ผมนักนึกถึงข้อความที่ผมพูดคุยกับไอ้ดนัยแล้วพาลโมโห มันบอกผมว่าลลินเข้าไปรับตำแหน่งรองประธานบริษัทเรียบร้อยแล้ว แถมยังสงสัยเรื่องข้อมูลที่รั่วไหลของบริษัทอีก นั่นไม่เท่ากับมันบอกให้ผมช่วย แล้วไงคุณคิดว่าผมต้องช่วยมันไหม ถ้าผมช่วยก็คงช่วยได้อย่างเดียว คือ ช่วยให้มันไปลงนรก แต่ไม่ได้ไปคนเดียวนะ ต้องไปทั้งครอบครัว เสือกโง่ทำให้ลินสงสัยทำไมผมอารมณ์เสียกับเรื่องที่สายที่ผมส่งไปให้คอยสืบเรื่ององค์กรบ้า ๆ นั่น มันบอกผมว่า วันนี้มันจะติดต่อ แต่กลับกลายเป็นว่า มันหายหัวไป ผมต้องมาตกใจกับข้อความที่ว่า‘อยากรู้จักนายใหญ่ทำไมไม่บอกกันดี ๆ ทำอย่างนี้ไร้มารยาท รับไม่ได้ เตรียมตัวไว้ให้ดี แล้วเราจะได้เจอกัน โทมัส หึหึ’ ผมไม่รู้ว่าข้อความบ้า ๆ นี่ถูกส่งมาจากใคร ส่งมาเพื่ออะไร ต้องการอะไร ขู่คนอย่างผมอย่างนั้นเหรอ แวบหนึ่งที่ผมคิดว่าคงส่งมาขู่ แต่หลังจากที่ผมดูข้อความนั่นหลาย ๆ รอบ ลางสังหรณ์มันบอกผมว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับผมแน่นอน มันก็อดกลุ้มไม่ได้ และผมก็มาคิดได้ว่าข้อความนี้ต้องมาจากไอ้องค์กรบ้า ๆ นั่นแน่ ๆ สายของผมคงถูกจับได้แล้วล่ะ แล้วผมจะทำไงดีล่ะกลุ้ม นั่งหน้านิ่งจนไม่มีใครกล้าเข้าใก
หลังจากที่ลินบอกให้ผมพาเธอขึ้นมาด้านบนผับ ก็รีบเข้าไปประคองร่างแสนรักมาไว้ในอ้อมกอดแล้วพาเดินออกมาโดยไม่สนใจว่าใครจะตามมา แล้วเราก็มานั่งโซฟามุมที่เราสองคนชอบรอพวกที่เหลือเฮ้อ ผมละเพลียจิต ไม่คิดว่าลินจะเล่นหนักขนาดนี้ ทั้งยาปลุกเซ็กซ์ ทั้งเสือ ก่อนจะเชือดแบบนิ่ม ๆบรึ๋ย ภาพยังติดตาผมอยู่เลย เมียใครวะ โหดฉิบเลย“เป็นอะไรคะ เห็นถอนหายใจหลายรอบแล้วนะ” แล้วผมก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงหวานดังขึ้นขัดความคิดของผม“เปล่าจ้า แค่คิดว่า เมียใครวะ โหดจัง” เพี้ยะผมพูดจบก็โดนฝ่ามือน้อย ๆ ของลินตีเข้าที่แขนล่ำของผม จริงอยู่ที่มันไม่แรงมาก แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บเหมือนกัน ผมลูบแขนตัวเองป้อย ๆ แล้วทำหน้างอนหวังจะให้เธอง้อ แล้วรู้ไหมเป็นไง เธอไม่ง้อผมครับฮึ่ย มันต้องเอาคืนอีกแล้วเหรอวะเนี่ย แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรดั่งใจคิด ก็มีเสียงที่ผมเกลียดขัดขึ้นซะก่อน“สวัสดีครับ คุณลิน มาเที่ยวเหรอครับ”“ไอ้โทมัส!!!”ผมเรียกชื่อมันทันที หลังจากที่มันยืนอยู่ตรงหน้าแถมยังมองลินด้วยสายตาหวานเชื่อมแบบนั้นอีกกรอด คือเสียงกัดฟันของผม แต่ก็โดนมือน้อยจับมือผมไว้เบา ๆ เช่นเดียวกัน“ค่ะ ลินมาเที่ยว แล้วนี่คุณโทมัสก
