เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 254
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 255
รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขอ ผู้อาวุโสสาม“เฮ้ ดี ๆ ดีมากเลย ข้ารู้เลยว่า เจ้าเป็นเด็กดี เจ้าทำเช่นนี้ถูกต้องแล้ว แม้ว่าตระกูลของเราจะมีความขัดแย้งภายในบ้าง แต่ก็ยังเป็นเรื่องภายในตระกูลเรา เมื่อถึงเวลาต้องสู้กับโลกภายนอก เราร่วมใจกัน”รอยยิ้มบนใบหน้าของจั๋วซือหรานดูเหมือนถูกวาดโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือความจริงใจใด ๆนางพูดกับจั๋วยูง " ผู้อาวุโสสามพูดถูก"“ใช่แล้ว เด็กดี เช่นนั้นข้าฝากเจ้าจัดการเรื่องนี้” จั๋วยูง ยิ้มกว้างจั๋วซือหรานมองเขาแล้วรู้สึกว่า หากไม่ใ่เพราะไม่ถูกมารยาท เขาอาจตบไหล่ของจั๋วซือหรานแล้วจั๋วยูงยิ้มและถามจั๋วซือหราน " เสียวจิ่ว เจ้าคิดว่าเราจะได้คำตอบเมื่อใด"ตอนนี้พวกเขาวิตกกังวลมากและไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วันเดียวจั๋วซือหรานตอบ "หากทางบ้านรีบร้อย ข้าไปไปคุยกับ ตระกูลเหยียนคืนนี้ได้เลย ข้าน่าจะให้คำตอบได้ในเช้าวันพรุ่งนี้"จั๋วยูงคิดอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว และท้องฟ้าก็มืดลง โดยปกติแล้วเขาจะไม่ต้องรีบเร่งขนาดนี้ แต่เขารู้สึกกังวลเล็กน้อยจั๋วยูงกล่าวว่า "ทางบ้านกำลังรีบร้อนแล้วจริง ๆ เอาอย่างนี้ละกัน คืนนี้เจ้าไปคุยกับตระกูลเหยียนกันเถิด คืนนี้ข
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 256
จั๋วซือหรานเดินไปทางทิศตะวันตกของเมืองนางไม่จำเป็นไปถึงทางตะวันตกของเมืองจริง ๆ เมื่อนางใกล้จะถึงเขตตะวันตกของเมือง นางสังเกตสภาพแวดล้อมและถนนโดยรอบเสื่อมโทรมลงอย่างเห็นได้ชัดจั๋วซือหรานสวมหมวกผ้าอย่างไม่ตั้งใจ ม่านผ้ากอซยาวก็ปิดบังใบหน้าของนางนางเดินเข้าไปในเขตตะวันตกของเมืองแม้ว่านางสวมผ้ากอซ แต่รูปร่างของนางยังคงดูเรียวและสง่างามเกินไป และนางก็ดึงดูดความสนใจอย่างมากในเวลากลางคืนทางตะวันตกของเมืองเพียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าแสดงท่าทีหุนหันพลันแล่นผู้ที่สามารถอยู่รอดได้ในเขตตะวันตกของเมืองไม่โง่ ไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงที่กล้ามาตลาดกลางคืนของเขตตะวันออกของเมืองในยามกลางคืนเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอจริง ๆก็ไม่รู้ว่าใครเคยกล่าวไว้ หากเจ้าดูถูกผู้หญิง เจ้าจะประสบความสูญเสียครั้งใหญ่และทุกคนต่างทราบกันดีว่าว่า คุณหนูจิ่วของตระกูลจั๋ว ซึ่งเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้ตีความประโยคนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบดังนั้น ในระหว่างทางที่จั๋วซือหรานเดินไปตลาดกลางคืนของเขตตะวันตกของเมือง ถือว่านางเดินราบรื่นอยู่ และไม่มีผู้ที่ไม่มีตากล้ามาหาเรื่องนางแต่เมื่อนางเดินม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 257
