บทเรียนรักรสใหม่ 1

         ในระหว่างอาทิตย์นั้น ทั้งสองต่างก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด แต่ความรู้สึกที่เคยอบอุ่นและสนิทสนมกลับจางหายไป ทุกครั้งที่ลิตาพยายามจะเข้าหา เคทก็แสดงท่าทีเย็นชาและห่างเหิน จนลิตารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเธออาจจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก

เสียงหัวเราะและดนตรีดังเคล้าคลอกันในบรรยากาศของงานเลี้ยงพนักงาน แต่ในมุมหนึ่งของห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนที่สนุกสนาน ลิตายืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนร่วมงานด้วยใบหน้าที่พยายามยิ้มและพูดคุยเหมือนปกติ แต่ภายในใจกลับหนักอึ้ง ความรู้สึกว่างเปล่าและเหงาจับจิตทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่เพียงลำพังในห้องที่แสนวุ่นวาย

สายตาของลิตาเหลือบไปเห็นเคทที่ยืนอยู่คนละฝั่งของห้อง ทั้งคู่ไม่เคยอยู่ห่างกันขนาดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้พวกเธอกลับรู้สึกเหมือนมีช่องว่างขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถข้ามไปได้ ลิตารู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ แม้ว่าจะมีผู้คนรายล้อมรอบตัวเธอ แต่ความโดดเดี่ยวก็ยิ่งกัดกร่อนเธอมากขึ้น

เคทเองก็ไม่ต่างกัน แม้เธอจะพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติ แต่ในความจริงแล้ว ทุกครั้งที่มองไปยังลิตา เธอกลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่สำคัญหลุดลอยไปจากชีวิตของเธอ ความเงียบงันและความหมางเมินที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเธอในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาทำให้หัวใจของเคทรู้สึกบีบคั้น จนแทบจะทนไม่ไหว แต่ความโกรธและความรู้สึกเสียใจที่ยังไม่หายไปทำให้เธอไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปหาลิตา

ทั้งสองคนต่างก้มหน้าเก็บความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ แม้จะมีผู้คนรอบข้างมากมาย แต่พวกเธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความเงียบ และความเหงาที่ไม่มีวันสิ้นสุด แม้ว่าจะรู้ว่าการคุยกันเพียงครั้งเดียวอาจแก้ไขทุกอย่างได้ แต่ทั้งเคทและลิตากลับปล่อยให้ความเงียบงันนั้นกัดกินความสัมพันธ์ของพวกเธอไปทีละน้อยอย่างช้าๆ

         ช่วงพักเที่ยงในโรงอาหารของบริษัท ลิตากำลังนั่งทานอาหารเงียบๆ ที่มุมโต๊ะ เพื่อนร่วมงานหลายคนรวมตัวกันที่โต๊ะใกล้เคียง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการพูดคุยอย่างสนุกสนาน แต่ลิตากลับดูสงบและเงียบมากกว่าปกติ

พี่มลทา: (เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ลิตา มองด้วยความเป็นห่วง) "ลิตา ทำไมวันนี้ดูเงียบๆ จังเลยคะ? มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?"

ลิตา: (เงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร ยิ้มบางๆ) "อ๋อ... ไม่มีอะไรค่ะ แค่...คิดอะไรนิดหน่อย"

พี่มลทา: (ขมวดคิ้วเล็กน้อย) "แน่ใจนะ? ทุกทีเห็นเธอร่าเริงมากกว่านี้ วันนี้ดูไม่ค่อยสดใสเลย"

ลิตา: (พยายามยิ้ม) "แค่เหนื่อยๆ น่ะค่ะ งานช่วงนี้เยอะเลยไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไหร่"

เพื่อนร่วมงาน: (พยักหน้าเข้าใจ) "งานเยอะจริงๆ ช่วงนี้ทุกคนก็ดูเครียดกันหมด แต่ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ก็บอกได้นะ อยากให้ลิตาสบายใจ"

สมฤดี: (เข้ามานั่งใกล้ๆ หลังได้ยินบทสนทนา แซวเบาๆ) "อาการแบบนี้ ทะเลาะกับแฟนแหงๆ ใช่ไหม?"

