ทุกคนเงียบลงหลังจากได้ยินสิ่งที่เวสลีย์พูด แม้ว่าจะมีศิษย์ภายนอกประมาณสามพันคน แต่สามร้อยอันดับแรกนั้นก็ไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลย เมื่อเทียบกับศิษย์สามพันคน สามร้อยอันดับแรกก็เป็นเพียงหนึ่งในสิบของจำนวนคนทั้งหมด แต่ก็ยังถือเป็นจำนวนที่มากแน่นอน ศิษย์อาวุโสลีแน่ใจว่าเฟนด์น่าจะอยู่ในสามร้อยอันดับแรกในหมู่ศิษย์ภายนอก แต่เวสลีย์ก็พูดเข้าท่านั่นเป็นเพียงการคาดคะเนของศิษย์อาวุโสลีเท่านั้น แต่กลับเวสลีย์ เขาได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเขาเป็นหนึ่งในสองร้อยอันดับแรกของศิษย์ภายนอกจากความแข็งแกร่งของเขามันไม่น่าแปลกใจเลยที่เวสลีย์จะผู้ชายโอ้อวดเช่นนี้ได้ แน่นอนว่าเขาสามารถเอาชนะศิษย์ภายนอกที่เพิ่งได้รับคัดเลือกเข้ามาได้ด้วยพละกำลังของเขา หลายคนไม่สามารถค้านเรื่องนี้ได้เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าเขาเป็นหนึ่งในสองร้อยอันดับแรกแต่ยังมีคนที่ไม่กลัวในอำนาจของเขาและตะโกนใส่เวสลีย์ด้วยเสียงดังสนั่น “นายพูดแบบนั้นไม่ได้ นายน่ะเป็นศิษย์ภายนอกมาระยะหนึ่งแล้ว หลังจากฝึกฝนและบ่มเพาะตัวเองมาเป็นเวลานาน ย่อมเป็นเรื่องปกติที่นายจะแข็งแกร่งกว่าเรา หากเราเข้ารับการฝึกฝนในช่วงเวลาเดียวกับนาย ใครจะบอกได้ว่าผู้ใดแข็งแก
“แม้แต่พวกเราที่เข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์ในรอบปกติก็ไม่กล้าอ้างตัวเองว่าสามารถเป็นหนึ่งในศิษย์ภายนอกสองร้อยคนแรกได้ภายในหกเดือน”หลังจากที่ชายผู้มีตาสามเหลี่ยมพูด ผู้ติดตามทั้งสองก็พูดพร้อมกันทันทีว่า “ใช่แล้ว! นายมันก็แค่คนโง่ที่ดีแต่คุยโว นายมันทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอก โล่มนุษย์อย่างพวกนายมีสิทธิ์อะไรเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับศิษย์พี่เวสลีย์? ฉันจะบอกนายให้นะ ศึกระหว่างตำหนักกำลังจะเกิดขึ้นและเราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราจะรอดชีวิตไปได้หรือเปล่า ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าใครให้ท้ายพวกนายในการคุยโวแบบนี้”ชายผู้มีดวงตารูปสามเหลี่ยมเย้ยหยันอย่างเย็นชาและมองไปที่ศิษย์ภายนอกที่เพิ่งได้รับคัดเลือกด้วยสายตารังเกียจ “หนุ่มน้อย อย่าแม้แต่จะพูดถึงการแข่งกับศิษย์พี่เวสลีย์เลย ฉันจะให้เวลานายหกเดือนก่อนที่นายจะต่อสู้กับศิษย์น้องของฉันในสนามประลองเดิมพันถึงตอนนั้นนายคงไม่อาจแม้แต่จะรับมือกับเขาได้ถึงห้ากระบวนท่าด้วยซ้ำ ต่อให้เราจะให้โอกาสนายโจมตีล่วงหน้าสามกระบวนท่าก็ตาม”เหล่าศิษย์ภายนอกที่ได้รับคัดเลือกใหม่ใบหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่ไม่มีใครกล้าตอบโต้อะไร แม้แต่ศิษย์ภายนอ
