LOGINShare
บทที่ 7
Last Updated:
2025-03-21 10:33:29ไปรยาเห็นดวงหน้าเล็กกลมโผล่มามองจากกรอบประตูบ้าน…ชะรอยเจ้าตัวน้อยจะรู้ว่าตนได้ทำบางสิ่งที่สร้างความไม่สบายใจให้กับแม่แล้ว
หญิงสาวหย่อนกายนั่งบนเก้าอี้ไม้หน้าบ้าน ซึ่งปกติมันเป็นที่นั่งเล่นชั้นดีของลูกชาย แล้วเรียกเขาด้วยเสียงอ่อนโยน “อชิ มาหาแม่มาลูก” อชิระเดินไปหาแม่ตามคำเรียก แล้วเบียดกายเล็กเข้าไปหาด้วยท่าทีประจบ จนหัวใจของคนเป็นแม่อ่อนยวบ ไปรยาไม่เคยโกรธหรือโทษลูกสักที ไม่ว่าลูกทำสิ่งใดลงไป เพราะหล่อนถือเป็นความรับผิดชอบของตัวเองทั้งสิ้น หญิงสาวลูบใบหน้าชื้นเหงื่อของลูกอย่างแสนรัก เพ่งพิศดวงหน้าเล็กด้วยหัวใจไหววูบ “เมื่อวานตอนที่แม่ไม่อยู่ มีคนมาที่บ้านเราหรือจ๊ะ” “ครับ” “อชิรู้จักเขาไหม” เด็กชายส่ายหน้าหวือ หากประกายบางอย่างในดวงตากลมทำให้ไปรยาต้องเอียงคอมอง แล้วถามนำทาง “มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังไหม” “อชิโป้งคุณลุง” “เขาทำให้ลูกโกรธหรือจ๊ะ” อชิระพยักหน้าหงึกๆ แล้วมุ่นคิ้วคิด ด้วยกำลังเรียบเรียงเหตุผลเพื่อบอกแม่ “อชิจะเข้าบ้าน แล้วคุณลุงมาขวาง...ไม่ให้อชิเข้าครับ” “แล้วลูก เอ่อ...คุยกับเขาด้วยไหม” “คุยเยอะแยะเลยครับ” บอกแม่ว่าคุยเยอะแยะ แต่เจ้าตัวเล็กก็ต้องใช้ความคิดอีกนั่นแหละว่าพูดคุยอะไรกับคุณลุงคู่ปรับไปบ้าง ส่วนไปรยา เมื่อสังเกตเห็นท่าทีฮึดฮัดของลูกชาย หล่อนก็ไม่อยากให้เจ้าตัวเค้นหาคำตอบ หากก็พยายามบอกลูกให้ระมัดระวังตัวจากคนแปลกหน้าตามที่ตั้งใจไว้ “ถ้าลูกไม่ชอบคุยกับเขา เขาทำให้ลูกโกรธ ลูกก็ไม่ต้องคุยกับเขาอีก” “ถ้าคุณลุงมาที่บ้านเราล่ะครับ” “อชิไม่รู้จักเขา เขาจึงเป็นคนแปลกหน้าของอชิ แม่เคยบอกอชิว่าอย่าพูดคุยกับคนแปลกหน้า ดังนั้นถ้าเขามาที่บ้านเราอีก ให้อชิอยู่ข้างในบ้าน อย่าออกไปเจอเขา แต่ถ้าอชิเจอเขาข้างนอกบ้าน ให้อชิหนีให้ห่างจากเขา” “คุณลุงเป็นคนร้ายหรือครับ” “แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่เราไม่รู้จักเขา แม่ก็เลยกลัวว่าเขาจะทำให้อชิไม่ได้อยู่กับแม่” ไปรยาพูดคำนี้กับลูกชายเสมอ ไม่ให้เขาคุยกับคนแปลกหน้า ด้วยเหตุผลว่าคนแปลกหน้าอาจทำให้เขาไม่ได้อยู่กับแม่...ซึ่งอชิระก็กลัวเรื่องนี้จนสุดหัวใจ กลัวที่ต้องห่างกัน ไปรยาไม่อยากให้ลูกเกิดความรู้สึกกลัวขนาดนั้น แต่เธอก็จำเป็นต้องทำ เพราะหวั่นเรื่องความปลอดภัยของลูก ที่ผ่านมาอชิระทำตามคำสอนของหล่อนเป็นอย่างดี เจ้าตัวไม่สุงสิงกับคนไม่รู้จัก แต่ไปรยาไม่รู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ลูกชายของหล่อนจึงคุยอยู่กับเขาเป็นนานสองนาน...ทำไมอชิระไม่ถอยไปห่างๆ เหมือนเช่นคนแปลกหน้าคนอื่น “อชิไม่กลัวคุณลุงครับ แต่อชิโป้งคุณลุง” เสียงเล็กๆ จากลูกชายทำให้หญิงสาวไม่ต้องคิดหาคำตอบนาน หากกลับจุดความกลัวขึ้นในหัวใจของหล่อนแทน เขากลับมาจากอเมริกาแล้วเหรอ...เป็นเขาจริงๆ ใช่ไหม แม้ไม่อยากให้เป็นความจริง แต่ไปรยาคงต้องทำใจยอมรับ เพราะไม่มีเหตุผลที่ใครจะแอบอ้างชื่อเขากับเพื่อนบ้านของหล่อนคนที่ไปรยากลัวสุดหัวใจว่าเขาจะมาที่บ้านอีกนั้นกลับเงียบหายไป หากแทนที่จะสบายใจ หญิงสาวกลับรู้สึกกังวล เป็นเพราะคำพูดของเขาที่ฝากไว้กับเพื่อนบ้าน
