“เธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไป เฟนด์เป็นผู้นำที่เที่ยงธรรม ย้อนกลับไปตอนที่ฉันไปส่งลิลลี่กลับไปยังตระกูลลาโกริโอ เฟนด์และคนอื่น ๆ ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เขาไม่เคยเลือกปฏิบัติกับฉันเพราะเหตุนั้นเลย เชื่อฉันสิ เฟนด์จะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน พวกเขาแต่งเธอให้เธอเป็นถึงผู้อาวุโสของตระกูล นับว่าเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด!”ซาเวียร์ยังคงยิ้ม “ถ้าเธออายเกินไปที่จะขอเขาด้วยตัวเอง ฉันจะขอเขาให้ ฉันจะบอกว่าเธอทะลวงถึงขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงแล้วและต้องการรับใช้ตระกูลวู๊ดให้มากยิ่งขึ้น นายน้อยเฟนด์จะต้องเข้าใจในความตั้งใจของฉันอย่างแน่นอน!”“นั่น…นั่นไม่ใช่ความคิดที่เข้าท่าเลย!”แม้ว่าโยลันดาอยากจะได้โอสถชั้นเลิศระดับสองมาครอบครองเพราะมันจะช่วยให้การเพิ่มระดับพลังยุทธเป็นไปได้ง่ายขึ้น แต่เธอก็หน้าบางเกินกว่าที่จะเอ่ยปากขอมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง“ไม่เข้าท่าตรงไหน? อีกสองสามวันฉันจะถามเขาแทนเธอเอง!” ซาเวียร์กล่าวอย่างไม่แยแส"ตกลง ฉันสงสัยว่านายน้อยเฟนด์และคนอื่น ๆ ในตอนนี้เป็นอย่างไรกันบ้าง? พวกเขาทะลวงผ่านไปอีกขั้นแล้วหรือยัง? พวกเขากำลังใช้โอสถชั้นต
“แน่นอน ฉันจะฝึกให้หนักขึ้นอย่างแน่นอน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อตระกูลวู๊ด!”โยลันดารับยาไปด้วยความขอบคุณและเก็บมันอย่างระมัดระวังที่สุด"ออกเดินทางกันเถอะ ป่านี้เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างดี มันมีหญ้าวิญญาณมากมาย ตราบใดที่กองกำลังภาคีไม่ได้จับตามองพื้นที่นี้ เราจะสามารถอยู่ที่นี่ต่อได้อีกหน่อยและหวังว่าจะเราเพิ่มระดับพลังยุทธของเราได้มากขึ้น” เฟนด์กล่าวหลังจากมองดูป่าที่อยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง“ฮ่าฮ่า ไปกันเถอะ แม้ว่าป่าแห่งนี้จะมีสัตว์อสูรระดับเทพสูงสุด แต่ความสามารถในการต่อสู้ของพวกมันดูเหมือนจะขาดหายไป เราเคยพบสัตว์อสูรขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดแล้วมากสุดที่ระดับนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีสัญญาณของสัตว์อสูรในระดับเทพสูงสุดขั้นที่สามหรือสี่เลย มันน่าจะปลอดภัยดี!”แนชซึ่งเพิ่งทะลวงมาถึงขั้นที่สามในระดับเทพสูงสุดเริ่มหัวเราะเบา ๆ พลังของเขาอัดแน่นและกระตือรือร้นที่จะลองโจมตีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งกว่า“เฮ้อ ฉันล่ะสงสัยจังว่าพี่สาวของฉันจะเป็นยังไงบ้าง”ในขณะเดียวกัน ดาเนียลล่าก็นึกถึงเฮเลน่าพี่สาวของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย"ใช่ ถ้าเราซ่อนตัวเพื่อฝึกทักษะยุทธต่ออีกสองวัน คนอื
