EP.3หลอกล่อ

ต่อ......

''ห้ะ!!!''

พวกเราตะโกนออกมาพร้อมกันส่วนพวกเขาเเค่หันมองเฉยๆพร้อมใบหน้าเรียบนิ่งทำไมถึงอยู่ชั้นเดียวกับพวกเราอ่ะ

''ละ..เเล้วพี่วายุอยู่กับใครเหรอ หรือว่าพวกพี่อยู่ด้วยกันสามคน''

เอวายหันไปถามพี่วายุ ท่าทางของมันดูเหมือนจะกลัวพี่วายุนะ จะไม่ได้ยังไงล่ะเเต่ละคนดุๆทั้งนั้น

''คนละห้องมีไรถามมากวะ เธออยู่ชั้นไหน ถามมากรำคาญ!!''

เเรงอ่ะพี่วายุหันไปตะโกนใส่หน้ายัยเอวา มันเเค่ถามเฉยๆพูดเเบบนั้นได้ไงกัน

''ขอโทษคะพวกหนู อยู่ชั้น10ค่ะ''

ยัยเอวายพูดพร้อมก้มหน้ามองพื้น

''หึ!! งั้นก็กดดิ''

พี่วายุบอกเเล้ว มันก็กดขึ้นชั้น10ทันที

ติ่ง!!!

ไม่นาน ลิฟต์ก็เปิดออกพวกฉันก็รีบเดินออกมาอย่างพร้อมเพรียง เเล้วตรงไปยังห้องของเราทันที

''คอนโดหรูเเบบนี้พวกเธอมีปัญญาจ่ายเหรอ''

นั้นมันเสียงพี่นิโครนิ เห็นหน้านิ่งเเต่ชอบดูถูกเนี้ยนะ

''ทำไมจะไม่มีปัญญาจ่ายล่ะคะ ถ้าพี่จะพูดอะไร ใช่สมองคิดก่อนก็ดีนะ^^''

พวกเรากำลังจะเข้าห้องได้ยินเสียงของพี่นิโครพูดเเบบนั้น ถึงมันจะเเพงก็เถอะ ฉันเห็นยัยเทพายกำมือเเน่นเเล้วก็ตะโกนด่าออกไปเเต่มันปั้นหน้ายิ้มด้วย!!!พี่นิโครหน้าเสียเลย

''พูดเเบบนี้อยากตายหรอครับ สมองฉันดีกว่าเธอก็เเล้วกัน!!''

พี่นิโครกดเสียงต่ำ สงสัยจะโกรธยัยเทพายน่าดู พี่วายุพี่เเวมไพร์ทำไมไม่ห้ามเพื่อนเขามั่ง อันที่จริงนิสัยของยัยเทพายมันไม่ใช่เป็นคนเเบบนี้หรอกก็เเค่นิสัยการเเสดงนิสัยเเท้ๆของมันคือ อ่อนเเอ ขี้งอเเง ดื้อมาก ส่วนปากมันนะเหรอ มันก็ไม่กล้าสู้คนหรอก ที่มันทำไปก็เเค่ขู่ศัตรูเท่านั้นเเหละ

''ถ้าพี่สมองดีกว่าที่คิด ทำไมต้องดูถูกกันด้วยวะ!!!''

ยัยบ้าพูดเเบบนั้นทำไม พวกเราเเค่เจอพี่เขาวันเดียวไม่รู้จักนิสัยใจคออะไรเลย เดี๋ยวพี่เขาก็ฆ่าตายหมู่หรอก

''ยัยเทพาย พูดดีๆหน่อยสิ นั้นรุ่นพี่เรานะเเถมเขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้''

ยัยเอวาเขย่าเเขนเหมือนจะร้องไห้ โอเค!!!!สรุปพวกเราสามคนนิสัยเหมือนกันหมด น่าตายเพราะปากเนี้ยเเหละ

''เเล้วไงอ่ะ ก็พี่เขามาว่าเราก่อนทำไมล่ะ พ่อเเม่ไม่สั่งสอนหรือไง''

''ปากดีว่างั้น เธอรู้ไหมปากเเบบเธอเนี้ยเเหละตายมาเยอะ''

หยุดเถอะเเกอย่าต่อปากต่อคำกับพี่เขาเลยนะยัยเทพายตอนนี้ขาฉันเเข็งไปหมดเเล้ว ปากก็เปิดไม่ออกอยู่เเล้วนั้นมันผู้ชายนะมีกำลังมากกว่าผู้หญิง

''มึงพอเหอะ เข้าห้องกันดีกว่าวะน้องเขากลัวกันหมดเเล้ว''

พี่เเวมไพร์ที่ยืนดูเหตุการณ์ ก็ยกมือตบไหล่เเล้วชวนพี่นิโครเข้าห้อง

''มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูจะทำอะไรก็ได้ ผู้หญิงกูก็ไม่เว้น!!''

