Share
บทที่ 1327
Related chapters
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1328
“เอาล่ะ เข้ามาได้แล้ว!” เมื่อเปลี่ยนชุดใหม่แล้ว เฮเลน่าใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อตั้งสติกับตัวเองก่อนที่จะเรียกเฟนด์ให้เข้ามาเฟนด์เข้ามาในถ้ำพร้อมกับกระต่ายที่ตายแล้วในมือก่อนที่จะโยนมันไว้ข้าง ๆ“เอากระต่ายเข้ามาทำไม?” เฮเลน่าถามทันทีเมื่อเห็นร่างของสัตว์อสูรตัวเล็กบนพื้นเฟนด์ยิ้ม “ในเมื่อเราพอมีเวลา งั้นมาย่างมันทำเป็นอาหารกันเถอะ!”จากนั้นเขาก็ออกจากถ้ำเพื่อค้นหาไม้แห้ง จากนั้นเขาก็จุดไฟลอกหนังออกและเริ่มย่างกระต่ายเฮเลน่านั่งถัดจากเฟนด์ ก่อนจะถามเบา ๆ ว่า “เมื่อกี้คุณเห็นอะไรหรือเปล่า?”“อะแฮ่ม! ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น คุณไม่ใส่เสื้อผ้ารึไง?” เฟนด์พึมพำในขณะที่เขากระแอมไอ “ถึงคุณจะบาดเจ็บ แต่สัตว์ร้ายตัวนั้นไม่ใช่สัตว์ระดับสูง และคุณก็ควรจะจัดการกับมันได้”เฮเลน่ากลอกตาไปที่เขาและพูดว่า “เสือมันซ่อนตัวอยู่ในที่มืดตรงนั้น และฉันไม่ได้สังเกตว่ามีสัตว์ร้ายอยู่ที่นี่ ตอนมันกระโดดเข้ามาทำฉันตกใจอีกต่างหาก แล้วนี่คุณคิดว่าฉันควรสู้กับมันทั้งที่ไม่สวมเสื้อผ้าหรือไง?”จากนั้นเฟนด์ก็ตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาพูดอย่างเขินอายว่า “ที่คุณว่ามามันก็ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาสถานที่แบบนี้
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1329
เฮเลน่าโบกมือก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอถามเฟนด์ด้วยความสนใจ “ว่าแต่คุณกับดาเนียลล่าพบกันได้ยังไง?”“พวกโจรภูเขาจับเธอไป และผมก็เคยมีเรื่องกับพวกนั้น ดังนั้นก็ไปฆ่าพวกมันถึงได้บังเอิญช่วยเธอ” เฟนด์กินเนื้อกระต่ายในมือคำใหญ่และกลืนไวน์ลงไปเต็มคอก่อนที่จะพูดต่อ “หลังจากใช้เวลาร่วมกัน เราก็ค่อย ๆ เข้าหากัน!”เฮเลน่าทำหน้าสงสัย “คุณเพิ่งรู้จักกันได้ประมาณเดือนเดียว และคุณกำลังบอกฉันว่าคุณคบกันหลังจากใช้เวลาร่วมกันเนี่ยนะ? ฉันคิดว่ามันเร็วเกินไป หลายคนที่รู้จักและติดตามดาเนียลล่ามาหลายปี อาจมากกว่าสิบปียังไม่เคยชนะใจเธอด้วยซ้ำ คุณช่างโชคดีจริง ๆ ที่เอาชนะใจเธอได้”“ผมโชคดีงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า!” เฟนด์ยิ้มอย่างเชื่องช้าเมื่อได้ยินสิ่งนี้และความรู้สึกที่ซับซ้อนก็เพิ่มขึ้นจากหัวใจของเขาพวกเขาคุยกันจนดึกในคืนนั้น เช้าวันรุ่งขึ้นบาดแผลของเฮเลน่าหายดีแล้ว"เอาล่ะ ฉันจะไม่ตามคุณไปไหนทั้งนั้นเพราะตอนนี้ฉันหายดีแล้ว ไม่งั้นเราคงจะทะเลาะกันเพื่อแย่งชิงของล้ำค่าที่เราเจอ!” เฮเลน่าออกจากถ้ำและยืดเส้นยืดสาย ร่างกายที่เกือบจะสมบูรณ์แบบของเธอปรากฏขึ้นอีกครั้ง"ย่อมได้ ระวังตัวด้วยแล้วกัน แล้วอย่าไปเจอน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1330
