ยลดายังคงนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า สบตาร่างสูงที่ยืนตรงหน้า และแปรงฟันไปพร้อมๆ กัน"อยากตื่นมาแปรงฟันพร้อมกัน อาบน้ำพร้อมกัน กินข้าวพร้อมกัน ทำทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมกัน แบบนี้ทุกวัน" ตรัยคุณเอ่ยบอกขณะยืนอาบน้ำให้คนตัวเล็กใต้ฝักบัว"อีกสี่ปียูมิก็เรียนจบ เดี๋ยวยูมิกลับไปให้พี่เดย์อาบน้ำให้ทุกวันจนเบื่อไปเลย""พี่เดย์คงไม่มีวันเบื่อผู้หญิงคนนี้ มีแต่รักเพิ่มขึ้นทุกวัน รักไปชั่ว นิรันดร์""ปากหวานขึ้นนะเนี่ย ยูมิขอชิมหน่อยสิว่าจะหวานมากไหม" เรียวแขนเล็กโอบกอดรอบลำคอแกร่ง รั้งเขาลงมารับจูบ ลิ้นเล็กสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเขาอย่างเงอะงะ แต่เขาก็ยอมรับจูบนั้น ปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจ"หวานมากไหม" ตรัยคุณเอ่ยถามหลังจากยลดาผละริมฝีปากออก"ม๊ากมาก" ยลดาบอกหน้าทะเล้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ ตรัยคุณอุ้มยลดามานั่งบนสตูลที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้เธอ หวีผมและใช้ไดร์เป่าผมให้จนแห้ง เขาเลือกชุดเดรสสีชมพูหวาน พร้อมทั้งบราเซียกับแพนตี้สีขาวมาใส่ให้เธอ เขาอยากทำทุกอย่างให้เธอ อยากใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่า ก่อนที่เขาจะกลับประเทศไทย"ลงกันมาแล้ว คุณทิพย์กำลังจะให้มาลีไป
ตรัยคุณเดินทางไปยังภูเก็ตซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงแรมหรูห้าดาว ระดับ Luxury Hotel ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกในโรงแรมและในห้องพักอย่างครบครัน การบริการต่อผู้เข้าพักระดับดีเลิศโรงแรมสามารถมองเห็นวิวทะเลได้แบบพาโนรามา ซึ่งเป็นจุดเด่น และดึงดูดนักท่องเที่ยวได้เป็นอย่างดีตรัยคุณเริ่มต้นด้วยการปรับรีโนเวทโรงแรมใหม่ทั้งหมด ให้ตัวโรงแรมมีความหรูหรา โอ่โถง เรียบหรูดูโก้ ตกแต่งแนวบูติค ให้ความรู้สึกกับผู้ที่ได้เห็น และอยากเข้าใช้บริการ เขาทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทแรงกาย แรงใจ เพื่อทำให้โรงแรมมีผลประกอบการดีขึ้นอีกหลายเท่าตัว และเขาทำเพื่อผู้หญิงที่เขารักหกเดือนผ่านไปที่ตรัยคุณกับยลดาต้องอยู่ไกลกันคนละซีกโลกยลดาเลือกเรียนการบริหารจัดการโรงแรมระดับสูงตามที่ทิพวรรณแนะนำ เธอเรียนหนักเพราะอยากเรียนจบให้เร็วที่สุด และเธอยังเรียนแต่งหน้า และด้านแฟชั่นดีไซน์ควบคู่ไปด้วย จนบางครั้งแทบจะไม่มีเวลาได้คุยกับคนไกลเลยด้วยซ้ำบางครั้งเขาโทรมาเธอก็ติดเรียน หรืออ่านหนังสือจนหลับ บางครั้งเธอเป็นฝ่ายโทรหาเขา เขาก็ติดประชุม หรืองานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาที่จะกระดิกตัวทำอะไรได้เลย แต่ทั้งคู่ก็ยังคงรัก เข้าใจ และเป็นกำลังใจซึ่งก