‘...เขาจะมาเอาของที่ฝากไว้ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร พอเห็นว่าไม่มีผู้ใหญ่อยู่บ้านสักคน มีแต่เด็กเล็กคนเดียว เขาก็เลยฝากบอกไว้ว่าวันหลังจะมาใหม่’
Related chapters
รอยรักร้าย บทที่ 8
ไปรยาไม่รู้ว่าของที่อาณัติพูดถึงเป็นอะไร เขาหมายถึงเงินที่ปกป้องยืมไปทุ่มในร้านอาหารกึ่งผับที่เปิดข้างมหาวิทยาลัยแล้วขาดทุนจนทุนจมหาย หรือยังมีของชิ้นอื่นที่พี่ชายของหล่อนเอาไปอีกกันแน่“ถ้าถามจากพี่ป้อง รายนั้นคงบอกความจริงไม่หมดอยู่ดี”ช่วงแรกไปรยายังต้องรับมือกับบรรดาเจ้าหนี้ของพี่ชาย ส่วนคนต้นเหตุนั้นหนีหายตั้งแต่รู้ตัวว่าไม่สามารถกอบกู้ร้านอาหารมาได้แล้ว ปกป้องบอกหล่อนว่าจะไปทำงานหาเงินมาใช้หนี้ ไปรยาจึงสนับสนุน แต่นานไปถึงรู้ว่าพี่ชายจงใจหนี เขาตัดช่องทางติดต่อกับครอบครัว หล่อนจึงต้องรับหน้ากับเจ้าหนี้ของเขาตามลำพัง...ในเวลานั้นไปรยาไม่กล้าบอกให้พ่อรู้ แต่นั่นแหละ สุดท้ายหล่อนก็ปิดความลับนี้ไม่ได้พ่อผิดหวังในตัวปกป้อง แต่หล่อนก็ไม่ได้ดีไปกว่าพี่ชาย เพราะในวันเดียวกัน พ่อยังต้องมารับรู้ว่าลูกสาวคนเดียวกำลังตั้งท้องโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กอีกด้วยสีหน้าเจ็บปวดและผิดหวังของพ่อยังตราอยู่ในใจ ไปรยาร้องไห้ ความอ่อนแอและสิ้นหวังจู่โจมเข้ามาอย่างถึงที่สุด ในบางค่ำคืนเมื่อหลับตานอน ไปรยาเคยภาวนาว่าขอให้พรุ่งนี้ตนไม่ต้องตื่นมาอีกเลยความทุกข์ของหญิงสาวไม่ได้รอดพ้นจากสายตาของพ่อ พ่อ
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 9
อชิระเป็นเด็กว่าง่ายกับแม่ ตั้งแต่รู้ความมาก็แทบไม่ดื้อและไม่ค้านอะไรทั้งสิ้น สองแม่ลูกเดินมาถึงหน้าหมู่บ้าน แล้วจึงหยุดอยู่ริมถนน มือน้อยๆ ของลูกชายก็กระตุกมือของแม่เมื่อเจ้าตัวเห็นรถคันใหญ่แล่นผ่านหน้าไป“อชินั่งรถเมล์ไปรับพี่เลโอได้ครับ” ดวงตากลมของลูกที่แหงนมองมานั้นทำให้น้ำตาของคนเป็นแม่แทบคลอหน่วยตา...พลังใจจากลูกทำให้หล่อนมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอีกมากโข“ไม่เป็นไรครับ วันนี้เรานั่งแท็กซี่ไปดีกว่า อชิกับแม่จะได้นั่งสบาย”“ได้ครับ แม่กุ๊บกิ๊บจะได้ไม่เหนื่อยด้วยครับ”เด็กชายยิ้มแฉ่ง มือเรียวนุ่มของแม่จึงลูบแก้มกลมๆ อย่างอดใจไม่ได้ ซึ่งเป็นจังหวะที่รถแท็กซี่แล่นมาจอดเทียบพอดีกว่าจะจัดการธุระสำคัญเสร็จ รถยนต์คู่ใจของไปรยาที่มีอายุมากกว่าสิบห้าปีก็มาจอดในที่ประจำเมื่อเวลาผ่านเก้านาฬิกาไปแล้วเมื่อเปิดประตูรถออกมา ไปรยาก็เร่งสาวเท้าลัดเลาะไปตามทางเดินริมสวนเพื่อไปยังจุดนัดหมาย แม้รู้ว่าตัวเองสาย แต่หล่อนก็พยายามไปให้ถึงเร็วที่สุดร่างของหญิงสาวในเครื่องแต่งกายด้วยเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำสวมรองเท้าผ้าใบลำลองนั้นอยู่ในสายตาของผู้ชายคนหนึ่ง เขามองหล่อนตั้งแต่วิ่งออกมาจากลานจอดรถ ก
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 10
