โดยไม่คาดคิด สายตาของเฟนด์สนใจเฉพาะห้องเล่นแร่แปรธาตุแต่ละห้องเท่านั้น ดูเหมือนว่าเฟนด์จะไม่ได้สังเกตเห็นราฟาเอลเลยราฟาเอลมีสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อยขณะโยนผ้าลงบนโต๊ะ เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนพูดขึ้นว่า "นายต้องเป็นบัณฑิตลำดับที่สิบเอ็ดแน่"คำพูดของราฟาเอลดึงเฟนด์ออกจากห้วงความคิดของตัวเอง เฟนด์กระแอมเล็กน้อยแล้วพยักหน้า ราฟาเอลจ้องมองเฟนด์ด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด“ฉันเป็นศิษย์พี่ของนาย เป็นศิษย์พี่ลำดับที่ห้าของนายไงล่ะ ฉันชื่อราฟาเอล แม้นี่จะเป็นครั้งแรกที่เราพบกัน แต่ฉันก็ต้องขอเตือนนายเอาไว้ก่อน บัณฑิตที่นี่ต้องรู้จักเคารพคนอื่นเป็นพื้นฐาน แม้ว่าเราจะเป็นบัณฑิตร่วมสำนัก แต่ฉันก็ยังคงเป็นศิษย์พี่ของนายอยู่”ราฟาเอลอยากให้เฟนด์รู้ว่าเขาหยาบคายเกินไปหน่อย เพราะอย่างน้อยเฟนด์ก็ควรจะทักทายเขาก่อนที่เขาจะต้องเป็นฝ่ายเข้ามาเริ่มบทสนทนาเองเฟนด์ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย ราวกับว่าราฟาเอลไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของเฟนด์ มันทำให้ราฟาเอลโกรธเล็กน้อย และเฟนด์ก็เข้าใจความหมายโดยนัยของคำพูดเหล่านั้นได้เขาถอนหายใจเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ ด้วยสถานะของเฟนด์ คนอย่างราฟาเอลจึ
ริมฝีปากของเขากระตุกขณะที่เขาจ้องมองไปที่เฟนด์ เฟนด์ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง คิดอยู่แล้วว่าเรื่องเช่นนี้จะต้องเกิดขึ้นเฟนด์ไม่มีอารมณ์จะมาเสียเวลากับราฟาเอลในตอนนี้ “สรุปคุณรู้หรือเปล่าว่าผมจะหาวัตถุดิบสำหรับบ่มเพาะโอสถระดับหกได้ที่ไหน? ผมอยากจะลองบ่มเพาะโอสถดู” เฟนด์พูดซ้ำครั้งนี้ เฟนด์พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ราวกับว่าคำพูดทุกคำมีความสำคัญอย่างไม่น่าเชื่อ เพื่อให้แน่ใจว่าราฟาเอลจะเข้าใจคำขอของเขา ราฟาเอลเข้าใจมันได้อย่างไม่ยากเย็น และความประหลาดใจในดวงตาของเขาก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นริมฝีปากของเขากระตุกอยู่นานก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธเคือง “บอกฉันทีสิ นายเมาหรือเปล่า?”ราฟาเอลหมดคำจะพูด เขาไม่รู้ว่าเด็กเหลือขอที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังพูดถึงอะไร นักเล่นแร่แปรธาตุระดับห้าพยายามสกัดโอสถระดับหก ก่อนที่จะเรียนรู้มรรคาแห่งโอสถอย่างนั้นหรือ?แถมเด็กเหลือขอนี่ยังพูดราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอีกด้วย ราฟาเอลยังนึกสงสัยว่าสมองของเฟนด์มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าเฟนด์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้อยู่แล้วว่าสิ่งเดียวที่เขาจะได้รับจากคำพูดเหล่านั้นคือคำถามเกี่ยวกับสุขภาพจิตของเขา แต่เฟนด์กลับไม่ส