ในขณะนั้น เสียงของการต่อสู้ที่น่ากลัวดังมาจากทิศทางที่เฟนด์และคนอื่น ๆ กำลังมุ่งหน้าไป เจ้าวิหารเยเกอร์และสมาชิกวิหารแห่งทวยเทพและราชาของเขาถูกผู้อาวุโสโมสลีย์และสมาชิกจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ล้อมอยู่แฮร์รี่ เยเกอร์มีสีหน้าสยดสยอง ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาได้พบทักษะยุทธเข้าและสามารถช่วยให้ผู้อาวุโสในระดับเทพแท้จริงอีกสองคนทะลวงไปสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดได้สมาชิกคนอื่น ๆ จากชนเผ่าของเขาต่างกระจัดกระจายกันออกไป แต่พวกเขาก็กลับมากลุ่มกันใหม่ได้เกือบแปดร้อยคน ทว่าน่าแปลก พวกเขาได้ไปพบเข้ากับกลุ่มของวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ และถูกล้อมเข้าหากไม่ใช่เพราะมีปรมาจารย์ในระดับเทพแท้จริงอยู่เคียงข้างเขา กลุ่มของพวกเขาคงถูกฝ่ายตรงข้ามบดขยี้ไปแล้วทว่าสถานการณ์ของพวกเขาก็ดูไม่ค่อยดีนัก ไม่เพียงแต่ฝ่ายตรงข้ามจะมีจำนวนมากกว่า แต่ผู้อาวุโสโมสลีย์จากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ก็ทะลวงไปถึงขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดไปแล้ว ยิ่งกว่านั้น พวกเขายังมีปรมาจารย์ที่อยู่ในขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดอีกสามคนด้วย เห็นได้ชัดว่าหลังจากเข้าไปในป่าแห่งนี้แล้ว พวกเขาก็ได้รับประโยชน์มาอย่างมากมายขณะนั้น ก
“เจ้าวิหาร ผม…ผมยังไม่อยากตาย ที่นี่มีหญ้าวิญญาณมากมายและพลังฉีก็อุดมสมบูรณ์ ถ้าผมต้องมาตายทั้ง ๆ ที่เพิ่งมีหวังอย่างนี้ ผมคงตายตาไม่หลับแน่!” ผู้อาวุโสของวิหารแห่งทวยเทพและราชาเดินเข้ามาหาแฮร์รี่ และกัดฟันพูดเบา ๆแฮร์รี่เหลือบมองผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน เขากัดฟันพูดกลับไปว่า “บ้าเอ๊ย คุณคิดว่าผมอยากตายเหรอ? แต่ที่นี่พวกเราก็มีกันเพียงไม่กี่ร้อยคน และเรายังไม่พบสมาชิกคนอื่น ๆ ของ วิหารแห่งทวยเทพและราชาเลย หากเรายอมจำนวนมันคงน่าละอายมาก นอกเหนือจากนั้น เราจะยอมจำนนได้อย่างไรในเมื่อเราเองก็ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดแล้ว”ผู้อาวุโสพูดไม่ออกและเขาเอ่ยปากอย่างหมดหนทาง “แต่เราไม่มีทางอื่น ทำไมเราไม่แสร้งทำเป็นยอมแพ้และหาโอกาสหลบหนีเมื่อมีโอกาสล่ะ? เราไม่รู้ว่ามีผู้อาวุโสคนใดจากวิหารของเราที่ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดไปบ้างแล้วหรือยัง ถ้ามีก็จะดีมาก!”“แม้ว่าพวกเขาจะทะลวงไปแล้วก็ไร้ประโยชน์ ถ้าพวกเขาไม่ปรากฏตัวในตอนนี้ เราต้องตายแน่นอนไม่ใช่หรือ? เราต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้านี้ไปให้ได้ก่อน!” แฮร์รี่มีสีหน้ามืดมน เขารู้สึกว่าการยอมก้มหัวให
ขณะที่แฮร์รี่กำลังจะยอมแพ้ ผู้อาวุโสที่เกลี้ยกล่อมให้เขายอมจำนนก็มองเห็นกลุ่มคนที่บินมาแต่ไกล“ใช่ แต่เราไม่รู้ว่ากองกำลังเหล่านี้เป็นฝ่ายไหน คนของกองกองกำลังแห่งท้องทะเลมีจำนวนมากมาย และมีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะเป็นหนึ่งในนั้น แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนจากแผ่นดินใหญ่ แต่สมาชิกของชนเผ่าอื่น ๆ อาจไม่ช่วยเรา บางพวกชอบที่จะเหยียบซ้ำตอนที่เราล้ม!” แฮร์รี่ขมวดคิ้วและยังคงไม่มีความหวังมากนัก“ฮ่าฮ่า… พวกเขาดูเหมือนจะเป็นสมาชิกของตระกูลวู๊ด