로그인공유
บทที่ 195
관련 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 196
”ลั่วชิงยวน ตั้งแต่ตอนที่เจ้าฝืนเข้ามาอยู่ในตำแหน่งนี้ เจ้าก็ทำอะไรตามใจอยากมิได้แล้ว”เขาพูดอย่างเด็ดขาดชัด ๆ ทีละคำ “อยากให้ข้าเขียนหนังสือหย่ารึ? ฝันไปเถอะ”หลังจากที่ได้พูดปฏิเสธไปอย่างหนักแน่นเช่นนั้น หน้าอกของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดบีบรัด มีกลิ่นคาวของเลือดพลุ่งขึ้นมาในปากและเขาพยายามกดข่มมันเอาไว้ลั่วชิงยวนมองแววตาเด็ดขาดของเขาและรู้สึกหนาวเหน็บในใจ เขาต้องการทรมานนางจนถึงตายเลยหรืออย่างไร?นางยิ้มเย็นชา “บางครั้งข้าก็รู้สึกว่าท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล แม้ท่านจะไม่มีเหตุผลที่จะปกป้องลั่วเยวี่ยอิง แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่าท่านก็แค่หลงเล่ห์ของนางเท่านั้น”“เห็นชัดว่าท่านทำให้หม่อมฉันสับสนนัก ท่านมิให้หนังสือหย่าหม่อมฉัน แต่ท่านก็ยังกักขังหม่อมฉันไว้เพราะการสลับตัวแต่งงานอย่างนั้นหรือ?”“ฟู่เฉินหวน หม่อมฉันมองท่านผิดไปจริง ๆ”นางไม่ควรมีความคิดว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อเขาเลย เขาเป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการของแคว้นเทียนเซวีย เป็นท่านอ๋องผู้ไร้ปรานีเมื่อพูดจบ ลั่วชิงยวนก็หันหลังจากไปอย่างฉุนเฉียวฟู่เฉินหวนอดกลั้นโทสะเอาไว้ในใจจนสุดท้ายไม่สามารถทนเก็บกักเลือดในปากต่อไปได้จนต้อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 197
ตอนที่เทียบถูกส่งเข้ามาที่ห้องตำราของฟู่เฉินหวน บนโต๊ะก็มีเทียบกองอยู่นับสิบใบแล้วฟู่เฉินหวนไม่ได้เปิดดู สีหน้าเขาก็มืดครึ้มซูโหยวพูดเสียงขรึม “วันนี้เจ้ากรมหลิวเพิ่งยื่นฎีการ้องเรียนพระชายาไปตอนเช้า ตอนนี้ก็มีคนมาหานางมากมาย นี่เป็นเพราะหญิงงามซีหลานหรือว่ามีเจตนาอื่นกันแน่”แววตาฟู่เฉินหวนเย็นชา เขาพูดเบา ๆ ว่า “พวกเขาหาประโยชน์จากข้ามิได้ ดังนั้นเลยมุ่งเป้าลั่วชิงยวน”“นี่ไม่ใช่เพราะว่าบุตรสาวของเขาแพ้พนันให้กับลั่วชิงยวนแล้วเกิดอับอายขึ้นมาหรอกหรือ แต่เขาบอกว่า หลิวฮุ่ยเซียงนั้นถึงกับล้มป่วยหนักเป็นตายเท่ากัน เขาทำให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังแน่”ยิ่งได้ยินเช่นนี้ซูโหยวยิ่งร้อนใจ “พวกเขาจะทำร้ายพระชายาหรือ…”“ปฏิเสธเทียบเชิญไปให้หมด ห้ามใครเข้าพบทั้งนั้น แล้วก็ไม่ต้องรับเทียบเชิญจากใคร” แววตาฟู่เฉินหวนมืดครึ้ม เขาชำเลืองมองกองเทียบบนโต๊ะ“พ่ะย่ะค่ะ”……แม่นมเติ้งปลุกลั่วชิงยวนให้ตื่นจิ่นชูนางกำนัลของไทเฮามาขอพบ หลังจากที่ลั่วชิงยวนล้างหน้าล้างตาเสร็จ นางก็รีบออกไปที่ห้องโถงในห้องโถงรับแขก นางกำนัลจิ่นชูนั่งอยู่ที่เก้าอี้ เมื่อนางเห็นลั่วชิงยวนเข้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 198
เป็นไปได้ไหมว่าฉินไป๋หลี่มาหานางหลังจากที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับรูปหญิงงามซีหลาน?ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้าและบอกว่า “ใช่ ข้าได้ยินคนรับใช้ของข้าบอกเช่นนั้น”“ดูเหมือนว่าเขาอยากจะมาชมภาพหญิงงามซีหลานของเจ้า”ลั่วชิงยวนตกใจ นี่ไม่ผิดแน่ฟู่อวิ๋นโจวยิ้มและบอกว่า “ชิงยวน ข้าไม่รู้มาก่อนว่าทักษะการวาดภาพของเจ้าจะยอดเยี่ยมเช่นนี้ แม้ว่าข้าจะไม่ได้เห็นกับตา แต่ก็ได้ยินข่าวจากด้านนอกว่าฝีมือเจ้าไม่ธรรมดายิ่ง”ลั่วชิงยวนอึ้งไปเล็กน้อย ช่วงนี้ฟู่อวิ๋นโจวโดนกักบริเวณให้อยู่แต่ในตำหนักใต้ เขารู้ข่าวเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดที่หอเริงรมย์เมื่อวานนี้เร็วเช่นนี้ได้อย่างไร?ขณะที่นางกำลังคิดเรื่องนี้ จู่ ๆ ฟู่อวิ๋นโจวก็ถามขึ้นมาอย่างใคร่รู้ “ชิงยวน ข้าสงสัยว่าเจ้าวาดรูปหญิงงามซีหลานได้อย่างไรรึ?“เจ้าเคยเจอเวินซีหลานคนนี้หรือ? นางนั้นเป็นภรรยาคนก่อนของฉินไป๋หลี่”ลั่วชิงยวนตอบอย่างจริงจัง “ข้าไม่รู้ว่านางเป็นใคร แค่วันหนึ่งข้าฝันเห็นนาง ข้าคิดว่านางต้องเป็นนางฟ้านางสวรรค์เป็นแน่จึงได้นำมาเป็นแบบวาดภาพ”“ไม่คิดว่าท่านจะบอกข้าว่านางเป็นภรรยาของฉินไป๋หลี่่… ข้าไม่รู้จักฉินไป๋หลี่ด้วยซ้ำ”ลั่วชิงยวนพูดอย่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 199
ชายผู้นี้ไร้เหตุผลนัก“เสด็จพี่ ชิงยวนก็แค่…” ฟู่อวิ๋นโจวกำลังจะเอ่ยปากฟู่เฉินหวนมองเขาสายตาเย็นเยียบ น้ำเสียงของเขาก็หนาวเยือกไปถึงกระดูก “ลั่วชิงยวนเองก็แต่งงานเข้าตำหนักอ๋องมานานแล้ว เหตุใดองค์ชายห้าถึงยังไม่เปลี่ยนใจ? คำว่าชายาอ๋องและคำว่าพระชายานั้น ท่านอาจารย์ลืมสอนสั่งสองคำนี้กับองค์ชายห้าหรือ?”น้ำเสียงเย็นนั้นแฝงแววข่มขู่และสีหน้าฟู่อวิ๋นโจวก็ซีดเผือดเขาก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว “พ่ะย่ะค่ะ อวิ๋นโจวจะฟังคำสั่งสอนของท่านอ๋อง”ลั่วชิงดวยดูไม่มีปัญหาอะไรกับการที่องค์ชายห้าเรียกนางด้วยชื่ออย่างสนิทสนม“หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวไปก่อน” นางยังร้อนใจอยากจะไปหาฉินไป๋หลี่แต่ใบหน้าฟู่เฉินหวนกลับบิดเบี้ยวน่ากลัว เขาตวาดเสียงแข็ง “จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้ามิได้รับอนุญาตให้ออกไปไหน”“ในฐานะพระชายา เจ้าเตร็ดเตร่ไปมาในเมืองทั้งวันวี่ สร้างเรื่องให้ผู้คนพูดกันไม่หยุดหย่อน จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องอยู่แต่ในตำหนักทบทวนความผิดของตัวเจ้า เจ้ามิอาจออกไปนอกตำหนักได้โดยไม่ได้รับคำอนุญาตจากข้า”ลั่วชิงยวนตะลึง “ฟู่เฉินหวน ไยท่านถึงได้เสียสตินัก? หม่อมฉันไปยั่วโทสะท่านเมื่อใดรึ? ท่านมิได้รั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 200
