เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่7
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-06 14:59:15“คนไทย?”
“ก็ใช่น่ะสิ เห็นเป็นคนญี่ปุ่นเหรอไง ถามแปลกๆ!”ฉันพูดใส่อารมณ์กับเขาและพูดเสียงเข้มให้ดูน่ากลัว “ใครจ้างเธอมาให้ฆ่าฉัน”เขาไม่ได้ขยับตัวแต่เอ่ยถามฉันกลับมาด้วยความสงสัย “เอ่อออ”ฉันอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะบอกว่าใคร เพราะไม่มีใครจ้างฉันให้มาฆ่าหมอนี่นี่น่า “มันจ้างเธอมาเท่าไหร่?”เขาถามฉันกลับมาพร้อมกับทำท่าทางขยับ ฉันจึงรัดคอเขาให้แน่นขึ้น “โอ้ว ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย!”เขาโวยวายใส่ฉัน “อย่าแตะตัวฉัน!!”ฉันก็โวยใส่เขาทันทีที่มือหนาของเขากำลังจะจับโดนแขนของฉัน และฉันก็ตกใจเผลอปล่อยมือจากคอเขาเพราะฉันกลัวการแตะเนื้อต้องตัวเป็นที่สุด พรึบ “แฮ่กๆๆๆเกือบตายหายใจไม่ออก”เขาบ่นขึ้นและเขาก็จับชายคอเสื้อของเขาให้คลายคอลงฉันจึงรีบใช้มือปัดตามแขนของตัวเองและถูไปมาจนรู้สึกเจ็บแสบ “อะไรจะขนาดนั้นแม่คุณ!”เขาหันมามองการกระทำของฉัน แต่ฉันก็ยังไม่เลิกใช้มือถูไปกับต้นแขนของตัวเอง ท่าทางที่ฉันเป็นมันแสดงออกได้เลยว่าฉันรังเกียจเขามาก “ผมไม่ได้สกปรกซกมกโสโครกขนาดนั้น!”เขาเดินมาประชิดร่างฉันอย่างไว ฉันก็ถอยหลังหนีเขาอย่างไวเช่นกันตามสัญชาตญาณ พรึบ “โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจและเจ็บปวดเมื่อแผ่นหลังของฉันไปชนเข้ากับต้นไหม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังฉัน พรึบ “คุณไม่ต้องมาเฉไฉบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใครส่งคุณมา?”ชายร่างสูงเดินเข้ามาแนบชิดตัวฉันและเขาก็ใช้ท่อนแขนแข็งแรงกั้นทางไม่ให้ฉันออก ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาแต่ฉันก็มองเขาไม่เห็นหรอกเพราะที่ตรงนี้มันมืดมาก “อื้อออ”ฉันหลับตาปี๋เบนหน้าหลบปลายจมูกโด่งของเขาที่อีกนิดเดียวก็จะมาชนเข้ากับโครงแก้มของฉันอยู่แล้ว “สวย ใหญ่” “อะไรใหญ่ยะ?”ฉันเบือนหน้ากลับไปหาเขาและเอ่ยถามเขาด้วยความไม่พอใจและในจังหวะนั้นแก้มของฉันก็ไปชนเข้ากับจมูกที่โด่งเป็นสันของเขาเข้าอย่างจัง “ฟอดดดดดด” “นี่!นายหอมแก้มฉันเหรอ!!”ฉันโวยใส่เขาเสียงดังและรีบยื่นมือขึ้นมากุมแก้มตัวเอง “คุณหันแก้มของคุณเข้ามาหาจมูกของผมเองนะ”เขาพูดด้วยนำ้เสียงเฉยชา อีตาบ้า!!!ช่างกล้าพูด ฉันก็เขินเป็นน่ะเว้ย! “แล้วนายสูดดมทำไมเล่า!!!”ฉันโวยกลับก็อีตาบ้านี่มันสูดดมกลิ่นแก้มของฉันน่ะสิ “มีโอกาสก็ต้องกอบโกย”เขาตอบมาหน้าตาย ทำให้ฉันเริ่มที่จะโมโหเขาแล้วนะ “ไอ้คนฉวยโอกาส!” “ใครฉวยโอกาส ผมน่ะเหรอ?”เขาทำนำ้เสียงยียวนกวนประสาทฉัน ถึงฉันจะมองไม่เห็นหน้าเขาแต่ฉันก็มั่นใจว่าหน้าตาของอีตานี่ต้องเห่ยมากแน่ๆ “ก็ใช่ไง!” “ผมไม่ได้ฉวยโอกาสเลยนะ ก็คุณทำงานพลาดฆ่าผมไม่ได้อีกไม่นานคุณก็จะต้องโดนนายจ้างของคุณสั่งเก็บ”เขาบอกฉันมาและเริ่มขยับใบหน้าเข้ามาหาฉันใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของฉัน ไม่สิมันสองเสียงนะ ตึกตักตึกๆ ตึกตักตึกตักๆ ฉันหลับตาปี๋เมื่อฉันรับรู้ได้ว่ามีปลายจมูกนุ่มมาคลอเคลียอยู่ตรงบริเวณซอกคอของฉัน “ถ้าคุณไม่บอกผมว่าใครจ้างคุณมา....ผมปล้ำคุณตรงนี้แน่!”