เหตุผลของเบธฟังเข้าท่าสำหรับยูล “นั่นคงจะจริง ฉันยังสงสัยว่าพี่ชายของฉันกับเฮเลน่าเดทกันได้ยังไง ในเมื่อพวกเขาเพิ่งเคยพบกันและไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นหน้าค่าตากันเลยสักครั้ง! ดูเหมือนพี่ชายของฉันจะใจดีถึงได้ช่วยเหลือเฮเลน่าไว้ ด้วยการไม่เปิดโปงเธอ ไม่อย่างนั้นตระกูลคาเบลโลจะต้องมีปัญหาใหญ่แน่!”เบธยังพยักหน้า “ที่สำคัญที่สุดคือธรรมชาติของสมาชิกตระกูลฮันท์ ทั้งนายน้อยลำดับที่สองและนายน้อยลำดับที่หนึ่งต่างก็มีความสามารถมาก จะเป็นการดีที่สุดที่จะไม่รุกรานพวกเขาหากไม่จำเป็น” เบธหยุดพูดอยู่แค่นั้น ก่อนที่เธอจะพูดต่อ “แต่ถึงอย่างนั้นถ้าฉันเป็นเฮเลน่า คาเบลโล ฉันจะไม่ตกหลุมรักนายน้อยตัวอ้วนตุ๊ต๊ะอย่างนายน้อยลำดับที่สองตระกูลฮันต์แน่ ฉันจะทำบางอย่างเช่นจูบกับนายน้อยเฟนด์อย่างดูดดื่มเพื่อยั้บยั้งการตามราวีของนายน้อยลำดับที่สอง!”วินาทีที่พวกเขาพูดจบ เฟนด์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาและหยุดลงสมาชิกตระกูลคาเบลโลเจ็ดถึงแปดคนก็เว้นระยะห่างไว้เช่นกันสีหน้าของชายคนหนึ่งจากตระกูลคาเบลโลหม่นลงเมื่อเห็นเฟนด์มาถึง “แ*งเอ๊ย! เรามีปัญหาแล้ว! ทำไมนายน้อยของตระกูลวู๊ดถึงมาที่นี่ได้ล่ะ? ผู้ชายคนนี้อยู่ในระดับเท
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1331
“ผมเข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง” เฟนด์ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก เขามองไปที่เฮเลน่าอย่างเฉยเมย อยากดูว่าเฮเลน่าจะตัดสินใจยังไง เพราะยังไงซะ เขาไม่เพียงแต่ช่วยเธอให้หลุดพ้นจากการรังควานของนายน้อยลำดับที่สองของตระกูลฮันท์เท่านั้น แต่เขายังช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อเย็นที่ผ่านมาด้วยอย่างไรก็ตาม ในอดีตมีการต่อสู้กันหลายครั้งระหว่างทั้งสองตระกูล ดังนั้นเขาจึงอยากรู้ว่าเฮเลน่าจะเลือกทางไหน“นี่คือสิ่งที่พวกเขาค้นพบก่อน ทำไมพวกคุณต้องเอามันไปจากพวกเขาด้วย?” เฮเลน่าจ้องไปที่เจย์และคนอื่น ๆ ก่อนที่เธอจะพูดต่อว่า “เฟนด์เป็นคนดี และเมื่อวานเขาก็ช่วยฉันไว้ในช่วงเวลาที่สำคัญมาก ๆ พวกเขาสมควรได้ในสิ่งที่พวกเขาควรจะได้รับ!”เมื่อพบกับความประหลาดใจจากอัจฉริยะของตระกูลคาเบลโล เฮเลน่าจึงครุ่นคิดแล้วพูดเสริมว่า “อย่างไรก็ตาม ในอนาคตถ้าพวกคุณเจอกับสมาชิกจากตระกูลวู๊ด อย่าไปแย่งของจากพวกเขา เพราะพวกเราคือพันธมิตรกัน เข้าใจไหม? และพวกคุณต้องช่วยพวกเขาหากเราบังเอิญเจอเหตุการณ์ที่ตระกูลฮันต์ต้องการรังแกพวกเขา เข้าใจรึเปล่า?”“เอ่อ!” เจย์และคนอื่น ๆ อ้าปากค้างด้วยความตกใจ สงสัยว่าพวกเขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า กรามของพวกเขาอ้า
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1332
