“ขอโทษครับที่มาสาย” สายฟ้าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามายังห้องประชุมที่ใช้เป็นสถานที่แต่งหน้าทำผม“รีบมานั่งให้ช่างเซตผมเลยค่ะ” พี่กะเพราบอก“ทำไมสายฟ้ามาสาย” ชะเอมเอ่ยถามขณะที่ช่างกำลังทำผมให้เธอ“เอ่อ... ตื่นสายน่ะ เมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อย” สายฟ้าตอบเสียงเบาเพราะกลัวรุ่นพี่จะมาได้ยิน“ทางสโมสรนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแจ้งมาว่าขอเปลี่ยนแปลงเวลาถ่ายรูป จะถ่ายรวมดาวเดือนแต่ละคณะเซตแรกที่ป้ายมหาวิทยาลัยในช่วงเช้าก่อน แล้วเราค่อยกลับมาถ่ายที่คณะของเรารอบบ่ายแล้วกันนะ” พี่พฤกษ์พูด“แล้วใกล้เสร็จหรือยังคะ เหลือเวลาอีกแค่ 20 นาทีเองนะ เพราไม่อยากให้เลต” พี่กะเพราเอ่ยถามช่างหน้าช่างผม“เหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวค่ะน้องกะเพรา รับรองว่าเจิดค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ“เรียบร้อยกันหรือยังคะนักศึกษา” อาจารย์ขนบพรเดินเข้ามาดูความเรียบร้อย“ใกล้แล้วค่ะอาจารย์” พี่กะเพราตอบ“ไหนขอดูหน่อยซิ... สวยหล่อทั้งคู่ ปีนี้ดาวเดือนต้องเป็นของคณะแพทย์แน่นอน” อาจารย์ขนบพรพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเมื่อเห็นใบหน้าของชะเอมกับสายฟ้า“ใช่ค่ะอาจารย์ ชะเอมพอแต่งหน้าแล้วสวยขึ้นกล้องมากเลยค่ะ สายฟ้าก็หล่อ ทั้ง
“กินอะไร พี่ไปซื้อให้” อาชิเอ่ยถามขณะที่ชะเอมนั่งอิงซบไปที่ไหล่แกร่ง“อะไรก็ได้ ตอนนี้หิวมากจนจะกินช้างได้ทั้งตัวเลย”“กินทำไมช้าง กินพี่ดีกว่า”“หูยยยยยย” เดลกับภูร้องแซวพร้อมกัน“มึง 2 ตัวเป็นอะไรมากไหม หรือว่าอยากกินตีนกูแทนกินข้าว”“ตีนมึงวางไว้ที่เดิมเลย ไอ้ภู กูฝากซื้อข้าวด้วย อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ตีนไอ้ชาเย็น กูเหนื่อย กูเมื่อย เดินแม่งรอบมหาลัยเลย”“ทำมาสำออย เออกูซื้อมาให้ ปะไอ้อาชิ”“ชาเย็นพ่อมึงดิ” อาชิว่าเดลก่อนจะเดินไปกับภู“พลอยไปด้วยสิ” พลอยวิ่งตามอาชิกับภูไป“บ่ายต้องกลับไปถ่ายรูปที่คณะอีก ชะเอมล่ะต้องถ่ายเปล่า”“ถ่ายสิ เย็นต้องซ้อมการแสดงด้วย”“รู้แล้วเหรอว่าจะแสดงอะไร”“อาจารย์ให้ร้องเพลงดาวเคียงเดือนน่ะ”“เดลยังไม่รู้เลยว่าจะแสดงอะไร ไหนจะต้องซ้อมเต้นเปิดงานอีก ถ้ารู้ว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้นะ เดลไม่เป็นหรอกไอ้เดือนคณะเนี่ย”“แต่ก็ทำไปแล้วนี่ ยังไงก็ต้องทำให้เต็มที่ เดลก็สู้ ๆ นะ เอมเป็นกำลังใจให้”“ชะเอมก็สู้ ๆ เหมือนกัน ไอ้สายฟ้ากับแบมมาละ” เดลบุ้ยปากให้ชะเอมหันไปมองด้านหลัง“เดินให้มันดี ๆ สิ” สายฟ้าดุเมื่อแบมเดินกอดรัดแขนจนตัวเบียดเสียดเขา“บี๋อย่าดุเค้า” แบมบอกปากยู่