เขากดเสียงต่ำกระซิบที่ข้างหูฉัน ทำให้ฉันขนลุกซู่แต่แปลกแฮะ ทำไมฉันไม่รู้สึกขยะแขยงหมอนี่กันนะ? “จะบอกหรือไม่บอก”เขากดเสียงต่ำถามฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาเม้นริมฝีปากขบติ่งหูฉันเบาๆเพื่อตอกย้ำให้ฉันพูด ฉันจะพูดได้ยังไงเล่า!!ก็ไม่มีใครจ้างฉันมาทั้งนั้นแหละโว้ยยยยย!มันจะคาดคั้นอะไรฉันนักหนาวะ! “อื้อออออออ”ฉันร้องออกมาพลางเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเพราะไอ้เห่ยนี้มันค่อยๆลากปลายจมูกของมันออกมาจากซอกคอฉันขึ้ยมาเรื่อยๆจนจะถึงริมฝีปากของฉันอยู่แล้ว “ห๊อมหอม” “ไอ้โรคจิต!!” “ปากก็ด่าว่าผมไอ้โรคจิตทำท่าเหมือนรังเกียจขยะแขยงผมแต่มือกลับไม่ขัดขืน?”เขาเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย มันจะไปพูดไกลๆจากปากฉันไม่ได้รึไงนะ จะจูบกันอยู่แล้วเนี่ย!! จะขัดขืนได้ยังไงล่ะ ก็มือของฉันถือส้นตึกซ่อนไว้ด้านหลังอยู่อ่ะ “ฉันไม่อยากโดนตัวนายต่างหากล่ะ!!!” “ทำไมกลัวไฟช็อตรึไง?” “หรือว่า.....กลัวหักห้ามใจเวลาอยู่ใกล้ๆผมไม่ได้^_^” “ช่างมั่นหน้าเนอะ”ฉันเอ่ยบอกเขาไปด้วยความหมั่นไส้ อยากจะเห็นหน้าตาของเขาจริงๆว่ามันจะหล่อวัวตายควายล้มรึเปล่า!!!! “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ตกลงใครส่งคุณมา?”เขากดเสียงต่ำถามฉันอีกครั้ง ใครจะส่งฉันมาเล่า ฉันนี่แหละส่งตัวเองมา “ถ้าฉันบอกคุณ คุณจะให้อะไรฉัน”ฉันเอ่ยต่อลองเขาไป ยังไงๆวันนี้ฉันก็ต้องไปจากที่นี้ให้ได้ “ผมจะไม่ฆ่าคุณ”เขาตอบฉันมา ฉันก็หันไปมองหน้าเขาถึงจะไม่เห็นก็เถอะ “ฉันขอเงินคุณสักห้าแสนแล้วฉันจะไปให้ไกลจากคุณและคุณก็จะไม่ได้เจอฉันอีกเลย”ฉันบอกเขาไป เขาก็เงียบไป อะไรของอีตานี่ “เหอะมันจะไม่มากไปเหรอ?” “และที่สำคัญคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อลองอะไรกับผม” “มีสิ..ไม่งั้นฉันยิงนายแน่!”ฉันพูดขึ้นอย่างคนที่เหนือกว่าและเอาปลายส้นตึกจ่อไปที่หน้าท้องแข็งๆของอีตาบ้านี้เพื่อเป็นการขู่หลอกเขาว่าฉันฆ่าเขาแน่ถ้าเขาไม่ให้สิ่งที่ฉันต้องการบทที่เกี่ยวข้อง
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่8
“อ่ะ....ก็ได้แต่ผมไม่มีเงินสดนะแต่ผมจะเซ็นเช็คให้คุณแทน”เขาบอกฉันมาแต่นำ้เสียงของเขาไม่ได้แสดงออกว่ากลัวอะไรเลย“ไม่!”ฉันบอกเขาไปทันควัน กว่าฉันจะเอาเช็คไปขึ้นเงินมีหวังโดนลูกน้องของท่านมิซานจับได้ซะก่อน“อะไรของคุณอีกเนี่ย?”เขาทำน้ำหงุดหงิดใส่ฉัน“ฉันกำลังจะหนีนะคุณ ไม่มีเวลาเอาเช็คของคุณไปขึ้นเงินหรอก!”ฉันโวยใส่เขา“เออจริงด้วย งั้นเอาไงดี?”เขาพูดและเงียบไปสักพักเหมือนเขากำลังจะใช้ความคิด ฉันก็ยืนนิ่งมือยังคงถือรองเท้าส้นตึกจ่อไปที่หน้าของเขาอย่างไม่ลดละ“เอางี้ ผมมีเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่เยนแต่เงินสดจำนวนที่คุณพูดถึงอยู่ในรถผม เดี๋ยวผมจะเดินไปเอาให้คุณ”เขาบอกฉันหลังจากที่เขาเงียบไปสักพักหนึ่ง“ก็ได้ แต่ถ้านายคิดตุกติกล่ะก็...นายตาย!”“นี่ก็ขู่จังเว้ย!!”เขาโวยใส่หูฉัน หูฉันแทบแตกน่ะไอ้บ้า!!!“ฉันไม่ได้ขู่แต่ฉันทำจริงแน่!”ถ้ามันเป็นปืนจริงๆนะแต่นี่มันเป็นปืนปลอมไง ถ้าหมอนี่รู้ว่าฉันเอาส้นของรองเท้ามาแกล้งทำเป็นปืนเพื่อขู่เขาล่ะก็มีหวังเขาฆ่าฉันทิ้งแน่“อ่ะๆถ้าคุณไม่เชื่อใจผมคุณก็เดินตามผมไปแค่นั้นเอง”“ก็ได้ งั้นนายก็เดินนำไป!”“เค”เขาตอบฉันสั้นๆและถอยหลังห่างจากฉันไป ฉันก็เดินตามเขา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักล้นใจนายมาเฟีย แนะนำตัวละคร+ตอนที่1