คำพูดของเฟนด์ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนในหมู่ศิษย์ภายนอก บรรดาผู้ที่แต่เดิมได้แต่สงบปากสงบคำรู้สึกกระตือรือร้นขึ้นในทันที"จริงด้วย! พวกนายรู้สึกภูมิใจที่ทำให้พวกเราอับอายได้อย่างนั้นเหรอ? ต่อให้นายจะเป็นคนที่แข็งแกร่งและเป็นหนึ่งในสองร้อยอันดับแรกของศิษย์ภายนอก แต่เราเพิ่งเข้าร่วมตำหนัก ศิษย์ศิษย์พี่ที่เข้าร่วมตำหนักมานานกว่าพวกนายเคยทำให้พวกนายขายหน้าตอนที่เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของตำหนักหรือไง?”"ใช่แล้ว! พวกนายก็ทำได้แค่แกล้งพวกเราเท่านั้นแหละ!”เวสลีย์โกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาเย้ยหยันและเชิดหน้าอย่างหยิ่งยโส “อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพวกนาย พวกนายคิดว่าตัวเองมีค่าพอหรือไง? พวกนายก็เป็นแค่ของลดราคาตอนเปลี่ยนฤดูก็เท่านั้นแหละ หากไม่มีเรื่องศึกระหว่างเผ่าปฐมหายนะและตำหนักสองกษัตริย์ คิดว่าคนอย่างพวกนายจะมีโอกาสเข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์รึไง!”จากนั้นเวสลีย์ก็หันหน้าไปทางเฟนด์และความเกลียดชังในดวงตาตรงไปที่เฟนด์ราวกับดาบอาบยาพิษ แต่ก็ดูเหมือนว่าเฟนด์จะไม่ได้รับผลกระทบการจ้องมองเวสลีย์ เขายังคงสงบนิ่งจู่ ๆ เวสลีย์ชี้ไปที่ห้องด้านหลังของเฟนด์ “นายไม่คู่ควรที่จะได้เป็นเจ้าของห้
เมื่อได้เห็นว่าอีกฝ่ายใช้ความกล้าหาญในทางที่น่ารังเกียจเช่นนี้ เฟนด์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชา คำท้าทายเช่นนี้อาจได้ผลกับผู้อื่น แต่ไม่ใช่กับเฟนด์ศิษย์ภายนอกที่ได้รับคัดเลือกใหม่คนอื่น ๆ รู้สึกมีชีวิตชีวา หลังจากได้ยินสิ่งนี้และมองไปที่เฟนด์อย่างตื่นเต้นเนื่องจากพวกเขาต้องการให้เฟนด์รับคำท้า ในสายตาของพวกเขาแล้วเฟนด์สามารถต่อสู้กับเวสลีย์ได้เมื่อพอเดาได้ว่าเฟนด์จะไม่ตอบรับการเดิมพันเนื่องจากเห็นแล้วว่าเฟนด์นิ่งเฉย เวสลีย์จึงกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า “นายเป็นอันดับหนึ่งในบรรดาศิษย์ที่ได้รับคัดเลือกใหม่ ถ้านายกลัว คิดว่าคนอื่นจะคิดต่อไปคนอื่นจะคิดยังไงกับนาย”เฟนด์พูดด้วยเสียงต่ำ “ฉันไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับฉัน นายอยากสู้กับฉันในสนามประลองเดิมพันไม่ใช่หรือ? ฉันจะทำให้นายสมความปรารถนา แต่ฉันไม่ได้รับคำท้าเพราะสิ่งที่นายพูด ฉันแค่รู้สึกว่านายสมควรได้รับบทเรียน”รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเวสลีย์ทันทีที่เฟนด์ตอบตกลง เพียงแต่ประโยคสุดท้ายที่เฟนด์พูดนั้นเหมือนกับการตบหน้าเขาอย่างแรง และสีหน้าดีใจของเขาก็หายไปทันทีเวสลีย์กัดฟันจ้องมองเฟนด์ เขาอยากจะเอ่ยปากดุด่าอีกฝ่ายให้ดังสนั่นห
เนื่องจากพวกเขาไม่มีกำลังพอที่จะเอาชนะเวสลีย์ได้ พวกเขาจึงได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารอให้เฟนด์ล้างแค้นให้พวกเขา ข่าวการปะทะกันของเฟนด์และเวสลีย์ในสนามประลองเดิมพันแพร่กระจายไปราวกับติดปีก ศิษย์ภายนอกทั้งหมดรับรู้ถึงข่าวคราวนี้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมงดังนั้น ทุกคนจึงได้แต่เฝ้ารอให้เวลานั้นมาถึง พวกเขาต่างคาดหวังถึงการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้น หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องของตัวเอง