เด็กคนนั้นอาจไม่เคยเห็นเหรียญเงินสักสองสามเหรียญมาตลอดชีวิต เขาตกตะลึงอย่างมากเมื่อเขารู้ตัว จั๋วซือหรานเดินไปใกล ๆ แล้วในที่สุดเขารู้ตัว เขากระโดดขึ้นและไล่ตามจั๋วซือหรานไป “ท่าน... ท่าน ท่านรอข้าด้วย...”จั๋วซือหรานไม่คาดคิดว่า การกระทำอย่างไม่สนใจของนางจะกลายนำปัญหาผู้ชายคนนี้เดินตามนางตลอดและไม่เคยจากไป“...แต่ข้าไม่ควรเอาเงินของท่านโดยเปล่า ๆ ขอรับ” เขาพูดเช่นนี้ จากนั้นเดินตามจั๋วซือหรานอย่างใกล้ชิดเขาไม่สนใจจั๋วซือหรานจะชอบหรือไม่ เขาก็ไม่ได้อยากะจากไปอยู่ดี ดังนั้นเขาจึงเดินตามจั๋วซือหราน และเล่าสถานการณ์ที่ตลาดกลางคืนของเขตตะวันออกของเมืองให้นางฟังอาจเป็นเพราะในระหว่างเขาพูด เขาสังเกตเห็นแม้ว่าจั๋วซือหรานรู้สึดหงุดหงิดเล็กน้อย แต่นางก็ไม่โกรธหรือไล่เขา ดูเหมือนว่านางเป็นผู้ที่มีนิสัยดีดังนั้นเขาจึงพูดไปเรื่อย ๆ และแม้แต่แต่เดิมเขาพูดติดอ่างเล็กน้อย ก็ยังค่อย ๆ พูดคล่องมากขึ้นจั๋วซือหรานได้รับข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ และกฎของเขตตะวันตกของเมืองจากเขา“เพราะตอนที่ท่านมถึงตลาดกลางคืน ท่านได้แสดงให้เห็นว่าท่านมีความสามารถที่เก่งกาจ ดังนั้นคนเหล่านั้นจึงไม่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 258
เด็กฉลาดกระซิบว่า "ท่านขอรับ ที่นั่นคือสนามฝึก พูดไม่ได้ บางครั้งมันก็เป็นการฆาตกรรมจริง ๆ ... "เสียงของเด็กฉลาดเริ่มเงียบลงไปเรื่อย ๆจั๋วซือหรานเลิกคิ้วและตระหนักว่านางเดาถูกจริง ๆ ใช่ที่นั่นเลยเดิมทีเด็กฉลาดพูดเช่นนี้ โดยหวังว่าจั๋วซือหรานกลัวและเลิกสนใจที่นั่นใครจะรู้ว่าเมื่อแขกผู้มีเกียรติท่านนี้ได้ยินเช่นนี้ นางไม่มีเจตนาที่จะกลัวเลย นางเดินไปที่นั่นอย่างไม่ลังเลเด็กผู้ฉลาดเหงื่อออกบนหลังของเขา แต่เขาก็ยังรีบเดินตาม เขารีบโน้มน้าว "ท่าน ท่านขอรับ โปรดใจเย็น ๆ ที่นั่นวุ่นวายจริง ๆ คนหลายประเภทปะปนกันหมด อีกอย่าง ท่านเป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง ข้ากลัวกลัวท่านถูกคนร้ายรังแก หากคนอันธพาลที่นั่นเดิมพันแพ้ พวกเขาอาจะทำทุกอรื่อง ยิ่งไปกว่านั้น หากท่านบังเอิญเข้าไปเดิมพนัน เท่ากับว่า จะครอบครัวจะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง”ในตอนท้ายของประโยค เสียงของเด็กฉลาดเศร้าหมองเล็กน้อยจั๋วซือหรานเหลือบมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย นางฟังออก ในความเป็นจริงแล้ว เด็กคนนี้กลัวนางถูกคนรังแกเมื่อนางไปสนามฝึกฝน เขากลัวนางติดการพนันที่สนามฝึกฝนมากกว่านางไม่ทราบเขาเคยประสบสมาชิกในครอบครัวติดการพนันหรือเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 259
