บทที่ 1

“พ่อค่ะ โนโนะเจ็บมากเลย! โนโนะจะตายอยู่แล้ว...”

“โนโนะไม่รักษาแล้วได้ไหม?”

“โนโนะไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว แล้วก็ไม่อยากให้พ่อต้องมาเสียเงินกับโนโนะแล้วด้วย”

“พาโนโนะกลับบ้านหน่อยได้ไหม? โนโนะอยากกลับบ้าน…โนโนะอยากกลับบ้านจริง ๆ นะ…”

ในห้องไอซียู มีคนตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังนอนอยู่ที่นั่น ใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีความน่ารักจิ้มลิ้มแต่เดิมนั้นซีดเผือดไปหมด แต่กลับมีเลือดไหลออกจากปากและจมูกอยู่ตลอดเวลา มีจุดเลือดออกทั่วร่างกาย! !

มือเล็ก ๆ ข้างหนึ่งพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้ามือของเย่เฟิงเอาไว้ ดวงตาที่กลมโตของเธอแสดงออกถึงความรู้สึกเจ็บปวดและความคิดถึงอาวรณ์พ่อของเธอ!

ดวงตาของเย่เฟิงแดงก่ำ เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจราวกับโดนเข็มทิ่มแทงอย่างไรอย่างนั้น ความเจ็บปวดนั้นเลวร้ายเสียยิ่งกว่าบาดแผลที่ถูกมีดแทงที่ไตด้านซ้ายของเขาเป็นร้อยเป็นพันเท่า

“โนโนะลูกรัก พ่อจะหาทางรักษาลูกให้หายให้ได้ เมื่อลูกอาการดีขึ้นแล้ว พ่อจะพาโนโนะกลับบ้าน แล้วก็จะทำปีกไก่โค้กให้โนโนะด้วย โอเคไหม?”

เย่เฟิงจับมือเล็ก ๆ ข้างนั้นเอาไว้ เขาพูดด้วยเสียงสะอื้น

“พ่อโกหก โนโนะรู้ว่าไม่มีทางรักษาให้หายได้ พ่อเก็บเงินไว้เถอะ หากโนโนะตายแล้วพ่อก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนะ”

“พ่อ พ่อไม่ต้องมาเสียเงินกับโนโนะอีกแล้ว…”

หลังจากที่พูดจบ เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วก็ถอดหยกรูปมังกรออกมาจากคอของเขา

“หยกนี้โนโนะจะแขวนไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก พ่อเอาไปแขวนเถอะ ขอมันปกปักษ์รักษาคุ้มครองพ่อนะ!”

จี้หยกนี้เป็นของที่ระลึกที่พ่อของเย่เฟิงเก็บเอาไว้ให้ ว่ากันว่าเป็นของที่บรรพบุรุษของตระกูลเย่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น มันสามารถทำให้หายจากโรคภัยและคุ้มกันสิ่งชั่วร้ายได้

หลังจากที่โนโนะล้มป่วย เย่เฟิงก็สวมจี้หยกนี้ให้กับเด็กน้อย โดยหวังว่ามันจะปกป้องเธอได้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า การที่ทำให้หายจากโรคภัยและคุ้มกันสิ่งชั่วร้ายได้อะไรเหล่านี้ จะเป็นเพียงแค่การนึกคิดเท่านั้น!

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เย่เฟิงก็รู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงมาที่กลางใจอย่างไรอย่างนั้น เขากำจี้หยกที่ยังมีอุณหภูมิร่างกายของโนโนะอยู่เอาไว้ในมือแน่น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

โนโนะอายุเพียง5ขวบ แต่กลับมีเหตุผลอย่างมาก

แต่ยิ่งเจ้าตัวน้อยรู้เรื่องมากเท่าไหร่ เย่เฟิงก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจมากขึ้นเท่านั้น!

หน้าอกของเขาแน่นไปหมดจนเขาแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ซึ่งมันทำให้เขาแทบจะเป็นบ้าไปเสียตอนนี้เลย!

การที่ลูกสาวมาอยู่กับพ่อที่ไร้ประโยชน์อย่างเขา มันทำให้เธอไม่มีโอกาสได้เสพความสุขกับโลกใบนี้ เธอก็เลยกำลังจะจากไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ไม่นะ! ไม่จริง!