"คุณรู้จักไอจีไหม" ตรัยคุณเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องทำงาน"รู้จักค่ะ ดิฉันก็เล่นอยู่""ช่วยสมัครให้ผมหน่อยสิ ตอนนี้และเดี๋ยวนี้" ตรัยคุณหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูขึ้นมาปลดล็อกแล้วยื่นให้เลขาสาว"ได้ค่ะ" ดาริการับสมาร์ตโฟนของเจ้านายหนุ่มมา ก่อนจะมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นรูปพักหน้าจอเป็นรูปผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม"มีอะไร รีบทำเข้าสิ""น้องสาวคุณตรัยคุณเหรอคะ น่ารักจังเลยนะคะ" ดาริกาแสร้งถามด้วยเพราะความอยากรู้ เท่าที่เธอรู้มาเจ้านายของเธอไม่มีพี่น้องร่วมสายเลือด"เปล่า เธอเป็นเมียผม" ตรัยคุณตอบชัดถ้อยชัดคำ ทำให้ดาริกานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เพราะตั้งแต่ที่เขาเข้ามาบริหารโรงแรมไม่เคยมีใครรู้มาก่อนว่าเขามีภรรยาแล้ว ซึ่งสร้างความผิดหวังให้กับเลขาสาวเป็นอย่างมาก เพราะเธอรู้สึกพึงพอใจในตัวเจ้านายคนนี้"ตกลงว่าทำได้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้ผมจะได้ไปให้คนอื่นทำ" ตรัยคุณพูดขึ้นเมื่อเห็นดาริกานิ่งไป"ได้ค่ะ ดิฉันจะทำให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ" ดาริการีบจัดการกดดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรม และสร้างแอคเคาท์ให้คนเป็นเจ้านายทันทีเธอใช้เวลาไม่นานก็สมัครสร้างแอคเคาท์ให้กับเขา แล้วสอนเขานิดหน่อย เขาก็สามารถเล่นเองได้
"มานั่งตรงนี้ มาเคลียร์กับพี่เดย์ก่อน" ตรัยคุณจูงมือคนตัวเล็กให้กลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม"เคลียร์อะไรอีก" ยลดานั่งลงบนตักแกร่ง"ใครอนุญาตให้ถ่ายรูปพวกนี้" ตรัยคุณถามเสียงขุ่นพลางเปิดรูปในแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรมให้ยลดาดู"ก็ยูมิเคยบอกพี่เดย์ไปแล้วนี่ ว่ายูมิเป็นนางแบบให้กับแบรนด์เครื่องสำอาง""ใช่ยูมิเคยบอกพี่เดย์ แล้วถ่ายแบบเครื่องสำอางค์ต้องใส่ชุดพวกนี้ด้วยหรือไง""ก็น่ารักดีออก...พี่เดย์จะทำอะไรยูมิ" ยลดาไม่เห็นว่าชุดที่เธอใส่จะผิดแปลกอะไร ก่อนจะร้องถามเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ตรัยคุณก็จับเธอนอนคว่ำพาดตัวกับหน้าขาแกร่ง แล้วถลกกระโปรงของเธอขึ้น จนเผยให้เห็นบั้นท้ายที่มีแพนตี้ตัวจิ๋วปกปิดอยู่"น่ารักเหรอ สั้นจนเห็นตูดเนี่ยนะ น่ารัก" ตรัยคุณดึงรั้งแพนตี้ของเธอลง จนก้นขาวเนียนเด้งออกมาเพี๊ยะ!!"โอ๊ย! พี่เดย์ตียูมิทำไม ยูมิเจ็บตูด" ยลดาร้องลั่นเมื่อถูกฝ่ามือหนาฟาดไปที่ก้น จนก้นเด้งๆ สั่นตามแรงตี"วันหลังห้ามถ่ายชุดแบบนี้อีกนะ พี่เดย์ไม่ชอบ" เขาบอกเสียงกร้าว ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปอีกครั้งเพี๊ยะ!!"โอ๊ย! พี่เดย์ใจร้าย ตียูมิอีกแล้ว ยูมิจะฟ้องคุณทิพย์""ฟ้องเก่งนักใช่ไหม"เพี๊ยะ!!"โอ๊ย! ยูมิจะโก