เด็กฉลาดเริ่มวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นอันที่จริง จั๋วซือหรานยังคิดว่าการหยอกเด็กนั้นสนุกมากยิ่งนางเดินเข้าไปในสนามฝึกฝนมากเท่าไร นางก็ยิ่งได้ยินเสียงดังมาจากด้านในมากขึ้นเท่านั้นตามคำพูดของเด็กฉลาด มักจะมีผู้คนเดิมพันให้กับการแข่งขันประเภทนี้การแข่งขันที่รุนแรง รวมถึงโอกาสที่เดิมพันได้ ในสถานที่เช่นนี้ ไม่ว่าจะมีเสียงดังและอึกทึกมากเท่าไร ก็ไม่น่าแปลกใจสนามแข่งเช่นนั้นและความอึกทึกเช่นนั้นสามารถยั่วยุความกระตือรือร้นของผู้คนได้จริง ๆเมื่อเข้าสู่สนามฝึกฝน นางเห็นผู้คนที่ส่งเสียงดังจนหน้าแดงและตะโกนไปในทุกที่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นเพียงผู้ดู แต่ดูเหมือนพวกเขาจะตื่นเต้นกว่าผู้แข่งในสนามที่กำลังต่อสู้เพื่อรอดชีวิต“ตี ตีมันเลย”"ฆ่าเขา""ลุยสิ ลุย เจ้าลังเลทำไม ไอ้ไม่ได้เรื่อง"“พุ่งไปสิ แม่งรู้กูลงทุนกับเจ้าไปเท่าไรไหม”เสียงเช่นนี้ดังขึ้นมาเรื่อย ๆยิ่งสถานการณ์ในสนามแข่งดึงเคลียดมากเท่าไร เสียงตะโกนนอกสนามก็ยิ่งดังขึ้นมากเท่านั้นมันมีเสียงดังมากภายใต้เสียงรบกวน ผู้คนจะหงุดหงิด ซึ่งเวลานี้ ภายใต้ผ้ากอซ จั๋วซือหรานเริ่มหงุดหงิดเด็กฉลาดกระซิบข้างนาง "ท่านขอรับ โปรดระวัง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 260
โดยทั่งไปแล้วนี่อาจถือได้ว่าเป็นอุบัติเหตุเบียดเสียดยัดเยียดเล็ก ๆ สำหรับส่วนสูงที่ขาดสารอาหารของเด็กฉลาดอาจลำบากมากแล้วในขณะนั้น ม่านตาของเด็กฉลาดหดเล็กลง เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตรายแล้ว แต่ในขณะที่เขาตระหนักถึงอันตราย เขาก็ตระหนักถึงการกระทำของท่านนี้ด้วยนางยื่นมือออกแล้วดึงเสื้อคอหลังของเขาขึ้นมา และดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะถูกดึงขึ้นเหมือนแครอทแล้วดวางเขาไว้ข้างหลังนางและนางยื่นมือออกอีกครั้ง มือนั้นดูขาวและนุ่มนวล ราวกับว่านางไม่ได้ใช้กำลังใด ๆ เลย นางผลักคนเหล่านั้นเบา ๆ เหมือนนางกำลังขับไล่แมลงวันและยุงเท่านั้นจากนั้นได้ยินเสียงกรีดร้องเล็กน้อย และคนไม่กี่คนที่มุ่งหน้าไปยังทิศทางนี้อย่างควบคุมไม่ได้เนื่องจากแรงผลักนั้น พวกเขาก็หันกลับไปทิศทางอื่นหลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ล้มบนพื้นด้วยกัน สนามแข่งวุ่นวายกันหมดเห็นได้ชัดว่ามีคนได้รับบาดเจ็บ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่จั๋วซือหรานหรือเด็กฉลาดจั๋วซือหรานไม่ได้มองที่นั่นอีก นางดึงเด็กฉลาดไปที่มุมที่เขาอยากพานางไปในก่อนหน้านี้แต่คนเหล่านั้นเริ่มมีปฏิกิริยาโต้ตอบแล้ว พวกเขาเห็นจั๋วซือหรานตัวเล็กและเป็นผู้หญิงด้วยนักพนันหล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 261