เขายอมเสี่ยงชีวิต ยอมเสียหน้า ก็เพื่อต้องการให้ลูกสาวของได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

“คุณเย่คะ ค่าใช้จ่ายที่คุณจ่ายไปครั้งที่แล้วได้ถูกใช้ไปจนหมดแล้วนะคะ ยังต้องการรักษาอีกไหมคะ? อาการของลูกสาวคุณในตอนนี้ หากได้รับการรักษาด้วยยาพิเศษ เธออาจจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกสองสามวัน บางทีภายในช่วงหลายวันนี้ อาจจะพบไขกระดูกที่ตรงกันก็ได้นะคะ”

แพทย์ที่ดูแลของโนโนะถามเย่เฟิงด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย

“รักษา! ต้องรักษาอยู่แล้ว!หมอจ้าวครับ โปรดให้ยาพิเศษแก่ลูกสาวของผมต่อด้วยนะครับ! ผมขอร้องเถอะนะครับ! โนโนะจะตายไม่ได้ ลูกผมจะตายไม่ได้เด็ดขาด!”

เย่เฟิงจับแขนของหมอไป เขาขอร้องอ้อนวอนด้วยเสียงที่ร้อนใจอย่างมาก

“หากชำระเงินแล้วค่อยว่ากันอีกทีแล้วกันนะคะ”

หมอพูดอย่างไม่แยแส

“ได้ครับ ผมจะไปรวมเงินมาเดี๋ยวนี้เลย!”

“หมอจ้าว หมอโปรดให้ยากับลูกสาวผมก่อนเถอะนะครับ!”

“ได้โปรด! ได้โปรดเถอะนะครับ!”

เมื่อเย่เฟิงพูดจบ เขาก็รีบวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างบ้าคลั่ง

ข้างหลังเขามีเสียงหมอจ้าวและพยาบาลหลายคนที่กำลังพูดคุยกันและถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

“ให้ยาไปก่อนงั้นเหรอ จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ? เฮ้อ.....”

“เพื่อรักษาอาการป่วยของลูกสาวได้ยินมาว่าผู้ชายคนนั้นเพิ่งขายไตไปข้างหนึ่งเองไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่แล้วค่ะ น่าสงสารหัวใจของคนเป็นพ่อแม่ในโลกจริง ๆ ! พอไม่มีเงินก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย…”

เวลานี้ เย่เฟิงรีบออกจากโรงพยาบาลไปอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วเขากลับไปยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล

เงิน! เงิน! เงิน!

ตอนนี้ เงินคือชีวิตของโนโนะ

แต่ จะเอาเงินมาจากที่ไหนล่ะ?

เมื่อกี้เขาคิดแค่ว่าต้องรีบไปหาเงินมาโดยเร็วที่สุด ตอนนี้เขาเพิ่งจะมาคิดได้ว่า คนที่เขาสามารถยืมได้ เขายืมไปหมดแล้ว

ในขณะที่กำลังสิ้นหวังไร้รทางออก เย่เฟิงก็กดโทรออกไปหาใครคนหนึ่ง!

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คงทำได้แค่ ลองขอร้องเธอดูเท่านั้น

แม้ว่า มันจะเป็นความอัปยศอดสูอย่างมาก แล้วก็ไร้ซึ่งศักดิ์ศรีสุด ๆ

แต่เมื่อเทียบกับชีวิตของโนโนะแล้ว ศักดิ์ศรีของเขามันจะไปมีค่าอะไรล่ะ?

“ใครคะ?”

ที่ปลายสาย มีเสียงที่ไพเราะของผู้หญิงที่คนหนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงฟังดูมีเสน่ห์อย่างมาก

“ผมเองเย่เฟิง”

“คุณเองเหรอ?คุณยังจะโทรมาหาฉันทำไมอีก พวกเราหย่ากันไปตั้งนานแล้วนะ!”

เสียงผู้หญิงหวาน ๆ เมื่อกี้นี้ หลังจากที่ได้ยินว่าเป็นเย่เฟิง มันก็กลับกลายเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที

อีกฝ่ายคือภรรยาเก่าของเย่เฟิง แล้วก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของโนโนะด้วย เธอคือโจวชิงนั่นเอง!