"อะไรนะ? นายน้อย คุณแค่เล่น ๆ กับเธองั้นเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณขาดความรับผิดชอบเกินไปแล้ว นอกจากนั้น คุณหนู่ใหญ่ของตระกูลคาเบลโลยังสวยจริง ๆ และฉันคิดว่าเธอเหมาะกับคุณมาก!” ชายหนุ่มอีกคนจากตระกูลวู๊ดก็ตกใจเช่นกัน พวกเขาไม่คิดว่า เฟนด์เพียงแค่คบกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลคาเบลโลโดยไม่แม้แต่จะคิดเรื่องแต่งงาน คุณหนูใหญ่ของตระกูลคาเบลโลคงจะเสียใจถ้าได้ยินเรื่องนี้คำพูดเหล่านั้นทำให้เฟนด์รู้สึกอึดอัดใจ และเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหรือจะอธิบายตัวเองยังไง ถ้าตอนนี้เขาอธิบายออกไปแล้วคนพวกนี้พูดไปว่าพวกเขาเพียงแค่คบกันปลอม ๆ ทั้งนายน้อยของตระกูลฮันต์และนายใหญ่ฮันต์คงไม่พอใจแน่นอกจากนั้น ยังเป็นไปได้ที่สมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลจะคิดว่า เฟนด์และเฮเลน่ากำลังเล่นตลกกับพวกเขา เพราะยังไงซะ ทั้งคู่ก็ยอมรับเรื่องนี้ก่อนที่จะเข้าป่าและเข้าร่วมการแข่งขันเฟนด์ รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีเขาโบกมือแล้วพูดว่า “ใครจะไปคิดถึงอนาคตไกลขนาดนั้นกัน? เรายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่านิสัยของเราจะเข้ากันได้ไหม!”ยูลและเบธสบตากันเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเฟนด์ ในที่สุดพวกเธอก็รู้ว่า เฟนด์กับเฮเลน่าแค่แกล้งทำ อนิจจา เฟนด์คงทำได้เพ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1333
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทันทีเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเหาะเข้ามาหาเฟนด์เธอวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเฟนด์ด้วยความตื่นเต้น ทันทีที่เธอเดินมาตรงหน้าเขา เธอก็กอดเขาพร้อมพึมพำว่า “เยี่ยมจริง ๆ! ในที่สุดฉันก็เจอคุณ! ฉันเป็นห่วงคุณมาก!”เฟนด์รู้สึกอึดอัดใจ เขาไม่คิดว่าดาเนียลล่าจะตื่นเต้นมากที่ได้พบเขา"อะไรกัน…?" ยูลกับคนอื่น ๆ มองด้วยความสับสนและตกตะลึง พวกเขาสองคนอ้าปากค้างจนกรามแทบจะถึงพื้นอย่างตกใจไม่ใช่คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลคาเบลโลที่เป็นแฟนของเฟนด์เหรอ? ทำไม ดาเนียลล่าถึงกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของเฟนด์ทันทีที่เธอเดินมาอยู่ต่อหน้าเขา? หรือพวกเขาคิดผิด?“อะ อะแฮ่ม…! ดาเนียลล่า คุณ…” เฟนด์รีบเตือนเธออย่างรวดเร็วจากนั้นดาเนียลล่าก็เหลือบมองไปด้านข้างและหน้าแดงทันที ก่อนที่เธอจะเดินถอยหลังไปสองสามก้าว “อย่า...อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันตื่นเต้นเกินไป เพราะ... ฮ่าฮ่า...! เพราะว่านานมากแล้วที่ฉันไม่ได้เจอนายน้อยเฟนด์!”ทุกคนงุนงงกับคำอธิบายของเธอ ซึ่งฟังดูไม่น่าเชื่อถือเลย พวกเขาเพิ่งมาถึงที่นี่แค่วันเดียวเองไม่ใช่เหรอ? ทำไมหญิงสาวคนนี้ถึงบอกว่าเธอไม่ได้เจอเฟนด์มานานแล้ว?“ฮ่าฮ่า…! เราเข้าใจ เราเข้าใจแ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1334