“นั่นสิ...แต่กิ๊บก็ยังงงว่าพี่ยุ้ยขอบคุณกิ๊บทำไม” “ตอนแรกเขาจองสามวัน แต่พอเห็นกุ๊บกิ๊บเมื่อเช้า เขาก็เปลี่ยนใจจองยาวเป็นเดือนเลย ดูท่าจะกระเป๋าหนักน่าดู”“จริงหรือคะ แล้วเขาเป็นใครกัน” อารมณ์ดีใจที่โรงแรมมีลูกค้ารายใหญ่เข้ามาตั้งแต่เช้าค่อยๆ คลาย คุณแม่ลูกหนึ่งกะพริบตาปริบๆ สีหน้าระแวดระวังขึ้นมาทันใด การทำงานเป็นพนักงานอยู่ในโรงแรม แม้เป็นโรงแรมระดับดี แต่มักมีพวกเสี่ยใหญ่ที่ชอบหลอกล่อทีเล่นทีจริง แถมบางคนพอรู้ว่าหล่อนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวก็ยิ่งเพิ่มดีกรีความกระหาย“อยากรู้ชื่อลูกค้าหรือเปล่า” “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ไม่ต้องบอก”ไปรยาปฏิเสธรัวเร็ว ขอไม่รู้ไม่เห็นและไม่เกี่ยวข้องไว้ก่อน เพราะดูท่าจะไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว ก่อนหล่อนจะจ้ำเท้าไปยังพื้นที่รับประทานอาหารมื้อเช้าของแขกที่เข้าพักในโรงแรมหญิงสาวเป็นพนักงานในสำนักงานส่วนหน้า วันนี้หล่อนเข้าทำงานสาย แม้จะบอกผู้จัดการไว้ก่อนแล้ว แต่หล่อนก็อยากชดเชยด้วยการเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานให้เต็มขีดภายในเวลาที่จำกัด และเมื่อถึงเวลาเลิกงานของตัวเอง หล่อนจึงแทบทรุดเพราะหมดแรง“ขอโทษนะคะที่วันนี้มาสายแล้วยังกลับเร็วอีก พรุ่งนี้สัญญาว่าจะเข้างานตั้ง
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 11
“เย่ๆ แม่กุ๊บกิ๊บมารับอชิแล้ว”แค่เปิดประตูรถออกมาหลังจากนำรถไปจอดหน้าประตูรั้วเตี้ยๆ หน้าบ้านพักครูประจำชั้นของลูกชาย ไปรยาก็ได้ยินเสียงใสๆ ดังขึ้น หัวใจที่เต้นระส่ำมาตลอดทางถูกปลอบประโลมด้วยรอยยิ้มของลูกอชิระกำลังยิ้มแป้น ดวงตาเรียวยิบหยี ก่อนเจ้าตัวน้อยจะหันไปบอกคุณครูที่ออกมาดูด้วยตัวเอง“คุณครูคร้าบ แม่อชิมาแล้วครับ”ท่าทางของเด็กชายนั้นสดใสร่าเริง หากไปรยาไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่หล่อนจะมาถึงนั้น อชิระเป็นอย่างไรบ้าง“สวัสดีค่ะ กิ๊บมารับอชิช้า ต้องรบกวนคุณครูให้ช่วยดูแล ขอโทษด้วยนะคะ”“ไม่เป็นไรค่ะ อชิบอกครูไว้แล้วว่าสงสัยวันนี้เลโอจะเกเร แม่กุ๊บกิ๊บเลยมารับช้า” คุณครูบอกอย่างเอ็นดู ไปรยาก็อดที่จะยิ้มอย่างภูมิใจในตัวลูกชายไม่ได้ ลูกชายเชื่อมั่นในตัวเธอ อชิระพยายามทำตัวเข้มแข็งเสมอ แต่ไปรยาก็รู้ว่าเจ้าตัวทำได้ดีในระดับที่เด็กสามขวบจะทำได้เท่านั้น หล่อนจึงพยายามไม่ผิดเวลานัด เพราะไม่อยากให้ลูกรู้สึกโดดเดี่ยวจนเกิดเป็นความไม่มั่นคงขึ้นในจิตใจ...ทว่าหลายครั้งก็ยังมีเหตุที่หล่อนไม่อาจควบคุมได้“งั้นอชิเข้าไปเอากระเป๋า แล้วลาคุณครูปุ้ย เราจะกลับบ้านกันค่ะ” เพียงแค่แม่บอก อชิระก็วิ่งปรู
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 12
รถยนต์คันสีขาวค่อนข้างเก่าแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังสีฟ้าในเวลาหกโมงเย็นไปแล้ว ระยะทางจากบ้านพักครูถึงบ้านหลังนี้ไม่ไกลหรอก ใช้เวลาขับรถไม่กี่นาทีก็ถึง หากวันนี้สองแม่ลูกสมัครใจที่จะขับรถออกนอกเส้นทางไปยังตลาดขายส่งของสดและผลิตผลทางการเกษตรที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก...แม้คนเป็นแม่จะไม่ได้อะไรกลับมาเป็นชิ้นเป็นอัน แต่สำหรับเด็กชายนั้นกำลังปลื้มอย่างหนักกับของที่แม่ยอมซื้อให้เมื่อหญิงสาวนำรถเข้าไปจอดภายในรั้วบ้านอย่างเรียบร้อย หล่อนจึงอนุญาตให้ลูกชายลงจากรถได้ อชิระปีนลงมา ในมือถือถุงพลาสติกใสที่มีถุงน้ำอยู่ข้างใน...และเจ้าตัวก็ลืมข้าวของชิ้นอื่นของตัวเองไปเสียสิ้น“คุณตาคร้าบ อชิมีปลาหางปายูนเยอะแยะเลย อชิจะเลี้ยงให้มันตัวโตๆ เลยครับ” เด็กชายบอกเสียงเจื้อยแจ้ว พลางยกถุงในมือให้คุณตาข้างบ้านดู อชิระจะเรียกทุกคนที่เป็นผู้ใหญ่วัยเดียวกับคุณตาของตัวเองว่าคุณตาแทบทั้งสิ้น“อชิจะเลี้ยงปลาอะไรนะ ตาฟังไม่ถนัด”“ปลาหางปายูนครับ” เด็กชายบอกเสียงดังฟังชัด แถมท่าทียังมั่นใจเสียด้วย จนคนเป็นแม่ต้องบอกตามหลัง“ปลาหางนกยูงค่ะคุณตา พาไปซื้อที่ตลาดมาเมื่อกี้”“ใช่ครับๆ อชิจะเลี้ยงปลาหางปายูน” อชิระพยักหน้
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 13
“คุณมาบ้านฉันทำไม” ไปรยาเปิดฉากถามเมื่อเห็นว่าลูกชายเข้าบ้านไปแล้ว“กุ๊บกิ๊บอยู่บ้านหลังนี้หรือ”“นี่เป็นบ้านของฉัน”คำพูดแสนธรรมดา หากทำให้คนฟังต้องกลั้นลมหายใจ เขาเคยถามคำถามนี้กับเด็กชายเมื่อตอนพบกันครั้งแรก และยังจำได้แม่นยำว่าเจ้าตัวตอบเขาว่าอย่างไร‘ใช่ครับ นี่บ้านของอชิ’ “กุ๊บกิ๊บอยู่กับเจ้าหย็อง...” เผลอหลุดปากไปแล้ว และดวงตาของคนเบื้องหน้าที่อยู่ห่างแค่รั้วโปร่งกั้นก็ทอประกายวาบ หล่อนสาวเท้ามาหาเขาอย่างเอาเรื่อง “อย่าเรียกลูกฉันว่าเจ้าหย็องอีก” เสียงกร้าวราวแม่เสือลูกอ่อนจากคนหน้าหวานที่ยังมีเครื่องสำอางแต่งแต้มอย่างจัดเต็มนั้นทำให้อาณัตินิ่งงันเหมือนถูกตรึง...เขาได้คำตอบโดยที่ยังไม่ได้ถาม“เขาไม่ใช่ลูกพี่ป้องหรือ”ไปรยาถึงกับงงงันเมื่อได้ยินเสียงถามราวกับละเมอของเขา หล่อนนึกไม่ถึงว่าอาณัติจะเข้าใจอย่างนั้น แต่พอนึกถึงเหตุผลว่าคงเป็นเพราะเขาโฟกัสแต่เรื่องของพี่ชายกับเขาที่ยังคาราคาซังกันอยู่ ซึ่งพี่ชายของหล่อนก็เป็นฝ่ายผิดเต็มประตู หญิงสาวจึงต้องเปลี่ยนตัวเองจากการรุกไล่มาเป็นฝ่ายตั้งรับแทนท่าทีที่อ่อนลงของไปรยาอยู่ในสายตาของอาณัติ เขาจึงฉวยโอกาสถามหล่อนต่อ“พี่ป้องไม่อย
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 14
เสียงเล็กสั่นเครือเกาะกินหัวใจของคนเป็นแม่ วินาทีนั้นไปรยาไม่คิดอะไรอีก หล่อนเปิดประตูรั้วออกแล้วอ้าแขนรับร่างของลูกชายที่วิ่งเข้ามาโถมใส่เต็มแรงอชิระกอดคอแม่ไว้แน่น เนื้อตัวสั่นระริก ไปรยารู้ว่าตนทำให้ลูกหวาดกลัวอีกแล้ว“อชิไม่อยู่บ้านนะครับ อชิจะอยู่กับแม่ อชิไปกับแม่ด้วย” เด็กชายร้องไห้สะอื้นขณะซุกใบหน้าอยู่กับแม่ หญิงสาวลูบหลังลูบไหล่ของลูกอย่างปลอบประโลม“ไม่ร้องนะครับคนดี อชิอยู่กับแม่แล้ว เราจะไปด้วยกันนะ”หญิงสาวออกแรงยกร่างเล็กอวบของลูกชายวัยสามขวบ น้ำหนักของลูกทำให้หล่อนต้องเกร็งข้อมือ อชิระมีหล่อนแค่คนเดียว การปล่อยให้ลูกอยู่ตามลำพังเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ หล่อนรู้ดี แต่การพาลูกออกไปกับเจ้าหนี้ของพี่ชายในเวลานี้ มันก็เป็นทางเลือกที่หล่อนยังหวั่นๆ “ฉันจะพาลูกไปด้วย” ไปรยาบอกเขาหลังจากล็อกประตูรั้วเสร็จ ดวงตาหวานส่อแววระแวดระวัง หล่อนไม่วางใจ เพราะกลัวเขาจะทำอะไรที่กระทบจิตใจของอชิระ ดูก็รู้ว่าอาณัติไม่ได้เอ็นดูลูกชายของหล่อนสักเท่าไร ที่สำคัญก็คือเด็กชายโตพอจะรู้ความแล้วอาณัติอ่านสายตาของไปรยาออก หากเขาเพียงไหวไหล่แล้วเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารให้หล่อนเข้าไปนั่งกลิ่นหอมอ่
