บทที่ 1200

ลั่วฉิงใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์มิเป็น

ด้วยฐานะของนาง เป็นไปมิได้ที่จะใช้มิเป็น

ลั่วชิงยวนเบิกตากว้าง

ลั่วฉิงมิได้ใช้มิเป็น แต่ใช้มิได้ต่างหาก!

นางพกเข็มทิศนี้ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก อาจารย์บอกว่าเป็นของที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของนาง

หลังจากที่นางตายแล้วเกิดใหม่เข็มทิศนี้ก็ยังคงติดตัวนางมา ย่อมมิใช่ของธรรมดาสามัญแน่นอน

ดังนั้น เข็มทิศนี้อาจจะยอมรับนางเป็นเจ้าของแล้ว คนอื่นจึงใช้มิได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น ลั่วชิงยวนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

ลั่วฉิงได้เข็มทิศไปก็ไร้ประโยชน์

ฟู่เฉินหวนถาม “หากไม่มีเข็มทิศนี้ เจ้าก็ทำนายอะไรมิได้เลยหรือ?”

ลั่วฉิงยกยิ้ม “แน่นอนว่ามิใช่เช่นนั้น”

“เช่นนั้นก็มิเห็นเป็นอะไร เจ้าแค่ทำนายสิ่งที่เจ้าทำนายได้ แล้วก็จะค่อย ๆ ได้รับความไว้วางใจเอง”

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเคร่งขรึม ขณะกล่าวเสียงเย็น “ข้าทะเลาะกับนางไปแล้ว หากจะหลอกลวงนางอีกก็ต้องแสร้งทำดีด้วย”

“ข้ามิอยากทำเรื่องน่ารังเกียจเช่นนั้น”

หัวใจของลั่วชิงยวนพลันเจ็บแปลบ

เขาบอกว่าการทำดีกับนางเป็นเรื่องน่ารังเกียจ...

ลั่วชิงยวนรู้สึกเจ็บปวด นางกำเสื้อแน่น มิกล้าส่งเสียงแล้วค่อย ๆ เดินจากไป

คำพูดเหล่านั้นดังก้อ