และหนึ่งในนั้นดูเหมือนจะเป็นแนช วู๊ด ตระกูลวู๊ดก็เป็นปฏิปักษ์กับกองกำลังแห่งท้องทะเล ในตอนที่พวกเขาไปที่เกาะวายุมืด กับตระกูลต่าง ๆ พวกเขาได้ต่อสู้กับสมาชิกจากกองกำลังแห่งท้องทะเลด้วย! ผมแน่ใจว่าพวกเขาจะเต็มใจช่วยเรา!” ผู้อาวุโสรู้สึกยินดีเมื่อจู่ ๆ เขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยท่ามกลางกลุ่มคนตรงหน้า"จริงหรือ? ดูเหมือนจะจริงอย่างที่คุณว่า แ-่งเอ๊ย นายน้อยเฟนด์ก็อยู่ที่นั่นด้วย!” แฮร์รี่ขยี้ตาอย่างระมัดระวัง เขามีความสุขมากที่เฟนด์และคนอื่น ๆ ดูคล้ายจะมุ่งหน้ามายังทิศทางของพวกเขา“เจ้าวิหารเราควรทำอย่างไรดี? ดูเหมือนว่าจะมีกองกำลังอื่นมุ่งหน้ามาที่นี่ และยังมี
คำพูดของเฟนด์ทำให้อีกฝ่ายโกรธมาก แองกัสปรารถนาที่จะเป็นเจ้าวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์มานานแล้ว แต่เขาก็ไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ได้กลายมาเป็นเจ้าวิหารของวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ ทว่าอีกฝ่ายกลับเอ่ยปากพูดเรื่องนั้นออกมา เขาโกรธมากจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวก่อนจะกลายเป็นซีดเผือดทว่าเขากัดฟัน แต่ยังไม่กล้าลงมือในทันที อย่างไรเสียมันก็ไม่สำคัญว่าเฟนด์จะทะลวงไปอีกขั้นแล้วหรือไม่ แม้ว่าชายผู้นี้จะไม่ทะลวงผ่านขั้นไป เขาก็มีพลังยุทธเทียบได้กับปรมาจารย์ในขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนคนของเฟนด์และคนจากวิหารแห่งทวยเทพและราชารวมกันนั้นมากกว่าพวกเขามาก แถมจำนวนคนในระดับเทพสูงสุดในฝั่งของพวกเขาเมื่อเทียบกับคนในฝั่งของเฟนด์ก็นับว่าน้อยกว่ามาก หากพวกเขาต่อสู้ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ โอกาสที่จะชนะก็คงมีเพียงแค่ริบหรี่ และแม้ว่าพวกเขาจะชนะ แต่พวกเขาก็คงต้องสูญเสียผู้คนไปมากมาย“เจ้าวิหารลองดูนั่นสิ คนพวกนั้นดูเหมือนจะเป็นคนของเรา!” ทว่าแองกัสไม่คาดคิดเลยว่าผู้อาวุโสคนหนึ่งจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งอยู่ในขั้นที่หนึ่งของระดับเทพสูงสุดจะเห็นกลุ่มคนที่บินตรงมาหาพวกเขาในขณ
ชายอีกคนหนึ่งก็แสดงความคับแค้นใจออกมาและทำท่าราวกับว่าเขากำลังจะร้องไห้“ทุกคนไม่จำเป็นต้องเศร้าเกินไป เพราะเราเรียนรู้เรื่องการตั้งอยู่และดับไปมาตั้งแต่เรายังเป็นผู้ฝึกยุทธ แม้ว่าการตายของเจ้าวิหารจะน่าเสียดายไปสักหน่อย แต่ชีวิตก็เป็นเช่นนี้!” แองกัสยังทำสีหน้าเจ็บปวดก่อนที่จะพูดต่อด้วยท่าทางจริงจัง “แต่ทุกคนไม่จำเป็นต้องกังวล หลังจากที่ผมได้เป็นเจ้าวิหารคนใหม่แล้ว ฉันจะนำพาวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ของเราไปสู่อนาคตอันรุ่งโรจน์ได้อย่างแน่นอน”แองกัสหยุดอยู่ตรงนี้ก่อนที่จะพูดต่อ “ทว่าที่นี่มีปัญหาบางอย่างที่ต้องแก้ไข และผมหวังว่าทุกคนจะร่วมมือกันและช่วยเหลือเรา เรามาช่วยกันจัดการศัตรูของเราที่นี่ ก่อนที่เราจะพูดเรื่องอื่นกันต่อ!”ทว่าผู้อาวุโสลอว์เรนซ์มีสีหน้ามืดมนและเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผู้อาวุโสโมสลีย์ การที่คุณจะประกาศตัวเองว่าเป็นจะขึ้นเจ้าวิหารมันฟังดูเข้าท่านักเหรอ? ใช่ ก่อนหน้านี้คุณถือว่าเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสอันดับที่หนึ่งของวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ และคุณเป็นที่ชื่นชอบของเจ้าวิหารอีกต่างหาก แถมไม่เพียงแต่คุณจะกล้าหาญและชาญฉลาดเท่านั้น คุณยังมีพลังยุทธสูงอีกด้วย พวกเราทุกคนท