“แล้วแกจะกลับวันไหน”“พวกฉันว่าจะกลับพรุ่งนี้” เสียงน้องนาวตอบหลังจากที่ลินถามว่าจะกลับเมื่อไหร่ คงกลับเมืองนอกสินะ“แล้วนั่นหน้าคู่หมั้นแกเป็นไร หน้าบูดเป็นอะไรเชียว หึหึ”ผมตวัดสายตาไปหาไอ้ปีเตอร์แถมมันยังหอมแก้มแฟนมันโชว์ผมอีก ลินหันกลับมามองผมแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปบอกมันต่อ“หึ อย่าสนใจเลย แค่เรียกร้องความสนใจนะ งอนไม่เข้าเรื่อง เบื่อจิต”หน้าผมก็ยิ่งงอหนักเข้าไปอีก หลังจากที่ลินพูดแบบนั้นออกมา น้อยใจ คำ ๆ นี้อยู่ในหัวของผม ไม่คิดจะง้อกันเลยหรือยังไง ตุบ เอาอีกแล้วเสียงไอ้ตินวางแก้วเหล้ารอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยเฮ้อ เบื่อพวกมัน“เฮ้ย มึงจะกินให้ตายเลยไง๊” ไอ้คิมคงทนไม่ไหว มันดึงแก้วเหล้าออกจากมือไอ้ตินแล้วกระชากเสียงถาม“เรื่องของกู อย่ามายุ่ง”มันตะคอกใส่ไอ้คิมก่อนจะกระชากแก้วเหล้าไปกระดกอีกครั้ง แต่สายตาของมันก็มองมาที่น้องปรางค์นิ่ง ๆ ปรางค์ไม่สนใจมันเลย“เฮียพอเถอะ” เสียงไอ้มาร์คัสก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ที่ยังเห็นมันกินไม่ยอมหยุด“กูบอกว่าอย่ามายุ่ง” แล้วมันก็ตะคอกออกมาอีกครั้งเออว่ะ แปลกจริง มันเย็นที่สุดในกลุ่มแต่วันนี้มันกลับโวยวายโดยไม่สนใจอะไรเลย ทะเลาะกันแหง ๆพรึ่บผมกระชากล
นั่นไงผมว่าแล้วยัยตัวแสบต้องอารมณ์เสีย ก็ผมเดินมาช้าแถมยังส่งสายตาให้ผู้หญิงอื่นด้วย ไม่รู้ล่ะก็ผมงอนนี่ คุยกับใครไม่คุย ดั้นไปคุยกับไอ้โทมัส ผมไม่ทำโทษยัยตัวแสบตอนที่อยู่ในผับนั่นก็บุญเท่าไหร่แล้ว พอผมทำมั่งเป็นไงล่ะ ยืนหน้าตูมอยู่นั่น พอผมกดเปิดรถเธอก็แทรกตัวเข้าไปนั่งรอในรถแถมยังปิดประตูใส่หน้าผมซะดังปั้งเลยเชอะ จ้างให้ก็ไม่ง้อหรอก ทำผมก่อนทำไมล่ะผมค่อย ๆ เดินไปเปิดประตูรถแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่ง เธอหันมามองผมแวบหนึ่งแต่ไม่พูดอะไร ผมก็ค่อย ๆ ถอยรถและขับไปอย่างสบายอารมณ์ ภายในรถเงียบจัด จนน่าอึดอัด แต่ผมจะไม่ยอมเป็นฝ่ายพูดด้วยก่อนหรอก ต้องดัดกันบ้างนิสัยอะ ผมตามใจมาเยอะแล้ว มีอย่างที่ไหน เป็นถึงมาเฟียจอมเย็นชาได้รับฉายาปีศาจในคราบเทพบุตร ต้องมากลัวผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างลลิน อย่าหวังเลย เหอะต่อไปนี้ผมจะไม่ใจอ่อนกับลินอีกแล้ว ให้มันรู้ไปสิว่าผมเป็นผัวจะกำราบเมียสุดโหดอย่างหัวหน้าองค์กร fuckไม่ได้ ผมขับรถไปโดยไม่สนใจคนตัวเล็กข้าง ๆ เลย ยัยตัวแสบมองผมเป็นระยะ ๆ แล้วก็ถอนหายใจ คงอึดอัดล่ะสิ“นี่ พี่มาร์ท จะเงียบแบบนี้เลยหรือไง”น่านไง ผมว่าแล้ว ทนได้ไม่นานหรอก ผมหันไปมองแป๊บแล้วก็กลับมาส