แน่นอนว่าบางคนยังคิดว่านางอาจจะยังกลัวอยู่ แต่เพราะนางสวมผ้ากอซปิดหน้าไว้ พวดเขาจึงมองไม่เห็นสีหน้าของนางยิ่งเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ยิ่งอยากถอดผ้าคลุมหน้าของนางออก อย่างน้อย พวกเขาก็จะได้เห็นปฏิกิริยาของนางเมื่อนางได้ยินคำพูดของพวกเขาเดิมทีจั๋วซือหราน ฟังพวกเขาพูดตลอด นางยังคงเฉยเมยซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกไม่มีความหมั้นใจเล็กน้อยในขณะนี้ ในที่สุดนางก็ลงมือปฏิบัติจั๋วซือหรานหันกลับไปมองเด็กฉลาดที่อยู่ข้างหลังนาง "เด็นน้อย เจ้ายังไม่ได้สติอีกหรือ"จู่ ๆ เด็กฉลาดก็สะดุ้ง เขาตั้งสติกลับมา แก้มของเขาแดงเล็กน้อยจั๋วซือหรานมองเด็กฉลาด นางสงสัยว่าเขาตกใจจนกลัวหรือเปล่า เมื่อเขาไม่ยอมเดินเข้าสนามแข่งขนาดนี้ เขาอาจกลัวสถานที่นี้อยู่จั๋วซือหรานไม่รู้หรอกว่าเมื่อนางลากเด็กฉลาดไปไว้ข้างหลังนาง ผ้ากอซนางก็ปลิวขึ้นเล็กน้อยขระที่นางกำลังหันหลังกลับและในระหว่างนี้เอง เด็กฉลาดเห็นใบหน้าของนางที่ถูกซ่อนไว้ใต้ผ้ากอซเขาตกตะลึงเพียงแวบเดียวและไม่สามารถฟื้นตัวได้เป็นเวลานานในความเป็นจริง เขาใช้ชีวิตในเขตตะวันตกของเมือง แม้ว่าที่นี่เป็นพื้นที่ที่วุ่นวายและเป็นเมืองมืดมน แต่เขาก็ยังเห็นผู้คนที่ม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 262
“...เช่นนั้น ไม่ต้องให้พวกเจาตายดี”ทันทีที่นางพูดจบ มือข้างกายนางมีอาวุธโผล่ออกมา นั่นเป็นดาบยาวสีดำที่มีเพียงแสงเย็น ๆ บนขอบดาบได้ส่องประกายด้วยแสงเย็นไม่มีใครเห็นอาวุธในมือของนางปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร หรือดาบยาวนี้ปรากฏขึ้นขึ้นเมื่อใด เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้ นางไม่ได้จับอะไรไว้ในมือ ไม่เพียงเท่านั้น ไม่เห็นดาบยาวห้อยอยู่ที่เอวของนางด้วยแต่จั๋วซือหรานไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับพวกเขานางไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าใคร แต่นางมาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อดูความสนุกสนาน นางมีเป้าหมายของตัวเองหากจะสอบถามและไปสืบข้อมูลอีก คงทำได้ยาก ดังนั้นไหน ๆ ก็มาถึงที่นี่แล้วและบังเอิญมีนักพนันฝูงหนึ่งที่แพ้จนหมดสติกำลังมาหาเรื่องนาง นางไม่ใช่พระที่มีความเตตาเสียหน่อยพวกเขามาหาเรื่องนางเอง จั๋วซือหรานก็ไม่รังเกียจที่จะเห็นเลือดนี่อาจสามารถดึงดูดผู้คนที่นางต้องการดึงดูดได้ง่ายขึ้น เพราะ...ที่นี่คือหอฟ้าดาวนางจำได้แม่นว่านักฆ่าที่มาฆ่านางที่จวนคือคนของหอฟ้าดาวและหอฟ้าดาวเป็นผู้จัดตลาดมืดของคืนนี้พอดี...ทันใดนั้นสีหน้าของคนเหล่านั้นเปลี่ยนไป และพวกเขาไม่มีความมั่นใจที่จะพูดอีกต่อไปไม่ได้เป็นเพราะจั๋วซ
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1094
