บทที่ 62

ต่อให้เป็นจิ่งโม่เยี่ย ก็ยังคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวมันจะดำเนินมาทางนี้ได้

เขาเอ่ยหน้ามืดครึ้ม “พวกเจ้าคุยกันจบหรือยัง?”

เจ้าอาวาสตอบอย่างมีความสุข “คุยจบแล้ว คุยจบแล้ว ทีนี้พวกเราจะปรึกษากันเรื่องคำสาปของท่านอ๋องแล้ว”

จิ่งโม่เยี่ยมองท่าทางระริกระรี้ของเขาแล้วรู้สึกอยากจะถีบให้กระเด็นเหลือเกิน

เจ้าอาวาสเห็นเขาสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงตระหนักได้ว่าวันนี้ตัวเองเผลอลืมตัวไปหน่อย

เขาจึงกระแอมไอแล้วบอกกับเฟิ่งชูอิ่งว่า “คำสาปของท่านอ๋องร้ายแรงมากเลยล่ะ

“ขนาดท่านอ๋องเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าโดนคำสาปตั้งแต่ตอนไหน และใครเป็นคนลงมือสาปแช่งเขา

“คำสาปนี้โหดเหี้ยมอย่างมาก นอกจากจะช่วงชิงชีวิตคนเดียว ยังทำให้โชคชะตาของคนผู้นั้นถูกช่วงชิงไปตลอดเวลาด้วย

“อีกทั้งคำสาปชนิดนี้ยังจะสลักความหวาดกลัวและความปรารถนาลงในจิตใจคน ทำให้คนผู้นั้นกลายเป็นพวกโหดเหี้ยมป่าเถื่อน ไม่มีทางนอนหลับได้ หากหลับก็ต้องเผชิญหน้ากับฝันร้าย”

ก่อนหน้านี้เฟิ่งชูอิ่งเคยสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของจิ่งโม่เยี่ย จึงเดาว่าเขาน่าจะมีปัญหากับการนอนหลับ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าการที่เขาหลับยากขนาดนี้จะเป็นผลจากคำสาป

นางเอ่ยถาม “ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องรู้ตัวตอน