“ฮ่าฮ่า… นายน้อยเฟนด์พูดถูก! โจมตีเลย!" อเล็กซานเดอร์ตั้งตารอที่จะได้ลองฝีมือ เขาบินไปข้างหน้าทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูด และปล่อยรัศมีที่แข็งแกร่งออกมา รัศมีที่น่าสยดสยองเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องและได้แซงหน้าแองกัสซึ่งอยู่ในขั้นที่สองระดับเทพสูงสุดได้ในไม่ช้า“เป็นไปได้อย่างไร? เมื่อเทียบกับผู้อาวุโสโมสลีย์ แรงกดดันของเขาสูงกว่ามาก” ผู้อาวุโสลอว์เรนซ์ตกใจมากเผลออ้าปากค้าง เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หากผู้คนรอบข้างไม่แสดงสีหน้าประหลาดใจไม่ต่างกัน เขาคงคิดไปว่าตัวเองกำลังฝันอยู่"เป็นไปไม่ได้! มันเป็นไปไม่ได้!" แองกัสส่ายหัวไม่หยุดเพราะเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ไม่นานหลังจากที่เขาเข้ามาในพื้นที่นี้เขาได้รับทักษะยุทธและสิ่งของล้ำค่ามากมาย เขาได้รับหญ้าวิญญาณระดับสามจำนวนมากและยังได้รับหญ้าวิญญาณระดับสี่อีกด้วยเขายังสามารถกลั่นหญ้าวิญญาณระดับสี่ได้ และนั่นเป็นวิธีที่เขาจะสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดได้ภายในระยะเวลาอันสั้นเขาเชื่อว่าคงมีไม่กี่คนที่โชคดีเหมือนเขา ดังนั้นเขาจึงมั่นใจในตัวเองเสียเหลือเกินทว่าอเล็กซานเดอร์ที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นแท้จริงแล้วอยู่ในขั้นที่สามข
ตราบใดที่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการบ่มเพาะโอสถของเขา ทั้งสองคนจะทำอะไรตามต้องการก็ย่อมได้ สิ่งนั้นไม่กระทบอะไรกับเขาเลย“ถึงฉันจะดูแคลนหมอนี่ แต่เขาก็ยังกล้าเสมอ เขาก็คงจะมีความสามารถอยู่บ้าง เขาน่าจะผ่านสองขั้นตอนแรกได้อย่างไม่มีปัญหา” เกรย์สันพูดอย่างชัดเจนรูดี้มองไปที่เกรย์สันด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าแล้วตอบว่า "นายดูมั่นใจกับหมอนี่มากเลยนะ ฉันจะคิดว่าทุกครั้งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด“ฉันคิดว่าเขาอาจจะไปถึงขั้นที่สองก่อนที่เขาจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง! ฉันอยากเห็นจริง ๆ ว่าถ้าล้มเหลวขึ้นมา เด็กสารเลวคนนี้จะสู้หน้าเราได้ยังไง”เกรย์สันสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกได้ว่าความโกรธของรูดี้ที่มีต่อเฟนด์นั้นลึกซึ้งกว่าของเขามากดวงตาของรูดี้ลุกเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเฟนด์มากเพียงใดเกรย์สันหัวเราะอย่างเย็นชา "แล้วมาดูกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะสามารถไปถึงขั้นตอนสุดท้ายได้ ถ้าเขาสามารถควบรวมอักขระทางยาได้ถึงร้อยเม็ดเขาก็น่าจะมาถึงระดับนั้น"หลังจากที่ทั้งสองพูดเรื่องเหล่านั้นออกมา พวกเขาก็ปิดปากเงียบพร้อม ๆ กับการมองดูเฟนด์โดยไม่พูดอะไรพวกเขามอง
