บทที่ 4

เกือบสว่าง พราวพิชชายังเดินวนอยู่ในห้องพักของรีสอร์ต ทุกอย่างดูนิ่งเงียบจนเธอแปลกใจ...เงียบเสียจนเธอไม่อาจข่มตาหลับจนถึงตอนนี้

“เป็นไปได้ยังไง สามีของลดาเป็นคนกว้างขวางของเมืองเชียงราช เกิดเรื่องขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่มีใครตามเราไปเคลียร์ ถึงเขาจะจำเราไม่ได้จริงๆ แต่พนักงานรีสอร์ตก็เห็น ต้องรู้ว่าเราเป็นแขกที่มาเปิดห้องพักเมื่อช่วงบ่าย หรือว่านายคุณใหญ่ห้ามไว้เพราะกลัวรู้ถึงหูลดา...มันต้องใช่แน่ๆ”

หล่อนพึมพำถามตัวเอง หัวจิตหัวใจไม่อาจสงบด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงหัวค่ำ

“เขาคงโกรธเรามาก...” 

พราวพิชชายังจำเสียงคำรามอย่างเจ็บปวดนั้นติดหู เพิ่งนึกออกว่าของที่หยิบมาจากโต๊ะลูกค้าข้างๆ แล้วทุ่มใส่เขานั้นเป็นเหยือกเบียร์ขนาดใหญ่...แรกทีเดียวเธอก็นึกสยดสยองตาม แต่วินาทีถัดมาก็ไหวไหล่ เมื่อคิดว่าสาสมกับสิ่งที่เขาทำกับน้องสาวของเธอ

แล้วดวงตาหวานก็สลดลงเมื่อนึกว่าภาพพจน์ดีงามของรัชตะที่เธอหลงเชื่อตาม จนวางใจมอบชีวิตของปิ่นลดาให้อยู่ในมือของเขานั้นล้วนแต่ลวงตา

“ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยนะคุณใหญ่ ถ้าไม่รักลดาก็คืนมาให้เราสิ น้องกับหลานแค่สองคน ทำไมเราจะเลี้ยงไม่ได้”

ยิ่งคิด ยิ่งเจ็บแค้นใจ แล้วที่ผ่านมาเรื่องกวนใจพวกนี้จะรู้ถึงหูปิ่นลดาบ้างหรือเปล่านะ... 

“นี่ขนาดเมียท้องแก่ใกล้คลอดยังทำกันได้ ระริกระรี้นัดผู้หญิงหน้าด้านมาเปิดห้องกกกอดกัน ถ้ายิ่งปล่อยนานไป นายคุณใหญ่ไม่พาแม่นั่นเข้าบ้าน ระรานลดาเลยหรือ”

คิดวนเวียนอยู่ไม่นาน พราวพิชชาก็ตัดสินใจว่าหล่อนควรจะใช้เวลาพักร้อนช่วงสิบห้าวันนี้จัดการเรื่องน่าอายให้จบสิ้น 

“เป็นไงเป็นกัน พี่ไม่ยอมให้ใครทำร้ายลดาอีก ถ้าจะแตกหักก็ช่าง...ต่อไปพี่จะดูแลลดาเอง ต่อให้สิบคุณใหญ่ พี่ก็ไม่สน”

ท้องฟ้าสว่างเรืองรอง หญิงสาวหยิบนาฬิกาข้อมือที่ถอดวางอยู่บนโต๊ะใกล้หัวเตียงมาดู นั่งรอจนเวลาล่วงมาถึงหกนาฬิกา คะเนดูว่าน้องสาวคงตื่นนอนแล้ว จึงเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายในตู้เสื้อผ้า แล้วล้วงโทรศัพท์มือถือมาเปิดเครื่อง

มีเบอร์โทร.เข้ามาสามสาย ล้วนเป็นสายของปิ่นลดา...

“คุณแหวว มาถึงเชียงราชแล้วใช่ไหมคะ ลดาโทร.หาตั้งแต่เมื่อวาน เห็นปิดเครื่อง ยังร้อนใจอยู่เลย แต่คุณใหญ่ว่าคุณแหววคงอยากพักหลังจากเดินทางมาเหนื่อยๆ ลดาเลยไม่กวนต่อ รอให้คุณแหววติดต่อมาเอง แต่เช็กกับรีสอร์ตแล้วว่าคุณแหววเข้าพักเรียบร้อยแล้ว เป็นไงบ้างคะ สะดวกสบายดีไหม”

น้องสาวถามยาวเหยียดเมื่อเธอโทร.หา น้ำเสียงใส่ใจที่เจือความตื่นเต้นนั้นทำให้พราวพิชชาเผลอยิ้มออกมาหลังจากผ่านเรื่องให้ขบคิดอยู่ทั้งคืน แม้ยังมีชื่อของคนที่พาดพิงถึงซึ่งทำให้เธอกระอักกระอ่วนใจอยู่ก็ตาม

“จ้ะ พี่ปิดมือถือไว้ตั้งแต่ขึ้นเครื่องจากเพิร์ท พอลงที่เชียงราชก็ตรงมายังที่พักเลย เห็นบรรยากาศแล้วลืมทุกอย่าง ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ลดาเป็นห่วง”

“ขอโทษอะไรกันคะ ได้ยินคุณแหววพูดอย่างนี้ลดาก็โล่งอกแล้วค่ะ อย่างน้อยบรรยากาศของเมืองเชียงราชในหน้าหนาวก็ไม่ทำให้คุณแหววรู้สึกเสียเที่ยว ยังมีที่สวยๆ ที่ลดาอยากให้คุณแหววได้เห็นอีกมาก ถ้าไม่มีโปรแกรมเที่ยวไหนต่อ ลดาจะพาคุณแหววเที่ยวในเชียงราชให้ทั่วเลย”

“ท้องแก่ขนาดนี้ยังคิดจะพาพี่ตะลอนเที่ยวอีกหรือจ๊ะ”

“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ คุณใหญ่ยังพาลดาเปิดหูเปิดตาข้างนอกออกจะบ่อย แล้วนี่ขนาดลดาอยู่มาเป็นปี ยังมีที่ไม่ได้ไปอีกตั้งหลายแห่ง จนต้องจดไว้เลยนะคะ กันลืม”

ปลายสายหัวเราะเสียงใส ถ้าเป็นเมื่อก่อนพราวพิชชาคงเบิกบานหัวใจตาม แต่เพราะเรื่องราวเมื่อคืนนั่นน่ะสิ ถึงทำให้เธอยิ่งหนักใจอย่างบอกไม่ถูก

“เขา เอ่อ...ยังดีกับลดาอยู่ไหมจ๊ะ”

“คุณใหญ่หรือคะ ก็เหมือนเดิมค่ะ คงเส้นคงวากับลดามาก ไม่ได้ดีขึ้นเลย ชอบขัดใจเป็นที่สุด บางทีก็แอบปากร้ายกับลดาด้วย”

น้ำเสียงกระแทกกระทั้น ถ้าเป็นเวลาปกติ พราวพิชชาอาจจับกระแสเสียงที่เจือมากับถ้อยคำนั้นได้ แต่ในเวลานี้ สติไม่มีเหลือ แค่ได้ยินว่าคุณใหญ่ไม่ได้เป็นผู้ชายแสนดีที่คอยดูแลและตามใจปิ่นลดาอย่างที่เคยให้สัญญา ก็ทำให้เธอเบิกตาขึ้น อึกอักอยู่ในลำคอ พูดต่อไม่ได้เลย

“แล้วเขา อืม...”