นี่ จะไม่สนใจกันจริงเหรอ ชุดขนาดนี้ อ๊าย รับไม่ได้ เอาวะ ถ้าเจอไม้นี้ไม่ได้ผล ก็จะไม่ง้อแล้ว ฉันจะงอนให้ดูถ้ายังไม่สนใจฉัน ฉันเดินตรงไปที่เตียงกระชากผ้าห่มออกจากร่างสูง แล้วนอนลงข้าง ๆ ใช้มือกอดจากทางด้านหลัง ส่วนผ้าห่มไม่ต้องพูดถึง ไปอยู่ที่ปลายเตียงแล้วเรียบร้อย ฉันค่อยใช้มือลูบไล้ที่แผ่นหลังคนตัวโต ก่อนจะกระชากร่างที่นอนตะแคงให้นอนหงาย พร้อมกันนั้นฉันก็ขึ้นไปนอนทับร่างสูงทันที ร่างสูงพยายามจะจับตัวฉันออก แต่มีเหรอจะยอม“จะทำอะไร” ร่างสูงเอ่ยถามฉันนิ่ง ๆเอื๊อกฉันกลืนน้ำลายลง คิดผิดคิดถูกที่ฉันจะทำแบบนี้ ฉันจึงนั่งทับร่างสูงไว้ โดยจงใจบดเบียดน้องสาวฉันกับน้องชายเขาให้แนบสนิทกันที่สุด และมันก็ใช่ เพราะว่าน้องชายเขามันแข็งมาก ฉันคิดว่าน่าจะเริ่มมีอารมณ์ตั้งแต่เห็นฉันออกจากห้องน้ำแล้วแน่เลย แต่เป็นเพราะโกรธฉันอยู่จึงไม่ลากฉันมาฟัดฉันกระตุกยิ้ม ก่อนจะใช้มือน้อย ๆ ค่อยลูบไล้ร่างใหญ่ใต้ร่างที่ฉันนั่งทับอยู่ เขาตะครุบมือฉันไว้ทั้งสองข้าง แล้วมองฉันเขม็ง“จะทำอะไร”เป็นอีกครั้ง ที่เขาถามด้วยประโยคซ้ำ“ก็จะง้อไงคะ ลินรู้ว่าลินผิดทำให้พี่มาร์ทโกรธ ดีกันนะคะตัวเอง น้า นะ ๆ ๆ ๆ”ฉันพูดออกไปพร
“เหนื่อยชะมัด” ฉันบ่น ก่อนจะหอบน้อย ๆ“หึหึ อะไร แค่นี้บ่น” พี่มาร์ทก็หัวเราะทันทีที่ฉันพูดจบ แต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อรู้สึกว่าน้องชายเขามันขยายในความอ่อนนุ่มของฉัน“นะนี่ พะพี่มาร์ท” ฉันมองเขาตาโต“หึ สงครามยังไม่จบที่รัก พี่จะทำโทษ ว่าไม่ควรริลองดีกับปีศาจอย่างพี่ นางมารยังไงก็แพ้ปีศาจอยู่วันยังค่ำ”พูดจบเขาก็จูบปากฉันพร้อมขยับช่วงล่างไปด้วย แล้วเขาก็เปลี่ยนให้ฉันอยู่ด้านล่าง เขาอยู่ด้านบน เปลี่ยนให้ฉันยืนหันหลังให้บ้าง ทั้งในห้องน้ำ โซฟา ทุกที่ที่อยู่ในห้องเขาพาฉันไปหมด จนในที่สุดสงครามรักของเราก็จบลง แต่ก็เกือบเช้า ร่างกายฉันไม่ต้องพูดถึงมันแทบจะเดินไม่ไหวด้วยซ้ำ แล้วเราสองคนก็นอนกอดกันหลับใหลไป“โว้ย ยัยลินไปไหนโว้ย ทำไมไม่มาจัดการสักที” ผมได้แต่พูดว่าถึงยัยโหดคนเดียวในห้อง ก็มันบอกให้ผมช่วยมาเป็นเลขา ช่วยตามสืบนายดนัยให้ผมก็ช่วย เพราะคิดว่าบางทีการมาอยู่เมืองไทยผมจะลืมเธอคนนั้น คนที่ทิ้งผมไป แต่ผมก็ไม่เคยลืมหรอก จนเจอเธอคนนี้สายธาร สาวหน้าหวาน ดูบอบบางแต่ก็เข้มแข็ง ผมชอบไปตอแยกับเธอ แปลกผมไม่เคยตอแยใครแบบนี้มาก่อน แค่แกล้งก็สนุกละ เรื่องนี้เอาไว้ก่อนตอนนี้ผมต้องการตัวยัยลิน ไม่ร
หลังจากที่ผมได้รับข่าวจากลูกน้องคนสนิท และได้นอนเอาแรงจนหายง่วง ผมก็ลุกและไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีก็เห็นลินอาบน้ำเสร็จแล้วเหมือนกัน โอ๊ย นุ่งกระโจมอก อยากได้ว่ะ“ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลยนะ เมื่อคืนก็กว่าจะได้นอน เกือบเช้า” ลินพูดหน้างอ ผมจึงรีบเข้าไปกอดทางด้านหลังฟอดแล้วหอมแก้มนุ่มอย่างชื่นใจ จากตอนแรกแค่หอม ผมก็เริ่มไซร้คอร่างบาง มือของผมก็โลมลูบไปยังหน้าอกทั้งสองข้างของร่างเล็กทันที“อื้อ อย่าสิคะ” ลินร้องห้ามแต่ผมไม่ฟังหรอกจัดการอุ้มคนตัวเล็กไปที่เตียง แล้วปลดปมผ้าขนหนูออกเคลื่อนตัวขึ้นไปจูบซับเรียวปากงาม