ผู้อาวุโสฮอร์สท์กระแอมเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ “หลังจากที่เธอบ่มเพาะโอสถได้สำเร็จแล้ว ให้นำโอสถมาให้ฉันตรวจสอบ พวกเธอจะมีเวลาในการทดสอบทั้งสิ้นแปดชั่วโมง ถ้าเธอไม่สามารถบ่มเพาะโอสถได้ภายในแปดชั่วโมง ก็จะแปลว่าไม่ผ่านการทดสอบ ดังนั้นอย่าได้ช้าเกินไป”พวกเขาทั้งสามพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน หลังจากผู้อาวุโสฮอร์สท์ให้คำแนะนำแล้ว เขาก็จัดให้มีคนงานสองสามคนคอยเป็นคนตรวจ มีผู้ดูแลยืนอยู่ด้านหลังทั้งสามคนเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรผิดพลาดหลังจากนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็หันกลับมาและไปหาผู้สอบคนอื่น ๆ รูดี้หรี่ตาลง ขณะที่เขาเหลือบมองเฟนด์และพูดว่า "ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการบ่มเพาะโอสถระดับหกคือขั้นตอนสุดท้าย แต่ขั้นตอนแรกก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถ้านายรู้ว่าทำไม่ได้ ก็อย่าทำให้ต้องสิ้นเปลืองวัตถุดิบเลย ของพวกนี้ล้วนมีราคาค่างวด ต่อให้นายจะขายตัวเองเป็นทาสก็ยังไม่พอให้ซื้อของพวกนี้!”เฟนด์ถอนหายใจออกเบา ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเบื่อเกินกว่าจะอ้าปากพูดด้วยซ้ำ เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อผู้ชายคนนั้นและทุกสิ่งที่จะออกมาจากปากเขา ถึงโต้ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
เกรย์สันหรี่ตาลงขณะที่เขามองเฟนด์ด้วยความโกรธเช่นกัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดูเหมือนว่าวันนี้ นายจะมาที่นี่เพื่อหาเรื่องขายหน้าให้กับตัวเองเท่านั้น"หลังจากพูดจบเกรย์สันก็หันหลังกลับและเงียบไป เสียงความขัดแย้งหยุดลง และทุกคนรอบ ๆ ก็เริ่มกระซิบกระซาบกันผู้อาวุโสฮอร์สท์มองเฟนด์อย่างมีความหมาย ราวกับว่าเขามองเฟนด์ในมุมมองที่ต่างออกไป ทันใดนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็อยากรู้เรื่องของเฟนด์อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะนั้นเขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนได้จับกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็โบกมือแล้วพูดว่า "มากับฉัน!"ทุกคนติดตามผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปเป็นกลุ่ม ๆ ผู้อาวุโสฮอร์สท์เข้าไปในเรือวิญญาณ ภายในเรือเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังรีบร้อนพวกเขาเดินตามหลังผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปอย่างใกล้ชิด เดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะมาถึงห้องกว้างขวางในที่สุด ห้องกว้างขวางมากจนเรียกได้ว่าห้องโถงเลยทีเดียวทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรังสีของโอสถที่หนาแน่นรอบ ๆ บรรยากาศ พื้นที่ในห้องนี้ใหญ่เกินพอสำหรับพวกเขาแปดสิบคนเฟนด์ประเมินสถานการณ์เล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่พอที่จะรองรับคน
