สุดท้ายฉันก็ได้คอนโดแถวมหาลัยห่างจากหอไอ้แสตมป์ไปแค่สองซอย ห้องที่ฉันเข้าอยู่เป็นแบบหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก มีห้องครัวสำหรับทำอาหารแยกส่วนและสองห้องน้ำ ตกแต่งใหม่พร้อมอยู่ มีเครื่องใช้ไฟฟ้าให้ครบในตัว ภายในห้องตกแต่งไม่หรูมากแต่ก็ราคาแพงเอาเรื่องอยู่เพราะมหาลัยฉันอยู่ย่านเศรษฐกิจของประเทศ
“ว้าวทำไมห้องแกสวยมากจังวะฟองจันทร์ ยิ่งเดินสำรวจยิ่งชอบฉันว่าเทอมหน้าขอคุณแม่ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับแกดีกว่าฟองจันทร์ ชอบวะ”
ไอ้แสตมป์ที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก มือหนึ่งก็เลื่อนช่องทีวีไปเรื่อย... ส่วนอีกมือก็หยิบขนมกินอย่างสบายอารมณ์
“มาๆอยู่ที่เดียวกัน ฟองจะได้มีคนขับรถส่วนตัวหึหึหึ” ฉันหัวเราะอย่างคนเจ้าเล่ห์ฉันที่พึ่งเข้าไปจะจัดของในห้องนอนเสร็จ เดินออกมาจากห้องนอน นั่งลงโซฟาอีกตัวแล้วทำหน้าตายิ้มเจ้าเล่ห์
“ขอโทษด้วยนะครับพอดีว่าเพื่อนคนนี้ก็ต้องไปส่งสาวๆ บ้างจะให้มาตามรับ-ส่ง เพื่อนอย่างแก!ตลอดไม่ได้หรอกนะโว้ย”
“ไอ้เพื่อนไม่น่าครบ นี้ยังไม่ทันเปิดเรียนแกกะจะทิ้งเพื่อนไปหาสาวๆ เลยเหรอไอ้เพื่อนเลว” ฉันชี้นิ้วด่าไอ้แสตมป์อย่างโกรธจัด มันทำหน้าตกใจเพียงไม่กี่วินาทีแล้วหันมาต่อปากต่อคำกับฉัน...การทะเลาะตบตีของเราสองคนยังคงดำเนินไปเรื่อยๆโดยไม่มีใครมาเบรกเพราะอยู่กันแค่สองคนภายในคอนโด
วันรับน้อง…
05.20 น.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งเอาไว้เพื่อให้ตื่นทันไปรับน้อง รุ่นพี่เล่นนัดตั้งแต่หกโมงเช้า แถมยังสั่งมี ปล.ว่าใครมาสายเกินยี่สิบนาทีจะโดนลงโทษ สั่งในเพจเฟนบุ๊คของคณะวิศวะกรรมศาสตร์ปี1 ฉันอยากจะโพสถามพี่ๆ จริงๆ ว่าจะมีหมาตัวไหนตื่นไปทันหะพี่ แต่ก็เป็นเพียงแค่ความคิดเพราะความเป็นจริงถ้าเกิดฉันโพสไปมีหวังโดนรุ่นพี่ทั้งคณะหมายหัวเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่เคยเห็นหน้าแน่!
แต่เมื่อเลือกที่จะเข้าเรียนที่นี่ในคณะวิศวะไอ้ฟองคนนี่จะต้องสู้ตายเท่านั้น! ก็เลือกที่จะเรียนวิศวะก็ต้องยอมรับระบบให้ได้ ไม่ว่าจะโหดจริงหรือไม่ก็ตาม
ณ.ลานเกียร์ มหาลัย A
ตึง! ตึง! ตึง! เสียงตีกลองที่ดังลั่นลานเกียร์ เมื่อฉันก้าวลงจากรถของไอ้แสตมป์เพื่อนรัก ที่ตอนนี้มันมองหน้าฉันอย่างโกรธๆ ที่กำลังจะทำให้มันโดนลงโทษเพราะมาสาย...
“น้องๆครับ ถ้าใครมาถึงแล้วก็ให้นั่งเป็นแถวให้เป็นระเบียบกันด้วยนะครับ!”รุ่นพี่ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ไว้หนวดไว้เครา จนทำให้ใบหน้าของเขาดูโหดเหมือนโจรป่าตะโกนเสียงดังลั่นลานเกียร์ดูโหดแท้อ้าย!อีหล้ากลัวแล้ว (อ้าย=พี่ชาย,อีหล้า=ลูกสาวสุดที่รัก)
“เหลือเวลาอีกแค่ห้านาทีจะหมดเวลาที่พี่ได้กำหนดเอาไว้ ถ้าใครมาช้าจะถูกลงโทษ!”รุ่นพี่หน้าโหดคนเดิมยังคงตะโกนเสียงดังเพื่อกระตุ้นให้เด็กปี1ที่มาถึงแล้ว รีบมาจัดแถวให้เรียบร้อย
“เร็วๆไอ้ฟองรีบวิ่ง จะหมดเวลาแล้วนะโว้ยเดี๋ยวถูกลงโทษ”ไอ้ติวเตอร์ เป็นผู้ชายตัวเล็กสูงแค่172เซนติเมตร มันเป็นผู้ชายที่มีโครงหน้าหวานกว่าผู้หญิง วันดีคืนดีก็ชอบมีผู้ชายหลงเข้ามาจีบมันเพราะคิดว่ามันเป็นผู้หญิงทั้งๆ ที่ในกลุ่มพวกเรามีแค่ฉันเพียงคนเดียวที่เป็นผู้หญิง แต่ไอ้ติวเตอร์มันกับมีนิสัยที่ตรงข้ามกับใบหน้าหวานๆของมันมาก ทั้งนิสัยเย็นชา พูดน้อยต่อยหนัก แต่อย่าให้มันได้พูดปากหมาที่สุดในกลุ่มล่ะ...
“เอ่อก็ฉันเป็นผู้หญิงขาสั้นนี่ค่ะ เร็วสุดได้แค่นี้จริงๆ” ตะโกนคุยกันไปค่ะ แล้วก็วิ่งไปหอบไปโคตรเหนื่อย ฉันอุตส่าห์คิดว่าตื่นแต่เช้าแล้วยังไงก็มาทัน แต่โจ๊กหน้ามอมันฉันล่อต่อมความหิวของน้องฟองจันทร์เกินจะทนไหวจริงๆ ฉันเลยบังคับให้ไอ้แสตมป์มันจอดรถกินโจ๊กหมูแสนอร่อยเป็นอาหารเช้านานไปหน่อย และด้วยความเพลิดเพลินในรสชาติของโจ๊กสุดอร่อยมันเลยทำให้ฉันมาลานเกียร์สาย เป็นไงละวิ่งสิค่ะ
“เพราะแกเลยไอ้ฟองอยากกินนู่นนี้นั้นอยู่ได้ ไอ้ติวเตอร์ด่าเพื่อนรักมึงช่วยกูหน่อยชิ” ฉันถลึงตาใส่ไอ้แสตมป์อย่างเอาเรื่องแต่มันก็ไม่สนใจฉันรีบวิ่งให้ทันเข้าแถว!
“น้องๆ ครับพวกเรามานับถอยหลังเวลา 5 วินาทีสุดท้ายก่อนถึง 06.20นาทีกัน!!!!!” เสียงรุ่นพี่ยังคงตะโกนบอกน้องๆ ปี1ที่มาถึงแล้ว และนั่งรอเพื่อนที่กำลังเดินมา ให้นับเวลาถอยหลังพร้อมกัน...
“5! 4! 3! 2! 1! 0!”