Last Updated : 2025-03-21รอยรักร้าย บทที่ 15
“ชื่อพี่อะไรครับ”“หืม...” อาณัติถามในลำคอ ด้วยไม่มั่นใจว่าเด็กชายถามเขาหรือเปล่า พอเหลือบตาไปมอง เขาก็เห็นเจ้าตัวน้อยจ้องเขม็งอย่างรอคำตอบ “อชิถามถึงใครคะ” ไปรยาถามลูกชายขึ้นมาบ้าง เพราะถือเป็นหน้าที่ของตนที่ต้องเคลียร์ข้อสงสัย อชิระเงยหน้าไปมองแม่แล้วทำปากยู่...ทำไมผู้ใหญ่ไม่เข้าใจคำถามของตน เขาจึงต้องชี้ที่คอนโทรลหน้ารถ แล้วถามคำถามเดิม“ชื่อพี่อะไรครับ”หญิงสาวยิ้มกว้าง เพราะหล่อนเข้าใจลูกชายแล้ว“พี่ไม่มีชื่อค่ะ”“ทำไมพี่ไม่มีชื่อครับ พี่เลโอยังชื่อเลโอเลย”ถึงตอนนี้คนที่พยายามเรียนรู้เด็กชายก็เริ่มเข้าใจตาม เขากระแอมในลำคอเรียกความสนใจ แล้วตอบด้วยชื่อที่นึกขึ้นได้ในวินาทีนั้น“รถของลุงชื่อไทเกอร์”“อ๋อ…พี่ไทเกอร์” อชิระทวนคำพลางพยักหน้าหงึกๆ พอใจที่ตัวเองได้คำตอบ “ชอบพี่ไทเกอร์หรือเปล่าล่ะ”เด็กชายส่ายหน้าหวือแทนคำตอบ ทำให้เจ้าของไทเกอร์เสียหลักไม่น้อย...รถหรูขนาดนี้เจ้าเด็กตัวจิ๋วยังไม่ชอบอีกหรือ นี่มันรถรุ่นใหม่ สมรรถนะดี เงียบสนิท และนุ่มสบาย หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว“อชิไม่ชอบพี่ไทเกอร์หรอก พี่ไทเกอร์เป็นของคุณลุง ไม่ใช่ของแม่กุ๊บกิ๊บสักหน่อย”“แล้วทำไมถึงชอบของของลุงไม่ไ
Last Updated : 2025-03-21
Latest chapter
รอยรักร้าย บทที่ 53
รถคันสีขาวค่อนข้างเก่าเคลื่อนมาจอดหน้าบ้านจัดสรรที่อยู่ค่อนไปทางด้านหลังของโครงการหรู แม้บ้านหลังนี้จะมีขนาดเล็กเมื่อเทียบกับหลังอื่นในโครงการเดียวกัน แต่พื้นที่รอบบ้านนั้นกว้างขวางไม่ต่างกันไปรยาเปิดประตูรถออกมาหลังจากดับเครื่องยนต์แล้ว เมื่อสักครู่หล่อนขับรถผ่านป้อมยามหน้าหมู่บ้านก็สัมผัสได้ถึงมาตรการรักษาความปลอดภัยที่มีค่อนข้างสูง หากพอมาถึงบ้านหลังนี้ หล่อนก็ขับรถเข้ามาได้เลย เพราะประตูรั้วเปิดกว้างอยู่หล่อนมาไม่ผิดบ้านแน่นอน เพราะเห็นรถคันสีดำคุ้นตาจอดอยู่ เมื่อมองผ่านผนังกระจกเข้าไปในห้องหนึ่งซึ่งมีสภาพโล่งว่าง ไม่มีผ้าม่านกำบัง และทั่วทั้งห้องก็แทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์ หล่อนก็เห็นลูกชายกำลังนั่งอยู่กลางพื้นห้อง ใกล้กันนั้นก็เห็นคนตัวใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางจดจ่ออยู่กับอะไรสักอย่าง...พวกเขายังไม่รู้ถึงการมาของหล่อนไปรยาตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน ผ่านห้องโถงใหญ่แล้วตรงไปยังห้องนั้น เมื่อหล่อนปรากฏตัวอยู่ตรงประตู พวกเขาจึงเงยหน้าขึ้นมามอง“แม่มารับอชิแล้ว”อชิระร้องบอก รอยยิ้มกว้างประดับบนดวงหน้าเล็กกลมที่เปรอะเปื้อนเศษอาหาร เนื้อตัวก็มอ
รอยรักร้าย บทที่ 52