“ว้าย !!” ชะเอมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ น้ำแดงกับผัดซีอิ๊วก็หกลงบนหัวเธอจนเสื้อนักศึกษาสีขาวกลายเป็นสีแดงไปแถบหนึ่ง“เอม ! ทำไมไม่ระวังวะ ไม่มีตาหรือไง” อาชิรีบจับประคองให้ชะเอมลุก ก่อนจะหันไปตวาดพลอยเสียงดังลั่น ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามองกันเป็นตาเดียว“พะ... พลอยขอโทษ พลอยไม่ได้ตั้งใจนะชะเอม” พลอยพูดด้วยเสียงสั่น ๆ เดินเข้าไปจับมือชะเอมขอโทษยกใหญ่“ไม่เป็นไรพลอย” ชะเอมตอบ อาชิหยิบทิชชูมาเช็ดคราบน้ำแดงและผัดซีอิ๊ว ออกจากหน้าเธอ“แล้วเลอะเทอะแบบนี้จะทำยังไง ชะเอมต้องถ่ายรูปอีกไม่ใช่เหรอ” แบมถาม“ฮือ ๆ ๆ ๆ พลอยขอโทษ”“ขอโทษแล้วมันหายหรือไง แล้วจะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา” อาชิบอกเสียงกร้าว พลอยยกมือขึ้นปิดปากกลั้นสะอื้น“พี่อาชิอย่าว่าพลอยสิ พลอยไม่ได้ตั้งใจ”“ไอ้อาชิ กูว่ามึงพาชะเอมไปล้างตัวก่อนเถอะ” ภูพูด“อื้ม ไปเอม พี่พาไปล้างตัว” อาชิตอบก่อนจะประคองชะเอมออกจากโรงอาหาร“พี่ว่ายังไงก็ต้องกลับไปเปลี่ยนชุด หน้าผมก็เลอะหมดเลย” อาชิบอกขณะกำลังล้างตัวให้ชะเอม“เรื่องชุดคงไม่ยาก แต่แต่งหน้าทำผมนี่สิ เอมจะไปแต่งที่ไหนทัน”“พี่จัดการเอง” พูดจบเขาก็กดสมาร์ตโฟนโทร.หาแม่พายของเขาทันที(ว่าไง
ปีนี้การจัดกิจกรรมดาวเดือนมหาวิทยาลัยถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่กว่าทุกปี มีคนมาร่วมงานเยอะมากที่มาจากทุกคณะทั้งเด็กปี 1 และรุ่นพี่ คณาจารย์ เหล่าผู้ปกครองที่ยินดีซื้อบัตรเข้างานมาชื่นชมบุตรหลานของตนเอง รวมถึงคุณยายที่มาให้กำลังใจหลานสาว แทนไทและพรพระพายที่มาให้กำลังใจว่าที่ลูกสะใภ้ และเพื่อนสนิทของลูกชายวันนี้ทุกคนมาในธีม Flora ทุกคนต่างจัดเต็มทำให้งานเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณที่สาว ๆ ทั้งรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ต่างประชันแต่งกายกันมาอวดโฉม ส่วนผู้ชายส่วนมากจะสวมใส่ชุดสูทแล้วติดดอกไม้ที่หน้าอก แต่บางคนก็มาในแนวแฟนซีที่ประดับประดาดอกไม้เต็มตัวเป็นสีสันของงาน“งานเขาจัดได้ยิ่งใหญ่มากเลยนะคะ” คุณยายพูดกับแทนไทและพรพระพาย“ใช่ค่ะ งานสวยมาก พายว่าพายก็จัดเต็มแล้วนะ ยังสู้เด็ก ๆ ไม่ได้เลยค่ะ”“ผมว่าเราเข้าไปด้านในกันดีกว่านะครับ ปล่อยให้เด็ก ๆ เขาสนุกกัน” แทนไทพูด“ก็ดีเหมือนกัน ยืนนาน ๆ เริ่มปวดขา” คุณยายพูด“ผมพาไปครับ” อาชิพูด“อาชิอยู่กับเพื่อน ๆ เถอะลูก แม่พายกับพ่อแทนจะดูแลคุณยายเอง”“ครับ”แล้วแทนไทก็ประคองคุณยายของชะเอมเข้าไปในหอประชุมเพื่อรอชมการประกวดดาวและเดือนของมหาวิทยาลัย“แล้วมึงไม่ไปดูชะเ