ตรัยคุณหยิบแพนตี้ตัวจิ๋วที่เขาเป็นคนถอดขึ้นมา แล้วสวมใส่ให้คนตัวเล็กดั่งเดิม ก่อนที่ตัวเขาเองจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อย เพราะตอนนี้เขาปวดหนึบไปทั้งลำเอ็น แต่เขาไม่อยากทำให้เธอกลัวเขามากไปกว่านี้"ยูมิอยู่ที่นี่ได้กี่วัน" ตรัยคุณเอ่ยถามเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วล้มตัวลงนอนหนุนตักของยลดา"มหาลัยหยุดสองอาทิตย์ คุณทิพย์บอกว่าจะอยู่ภูเก็ตสามวัน แล้วจะไปเยี่ยมหลานๆ อีกสามวัน แล้วก็กลับ ยูมิคิดถึงชีโร่ด้วย อยากไปหาชีโร่ พี่เดย์ไปกับยูมิไหม""ไปสิ แม่ยูมิไปหาลูกชาย แล้วพ่อเดย์จะไม่ไปหาได้ยังไง" เขาบอกพลางจับมือเล็กขึ้นมาจูบ"ชีโร่ต้องงอนแน่ๆ เลย ไม่ได้เจอตั้งนาน""ซื้อขนมกับของเล่นไปให้ก็หายงอนแล้ว""พูดถึงของเล่น ยูมิก็คิดถึงซิมป์สันส์ที่คอนโดพี่เดย์""คืนนี้นอนกับพี่เดย์สิ จะได้นอนกอดซิมป์สันทุกตัวเลย""พี่เดย์เอามาด้วยเหรอ" ยลดาพูดด้วยความดีใจ"ก็เจ้าของไม่อยู่ให้กอด ก็เลยต้องนอนกอดตุ๊กตาแทน เออใช่ ตอนนี้บาสกับมะปรางก็พักอยู่ที่นี่นะ""จริงเหรอ งั้นพี่เดย์พายูมิไปหามะปรางนะ ยูมิคิดถึงมะปราง""พี่เดย์พาไปก็ได้ แต่ยูมิต้องทำให้พี่เดย์พอใจก่อน" ตรัยคุณลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองยลดาด้วยสายต
ยลดาซบหน้ากับแกร่งบนหลังของตรัยคุณ หลังจากที่เล่นน้ำจนเหนื่อย ไม่ยอมเดินกลับห้อง อ้อนให้เขาแบกกลับพนักงานของโรงแรมต่างมองกันเป็นตาเดียว เพราะทุกคนไม่เคยเห็นเจ้านายหนุ่มในมุมแบบนี้ ปกติเขาจะเป็นคนมาดนิ่ง สุขุม จริงจังกับการทำงาน ถือเป็นคนหนุ่มที่ไฟแรงทุกคนที่เข้ามารับคำสั่งงานจากเขาจะต้องทำออกมาให้ดีที่สุด ไม่มีคำว่าพลาด ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ตรัยคุณเคยสั่งเปลี่ยนพนักงานใหม่ยกชุดมาแล้วเพียงเพราะขัดคำสั่ง และแข็งข้อกับเขา พนักงานเก่าๆบางคนเห็นเขาอายุยังน้อย ก็ไม่ค่อยเชื่อในฝีมือการทำงาน แต่เมื่อเขาสามารถเพิ่มกำไรให้กับโรงแรมหนึ่งเท่าตัวภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือน ทำให้ทุกคนต้องก้มหัวและยอมรับในความสามารถของเขาไปโดยปริยาย และพร้อมใจที่จะทุ่มเทการทำงานไปพร้อมกับเขา"บอกให้เลิกตั้งนานก็ไม่ยอม ทีแบบนี้บอกเหนื่อย" ตรัยคุณเอ่ยว่าอย่างไม่จริงจังนักขณะยืนรอลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นบนสุดของโรงแรม ซึ่งเป็นที่พัก ที่นอน ตั้งแต่เข้ามาดำรงตำแหน่งประธานกรรมการบริหารโรงแรมแห่งนี้"จริงๆ ยูมิก็ไม่เหนื่อยหรอก ยูมิแค่อยากอ้อนพี่เดย์ ยูมิอ้อนได้ไหม""พี่เดย์ให้ยูมิอ้อนไปตลอดชีวิตเลย" ตรัยคุณ