อย่างไรก็ตาม ผู้ชายที่ชื่อเฟนด์ที่อยู่ตรงหน้าเขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอักขระทางยาอยู่มากน้อยเพียงใด หรือจะได้มันมาอย่างไรก็คงยังไม่รู้ นับภาษาอะไรกับการปรับแต่งโอสถให้ได้ถึงห้าในสิบส่วน และเหนือสิ่งอื่นใด เฟนด์ไม่เคยมีโอกาสได้ศึกษามรรคาแห่งโอสถมาก่อนอีกต่างหากเฟนด์เหลือบมองราฟาเอล “มีอักขระทางยาทั้งหมดหนึ่งล้านอักษร อักษรแต่ละตัวยังสามารถซ้อนทับกับอักษรอื่น ๆ เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่พิเศษขึ้นได้ด้วย”นี่เป็นความรู้ที่เฟนด์รู้อยู่แก่ใจ สิ่งเหล่านี้คือข้อมูลที่เขาสามารถดึงออกมาจากความทรงจำของเขาได้แบบสบาย ๆ แต่ราฟาเอลกลับมองว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องน่าขันและเริ่มหัวเราะออกมาเสียงดังการหัวเราะนั้นดูเกินจริงอย่างไม่น่าเชื่อราวกับว่าเขากำลังฟังเรื่องที่ตลกที่สุดในโลกอยู่ เฟนด์ขมวดคิ้วแต่ไม่พูดอะไรราฟาเอลชี้ไปที่เฟนด์ “เฟนด์ นายนี่มันตลกจริง ๆ คงไม่คิดว่าฉันจะเชื่อในคำพูดไร้สาระของนายหรอกใช่ไหม“ถึงฉันจะไม่เคยศึกษามรรคาแห่งโอสถ แต่ฉันมีความรู้พื้นฐานในเรื่องเป็นอย่างดี อักขระทางยานับล้านงั้นเหรอ? นายนี่กล้าพูดได้ไม่อายปาก! ไม่กลัวจะถูกคนอื่นเขาหัวเราะเยาะหรือยังไง!”เฟนด์ขมวดคิ้วและไม่พูด
มันทำให้ราฟาเอลหยุดหัวเราะทันที เขาไอเบา ๆ และลูบจมูก“ยังไงก็เถอะ ฉันจะถือว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่นายพูดวันนี้ก็แล้วกัน นายควรดูแลตัวเองให้ดี ถ้านายมีเวลาเหลือมาพูดจาแบบนี้ ทำไมไม่ลองไปรับงานบางอย่างเพื่อรับคะแนนบุญเพิ่มล่ะ เพราะหากนายได้คะแนนบุญสองร้อยแต้ม นายก็จะสามารถศึกษามรรคาแห่งโอสถได้นี่นา”เฟนด์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกเหมือนว่าเขาทำเรื่องไร้สาระทั้งชีวิตไปแล้วในวันนั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า "ราฟาเอล คุณไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมบอกกับคุณก่อนหน้านี้งั้นหรือ จะให้ผมพูดซ้ำอีกครั้งหรือเปล่า"คำพูดเหล่านั้นทำให้ใบหน้าของราฟาเอลมืดครึ้มลงอย่างสมบูรณ์ ราฟาเอลขมวดคิ้วขณะที่เขาจ้องมองไปที่ชายผู้ดื้อรั้นคนนั้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “แล้วนายล่ะ? นายไม่เข้าใจคำพูดของฉันหรือแกล้งโง่กันแน่?”หลังจากนั้นแววตาของเขาก็แสดงออกราวกับเขาคิดอะไรขึ้นได้ สีหน้าท่าทางของเขาดูดุดันขึ้นกว่าเดิม “นายมาที่นี่เพราะคิดจะมาขโมยวัตถุดิบบางอย่างอย่างนั้นเหรอ? อย่างไรเสียนายก็ไม่มีปัญญาบ่มเพาะโอสถระดับหกได้หรอก นายคิดว่านายจะได้ใช้วัตถุดิบเหล่านั้นฟรี ๆ ใช่ไหม? นายก็แค่อ้างว่าอยากจะได้วัต
