องขาวนั้นผ่านเสื้อยืดตัวบางแถมยังเป็นเสื้อของเขาอีกด้วย “อีกอย่างมันก็เป็นแค่ชื่อไอดีโอเมก้ามีจริงที่ไหนกันตอนแรกนายว่าฉันเพี้ยนไม่ใช่เหรอทำไมตอนนี้นายจริงจัง” “สงสัยติดเชื้อบ้าจากคุณ”“แกสิบ้า”“อ๊ะ” “เป็นหมาหรือไง” อันดารันลูบหน้าท้องของตัวเองป้อยๆงับลงมาได้ “ไหนเล่ามาสิไปก่อเรื่องอะไรไว้”“อะไร”“พี่แซนดี้เล่าให้ผมฟังหมดแล้วคุณนี่มันแสบจริงๆเลยนะ”“ฉันก็แค่ปกป้องตัวเองแสบเสิบอะไรแล้วไอ้หมอนั่นยังโดนน้อยไปด้วยซ้ำ” “ผมรู้แต่ว่าคุณต้องดูแลตัวเองดีๆคุณก็รู้ว่าครอบครัวนั้นมีอิทธิพลขนาดไหน” เจียอีพูดพร้อมกับเกลี่ยแก้มใสนั้นอย่างเอ็นดูสายตาที่อีกฝ่ายกำลังจ้องมองมาทำเอาอันดารันทำตัวไม่ถูกก่อนจะหันหน้าหนีหลบหลีกสายตาที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยออกมาจนเขารู้สึกได้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะที่ได้สบตาคู่นั้น “รู้แล้วน่า”“รู้แล้วน่าของคุณนี่คืออะไรรู้แล้วแต่ยังทำ?”“ก็แค่ปกป้องตัวเอง”“เอาเถอะครั้งนี้ถือว่าแล้
อันดารันรวมไปถึงสต๊าฟคนอื่นๆกลับกรุงเทพฯตั้งแต่รับประทานมื้อเช้าของโรงแรมเสร็จต้องขอบคุณ SMS จากผู้หวังดีเมื่อวานที่ทำให้นักแสดงน้องใหม่ไม่ตกเป็นข่าวฉาวตั้งแต่ซีรีส์ยังไม่ฉายรวมไปถึงโดนแบล็กเมล์ยอมเป็นทาสกามให้กับคนพรรค์นั้นแต่อย่างว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวในเมื่อศราวุธชอบใช้แผนชั่วในการโจมตีคนอื่นเขาเลยรับหน้าที่เป็นผู้ลงทัณฑ์สั่งสอนให้เจ้าตัวได้รู้เสียบ้างแต่ก็ยังพอมีขอบเขตอยู่นิดนึงเพราะการถูกข่มขืนโดยที่ไม่มีสติไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีและเป็นสิ่งที่เพื่อนมนุษย์ควรกระทำต่อกันเพราะเป็นกองถ่ายซีรีส์เลยหาอุปกรณ์ได้ไม่ยาก อันดารันและพรรคพวกเลยจัดฉากปั่นหัวให้ศราวุธได้บทเรียนเสียบ้างจะแจ้งความก็ไม่ได้จะเอาเรื่องกับทางโรงแรมก็ไม่ได้อีกเพราะไม่ว่ายังไงเมื่อเรื่องไปถึงนักข่าวตัวศราวุธเองมีแต่เสียกับเสียบางทีเงินก็ไม่หนักพอที่จะปิดปากคนทำให้เรื่องชั่วช้าที่ได้ทำเอาไว้แดงออกมาอีกครั้ง อันดารันยิ้มเยาะและต้องขอบคุณตู้โทรศัพท์สาธารณะที่มีอยู่ทั่วทุกมุมจังหวัดถึงเวลาปั่นหัวคืนบ้างแล้วไอ้เรื่องที่คลิปที่ว่าก็ไม่มีจริงหรอกอี๋! ใครจะอยากเห็นร่างกายหมอนั่นกันเงินก็ไม่อยากได้ที่อยากได้คือคว
แม้หลัง ๆ การถ่ายทำจะไม่ราบรื่นสักเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนพระนายจะไม่ได้รักกันหวานเชื่อมเหมือนที่บทให้มาน่ะสิ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองปิดกล้องของเรื่อง “รักครั้งใหม่ของโอเมก้า” ส่วนในรายละเอียดอย่างฟีโรโมน การทำรัง รวมไปถึงช่วงฮีท อันดารันเองก็ได้เอ่ยพูดคุยกับคนเขียนบทหลายครั้งจนทุกอย่างลงตัว เพราะคุณนุชคนเขียนบทเองยังคิดไม่ตกในบางส่วน พอได้มาพูดคุยกับนายเอกของเรื่องที่บอกว่าได้อ่านนิยายประเภทนี้มาพอสมควรจึงสามารถถ่ายทอดสิ่งที่โอเมก้าต้องพบเจอมาได้หมด แถมยังตรงใจเธอสุด ๆ อีกด้วย คืนนี้เป็นงานเลี้ยงปิดกล้องทางทีมงานได้เช่าห้องจัดงานของโรงแรมเอาไว้พร้อมกับกำชับเรื่องความเป็นส่วนตัวของนักแสดง “วุธพี่ขอวันนี้อย่าก่อเรื่องอีกเลย”“ผมรู้แล้วน่า”“ปิดกล้องแล้วก็ยังต้องร่วมงานอื่นๆกันอีกช่องก็กำลังจะดันด้วยอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่”“ผมชักอยากจะรู้ว่าเด็กใคร! ดูท่าพี่จะเกรงใจมันมากนะ”“จะเด็กใครก็ช่างเถอะทำหน้าที่ของตัวเองจบๆกันไปไม่ดีเหรอ”“พี่ไม่ใช่ผมก็พูดได้ซิ”“เอาเถอะถือว่าพี่ขอนะวุธ” ชลดาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องพักไปแต่เธอก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่สนคำร้องขอของเธอ