“หยุด!!!!! น้องที่มาไม่ทันยืนเรียงข้างหน้าเลยครับ น้องคนสวยคนนั้นเดินมายืนข้างหน้าเลยอย่าเนียนครับ!!!” เวรไหมละ วันรับน้องวันแรกของไอ้ฟองก็โดนรุ่นพี่เรียกเลย ฉันที่กำลังจะนั่งลงข้างหลังไอ้แสตมป์แค่เสี้ยววินาทีดันซวย!คนสวยจะร้องไห้ค่ะ
“ว้าวๆ เธอทำไมสวยจังเลยครับชื่อไรเหรอเธอ!?” หลังจากที่ฉันเดินมายืนเรียงแถวหน้ากระดานข้างหน้ากับเพื่อนๆ ที่มาสายเหมือนกันก็มีเสียงแซว จากเพื่อนข้างในแถวที่นั่งกันอยู่
“เงียบๆ! กันหน่อยทุกคน!” พี่ว้ากคนเดิมตะโกนให้พวกที่แซวฉันเงียบเสียงลง แล้วพี่เขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วมองหน้าเหมือนจะกินหัวฉันยังไงยังงั้นฟองจันทร์อยากจะร้องไห้อยู่กับผู้ชายมาเยอะแต่เจอหน้าพี่แกนี้มันนักศึกษาหรือมหาโจรป่ากันแน่เนี้ย แม่จ๋าช่วยหนูด้วยยยยย
“น้องครับได้ยินแล้วนะว่าเพื่อนๆ อยากรู้จักชื่อแนะนำตัวหน่อย!บอกชื่อจริงชื่อเล่นของตัวเองกับสาขาที่เรียน!” พี่หน้าโจรป่าตะโกนใส่หน้าฉัน สั่งให้แนะนำตัว ยืนอยู่ใกล้ๆ กันแค่นี้พูดเสียงปกติก็ได้ยินนะคะพี่! หนูขอร้อง
“ชื่อ กัญญาภัค โซติกา ชื่อเล่นฟองจันทร์ เรียนสาขาเครื่องกล ค่ะ!” พูดเสร็จฉันก็หันไปยิ้มกวนๆ ให้พี่หน้าโจรป่า แล้วหันไปยิ้มหวานให้กับเพื่อนๆ ทุกคนมองเห็นไอ้ติวเตอร์ยกนิ้วโป้งให้กับฉัน ดีนะพี่หน้าโจรป่าไม่เห็น ไม่งั้นโดนลากมายืนร่วมชะตากรรมเดียวกันแน่ๆ
“รู้จักชื่อเพื่อนแล้วนะ!!! คนต่อไปแนะนำตัวเหมือนน้องฟองจันทร์ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เดี่ยวผมจะบอกว่าบทลงโทษของพวกคุณต้องทำอะไร” จากนั้นเพื่อนๆ ที่ยืนเรียงหน้ากระดานก็แนะนำชื่อของตัวเองและสาขาที่เรียนจนครบทั้ง 20 คนผู้โชคร้าย...
“เธอๆ ชื่อฟองจันทร์ใช่ป่ะคือเรากลัวพี่เขาทำโทษหนักจังเลย” ผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักแบบหมวยๆ เธอชื่อนิดหน่อย เธอยืนอยู่ข้างฉัน ตัวของเธอสั่นเทา หน้าเริ่มซีดแล้ว เธอกระซิบฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ใจเย็นไว้นิดหน่อย ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกเชื่อฟอง"ฉันยิ้มให้กำลังเพื่อนใหม่ที่พึ่งจะคุยกันเป็นประโยคแรกและยัยนี่ก็เป็นเพื่อนใหม่คนแรกในรั่วมหาลัยของฉันเลยแหละ
“ไปวิ่งรอบลานเกียร์ แล้วตะโกนเสียงดังๆ ว่า ‘ต่อไปนี้จะไม่มาสายอีกแล้ว’ พร้อมหางเสียงครับ ค่ะ 5 รอบปฏิบัติ” หะ5รอบ!สนามมันโคตรกว้างแค่รอบเดียวก็สลบแล้วไหมพี่! ยิ่งฉันที่กินโจ๊กไปสามถ้วยไม่อ้วกแตกเลยเหรอวิ่งเสร็จตายๆ แน่ไอ้ฟอง
จากนั้นพวกเพื่อนที่โดนลงโทษก็เริ่มวิ่งพร้อมกับตะโกนไปด้วย ฉันก็เลยต้องวิ่งตามหลังคนอื่นไปอย่างสลดใจกับตัวเองว่าอาจจะอ้วกต่อหน้าคนนับพัน อายก็อาย ทั้งรุ่นพี่ ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันคงจำหน้าเราทั้ง20คนแม้นแล้วแหละป่านนี้
“ต่อไปนี้จะไม่มาสายอีกแล้ว ครับ! ค่ะ!”
“เสียงให้ดังอีกครับผมไม่ได้ยิน!!!!!”