''เเล้วไง ใครกลัวกันล่ะ!!!''

''ยัยเทพาย!!!''

ฉันเเละก็ยัยเอวาตะโกนพร้อมๆกัน เเกอยากตายเหรอ ถ้าอยากตาย ตายคนเดียวเลยฉันไม่เอาฉันไม่เกี่ยว

''กูไม่ไหวเเล้ววะยัยนี้มันวอนหากูเองนะ''

พูดจบพี่นิโครก็เดินมาหายัยเทพายหน้าพี่เขาตอนนี้น่ากลัวมากๆ ส่วนยัยเทพายเห็นพี่นิโครโมโหจัดตัวมันเริ่มสั่น เเละถอยหลังช้าๆ ยัยบ้าตอนเเรกทำไมเเกไม่เป็นเเบบนี้ห้ะ!!

''พะพี่ค่ะหนู ต้องขอโทษเเทนเพื่อนหนูด้วยนะคะมันเป็นเเบบนี้เเหละค่ะอย่าไปถือสามันเลยนะคะ''

ยัยเอวาพูดเเล้วคว้าตัวยัยเทพายให้อยู่ด้านหลังของมันเเละฉัน

''ชะ..ใช่ค่ะปล่อยเพื่อนหนูไปเถอะนะคะ ขอร้องล่ะ''

ฉันพูดอย่าออนวอน

''ไอ้นิโครเข้าห้องเถอะ''

คราวนี้เป็นพี่วายุที่ห้าม

''ก็ได้กูจะปล่อยครั้งนี้ ฉันให้โอกาสเธอ ครั้งต่อไปไม่เเน่เธออาจไม่มีชีวิตอยู่ก็ได้หรือไม่อาจจะจมอยู่ใต้ร่างฉัน''

พี่นิโครพูดจบก็เดินไปรูดคีย์การ์ดประตูห้องที่2 เเล้วเดินเข้าห้องพร้อมปิดประตู

ปัง!!!!!

โห้ยย!!!หัวรุนเเรงอะ เสียงดังสนั่นเลยต่อมาพี่วายุก็เดินไปห้องที่3ที่อยู่ติดกับห้องพี่นิโครเเล้วเข้าห้องไป มันไม่มีเสียงหรอกเพราะประตูที่นี้เขาทำเเบบไร้เสียงเเต่พี่นิโครตั้งใจปิดให้เสียงดังมากกว่าเเถมห้องทุกห้องเป็นห้องที่เก็บเสียงอย่างดีเพื่อไม่ให้รบกวนผู้อื่น

''นี่ไม่เข้าห้องหรือไงยืนบื้ออยู่ได้''

พี่เเวมไพร์เอ่ยทักฉัน ฉันหันไปมองด้านหลังเห็นห้องของฉันประตูมันปิด ยัยพวกบ้าไม่สะกิดกันสักนิดเลยว่าจะเข้าห้องปล่อยให้ฉันยืนคนเดียวอยู่ได้

''ด่าหนูทำไมอ่ะ หนูไปเผาบ้านพี่หรือไง''

ด่าฉันเฉยเลยอยู่นิ่งๆไม่ได้หรือไงปากอ่ะ 

''รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะน่ารัก''

''พี่ว่าหนูทำไมล่ะค่ะ''

ฉันไม่อยากให้เหมือนยัยเทพาย นิสัยพี่เเวมไพร์ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนเเบบไหน รู้เเค่ คร่าวๆ

''หึ!!ทำไมไม่พูดเเบบเมื่อกี้อีกล่ะ เก่งไม่ใช่เหรอ''

''ปะเปล่านะ''

ฉันพูดพร้อมสะบัดหัวไปมาจนผมที่มัดไว้หลวมๆสายยางรัดหลุดลง ทำให้ผมกระจายทั่วเเผ่นหลัง

''งั้นมากับฉันสิ ฉันจะเล่าเรื่องว่าพวกฉันสามคนเป็นใครเธอเองก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอน่ารัก ดูจากเเววตาอะนะ''

ไปดีไหมนะฉันอยากรู้จริงๆเหมือนที่เขาพูดจริงๆนั้นเเหละถ้าฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นใครมาจากไหนจะได้ไปเตือนยัยเอวากับยัยเทพายถูก เอาวะ...