ในตอนแรกเย่เฟิงก็ไม่ได้ยากจนเหมือนตอนนี้หรอก เขาในวัย 20 ต้น ๆ ก็เริ่มที่จะประสบความสำเร็จแล้ว เขาเปิดโรงงานเล็ก ๆ ของตัวเอง มีรายได้ต่อปีนับล้าน

โจวชิงและเย่เฟิงเป็นเพื่อนร่วมชั้นตอนมหาวิทยาลัยกัน ในตอนนั้นเขาได้เป็นเดือนของสาขา ในการรวมตัวของเพื่อนในชั้นเรียนครั้งหนึ่ง เธอใช้ประโยชน์จากรูปลักษณ์ที่ค่อนข้างดีของเธอ เริ่มเป็นฝ่ายเข้าหาและยั่วยวนเย่เฟิงเอง สุดท้ายก็คบกันจนได้จดทะเบียนสมรสกันในที่สุด

หลังจากแต่งงานตอนแรก ๆ ก็ยังดีอยู่ แล้วโจวชิงก็ให้กำเนิดลูกสาวกับเย่เฟิงมาหนึ่งคน

ทว่า นับตั้งแต่ที่โนโนะป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดไมอีลอยด์ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เพื่อรักษาอาการป่วยของลูกสาว เย่เฟิงจึงใช้เงินออมทั้งหมดจนหมดเกลี้ยง จนถึงขั้นต้องเอาโรงงานไปจำนองและขายออกไปในที่สุด

หลังจากที่เย่เฟิงเปลี่ยนจากคนชนชั้นกลางกลายเป็นคนยากจน โจวชิงก็ธาตุแท้ของเธอที่เป็นคนเย่อหยิ่งและเลือดเย็นออกมา เธอถึงขั้นขัดขวางการใช้เงินที่จะเอาไปรักษาอาการป่วยให้ลูกสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเริ่มไม่ซื่อสัตย์เวลาอยู่ข้างนอก แล้วก็ไปคบหากับทายาทเศรษฐีคนหนึ่งทั้งที่ยังไม่ได้หย่าร้าง เพราะเธอต้องการหาทางออกให้กับตัวเอง

สุดท้าย เมื่อเดือนที่แล้วก็ได้หย่าออกไป แล้วก็เตะเย่เฟิงและลูกสาวออกไปอย่างไร้ซึ่งความปราณีใด ๆ

ในฐานะแม่ผู้ให้กำเนิด ในเดือนนี้เธอไม่เคยมาเยี่ยมลูกเลยสักครั้ง เธอทำราวกับว่าได้กำจัดตัวเชื้อโรคออกไปพ้นแล้วอย่างไรอย่างนั้น!

หากไม่ใช่ว่าเขาถูกบังคับให้ต้องทำแบบนี้ เย่เฟิงไม่มีวันเป็นฝ่ายติดต่อไปหาเธอก่อนแน่

“โจวชิง คุณพอจะ...ให้ผมยืมเงินหน่อยได้ไหม?”

เย่เฟิงเอ่ยถามออกไปอย่างยากลำบาก

“ฮ่า ๆ...มาขอยืมเงินฉันงั้นเหรอ? คุณเย่ คุณนี่มันสุดยอดจริง ๆ เลยนะ ทำไมล่ะไม่มีอะไรจะกินแล้วเหรอ? ตอนนั้นฉันตาบอดจริง ๆ ถึงได้ไปแต่งงานกับคุณได้ ต้องขอบคุณฉันอย่างยิ่งเลยที่ทำให้ฉันตาสว่างได้โดยเร็ว”

“รีบไปให้พ้นจากชีวิตฉันเลยนะ คุณกล้าดียังไงฮะ”

โจวชิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะขึ้นมา เธอพูดจาเสียดสีเขาอย่างมาก

“โนโนะกำลังจะไม่ไหวแล้ว!”

“ถ้าเราไม่มีเงินจ่ายค่ายา โนโนะจะต้องตาย!”

“โจวชิง ถือซะว่าเห็นแก่ลูกสาวเถอะนะพอจะให้ผมยืมเงินสักสองแสนได้ไหม? ไม่สิ หนึ่งแสนก็ได้!”

“ผมจะคืนให้คุณอย่างแน่นอน ผมคืนแน่!”

เย่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจอย่างมาก เขาโดยกลัวว่าโจวชิงจะตัดสายไปเลย

หลังจากเขาพูดจบ ปลายสายก็เงียบไปอยู่หลายวินาที

“ขอโทษทีนะตอนนี้ฉันกับพี่หลิวเรามีชีวิตที่ดีมาก โปรดอย่ารบกวนฉันอีก! มะเร็งเม็ดเลือดขาวไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้หรอก มันไม่มีทางเยียวยาได้จบสิ้น คุณเองก็ปล่อยวางซะเถอะ.....”

ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...

เสียงตัดสายที่เย็นชาดังขึ้น ทำให้หัวใจของเย่เฟิงเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น

โจวชิง คุณมันใจร้ายใจดำมาก!

อย่างไรโนโนะก็เป็นลูกสาวทางสายเลือดของคุณเหมือนกันนะ คุณทำไมเพิกเฉยเธอได้อย่างไร?

คุณทำใจได้อย่างไร! !