พระเอก ซาโนะ มิซาโนะ ซานโต้ อายุ30ปี มาเฟียรูปหล่อ ผู้สืบทอดตระกูลซานโต้ ผู้ชายที่ครองตัวเป็นโสด หลายปีเพื่อรอหญิงคนรักกลับมา เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย และมีความเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่เสียดาย โหดไปนิด ดุไปหน่อย^_^ “อย่างี่เง่าให้มาก ผมเป็นคนคอยดูแลความปลอดภัยให้คุณ ไม่ใช่คนรับใช้ของคุณ!” นางเอก โยโกะจัง ซาโยโกะ มิยาชิตะ(ชื่อไทย ต้นฝน นางสาว หฤทัยนาศ พิมพ์ฤชัย)อายุ20ปีึ ผู้หญิงที่ร่ำรวยและเพียบพร้อมไปด้วยความสามารถมากมาย รูปร่างหน้าตา และการเรียน เธอไม่ชอบประเทศญี่ปุ่น เธอไม่ชอบพ่อของเธอ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อแม่กับพ่อของเธอเลิกรากันและเธอก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศไทยมาตลอดจนอายุครบ20ปีบริบูรณ์คุณแม่ของเธอก็ขายเธอให้กับคุณพ่อของเธอซะงั้น ทำให้เธอต้องมาอยู่กับพ่อที่ประเทศญี่ปุ่นตามคำสั่งของแม่ “พาฉันกลับเมืืองไทยได้ไหม ฉันไม่ชอบที่นี้ ไม่ชอบพ่อ และก็ไม่ชอบคุณด้วย!” ตอนที่115:30น.ประเทศญี่ปุ่นคฤหาสน์ ซานโต้...ซาโนะ มิซาโนะ....“นายครับ”เสียงอ่อนน้อมและเต็มไปด้วยความเคารพของลูกน้องคนสนิทฝั่งขวาของผมเอ่ยขึ้นทำให้ผมละสายตาจากชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังช่วยกันเลี้ยงทารกน้อยสองคนอยู่กันอย่างข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่2
“ท่านได้รับเลือกจากความรักของประชาชนขึ้นโดยมิได้ใช้เงินซื้อใจประชาชนเลยครับ”คิวะตอบผมพลางยื่นเอกสารอีกซองมาให้ผม ผมจึงหยิบซองเอกสารมาจากมือของคิวะมาและเปิดออกดูทันที และก็ปรากฏรูปถ่ายของผู้ชายวัยกลางคนกำลังยืนยิ้มไปด้วยความสุขอยู่ตรงกลางระหว่างกลุ่มผู้คนมากมายที่ไปให้กำลังใจเขาในวันที่เขาชนะการเลือกตั้ง“เขาชื่ออะไร?”ผมถามคิวะไปพลางหยิบรูปอื่นๆดูไปด้วย“ท่านมิซาน มิยาชิตะครับ”คิวะตอบผมมา ผมก็พยักหน้าเข้าใจและสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับรูปภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดและเซ็กซี่แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความทุกข์ ทำไมเธอถึงมีความทุกข์มากขนาดนี้มองจากเสื้อผ้าที่เธอใส่เธอคงจะเรียนอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยแล้วหน้าตาก็สวยเข้าขั้นสวยมากปากกระจับเรียวเล็กจมูกโด่งเป็นสันเชิดรั้นอย่างคนถือดีดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาแววตาเป็นประกายช่างน่าจับจ้อง“ลูกสาวของท่านนายกครับนาย”“คุณหนู โยโกะจัง ซาโยโกะ มิยาชิตะครับอายุ20ปี เธอเพิ่งเดินทางมาจากเมืองไทยเมื่อวานนี้ครับ”คิวะรายงายผมทุกเรื่องที่ผมสงสัยและอยากรู้ ทำให้ผมเงยหน้าจากรูปถ่ายของผู้หญิงที่ชื่อโยโกะไปมองหน้าเขาและยิ้มบางๆให้เขา“ขอบใจ นายเป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่3
