บทที่ 22

พราวพิชชาดวงตาขุ่นเขียว เสียดายอากาศสดชื่นของยามเช้าชะมัด หล่อนตื่นตั้งแต่ตีห้าด้วยเสียงนาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้ ดังขึ้นครั้งแรกก็ผุดลุกตื่นทันที ตั้งใจว่าจะดักรอพบรัชภาคย์ก่อนเขาออกไปทำงาน

แต่พอลงมาถึง กลับพบว่าบ้านทั้งหลังเงียบกริบ เดินสำรวจทั่วภายในบ้าน เห็นเพียงคนทำงานในครัวอยู่สองคน หล่อนเคว้งอยู่เป็นพัก เมื่อเยี่ยมหน้ามองออกนอกหน้าต่างก็เห็นยอดน้ำค้างเกาะพราวทั่วยอดหญ้า อากาศดูสดชื่นนัก จึงตัดสินใจวิ่งกลับขึ้นไปในห้องพัก เปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่เป็นเสื้อยืดสวมสบายกับกางเกงขาสั้นแค่โคนขาเพื่อความคล่องตัว แล้วฉวยรองเท้าผ้าใบมาออกกำลังกาย

เต้นแอโรบิกต่อด้วยการทำโยคะอยู่ข้างแปลงพืชทดลองปลูกตั้งแต่ตีห้ากว่าจนถึงตอนนี้ ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้วละ...แต่ไม่รู้ว่าตกเป็นเป้าสายตาของเจ้าของบ้านไร้มารยาทตั้งแต่ตอนไหน

ชีกอ เจ้าชู้ ชอบมั่ว มันฝังอยู่ในตัวนายเลยละสิ เห็นผู้หญิงไม่ได้ เป็นต้องแทะเล็ม แม้ทางสายตาก็ยังไม่เว้น ผู้ชายอะไรนิสัยเสียชะมัด

พอนึกว่าตัวเขาไม่เห็นจะมีดีตรงไหน แต่ยังกล้าสบประมาทหล่อนอย่างเสียๆ หายๆ เมื่อวานนี้ ก็เบ้ปากกลอกตาอย่างหมั่นไส้เหลือทน

‘