เป็นเวลานานกว่าสองสัปดาห์แล้วที่อาณัติรับหน้าที่ไปรับอชิระกลับจากโรงเรียน โดยไปรยาได้แจ้งกับทางโรงเรียนไว้ล่วงหน้าแล้ว เนื่องจากช่วงนี้สถานการณ์ของโรงแรมดีขึ้น ลูกค้าเข้ามาพักมากกว่าเดิม หัวหน้าแผนกจึงขอให้หล่อนยืดเวลาเลิกงานเป็นห้าโมงเย็นเหมือนกับพนักงานคนอื่นหลังจากเลิกเรียน อชิระจึงต้องอยู่กับพ่อ เพื่อรอแม่เลิกงานแล้วกลับบ้านไปพร้อมกัน ระหว่างนั้นเด็กชายจะอยู่ในห้องพักของพ่อในโรงแรม แต่บางวันพ่อก็จะพามาที่บ้านหลังใหม่ที่เพิ่งซื้อได้ไม่นาน ซึ่งเป็นบ้านที่อยู่ในโครงการหรูที่อชิระเคยมาดูพร้อมพ่อและแม่นั่นเอง และตอนนี้บ้านหลังนี้ก็อยู่ในระหว่างการตกแต่ง“พ่อครับ อชิเอาปลาหางปายูนมาอยู่กับปลาคาร์ปได้ไหมครับ”อชิระถามขึ้นเมื่อเกาะผนังกระจกในห้องพักผ่อนแล้วมองออกไปข้างนอก เห็นคนงานกำลังสร้างบ่อปลาคาร์ปภายในพื้นที่สวน เด็กชายเห็นว่าบ่อมีขนาดใหญ่ ถ้าหากจะให้ปลาหางนกยูงของตนมาอยู่ด้วยก็คงน่าสนใจไม่น้อย“ปล่อยให้ปลาหางนกยูงอยู่ในอ่างบัวนั่นแหละดีแล้ว มันอยู่ตรงนั้นสบายแล้วนะ”อาณัติเกรงว่าถ้าปล่อยให้ปลาทั้งสองชนิดมาอยู่ร่วมกัน ปลาหางนกยูงอาจ
รอยรักร้าย บทที่ 51
ไปรยาออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้ว เสียงโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นยังคงดังมาให้ได้ยิน หญิงสาวจึงเดินไปดูลูกชายที่นอนปิกนิกที่หล่อนปูไว้ให้นั้นว่างเปล่า แต่มีรอยยับย่นของผ้าปูนอนซึ่งบอกให้ว่าเจ้าตัวคงเพิ่งลุกไปไหนสักที่ และไม่ต้องมองหานาน หญิงสาวก็เห็นร่างเล็กยืนขยุกขยิกข้างโต๊ะไม้ตรงมุมห้อง ซึ่งบนโต๊ะนั้นมีช่อดอกไม้วางอยู่“อชิทำอะไรคะ” ไปรยาถาม หลังจากมองลูกอยู่หลายวินาที แล้วเด็กชายก็หันมาตอบ“อชิดูดอกไม้ครับ”“อชิชอบหรือคะ แม่ยกให้เอาไหม”“ไม่เอาครับ ดอกไม้ของแม่กุ๊บกิ๊บ พ่ออู๋ให้ดอกไม้สวยๆ แม่กุ๊บกิ๊บต้องเก็บไว้ดีๆ นะครับ”“หือ...อะไรเนี่ย ลูกชายของแม่”ไปรยานึกขันคนเจ้ากี้เจ้าการ ตั้งแต่เป็นธุระจัดการนำดอกไม้มาให้หล่อน กระทั่งบอกให้หล่อนเก็บดอกไม้ช่อนี้ไว้ดีๆ“งั้นแม่จะเอาดอกไม้ใส่แจกันไว้ก็แล้วกันนะคะ”ไปรยาตอบสนองคำพูดของลูกชาย เพราะเห็นว่าดอกไม้ช่อนี้คงมีราคาไม่น้อย หากปล่อยให้เหี่ยวเฉาเร็วเกินไปก็น่าเสียดาย
รอยรักร้าย บทที่ 50
กว่าครอบครัวเล็กซึ่งประกอบด้วยพ่อแม่และลูกชายตามสายตาของพนักงานขายบ้านโครงการหรูจะเสร็จสิ้นจากการดูบ้านและขับรถออกจากโครงการก็เป็นเวลาใกล้หกโมงเย็น หากพวกเธอยินดีให้บริการ เพราะสัมผัสได้ว่าลูกค้ามีกำลังซื้อ อีกทั้งเขาสนใจที่จะซื้อบ้านอย่างจริงจังอาณัติพาไปรยาและอชิระไปรับประทานอาหาร เขาเลือกร้านอาหารที่อยู่ใกล้โครงการบ้านจัดสรรแห่งนั้น เพราะเห็นว่าเลยเวลาอาหารเย็นของเด็กชายไปพอสมควร แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่บ่นว่าหิวสักคำ เพราะได้กินทั้งนมและขนมไปจนอิ่มแปล้แล้วดังนั้นกว่ารถคันสีดำจะแล่นไปจอดหน้าบ้านชั้นเดียวหลังสีฟ้าได้ก็เป็นเวลาหัวค่ำ อาณัติลงจากรถแล้วไปเปิดประตูให้ลูกชายลงมา ขณะที่ไปรยากำลังไขกุญแจประตูรั้วบ้าน“อชิหยิบดอกไม้ของพ่อมาด้วย”ดอกไม้ช่อใหญ่ที่วางบนเบาะหลังข้างเก้าอี้ที่นั่งของอชิระยังคงงดงามดี แม้มันจะไม่สดเหมือนกับตอนที่ร้านมาส่ง เด็กชายหอบดอกไม้ช่อนั้นแทบไม่ไหว จนพ่อต้องยื่นมือไปช่วยอีกแรงไปรยาหันไปมองสองพ่อลูกที่ช่วยกันหอบดอกไม้ทั้งช่ออย่างแปลกใจ พวกเขาเดินผ่านประตูรั้วที่หล่อนเปิดกว้างไว้ให้เข้ามาในเขตบ้าน หล่อนนึกสงสัยว่าทั้งสองคน