ลิตา: (สะดุ้งเล็กน้อย พยายามปฏิเสธพร้อมกับยิ้มบางๆ) "ไม่หรอกค่ะ... ไม่มีอะไรแบบนั้นเลย"

พี่มลทา: (มองลิตาด้วยความสงสัย แต่ยังคงยิ้ม) "แน่ใจเหรอ? ดูเงียบๆ ไปจริงๆ นะวันนี้ แถมหน้าก็ไม่ค่อยสดใสเลย"

ลิตา: (หลบตาเล็กน้อย พยายามตอบอย่างไม่ให้เพื่อนกังวล) "จริงๆ แค่เหนื่อยน่ะค่ะ ช่วงนี้งานเยอะ"

สมฤดี: (ยิ้มพร้อมพยักหน้า) "อืมๆ ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะ แต่ถ้ามีอะไรอยากเล่า เราพร้อมฟังเสมอ"

ลิตา: (ยิ้มขอบคุณ) "ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวถ้าพร้อมแล้วอาจจะเล่าให้ฟังค่ะ ตอนนี้แค่ขอพักหน่อย"

พี่มลทา: (ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน) "ได้สิ เราเข้าใจ แล้วถ้ามีอะไรเรายังอยู่ตรงนี้นะ"

ลิตา: (ยิ้มอ่อนโยน) "ขอบคุณมากค่ะ"

        ในคืนที่รู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวกำลังถาโถมเข้ามา ลิตาตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอเลื่อนนิ้วไปที่รายชื่อเพื่อนสนิทของเธอ—คนที่เธอรู้สึกไว้ใจมากที่สุด หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ลิตาก็สูดหายใจลึกแล้วกดโทรออก

เสียงเรียกสายนั้นดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ก่อนที่เพื่อนของเธอจะรับสาย "ว่าไงลิตา? มีอะไรหรือเปล่า?"

ลิตาเงียบไปสักพัก รวบรวมความกล้าในใจ ก่อนจะพูดออกมา "เรามีเรื่องอยากปรึกษา... เรื่องที่เรากำลังคบกับใครสักคนอยู่...แต่...มันซับซ้อนนิดหน่อย"

"ซับซ้อนยังไงเหรอ?" เพื่อนของเธอถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ลิตากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก่อนจะสารภาพออกมาในที่สุด "คือ... คนที่เราคบอยู่...เป็นผู้หญิง"

มีความเงียบสั้นๆ บนสายโทรศัพท์ เพื่อนของเธออึ้งไปชั่วครู่ เพื่อนหัวเราะออกมาเบา ๆ "ลิตา นี่มันปีอะไรแล้ว เธอจะรักใคร รักเพศไหน มันไม่สำคัญหรอกนะ! เราอยู่ในยุคที่ความรักมันไม่ได้ถูกจำกัดด้วยเพศอีกต่อไปแล้ว เธอแค่ต้องมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองก็พอ"

ลิตารู้สึกใจชื้นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น รอยยิ้มเล็ก ๆ เริ่มปรากฏบนใบหน้า "ขอบคุณนะ เรารู้สึกดีขึ้นมากเลยที่ได้คุยกับเธอ"

เพื่อนของเธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ไม่ต้องคิดมากหรอกลิตา ความรักมันคือความสุขของเราเอง ใครจะว่าอะไรมันก็ไม่สำคัญตราบใดที่เธอมีความสุข ฉันดีใจด้วยนะที่เธอเจอคนที่ทำให้เธอมีความสุข ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร"

คำพูดเหล่านั้นทำให้ลิตารู้สึกโล่งใจ เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ "จริงด้วยนะ ฉันควรจะโฟกัสที่ความสุขของตัวเองมากกว่าสิ่งที่คนอื่นคิด ขอบคุณนะที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ"

เพื่อนของเธอหัวเราะกลับมา "แน่นอนสิลิตา ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" 

ลิตารู้สึกอบอุ่นในใจ ความกลัวและความกังวลที่เคยถาโถมเข้ามาก่อนหน้านี้เริ่มจางหายไป เธอรู้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็ยังมีคนที่คอยอยู่เคียงข้างและสนับสนุนเธออยู่เสมอ ลิตาโล่งใจยิ้มเปี่ยมสุขและฉากความคิดใหม่ในใจ ต้องไปง้อเคท ไปบอกเคทว่าจะยอมทำตามที่เคทต้องการทุกอย่าง เพราะเธอรู้แล้วว่าวันคืนที่ห่างกันนั้นเธอคิดถึงเคทขนาดไหน อยากให้เคทกลับมาหาอีกครั้ง