"นี่..คุณออกมาคุยกันก่อนดีกว่า ผมจะรออยู่ข้างนอก จะได้คุยธุระเรื่องอื่น ๆ ด้วย แล้วอีกอย่างผมหิวแล้วด้วย ออกมาเร็ว ๆล่ะ" หลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนข้างใน มัฆวัฒน์จึงตัดสินใจ สรุปให้เองเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินออกมารอที่ห้องโถงด้านนอก ที่มีโซฟาขนาดพอเหมาะ อยู่สองตัว และโต๊ะเล็ก ๆ วางตรงกลาง ซึ่งประกอบด้วยแจกันดอกไม้พลาสติกสีขาวแซมด้วยดอกสีชมพูไม่แน่ใจว่าดอกอะไร เลยพลอยนึกไปถึงใบหน้าของคนบางคน ที่ชอบแสดงอาการคล้าย ๆ ดอกไม้ทุกครั้งไปเมื่อเวลาที่เขาจ้องมองตรง ๆ เจ้าหล่อนก็จะมีอาการหน้าแดง สลับกับสีชมพู ดู ๆ ไปก็เหมือนมะเขือเทศสุกอย่างไงอย่างงั้น
เฮ้อ! ทำไปทำมาเขาคงไปไหนไม่รอดแน่ ท่าทางเขาจะตกหลุม..รัก แม่เลขาสาวตัวน้อยเสียเอง แบบเต็มประตูอีกต่างหาก ขนาดแค่เห็นดอกไม้ ยังนึกถึงใบหน้าหวานใสนั่นจนได้ มัฆวัฒน์คิดไป อมยิ้มไปคนเดียว พลางส่ายศีรษะไปมาอย่างอารมณ์ดี แม่ดอกไม้สลับสีของเขาเดินหน้าตูมออกมา เขาจึงรีบเปลี่ยนสีหน้าและตั้งท่าใหม่ให้ดูน่าเกรงขามเข้าไว้ ต้องวางตัวให้น่าไว้ใจจะดีกว่า ดีไม่ดีหล่อนอาจจะชิ่งหนีเขา หากว่ารุกหนักมากไป เกรงว่าสาวเจ้าจะเตลิดห
ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ สักพักเขาก็ชวนหล่อนเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ ถัดออกมาไม่ไกลนัก ร้านอาหารที่เขาพามาเป็นร้านที่ตกแต่งได้น่ารักมาก ๆ น่าเข้าไปนั่งทานและนั่งรับลมชมวิวจากตรงนี้ได้พอเหมาะพอเจาะทีเดียว ภายในร้านมีลูกค้าค่อนข้างเยอะแล้ว ส่วนมากจะเป็นนักท่องเที่ยวที่ออกมาหาอะไรทาน พร้อมกับนั่งรับลมเย็นๆ ไปด้วย เจ้านายพาหล่อนมานั่งบริเวณชานที่สร้างยื่นออกมานอกร้าน สามารถมองเห็นดวงตะวันลาลับขอบโพ้นทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา ได้บรรยากาศทีเดียวเชียวล่ะ แต่เอ๊ะ! คนก็เยอะนี่นาทำไมยังมีโต๊ะว่างได้ล่ะ โดยเฉพาะโต๊ะที่หล่อนกับเขานั่งอยู่ถ้าไม่จองไว้ล่วงหน้า คงไม่มีทางได้นั่งแน่นอน ไม่นานความงุนงงสงสัยก็กระจ่างเมื่อหล่อนเหลือบสายตาไปเห็นคุณแก้วกล้าเดินยิ้มเผล่มาแต่ไกล" สวัสดีครับ บอส ..คุณจอมขวัญ" คุณแก้วกล้าเอ่ยทักเจ้านายแล้วหันมาทางหล่อน พลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง" เป็นไงมาไงครับเนี่ย..ทำไมบอสกับคุณจอมขวัญถึงมาด้วยกันได้ล่ะครับ ก็ไหนบอกว่าท่านจะตามมาทีหลังไม่ใช่หรือครับ?" ถามคำถามซะทีเดียวรวด จนคนตอบตั้งตัวไม่ทันกันไปเลย จอมขวัญไม่พูดอะไร ปล่อยให้เป็นหน้าที่เจ้านายตอบเองจะดีกว่า