ที่ผมรู้สึกว่ามันหวานหอมอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาของผมไปตามซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะขบเม้มจนเกิดรอยแดง และแวะไปหยอกเอินที่ติ่งหูเล็ก ลินสั่นสะท้านเขินอายทั้งเนื้อทั้งตัวแดงก่ำไปหมด ผมเลื่อนใบหน้ามาที่หน้าอกหน้าใจของคนตัวเล็ก ก่อนจะหยุดมองในขณะที่มือทั้งสองข้างของผมบีบขยำมันอยู่“สวยจัง” ผมพูดออกไปก่อนจะก้มลงดูดไซ้หน้าอกของเธอ ใช้นิ้วสะกิดจนจุกของเธอแข็งเป็นไตต้อนรับผม ยอดอกสีชมพูระเรื่อทำให้ผมอยากลิ้มลอง และผมก็อดใจไม่ไหว ต้องรีบครอบริมฝีปากลงบนยอดอกนั่นและดูดอย่างเมามันจ
หลังจากที่ฉันฟังพวกพี่มาร์ทตกลงกันได้ ฉันก็เริ่มจะเปิดประเด็นของฉันบ้าง ฉันห่วงเขานะแต่ทำไงได้ เรามีหน้าที่ของเราเช่นเดียวกัน ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร“ไง ดีกันแล้วเหรอ” ก่อนจะเข้าประเด็น ฉันก็หันไปถามยัยปรางค์ แต่มันกลับถลึงตาใส่ฉัน จนฉันหลุดขำออกมา“เป็นไง ได้ข้อมูลไหมแพรว” ฉันหันไปหาแพรวที่กำลังแฮกข้อความของนายสมภพคนของพี่มาร์ทว่ามีส่วนรู้เห็นการเป็นหนอนบ่อนไส้เอาความลับไปให้นายโทมัสหรือเปล่า“สักครู่นะคะพี่ลิน แพรวข้อแก้รหัสก่อน นายสมภพนี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะคะ ที่จัดการสร้างรหัสไว้ด้วย ถ้าปลดล็อกไม่ได้ภายในห้านาที มันจะรู้ทันทีว่ามีคนแฮกระบบข้อความมันอยู่ค่ะ”หลังจากที่แพรวพูดจบทุกคนก็จ้องไปที่แพรวที่มือรัวคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสามนาทีแพรวก็ยิ้มออกมา“นึกว่าจะแน่ ชิ ได้เรื่องแล้วค่ะพี่ลิน” แพรวพูด“ว่าไง” ฉันถามกลับ“นายสมภพเป็นคนเอาข้อมูลของบริษัททั้งหมดของพี่มาร์ทไปบอกนายโทมัสตามที่พี่ลินสงสัยจริง ๆ ค่ะ” แพรวพูด พี่มาร์ทสงสัย“แล้วทำไม พี่ให้วินสืบดูถึงไม่ได้หลักฐานสักทีล่ะ”พี่มาร์ทพูดขึ้นพร้อมหันหน้าไปถามน้องแพรว“อ๋อ คืองี้ค่ะ นายสมภพน่าจะเก่งเรื่องคอมพอตัว นายสมภ
ตอนนี้ฉันกับพี่มาร์ทก็มาถึงที่ห้างพี่ตินแล้ว แต่ทำไมคนมองฉันกับพี่มาร์ทแปลก ๆ อะ ก่อนเราจะเข้าไปในห้าง“ลินครับ ลินเข้าไปก่อนเลยนะครับ พี่ลืมของพี่ขอกลับไปเอาของก่อน”“เดี๋ยวลินรอก็ได้ค่ะ” เขายิ้มแต่ส่ายหน้า“เข้าไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวพี่ตามเข้าไปนะ” ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นแต่หน้าเขาก็ยังคงเครียดอยู่ฉันจึงพยักหน้าเศร้า ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปหลังจากที่เดินเข้ามาในห้างคนก็ยิ่งมองฉันและที่สำคัญทุกคนอมยิ้มให้ฉันจนฉันรู้สึกเก้อเขินไปหมด ฉันเดินไปตามทางเรื่อย ๆ จนเจอรูปตัวเองห้อยลงมามันเป็นรูปตอนที่ฉันอยู่ในช่วงอายุมอสี่มอห้าฉันจำได้ดีเพราะช่วงเวลานั้นทำให้ฉันต้องหนีไปอเมริกาฉันเดินมองรูปทีละรูปตามทาง ตามลูกศรไปเรื่อย ๆ รูปตอนเด็กค่อย ๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนเป็นรูปที่มาที่ประเทศไทยวันแรกในรอบสี่ปีในหลาย ๆ อิริยาบถฉันเริ่มตกใจ ฉันหยิบรูปนั้นมาดู“ลินครับ” ลายมือพี่มาร์ทหนิ ฉันเดินดูไปเรื่อย ๆ พลิกทีละรูปและแต่ละรูปจะมีข้อความเสมอ“พี่ขอโทษในทุกเรื่อง”“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้”“ขอโทษที่ทำให้เสียใจ”“ขอโทษที่เคยทำร้าย”“ทำร้ายคนที่พี่รักสุดหัวใจ” ฉันเดินอ่านจนมาถึงรูปนี้น้ำตาฉันก็ยิ่งคลอในหน่วยตา“ลินพอจะ
“อะอื้อ ฮื่ออ”“ตื่นได้แล้วครับสายแล้ว”“อื้อจะนอน อย่ามายุ่ง”“ถ้าไม่ตื่นพี่ปล้ำนะ”จุ๊บจุ๊บ“โอ๊ย ๆ ตื่นแล้ว ๆ ไม่ต้องมามองอย่างนั้นเลยนะ เมื่อคืนเล่นลินซะหนักเลยกว่าจะได้นอนก็ตีสี่เข้าไปแล้วไม่รู้เอาแรงมาจากไหนไม่เหนื่อยบ้างหรือไง”ฉันโวยคนตัวโตทันทีที่ตื่นขึ้นมาด้วยฝีมือของเขานั่นแหละ เอะอะปล้ำเอะอะปล้ำบ้าหรือเปล่า เมื่อคืนก็กว่าจะได้นอนเหนื่อยก็เหนื่อยเพลียก็เพลียแถมยังปลุกให้ลุกแต่เช้าอีก ฮือ อยากจะฆ่าพี่มันนัก“ลุกไปอาบน้ำเลยครับ ผู้ใหญ่มารอนานแล้วนะ ไม่น่ารักเลย”เดี๋ยวนะผู้ใหญ่เหรอหมายความว่าไงอะ“เมื่อกี้พี่มาร์ทว่าไงนะคะ ผู้ใหญ่มารอคือ ?” พี่มาร์ทยิ้ม“ไปอาบน้ำก่อนนะครับเดี๋ยวเสียฤกษ์” ฉันก็พยักหน้าอย่างงง ๆ ฤกษ์อะไรวะไม่เห็นรู้เรื่องเลยงงไปสิตุ้บ“โอ๊ย”ทันทีที่ลุกลงจากเตียงร่างของฉันก็หล่นตุ้บอยู่ข้างเตียง ฉันหันไปมองตัวต้นเหตุตาเขียวปั๊ด“หึหึ เจ็บเหรอครับมาพี่ช่วย”“ก็เพราะใครล่ะ บอกให้พอ ๆ ๆ เคยฟังปะ” ฉันมองเขาตาเขียวพร้อมกับบ่นไปด้วย“อ้าว พี่อาจจะผิดที่ไม่ฟังแต่พอพี่จะหยุดลินบอกเองนี่ครับอย่าหยุด อ๊ะ อื้อ เร็ว ๆ เร็วกว่านี้”เพี้ยะ“โอ๊ย ตีพี่ทำไมพี่พูดความจริงนะ ฮ่
“เฮ้ย!!!”O_O“ขะ เข้า เข้ามาได้ยังไง”ไม่ต้องตกใจครับ จะใครซะอีกล่ะนอกจากน้องลินยัยโหดของผมไงครับ ดูหน้าตาสิคืออะไร ตาจะโตไปไหน แล้วไอ้อาการอ้าปากค้างอีกนั่น อย่างกับว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันยังไงยังงั้นอะ จะตกใจอะไรกันนักกันหนา“ถามว่าเข้ามาได้ยังไงคะพี่มาร์ท ออกไป ลินจะอาบน้ำ”“แหนะ ถามไม่ตอบ บอกให้ออกไปไง พี่มาร์ท ออกไปสิ”ผมยังยืนนิ่งอยู่ไม่ขยับไปไหน มองหน้ายัยตัวแสบนิ่ง ไม่มีทางยอมออกไปเด็ดขาดเอาสิ วันนี้มีเรื่องให้เคลียร์ เยอะแยะเต็มไปหมดเลย ยังไงก็ไม่ออกเด็ดขาด“ไป ออกไปค่ะ” ยัยตัวแสบเดินมาผลักผม เอามือดันหลังผมออกไป พอใกล้ถึงประตูหมับ“อ๊ะ พี่มาร์ท ทำอะไรคะ ปล่อยสิ เดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็น”“ไม่เห็นหรอกน่า อยู่ในห้องขนาดนี้ แถมยังล็อกประตูแล้วด้วย ใครจะมาเห็นครับ หื้ม”ฟอดผมพูดพร้อมหอมแก้มเธอไปด้วยแรง ๆ หนึ่งที“ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ต้องออกไป”“ไม่ออก ยังไงก็ไม่ออก เพราะอะไรรู้ไหม เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวเลย”ผมพูดจบก็พาเธอมานั่งที่โซฟาโดยให้เธอนั่งตักและกอดเอวเธอไว้ เธอขมวดคิ้วมุ่น“เรื่องอะไรคะ ก็เมื่อข้างล่างบอกไปหมดแล้วนี่คะ” ลินพูด“ก็ลิน กอดนายอะไรนะ ไอ้ตำรวจ FBI นั่นอ่ะ” ผม