ถ้าหากใช้ศพของคนล่ะ?แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นสิ่งต้องห้าม ดังนั้นตอนที่หุ่นเชิดร่างแรกถูกหลอมออกมา ปรมาจารย์วิชาเหยี่ยนคนนั้นกระทั่ง ปรมาจารย์วิชาเหยี่ยนคนนั้นก็พบกับการลงโทษที่รุนแรงยิ่งไปกว่านั้นหุ่นเชิดมนุษย์ก็ถูกตราว่าเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ว่า ทักษะนี้ก็ปรากฏออกมาแล้วทักษะอะไรก็ตามพอปรากฏออกมาแล้ว ต่อให้จะถูกตีตราเป็นสิ่งต้องห้ามก็ตาม แต่ก็ยังมีคนที่แอบนำมาใช้งานกันอยู่ส่วนหุ่นเชิดความมืดตัวแรกนั้น...จั๋วซือหรานฟังถึงตรงนี้ก็เลิกคิ้วขึ้น "ดังนั้นเอาคนเป็นมาใช้ถึงจะกลายเป็นหุ่นเชิดความมืดสินะ"นางมองผู้เฒ่าเหอ "ข้าเป็นหมอ วิชาแพทย์เองก็ไม่เลวนัก บาดแผลที่เกิดขึ้นก่อนตายกับบาดแผลที่เกิดขึ้นหลายตายไปแล้ว ข้าเข้าใจเป็นอย่างดี"เจตนาที่จั๋วซือหรานพูดคำนี้ออกมานั้นง่ายมาก ก็คือจะพูดกับผู้เฒ่าเหอให้ชัดเจนถึงความหมายหนึ่ง...อย่าโกหกข้าผู้เฒ่าเหอเหลือบมองนางผาดหนึ่ง ตอนนี้จึงเอ่ยขึ้นเสียงเล็ก "ใช่แล้ว แค่นำคนเป็นมาทำ ก็จะเรียกว่าหุ่นเชิดความมืด แม้หุ่นเชิดความมืดจะถูกสั่งห้ามมาตลอด แต่ระหว่างปรมาจารย์วิชาเหยี่ยนด้วยกันก็มีการหารือกันมาตลอด หุ่นเชิดมนุษย์ไม่สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องควา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1093
พอได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน ดวงตาผู้เฒ่าเหอถลึงตาโตกว่าเดิมไม่มีอะไรที่ที่จะยอดเยี่ยมไปกว่าคนที่เก่งรอบด้าน คำพูดส่งๆ ที่ว่า 'อันที่จริงข้าก็แค่เล่นๆ เท่านั้น ไม่เคยเรียนรู้จริงจังมาก่อนเลย' ยิ่งทำให้คนรู้สึกว่าถูกดูถูกมากขึ้นไปอีกแต่ผู้เฒ่าเหอถึงจะโกรธก็ไม่กล้าพูด ดูเหมือนกลั้นหายใจค้างอยู่ที่อก เข้าก็ไม่ได้ออกก็ไม่ได้ผ่านไปพักหนึ่งถึงหายใจได้คล่องหน่อยเหมือนเพิ่งจะได้ความสามารถในการพูดกลับมา"สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดของวิชาหุ่นเชิดก็คือหุ่นเชิดความมืด และสิ่งที่สำคัญที่สุดของหุ่นเชิดความมืดก็คือตะปูวิญญาณ" ผู้เฒ่าเหอเอ่ยขึ้นหลังจากที่จั๋วซือหรานได้ยิน ก็เลิกคิ้วขึ้น ทำท่าเหมือนจะสนใจขึ้นมา "เล่าให้ละเเอียดหน่อย"ผู้เฒ่าเหอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน ในใจก็เกิดความคิดขึ้นเพียงแต่ความคิดเหล่านี้พอโผล่ขึ้นมาในใจ ก็ถูกจั๋วซือหรานทำลายลงทันที"ถึงอย่างไรเจ้าก็คิดจะดึงข้าไว้ที่นี่อยู่แล้ว เจ้าจะได้ให้กองหนุนจากสำนักเมฆาวารีเข้ามาสั่งสอนข้า ช่วยระบายให้กับเจ้าไม่ใช่หรือ" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น"ข้าเองก็ให้ความร่วมมือกับเจ้าได้ รอกองหนุนของเจ้าที่นี่เสียเลย" จั๋วซือหรานยกมุมปากเป็นร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1092
ตอนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม รู้สึกถึงแต่ความกดดันบีบคั้น ทว่ายืนอยู่ฝั่งตนเองก็ไม่เหมือนเดิม รู้สึกปลอดภัยอย่างสิ้นเชิงโดยเฉพาะ...ทำไมถึงเริ่มนับขึ้นมาล่ะ?ยิ่งไปกว่านั้น ในมือจั๋วซือหรานตอนนี้ ยังปรากฏตะปูยาวสีดำที่เต็มไปด้วยอักขระคำสาปแปลกประหลาดที่ดูแล้วลึกลับอย่างมากเล่มหนึ่ง!