“เอ่อ..งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปดูข้างในก่อนนะครับไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรทำไมนานจัง” นักกฎหมายหนุ่มลุกไปแล้ว เหลือก็แต่เจ้านายกับเลขาสาวที่ต้องเผชิญหน้ากันตามลำพัง ซึ่งก็มีแต่ความเงียบที่ต่างคนก็ต่างตกอยู่ในความคิดของตนเอง สักพักอาหารก็เริ่มทยอยออกมา ทีละอย่างขัดจังหวะความเงียบได้เป็นอย่างดีหล่อนกับเจ้านายต้องทานอาหารกันเพียงลำพัง เมื่อแก้วกล้าเดินเข้ามาบอกว่า ทางร้านมีปัญหานิดหน่อย ต้องไปจัดการ ไม่สามารถมานั่งทานด้วยได้ และก่อนที่จะจากไป แก้วกล้าหันมากำชับกับหล่อนว่าให้ทานเยอะ ๆ เขาตั้งใจเลี้ยงเต็มที่ พลางส่งยิ้มมาให้ อย่างคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีก่อนจะเดินจากไป“ดูเหมือนว่าแก้วกล้าจะสนใจคุณเป็นพิเศษนะ” จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย อย่างไม่เข้าใจในความหมายที่เขาพูดนัก“ดิฉันอยู่ในความสนใจของใครด้วยหรือคะ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างดิฉันจะมีคนมาแคร์ด้วยรู้สึกดีจัง”“คงชอบสินะ ที่แก้วกล้าเขาพูดเหมือนจะจีบและก็ไม่แน่ ถ้าคุณให้โอกาส”“ดิฉันรู้จักตัวเองดีค่ะ ว่าต้องทำตัวอย่างไรให้เหมาะสม แต่ถ้าคุณแก้วกล้าอุตส่าห์เปิ
“ ทำไมต้องบอกด้วยล่ะคะ คุณก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดี” หญิงสาวยังบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมตอบแต่โดยดี“ อยากได้ยินจากปากคุณมากกว่า น่านะ.. บอกผมมาสักครั้งหนึ่งเถอะนะ คนดี ไม่อย่างนั้นจะจูบอวดชาวบ้านเขาเดี๋ยวนี้เลยเป็นไง”“ รัก..สิคะ ถ้าไม่..รัก..ไม่ยอมตกลงแต่งด้วยหรอก” จอมขวัญรีบตอบกลับไปทันทีด้วยเกรงว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ“ อืมม์..ชื่นใจจัง..งั้น..ให้รางวัลแก่เด็กดีหน่อยเป็นไร” ไม่พูดเปล่าร่างสูงก็โน้มหน้าลงมาหมายตาไว้ที่ปากเล็กจิ้มลิ้มนั้น แต่ก็พลาดเมื่อเจ้าหล่อนดิ้น หลุดไปเสียก่อน หนีไปได้อีกแล้วนะ หลบได้หลบไป แต่งเมื่อไหร่ล่ะก็..น่าดูเมื่อได้หลับเต็มอิ่มแล้ว ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาเป็นกำลัง ล้อมดาวบิดขี้เกียจ อ้าปากหาวเต็มที่เมื่ออยู่ในห้องพักเพียงลำพัง ไปไหนกันหมดนะ บนบ้านก็ว่างเปล่า อ้อ! ลืมไป ยัยจอมจุ้นกับพี่ชายหล่อนบอกว่าจะออกไปสวนส้มนี่นา ล้อมดาวยืนงงอยู่เป็นครู่เมื่อค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์ ก่อนที่จะหลับสนิทเพราะเพลียจากการเดินทาง หญิงสาวที่สวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวสะอาดตา เน้นทรวดทรงอง
จอมขวัญถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายได้ กว่าจะเสร็จภารกิจก็เล่นเอา หัวใจแทบหยุดเต้นไปเลยทีเดียวเหลือก็แต่ด้านหลังหล่อนต้องพลิกตะแคงตัวคนร่างใหญ่ เพื่อถอดเสื้อออก และขณะที่หญิงสาวกำลังออกแรงโน้มไหล่ของเขาให้พลิกอยู่นั้นพลันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียง งัวเงียจากคนที่หลับไม่รู้เรื่องก่อนหน้า“ผมไม่สบายอยู่นะคุณ” เสียงทุ้มต่ำทำให้คนที่พยายามพลิกตัวให้อย่างทุลักทุเล ตัวแข็งทื่อไปถนัดใจ แต่เมื่อก้มลงมองใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะพิษไข้ ก็เห็นเขายังคงหลับตาสนิท เสียงหายใจก็สม่ำเสมอเหมือนเดิม พลอยทำให้หล่อน ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกอีกรอบ“สงสัยคงละเมอ”“ใครบอกว่าละเมอ” คราวนี้เสียงงัวเงียเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น มีแต่เสียงทุ้ม ๆ เข้มงวดตอบกลับมา เล่นเอาหญิงสาวแทบตั้งตัวไม่ทัน เมื่ออยู่ในท่าที่ล่อแหลมน่าดู ตอนนี้ตัวหล่อนเหมือนนอนเกยอยู่บนตัวของอีกฝ่าย แถมลำแขนเล็กเรียวก็โอบรอบหัวไหล่ของชายหนุ่มอยู่ตาต่อตาประสานกันแน่วนิ่ง อย่างไม่มีใครทันได้พูดอะไรออกมา“นี่..คุณให้โอกาสผมหน่อยสิครับ ให้ผมหา
“ จ๊ะเอ๋..สุดหล่อ” ชายหนุ่มชะงักค้าง เมื่อได้ยินเสียงหวานใสคุ้นหู ก่อนจะหันไปมองยังที่มาของเสียง เพื่อให้แน่ใจว่า เป็นเสียงของน้องสาวของเขาจริงหรือเปล่า และก็ได้คำตอบในทันที“ ยัยหนูจอม! นี่รู้ได้ยังไงว่าพี่จะมาถึงวันนี้”“ แหม..ปิดบังกันนัก ทั้งพ่อทั้งแม่ ใจร้ายจังนะ จะบอกล่วงหน้าหน่อยก็ไม่ได้”“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับน้องรัก” เมื่อทักทายกันเสร็จเรียบร้อยสองพี่น้องก็กอดกันกลม ยังผลให้อีกคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป มองมาแบบกรุ่นโกรธ แทบลมออกหู 'นั่นว่าที่ภรรยาเขาไปกอดใคร? ดูจากลักษณะท่าทางแล้วราวกับว่ารู้จักกันเป็นอย่างดีเสียเหลือเกิน'“ จอมก็มีเซอร์ไพรส์เหมือนกันค่ะ” เมื่อผละจากพี่ชายได้ จอมขวัญก็หันมาทางว่าที่สามี“ ยัยคุณหนูล้อม!.”“ ยัยจอมจุ้น!..”สองสาวโผเข้ากอดกัน ราวกับว่าไม่ได้เจอกันนานนับสิบปี ทิ้งให้สองหนุ่มยืนมองอย่างงง ๆ เมื่อสองสาวทักทายกันจนหนำใจแล้ว ก็หันมาทางบุรุษหนุ่มทั้งสองที่ยืนบื้อ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เมื่อต่า
บ่อยครั้งเข้าต้นน้ำถึงกับร้องครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อหญิงสาวเริ่มตอบสนองเขาอย่างเต็มใจ ลำแขนเรียวเล็กเลื่อนขึ้นมาโอบรอบคอแข็งแรงของเขาไว้อย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยวเมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ล้อมดาวถึงกับหายใจหอบเล็กน้อย ก้มหน้ามุดเข้าไปหาความอบอุ่นในอ้อมอกเขาอย่างเอียงอาย ไม่พูดไม่จา“ ดูเหมือนว่า เราจะเกิดมาคู่กันเสียแล้วสิ..คุณว่าไหม”“ บ้าน่ะสิ คนบ้า! พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ”“ อ๋อ..อยากให้ถึงที่บ้านเร็ว ๆ จะได้ฟ้องทุกคนงั้นสิ คราวนี้ถ้าคุณไม่ฟ้องจริง ๆ ผมจะเป็นฝ่ายบอกกับทุกคนเองเลยเป็นไง ว่าเรารู้สึกยังไงต่อกัน”“ อี๋..ใครไปมีความรู้สึกอะไรกับคุณกันล่ะแล้วก็ห้ามบอกเรื่อง..เรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด!”“ อะไรนะเรื่องจูบนี่น่ะหรือ ที่ห้ามบอกฮ่า ๆ”“ นี่คุณ!ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ” หญิงสาวตวาดแว๊ดใส่ชายหนุ่มใบหน้าแดงก่ำด้วยความขัดเขินปนขุ่นเคืองเป็นกำลัง ต้นน้ำหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของหล่อนนัก ดวงหน้าขาวใสที่ออกเป็นสีแดงจาง ๆ แล้วตอนนี้ พร้อมด้วยการค้อน แส
“สวัสดีค่ะ" เลขาคนใหม่ยกมือขึ้นรับไหว้แทบไม่ทัน เมื่อฝ่ายต้อนรับสาวยกมือไหว้หล่อนก่อน 'นี่เราแต่งตัวได้น่าเกรงขาม และน่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่เสียแรงแฮะ ที่อุตส่าห์ใช้เวลาในการทำผมทรงนี้อยู่นาน'เจ้านายหนุ่มเดินเข้าไปด้านใน ถัดมาอีกห้องหนึ่ง ถูกแบ่งโซนเป็นล้อค ๆ ก็พบกับพนักงานประมาณสามสี่คน ในตอนหลังเจ้านายแนะนำให้หล่อนได้รู้จักเพียงฝ่ายเดียว อาจจะเพราะขี้เกียจพูดแล้ว ก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างในสุด มัฆวัฒน์พาเลขาคนใหม่มาหยุดที่โต๊ะทำงานของหล่อน แนะนำการทำงานอยู่เป็นครู่ ก่อนที่จะเดินหายลับเข้าไปยังห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งก็น่าจะเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขาจอมขวัญกวาดสายตามองโต๊ะทำงานของตัวเอง โต๊ะคอมพิวเตอร์ขนาดกะทัดรัดวางตั้งตรงกลาง มีโทรศัพท์หนึ่งเครื่องถัดออกไปเป็นอินเตอร์คอมไว้สำหรับประสานงานจากบอสใหญ่ ร่างเล็กก้มสำรวจรอบ ๆ อย่างทำความคุ้นเคย สักพักก็ได้ยินเหมือนเสียงรองเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ และดูเหมือนจะจงใจหยุดอยู่บริเวณหน้าโต๊ะทำงานของเลขาสาวคนใหม่“สวัสดีตอนเช้าครับคุณจอมขวัญ” คุณแก้วกล้าฝ่ายกฎหมายนั่นเอง จอมขวัญเงยหน้าและส่งยิ้มไปให้อย่
เจ้านายมาดเข้มพาหล่อนนั่งรถออกมาดูพื้นที่ ที่กำลังก่อสร้างอยู่ เขาอธิบายถึงโครงการให้ฟังอย่างละเอียดถี่ยิบ ชี้ให้ดูโน่นนั่นนี่ จอมขวัญได้แต่พยักหน้ารับฟังเหมือนเดิม มือก็จดเลคเชอร์เป็นระวิง จะถามกลับไปบ้างบางครั้งคราวเมื่อเขา หันมาถามว่ามีอะไรสงสัยไหม จอมขวัญจึงจำเป็นต้องถามออกไปเดี๋ยวจะหาว่าหล่อน ไม่มีประสิทธิภาพในหน้าที่ ไม่ประสีประสาในการทำงานวันเสาร์ซึ่งก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่หล่อนรอคอยมานาน ตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา เล่นเอาหล่อนแทบไม่อยากทำอะไร หลังจากเลิกงาน กลับเข้าที่พักได้ก็กระโดดขึ้นเตียง แทบไม่อยากอาบน้ำอาบท่าก่อนเข้านอนด้วยซ้ำไป ก็เจ้านายของหล่อนน่ะสิ เขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนะ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เช้าก็ต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่และออกไปทำงานพร้อมกันเนื่องจากต้องมาทานกาแฟฝีมือหล่อนก่อนที่จะออกไปยังสำนักงาน แถมบางวันที่หล่อนเข้านอนไปแล้ว ก็ยังไม่เห็นมีวี่แววว่า เจ้านายจะกลับเข้ามาที่พัก กลับกลายเป็นหล่อนเสียอีกที่สบาย ไปทำงานเช้าเย็นก็กลับตามเวลา แต่ถึงอย่างนั้นก็เหนื่อยเสียจนไม่อยากทำอะไรแล้วเคยตื่นแต่เช้าอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น จอมขวัญลุกจากที่นอนลายกระต่ายหมาย