โอ๊ย ให้ตายเถอะไม่เคยกดดันขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งคุณพ่อคุณแม่ ของฉัน ของพี่มาร์ท ป๊าแด๊ดและเพื่อน ๆ ของฉันมองมาที่ฉันทุกคนเลยอะงืออออ เอาไงดีวะ ฉันกดดัน เอาวะยิ้มสู้"ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้ตัวแสบ" คุณพ่อ"ใช่ไม่ต้องยิ้ม" คุณแม่"เล่ามา" ปรางค์"อย่าหมกนะ" มีนเอาไงดีวะหาตัวช่วย พี่มาร์ท พอหันไปเท่านั้นแหละ ฮือ ลินอยากร้องไห้ สายตาดุกว่าคนอื่นอีก"ไง จะเล่าได้หรือยังจะเงียบอีกนานไหมผู้ใหญ่เขารอ""โธ่แด๊ดดด""ไม่ต้องโธ่ เล่ามาให้หมดนะครับคุณลลิน""ป๊าอะชิ" แต่ก็เท่านั้นแหละสุดท้ายก็ต้องเล่าอยู่ดี"คือว่ายังไงดี โอ๊ยงง" ฉันเอง"ก็ไม่เอายังไงเล่ามาทีละเรื่อง เรื่องแรกเลยไปเป็นหัวหน้าองค์กรได้ยังไง" คุณพ่อพูด ฉันยิ้มก่อนจะบอกว่า"อ๋อ ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่ลินชอบการต่อสู้แล้วบังเอิ๊ญบังเอิญได้เข้าไปช่วยคนที่อ่อนแอทำให้คนที่ลินช่วยเนี่ยน่าจะเคารพลินมั้งคะ จากหนึ่งก็เป็นสองจากสองก็เป็นร้อยเป็นพันจนกลายมาเป็นองค์กรและมีผู้ร่วมขบวนการอย่างปีเตอร์ มะนาว น้องแพรว ยัยมีน และยัยปรางค์นี่แหละค่ะ อิอิ" ฉันพูดด้วยความสุข"ยังจะมาหัวเราะ โอ๊ยแม่จะเป็นลม" คุณแม่พูดพลางดมยาดมกับคุณป้าแม่ของพี่มาร์ทพร้อม ๆ กัน"
หลังจากที่พวกผมสั่งงานทางนั้นเสร็จแล้ว พวกผมก็รีบเดินทางกลับไปหาลลินทันทีพร้อมกับมิสเตอร์สมิธ แต่เราไม่ได้กลับกรุงเทพกันนะครับเพราะมิสเตอร์สมิธบอกว่าเสียเวลา ไปเจอตัวลินเลยดีกว่า พูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมบอกทางคนขับรถของผมให้ไปที่โกดังร้างนอกเมืองแทน"อะไร มองหน้าฉันทำไม"มิสเตอร์สมิธพูดออกมาหลังจากที่เราขึ้นรถคันเดียวกันพวกผมทั้งหมดก็นั่งมองหน้าเขามาตลอดทาง"คือพวกผมสะ..”"ถึงแล้ว ไม่ต้องสงสัยหรอกรีบไปกันเถอะ" ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคท่านก็พูดออกมาซะก่อนตอนนี้เราอยู่ที่โกดังล้างนอกเมืองเรารีบเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังก่อนที่จะตกใจกับสภาพคนที่นอนเจ็บและตายเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด จากสภาพที่เห็นทำให้ผมยิ่งเป็นห่วงคนตัวเล็กมากยิ่งขึ้น เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะเป็นอะไรไหม เธอจะเจ็บตัวหรือเปล่า แต่ที่ไวกว่าความคิดผมก็คงเป็นขาของผมนี่แหละมันวิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน ๆ เลยด้วยซ้ำอ๊ากกกกกกกกกกกกกกแต่แล้วก็ต้องสะดุดลงเพราะได้ยินเสียงร้องโหยหวน ด้วยความกลัวจะเป็นยัยตัวเล็กอยู่ในอันตรายผมก็วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ภาพที่ผมเห็นคือนายโทมัสนอนดิ้นอย่างทุรนทุราย สภาพร่างกายนี่ดูไม่ได้เลย รอ