"พี่เดย์ขา" ยลดาเอ่ยเรียกหลังจากที่นั่งดูคนตัวสูงทำงานมาสามชั่วโมง"ว่าไงครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามทั้งที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสาร"ยูมิไปหามะปรางนะ""เบื่อแล้วล่ะสิ ตามใจ แต่อย่าไปนานนะ พี่เดย์คิดถึง""ค่ะ" ยลดาหอมแก้มตรัยคุณด้วยความดีใจ ก่อนจะเดินละลิ่วออกจากห้องทำงานของเขาไปก๊อกๆๆ"ยูมิ เข้ามาก่อน" มะปรางเอ่ยเรียกด้วยความดีใจที่เปิดประตูออกมาเจอใบหน้าของเพื่อนรัก ถึงจะพึ่งแยกกันเมื่อช่วงสายๆ ก็ตาม"พี่บาสล่ะ" ยลดาเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องพักสุดหรู"หมดแรงหลับไปแล้วมั่ง" มะปรางตอบ" หมดแรง อย่าบอกนะว่าพึ่งจะ...""อือ ก็โดนลงโทษเรื่องเมื่อเช้านั่นแหละ นึกว่าจะรอดแล้วเชียว""ขนาดนั้นเลยเหรอ""แล้วยูมิไม่โดนเหรอ""ไม่ ตั้งแต่เกิดเรื่องตอนนั้น ยูมิยังกลัวหนอนยักษ์อยู่เลย""จริงดิ! แล้วยูมิไม่กลัวเหรอ""กลัวอะไร" ยลดาถามด้วยความสงสัย"ก็รอบๆ ตัวพี่เดย์มีแต่พนักงานสาวๆ สวยๆ โดยเฉพาะแม่เลขาหน้าห้อง ดูก็รู้ว่าจ้องจะงาบพี่เดย์ของยูมิ"ยลดาได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น คำพูดของมะปรางทำให้เธอเริ่มคิดมาก"แต่พี่เดย์รักยูมิจะตาย คงไม่สนใจผู้หญิงพวกนั้นหรอก" มะปรางพูดต่อ"อืม" ยลดาพยักหน้าตอบมะปราง แต่ใน
ท่ามกลางแสงสีเสียงภายในคลับหรูของโรงแรม ที่ทุกคนในงานล้วนแต่งกายด้วยชุดสีขาวหลากหลายสไตล์ ทั้งหญิงชายที่กำลังนั่งดื่มกิน บ้างก็พูดคุยหัวเราะต่อกระซิก บ้างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างไม่เกรงสายตาผู้คนรอบข้าง สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับสองสาวที่พึ่งเคยเข้ามายังสถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรกสองสาวใบหน้าจิ้มลิ้มที่อยู่ในชุดสีขาว มะปรางสวมใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวที่โชว์แผ่นหลังเนียน ส่วนยลดาสวมใส่เสื้อเกาะอกสีขาว กับกระโปรงสีขาวเข้าชุด ทั้งคู่โพกผ้าที่ศีรษะสไตล์สาวโบฮีเมียนผู้คนหลากหลายเชื้อชาติกำลังโยกตัวไปตามจังหวะเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มไปทั้งคลับหรู"เหล้าหรือเปล่า" มะปรางเอ่ยถาม"ไม่มีกลิ่นเหล้านะ หอมเหมือนน้ำผลไม้ อร่อย! มะปรางลองชิมสิ" ยลดาหยิบแก้วที่ภายในแก้วมีน้ำสีสวย พลางสูดดมว่ามีกลิ่นแอลกอฮอล์หรือไม่ เมื่อไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ เธอจึงลองชิมน้ำสีสวย ก่อนจะชักชวนให้มะปรางลิ้มลอง"อร่อยจริงๆ ด้วย" มะปรางเห็นด้วยเมื่อได้ลองชิมน้ำสีสวยนั้น"พี่ค่ะ เอาแบบนี้มาอีก" ยลดาหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์ให้ทำน้ำแบบนี้มาให้เธอกับมะปรางอีกคนละแก้ว และมีแก้วต่อไปเรื่อยๆ"มะปรางงงงง ทำไมยูมิมองหน้ามะปรางไม่ชัดเลย
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก