ตรัยคุณขับรถสปอร์ตคันหรูตรงมาที่ผับทันทีด้วยอารมณ์คุกรุ่นในใจ ยิ่งนึกถึงหน้าของยัยเด็กใจแตกที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับบาสก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจ"อ้าวเฮีย วันนี้วันหยุดของเฮียไม่ใช่เหรอ" กร บอดี้การ์ดที่มีหน้าที่คอยดูแลผับเอ่ยถาม เมื่อตรัยคุณเดินเข้ามานั่งที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่มของผับ"เบื่อๆ ว่ะ เลยมาหาอะไรกระแทกปากหน่อย""เฮียอยากหาอะไรกระแทกปาก หรือว่าเฮียอยากจับสาวๆ กระแทกกันแน่" กรเอ่ยหน้าทะเล้น"ทำมารู้ดี" ตรัยคุณกระตุกยิ้ม ก่อนจะยกแก้วกระดกน้ำสีอำพันลงคอ"วันนี้มีเด็กใหม่ พึ่งมาสมัครงานวันนี้เอง ถ้าเฮียสนผมจัดให้ได้นะ""ให้กูหิ้วเด็กในร้านไปกิน มึงอยากให้กูแดกตีนคุณแทนหรือไง""เฮียก็รอให้เลิกงานก่อนสิ ผมรับรองว่าคนนี้เด็ดจริง แต่ถ้าเฮียใจร้อน เฮียก็ใจปล้ำเหมาดริ้งเด็กมันหน่อย แค่นี้เฮียก็ได้ไปปลุกไปปล้ำตามแต่ใจเฮียเลย""ไปจัดมา แต่ถ้าไม่เด็ดจริงกูกระทืบมึงนะ""ผมเคยทำให้เฮียผิดหวังหรือไง เฮียรอผมแค่อึดใจเดียว เดี๋ยวผมมา" กรบอกก่อนจะเดินไปทางห้องแต่งตัวของพนักงานด้านหลังผับ และไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมหญิงสาวหน้าตาดี ที่อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำรัดรูปที่โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง กับหน้า
ตรัยตุณขับรถกลับมายังคอนโดมิเนียมของตน แล้วทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียง ใบหน้าของยัยเด็กใจแตกก็เข้ามาอยู่ในหัวของเขาอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลบนหัวเตียง แล้วเปิดซองเอกสารขึ้นมาดู ซึ่งเป็นประวัติของ ยูมิ ยลดา แต่มันก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงอุปนิสัยใจคอของเธอ แต่ที่น่าสนใจก็คือประวัติพ่อชาวญี่ปุ่นของเธอต่างหาก"ป้าแช่มคะ ยูมิล้างจานเสร็จแล้ว ยูมิขอไปให้อาหารเจ้าตัวเล็กก่อนนะคะ" ยลดาเอ่ยบอก"ยูมิไปเถอะ ตรงนี้เรียบร้อยหมดแล้ว ป่านนี้เจ้าตัวเล็กของยูมิไม่หิวแย่แล้วเหรอ""นั่นนะสิคะ งั้นยูมิไปนะคะ""ไปเถอะ แล้วอย่าลืมทำที่กั้นให้ดีละ เดี๋ยวมันจะหลุดออกมา รถจะทับมันได้ ตัวยิ่งเล็กๆ อยู่ด้วย" ป้าแช่มเอ่ยเตือน"ค่ะป้าแช่ม" ยลดาตอบ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหลังบ้าน"พี่ยูมิไปไหนฮับ" อินทัชที่เดินลงบันไดมาเอ่ยถาม เมื่อเห็นยลดามีทีท่ารีบร้อน"พี่ยูมิจะไปให้อาหารเจ้าตัวเล็กค่ะ""อาชิไปด้วยได้ไหมฮับ" เด็กน้อยรีบวิ่งลงบันไดเข้ามาใกล้ยลดา"ได้สิคะ เรารีบไปกันเถอะ ป่านนี้เจ้าตัวเล็กหิวแย่แล้ว" ยลดาจูงมือของอินทัชวิ่งไปหาเจ้าหมาน้อยบ๊อกๆๆเสียงลูกหมาน้อยเห่าทักทาย เมื่อเห็นยลดากับอินทัชวิ่