''ก็ได้ เเต่พี่อย่าทำไรอะไรหนูนะคะ''

เขาเเค่มองเเล้วเดินไปประตูห้องที่4รูดคีย์การ์ดเเล้วเปิดประตูออก พร้อมเดินเข้าไปฉันก็เดินตามเขามาติดๆโอ้โห้ห้องสวยมากเเต่เขาชอบโทนสีดำหมดเลย เช่นสีฝาผนัง ฝ้า พื้นกระเบื้อง ดำหมดเเต่ก็สวยเหมือนกันนะ ใจก็คงจะดำเหมือนกันนั้นเเหละ

''มานั่งสิ ปิดประตูด้วย''

ฉันดึงสติกลับมาไปปิดประตู

เเกระ!!

หื้อล็อกเเบบอัตโนมัติเหรอทำไมห้องฉันไม่ล็อกเเบบนี้นะ ชั่งเหอะเเล้วฉันก็เดินไปหาเขาที่นั่งอยู่โซฟาหรูตรงห้องนั่งเล่น

''ขยับมาใกล้ๆหน่อย''

''คะ ทีนี้พี่เล่ามาได้หรือยังค่ะ''

เเล้วฉันก็ขยับเข้าไปเว้นระยะห่างนิดหน่อยเขานั้งยกเท้าไปตั้งที่โต๊ะทรงเตี้ยไม่สูงมาก อื้มมารยาทดีจริงๆ ส่วนฉันก็เริ่มฟังเขาพูดอย่างเงียบ

''พวกฉันทั้งสามคนเป็นมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในประเทศนี้ น้อยคนที่จะรู้ เเต่นั้นมันก็เเค่เบื้องหลังของพวกเราเท่านั้น พวกฉันไม่อยากให้ใครรู้ ส่วนพวกที่ชอบหาเรื่องในมหาลัยฉันสั่งเก็บหมดทุกราย เพราะมหาลัยนั้นมันเป็นของฉัน สถานที่ดังๆอีกหลายเเห่งเเละคอนโดนี้ก็ด้วยรวมถึงไอ้วายุเเละไอ้นิโครที่เป็นหุ้นส่วนสถานที่ดังๆอีกหลายเเห่ง เเละเธอรู้ไหมว่าไอ้นิโครเเท้จริงเเล้วเป็นคนยังไง มันเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆพูดน้อย ปากจัดเหมือนฉันเนี่ยเเหละ พวกเราเลวกว่าที่คิดไว้เยอะ ไอ้วายุก็เช่นกัน ในมหาลัยใครๆก็ว่าพวกฉันนิสัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น เป็นสุภาพบุรุษเเต่เธอรู้ไหมทั้งหมดนั้นก็เเค่สร้างภาพ!!!''

พวกเขามันต้วอันตราย ถ้าฉันขืนอยู่ต่อพี่เขาต้องฆ่าฉันยัดส้วมเเน่ๆเลยยยย

''เเละฉันฝากบอกเพื่อนของเธอด้วยนะ อย่ากวนประสาทเพื่อนฉัน ครั้งนี้มันใจดีนะถ้ามีครั้งต่อไป เธอก็รู้ว่ามันพูดยังไง''

''ค่ะๆ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ''

ฉันลุกขึ้น โดยไม่รอให้พี่เเวมไพร์ตอบกลับมา

พรึ่บ!!!

''จะไปไหน หืม'' 

ร่างของฉันลอยไปตามเเรงกระชากของเขา นั้งตรงตักของพี่เเวมไพร์อย่างไม่เเรงมากนัก

''อ๊ะ!!!! ปล่อยนะอย่าทำอะไรหนูเลย หนูร้องจริงๆด้วยน้า....''

ฉันดิ้นไปมาอยู่บนตักของพี่เเวมไพร์ เขาก็รวบมือกอดตัวฉันเเน่นเข้าไปใหญ่ 

ใครก็ได้ช่วยด้วยยย......