จากนั้นจึงเริ่มนับ "หนึ่ง""สอง"แล้วความเร็วการนับก็ไม่ได้ช้าเลย รู้สึกเหมือนไม่คิดจะให้คนได้ลังเลด้วยซ้ำจะยอมแพ้ หรือจะตาย ไม่มีตัวเลือกที่สามจะเจรจาหรือไม่เจรจา ไม่มีให้เห็นทั้งสิ้นผู้เฒ่าเหอ ตอนที่สายตาจับภาพตะปูยาวในมือจั๋วซือหรานได้ก็เปลี่ยนไปแล้ว ความหวาดกลัวตกตะลึงมหาศาลระเบิดขึ้นมาในดวงตากระทั่งตอนที่จั๋วซือหรานนับถึงสอง เขาก็รีบเอ่ยขึ้นว่า "ให้เจ้า! ให้เจ้าก็พอสินะ!"เสียงของผู้เฒ่าเหอแม้จะไม่ได้ต่ำขรึม แต่ก็ยังหนักแน่นแต่ตอนที่รีบตะโกนคำนี้ออกมา เสียงก็สั่นเครือราวกับกรีดร้องแหลมเหมือนกลัวว่าถ้าช้าไปสักนิดเดียว นางจะเอาตะปูประหลาดเล่มนั้นมาเล่นงานเขาดูแล้วพอเทียบกับการกลัวจั๋วซือหราน สู้บอกว่าเขากลัวตะปูในมือนางนั่นมากกว่าจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว ตะปูยาวที่อยู่ระหว่างนิ้ว หมุนควงเหมื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1091
ผู้เฒ่าเหอก่อนหน้านี้เดิมทีถูกทำให้ตกใจจนสลบไปเท่านั้น ร่างกายไม่ได้บุบสลายแต่อย่างใดดังนั้นจึงได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่า หลังจากได้สติแล้วในใจยังไม่มีแผนรับมือ จึงทำได้แค่แกล้งนอนสลบไปบนพื้นต่อครุ่นคิดว่าควรจะรับมืออย่างไร แต่หญิงสาวคนนี้จะหลอกล่อก็หลอกไม่ได้ ทิฐิสูงไม่มีอ่อนข้อให้เลยจริงๆชั่วขณะหนึ่งก็ยากจะหาแผนการรับมือออกมาได้จึงทำได้แค่แกล้งสลบดึงเวลาออกไปก่อนดังนั้นผู้เฒ่าเหอจึงแกล้งนอนสลบอยู่บนพื้น ไม่ยอมลุกขึ้นมาเขายังคิดว่าจะไม่ถูกพบเสียอีก ฟังคำพูดเหล่านั้นของจั๋วซือหราน ฟังฟู่จาวหนิงชักชวนยุยงเหล่าคนคุ้มกันของเขาผู้เฒ่าเหอรู้สึกชิงชังในใจ!ตอนนี้เขาเองก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว ว่าคนคุ้มกันเหล่านี้ไม่ได้ทรยศหักหลังเขาแต่หญิงสาวคนนี้จงใจไว้ชีวิตพวกเขา ปล่อยพวกเขากลับมา...ใครจะรู้ว่านางคำนวณไว้แล้วหรือเปล่าว่าเขาจะไม่มีท่าทีที่ดีกับคนคุ้มกันเหล่านี้ ใครจะรู้ว่านางรอให้สถานการณ์แบบนี้ปรากฏขึ้นหรือเปล่า?!ผู้เฒ่าเหอในใจชิงชังนางอย่างมากแล้วยังแอบคิดในใจ ถึงอย่างไรหนังสือสารกรมธรรม์เจ้าพวกนี้ก็ยังอยู่ในมือเขาขอแค่หนังสือสารกรมธรรม์ยังอยู่ในมือเขา จั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1090
จั๋วซือหรานไม่ตอบ แค่เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ยอมรับหรือปฏิเสธหัวหน้าคนคุ้มกันออกแรงเม้มปาก ในดวงตาแดงก่ำขึ้นจั๋วซือหรานเอ่ยเสียงเรียบ "เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าน่าจะเห็นแล้วว่าเจ้านายเจ้าเป็นพวกที่ไม่เห็นความสำคัญของชีวิตคน จะมองออกถึงดวงชะตาแล้ว ทั้งที่ผ่านความเป็นความตายมาแล้วก็น่าจะหวงแหนชีวิตขึ้นมาบ้างจึงจะถูก นี่เจ้ากลับเข้ามารนหาที่ตาย"หัวหน้าคนคุ้มกันริมฝีปากสั่นระริก "แม่นาง..."จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "เอาล่ะ เลือกมา"พอได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน หัวหน้าคนคุ้มกันก็ตกตะลึง "อะ อะไรหรือ?""