เจ้านายคิดไม่ซื่อเสียแล้ว

"นี่..คุณออกมาคุยกันก่อนดีกว่า ผมจะรออยู่ข้างนอก จะได้คุยธุระเรื่องอื่น ๆ ด้วย แล้วอีกอย่างผมหิวแล้วด้วย ออกมาเร็ว ๆล่ะ"       หลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนข้างใน มัฆวัฒน์จึงตัดสินใจ สรุปให้เองเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินออกมารอที่ห้องโถงด้านนอก ที่มีโซฟาขนาดพอเหมาะ อยู่สองตัว และโต๊ะเล็ก ๆ วางตรงกลาง ซึ่งประกอบด้วยแจกันดอกไม้พลาสติกสีขาวแซมด้วยดอกสีชมพูไม่แน่ใจว่าดอกอะไร เลยพลอยนึกไปถึงใบหน้าของคนบางคน ที่ชอบแสดงอาการคล้าย ๆ ดอกไม้ทุกครั้งไปเมื่อเวลาที่เขาจ้องมองตรง ๆ เจ้าหล่อนก็จะมีอาการหน้าแดง สลับกับสีชมพู ดู ๆ ไปก็เหมือนมะเขือเทศสุกอย่างไงอย่างงั้น

 เฮ้อ! ทำไปทำมาเขาคงไปไหนไม่รอดแน่ ท่าทางเขาจะตกหลุม..รัก แม่เลขาสาวตัวน้อยเสียเอง แบบเต็มประตูอีกต่างหาก ขนาดแค่เห็นดอกไม้ ยังนึกถึงใบหน้าหวานใสนั่นจนได้ มัฆวัฒน์คิดไป อมยิ้มไปคนเดียว พลางส่ายศีรษะไปมาอย่างอารมณ์ดี แม่ดอกไม้สลับสีของเขาเดินหน้าตูมออกมา เขาจึงรีบเปลี่ยนสีหน้าและตั้งท่าใหม่ให้ดูน่าเกรงขามเข้าไว้ ต้องวางตัวให้น่าไว้ใจจะดีกว่า ดีไม่ดีหล่อนอาจจะชิ่งหนีเขา หากว่ารุกหนักมากไป เกรงว่าสาวเจ้าจะเตลิดห