“หึหึ ทำไมโกรธเหรอนังลิน แกมันนังงูพิษ ฉันน่าจะฆ่าแกตั้งนานแล้ว แต่ก็เอาเถอะยังไงวันนี้ฉันก็ต้องฆ่าแกให้ได้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะแกทำธุรกิจของฉันต้องพังไง” มันพูดและมองฉันด้วยแววตาเคียดแค้น“งั้นเหรอ งั้นก็เข้ามาสิ”อ๊ากกกกกกกฟิ้ว นายโทมัสพุ่งเข้ามาใส่ฉันแต่ฉันหลบได้ ฉันยังไม่ทันจะตั้งตัวนายโทมัสก็ซัดหน้าท้องของฉันเต็มแรงอุกจุกชะมัด ฉันมองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันตกใจนิด ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา“หึ เป็นไงฉันบอกแกแล้วว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแก ตายซะเถอะ” พูดจบมันก็หยิบมีดมาเพื่อที่จะแทงฉันที่ยังไม่ทันได้ทรงตัวดีนัก ฉันพลิกตัวหลบมีดของมันได้ทันก่อนที่จะปังไอ้บ้านี่มันรอบกัดมันหยิบปืนยิงมาที่ฉันแต่ฉันม้วนตัวหลบได้ซะก่อน หึ ลอบกัดแบบนี้จะมาโทษฉันไม่ได้แล้วนะ ฉันหยิบมีดบิ่นที่ให้ยัยมะนาวทำเป็นพิเศษออกมา“ได้เวลาลองของเล่นใหม่แล้วลลิน” ฉันมองมีดบิ่นด้วยดวงตาเป็นประกายพร้อมด้วยรอยยิ้มความชั่วร้ายปัง ปัง ปัง เสียงปืนของนายโทมัสยิงใส่ฉันไม่หยุดปัง ปังฟิ้ว ปัก ฉึกเสียงปืนกับมีดบิ่นของฉันสองเล่มดังขึ้นพร้อมกันแต่มันพลาดกระสุนปืนของมันไม่โดนฉันสักนิดเดียว แต่มีดของฉันปักลงบนมือที่จับปืนและต้นขาขวา
"จะหนีไปไหน""นั่นสิอย่าหนีให้เหนื่อยเลยเพราะยังไงก็ไม่มีทางรอด""อย่าพยายามให้เหนื่อยเปล่า""ยอมไปกับพวกเราดี ๆ ดีกว่าจะได้ไม่เจ็บตัว"เสียงชายที่ล้อมรอบต่างพากันพูดด้วยรอยยิ้มของนักฆ่า"หึ พวกแกเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน" นายริชาร์ดพูด"เป็นใครไม่สำคัญ รู้แค่ว่าแกต้องไปกับพวกเราก็พอ" หนึ่งในสิบพูดขึ้น"ไม่มีวัน" นายริชาร์ดพูดก่อนจะเข้าไปต่อยหนึ่งในสิบตุบ ผละ ผัวะทั้งหมัดเข่าศอกถูกกระแทกจนเกิดเสียงดังเป็นการปะทะที่รุนแรงในสายตาคนธรรมดา แต่มันไม่ใช่สำหรับพวกเขาเพราะพวกเขาถูกฝึกมาจากแดนนรก!อ๊ากกกกกกเสียงของนายริชาร์ดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกจับแขนไพล่หลังตุบเพล้งมือขวาคนสนิทกระโดดถีบชายที่ทำร้ายเจ้านายของตนก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่อย่างบ้าคลั่งตุบ ผละ ผัวะหมัดแลกหมัด ต่างฝ่ายต่างแลกการปล่อยหมัดใส่กันและกัน รวมถึงชั้นเชิงในการหลบหลีกตุบ ผัวะ"หนีไปครับนายเดี๋ยวผมถ่วงเวลาไว้ให้"ตุบ ผัวะ อ๊ากกกก"แต่ว่า""ไม่มีแต่ครับนายไปสิครับ"ตุบ ผละ ผัวะอ๊ากกกถึงแม้นายริชาร์ดไม่อยากทิ้งลูกน้องคนสนิทไว้ที่นี่ แต่เขาจำเป็นต้องออกไป"หึ นายแกหนีเอาตัวรอดไปแล้ว คิดว่าแกจะรอดเหรอ" ชายหน