แม้จะถูกอีกฝ่ายเย้ยหยันแบบนั้น แต่เฟนด์ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด ท้ายที่สุดแล้วราฟาเอลไม่รู้ว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง ราฟาเอลดูเหมือนจะเริ่มเสพติดการเย้ยหยันเฟนด์เข้าให้แล้วเฟนด์กำลังจะถามว่าเขาจะเข้าไปในห้องนั้นได้เลยหรือเปล่า แต่ราฟาเอลกลับไม่ให้โอกาสเฟนด์ได้พูดอะไรมากนัก เขาเย้ยหยันต่อไปว่า “นายคงไม่เคยเห็นอักขระทางยามาก่อน นับตั้งแต่ที่ฉันเข้าสู่วิมานโอสถ ฉันก็ยังไม่เคยเห็นใครได้รับแผ่นทองคำเลยนอกจากศิษย์พี่ใหญ่ของเรา“ดูเหมือนว่านายจะคิดว่าตัวเองจะได้กลายเป็นคนที่สองที่ได้รับแผ่นทองสินะ”หากอยู่ในสถานการณ์ที่ต่างไปจากนี้ เฟนด์คงจะตบหน้าผู้ชายคนนั้นสักครั้งสองครั้งไปแล้ว หมอนี่พูดมากราวกับเขารู้ไปเสียทุกเรื่อง เฟนด์หันกลับมามองราฟาเอลด้วยสีหน้าจริงจัง“ผมจะต้องได้รับแผ่นทองอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นผมจะเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้แหละ ตราบใดที่ผมควบแน่นอักษาโอสถได้สองร้อยอักษร ห้องรังสีแห่งโอสถก็จะมอบแผ่นทองให้กับผมโดยปริยาย ใช่ไหม?”ราฟาเอลตกตะลึงไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกเหมือนกับว่าการที่เขาประเมินว่าเฟนด์เป็นคนดื้อรั้นนั้นจะเป็นการประเมินต่ำเกินไป เรื่องต่าง ๆ มาถึงขั้
“นายบ้าไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? นายไม่เคยศึกษามรรคาแห่งโอสถมาก่อนเลย แล้วจะควบแน่นรังสีแห่งโอสถได้ยังไง นายรู้ไหมว่าข้างในนั้นเป็นยังไงบ้าง”เฟนด์ก็เมินเฉยต่อเขาเช่นเดิมเฟนด์ไม่ได้หันศีรษะกลับไปมอง ขณะที่เขากระแทกประตูที่อยู่ด้านหลังเขาปิดลง ทุกสิ่งรอบตัวเขาก็มืดลงทันที รอบตัวเขาไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาได้เลย นอกจากกลิ่นของโอสถแล้ว ก็ไม่มีอะไรบ่งชี้ให้เขาเห็นว่าเขาอยู่ที่ไหนเมื่อเผชิญหน้ากับความมืด เฟนด์ไม่ได้รู้สึกกังวลเลยสักนิด เนื่องจากรอบตัวเขาไม่มีอันตรายอะไร ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ขณะที่เขาสาวเท้าเข้าหาจุดที่กลิ่นของโอสถหนาแน่นที่สุด เขาพูดว่า "นี่น่าจะใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง!"เฟนด์ให้เวลาตัวเองสี่ชั่วโมงในการปรับตัวให้ชินกับสภาพแวดล้อม เขาจำเป็นต้องหลอมรวมจิตใจและร่างกายของเขาให้ได้ภายในสี่ชั่วโมง มือของเขาเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องในขณะที่แสงสีทองเริ่มหมุนวนอยู่บนปลายนิ้วของเขาแสงสีทองบางเฉียบราวกับเส้นผม ขณะที่เฟนด์ขยับนิ้วของเขาอย่างคล่องแคล่ว ประกายของพวกมันก็เคลื่อนไหวไปในอากาศจนแปรเปลี่ยนเป็นอักขระทางยามีเสียงโครมครามดังขึ้น อักขระทางยาระเบิดไปในอากา