เสียงพี่หน้าโจรป่ายังคนร้องตะโกนให้พวกเราตะโกนให้เสียงดังขึ้นอีกทั้งที่พวกเราทุกคนตะโกนกันจนสุดเสียงจนคอแทบจะแตกแล้วนะ
“ต่อไปจะไม่มาสายอีกแล้ว ครับ ค่ะ!” ทั้งวิ่งทั้งตะโกนสุดเสียง5รอบลานเกียร์ที่กว้างเท่าสนามฟุตบอล เกือบเป็นลมพอวิ่งครบ5รอบ พวกเราแทบจะนอนตรงหน้าพี่หน้าโจรป่า แต่พวกเรายังไม่ทันได้นั่งให้ตูดติดพื้นกันเลยด้วยช้ำ
“เอ้า!ไปนั่งที่กันได้แล้ว”
“เอ่อก็ฉันเป็นผู้หญิงขาสั้นนี่ค่ะ เร็วสุดได้แค่นี้จริงๆ” ตะโกนคุยกันไปค่ะ แล้วก็วิ่งไปหอบไปโคตรเหนื่อย ฉันอุตส่าห์คิดว่าตื่นแต่เช้าแล้วยังไงก็มาทัน แต่โจ๊กหน้ามอมันฉันล่อต่อมความหิวของน้องฟองจันทร์เกินจะทนไหวจริงๆ ฉันเลยบังคับให้ไอ้แสตมป์มันจอดรถกินโจ๊กหมูแสนอร่อยเป็นอาหารเช้านานไปหน่อย และด้วยความเพลิดเพลินในรสชาติของโจ๊กสุดอร่อยมันเลยทำให้ฉันมาลานเกียร์สาย เป็นไงละวิ่งสิค่ะ
“เพราะแกเลยไอ้ฟองอยากกินนู่นนี้นั้นอยู่ได้ ไอ้ติวเตอร์ด่าเพื่อนรักมึงช่วยกูหน่อยชิ” ฉันถลึงตาใส่ไอ้แสตมป์อย่างเอาเรื่องแต่มันก็ไม่สนใจฉันรีบวิ่งให้ทันเข้าแถว!
“น้องๆ ครับพวกเรามานับถอยหลังเวลา 5 วินาทีสุดท้ายก่อนถึง 06.20นาทีกัน!!!!!” เสียงรุ่นพี่ยังคงตะโกนบอกน้องๆ ปี1ที่มาถึงแล้ว และนั่งรอเพื่อนที่กำลังเดินมา ให้นับเวลาถอยหลังพร้อมกัน...
“5! 4! 3! 2! 1! 0!”
“หยุด!!!!! น้องที่มาไม่ทันยืนเรียงข้างหน้าเลยครับ น้องคนสวยคนนั้นเดินมายืนข้างหน้าเลยอย่าเนียนครับ!!!” เวรไหมละ วันรับน้องวันแรกของไอ้ฟองก็โดนรุ่นพี่เรียกเลย ฉันที่กำลังจะนั่งลงข้างหลังไอ้แสตมป์แค่เสี้ยววินาทีดันซวย!คนสวยจะร้องไห้ค่ะ
“ว้าวๆ เธอทำไมสวยจังเลยครับชื่อไรเหรอเธอ!?” หลังจากที่ฉันเดินมายืนเรียงแถวหน้ากระดานข้างหน้ากับเพื่อนๆ ที่มาสายเหมือนกันก็มีเสียงแซว จากเพื่อนข้างในแถวที่นั่งกันอยู่
“เงียบๆ! กันหน่อยทุกคน!” พี่ว้ากคนเดิมตะโกนให้พวกที่แซวฉันเงียบเสียงลง แล้วพี่เขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วมองหน้าเหมือนจะกินหัวฉันยังไงยังงั้นฟองจันทร์อยากจะร้องไห้อยู่กับผู้ชายมาเยอะแต่เจอหน้าพี่แกนี้มันนักศึกษาหรือมหาโจรป่ากันแน่เนี้ย แม่จ๋าช่วยหนูด้วยยยยย