เฟนด์ขอให้แนชออกมาอีกครั้งและให้คำอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น“พ่อรู้ว่าลูกมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมาโดยตลอด แต่การสู้กับเวสลีย์มันไม่ง่ายเลย” แนชกลุ้มใจ “แม้ว่าศิษย์อาวุโสลีจะยกย่องว่าลูกน่าจะเป็นหนึ่งในสามร้อยอันดับแรกของศิษย์ภายนอก แต่เวสลีย์เป็นถึงหนึ่งในสองร้อยอันดับแรกเชียวนะ ลูกมั่นใจหรือว่าจะสู้กับเขาได้”เฟนด์ส่ายหน้า “ตอนนี้ผมไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์”ไม่แปลกเลยที่แนชจะรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และเขาก็นั่งยืดตัวตามสัญชาตญาณ “แล้วทำไมถึงรับคำท้าล่ะ?”เฟนด์ยกกาน้ำชาบนโต๊ะมารินชาสองถ้วยสำหรับตัวเขาและพ่อ “หมายถึงว่าตอนนี้ผมไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าผมจะไม่ม
เฟนด์มองไปที่บรู๊คด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขารู้สึกได้ว่าคำพูดของบรู๊คกำลังสื่อไปอีกอย่าง และเฟนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อยถามว่า “เขาจะกลายเป็นศิษย์อาวุโสหลังจากเพิ่งขึ้นเป็นศิษย์ภายในเนี่ยนะ?”ขั้นตอนในการเป็นศิษย์ภายในมีการระบุไว้ในป้ายหยกประจำตัว แต่วิธีการเป็นขึ้นเป็นศิษย์อาวุโสหรือศิษย์ที่ถูกเลือกกลับไม่มีอยู่ในนั้น เฟนด์รู้ว่าศิษย์อาวุโสนั้นมีตำแหน่งสูงกว่าศิษย์ภายในหนึ่งระดับ แต่ก็ไม่ได้มีตำแหน่งที่สูงไปกว่ากันมากนักศิษย์ที่สำคัญที่สุดจากทั้งตำหนักคือศิษย์ที่ถูกเลือก เนื่องจากเป็นศิษย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดของตำหนัก เฉพาะผู้ที่ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับศิษย์ที่ถูกเลือกเท่านั้นที่จะสามารถฝึกฝนทักษะศิลปยุทธและทักษะยุทธในระดับสูงสุดได้แต่กระนั้นเฟนด์ไม่รู้ว่าจะก้าวขึ้นเป็นศิษย์ที่ถูกเลือกได้อย่างไรบรู๊คยิ้มอย่างสุภาพ เขาต้องตระหนักว่าเฟนด์ไม่รู้เรื่องนี้มากนัก ดังนั้นเขาจึงอธิบายด้วยความอดทนอดกลั้นว่า “อันที่จริง เราจะได้ชื่อว่าเป็นศิษย์อาวุโสก็ต่อเมื่อศิษย์อาวุโสภายนอกและศิษย์อาวุโสภายในทั้งหลายเลือกศิษย์ในหมู่ศิษย์ภายในให้เป็นศิษย์ที่ถูกเลือกของพวกเขา ศิษย์พี่เวสลีย์ม
หลังจากดูดซับชิ้นส่วนวิญญาณของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เข้าไป เฟนด์ก็ได้สัมผัสกับโลกที่กว้างใหญ่ยิ่งขึ้น แม้ว่าเมื่อเทียบกับทวีปแคทธีเซียแล้ว ทวีปเฮสเทียจะแข็งแกร่งกว่ามากในแง่ของการบ่มเพาะตัวเอง แต่ที่นี่ก็ยังเทียบไม่ได้กับดินแดนเทพสาบสูญ ตำแหน่งศิษย์ที่ถูกเลือกเป็นเพียงตำแหน่งในตำหนักเล็ก ๆ ซึ่งตั้งอยู่ที่เกาะเวสต์ เซอร์ซีของทวีปเฮสเทีย เฟนด์ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ บรู๊คเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟนด์ก่อนที่เขาจะแอบส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้เขามองออกได้เลยว่าเฟนด์มุ่งมั่นที่จะเป็นศิษย์ที่ถูกเลือกถึงขนาดไหน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามีปฏิสัมพันธ์กับศิษย์ของตำหนักมาจำนวนนับไม่ถ้วน