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขายังคงต่อสู้หวังจะตามความทรงจำของเขาให้ทัน เขายังคงต้องการการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องเพื่อปรับตัวให้ชินกับสภาพที่เป็นอยู่อย่างสมบูรณ์ เขาหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปและลบอักษาแห่งโอสถทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นทันใดนั้นน้ำเสียงกังวลของราฟาเอลก็ดังมาจากข้างนอก “เฟนด์! นายใช้เวลาอยู่ในนั้นพอหรือยัง นี่ก็ผ่านไปนานแล้วนะ ทีนี้นายรู้หรือยังว่านายไปถึงขั้นไหนแล้ว?“ออกมาเดี๋ยวนี้เลยได้หรือเปล่า? เวลาส่วนใหญ่ที่ผู้คนใช้กันในห้องรังสีแห่งโอสถคือสี่ชั่วโมง ถ้านายยังอยู่ข้างในนั้นนานกว่านี้ นายก็จะกินเวลาของคนอื่นไปด้วย”เฟนด์เลิกคิ้วอย่างตื่นเต้น กฎนี้ค่อนข้างน่าประหลาดใจสำหรับเขา ทุกคนสามารถใช้เวลาฝึกฝนในห้องรังสีแห่งโลหิตในแต่ละวันได้สี่ชั่วโมงตราบใดที่เขายังคงฝึกฝนทุกวัน ในเวลาเพียงไม่กี่วันเขาก็น่าจะสามารถพัฒนาไปได้ไม่น้อย!ด้วยเหตุนี้ เขาจึงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่หันหลังกลับและเปิดประตูไป เขาเห็นราฟาเอลกำลังมองมาที่เขาด้วยคิ้วที่เลิกสูงและสายตามีนัยยะ สิ่งที่ทำให้เฟนด์ประหลาดใจก็คือกิลเบิร์ตเพื่อนเก่าของเขาอยู่ข้างหลังราฟาเอลด้วยกิลเบิร์ตมองเฟนด์ราวกับว่าเขาเป
“ผมจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้าย เลิกสร้างความรำคาญให้ผมไม่หยุดไม่หย่อนได้แล้ว ไม่อย่างนั้น ที่ผมเล่นงานคุณไปคราวก่อนจะถือเป็นการเรียกน้ำย่อยเท่านั้น”คำพูดของเฟนด์เป็นการราดน้ำมันลงกองไฟ มันทำให้กิลเบิร์ตระเบิดอารมณ์ทันใดนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้าและตะโกนด้วยความโกรธ "เฟนด์! อย่าลำพองใจให้มันมากนัก ถึงแม้ว่าฉันจะเอาชนะนายในการต่อสู้ไม่ได้ แต่ฉันก็ยังมีวิธีจัดการกับนายอยู่ดี!"เฟนด์เม้มริมฝีปากและพูดด้วยท่าทีไม่แยแส “แน่จริงก็เอาเลย แต่ผมต้องขอเตือนคุณเอาไว้ก่อนเลยนะ ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ยินอะไรแบบนี้จากปากของศัตรู และกลับกลายเป็นว่าพวกที่พูดแบบนี้นั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายประสบกับโศกนาฏกรรมเสียเอง"หลังจากพูดอย่างนั้น เฟนด์ก็ตัดสินใจไม่ยอมเสียเวลาอีก เขาหันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งทั้งสองคนไว้เบื้องหลังกิลเบิร์ตโกรธเคืองต่อเฟนด์เป็นอย่างยิ่ง ร่างกายของเขาสั่นไปหมด สายตาของเขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเฟนด์ นึกอยากจะเข้าไปจัดการเฟนด์อย่างหนักราฟาเอลเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีจึงรีบเอื้อมมือไปหยุดกิลเบิร์ตเอาไว้“กิลเบิร์ต ใจเย็น ๆ หมอนั่นมันโง่จะตาย ถ้าคุณตามไปสู้กับหมอนั้นล่ะก็ จ