“น้องครับได้ยินแล้วนะว่าเพื่อนๆ อยากรู้จักชื่อแนะนำตัวหน่อย!บอกชื่อจริงชื่อเล่นของตัวเองกับสาขาที่เรียน!” พี่หน้าโจรป่าตะโกนใส่หน้าฉัน สั่งให้แนะนำตัว ยืนอยู่ใกล้ๆ กันแค่นี้พูดเสียงปกติก็ได้ยินนะคะพี่! หนูขอร้อง
“ชื่อ กัญญาภัค โซติกา ชื่อเล่นฟองจันทร์ เรียนสาขาเครื่องกล ค่ะ!” พูดเสร็จฉันก็หันไปยิ้มกวนๆ ให้พี่หน้าโจรป่า แล้วหันไปยิ้มหวานให้กับเพื่อนๆ ทุกคนมองเห็นไอ้ติวเตอร์ยกนิ้วโป้งให้กับฉัน ดีนะพี่หน้าโจรป่าไม่เห็น ไม่งั้นโดนลากมายืนร่วมชะตากรรมเดียวกันแน่ๆ
“รู้จักชื่อเพื่อนแล้วนะ!!! คนต่อไปแนะนำตัวเหมือนน้องฟองจันทร์ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้เดี่ยวผมจะบอกว่าบทลงโทษของพวกคุณต้องทำอะไร” จากนั้นเพื่อนๆ ที่ยืนเรียงหน้ากระดานก็แนะนำชื่อของตัวเองและสาขาที่เรียนจนครบทั้ง 20 คนผู้โชคร้าย...
“เธอๆ ชื่อฟองจันทร์ใช่ป่ะคือเรากลัวพี่เขาทำโทษหนักจังเลย” ผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารักแบบหมวยๆ เธอชื่อนิดหน่อย เธอยืนอยู่ข้างฉัน ตัวของเธอสั่นเทา หน้าเริ่มซีดแล้ว เธอกระซิบฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ใจเย็นไว้นิดหน่อย ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกเชื่อฟอง"ฉันยิ้มให้กำลังเพื่อนใหม่ที่พึ่งจะคุยกันเป็นประโยคแรกและยัยนี่ก็เป็นเพื่อนใหม่คนแรกในรั่วมหาลัยของฉันเลยแหละ
“ไปวิ่งรอบลานเกียร์ แล้วตะโกนเสียงดังๆ ว่า ‘ต่อไปนี้จะไม่มาสายอีกแล้ว’ พร้อมหางเสียงครับ ค่ะ 5 รอบปฏิบัติ” หะ5รอบ!สนามมันโคตรกว้างแค่รอบเดียวก็สลบแล้วไหมพี่! ยิ่งฉันที่กินโจ๊กไปสามถ้วยไม่อ้วกแตกเลยเหรอวิ่งเสร็จตายๆ แน่ไอ้ฟอง
จากนั้นพวกเพื่อนที่โดนลงโทษก็เริ่มวิ่งพร้อมกับตะโกนไปด้วย ฉันก็เลยต้องวิ่งตามหลังคนอื่นไปอย่างสลดใจกับตัวเองว่าอาจจะอ้วกต่อหน้าคนนับพัน อายก็อาย ทั้งรุ่นพี่ ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันคงจำหน้าเราทั้ง20คนแม้นแล้วแหละป่านนี้
“ต่อไปนี้จะไม่มาสายอีกแล้ว ครับ! ค่ะ!”
“เสียงให้ดังอีกครับผมไม่ได้ยิน!!!!!”
