ขอโทษข้าจำไม่ได้

ฉีหมิงเยี่ยนสะอื้นออกมาเบาๆ ร่างสูงโปร่งของเขาสั่นสะท้านจนนางรับรู้ได้ เฉียวลู่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดการที่เขาได้เห็นใบหน้าของนางจึงทำให้เขาเสียใจมากมายเพียงนี้ ถึงแม้นางจะไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของบุรุษที่กำลังกอดตนเองอยู่ แต่ภายในใจของนางกลับรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาได้อย่างน่าประหลาด

ผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้ เฉียวลู่ยืนตัวแข็งทื่อให้ฉีหมิงเยี่ยนกอดจนเสียงสะอื้นของเขาหยุดไป นางแตะไปที่แผ่นหลังของเขาเบาๆ เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้เขารู้ ฉีหมิงเยี่ยนค่อยๆ ผละออกมองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของสตรีที่เขาโหยหามาตลอด

ดวงตาแดงก่ำของเขาไม่ต่างจากบุตรชายทั้งสองยามที่พวกเขาร้องไห้ เฉียวลู่ไม่อาจละสายตาไปจากบุรุษตรงหน้าได้เลย นางเผลอยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว เฉียวลู่ชะงักให้กับการกระทำของตนแต่ก็มิได้หยุดมันเอาไว้ เหมือนว่าตอนนี้นางเองก็รู้สึกทุกข์ระทมไปกับการร้องไห้ของบุรุษผู้นี้เช่นกัน

ฉีหมิงเยี่ยนวางใบหน้าของตนบนฝ่ามือเล็กของนาง เขาหลับตาซึมซับความรู้สึกที่ได้สัมผัสนางอีกครั้ง ในใจยังคงหวาดกลัวว่าสิ่งที่ตนเห็นและสัมผัสอยู่ในตอนนี้จะเป็นเพียงความฝัน

“อย่าจากข้าไปอีกเลยนะอาลู่ หากครั้งนี้