ยลดาขึ้นไปยืนบนเก้าอี้สนาม เท้าเอวมองหน้าตรัยคุณอย่างเอาเรื่อง"ทำท่าอย่างกับลูกหมากำลังโมโห ถ้าเห่าด้วยนี้เหมือนเลยนะ ไหนลองเห่าสิ" ตรัยคุณทำท่ายียวนกวนโมโหเด็กสาวหน้าขึ้นสีแดงด้วยความโกรธที่ถูกว่าเป็นลูกหมา ตรัยคุณหันหลังเดินหนี แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน"ทำไมถึงชอบว่ายูมินักนะ งั่ม!" ยลดากระโดดขี่หลังตรัยคุณ แล้วงับลงไปที่ใบหูของเขาเต็มเขี้ยว"โอ๊ย! ยัยเด็กบ้า ปล่อย! เป็นหมาหรือไงวะ" ตรัยคุณถึงกับร้องลั่นเมื่อเจอคมเขี้ยวของเด็กสาว"ว่ายูมิเป็นหมาอีกแล้วนะ งั่ม!" ยลดางับไปที่ใบหูอีกข้างของ ตรัยคุณ"โอ๊ย! ปล่อย! ถ้าไม่ปล่อยอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ" ตรัยคุณกัดฟันพูดอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กลงไปกองกับพื้นตุ๊บ!!"โอ๊ย! ไอ้บ้า ก้นยูมิหักแล้วมั่งเนี่ย" เด็กสาวร้องโอดโอย ใบหน้า เหยเกด้วยความเจ็บระบมก้น"อยากโดนเลาะฟันออกจากปากใช่ไหมถึงกล้ากัดหูฉัน" มือหนาของเขาบีบเข้าที่ปากเล็ก พร้อมพูดอย่างเอาเรื่อง"อื้อ...อ่อยอูอิอ่ะ" เธอพูดอู้อี้ พยายามแกะมือของเขาออก"อะไรกันคะ เสียงดังลั่นบ้านเลย" พรพระพายวิ่งหน้าตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้แต่แรกว่าต้องเ
"ป้าแช่มคะ ยูมิอยากทำพุดดิ้ง ป้าแช่มสอนยูมิหน่อยนะคะ" ยลดาเข้ามมาออดอ้อนร้องขอป้าแช่ม"ป้าขอดูก่อนว่ามีส่วนผสมครบไหม...ส่วนผสมครบ ป้าสอนให้" ป้าแช่มเปิดตู้ในห้องครัว มีส่วนผสมสำหรับทำขนมพุดดิ้งอยู่พอดี"ขอบคุณค่ะ ป้าแช่มใจดีที่สุดเลย" เด็กสาวสวมกอดป้าแช่มด้วยความดีใจ"แล้วคิดยังไงถึงอยากทำพุดดิ้ง" ป้าแช่มถามด้วยความสงสัย"อยากทำให้อาชิกินตอนกลับจากโรงเรียนค่ะ""ถ้างั้นก็เตรียมของตามที่ป้าบอก""ค่ะ"ป้าแช่มสอนยลดาทำขนมพุดดิ้งทุกขั้นตอน เด็กสาวหัวไวสามารถจดจำได้เป็นอย่างดี และทำได้อย่างคล่องแคล่ว"ไอ้เดย์ วันนี้ไปรับอาชิที่โรงเรียนด้วย กูจะพาพายไปทำสปา" แทนไทเอ่ยบอกขณะที่กอดเอวคอดของว่าที่ภรรยาคนสวยอย่าง พรพระพายเดินออกมาจากห้องทำงาน"ครับคุณแทน" ตรัยคุณรับคำ"ฝากด้วยนะคะพี่เดย์" พรพระพายเอ่ยบอกเสียงหวาน"มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว" ตรัยคุณตอบ ก่อนที่แทนไทจะเดินควงคู่พรพระพายออกไป"กูมาทำอะไรตรงนี้วะ...มาร้านหนังสือก็ต้องซื้อหนังสือสิว่ะ" ตรัยคุณบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านหนังสือในห้างสรรพสินค้าร่างสูงก้าวเข้าไปในร้านหนังสือ เดินดูหนังสือไปเรื่อยๆ จนมาหยุดยื