และเขาเคยเห็นสีหน้าเช่นนี้จะคนเหล่านั้นมาก่อนแล้วแต่ความมุ่งมั่นจะได้คว้าชัยชนะจะหมดไปภายในปีหรือสองปี การจะไปถึงตำแหน่งนั้นไม่ง่ายเลย เนื่องจากศิษย์ที่ถูกเลือกคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในตำหนักเพียงสิบคนเท่านั้นแม้ว่าตำหนักสองกษัตริย์จะไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรมากมายในทวีปเฮสเทีย แต่ตำหนักนี้ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในตำหนักชั้นนำในเกาะเวสต์ เซอร์ซี ตำหนักนี้ได้ทำการคัดเลือกอัจฉริยะจากเกาะเวสต์ เซอร์ซีมามากมายและนี่คือค่ายฝึก
เมื่อเฟนด์เปิดประตูเพื่อเข้าไปในหอเขาก็ไม่รู้ว่าจิตใจของเขาตื่นตระหนกไปเองหรือว่าเขารู้สึกเช่นนี้ได้จริง ๆ กันแน่ เขารู้สึกถึงคลื่นลมที่พัดเข้าหาร่างของเขาและถ้ารวมพาร่างกายของเขาก่อนพุ่งตรงเข้าสู่จิตวิญญาณ นั่นทำให้เขาตื่นตระหนกเป็นอย่างมากหอนี้มีการตกแต่งที่เรียบง่ายอย่างที่สุด และมีประตูเล็ก ๆ หลายบานที่ด้านหลังโถงซึ่งสูงเท่ากับความสูงของผู้ชายคนหนึ่ง ประตูเหล่านี้มีเอกลักษณ์และเครื่องหมายต่าง ๆ สลักไว้มากมาย และเพียงแค่เหลือบมองเครื่องหมายเหล่านี้ เฟนด์ก็รู้สึกว่าตาของเขาเจ็บมากจนไม่สามารถมองมันได้ที่หน้าประตูเหล่านี้มีโต๊ะวางอยู่ และมีศิษย์คนหนึ่งกำลังงีบหลับอยู่หลังโต๊ะด้วย เฟนด์รู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นศิษย์ภายนอก เมื่อดูจากการแต่งตัวของเขา แต่เฟนด์จำเขาไม่ได้ นอกจากนี้เขายังรู้ว่าการมอบหมายงานดังกล่าวนี้จะไม่ถูกมอบให้กับศิษย์ภายนอกที่เพิ่งได้รับคัดเลือก ชายคนนี้ต้องเป็นศิษย์ภายนอกซึ่งเป็นศิษย์พี่ของเขา ชายคนดังกล่าวใช้มือช้อนใบหน้าตัวเองเอาไว้ ท่าทางเขาดูง่วงงุนจนหนังตาตก เมื่อเทียบกับพื้นที่ฝึกฝนอื่น ๆ ที่หอเจตสิกมีคนแวะเวียนมานี่ไม่มากนัก เพราะมีไม่กี่คนที่ฝึกฝนทักษะศิลปยุท
ตราบใดที่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการบ่มเพาะโอสถของเขา ทั้งสองคนจะทำอะไรตามต้องการก็ย่อมได้ สิ่งนั้นไม่กระทบอะไรกับเขาเลย“ถึงฉันจะดูแคลนหมอนี่ แต่เขาก็ยังกล้าเสมอ เขาก็คงจะมีความสามารถอยู่บ้าง เขาน่าจะผ่านสองขั้นตอนแรกได้อย่างไม่มีปัญหา” เกรย์สันพูดอย่างชัดเจนรูดี้มองไปที่เกรย์สันด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าแล้วตอบว่า "นายดูมั่นใจกับหมอนี่มากเลยนะ ฉันจะคิดว่าทุกครั้งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด“ฉันคิดว่าเขาอาจจะไปถึงขั้นที่สองก่อนที่เขาจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง! ฉันอยากเห็นจริง ๆ ว่าถ้าล้มเหลวขึ้นมา เด็กสารเลวคนนี้จะสู้หน้าเราได้ยังไง”เกรย์สันสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกได้ว่าความโกรธของรูดี้ที่มีต่อเฟนด์นั้นลึกซึ้งกว่าของเขามากดวงตาของรูดี้ลุกเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเฟนด์มากเพียงใดเกรย์สันหัวเราะอย่างเย็นชา "แล้วมาดูกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะสามารถไปถึงขั้นตอนสุดท้ายได้ ถ้าเขาสามารถควบรวมอักขระทางยาได้ถึงร้อยเม็ดเขาก็น่าจะมาถึงระดับนั้น"หลังจากที่ทั้งสองพูดเรื่องเหล่านั้นออกมา พวกเขาก็ปิดปากเงียบพร้อม ๆ กับการมองดูเฟนด์โดยไม่พูดอะไรพวกเขามอง