พวกเขาถาโถมข้อกล่าวหาและดูหมิ่นมามากเกินไป ถึงเขาจะไม่อยากโต้เถียงกับคนพวกนี้ แต่เขาก็ยังถูกบังคับให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ อยู่วันยันค่ำเขามองเข้าไปในดวงตาของรูดี้ซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ราวกับเขาเป็นเพียงแมลงในสายตาของรูดี้เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วนายได้ยินเสียงสุนัขที่เห่าดังที่สุดแล้วหรือยังล่ะ?”คำพูดเหล่านั้นสามารถเยาะเย้ยทุกคนที่นั่นได้สำเร็จ เขาเปรียบเทียบกิลเบิร์ตกับสุนัขและเย้ยหยันทุกคนที่ฟังสุนัขตัวนั้นเห่า มันทำให้การแสดงออกบนใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปกิลเบิร์ตเกือบจะลืมความโกรธของตัวเองไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่ออะไรด้วยซ้ำว่าเฟนด์จะสามารถขจัดคำดูถูกดูแคลนทั้งหมดลงได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นกิลเบิร์ตหันกลับมาจ้องมองเฟนด์ด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความโกรธเขาอยากจะตะโกนกลับแต่ถูกรองเหรัญญิกปรามไว้ "ดูเหมือนว่านายจะไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบแล้วสินะ!"ประโยคนั้นเพียงประโยคเดียวก็ทำให้กิลเบิร์ตไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก กิลเบิร์ตตระหนักได้แล้วว่าเขาได้ทำให้รองเหรัญญิกขุ่นเคืองอย่างหนักหากเขายังคงยืนกรานที่จะต่อปากต่อคำกับเฟนด์ รองเหรัญญิกอาจจะดึงเขาออกไปจริง ๆ แล้วเขาจะ
“สมองหมอนั่นจะต้องมีอะไรผิดปกติจริง ๆ นั่นแหละ เขาคิดจริง ๆ หรือว่าเขาอยู่ในระดับเดียวกับอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แค่เพราะไปยืนอยู่กลุ่มเดียวกัน? นั่นน่าจะตลกมากเกินไปหน่อยนะ…”“ฉันนึกว่าการทดสอบจะเข้มงวดและจริงจังเสียอีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ทำเอาฉันขำจนปวดท้องเลยล่ะ…”แอนดรูว์ขมวดคิ้วอย่างรู้สึกอับอาย รองเหรัญญิกโกรธจนตัวสั่นหลังจากได้ยินคำพูดของกิลเบิร์ต เขานึกอยากจะพุ่งตัวไปไปตบกิลเบิร์ตสักสองสามครั้งกิลเบิร์ตเพิกเฉยต่อชื่อเสียงของวิมานโอสถอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด พวกเขาแทบอยากจะมุดดินหนี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่จะเป็นความอัปยศอดสูที่วิมานโอสถไม่อาจจำกัดทิ้งได้รองเหรัญญิกตะโกนออกไปว่า "หุบปากเดี๋ยวนี้! นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร ถ้าไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบ ก็ไสหัวไปซะ!"รองเหรัญญิกโกรธมาก ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น สีหน้าของเขาดูอดสูอย่างไม่น่าเชื่อ เขายังคิดจะฆ่ากิลเบิร์ตให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อถูกตำหนิเช่นนั้นก็ทำให้กิลเบิร์ตตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไปถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่เขาจะถอนคำพูดเหล่านั้นกลับคืนมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนที่จะรีบหันศีรษะไปซ้ายทีขวาที อย่างไม่กล้