รอยรักร้าย บทที่ 49
“แม่ว่ายังไงครับ หลังนี้เป็นบ้านตัวอย่างนะ แต่จะมีอีกหลังที่คล้ายกัน อยู่ด้านหลังของโครงการ หลังนั้นไม่มีสระว่ายน้ำ อชิน่าจะชอบครับ เพราะรอบบ้านเป็นสนามหญ้าทั้งหมด”อาณัติกำลังวิดีโอคอลกับคุณนายอรอร ไปรยาเห็นเข้าก็ดึงลูกชายออกมาห่างๆ เพราะหล่อนไม่รู้ว่าแม่ของเขาคิดกับอชิระอย่างไร อีกทั้งหล่อนเองก็ยังไม่รู้จักแม่ของเขา รู้แต่ว่าท่านเป็นเศรษฐินีที่มีชื่อในระดับจังหวัด และหล่อนก็รู้เรื่องนี้หลังจากเลิกรากับอาณัติไปแล้ว‘ไอ้อู๋มันทิ้งกุ๊บกิ๊บไปเมืองนอก เพราะเงินไม่กี่แสนเนี่ยนะ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ เป็นลูกเศรษฐีประสาอะไร...คิดเล็กคิดน้อยไม่เข้าท่า’ปกป้องต่อว่าอาณัติลับหลัง ไปรยาได้ฟังก็น้ำตาตกใน เวลานั้นหล่อนสับสน ทุกข์ใจ และหดหู่ ได้แต่รับรู้การตัดสินใจของพี่ชายว่าเขาจะออกไปจากบ้านด้วย แล้วสุดท้ายก็เหลือเพียงหล่อนคนเดียว กระทั่งพ่อเข้ามาจัดการจนทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ซึ่งทำให้ไปรยาลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าได้อีกครั้ง“กำลังคิดอะไร หน้าเศร้าอีกแล้ว”เสียงนุ่มทุ้มดังอยู่ใกล้ๆ ไปรยารู้สึกตัวก็ต
รอยรักร้าย บทที่ 48
จุดหมายปลายทางของอาณัติเป็นหมู่บ้านจัดสรรที่มีจำนวนบ้านไม่กี่หลัง หากแต่ละหลังนั้นเรียกว่าราคาไม่น้อย จากป้ายหน้าโครงการบอกว่าราคาเริ่มต้นอยู่ที่ยี่สิบล้านแล้วไปรยามุ่นคิ้ว แล้วหันไปถามเขา“คุณมาที่นี่ทำไมคะ”“พี่มีนัดกับอชิว่าจะมาเที่ยวที่นี่ ใช่ไหมครับอชิ”อาณัติตอบหญิงสาว ก่อนจะหาแรงสนับสนุนจากลูกชายซึ่งกำลังมองออกไปนอกรถอย่างสนใจ หากเจ้าตัวเล็กก็ไม่ลืมหันกลับมาพยักพเยิดกับพ่อ“ใช่ครับ พ่อพาอชิมาเที่ยว”ชะรอยว่าคำตอบของสองพ่อลูกจะไม่เป็นที่ถูกใจของคนเป็นแม่ หล่อนปั้นหน้าตูมพลางยกสองมือขึ้นมากอดอก เพราะรู้สึกว่าถูกลูกชายเอาใจออกห่างเรื่อยๆ แล้ว...แถมผู้ชายอีกคนก็เจ้าเล่ห์เหลือเกิน“พี่มาดูบ้าน ตัดสินใจปุบปับไปหน่อย เลยไม่ได้บอกกุ๊บกิ๊บไว้ก่อน เพื่อนพี่แนะนำโครงการนี้ให้ พี่โทร.มานัดกับเซลล์ไว้แล้ว เลยตั้งใจแวะมาดู”“ถ้าคุณจะซื้อบ้าน คุณไม่ต้องบอกฉันก็ได้ค่ะ” ไปรยารีบออกตัว อาการน้อยใจหายไปทันที เหลือแต่สีหน้าเก้อเขิน“พี่ไม่ได้ซื้อเองหรอก แม่เพิ่งบอกให้หาบ้านสักหลั
รอยรักร้าย บทที่ 47
เมื่อรถคันสีดำแล่นไปถึงโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ไม่ห่างจากโรงแรมนัก ผู้ปกครองของเด็กชายอชิระก็พบว่าพวกเขามาถึงก่อนเวลาและมาถึงก่อนใคร เพราะในบริเวณลานจอดรถสำหรับผู้ปกครองนั้นยังไม่มีรถคันอื่นเลยสักคันอาณัติไม่เดือดร้อน เขากลับชอบเสียอีก เพราะอยากมีเวลาส่วนตัวกับไปรยาอยู่แล้ว หากหญิงสาวกลับรู้สึกตรงกันข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิงเพียงแค่รถจอดสนิท ไปรยาก็คิดอยากจะออกไปสูดอากาศข้างนอก