(ฮะฮัลโหลครับนายน้อย)เสียงทุ้มและสั่นเครือของลูกน้องคนสนิทฝั่งซ้ายของผมเอ่ยตอบกลับมาหลังจากที่ผมรอสายมันอยู่พักหนึ่ง มัวทำอะไรอยู่กว่าจะรับได้(ใครกันเหรอคะ?)เสียงหวานของผู้หญิงไทยเอ่ยสวนขึ้นมาทำให้ผมถึงกับส่ายศีรษะไปมาอย่างนึกรำคาญใจ(เอ่อ...คือเสียงผมน่ะครับนาย)มันโกหกผมเหมือนผมโง่!“จะเสียงใครก็ช่าง งานที่ฉันสั่งแกให้ทำไปถึงไหนแล้ว?”ผมกดเสียงต่ำทำเป็นเข้มและดุดันใส่ไอ้ซาต้าไป เสียงมันล่อกแล่กๆเหมือนกลัวว่าผมจะดุด่ามันและตามด้วยเสียงกุกๆกักๆเหมือนซาต้ามันกำลังเดินไปที่ไหนสักแห่ง“ใกล้ได้เรื่องแล้วครับนาย ตอนนี้ผมกำลังหาข้อมูลอยู่ครับ”เสียงกุกๆกักๆหายไปพร้อมกับเสียงของซาต้าตอบผมกลับมา ทำให้ผมรู้ว่ามันคงจะเดินออกมาจากผู้หญิงคนนั้นเพื่อมาคุยโทรศัพท์กับผม มันจะเดินออกมาเพื่อ?ทั้งๆที่การสนทนาของเราเป็นภาษาญี่ปุ่น“หาข้อมูลอะไร?”ผมถามไอ้ซาต้าไปอย่างทันควัน“ก็หาข้อมูลผู้หญิงของนายยังไงละครับ”ไอ้ซาต้าตอบผมกลับมาด้วยนำ้เสียงภาคภูมิใจ ผมกลอกตามองบนด้วยความเวอร์ของมัน“แล้วไปหากับผู้หญิงกลางคืน?”ผมถามมันไปอย่างสงสัยและรู้ทันมันไปในตัว“เปล่าครับนาย ที่ผมต้องลงทุนเปลืองเนื้อเปลืองตัวก็เพื่อข้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่4
คฤหาสน์ มิยาชิตะ15:30น.ต้นฝน ซาโยโกะจัง...พรึบ ตุ๊บ ตั๊บ“หึ!”ฉันหัวเราะขึ้นหลังจากที่จัดการล้มบอดี้การ์ดคนที่สิบของพ่อได้สำเร็จ“เหอะนี่น่ะเหรอบอดี้การ์ดของท่านนายกรัฐมนตรี!”ฉันพูดขึ้นอย่างนึกสมเพชและเริ่มมองหาทางออกและก็พบกับประตูบานเหล็กข้างรั้วอันใหญ่ ฉันยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหวัง ถ้าฉันออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ชีวิตของฉันก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม!“เห้ย!คุณหนูจะหนีแล้ว!!”เสียงของลูกน้องคุณพ่อเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังฉัน ฉันจึงหันไปมองด้วยความตกใจและรีบวิ่งใส่เกียร์หมาไปยังประตูเหล็กดัดบานนั้นแต่เมื่อไปถึงแกร๊ก ตึงงๆๆๆๆ“ประตูล็อค!!”ฉันพูดขึ้นอย่างหัวเสียและเริ่มมองหาหนทางทางหนีทางอื่นแต่แล้วเมื่อรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าร่างของฉันโดนโอบล้อมไปด้วยชายชุดดำนับร้อยคนซะแล้วสิ“หมดเวลาเล่นสนุกแล้วค่ะคุณหนู”มาม่าซังเดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันด้วยสีหน้าเป็นเชิงดุๆฉันจึงเบะปากใส่ท่านและเดินไปกอดแขนท่านอย่างออดอ้อน“คริๆๆ^_^”ฉันแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนมาม่าซังก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจในตัวฉันที่ดื้อรั้นแต่ทำไงได้ล่ะก็ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นี่น่า“ไปอาบนำ้แต่งตัวได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณท่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่5
“อ้อเหรอคะ”ฉันตอบไปอย่างไร้หางเสียงและนำ้เสียงห้วนๆ ท่านมิซานก็เงียบลงใบหน้าถอดสีแต่ท่านก็ยังคงยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันอยู่อย่างนั้น“พ่อดีใจนะที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ตอนนี้ลูกของพ่อโตเป็นสาวแล้วคงไม่กลัวความมืดแล้วสินะ?”“ไม่ใช่ว่าไม่กลัวหรอกคะ แต่มันชินซะมากกว่า”ฉันตอบเขาไปพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอก เมื่อนึกถึงความลำบากที่ฉันกับแม่เจอ แม่ฉันจะกลับบ้านดึกๆทุกวันเพราะท่านไปเล่นการพนันที่บ่อนเถื่อนแถวบ้านและจะกลับมาพร้อมกับอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์ทุกวัน “ลูกคงจะลำบากมากสินะ”“หึ!อย่าใช้คำว่าลำบากเลยค่ะ เพราะมันเกินจะบรรยายมาเป็นคำพูดได้!”“พ่อขอโทษ”“หยุดพูดขอโทษสักทีเถอะค่ะ เพราะว่ายังไงฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้ผู้ชายที่ทิ้งลูกกับเมียไป!”