"ฮัลโหลแพรว ฉันเอาเกมให้พวกนั้นเล่นแล้ว""หึ เห็นแล้วค่ะไวจริง ๆ" ยัยแพรว"รีบเจาะเอาฐานข้อมูลมาซะ""รับทราบค่ะนายใหญ่" แพรวพูด"เปิดระบบตัวสัญญาณการติดต่อติดตัวไว้ตลอดเลยนะคะ หลังจากนี้แพรวจะพูดผ่านสายเดียวแต่รับรู้ร่วมกันและเราสามารถติดต่อกันได้ทุกคน""อืม" พูดจบฉันก็วางสายทันทีฉันตัดสินใจขับรถมาแถว ๆ เขตปลอดคนเพราะฉันสังเกตได้ว่ามีคนตามมา แต่พอมองดี ๆ ฉันก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรถ้าคนพวกนี้เป็นคนของทอมสันติ๊ดติ๊ดติ๊ด"ทดสอบ ๆ ได้ยินกันไหมคะ" แพรว"ได้ยิน" ฉันปรางค์มีนและปีเตอร์"เย่ นายใหญ่คะ เจาะฐานข้อมูลได้แล้วค่ะ ถล่มได้เลย" ยัยแพรว"บอกพิกัดมา" ฉัน"ไปที่โกดังร้างเขตชานเมืองนะคะ นายโทมัสอยู่ที่นั่นระวังตัวด้วยนะคะ มันเอาคนไปเยอะเหมือนกัน" แพรวพูด"อืม" ฉัน"ฉันกำลังไปสมทบนะ" ยัยมีน"แกจัดการเรื่องของแกเสร็จแล้วเหรอ""ค่ะนายใหญ่ พอดีมีคนเก็บกวาดไว้แล้วน่ะค่ะ ฉันไปก็ปิดบัญชีกับมันเลย" ยัยมีนพูด"ส่วนฉันก็กำลังไปเหมือนกัน คาดว่าไม่เกินสิบนาทีถึงตัวนายใหญ่แน่นอนค่ะ" ยัยปรางค์"ฉันกำลังไปไม่เกินหนึ่งชั่วโมงถึงพิกัดแน่นอน" ปีเตอร์"แกสองคนแพรวนาวหลังจากเจาะฐานข้อมูลและทำลายข้อมูลของมันเรี
"จบสิ้นกันสักทีนะเสี่ยบรรจง" ผมมองตามเสี่ยบรรจงที่เดินออกไปจากเกาะของผมอย่างช้า ๆ ภาพการตายของนายสินยังติดตาของผมอยู่ว่าแล้วผมว่าเสี่ยบรรจงก็น่าสงสารเช่นกัน แต่ทำไงได้อะ เรื่องก็ต้องดำเนินต่อไป ต่อให้ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าจะน่าสงสารแค่ไหนก็ตาม"ไอ้มาร์ทครับ กระผมเรียนเชิญไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะครับรวมถึงพวกคุณมึงและเอ่อคุณลุงด้วยนะครับ" ไอ้ภูมินทร์พูดผมมองหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะตอบมันไป"เออ""ผมว่าพี่มาร์ทคงได้ปฏิวัติเกาะครั้งใหญ่เลยล่ะครับ สภาพเกาะตอนนี้นึกว่าเขตชายแดนไทยพม่าซะอีก" ไอ้มาร์คัสพูด"คงงั้น" ผมพูดยิ้ม ๆ ก่อนที่สายตาผมจะมองหาคุณลุงคนนั้นผมคิดว่าท่านคงไม่ธรรมดา"เฮ้ยไอ้มาร์ท ลุงคนนั้นอยู่ไหนวะ" ไอ้คิมถามผมมองตามันก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับร่างที่ดูสมบูรณ์ยืนหันหลังคุยกับผู้ชายอีกคนอยู่ ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าหาทันที"เอ่อขอโทษนะครับ""อ้าวมาพอดีเลย หึ" ชายตรงหน้าพูดยิ้ม ๆ ทำให้พวกผมหันมองหน้ากันอย่างสงสัย"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ แล้วก็ขอบคุณมาก ๆ นะครับที่ช่วย" ผมพูด"ใช่ครับ การยิงนี่เด็ดขาดและก็แม่นสุด ๆ เลย" ไอ้คิมพูด"นั่นสิครับ คุณลุงดูเหมือนพ