อยากจะรอดหรืออยากจะตาย" จั๋วซือหรานพลิกข้อมือ อาวุธเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ "ถ้าจะส่งเจ้าไปสบายมันง่ายดายมาก ไม่ใช่เรื่องลำบากเลย อย่าว่าแต่เจ้า พวกลูกน้องเหล่านี้ของเจ้า ข้าสังหารทั้งหมดได้แค่ในไม่กี่อึดใจ"พอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน หัวหน้าคนคุ้มกันที่ในดวงตาสงบนิ่งไปแล้วแท้ๆ แต่กลับเหมือนมีประกายของดวงดาวเปล่งปลั่งขึ้นมา"ยังมี...ชีวิตต่อได้หรือ?" ในน้ำเสียงของหัวหน้าคนคุ้มกันมีความหวังขึ้นมาแล้วจั๋วซือหรานเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "ได้ แต่มีสิ่งที่ต้องจ่าย""จ่ายด้วย...อะไรหรือ?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1089
เพราะขนมชามมีไฟวิเศษเปลวเพลิงอู๋ซื่ออยู่ในตัว รูปร่างเดิมจึงกึ่งโปร่งใสถนัดการพรางตัวมากที่สุดและสภาพก่อนหน้านี้ การปรากฏตัวกะทันหันของจั๋วซือหราน ตอนที่ผู้เฒ่าเหอมีอาการสั่นไปทั้งตัวจากความผวาต่อตัวนาง แน่นอนว่าความสนใจทั้งหมดจึงพุ่งไปบนตัวนางจนไม่ทันได้สังเกตถึงการเคลื่อนไหวผิดปกติอื่น ดังนั้นจึงไม่รู้สึกตัวเลย ว่าแมลงกู่ที่ร่างกายกึ่งโปรงใสในปกติ และในตอนที่จำเป็นก็เพิ่มระดับความโปร่งใสได้อีก ตัวนี้ ไปเกาะอยู่บนไหล่เขาตั้งแต่เมื่อไรตอนนีเ้อง พอเห็นว่าร่างของผู้เฒ่าเหอล้มลงกะทันหันขนมชามก็รีบกระพือปีกน้อยทั้งสองนั่นขึ้นมา แม้จะบินไม่ได้เร็วหรือสูงนัก แต่การจะบินขึ้นมาจากจุดเดิมไม่ใช่ปัญหาใหญ่ตุบตุบ...ตุบตุบ...มาอยู่เบื้องหน้าจั๋วซือหราน หยุดลงข้างๆ หูแล้วจึงส่งเสียงจี๊ดๆ ขึ้นมาแต่ที่ได้ยินในหูจั๋วซือหราน ขนมชามกำลังบอกว่า "นายท่าน เขาสลบไปแล้ว"จั๋วซือหรานจุ๊ปากขึ้นมา "ชิ อ่อนแอเสียจริง""ใช่เลย" ขนมชามเห็นด้วยกับคำพูดของนายท่าน หลังจากนั้นก็ร่อนลงมาบนไหล่จั๋วซือหราน เอ่ยว่า "ทั้งที่ข้าเป็นคนที่ทนรับได้ง่ายที่สุดในกลุ่มพวกเราแล้วด้วยซ้ำ"จั๋วซือหรานคิดแล้วก็ขำ พูดอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1088
สีหน้าผู้เฒ่าเหอแข็งทื่อไป หลังจากตั้งสติกลับมาได้ สีหน้าก็เขียวจนซีดไป นี่นางกำลังตอบโต้เขาว่าก่อนหน้านี้ผายลมออกมาไม่ดังพอสินะ!ผู้เฒ่าเหอโมโหไม่พอใจ สูดลมหายใจลึก แล้วจึงสงบลงมาได้เขาจ้องจั๋วซือหราน "ใต้เท้าจั๋ว ท่านมาโดยไม่ได้รับเชิญถึงสองรอบ วางยาพิษลูกชายข้า ทำร้ายผู้ใต้บัญชาข้า นี่รังแกกันมากเกินไปแล้ว ทำไมหรือ? ขุนนางราชสำนักสามารถรังแกคนได้แบบนี้หรือไรกัน? คิดว่าต้าชางไม่มีกฏหมายหรือไร?"จั๋วซือหรานหลังจากได้ยินคำนี้ พูดออกมาแค่ว่า "เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?""ความหมายของข้าก็คือ..." ผู้เฒ่าเหอกำลังคิดจะพูดแต่เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกจั๋วซือหรานตัดบทไปแล้ว "เจ้าคิดว่ายกเอากฏหมายออกมาแล้วจะช่วยชีวิตเจ้าได้เรอะ?""นี่เจ้า...!" ผู้เฒ่าเหอถลึงตาโตในดวงตาถลึงโตของเขา สะท้อนใบหน้ารอยยิ้มชั่วร้ายของจั๋วซือหราน "ในเมื่อเจ้ากล้าคิดวิธีมาทำร้ายข้า ก็คงจะเคยหาข่าวเรื่องข้ามาแล้ว คงเข้าใจในตัวข้าอยู่บ้างสินะ""ในเมื่อเจ้าเข้าใจตัวข้า ก็น่าจะชัดเจนว่า จั๋วจิ่วอย่างข้าไม่มีนิสัยที่ทำตามกฏระเบียบมาแต่ไหนแต่ไร" จั๋วซือหรานเหลือบตามองเขา"เจ้ายกกฏหมายขึ้นมามีประโยชน์อะไร? ต่อ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1087