เด็กที่แทบไม่พูดเลยนั้นกลับพูดขึ้นมาเป็นครั้งแรกเมื่อได้ยินแล้วก็เศร้าโศกยิ่งนักเวินซีหลานปลอบ “ไม่หรอก ท่านพ่อไม่ลืมพวกเรา”ลั่วชิงยวนดูเคร่งขรึม หากว่าตอนนี้นางออกไปด้านนอกมิได้ ส่วนฉินไป๋หลี่เองก็เข้ามามิได้เป็นแน่สถานการณ์พลันหยุดนิ่ง ณ จุดนี้“พวกเจ้าอดทนรอสักสองสามวัน วันนี้ฉินไป๋หลี่มาแล้ว วันนี้เขารีบร้อนมา เขาต้องคิดถึงพวกเจ้าแล้วอยากหาความจริงเป็นแน่”“เขาจะมาอีกแน่ ข้าจะให้พวกเจ้าได้พบ”ลั่วชิงยวนพูดอย่างมุ่งมั่นเวินซีหลายพยักหน้า “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”เมื่อพูดไปเช่นนี้ลั่วชิงยวนก็ไม่กล้าฝากความหวังไว้กับความกระตือรือร้นของฉินไป๋หลี่ว่าจะมาที่หน้าตำหนักเอง นางจะพยายามโน้มน้าวให้แม่นมเติ้งมาร่วมมือกับนางเพื่อหนีไปจากตำหนักแอบออกทางประตูหลังปีนกำแพงสวนออกไปกลางดึกนางลองทำทุกทางแต่ไม่ว่าวิธีไหนก็ล้มเหลวเพราะว่าเซียวชูนั้นลอบจับตามองนางอยู่ และทุกครั้งที่นางต้องการหนี องครักษ์ของตำหนักก็จะมาพาตัวนางกลับไปเพราะแบบนี้ ลั่วชิงยวนจึงล้มเลิกความคิดที่จะหนีออกจากตำหนักนางนั้นเบื่อมาก แล้วทำได้เพียงขอให้องครักษ์ในตำหนักอ๋องนำหุ่นไม้มาตั้งไว้ให้นางในเรือนสองสามตั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 201
”หุบปาก” ฉินไป๋หลี่ตะโกนอย่างโมโหแต่เสียงตวาดของเขาไม่อาจหยุดหลิวฮุ่ยเซียงได้ตอนนั้นเองก็มีเสียงเย็นเยียบดังขึ้น…“หลิวฮุ่ยเซียง ข้าคิดว่าเจ้าช่างไม่รู้ตัวเองเลย เจ้าต่างหากที่ตายแล้วต้องโดนดึงลิ้นแล้วลงกระทะทองแดงมิใช่รึ?”ลั่วชิงยวนเปิดประตูและเดินออกมาอย่างไม่หวั่นกลัว ความสงบนิ่งของนางยามที่เผชิญเรื่องอันตรายนั้นมั่นคงดุจเขาไท่ซานหลิวฮุ่ยเซียงตะลึงไป นางโมโหมากและรีบพุ่งเข้าไป “ลั่วชิงยวน เจ้าใช้อาคมอะไรล่อลวงสามีข้า ข้าจะสู้ตายกับเจ้า”ฉินไป๋หลี่หยุดนางไว้ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาปูดโปนพร้อมคำรามว่า “หลิวฮุ่ยเซียง ข้าบอกว่าให้พอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพระชายา เจ้าบ้าหรือไร?”หลิวฮุ่ยเซียงทรุดฮวบพร้อมคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง ผมเผ้าของนางยุ่งเหยิงและนางก็ตื่นตระหนกมาก“จักไม่เกี่ยวกับนางได้อย่างไร? แล้วข้าล่ะ? ข้านั้นเจ็บหนักเจียนตายแต่ท่านกลับมาหานางทุกวัน ท่านมิได้โดนนางแย่งไปแล้วหรอกหรือ? นี่มันเรื่องอันใดกัน ข้าเป็นภรรยาของท่านมิใช่รึ”หลิวฮุ่ยเซียงหวาดกลัว นางกลัวมากนางกลัวว่าฉินไป๋หลี่จะรู้เรื่องการตายของเวินซีหลาน หลังจากที่พบกับลั่วชิงยวนเขาจะเริ่มสืบหาเรื่องเกี่ยวก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 202