"เฮ้ย! ไอ้หมาบ้า มาฉี่ใส่ล้อรถทำไมเนี่ย" ตรัยคุณโวลวายเสียงดังลั่น"เจ้าตัวเล็ก" ยลดาที่เห็นเหตุการณ์ร้องเรียกด้วยความตกใจที่เจ้าหมาน้อยไปฉี่ใส่ล้อรถตรัยคุณ"เธอมาเอามันไปให้ไกลๆ เลยนะ อย่าให้ฉันเห็นมันอีกไม่งั้นได้โดนเตะทั้งคนทั้งหมาแน่" ตรัยคุณพูดด้วยความโมโห"ไอ้คนใจโหด เจ้าตัวเล็กแค่ฉี่ใส่ล้อรถ ไม่ได้ฉี่รดขานายซะหน่อย ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย...ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวพี่ยูมิอยู่นี่แล้ว""แล้วทำไมไม่ดูแลมันให้ดี ปล่อยมันออกมาวิ่งเพ่นพ่านทำไม ถ้าดูแลมันไม่ได้ก็เอาไปปล่อย""อาเดย์ไม่โมโหฉิฮับ เจ้าตัวเย็กไม่ได้ตั้งใจ" อินทัชดึงชายเสื้อของคนเป็นอาแล้วเอ่ยบอก"เดี๋ยวยูมิเอาน้ำมาล้างให้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องอารมณ์เสียขนาดนี้เลย" ยลดาบอก ก่อนจะเดินออกไปเพื่อไปเอาน้ำมาล้างล้อรถ"ไม่ต้อง แต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีกนะ...อาเดย์ไปทำงานก่อนนะครับ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงพ่อแทนกับแม่พายของอาชิก็จะถึงบ้านนะครับ" เขาตวาดเด็กสาวเสียงดัง ก่อนจะหันมาพูดดีกับอินทัช แล้วตวัดสายตาไม่พอใจใส่ยลดาอีกครั้ง"ฮับ" เช้าวันต่อมา"เจ้าตัวเล็ก พี่ยูมิเอาอาหารมาให้แล้ว" ยลดาส่งเสียงบอกเมื่อเดินใกล้ถึงบริเวณเจ้าหมาน้อยอยู
"เฮียมานั่งคิดอะไรอยู่ตรงนี้" วินเอ่ยถาม เมื่อเห็นคนเป็นหัวหน้านั่งอยู่ที่เดิมมานานมากแล้ว"เปล่า" ตรัยคุณตอบอย่างไม่ใส่"คิดเรื่องเจ้าตัวเล็กของยูมิอยู่เหรอ" วินถามอีกครั้ง"กูบอกว่าเปล่า มึงก็จะให้กูคิดให้ได้ใช่ไหมไอ้วิน" ตรัยคุณแสดงความเกรี้ยวกราดออกมาเมื่อถูกจี้ตรงจุด"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ผมเห็นเฮียนั่งอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่ช่วงสายๆ นี่มันก็จะเที่ยงแล้ว ผมก็นึกว่าเฮียจะคิดมากเรื่องเจ้าตัวเล็กของยูมิ""กูจะไปนั่งคิดมากเรื่องยัยเด็กใจแตกทำไม ก็แค่ลูกหมาตาย จะอะไรกันนักหนา" ตรัยคุณพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมต้องมาหงุดหงิดเพราะเรื่องแค่นั้น"เฮียแน่ใจนะว่าไม่คิดมาก""เออ!" ตรัยคุณกระแทกเสียงใส่อย่างตัดความรำคาญ คำถามของวินกำลังทำให้หงุดหงิดใจมากขึ้น"วันนี้มีงาน Pet Expo ที่ไบเทค เฮียสนใจไปกับผมไหม ผมว่าจะไปดูลูกแมวลูกหมาให้หลานซ่ะหน่อย""กูจะไปทำไม มึงอยากไปก็ไป ไม่ต้องมายุ่งกับกู" ตรัยคุณปฏิเสธทันที แต่สีหน้าแสดงออกว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่"ตามใจ ผมไปคนเดียวก็ได้" วินบอกแล้วเดินออกไปทันทีงาน Pet Expo @ไบเทคบางนา"ไหนเฮียบอกจะไม่มาไง" วินเอ่ยถามขณะที่ยืนอยู่ทางเข้างาน กระหยิ่มยิ้มให้กับค