“โยโกะ”เสียงของท่านมิซานเอ่ยเรียกฉันด้วยนำ้เสียงแผ่วเบา ฉันถอนหายใจและหยิบหูฟังไร้สายขึ้นมาสวมใส่หูทั้งสองข้างพร้อมกับหลับตาลงเพื่อทำให้เขารู้ว่าฉันไม่อยากพูดคุยกับเขา ฉันไม่มีทางยกโทษให้เขาแน่นอน และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปรับฉันมาอยู่ที่นี้กับเขาทั้งๆที่เขาหายไปเป็นสิบๆปี แล้ว วันนี้ฉันอยู่ในชุดราตรียาวสีทองอร่ามที่เป็นเกาะอกโชว์เนื้อเนินอกสีขาวอว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่6
“อ้อใช่ครับท่าน”ท่านมิซานหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับตอบคนนั้นไป “ตอนนั้นเจอยังเล็กอยู่เลย พอเจออีกทีโตเป็นสาวสวยซะแล้ว^_^” “ขอบคุณครับท่านซาโอะ” “เดี๋ยวอาจะแนะนำลูกชายอาให้หนูโยโกะจังได้รู้จักนะ” “ไม่ดี”ฉันกำลังจะตอบปฏิเสธท่านซาโอะไปแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาหันหลังไปมองหาใครสักคนแล้ว “ไหนซาโนะ?”ท่านซาโอะหันไปถามชายชุดดำที่ยืนกุมมือทั้งสองไว้ด้านหน้าด้วยความเรียบร้อย “ไปคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกครับนายใหญ่เดี๋ยวนายน้อยคงจะตามเข้ามา”ชายชุดดำตอบท่านซาโอะไป ฉันเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็แอบถอนหายใจออกมา เพราะฉันไม่ชอบการจับคู่ของผู้ใหญ่เป็นที่สุด มันโบราณคร่ำครึเกิ๊น “งั้นเดี๋ยวไว้ค่อยไปแนะนำที่โต๊ะทานอาหารก็ได้เนอะ”ท่านซาโอะหันมาบอกฉันกับท่านมิซาน ท่านมิซานก็หันมายิ้มให้ฉัน ฉันจึงต้องจำใจยิ้มให้เขาไปเพราะเดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่ทำตัวดีๆ “เชิญข้างในดีกว่าครับท่านเคนโด้ท่านซาโอะ”ท่านมิซานเอ่ยชักชวนท่านทั้งสองด้วยความเคารพท่านทั้งสองก็หันมองหน้ากันและหันมาพยักหน้าให้ท่านมิซานและออกตัวเดินนำหน้าท่านมิซานไปโดนมีชายชุดดำเดินประกบข้างหลังไปติดๆยังกับมาเฟียเลย “ช้าอีกแล้วนะคะริว!”เสียงหวานที่พยายามจะทำให้เสี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06
บทล่าสุด
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่8
“อ่ะ....ก็ได้แต่ผมไม่มีเงินสดนะแต่ผมจะเซ็นเช็คให้คุณแทน”เขาบอกฉันมาแต่นำ้เสียงของเขาไม่ได้แสดงออกว่ากลัวอะไรเลย“ไม่!”ฉันบอกเขาไปทันควัน กว่าฉันจะเอาเช็คไปขึ้นเงินมีหวังโดนลูกน้องของท่านมิซานจับได้ซะก่อน“อะไรของคุณอีกเนี่ย?”เขาทำน้ำหงุดหงิดใส่ฉัน“ฉันกำลังจะหนีนะคุณ ไม่มีเวลาเอาเช็คของคุณไปขึ้นเงินหรอก!”ฉันโวยใส่เขา“เออจริงด้วย งั้นเอาไงดี?”เขาพูดและเงียบไปสักพักเหมือนเขากำลังจะใช้ความคิด ฉันก็ยืนนิ่งมือยังคงถือรองเท้าส้นตึกจ่อไปที่หน้าของเขาอย่างไม่ลดละ“เอางี้ ผมมีเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่เยนแต่เงินสดจำนวนที่คุณพูดถึงอยู่ในรถผม เดี๋ยวผมจะเดินไปเอาให้คุณ”เขาบอกฉันหลังจากที่เขาเงียบไปสักพักหนึ่ง“ก็ได้ แต่ถ้านายคิดตุกติกล่ะก็...นายตาย!”“นี่ก็ขู่จังเว้ย!!”เขาโวยใส่หูฉัน หูฉันแทบแตกน่ะไอ้บ้า!!!“ฉันไม่ได้ขู่แต่ฉันทำจริงแน่!”ถ้ามันเป็นปืนจริงๆนะแต่นี่มันเป็นปืนปลอมไง ถ้าหมอนี่รู้ว่าฉันเอาส้นของรองเท้ามาแกล้งทำเป็นปืนเพื่อขู่เขาล่ะก็มีหวังเขาฆ่าฉันทิ้งแน่“อ่ะๆถ้าคุณไม่เชื่อใจผมคุณก็เดินตามผมไปแค่นั้นเอง”“ก็ได้ งั้นนายก็เดินนำไป!”“เค”เขาตอบฉันสั้นๆและถอยหลังห่างจากฉันไป ฉันก็เดินตามเขา