เสียงพี่หน้าโจรป่ายังคนร้องตะโกนให้พวกเราตะโกนให้เสียงดังขึ้นอีกทั้งที่พวกเราทุกคนตะโกนกันจนสุดเสียงจนคอแทบจะแตกแล้วนะ
“ต่อไปจะไม่มาสายอีกแล้ว ครับ ค่ะ!” ทั้งวิ่งทั้งตะโกนสุดเสียง5รอบลานเกียร์ที่กว้างเท่าสนามฟุตบอล เกือบเป็นลมพอวิ่งครบ5รอบ พวกเราแทบจะนอนตรงหน้าพี่หน้าโจรป่า แต่พวกเรายังไม่ทันได้นั่งให้ตูดติดพื้นกันเลยด้วยช้ำ
“เอ้า!ไปนั่งที่กันได้แล้ว”
“ทางนี้ฟองจันทร์ๆ” เสียงไอ้แสตมป์เรียกให้ฉันไปนั่งข้างๆ บอกเลยโจ๊กที่ฉันกินเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อยกำลังจะออกมาทางเดิมอยู่แล้วตอนนี้มันจุกที่คอแล้วกำลังจะไม่ไหวแล้วนะ
“แกไหวไหมฟองจันทร์” ไอ้ติวเตอร์ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง มันพยายามเอามือพัดลมให้ฉันคลายร้อน ใครบอกว่าวิ่งตอนหกโมงเช้าไม่เหนื่อยไม่มีเหงื่อ มันผิดทั้งเทเพราะตอนนี้ใบหน้าของฉันนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อเป็นเม็ดๆ ไหลออกมาตามไรผม
“โอเคอยู่!ตะแต่ฉันรู้สึกว่าโจ๊กหมูสามถ้วยที่กินเข้าไปเมื่อกี้กำลังจะออกมาทางเดิมวะเตอ อ๊วก!อุ๊บ!” ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ก่อนที่อะไรที่กินเข้าไปจะพุ้งออกมาทางเดิม
"เฮ้ยอย่ามาอ้วกตรงนี้นะไอ้ฟอง" ไอ้ติวเตอร์ตะโกนขึ้นอย่างตกใจ ส่วนไอ้แสตมป์รีบเอามือมาอุดปากไม่ให้ฉันอ้วกออกมากลางลานเกียร์
“เงียบๆ กันหน่อย!!!!! ผมจะแนะนำตัว ผมชื่อคิง อยู่ ปี 3 เป็นเฮดว้ากของปีนี้” พี่หน้าโจรป่าแนะนำตัวเอง และเพื่อนอีก 3 คน ชื่อ พี่อารมณ์ พี่บูมพี่ซัน
“พวกผมจะแจกป้ายห้อยคอให้พวกคุณเอาไปเขียนชื่อและรหัสนักศึกษา พร้อมโรคประจำตัว” แล้วพวกเราก็ได้ป้ายมาคนละอันพร้อมปากกาเมจิกสีดำคนละแท่ง
“ถ้าใครทำขาดหรือหาย จะถูกลงโทษ!”
“เพราะถือว่าพวกคุณ คนนั้นไม่มีความรับผิดชอบในตัวเอง ของแค่นี่ก็ยังรักษาไม่ได้ แล้วจะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไง!!!” พี่คิงยังคงตะโกนเสียงดัง เพื่อให้พวกเราทุกคนเก็บรักษาป้ายให้ดี ยิ่งกว่าชีวิตถ้าไม่อยากเจอบทลงโทษแสนโหดของระบบโซตัส
"พี่ครับเพื่อนผมมันจะอ้วก ขออนุญาตไปห้องน้ำนะครับ มันจะไม่ไหมแล้วพี่"ไอ้ติวเตอร์ตะโกนเสียงดังแทรกไอ้พี่หน้ามหาโจรป่าขึ้น ถึงมันจะหน้าซีกเมื่อพี่เขาจ้องมาที่มันอย่างเขม็งก่อนที่ทั้งลานเกียร์จะแตกตื่นด้วยรุ่นพี่ที่ต่างวิ่งเข้ามารุมดูอาการของฉันอย่างตื่นตะหนกตกใจกันทั้งคณะ จากนั้นความวุ้นวายก็เกิดขึ้นจนฉันมึนงงไปหมดกว่าจะได้เริ่มทำกิจกรรมก็กินเวลากับอาการอ้วกแตกของฉันไปเกือบสองชั่วโมงกว่าทุกคนจะอยู่ในความสงบได้
กิจกรรมแรกที่เราทำในการรับน้องหลังจากเขียนป้ายเสร็จทุกคนคือ เข้าร่วมกิจกรรมฐานต่างๆ ที่รุ่นพี่จัดขึ้น โดยแบ่งเป็นกลุ่มตามรหัสนักศึกษาตัวสุดท้ายที่มีเหมือนกันประมาณ 10คนพี่ๆ ให้เราเรียกมันว่าแฟมหรือความหมายประมาณครอบครัวการรวมคนในคณะโดยไม่แยกเป็นสาขาเพื่อให้เราได้ทำความรู้จักกับเพื่อนต่างสาขาในคณะวิศวะกรรมศาสตร์ไปในตัว