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ารองเหรัญญิกว่าโอสถระดับหกหมายถึงสิ่งใด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา วิมานโอสถรับบัณฑิตมาจำนวนนับไม่ถ้วน แต่มีไม่มากนักที่จะได้กลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกจริง ๆคอนสแตนซ์ยิ้มอย่างมีความหมายขณะที่เขาเอ่ยถาม "รองเหรัญญิกคนนี้มีความสามารถหลากหลายจริง ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิมานโอสถจะมีอัจฉริยะกับเขาด้วย ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"ริมฝีปากของรองเหรัญญิกกระตุก เขาต้องการอธิบายตัวเอง แต่ถ้าเขาบอกว่าเฟนด์ไม่สามารถสกัดโอสถระดับหกได้ และมีเพียงพรสวรรค์ในการสร้างอักขระทางยาเท่านั้น มันคงจะกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ และทุกคนคงจะหัวเราะเยาะวิมานโอสถเป็นแน่แต่ถ้าเขายังคงดื้อรั้นต่อไป พอถึงเวลาต้องบ่มเพาะโอสถ เฟนด์ก็จะเปิดเผยความจริงข้อนั้นออกมา เมื่อนั้นความอัปยศอดสูก็จะยิ่งหนักข้อขึ้นเขาถึงกับมือสั่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกกักขังอยู่ในกำแพงอีกสองด้าน ทุกคนคิดว่ารองเหรัญญิกกำลังวางแผนที่จะใช้ความเงียบเพื่อตอบคำถามเมื่อเห็นกับตาว่ารองเหรัญญิกไม่ตอบอะไรออกมาแต่ทว่าคอนสแตนซ์คล้ายกับจะไม่เ
เฟนด์เป็นคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ ขณะนั้นเขาดูคล้ายกับกำลังลังเลและดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ขณะที่รองเหรัญญิกพูดจบ ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็จ้องมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นแม้ว่าดวงตาของเขาจะดูเป็นประกายมากขนาดไหน แต่เฟนด์ก็ยังคงรู้สึกถึงความเฉียบคมภายใน ราวกับว่าเขาจะถูกตัดสิทธิ์หากเขาไม่ขยับริมฝีปากของเฟนด์กระตุกอย่างช่วยไม่ได้ เขารีรอต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เดินไปยังพื้นที่ที่เขาวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ในตอนแรกเฟนด์ไม่ได้ดึงดูดความสนใจใครมากนัก เขาอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครจำเขาได้ ต่อให้เขาจะมาจากวิมานโอสถ แต่นอกจากคนที่เคยพบเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกต่อไป ทุกคนก็เริ่มจ้องมองไปที่เขา ใบหน้าของรองเหรัญญิกก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟนด์กำลังมุ่งหน้าไปทางใด“ผู้ชายคนนั้นคิดจะไปต่อหลังรูดี้หรือเปล่า? เขาคิดจะพิสูจน์ตัวเองด้วยการกลั่นโอสถระดับหกด้วยหรือ?”“ก็คงเป็นแบบนั้น เว้นแต่เขาจะเป็นคนโง่เง่าที่ไม่ทันได้ฟังกฎการตัดสินให้ดี ไม่งั้นคงไม่เดินไปแบบนั้นหรอก เขาเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาเลย
กิลเบิร์ตทำท่าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปสองสามตัว เขาคาดหวังว่ารองเหรัญญิกจะพูดคำเหล่านั้นกับเขาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ารองเหรัญญิกไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียวรองเหรัญญิกฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเฟนด์ราวกับว่ากิลเบิร์ตและแอนดรูว์มาที่นี่เพื่อเพิ่มจำนวนคนเท่านั้นแอนดรูว์มีสีหน้าขมขื่นเช่นกัน ในอดีตเขาขัดแย้งกับกิลเบิร์ตมามากมาย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่อาจพัฒนาไปในทางที่ดีได้แต่ต้องขอบคุณเฟนด์ที่ทำให้เขาสามารถวางเฉยต่อความแค้นทั้งหมดที่เคยมีได้แอนดรูว์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “รองเหรัญญิก ดูเหมือนคุณจะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เฟนด์เลยนะ“แต่คุณก็น่าจะเตือนเฟนด์สักหน่อยว่าต่อให้เขาจะมีพรสวรรค์ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ควรหยิ่งผยองเกินไป”แอนดรูว์โกรธมากในขณะนั้นและอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำดูแคลนที่สุดเช่นนั้นออกมากิลเบิร์ตกล่าวเสริมอย่างรีบร้อนทันที “แอนดรูว์พูดถูก แม้ว่าพรสวรรค์ของเฟนด์จะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่ควรหยิ่งผยองนัก คำพูดพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”เฟนด์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกคนทั้งสองเหยียบย่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฟนด์ไม่ได้เอ่ยปากเลยสักคำ แล้วเขาจะเอาเวลา
ในตอนแรก คอนสแตนซ์และซีนย์เพียงยืนเคียงข้างกันโดยไม่สนใจเรื่องนี้ พวกเขาต้องการปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อว่าเกรย์สันและรูดี้เริ่มเถียงกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองคนก็ถูกบีบให้ต้องทำอะไรสักอย่างพวกเขาถูกบีบให้ต้องแยกรูดี้และเกรย์สันออกจากกัน นั่นก็เพราะ การทะเลาะกันของเด็ก ๆ ควรจะมีขีดจำกัด เพราะหากมันเกินขีดจำกัดไปแล้ว นั่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา นี่คือสิ่งที่รูดี้และเกรย์สันเองก็ไม่อยากเห็นเป็นเวลาเกือบสิบห้านาทีแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์นั่งบนเก้าอี้ ขณะมองดูการทะเลาะวิวาทและการพูดคุยกันอย่างเฉยเมย เมื่อหมดเวลาเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เขาจะพูดว่า "เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว ทุกคนต้องตัดสินใจได้แล้วว่าจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเองยังไง”“ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องบอกอะไรพวกนายทุกอย่างหรอกนะ ตอนนี้ก็แยกออกเป็นกลุ่มเสีย ผู้ที่ต้องการรวมอักขระทางยาจะยืนอยู่ทางทิศตะวันออก“ผู้ที่ต้องการแยกแยะวัสดุสามารถยืนอยู่ตรงกลางได้เลย และหากจะพิสูจน์ตัวเองด้วยกันบ่มเพาะโอสถให้ไปยืนที่ทางทิศตะวันตก“ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องขอเตือนทุกคนก่อน หากทุกคนต้องการ