เฟนด์ยิ้มและพูดกับดาเนียลล่า ว่า "ไม่ต้องห่วง ผม เฟนด์ วู๊ด ไม่เคยผิดสัญญา!”“ก็ได้ ไปกันเถอะ! ฉันจะเดินทางไปกับคุณ!” ดาเนียลล่าลารู้สึกตื่นเต้นดีใจมาก ด้วยการพลิกฝ่ามือของเธอ เผยให้เห็นแผ่นป้ายสีดำสองอัน เธอส่งมอบมันให้เฟนด์ “ฮ่าฮ่า…! ฉันเพิ่งได้พวกนี้มาเมื่อวาน ตอนนี้มอบพวกมันให้คุณ!”"ให้ผม?" เฟนด์ตกใจมาก “คุณเป็นสมาชิกของตระกูลคาเบลโล มันคงดีกว่าถ้าคุณจะเก็บสิ่งนี้ไว้ให้พี่ใหญ่ของคุณ!”“ฉันเป็นสมาชิกของตระกูลคาเบลโล” ดาเนียลล่าลาหน้าแดงก่อนจะพูดต่อว่า “แต่ฉันก็เป็นคนของคุณด้วย คุณจะเป็นผู้ชายของฉันในอนาคต ดังนั้นฉันจึงต้องช่วยคุณ!”ความเอาใจใส่ของเธอทำให้เฟนด์ประทับใจ เขาจัดระเบียบของทุกอย่างและจับมือดาเนียลล่าขณะที่พวกเขาเหาะลงดาเนียลล่ากอดเฟนด์จากด้านหลังขณะที่พวกเขายืนลงบนพื้น จากนั้นเธอก็โน้มศีรษะไปทางด้านหลังของเฟนด์แล้วโค้งริมฝีปากเป็นรอยยิ้มหวานเฟนด์ไม่รู้เลยว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นคนเกาะติดได้ขนาดนี้ เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและพูดว่า “ไปกันเถอะ ไปค้นหาสมบัติต่อกัน หยุดเกาะผมได้แล้ว เราต้องมองหาแผ่นป้าย”"คุณจะกลัวอะไร? ฉันเป็นแฟนตัวจริงของคุณ ฉันสังเกตว่าถ้าฉันไม่ได้
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1335
เมื่อเผชิญกับคำเหน็บแนม เฟนด์ก็คว้าเอวของดาเนียลล่าเข้ามาแล้วดึงเธอมาแนบหน้าอก และก้มหน้าลงไปจูบที่ริมฝีปากสีแดงของเธอหัวใจของดาเนียลล่าเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งด้วยความงุนงง เธอประหลาดใจที่เฟนด์ตัดสินใจพิสูจน์ความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ด้วยวิธีที่เผด็จการเช่นนี้ เขาไม่กลัวคนเหล่านี้แพร่ข่าวเกี่ยวกับพวกเขาหรือ? พวกเขาควรทำอย่างไรเมื่อตระกูลฮันท์รู้เรื่องนี้?“นาย…” ลูกชายทั้งสามคนของตระกูลนอร์แมนชอบคุณหนูทั้งสามคนของตระกูลคาเบลโล เป้าหมายหลักในการโน้มน้าวใจของพวกเขาคือ ดาเนียลล่า เพราะเธอยังเด็กและดูแปลกเป็นพิเศษ พูดง่าย ๆ คือ เธอทำให้พวกเขาหลงใหลเฟนด์ทำให้ทั้งเฮเลน่าและดาเนียลล่าตกหลุมรักเขาได้ยังไง? พวกเขาปฏิเสธด้วยความอิจฉาริษยาที่พลุ่งพล่านในใจ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่พอใจที่ผู้หญิงที่พวกเขาตกหลุมรักถูกคนอื่นพรากไป“โอ้ วันนี้นายตายแน่ ไอ้หนุ่ม!” คอนลี่ นอร์แมนตะคอกออกมา“นายน้อย เรามาฆ่ามันด้วยกันไหม ในเมื่อพวกเรามีจำนวนมากกว่าคงเอาชนะมันได้อย่างง่ายดาย?” พวกลาโกริโอแนะนำคีธกับคนอื่น ๆ ทันทีเพราะพวกเขารู้สึกดีใจเมื่อได้ยินแบบนั้น“ฮ่าฮ่า… แค่พวกนายน่ะเหรอ?” เฟนด์หัวเราะและทำส
Latest chapter
