บทที่ 145

เวลานี้ เวินต้าควงสั่งให้คนนำหินยกไปวางบนเครื่องผ่าหิน กำลังเตรียมจะผ่าหิน

เย่เฟิงพูดอย่างมั่นใจว่าของล็อตนี้เป็นขยะ เวินต้าควงเองก็อยากรู้สั่งสอนวัยรุ่นคนนี้เหมือนกัน

เพราะยังไงหินก้อนนี้ เขาไม่ต้องเสียเงินจ่ายเองอยู่แล้ว เพียงแค่ออกแรงคนและอุปกรณ์เท่านั้น

“ทั้งสองคน อยากผ่ายังไงดีครับ?”

คนผ่าหินเอ่ยถาม

“ผ่าจากเส้นนี้ แล้วก็ค่อยๆ ถู!”

ท่านเซี่ยตาสวรรค์ใช้ช็อกวาดแล้วกล่าว

“ผมว่า ผ่าตรงกลางโต้งๆ ไปเลยดีกว่า เสียเวลา!”

เย่เฟิงเบะปาก แล้วกล่าวอย่างหมดความอดทน

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลีถิงก็ถ่มน้ำลายใส่ พูดว่า “นี่คนแซ่เย่ นายรู้ไหมว่าตัวเองต้องแพ้แน่ๆ ไม่ยอมทำแทนอาจารย์เซี่ย ก็เลยคิดจะทำลายหินก้อนนี้ใช่ไหม?”

“นี่วัยรุ่น อย่าคิดอะไรไม่ดีสิ!”

ท่านเซี่ยตาสวรรค์พูดด้วยเสียงเย็นชา

แต่เวินต้าควงกลับขมวดคิ้ว สายตาที่มองเย่เฟิงยิ่งดูไม่พอใจ

รู้สึกว่าวัยรุ่นคนนี้ไม่เพียงแต่ชอบทำเรื่องใหญ่โต พูดจาโอ้อวด แต่ยังมีความคิดไม่ดีอีกด้วย

“อย่าไปฟังเขา อาจารย์เซี่ยว่ายังไงก็อย่างนั้น!”

กัวอี้หมิงหัวเราะแห้ง แล้วพูดกับคนผ่าหิน

คนผ่าหินทั้งสองคนพยักหน้า แล้วเริ่มผ่าหินตามรอยเส้นนั้นโดยไม่สนใจเย่เ