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่7
“คนไทย?”“ก็ใช่น่ะสิ เห็นเป็นคนญี่ปุ่นเหรอไง ถามแปลกๆ!”ฉันพูดใส่อารมณ์กับเขาและพูดเสียงเข้มให้ดูน่ากลัว“ใครจ้างเธอมาให้ฆ่าฉัน”เขาไม่ได้ขยับตัวแต่เอ่ยถามฉันกลับมาด้วยความสงสัย“เอ่อออ”ฉันอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะบอกว่าใคร เพราะไม่มีใครจ้างฉันให้มาฆ่าหมอนี่นี่น่า“มันจ้างเธอมาเท่าไหร่?”เขาถามฉันกลับมาพร้อมกับทำท่าทางขยับ ฉันจึงรัดคอเขาให้แน่นขึ้น“โอ้ว ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย!”เขาโวยวายใส่ฉัน“อย่าแตะตัวฉัน!!”ฉันก็โวยใส่เขาทันทีที่มือหนาของเขากำลังจะจับโดนแขนของฉัน และฉันก็ตกใจเผลอปล่อยมือจากคอเขาเพราะฉันกลัวการแตะเนื้อต้องตัวเป็นที่สุดพรึบ“แฮ่กๆๆๆเกือบตายหายใจไม่ออก”เขาบ่นขึ้นและเขาก็จับชายคอเสื้อของเขาให้คลายคอลงฉันจึงรีบใช้มือปัดตามแขนของตัวเองและถูไปมาจนรู้สึกเจ็บแสบ“อะไรจะขนาดนั้นแม่คุณ!”เขาหันมามองการกระทำของฉัน แต่ฉันก็ยังไม่เลิกใช้มือถูไปกับต้นแขนของตัวเอง ท่าทางที่ฉันเป็นมันแสดงออกได้เลยว่าฉันรังเกียจเขามาก“ผมไม่ได้สกปรกซกมกโสโครกขนาดนั้น!”เขาเดินมาประชิดร่างฉันอย่างไว ฉันก็ถอยหลังหนีเขาอย่างไวเช่นกันตามสัญชาตญาณพรึบ“โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจและเจ็บปวดเมื่อแผ่นหลังของ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่6
“อ้อใช่ครับท่าน”ท่านมิซานหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับตอบคนนั้นไป “ตอนนั้นเจอยังเล็กอยู่เลย พอเจออีกทีโตเป็นสาวสวยซะแล้ว^_^” “ขอบคุณครับท่านซาโอะ” “เดี๋ยวอาจะแนะนำลูกชายอาให้หนูโยโกะจังได้รู้จักนะ” “ไม่ดี”ฉันกำลังจะตอบปฏิเสธท่านซาโอะไปแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาหันหลังไปมองหาใครสักคนแล้ว “ไหนซาโนะ?”ท่านซาโอะหันไปถามชายชุดดำที่ยืนกุมมือทั้งสองไว้ด้านหน้าด้วยความเรียบร้อย “ไปคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกครับนายใหญ่เดี๋ยวนายน้อยคงจะตามเข้ามา”ชายชุดดำตอบท่านซาโอะไป ฉันเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็แอบถอนหายใจออกมา เพราะฉันไม่ชอบการจับคู่ของผู้ใหญ่เป็นที่สุด มันโบราณคร่ำครึเกิ๊น “งั้นเดี๋ยวไว้ค่อยไปแนะนำที่โต๊ะทานอาหารก็ได้เนอะ”ท่านซาโอะหันมาบอกฉันกับท่านมิซาน ท่านมิซานก็หันมายิ้มให้ฉัน ฉันจึงต้องจำใจยิ้มให้เขาไปเพราะเดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่ทำตัวดีๆ “เชิญข้างในดีกว่าครับท่านเคนโด้ท่านซาโอะ”ท่านมิซานเอ่ยชักชวนท่านทั้งสองด้วยความเคารพท่านทั้งสองก็หันมองหน้ากันและหันมาพยักหน้าให้ท่านมิซานและออกตัวเดินนำหน้าท่านมิซานไปโดนมีชายชุดดำเดินประกบข้างหลังไปติดๆยังกับมาเฟียเลย “ช้าอีกแล้วนะคะริว!”เสียงหวานที่พยายามจะทำให้เสี
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่5