เขารู้สึกเกลียดอย่างมาก!

เขาเกลียดความไม่ยุติธรรมของพระเจ้า!

เกลียดความโหดเหี้ยมของโจวชิง!

แล้วก็เกลียดความไร้ความสามารถของตัวเองมากยิ่งกว่าสิ่งใด!

เมื่อนึกถึงลูกสาวของเขาที่นอนอยู่ที่นั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่มีทางช่วย คิดถึงตอนที่เด็กน้อยจับมือเขาเอาไว้ แล้วก็เรียกเขาว่าพ่อ ดวงตาของเย่เฟิงก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจากความสิ้นหวังเป็นความหนักแน่นและความบ้าคลั่งขึ้นมา!

ไม่ได้!

โนโนะ พ่อจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกตายเด็ดขาด!

พ่อจะต้องหาเงินมาให้ได้ ถึงแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตนี้ของพ่อก็ตาม!

ยี่สิบนาทีต่อมา...

ที่ข้างถนนของจังหวัดหนึ่ง เมื่อเขาเห็นรถเบนท์ลีย์ มูลซานน์ขับมาด้วยความเร็วสูง เย่เฟิงก็วิ่งปรี่ออกไปอย่างสุดกำลัง

ขอโทษนะ!

ใครใช้ให้คุณขับรถเบนท์ลีย์กันล่ะ?

หากคุณชนผมตาย น่าจะต้องชดใช้เงินให้จำนวนไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ?

โนโนะ เอาชีวิตของพ่อไปต่อชีวิตของลูกแล้วกันนะ

แม้ว่าสุดท้ายแล้วลูกจะต้องจากโลกนี้ไป อย่างมากพ่อก็จะได้ร่วมเดินทางไปกับลูกด้วย

พ่อมันไร้ประโยชน์ พ่อคงทำได้แค่นี้แหละ!

ลูกรัก พ่อนำไปก่อนนะ!

ปัง！

จากนั้นก็มีเสียงชนที่ดังขึ้นมา แล้วร่างกายของเย่เฟิงก็กระเด็นไปทันที

หลังจากตกลงมาที่พื้น เลือดที่น่าสะพรึงกลัวก็ไหลออกมาจากใต้ตัวของเย่เฟิง

ในมือของเขายังคงจับจี้หยกรูปมังกรเอาไว้แน่น

ราวกับว่าของที่ลูกสาวของเขาแขวนมาตลอดหลายปีชิ้นนี้ เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเขา

แต่ เมื่อเลือดเปื้อนจี้หยกรูปมังกรในมือของเขา มันกลับถูกดูดซับเข้าไปอย่างประหลาด

เอี๊ยด!

เวลานี้ รถเบนท์ลีย์ มูลซานน์ได้จอดแล้ว มีคนสองคนรีบวิ่งออกมาจากรถอย่างรวดเร็ว

เป็นชายหนึ่งคนและหญิงหนึ่งคน

ชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดหรือไม่ก็คนขับ ส่วนผู้หญิงสวย ๆ ที่ดีมีออร่าคนนั้นน่าจะเป็นเจ้านาย

อีกฝ่ายอยู่ในวัยที่กำลังรุ่งโรจน์ หน้าตาดูสะสวยมีออร่า รูปร่างเรียวและเพรียวบางยิ่งกว่าดาราดังหญิงเหล่านั้นเสียอีก

แต่งกายด้วยชุดทำงานที่ดูมีความเป็นมืออาชีพของ OL ทำให้เธอดูเป็นคนที่มีสง่าราศีและดูมีความสามารถ

“แกล้งชนเพื่อตบทรัพย์งั้นเหรอ?”

คนขับมองไปที่เย่เฟิงที่นอนจมกองเลือดอยู่ แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้ามืดมน

“เอาชีวิตมาเสี่ยงเพื่อตบทรัพย์เนี่ยนะ?”

สาวงามที่ดูมีสง่าราศีคนนั้นขมวดคิ้ว จากนั้นก็ออกคำสั่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เรารีบเรียกรถพยาบาลมาก่อนเถอะ”

เวลานี้ เย่เฟิงที่อยู่ในอาการโคม่า รู้สึกว่าในสมองของเขา มีเสียงที่คลุมเครือดังขึ้นมา

"เศษสวะ! ข้ามีลูกหลานไร้แระโยชน์เช่นนี้ได้อย่างไรกัน？”

“เสียไตมนุษย์ไปข้างหนึ่งแล้ว ข้าให้ไตมังกรข้างหนึ่งแก่เจ้าก็แล้วกัน!”