เสียงนั้นมาจากชายวัยกลางคนที่สวมชุดเกราะอ่อนเดินช้า ๆ เข้ามาหา ใบหน้าของเขาดูสูงส่งและหนักแน่น“ท่านพ่อ เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่?” ฉินไป๋หลี่ตกใจกลายเป็นว่าคนผู้นี้ก็คือแม่ทัพใหญ่ฉินบิดาแท้ ๆ ของฉินไป๋หลี่แม่ทัพฉินมองฉินไป๋หลี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “เจ้าเสียเวลาตามหาสตรีผู้นั้นอยู่นานหลายปี แล้วตอนนี้เจ้าก็มีเสียสติไปเพราะคำพูดไม่กี่คำของลั่วชิงยวน เจ้ามันไร้ประโยชน์นัก”“เจ้าจะมัวติดอยู่กับอดีตมิได้ เจ้าต้องเดินหน้าต่อไป บัดนี้ฮุ่ยเซียงคือภรรยาของเจ้า ภรรยาเพียงคนเดียว”“เจ้าถึงกับทิ้งนางที่ป่วยหนักเพื่อมาหาลั่วชิงยวน สตรีผู้นี้ป้อนเรื่องไร้สาระอันใดให้เจ้ากัน?”เมื่อได้ยินคำพูดของแม่ทัพใหญ่ฉิน ลั่วชิงยวนก็อดนิ่วหน้ามิได้ฉินไป๋หลี่เถียง “ท่านพ่อ ข้าก็แค่อยากรู้ความจริงเรื่องการจากไปของซีหลาน หากว่านางโดนคนที่นางหนีตามไปทำร้ายแล้วข้าจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร”“ถึงนางจะตายแล้ว ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า” แม่ทัพใหญ่ฉินตวาดเสียวเข้มจากนั้นเขาก็มองลั่วชิงยวนและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ในเมื่อพระชายาสมรสกับท่านอ๋องแล้ว นางก็ต้องทำตามจรรยาสตรี มิอาจเที่ยวเตร่ไปมาข้างนอกได้ เพราะอาจจะทำให
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 203
ลั่วชิงยวนอยากจะนำมาให้เขาดู เพราะอย่างไรนางก็นำภาพหญิงงามซีหลานมาด้วยแต่ว่า….บนร่างฉินไป๋หลี่มียันต์อยู่ ฉินชิงไห่เองก็เช่นกัน ดังนั้นเวินซีหลานจึงออกไปจากรูปสาวงามนานแล้วและอยู่ที่เรือนห่างออกไป มิกล้าที่จะเข้ามาใกล้สักนิดหากนำรูปนี้ออกมาให้ฉินไป๋หลี่ได้ชมแล้วมันดูไม่เหมือนตัวจริง เขาต้องผิดหวังอย่างมากและตัดใจไม่กลับมาอีกดังนั้นจึงไม่อาจเอารูปออกมาให้เขาดูได้ตอนนั้นเองก็มีคนอีกผู้หนึ่งที่ร้อนใจยิ่งกว่านาง หลิวฮุ่ยเซียงรีบพุ่งเข้ามาหาอย่างคลุ้มคลั่ง “ลั่วชิงยวน เจ้าวางยาสามีข้าใช่หรือไม่?”หลิวฮุ่ยเซียงเสียสติไปแล้ว นางพุ่งเข้าไปหมายคว้าคอเสื้อลั่วชิงยวนฟู่เฉินหวนดวงตาเย็นเฉียบ เขาคว้าแขนหลิวฮุ่ยเซียงและเหวี่ยงนางออกไปเขามองแม่ทัพใหญ่ฉินสายตาคมปลาบ “แม่ทัพใหญ่ฉินตั้งใจจะให้สตรีบ้าผู้นี้มาสร้างความร้าวฉานระหว่างเราทั้งสองจวนรึ?”แม่ทัพฉินโมโหลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนมาก เขามองสภาพคลุ้มคลั่งของหลิวฮุ่ยเซียงและรู้สึกอับอายเขาตวาดเสียงดังว่า “หากอยากก่อเรื่องก็ไปทำที่จวน เจ้าจะสร้างปัญหาที่นี่อีกแค่ไหนถึงจะหยุด?”หลิวฮุ่ยเซียงทรุดฮวบลงคุกเข่า นางโขกหัวคำนับให้ลั่วชิงยวนอ
최신 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