ตรัยคุณถอนหายใจออกมาเบาๆ นั่งลงไปกับขั้นบันไดหน้าบ้านตามเดิม มองหน้าเจ้าหมาน้อยด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก"เจ้าตัวเย็ก ไหนพี่ยูมิบอกว่าเจ้าตัวเย็กไปอยู่ฉะหวันแย้ว" อินทัชที่เห็นตรัยคุณอุ้มลูกหมาอยู่ ก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ"เจ้านี่ไม่ใช้เจ้าตัวเล็กครับ อาเดย์ซื้อมาให้พี่ยูมิ แต่พี่ยูมิไม่เอา""ทำไมล่ะฮับ""พี่ยูมิโกรธอาเดย์ เพราะอาเดย์เป็นคนทำให้เจ้าตัวเล็กตาย" ตรัยคุณบอกด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย"โอ๋ๆๆ ไม่เป็งไยนะฮับอาเดย์คงเก่ง อาชิยู้ว่าอาเดย์ไม่ได้ตั้งใจ" เด็กน้อยกอดปลอบคนเป็นอา ด้วยรู้ดีว่าอาเดย์ของตนไม่ใช่คนใจร้าย"อาชิช่วยอาเดย์คิดหน่อยสิ ว่าจะทำยังไงให้พี่ยูมิรับเจ้านี่ไปเลี้ยง""อาชิจะช่วยอาเดย์เองฮับ แล้วมันชื่อเจ้านี่เหรอฮับ""ไม่ใช่ครับ อาเดย์ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้มันเลย อาชิว่าให้เจ้านี่ชื่ออะไรดี""อืม...อาชิคิกไม่ออก" เด็กน้อยทำท่าคิด"เจ้านี่ตัวสีขาว ขนปุยๆ ชื่อชีโร่ดีไหมครับ ภาษาญี่ปุ่นชีโร่แปลว่าสีขาว""ดีฮับ ชีโย่ เจ้าชีโย่"บ๊อกๆๆ"เจ้าหมาน้อยชอบชื่อนี้ฮับ" อินทัชยิ้มร่าเริง เมื่อเจ้าหมาน้อยเห่าตอบเมื่อเรียกมันว่าชีโร่"อาเดย์ซื้อคอกมาให้เจ้าชีโร่ด้วยนะ อาชิไปช่วยอาเดย
"อาชิกิงได้ไหมฮับ" ตรัยคุณซื้อไก่ย่างมาฝากเจ้าหมาน้อย อินทัชเห็นก็เกิดอยากกินขึ้นมาบ้าง"กินได้ครับ อาชิอยากกินเหรอครับ""อยากฮับ""อาเดย์ซื้อมาสองไม้ อาชิก็แบ่งกับชีโร่คนละไม้""อาชิไม่ได้แย่งชีโย่กิงใช่ไหมฮับ""ไม่ได้แย่งครับ เขาเรียกว่าแบ่งกันกิน""ฮับ อาชิค่อยฉะบายใจหน่อย""ชีโร่ ออกมาหาพี่อาชิเย็ว พี่อาชิมีไก่ย่างมาฝากด้วยนะ" อินทัชร้องเรียกเมื่อเดินมาถึงคอกของเจ้าชีโร่บ๊อกๆๆเมื่อได้ยินเสียงของเด็กน้อย เจ้าชีโร่ที่กำลังนอนหลับอยู่ในบ้านหลังเล็ก มีที่กั้นล้อมรอบอย่างดีเพื่อไม่ให้มันหลุดออกมาข้างนอกได้ ก็รีบวิ่งออกมาแล้วเห่าเสียงดัง พร้อมทั้งส่ายห่างด้วยความดีใจ"มาๆ กิงไก่กัง อาชิกิงเป็งเพื่อง" อินทัชกวักมือเรียก เมื่อคนเป็นอาเปิดคอกให้เจ้าชีโร่ออกมา เด็กน้อยนั่งขัดสมาธิลงไปกับพื้นหญ้าเหมือนตรัยคุณบ๊อกๆๆเจ้าชีโร่เห่าพร้อมทั้งวิ่งวนรอบตัวเด็กน้อย ดีใจที่ได้ออกมาวิ่งเล่นข้างนอก"นี่ของอาชินะครับ เดี๋ยวของชีโร่อาเดย์ต้องฉีกให้เป็นชิ้นเล็กๆก่อนตรัยคุณยื่นไก่ย่างให้หลานชายหนึ่งไม้ แล้วฉีกไก่อีกไม้เป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ชามอาหารให้เจ้าชีโร่"ชีโย่อาหย่อยไหม ฉ่วงพี่อาชิอาหย่อยมาก" อินทัชถา
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก