บทที่ 7

“นี่มันโรงพยาบาลนะ มันไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งหรอกน่า” 

“ก็ได้ครับ งั้นผมกลับก่อน เจอกันพรุ่งนี้” เมื่อพูดจบคีตะภัทรก็ออกไปจากห้องพัก ขับรถกลับบ้านคนเดียว เพราะคนขับรถต้องอยู่เป็นเพื่อนนราก่อน แต่ให้ตายสิ จิตตกและระแวงไปหมด

“คุณกรณ์ เขาทำอะไรคุณนอกเหนือจากนี้หรือเปล่า” นราอดถามไม่ได้เมื่ออยู่กันสองคน

“มันซ้อมผม ด้วยตัวเอง ไม่ให้ลูกน้องยุ่ง มัน... เก่งมากคุณนรา โหด เหี้ยม น่ากลัว ถ้าไม่เป็นเพราะอยากให้ผมมาส่งข่าวล่ะก็ ป่านนี้ผมอาจจะตายแล้วก็ได้” 

“อยากเห็นหน้าจริงๆ เลย” 

“อย่าอยากเห็นเลยครับ มันน่ากลัวจริงๆ คุณคิดไม่ถึงหรอกเวลามีปืนจ่ออยู่ตรงหน้ามันเป็นยังไง ในห้องมืดที่มีแสงนิดเดียว เขาสามารถฆ่าผมได้เพียงแค่หมัดกับเท้า ผมแทบคลาน ตอนที่มันตัดนิ้วผม ผมเคยเห็นแต่ในหนัง” 

“ทำไมมันถึงโหดเหี้ยมแบบนี้” นราบอกเสียงสั่น นึกหวาดกลัว แต่เจอกับตัวเองจะเป็นอย่างไร เหมือนในหนังไหม คงน่ากลัวเกินจะคาดเดา 

“เราเลิกพูดเรื่องนี้นะครับ ผมว่าคุณพักเถอะ ผมก็จะพัก” เขาพูดมาเยอะแล้ว และอ่อนเพลียเหลือเกิน แต่ที่มีแรงพูดอยู่ก็เพราะว่าใจร้อนอย่างบอกเท่านั้นเอง ทุกคนจะได้ตื่นกลัว จะเหลือก็แต่น้องคนเล็กนั่นแหละที่ยังไม่รู้เรื่องนี้ 

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนราจะไปบอกคนขับรถให้กลับก่อนดีกว่า เพราะที่นี่ที่นอนไม่พอกัน” 

“ครับ” พูดจบนราก็ออกไปบอกคนขับรถทันที เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาเธอใหม่ พร้อมกับเสื้อผ้า จากนั้นเธอจึงกลับเข้ามาหากรณ์อีกครั้ง และนอนอยู่บนเตียงของญาติที่ถูกจัดเอาไว้ให้ ซึ่งอยู่ติดผนังตรงข้ามกับเตียงนอนของกรณ์นั่นเอง แม้ว่ากรณ์จะนึกกลัว แต่เพราะความอ่อนเพลียและฤทธิ์ยาจึงทำให้หลับไปเลย 

 

ต่อมาในเช้าวันใหม่ พิธีศพของต้าเอสวันสุดท้าย คือการฝังศพ จอมทัพไม่ต้องการทำให้ยิ่งใหญ่ ไม่อยากให้เป็นข่าว เท่านี้ก็ให้บอร์ดี้การ์ดกันนักข่าวออกไปจะแย่อยู่แล้ว น่ารำคาญความอยากได้ข่าวเหลือเกิน ในระหว่างที่พิธีกำลังเป็นไปอย่างเงียบๆ ใกล้จะแล้วเสร็จ โจว์ลูกน้องคนสนิทก็ยืนกระซิบกับลูกน้องระดับตัวเล็กๆ คุยไม่ให้ใครได้ยิน แต่สีหน้าของโจว์ไม่สู้ดีนัก 

ฟังเสร็จก็พยักหน้ารับรู้กันสองคน และยังไม่เข้าไปหาเจ้านายเพราะยังอยู่ในพิธีอยู่ คงต้องหาจังหวะเวลาเข้าไปคุย จนกระทั่งเวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาที หลุมศพกำลังถูกปิดลงช้าๆ โดยเจ้าหน้าที่ผู้เชียวชาญ จอมทัพยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาหมองเศร้าพอสมควร จากนั้นเขาก็ถอยออกมาช้าๆ พลางมองไปที่หลุมศพ ครั้นจะให้เศร้ากว่านี้ก็ทำไม่ได้ เขามันเหมือนคนไม่มีหัวใจ ไม่ใช่คนอ่อนโยนหรืออ่อนแอนัก เสียใจแค่ไม่แสดงออกเท่านั้นเอง

“ท่านครับ นักสืบบอกว่า ลูกบ้านนั้นเจอตัวอยู่คนหนึ่ง อยู่ต่างจังหวัดง่ายที่สุดแล้ว นอกนั้นมันเอาบอร์ดี้การ์ดมากันตาย” โจว์เข้ามากระซิบข้างหูเจ้านาย ทำเอาจอมทัพถึงกับหูพึ่ง กัดฟันแน่น ดวงตาแข็งกระด้างขึ้นทันที 

“อยู่ที่ไหน” จอมทัพถามเสียงกดต่ำ 

“เขาใหญ่ครับ ปาร์ตี้กับเพื่อน”

“หึๆ ไม่มีเรื่องบังเอิญในโลก เปิดบ้าน ให้เด็กๆ เอาตัวไปไว้ที่นั่น ทำเหมือนไอ้คนแรกน่ะ แต่อย่าให้มีรอยเป็นอันขาด” 

“ได้ครับ เอ่อ ผมก็ลืมบอกให้นักสืบเอารูปให้ดู แต่ไม่ผิดตัวหรอกครับมีกันสามคนพี่น้อง กับไอ้ผู้ช่วยแฟนพี่สาว”

  “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราก็ได้เห็น ไม่ว่าจะได้ตัวคนไหนก่อน ฉันก็จะเอาให้สาสมอยู่ดี ได้ก่อนได้หลังไม่เกี่ยง” จอมทัพว่าเสียงเหี้ยมแต่เบา

“แล้วคุณท่านจะตามไปใช่ไหมครับ” 

“ใช่ คงไม่ต้องรอให้พระอาทิตย์ตกดิน ถ้าทำได้ก็ทำเลย เดี๋ยวจะจับตัวยากซะก่อน เดี๋ยวเราตามไป”

“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมจัดการ” สิ้นคำโจว์ก็ถอยห่างออกมาจากเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะหันไปสั่งความกับลูกน้องคนเดิมที่มารายงาน เรียกได้ว่าสั่งให้อุ้มลูกคนเล็กของนักการเมืองคนนั้นนั่นเอง ขออย่างเดียวให้เบามืออย่างให้มีรอยเป็นอันขาด เพราะเจ้านายจะจัดการเอง และแน่นอนว่าต่อให้เป็นลูกน้องปลายแถวของจอมทัพ ทำงานง่ายๆ แต่ทุกคนเก่งฉกาจเหมือนกันหมด จะเก่งที่สุดก็คือโจว์ ซึ่งเป็นมือขวาของจอมทัพเท่านั้นเอง 

หลังจากที่ได้รับคำสั่งแล้ว ลูกน้องคนเดิมก็รุดหน้าไปทำตามที่บอกทันที ด้วยการเปิดบ้านพักตากอากาศที่เขาใหญ่ของจอมทัพรอเอาไว้ ซึ่งมหาเศรษฐีอย่างเขาคงไม่ต้องสงสัยว่าทำไมจึงมี ที่ไหนเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ เขาซื้อเอาไว้หมดแล้ว และที่เปิดบ้านหลังนั้นก็เพื่อจะได้มีที่เอาไว้จัดการกับคนที่อุ้มมา เพื่อจะได้ไม่ต้องเสียงเวลาลากมากรุงเทพฯ ก็เท่านั้นเอง เผื่อฆ่าปิดปากก็จะได้จัดการกับศพได้ง่าย 

 

ประมาณสี่โมงเย็น ณ ลานจอดรถของรีสอร์ตแห่งหนึ่ง มีรถจอดอยู่ประมาณสิบคันถือว่าไม่เยอะนัก เพราะแขกของรีสอร์ตบางส่วนก็เช็คเอาท์ออกไปแล้ว สี่โมงเย็นของที่นี่พระอาทิตย์แทบจะลาขอบฟ้าไปแล้วเพราะอากาศเย็น เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการ ท้องฟ้าครึ้มลงไปทุกที แม้จะไม่ต้องรอให้ค่ำแต่ก็ทำอะไรได้ง่าย โดยเฉพาะการลักพาตัวคน 

“นั่นใช่ไหม ใส่ชุดแสกสีฟ้าน่ะ” ชายสวมโม่งนั่งอยู่ในรถตู้สีดำเอ่ยขึ้น พลางชี้ชวนให้เพื่อนๆ ดู ขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินมาที่ลานจอดรถ เพื่อข้ามฝั่งมาจากรีสอร์ต รถตู้คันสีดำก็ปราดมาจอดกึกอยู่ตรงที่หญิงสาวเดินพ้นพอดี แต่เธอไม่ทันระวังว่าจะเกิดอะไรขึ้น กระทั่งประตูรถตู้ถูกเปิดออก ชายนิรนามสวมโม่งก็วิ่งเข้ามาเอาพร้อมกับปิดปาก ส่วนอีกคนก็เอาถุงสีดำคลุมศีรษะเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นรถ ปิดประตูแล้วเคลื่อนรถออกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวบนรถก็ดิ้นรุนแรงต่อต้านเพราะฤทธิ์ยาสลบยังไม่ทำงาน 

“อื้อ ปล่อยนะ พวกแกเป็นใคร” เธอได้แต่ร้องถามและพยายามใช้มือดึงผ้าคลุมออก 

“ยาสลบมึงทำงานช้าจังว่ะ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างหัวเสีย พลางจับมือหญิงสาวเอาไว้หมายจะเอาเชือกมัด

“ก็ไม่ทันได้ให้ดมไง เอ็งก็รีบเอาผ้าคลุมก่อน เปิดใหม่เดี๋ยวข้าจะเอาโปะอีกรอบ” ว่าแล้วสองหนุ่มจึงช่วยกันถุงผ้าคลุมศีรษะออก จังหวะเดียวกันหญิงสาวก็ทันได้เห็นหน้าพอดี 

“แก พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม ปล่อยนะ” หญิงสาวร้องโวยวาย ปัดป้องไม่ให้โดยยาสลบ 

“อื้อหือฤทธิ์เยอะนัก” เขาว่าพลางจับมือหญิงสาวเอาไว้

“อย่า! คุณท่านบอกอย่าทำให้มีรอยช้ำ” สิ้นคำเท่านั้นแหละ หญิงสาวก็เอามือทุบตีฟาดไปที่ชายตรงหน้า 

“โอ๊ย”

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที ฉันถูกลักพาตัว”