“ในคืนนี้ดวงใจฉันพร่างพราว ยามดาวเคียงข้างเดือน ยามเธอมาเยือนยิ่งคอยหวั่นไหว... แค่มีเธอเคียงข้างกาย พร่างพราวในหัวใจ ในคืนที่เหน็บหนาว... ในคราวที่อ่อนไหว... อย่างน้อยฉันยังอุ่นใจ เมื่อได้เคียงข้างเธอ...” ชะเอมยิ้มละมุนให้ทุกคนอีกครั้ง“เมื่อยามแสงเดือนมาเยือนแสงดาว... ต่อเติมเรื่องราวให้ดาวมีฝัน มีเดือนที่อุ้มคอยโอบดาว... ดาวจึงวับวาวเคียงข้างกัน อยากเป็นเช่นนั้นทุกคืน...” ชะเอมร้องพร้อมกับเดินเข้าไปหาสายฟ้า เขาก็เดินเข้ามาหาเช่นกันก่อนจะโอบเอวเล็กคอดเอาไว้กรี๊ด !!กรี๊ด !!ฮิ้ว !!“อยากรู้... ที่ดาวเข้ามาใกล้เดือน ที่ดาวเข้ามาเกี้ยวเดือน จะไม่ลาเลือนไปใช่ไหม...” สายฟ้าร้องพร้อมกับโน้มตัวลงไปหาชะเอม“ในคืนนี้ดวงใจฉันพร่างพราว... ยามดาวเคียงเดือน ยามเธอมาเยือนยิ่งคอยหวั่นไหว แค่มีเธอเคียงข้างกาย พร่างพราวในหัวใจ...” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน เป็นจังหวะเดียวกับที่หน้าผากของทั้งคู่ชนกันกรี๊ด !!“ในคืนที่เหน็บหนาว ในคราวที่อ่อนไหว” สายฟ้าร้องจบก็ผละออก“อย่างน้อยฉันยังอุ่นใจ...” ชะเอมถอยหลังออกมา“ฉันยังอุ่นใจ” สายฟ้าคว้ามือของชะเอมมากุม“เมื่อได้เคียงข้างเธอ...” ทั้งคู่ร้องพร้อมกันก่อ
“ไอ้อาชิ” ภูเดินตามอาชิจนมาที่มุมตึก“กูขออยู่คนเดียว” สองมือหนาค้ำยันไปที่ผนังตึก ก้มหน้า พยายามสงบสติอารมณ์“มึงจะมาอยู่อะไรตรงนี้ เดี๋ยวชะเอมก็ออกมาแล้ว กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไงแต่มึงก็อย่าลืมสิวะว่ามันคือการแสดง มันคือการแสดงนะเว้ย” ภูย้ำในคำพูดของตนเองเพื่อเตือนสติเพื่อน“กูรู้ แต่กูทำใจไม่เคยได้เลยว่ะเวลาที่ชะเอมอยู่ใกล้คนอื่น แล้วสายตาที่เอมมองมัน มันก็ทำให้กูอดหึงไม่ได้ เอมเป็นของกู กูไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเอม กูคนเดียวที่สามารถแตะต้องเอมได้”“ชะเอมก็แค่เล่นไปตามบท ไอ้สายฟ้าก็เหมือนกัน มึงลืมไปแล้วเหรอว่าสายฟ้ากับแบมเป็นแฟนกันแล้ว”“มึงแน่ใจว่ามันจะเลิกรักเอมแล้วจะไปรักแบม เวลาเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเองนะเว้ย มันสามารถเปลี่ยนความรู้สึกตัวเองได้ง่าย ๆ เหรอวะ”“...” ภูมีสีหน้าครุ่นคิดกับคำพูดของอาชิ ระยะเวลา 3-4 ปีที่สายฟ้าหลงรักชะเอม กับเวลาแค่ข้ามคืนของสายฟ้ากับแบม“หัวใจคนเรามันจะเปลี่ยนไปรักคนอื่นได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอวะ” อาชิมองหน้าภูอย่างตั้งคำถาม“อื้ม มึงก็พูดถูก” ภูเห็นด้วยกับคำพูดของอาชิ เพราะตนเองก็ยังคงรักฝังใจกับผู้หญิงเพียงคนเดียวมาตลอด“อึก...” แบมที่ได้ยินคำพูดของอาชิทำ
“ถึงจะเป็นไปตามบทแต่สายฟ้ากับชะเอมก็ทำให้คนดูอินตาม พูดแล้วพลอยก็ยังเขินอยู่เลย ตอนที่สายฟ้ากับเอมหันหน้ามาชนกันนะ เสียงกรี๊ดดังลั่นหอประชุมเลย แล้วตอนที่จับมือส่งสายตาหวานให้กันนะ มันเป็นสายตาที่ราวกับมองคนรักจริง ๆ” พลอยยังคงพูดไม่หยุดพร้อมทำท่าราวกับเพ้อฝัน“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อตะเกียบในมือของอาชิหักเป็น 2 ท่อน“กูกินไม่ลง กูไปรอที่รถนะ” อาชิลุกขึ้นแล้วหันไปบอกภูกับเดล“พี่อาชิ นั่งกินเป็นเพื่อนเอมก่อนนะ” ชะเอมลุกขึ้นฉุดรั้งแขนของเขาไว้“เอมกินเถอะ พี่ไปรอที่รถ” เขาบอกพลางแกะมือเธอออกจากลำแขนแกร่ง“ถ้าพี่อาชิไม่นั่งกินกับเอม เอมก็ไม่กินแล้ว” เธอบอกพร้อมทั้งก้มลงไปเก็บของ“ไอ้อาชิ มึงก็นั่งกินเป็นเพื่อนชะเอมหน่อยสิวะ” เดลพูด อาชิมองหน้าชะเอมก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม ชะเอมก็เขยิบเข้าไปใกล้ แล้วอิงซบไปที่อกแกร่ง อาชิก็ยกแขนขึ้นมาโอบเธอไว้“วันนี้ดูพลอยจะพูดมาก เอ๊ยไม่ใช่ วันนี้พลอยดูพูดเก่งจังเลยนะ” เดลว่า“พลอยก็แค่อินกับการแสดงของชะเอมกับสายฟ้าน่ะ พลอยว่านะ ต้องมีคนเชียร์ให้ชะเอมกับสายฟ้าเป็นคู่จิ้นกันแน่ ๆ เลย หรือไม่บางคนก็อาจจะเชียร์ให้เป็นแฟนกันก็ได้เพราะเป็นด
“นี่ ! ปล่อยชะเอมนะ” เสียงร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น“ไม่ปล่อย จะทำไม จะขี้แย ร้องไห้ไปฟ้องครูเหรอ ยัยเด็กขี้ฟ้อง ฮ่า ๆ ๆ ๆ พวกมึงดูดิวะ ร้องไห้อีกแล้ว ฮ่า ๆ ๆ” เด็กผู้ชายตัวอ้วนกำลังดึงผมเปียของเด็กหญิงตัวเล็กชะเอมเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 เป็นเด็กไม่ค่อยพูด ชอบเก็บตัวเงียบ มักจะโดนเด็กผู้ชายตัวอ้วนแกล้งเป็นประจำ เพราะเธอชอบร้องไห้ ยิ่งเธอร้องก็ยิ่งโดนแกล้ง พอเธอไปฟ้องคุณครู เด็กผู้ชายก็จะโดนลงโทษ ยิ่งกับเด็กคนนี้ที่แกล้งเธอเหมือนกับจะแก้แค้นที่เธอทำให้คุณครูเชิญผู้ปกครองมาเด็กผู้ชายอ้วนคนนี้เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เป็นเด็กเกเร ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นเป็นประจำ“ชะเอมไปทำอะไรให้ ทำไมต้องแกล้งชะเอม”“ไม่ได้ทำ แต่แกล้งเธอแล้วสนุกดี ยัยขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องครู”“ช่วยด้วย ช่วยชะเอมด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ ปล่อยชะเอมนะ ฮือ ๆ ๆ ๆ” ชะเอมร้องให้คนช่วยเสียงดัง พร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อถูกดึงผมเปียแรงขึ้น“ไอ้อ้วน !” เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น“มึงว่าใครอ้วน เป็นแค่รุ่นน้องอย่ามาปากดีกับรุ่นพี่”“ก็มึงนั่นแหละ ไอ้อ้วน รุ่นพี่แบบนี้กูไม่นับหรอก ปล่อยน้องเขาเล
“ถึงจะเป็นไปตามบทแต่สายฟ้ากับชะเอมก็ทำให้คนดูอินตาม พูดแล้วพลอยก็ยังเขินอยู่เลย ตอนที่สายฟ้ากับเอมหันหน้ามาชนกันนะ เสียงกรี๊ดดังลั่นหอประชุมเลย แล้วตอนที่จับมือส่งสายตาหวานให้กันนะ มันเป็นสายตาที่ราวกับมองคนรักจริง ๆ” พลอยยังคงพูดไม่หยุดพร้อมทำท่าราวกับเพ้อฝัน“พี่อาชิ” ชะเอมเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อตะเกียบในมือของอาชิหักเป็น 2 ท่อน“กูกินไม่ลง กูไปรอที่รถนะ” อาชิลุกขึ้นแล้วหันไปบอกภูกับเดล“พี่อาชิ นั่งกินเป็นเพื่อนเอมก่อนนะ” ชะเอมลุกขึ้นฉุดรั้งแขนของเขาไว้“เอมกินเถอะ พี่ไปรอที่รถ” เขาบอกพลางแกะมือเธอออกจากลำแขนแกร่ง“ถ้าพี่อาชิไม่นั่งกินกับเอม เอมก็ไม่กินแล้ว” เธอบอกพร้อมทั้งก้มลงไปเก็บของ“ไอ้อาชิ มึงก็นั่งกินเป็นเพื่อนชะเอมหน่อยสิวะ” เดลพูด อาชิมองหน้าชะเอมก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม ชะเอมก็เขยิบเข้าไปใกล้ แล้วอิงซบไปที่อกแกร่ง อาชิก็ยกแขนขึ้นมาโอบเธอไว้“วันนี้ดูพลอยจะพูดมาก เอ๊ยไม่ใช่ วันนี้พลอยดูพูดเก่งจังเลยนะ” เดลว่า“พลอยก็แค่อินกับการแสดงของชะเอมกับสายฟ้าน่ะ พลอยว่านะ ต้องมีคนเชียร์ให้ชะเอมกับสายฟ้าเป็นคู่จิ้นกันแน่ ๆ เลย หรือไม่บางคนก็อาจจะเชียร์ให้เป็นแฟนกันก็ได้เพราะเป็นด
“ไอ้อาชิ” ภูเดินตามอาชิจนมาที่มุมตึก“กูขออยู่คนเดียว” สองมือหนาค้ำยันไปที่ผนังตึก ก้มหน้า พยายามสงบสติอารมณ์“มึงจะมาอยู่อะไรตรงนี้ เดี๋ยวชะเอมก็ออกมาแล้ว กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไงแต่มึงก็อย่าลืมสิวะว่ามันคือการแสดง มันคือการแสดงนะเว้ย” ภูย้ำในคำพูดของตนเองเพื่อเตือนสติเพื่อน“กูรู้ แต่กูทำใจไม่เคยได้เลยว่ะเวลาที่ชะเอมอยู่ใกล้คนอื่น แล้วสายตาที่เอมมองมัน มันก็ทำให้กูอดหึงไม่ได้ เอมเป็นของกู กูไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเอม กูคนเดียวที่สามารถแตะต้องเอมได้”“ชะเอมก็แค่เล่นไปตามบท ไอ้สายฟ้าก็เหมือนกัน มึงลืมไปแล้วเหรอว่าสายฟ้ากับแบมเป็นแฟนกันแล้ว”“มึงแน่ใจว่ามันจะเลิกรักเอมแล้วจะไปรักแบม เวลาเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเองนะเว้ย มันสามารถเปลี่ยนความรู้สึกตัวเองได้ง่าย ๆ เหรอวะ”“...” ภูมีสีหน้าครุ่นคิดกับคำพูดของอาชิ ระยะเวลา 3-4 ปีที่สายฟ้าหลงรักชะเอม กับเวลาแค่ข้ามคืนของสายฟ้ากับแบม“หัวใจคนเรามันจะเปลี่ยนไปรักคนอื่นได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอวะ” อาชิมองหน้าภูอย่างตั้งคำถาม“อื้ม มึงก็พูดถูก” ภูเห็นด้วยกับคำพูดของอาชิ เพราะตนเองก็ยังคงรักฝังใจกับผู้หญิงเพียงคนเดียวมาตลอด“อึก...” แบมที่ได้ยินคำพูดของอาชิทำ
“ในคืนนี้ดวงใจฉันพร่างพราว ยามดาวเคียงข้างเดือน ยามเธอมาเยือนยิ่งคอยหวั่นไหว... แค่มีเธอเคียงข้างกาย พร่างพราวในหัวใจ ในคืนที่เหน็บหนาว... ในคราวที่อ่อนไหว... อย่างน้อยฉันยังอุ่นใจ เมื่อได้เคียงข้างเธอ...” ชะเอมยิ้มละมุนให้ทุกคนอีกครั้ง“เมื่อยามแสงเดือนมาเยือนแสงดาว... ต่อเติมเรื่องราวให้ดาวมีฝัน มีเดือนที่อุ้มคอยโอบดาว... ดาวจึงวับวาวเคียงข้างกัน อยากเป็นเช่นนั้นทุกคืน...” ชะเอมร้องพร้อมกับเดินเข้าไปหาสายฟ้า เขาก็เดินเข้ามาหาเช่นกันก่อนจะโอบเอวเล็กคอดเอาไว้กรี๊ด !!กรี๊ด !!ฮิ้ว !!“อยากรู้... ที่ดาวเข้ามาใกล้เดือน ที่ดาวเข้ามาเกี้ยวเดือน จะไม่ลาเลือนไปใช่ไหม...” สายฟ้าร้องพร้อมกับโน้มตัวลงไปหาชะเอม“ในคืนนี้ดวงใจฉันพร่างพราว... ยามดาวเคียงเดือน ยามเธอมาเยือนยิ่งคอยหวั่นไหว แค่มีเธอเคียงข้างกาย พร่างพราวในหัวใจ...” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน เป็นจังหวะเดียวกับที่หน้าผากของทั้งคู่ชนกันกรี๊ด !!“ในคืนที่เหน็บหนาว ในคราวที่อ่อนไหว” สายฟ้าร้องจบก็ผละออก“อย่างน้อยฉันยังอุ่นใจ...” ชะเอมถอยหลังออกมา“ฉันยังอุ่นใจ” สายฟ้าคว้ามือของชะเอมมากุม“เมื่อได้เคียงข้างเธอ...” ทั้งคู่ร้องพร้อมกันก่อ
ปีนี้การจัดกิจกรรมดาวเดือนมหาวิทยาลัยถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่กว่าทุกปี มีคนมาร่วมงานเยอะมากที่มาจากทุกคณะทั้งเด็กปี 1 และรุ่นพี่ คณาจารย์ เหล่าผู้ปกครองที่ยินดีซื้อบัตรเข้างานมาชื่นชมบุตรหลานของตนเอง รวมถึงคุณยายที่มาให้กำลังใจหลานสาว แทนไทและพรพระพายที่มาให้กำลังใจว่าที่ลูกสะใภ้ และเพื่อนสนิทของลูกชายวันนี้ทุกคนมาในธีม Flora ทุกคนต่างจัดเต็มทำให้งานเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณที่สาว ๆ ทั้งรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ต่างประชันแต่งกายกันมาอวดโฉม ส่วนผู้ชายส่วนมากจะสวมใส่ชุดสูทแล้วติดดอกไม้ที่หน้าอก แต่บางคนก็มาในแนวแฟนซีที่ประดับประดาดอกไม้เต็มตัวเป็นสีสันของงาน“งานเขาจัดได้ยิ่งใหญ่มากเลยนะคะ” คุณยายพูดกับแทนไทและพรพระพาย“ใช่ค่ะ งานสวยมาก พายว่าพายก็จัดเต็มแล้วนะ ยังสู้เด็ก ๆ ไม่ได้เลยค่ะ”“ผมว่าเราเข้าไปด้านในกันดีกว่านะครับ ปล่อยให้เด็ก ๆ เขาสนุกกัน” แทนไทพูด“ก็ดีเหมือนกัน ยืนนาน ๆ เริ่มปวดขา” คุณยายพูด“ผมพาไปครับ” อาชิพูด“อาชิอยู่กับเพื่อน ๆ เถอะลูก แม่พายกับพ่อแทนจะดูแลคุณยายเอง”“ครับ”แล้วแทนไทก็ประคองคุณยายของชะเอมเข้าไปในหอประชุมเพื่อรอชมการประกวดดาวและเดือนของมหาวิทยาลัย“แล้วมึงไม่ไปดูชะเ
“ว้าย !!” ชะเอมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ ๆ น้ำแดงกับผัดซีอิ๊วก็หกลงบนหัวเธอจนเสื้อนักศึกษาสีขาวกลายเป็นสีแดงไปแถบหนึ่ง“เอม ! ทำไมไม่ระวังวะ ไม่มีตาหรือไง” อาชิรีบจับประคองให้ชะเอมลุก ก่อนจะหันไปตวาดพลอยเสียงดังลั่น ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามองกันเป็นตาเดียว“พะ... พลอยขอโทษ พลอยไม่ได้ตั้งใจนะชะเอม” พลอยพูดด้วยเสียงสั่น ๆ เดินเข้าไปจับมือชะเอมขอโทษยกใหญ่“ไม่เป็นไรพลอย” ชะเอมตอบ อาชิหยิบทิชชูมาเช็ดคราบน้ำแดงและผัดซีอิ๊ว ออกจากหน้าเธอ“แล้วเลอะเทอะแบบนี้จะทำยังไง ชะเอมต้องถ่ายรูปอีกไม่ใช่เหรอ” แบมถาม“ฮือ ๆ ๆ ๆ พลอยขอโทษ”“ขอโทษแล้วมันหายหรือไง แล้วจะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา” อาชิบอกเสียงกร้าว พลอยยกมือขึ้นปิดปากกลั้นสะอื้น“พี่อาชิอย่าว่าพลอยสิ พลอยไม่ได้ตั้งใจ”“ไอ้อาชิ กูว่ามึงพาชะเอมไปล้างตัวก่อนเถอะ” ภูพูด“อื้ม ไปเอม พี่พาไปล้างตัว” อาชิตอบก่อนจะประคองชะเอมออกจากโรงอาหาร“พี่ว่ายังไงก็ต้องกลับไปเปลี่ยนชุด หน้าผมก็เลอะหมดเลย” อาชิบอกขณะกำลังล้างตัวให้ชะเอม“เรื่องชุดคงไม่ยาก แต่แต่งหน้าทำผมนี่สิ เอมจะไปแต่งที่ไหนทัน”“พี่จัดการเอง” พูดจบเขาก็กดสมาร์ตโฟนโทร.หาแม่พายของเขาทันที(ว่าไง