พอได้ยินเสียงนี้ที่ดังขึ้นกะทันหัน แล้วยังคุ้นหูขนาดนี้คุ้นหูจนทำให้ผู้เฒ่าเหอยังหลังเย็นวาบ จนถึงตอนนี้ ข้างหูเขาก็เหมือนยังได้ยินเสียงกรีดร้องของลูกชายอยู่เลย...ดังนั้น พริบตาที่ได้ยินเสียงนี้ เสียงของผู้เฒ่าเหอที่เดิมทียังกระฟัดกระเฟียด ก็หยุดลงไปทันทีทั่วทั้งลานเปลี่ยนเป็นเงียบสงัด!และเสียงใสเย็นของหญิงสาวคนนั้น ก็ดังลอดเข้ามาอีกครั้ง "เจ้าเองก็ลองผายลมเสียงดังๆ ให้ฟังหน่อยสิ"ผู้เฒ่าเหอก็เหมือนจะเพิ่งยืนยันได้ว่านี่ไม่ได้หูฝาด แต่เป็นเสียงของหญิงสาวคนนั้นจริงๆสีหน้าเปลี่ยนเป็นปั้นยากขึ้นมาทันทีและตอนนี้เองหัวหน้าคนคุ้มกันตระกูลเหอที่นอนหายใจรวยรินกันบนพื้น แม้แต่จะเหลือบตามองก็ยังสุดกำลัง ก็เลิกหนังตาขึ้น แล้วมองไปทางเสียงที่ดังลอดเข้ามาเหลือบมองออกไปอย่างสุดกำลังที่มีในสายตา เงาสีแดงร่างหนึ่ง ก็รวกับเป็นเปลวไฟกลุ่มหนึ่ง เผาไหม้เข้ามาจั๋วซือหรานยืนอยู่ตรงนั้น จากนั้น จึงก้มลงมองเขาผาดหนึ่งและสบตาเข้ากับเขาที่เงยขึ้นมาพอดีจั๋วซือหรานเลิกคิ้ว จุ๊ปากขึ้นมาทีหนึ่ง "ข้าเตือนพวกเจ้าแล้ว"หัวหน้าคนนี้เข้าใจความหมายในคำพูดของจั๋วซือหรานซึ่งก็จริง ก่อนหน้านี้นาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1086
"เจ้า...เจ้าเจ้า..." เสียงของคนคุ้มกันประตูตะกุกตะกักขึ้นมาเขาเห็นหญิงสาวตรงหน้าหรี่ตายิ้ม แต่กลับไม่รู้สึกว่าอบอุ่นเลย ซ้ำยังสัมผัสได้ถึงอาการเย็นวาบที่แผ่นหลังอีกด้วยก่อนหน้าที่จั๋วซือหรานจะมาถึงเมืองหยางหน่วยคนคุ้มกันที่ผู้เฒ่าเหอส่งออกมารับมือจั๋วซือหราน แต่กลับล้มเหลวแถมยังบาดเจ็บ ก็กลับมาถึงจวนตระกูลเหอแล้วพอรู้ว่าพวกเขากลับมาอย่างล้มเหลว แล้วตลับหุ่นเชิดยังถูกแย่งไปอีกด้วย ผู้เฒ่าเหอก็โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่ได้สนใจพวกคนคุ้มกันที่บาดเจ็บกลับมาเหล่านั้นเลย กระทั่งพวกเขาอันที่จิรงมีคนหนึ่งไม่ได้กลับมาด้วย ไม่รู้ว่าตายไปแล้วหรือยังแต่ภายใต้สถานการณืเช่นนี้ ผู้เฒ่าเหอเองก็ยังจะลงโทษพวกเขาก่อนหน้าที่จั๋วซือหรานจะมาถึงเมืองหยาง พวกเขาก็ถูกผู้เฒ่าเหอลงโทษด้วยแส้มาตลอดแรกสุดที่บาดเจ็บจากหมอกพิษที่ป่าทวนแสง แล้วยังรีบกลับมาอย่างสุดกำลัง บวกกับการลงแส้ของผู้นำตระกูลนี่อีกพวกเขาล้วนกลายเป็นธนูแผ่วปลายกันหมดแล้ว หายใจรวยรินและตอนนี้เอง ผู้เฒ่าเหอหยุดฟาดแส้ ไม่ใช่เพราะเห็นบาดแผลพวกเขาแล้วใจอ่อนลงมา แต่เป็นเพราะเอาแต่หวดแส้แบบนี้ ผู้เฒ่าเหอเองก็เหนื่อยขึ้นมาแล้วเท่านั้น