ผู้อาวุโสฮอร์สท์กระแอมเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ “หลังจากที่เธอบ่มเพาะโอสถได้สำเร็จแล้ว ให้นำโอสถมาให้ฉันตรวจสอบ พวกเธอจะมีเวลาในการทดสอบทั้งสิ้นแปดชั่วโมง ถ้าเธอไม่สามารถบ่มเพาะโอสถได้ภายในแปดชั่วโมง ก็จะแปลว่าไม่ผ่านการทดสอบ ดังนั้นอย่าได้ช้าเกินไป”พวกเขาทั้งสามพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน หลังจากผู้อาวุโสฮอร์สท์ให้คำแนะนำแล้ว เขาก็จัดให้มีคนงานสองสามคนคอยเป็นคนตรวจ มีผู้ดูแลยืนอยู่ด้านหลังทั้งสามคนเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรผิดพลาดหลังจากนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็หันกลับมาและไปหาผู้สอบคนอื่น ๆ รูดี้หรี่ตาลง ขณะที่เขาเหลือบมองเฟนด์และพูดว่า "ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการบ่มเพาะโอสถระดับหกคือขั้นตอนสุดท้าย แต่ขั้นตอนแรกก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถ้านายรู้ว่าทำไม่ได้ ก็อย่าทำให้ต้องสิ้นเปลืองวัตถุดิบเลย ของพวกนี้ล้วนมีราคาค่างวด ต่อให้นายจะขายตัวเองเป็นทาสก็ยังไม่พอให้ซื้อของพวกนี้!”เฟนด์ถอนหายใจออกเบา ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเบื่อเกินกว่าจะอ้าปากพูดด้วยซ้ำ เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อผู้ชายคนนั้นและทุกสิ่งที่จะออกมาจากปากเขา ถึงโต้ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
เกรย์สันหรี่ตาลงขณะที่เขามองเฟนด์ด้วยความโกรธเช่นกัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดูเหมือนว่าวันนี้ นายจะมาที่นี่เพื่อหาเรื่องขายหน้าให้กับตัวเองเท่านั้น"หลังจากพูดจบเกรย์สันก็หันหลังกลับและเงียบไป เสียงความขัดแย้งหยุดลง และทุกคนรอบ ๆ ก็เริ่มกระซิบกระซาบกันผู้อาวุโสฮอร์สท์มองเฟนด์อย่างมีความหมาย ราวกับว่าเขามองเฟนด์ในมุมมองที่ต่างออกไป ทันใดนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็อยากรู้เรื่องของเฟนด์อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะนั้นเขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนได้จับกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็โบกมือแล้วพูดว่า "มากับฉัน!"ทุกคนติดตามผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปเป็นกลุ่ม ๆ ผู้อาวุโสฮอร์สท์เข้าไปในเรือวิญญาณ ภายในเรือเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังรีบร้อนพวกเขาเดินตามหลังผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปอย่างใกล้ชิด เดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะมาถึงห้องกว้างขวางในที่สุด ห้องกว้างขวางมากจนเรียกได้ว่าห้องโถงเลยทีเดียวทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรังสีของโอสถที่หนาแน่นรอบ ๆ บรรยากาศ พื้นที่ในห้องนี้ใหญ่เกินพอสำหรับพวกเขาแปดสิบคนเฟนด์ประเมินสถานการณ์เล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่พอที่จะรองรับคน