“อ้อเหรอคะ”ฉันตอบไปอย่างไร้หางเสียงและนำ้เสียงห้วนๆ ท่านมิซานก็เงียบลงใบหน้าถอดสีแต่ท่านก็ยังคงยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันอยู่อย่างนั้น“พ่อดีใจนะที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ตอนนี้ลูกของพ่อโตเป็นสาวแล้วคงไม่กลัวความมืดแล้วสินะ?”“ไม่ใช่ว่าไม่กลัวหรอกคะ แต่มันชินซะมากกว่า”ฉันตอบเขาไปพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอก เมื่อนึกถึงความลำบากที่ฉันกับแม่เจอ แม่ฉันจะกลับบ้านดึกๆทุกวันเพราะท่านไปเล่นการพนันที่บ่อนเถื่อนแถวบ้านและจะกลับมาพร้อมกับอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์ทุกวัน “ลูกคงจะลำบากมากสินะ”“หึ!อย่าใช้คำว่าลำบากเลยค่ะ เพราะมันเกินจะบรรยายมาเป็นคำพูดได้!”“พ่อขอโทษ”“หยุดพูดขอโทษสักทีเถอะค่ะ เพราะว่ายังไงฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้ผู้ชายที่ทิ้งลูกกับเมียไป!”“โยโกะ”เสียงของท่านมิซานเอ่ยเรียกฉันด้วยนำ้เสียงแผ่วเบา ฉันถอนหายใจและหยิบหูฟังไร้สายขึ้นมาสวมใส่หูทั้งสองข้างพร้อมกับหลับตาลงเพื่อทำให้เขารู้ว่าฉันไม่อยากพูดคุยกับเขา ฉันไม่มีทางยกโทษให้เขาแน่นอน และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปรับฉันมาอยู่ที่นี้กับเขาทั้งๆที่เขาหายไปเป็นสิบๆปี แล้ว วันนี้ฉันอยู่ในชุดราตรียาวสีทองอร่ามที่เป็นเกาะอกโชว์เนื้อเนินอกสีขาวอว
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่4
คฤหาสน์ มิยาชิตะ15:30น.ต้นฝน ซาโยโกะจัง...พรึบ ตุ๊บ ตั๊บ“หึ!”ฉันหัวเราะขึ้นหลังจากที่จัดการล้มบอดี้การ์ดคนที่สิบของพ่อได้สำเร็จ“เหอะนี่น่ะเหรอบอดี้การ์ดของท่านนายกรัฐมนตรี!”ฉันพูดขึ้นอย่างนึกสมเพชและเริ่มมองหาทางออกและก็พบกับประตูบานเหล็กข้างรั้วอันใหญ่ ฉันยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหวัง ถ้าฉันออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ชีวิตของฉันก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม!“เห้ย!คุณหนูจะหนีแล้ว!!”เสียงของลูกน้องคุณพ่อเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังฉัน ฉันจึงหันไปมองด้วยความตกใจและรีบวิ่งใส่เกียร์หมาไปยังประตูเหล็กดัดบานนั้นแต่เมื่อไปถึงแกร๊ก ตึงงๆๆๆๆ“ประตูล็อค!!”ฉันพูดขึ้นอย่างหัวเสียและเริ่มมองหาหนทางทางหนีทางอื่นแต่แล้วเมื่อรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าร่างของฉันโดนโอบล้อมไปด้วยชายชุดดำนับร้อยคนซะแล้วสิ“หมดเวลาเล่นสนุกแล้วค่ะคุณหนู”มาม่าซังเดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันด้วยสีหน้าเป็นเชิงดุๆฉันจึงเบะปากใส่ท่านและเดินไปกอดแขนท่านอย่างออดอ้อน“คริๆๆ^_^”ฉันแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนมาม่าซังก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจในตัวฉันที่ดื้อรั้นแต่ทำไงได้ล่ะก็ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นี่น่า“ไปอาบนำ้แต่งตัวได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณท่า
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่3
(ฮะฮัลโหลครับนายน้อย)เสียงทุ้มและสั่นเครือของลูกน้องคนสนิทฝั่งซ้ายของผมเอ่ยตอบกลับมาหลังจากที่ผมรอสายมันอยู่พักหนึ่ง มัวทำอะไรอยู่กว่าจะรับได้(ใครกันเหรอคะ?)เสียงหวานของผู้หญิงไทยเอ่ยสวนขึ้นมาทำให้ผมถึงกับส่ายศีรษะไปมาอย่างนึกรำคาญใจ(เอ่อ...คือเสียงผมน่ะครับนาย)มันโกหกผมเหมือนผมโง่!“จะเสียงใครก็ช่าง งานที่ฉันสั่งแกให้ทำไปถึงไหนแล้ว?”ผมกดเสียงต่ำทำเป็นเข้มและดุดันใส่ไอ้ซาต้าไป เสียงมันล่อกแล่กๆเหมือนกลัวว่าผมจะดุด่ามันและตามด้วยเสียงกุกๆกักๆเหมือนซาต้ามันกำลังเดินไปที่ไหนสักแห่ง“ใกล้ได้เรื่องแล้วครับนาย ตอนนี้ผมกำลังหาข้อมูลอยู่ครับ”เสียงกุกๆกักๆหายไปพร้อมกับเสียงของซาต้าตอบผมกลับมา ทำให้ผมรู้ว่ามันคงจะเดินออกมาจากผู้หญิงคนนั้นเพื่อมาคุยโทรศัพท์กับผม มันจะเดินออกมาเพื่อ?