ช่วงนี้อากาศหนาวเย็น การออกไปสัมผัสสายลมอ่อนๆ ที่พัดรินก็คงดีกว่าอยู่ภายในรถกับเขาหากแค่ยื่นมือไปแตะประตูรถเพื่อจะเปิดออก มืออีกข้างกลับถูกเขายึดไว้ สัมผัสจากมือหนาและร้อนผ่าวนั้นทำให้ไปรยาสะดุ้ง ซึ่งอาณัติก็ปล่อยทันที เพราะไม่อยากให้หล่อนตกใจหรืออึดอัดใจ“พี่อยากเริ่มต้นใหม่กับกุ๊บกิ๊บ”เมื่อได้เริ่มแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่อยากถอย อีกทั้งความห่วงใยในตัวหญิงสาวก็ทำให้เขาตัดสินใจเดินหน้า...หากเหมือนว่าเขารุกหล่อนเร็วเกินไป“ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่สะดวก”ไปรยาตอบกลับทันควัน ปากคอสั่นทีเดียว เพราะไม่นึกว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา หล่อนตั้งตัวไม่ทัน และคำตอบ
รอยรักร้าย บทที่ 46
อาณัติตัดสินใจบอกแม่ว่าตนยังไม่กลับบ้านในเร็วๆ นี้ โชคดีที่ผู้จัดการแผนกที่เขาทำงานอยู่นั้นส่งงานให้เขาทำทางไกลได้ ชายหนุ่มคิดจะใช้ห้องพักในโรงแรมทำงานไปยาวๆ...เพราะที่แห่งนี้เขาจะได้อยู่ใกล้ไปรยา อีกทั้งยังไปรับไปส่งลูกชายที่โรงเรียนได้ แล้วคำพูดของแม่ที่พ่วงตำแหน่งนายจ้างก็ทำให้หัวใจของชายหนุ่มเบิกบาน...หลังจากหงุดหงิดมาครึ่งค่อนวัน“เงินเดือนของแกทั้งเดือนยังไม่พอจ่ายค่าที่พัก ยังหวังจะดูแลลูกเมียอีกนะ”“งั้นผมพาลูกเมียไปเกาะแม่กินก็แล้วกัน แม่จะว่ายังไงครับ”“อย่าดีแต่ปากพูด พามาให้ได้เถอะ ถึงแกจะมีลูกเป็นโหล ฉันก็มีเงินพอให้แกเลี้ยงลูก...ว่าแต่แน่ใจนะว่าเมียของแกยังไม่มีคนอื่น”“กุ๊บกิ๊บไม่มีใครหรอก นอกจากผม แค่มองตาเขา ผมก็รู้แล้วแม่ แล้วเมื่อเช้าผมก็ไปนั่งกินข้าวในบ้านของเขามาแล้วด้วย ลูกชายของผมจัดการให้ผมเอง”“ดูท่าลูกแกจะฉลาดนะ”จู่ๆ ก็มีก้อนแข็งๆ ตีตื้นถึงลำคอ ไม่คิดว่าชีวิตนี้เขาจะรักใครได้มากขนาดนี้ในระยะเวลาไม่กี่วัน“ผมอยากให้แม่เจออชิ”“พามาบ้าน
รอยรักร้าย บทที่ 45
เมื่อรถคันสีดำมาจอดหน้าโรงเรียนอนุบาลซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้าน อชิระปีนลงจากเก้าอี้เมื่อแม่เปิดประตูรถให้ แล้วเด็กชายก็จูงมือแม่เดินไปหาคุณครูที่รอรับอยู่หน้าประตูรั้วโรงเรียน“สวัสดีครับคุณครู อชิมาแล้วครับ”“สวัสดีค่ะอชิ สวัสดีค่ะคุณแม่”คุณครูที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีทักทายอชิระและแม่ของเจ้าตัว และดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันพิเศษของเด็กชายอีกด้วย“พ่ออู๋มาส่งอชิด้วยนะครับ”อชิระบอกอย่างมีความสุข ซึ่งไปรยาก็นึกไม่ถึงว่าลูกจะพูดออกมา แถมยังชี้ให้คุณครูดูพ่อของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างรถอีกด้วยไปรยายืนส่งลูกอยู่ที่หน้าประตูรั้ว จนเห็นว่าลูกเข้าไปในห้องเรียน หล่อนจึงวางใจแล้วเดินออกมา พลันนึกได้ว่าตัวเองไม่มีรถมาด้วยนี่นะดวงหน้าสวยเงยขึ้นมา แล้วสบตากับคนที่ยืนเอียงคอมองอยู่ก่อนแล้ว“เชิญครับคุณแม่ของอชิ”อาณัติคงได้ยินคำพูดของลูกเมื่อสักครู่ รอยยิ้มกริ่มจึงเกลื่อนทั่วใบหน้า“หมดธุระของคุณแล้ว คุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ ฉันจะไปรถรับจ้าง”“พูดเป็นเล่นน่า พี่จะกล