พวกเขาถาโถมข้อกล่าวหาและดูหมิ่นมามากเกินไป ถึงเขาจะไม่อยากโต้เถียงกับคนพวกนี้ แต่เขาก็ยังถูกบังคับให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ อยู่วันยันค่ำเขามองเข้าไปในดวงตาของรูดี้ซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ราวกับเขาเป็นเพียงแมลงในสายตาของรูดี้เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วนายได้ยินเสียงสุนัขที่เห่าดังที่สุดแล้วหรือยังล่ะ?”คำพูดเหล่านั้นสามารถเยาะเย้ยทุกคนที่นั่นได้สำเร็จ เขาเปรียบเทียบกิลเบิร์ตกับสุนัขและเย้ยหยันทุกคนที่ฟังสุนัขตัวนั้นเห่า มันทำให้การแสดงออกบนใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปกิลเบิร์ตเกือบจะลืมความโกรธของตัวเองไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่ออะไรด้วยซ้ำว่าเฟนด์จะสามารถขจัดคำดูถูกดูแคลนทั้งหมดลงได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นกิลเบิร์ตหันกลับมาจ้องมองเฟนด์ด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความโกรธเขาอยากจะตะโกนกลับแต่ถูกรองเหรัญญิกปรามไว้ "ดูเหมือนว่านายจะไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบแล้วสินะ!"ประโยคนั้นเพียงประโยคเดียวก็ทำให้กิลเบิร์ตไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก กิลเบิร์ตตระหนักได้แล้วว่าเขาได้ทำให้รองเหรัญญิกขุ่นเคืองอย่างหนักหากเขายังคงยืนกรานที่จะต่อปากต่อคำกับเฟนด์ รองเหรัญญิกอาจจะดึงเขาออกไปจริง ๆ แล้วเขาจะ
“สมองหมอนั่นจะต้องมีอะไรผิดปกติจริง ๆ นั่นแหละ เขาคิดจริง ๆ หรือว่าเขาอยู่ในระดับเดียวกับอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แค่เพราะไปยืนอยู่กลุ่มเดียวกัน? นั่นน่าจะตลกมากเกินไปหน่อยนะ…”“ฉันนึกว่าการทดสอบจะเข้มงวดและจริงจังเสียอีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ทำเอาฉันขำจนปวดท้องเลยล่ะ…”แอนดรูว์ขมวดคิ้วอย่างรู้สึกอับอาย รองเหรัญญิกโกรธจนตัวสั่นหลังจากได้ยินคำพูดของกิลเบิร์ต เขานึกอยากจะพุ่งตัวไปไปตบกิลเบิร์ตสักสองสามครั้งกิลเบิร์ตเพิกเฉยต่อชื่อเสียงของวิมานโอสถอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด พวกเขาแทบอยากจะมุดดินหนี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่จะเป็นความอัปยศอดสูที่วิมานโอสถไม่อาจจำกัดทิ้งได้รองเหรัญญิกตะโกนออกไปว่า "หุบปากเดี๋ยวนี้! นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร ถ้าไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบ ก็ไสหัวไปซะ!"รองเหรัญญิกโกรธมาก ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น สีหน้าของเขาดูอดสูอย่างไม่น่าเชื่อ เขายังคิดจะฆ่ากิลเบิร์ตให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อถูกตำหนิเช่นนั้นก็ทำให้กิลเบิร์ตตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไปถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่เขาจะถอนคำพูดเหล่านั้นกลับคืนมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนที่จะรีบหันศีรษะไปซ้ายทีขวาที อย่างไม่กล้
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ารองเหรัญญิกว่าโอสถระดับหกหมายถึงสิ่งใด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา วิมานโอสถรับบัณฑิตมาจำนวนนับไม่ถ้วน แต่มีไม่มากนักที่จะได้กลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกจริง ๆคอนสแตนซ์ยิ้มอย่างมีความหมายขณะที่เขาเอ่ยถาม "รองเหรัญญิกคนนี้มีความสามารถหลากหลายจริง ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิมานโอสถจะมีอัจฉริยะกับเขาด้วย ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"ริมฝีปากของรองเหรัญญิกกระตุก เขาต้องการอธิบายตัวเอง แต่ถ้าเขาบอกว่าเฟนด์ไม่สามารถสกัดโอสถระดับหกได้ และมีเพียงพรสวรรค์ในการสร้างอักขระทางยาเท่านั้น มันคงจะกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ และทุกคนคงจะหัวเราะเยาะวิมานโอสถเป็นแน่แต่ถ้าเขายังคงดื้อรั้นต่อไป พอถึงเวลาต้องบ่มเพาะโอสถ เฟนด์ก็จะเปิดเผยความจริงข้อนั้นออกมา เมื่อนั้นความอัปยศอดสูก็จะยิ่งหนักข้อขึ้นเขาถึงกับมือสั่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกกักขังอยู่ในกำแพงอีกสองด้าน ทุกคนคิดว่ารองเหรัญญิกกำลังวางแผนที่จะใช้ความเงียบเพื่อตอบคำถามเมื่อเห็นกับตาว่ารองเหรัญญิกไม่ตอบอะไรออกมาแต่ทว่าคอนสแตนซ์คล้ายกับจะไม่เ
เฟนด์เป็นคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ ขณะนั้นเขาดูคล้ายกับกำลังลังเลและดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ขณะที่รองเหรัญญิกพูดจบ ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็จ้องมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นแม้ว่าดวงตาของเขาจะดูเป็นประกายมากขนาดไหน แต่เฟนด์ก็ยังคงรู้สึกถึงความเฉียบคมภายใน ราวกับว่าเขาจะถูกตัดสิทธิ์หากเขาไม่ขยับริมฝีปากของเฟนด์กระตุกอย่างช่วยไม่ได้ เขารีรอต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เดินไปยังพื้นที่ที่เขาวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ในตอนแรกเฟนด์ไม่ได้ดึงดูดความสนใจใครมากนัก เขาอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครจำเขาได้ ต่อให้เขาจะมาจากวิมานโอสถ แต่นอกจากคนที่เคยพบเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกต่อไป ทุกคนก็เริ่มจ้องมองไปที่เขา ใบหน้าของรองเหรัญญิกก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟนด์กำลังมุ่งหน้าไปทางใด“ผู้ชายคนนั้นคิดจะไปต่อหลังรูดี้หรือเปล่า? เขาคิดจะพิสูจน์ตัวเองด้วยการกลั่นโอสถระดับหกด้วยหรือ?”“ก็คงเป็นแบบนั้น เว้นแต่เขาจะเป็นคนโง่เง่าที่ไม่ทันได้ฟังกฎการตัดสินให้ดี ไม่งั้นคงไม่เดินไปแบบนั้นหรอก เขาเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาเลย
กิลเบิร์ตทำท่าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปสองสามตัว เขาคาดหวังว่ารองเหรัญญิกจะพูดคำเหล่านั้นกับเขาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ารองเหรัญญิกไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียวรองเหรัญญิกฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเฟนด์ราวกับว่ากิลเบิร์ตและแอนดรูว์มาที่นี่เพื่อเพิ่มจำนวนคนเท่านั้นแอนดรูว์มีสีหน้าขมขื่นเช่นกัน ในอดีตเขาขัดแย้งกับกิลเบิร์ตมามากมาย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่อาจพัฒนาไปในทางที่ดีได้แต่ต้องขอบคุณเฟนด์ที่ทำให้เขาสามารถวางเฉยต่อความแค้นทั้งหมดที่เคยมีได้แอนดรูว์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “รองเหรัญญิก ดูเหมือนคุณจะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เฟนด์เลยนะ“แต่คุณก็น่าจะเตือนเฟนด์สักหน่อยว่าต่อให้เขาจะมีพรสวรรค์ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ควรหยิ่งผยองเกินไป”แอนดรูว์โกรธมากในขณะนั้นและอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำดูแคลนที่สุดเช่นนั้นออกมากิลเบิร์ตกล่าวเสริมอย่างรีบร้อนทันที “แอนดรูว์พูดถูก แม้ว่าพรสวรรค์ของเฟนด์จะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่ควรหยิ่งผยองนัก คำพูดพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”เฟนด์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกคนทั้งสองเหยียบย่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฟนด์ไม่ได้เอ่ยปากเลยสักคำ แล้วเขาจะเอาเวลา
ในตอนแรก คอนสแตนซ์และซีนย์เพียงยืนเคียงข้างกันโดยไม่สนใจเรื่องนี้ พวกเขาต้องการปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อว่าเกรย์สันและรูดี้เริ่มเถียงกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองคนก็ถูกบีบให้ต้องทำอะไรสักอย่างพวกเขาถูกบีบให้ต้องแยกรูดี้และเกรย์สันออกจากกัน นั่นก็เพราะ การทะเลาะกันของเด็ก ๆ ควรจะมีขีดจำกัด เพราะหากมันเกินขีดจำกัดไปแล้ว นั่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา นี่คือสิ่งที่รูดี้และเกรย์สันเองก็ไม่อยากเห็นเป็นเวลาเกือบสิบห้านาทีแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์นั่งบนเก้าอี้ ขณะมองดูการทะเลาะวิวาทและการพูดคุยกันอย่างเฉยเมย เมื่อหมดเวลาเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เขาจะพูดว่า "เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว ทุกคนต้องตัดสินใจได้แล้วว่าจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเองยังไง”“ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องบอกอะไรพวกนายทุกอย่างหรอกนะ ตอนนี้ก็แยกออกเป็นกลุ่มเสีย ผู้ที่ต้องการรวมอักขระทางยาจะยืนอยู่ทางทิศตะวันออก“ผู้ที่ต้องการแยกแยะวัสดุสามารถยืนอยู่ตรงกลางได้เลย และหากจะพิสูจน์ตัวเองด้วยกันบ่มเพาะโอสถให้ไปยืนที่ทางทิศตะวันตก“ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องขอเตือนทุกคนก่อน หากทุกคนต้องการ