ทั้งๆที่การสนทนาของเราเป็นภาษาญี่ปุ่น“หาข้อมูลอะไร?”ผมถามไอ้ซาต้าไปอย่างทันควัน“ก็หาข้อมูลผู้หญิงของนายยังไงละครับ”ไอ้ซาต้าตอบผมกลับมาด้วยนำ้เสียงภาคภูมิใจ ผมกลอกตามองบนด้วยความเวอร์ของมัน“แล้วไปหากับผู้หญิงกลางคืน?”ผมถามมันไปอย่างสงสัยและรู้ทันมันไปในตัว“เปล่าครับนาย ที่ผมต้องลงทุนเปลืองเนื้อเปลืองตัวก็เพื่อข้อ
รักล้นใจนายมาเฟีย ตอนที่2
“ท่านได้รับเลือกจากความรักของประชาชนขึ้นโดยมิได้ใช้เงินซื้อใจประชาชนเลยครับ”คิวะตอบผมพลางยื่นเอกสารอีกซองมาให้ผม ผมจึงหยิบซองเอกสารมาจากมือของคิวะมาและเปิดออกดูทันที และก็ปรากฏรูปถ่ายของผู้ชายวัยกลางคนกำลังยืนยิ้มไปด้วยความสุขอยู่ตรงกลางระหว่างกลุ่มผู้คนมากมายที่ไปให้กำลังใจเขาในวันที่เขาชนะการเลือกตั้ง“เขาชื่ออะไร?”ผมถามคิวะไปพลางหยิบรูปอื่นๆดูไปด้วย“ท่านมิซาน มิยาชิตะครับ”คิวะตอบผมมา ผมก็พยักหน้าเข้าใจและสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับรูปภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดและเซ็กซี่แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความทุกข์ ทำไมเธอถึงมีความทุกข์มากขนาดนี้มองจากเสื้อผ้าที่เธอใส่เธอคงจะเรียนอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยแล้วหน้าตาก็สวยเข้าขั้นสวยมากปากกระจับเรียวเล็กจมูกโด่งเป็นสันเชิดรั้นอย่างคนถือดีดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาแววตาเป็นประกายช่างน่าจับจ้อง“ลูกสาวของท่านนายกครับนาย”“คุณหนู โยโกะจัง ซาโยโกะ มิยาชิตะครับอายุ20ปี เธอเพิ่งเดินทางมาจากเมืองไทยเมื่อวานนี้ครับ”คิวะรายงายผมทุกเรื่องที่ผมสงสัยและอยากรู้ ทำให้ผมเงยหน้าจากรูปถ่ายของผู้หญิงที่ชื่อโยโกะไปมองหน้าเขาและยิ้มบางๆให้เขา“ขอบใจ นายเป็น
รักล้นใจนายมาเฟีย แนะนำตัวละคร+ตอนที่1
พระเอก ซาโนะ มิซาโนะ ซานโต้ อายุ30ปี มาเฟียรูปหล่อ ผู้สืบทอดตระกูลซานโต้ ผู้ชายที่ครองตัวเป็นโสด หลายปีเพื่อรอหญิงคนรักกลับมา เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย และมีความเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่เสียดาย โหดไปนิด ดุไปหน่อย^_^ “อย่างี่เง่าให้มาก ผมเป็นคนคอยดูแลความปลอดภัยให้คุณ ไม่ใช่คนรับใช้ของคุณ!” นางเอก โยโกะจัง ซาโยโกะ มิยาชิตะ(ชื่อไทย ต้นฝน นางสาว หฤทัยนาศ พิมพ์ฤชัย)อายุ20ปีึ ผู้หญิงที่ร่ำรวยและเพียบพร้อมไปด้วยความสามารถมากมาย รูปร่างหน้าตา และการเรียน เธอไม่ชอบประเทศญี่ปุ่น เธอไม่ชอบพ่อของเธอ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อแม่กับพ่อของเธอเลิกรากันและเธอก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศไทยมาตลอดจนอายุครบ20ปีบริบูรณ์คุณแม่ของเธอก็ขายเธอให้กับคุณพ่อของเธอซะงั้น ทำให้เธอต้องมาอยู่กับพ่อที่ประเทศญี่ปุ่นตามคำสั่งของแม่ “พาฉันกลับเมืืองไทยได้ไหม ฉันไม่ชอบที่นี้ ไม่ชอบพ่อ และก็ไม่ชอบคุณด้วย!” ตอนที่115:30น.ประเทศญี่ปุ่นคฤหาสน์ ซานโต้...ซาโนะ มิซาโนะ....“นายครับ”เสียงอ่อนน้อมและเต็มไปด้วยความเคารพของลูกน้องคนสนิทฝั่งขวาของผมเอ่ยขึ้นทำให้ผมละสายตาจากชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังช่วยกันเลี้ยงทารกน้อยสองคนอยู่กันอย่างข