“กินอะไร พี่ไปซื้อให้” อาชิเอ่ยถามขณะที่ชะเอมนั่งอิงซบไปที่ไหล่แกร่ง“อะไรก็ได้ ตอนนี้หิวมากจนจะกินช้างได้ทั้งตัวเลย”“กินทำไมช้าง กินพี่ดีกว่า”“หูยยยยยย” เดลกับภูร้องแซวพร้อมกัน“มึง 2 ตัวเป็นอะไรมากไหม หรือว่าอยากกินตีนกูแทนกินข้าว”“ตีนมึงวางไว้ที่เดิมเลย ไอ้ภู กูฝากซื้อข้าวด้วย อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ตีนไอ้ชาเย็น กูเหนื่อย กูเมื่อย เดินแม่งรอบมหาลัยเลย”“ทำมาสำออย เออกูซื้อมาให้ ปะไอ้อาชิ”“ชาเย็นพ่อมึงดิ” อาชิว่าเดลก่อนจะเดินไปกับภู“พลอยไปด้วยสิ” พลอยวิ่งตามอาชิกับภูไป“บ่ายต้องกลับไปถ่ายรูปที่คณะอีก ชะเอมล่ะต้องถ่ายเปล่า”“ถ่ายสิ เย็นต้องซ้อมการแสดงด้วย”“รู้แล้วเหรอว่าจะแสดงอะไร”“อาจารย์ให้ร้องเพลงดาวเคียงเดือนน่ะ”“เดลยังไม่รู้เลยว่าจะแสดงอะไร ไหนจะต้องซ้อมเต้นเปิดงานอีก ถ้ารู้ว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้นะ เดลไม่เป็นหรอกไอ้เดือนคณะเนี่ย”“แต่ก็ทำไปแล้วนี่ ยังไงก็ต้องทำให้เต็มที่ เดลก็สู้ ๆ นะ เอมเป็นกำลังใจให้”“ชะเอมก็สู้ ๆ เหมือนกัน ไอ้สายฟ้ากับแบมมาละ” เดลบุ้ยปากให้ชะเอมหันไปมองด้านหลัง“เดินให้มันดี ๆ สิ” สายฟ้าดุเมื่อแบมเดินกอดรัดแขนจนตัวเบียดเสียดเขา“บี๋อย่าดุเค้า” แบมบอกปากยู่
“ขอโทษครับที่มาสาย” สายฟ้าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามายังห้องประชุมที่ใช้เป็นสถานที่แต่งหน้าทำผม“รีบมานั่งให้ช่างเซตผมเลยค่ะ” พี่กะเพราบอก“ทำไมสายฟ้ามาสาย” ชะเอมเอ่ยถามขณะที่ช่างกำลังทำผมให้เธอ“เอ่อ... ตื่นสายน่ะ เมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อย” สายฟ้าตอบเสียงเบาเพราะกลัวรุ่นพี่จะมาได้ยิน“ทางสโมสรนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแจ้งมาว่าขอเปลี่ยนแปลงเวลาถ่ายรูป จะถ่ายรวมดาวเดือนแต่ละคณะเซตแรกที่ป้ายมหาวิทยาลัยในช่วงเช้าก่อน แล้วเราค่อยกลับมาถ่ายที่คณะของเรารอบบ่ายแล้วกันนะ” พี่พฤกษ์พูด“แล้วใกล้เสร็จหรือยังคะ เหลือเวลาอีกแค่ 20 นาทีเองนะ เพราไม่อยากให้เลต” พี่กะเพราเอ่ยถามช่างหน้าช่างผม“เหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวค่ะน้องกะเพรา รับรองว่าเจิดค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ“เรียบร้อยกันหรือยังคะนักศึกษา” อาจารย์ขนบพรเดินเข้ามาดูความเรียบร้อย“ใกล้แล้วค่ะอาจารย์” พี่กะเพราตอบ“ไหนขอดูหน่อยซิ... สวยหล่อทั้งคู่ ปีนี้ดาวเดือนต้องเป็นของคณะแพทย์แน่นอน” อาจารย์ขนบพรพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเมื่อเห็นใบหน้าของชะเอมกับสายฟ้า“ใช่ค่ะอาจารย์ ชะเอมพอแต่งหน้าแล้วสวยขึ้นกล้องมากเลยค่ะ สายฟ้าก็หล่อ ทั้ง
“ตี 5 แล้วครับ” อาชิพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงในห้องนอนของผับ“อื้อออ แล้วทำไมพึ่งปลุกเอมคะ”“ก็เห็นหลับสบายเลยไม่อยากปลุก ลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนไหมหรือจะกลับไปอาบบ้านทีเดียว หรือไม่เดี๋ยวพี่ให้บอดีการ์ดไปเอาชุดนักศึกษามาให้ที่นี่เลย”“กลับบ้านก่อนดีกว่าค่ะ หลายอย่างเดี๋ยวจะวุ่นวายเปล่า ๆ”“โอเคครับ งั้นลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าได้แล้ว”“แล้วพี่อาชิถอดเสื้อผ้าเอมทำไม หรือว่าลักหลับเอม” เธอถามพลางยื่นมือไปจับที่กลางกายว่ามีสิ่งผิดปกติหรือเปล่า“ก็อยากอยู่ แต่เห็นหลับสบายเลยไม่อยากกวน แล้วที่ถอดเสื้อผ้าออกเพราะกลัวเอมจะนอนอึดอัด แล้วก็กลัวเอมจะอาย พี่ก็เลยถอดเป็นเพื่อน”“น่ารักที่สุดเลย” เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมแล้วถูไถปลายจมูกเชิดรั้นกับปลายจมูกโด่งของเขา“เอม... มันแข็งแล้ว ขอทีหนึ่งนะ” เขาเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า“ไม่ได้ เดี๋ยวสาย”“แป๊บเดียวไม่เกิน 20 นาที... 15 นาที... 10 นาทีนะ นะครับ พี่ไม่ไหวแล้ว”“ก็ได้ แต่เร็ว ๆ นะ”ทันทีที่ชะเอมพูดจบเขาก็ขึ้นคร่อมร่างบางทันที มือหนาลูบไล้ไปที่ดอกไม้งามกลางกาย พร้อมทั้งสะกิดเขี่ยไล้เม็ดติ่งเกสรสีสวย แล้วสอดแทรกนิ้วเรียวยาวเข้
“แล้วใกล้เสร็จหรือยังคะ เหลือเวลาอีกแค่ 20 นาทีเองนะ เพราไม่อยากให้เลต” พี่กะเพราเอ่ยถามช่างหน้าช่างผม“เหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวค่ะน้องกะเพรา รับรองว่าเจิดค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ“เรียบร้อยกันหรือยังคะนักศึกษา” อาจารย์ขนบพรเดินเข้ามาดูความเรียบร้อย“ใกล้แล้วค่ะอาจารย์” พี่กะเพราตอบ“ไหนขอดูหน่อยซิ... สวยหล่อทั้งคู่ ปีนี้ดาวเดือนต้องเป็นของคณะแพทย์แน่นอน” อาจารย์ขนบพรพูดอย่างมั่นอกมั่นใจเมื่อเห็นใบหน้าของชะเอมกับสายฟ้า“ใช่ค่ะอาจารย์ ชะเอมพอแต่งหน้าแล้วสวยขึ้นกล้องมากเลยค่ะ สายฟ้าก็หล่อ ทั้งหุ่นและความสูงถือว่าเพอร์เฟกต์มากค่ะ” พี่กะเพราพูด“แล้วเรื่องชุดที่จะใส่แสดงวันงานล่ะ”“เรียบร้อยค่ะ ตรงตามที่อาจารย์ต้องการ เหลือแค่ชะเอมกับสายฟ้าไปลองชุดแค่นั้นค่ะ”“ดีมาก ทำงานกันได้ไวดี”พอแต่งหน้าทำผมเสร็จชะเอมกับสายฟ้าก็ไปที่หน้ามหาวิทยาลัยทันที“พลอยจ๋า แบมมาแล้ว” แบมเอ่ยเรียกพลอยเสียงหวาน เดินยิ้มร่ามาแต่ไกล“แบมไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า แต่ตัวก็ไม่ร้อนนะ หรือเหล้าที่กินเข้าไปยังไม่หมดฤทธิ์” พลอยถามอย่างงง ๆ พลางยกหลังมือแตะไปที่หน้าผากของแบม“แบมไม่ได้เป็นอะไร