ความจริงแล้ว เจอรัลด์ก็ได้พูดไปแล้วว่าเขาไม่ต้องการการดูแลหรือการใส่ใจใด ๆ เป็นพิเศษจากมหาวิทยาลัย ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็มาที่นี่ภายใต้ข้ออ้างของนักศึกษาโอนย้ายไม่กี่วันเองอย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์กำลังได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษอยู่เขากำลังนั่งอยู่ในจุดที่เปิดเผยอยู่ด้านหน้าของชั้นเรียน“ครูค่ะ ที่นั่งตรงนั้นไม่ใช่ของเขา! มันเป็นของฟาเบียน ทำไมคุณต้องให้ที่นั่งของฟาเบียนกับเขาด้วยล่ะคะ?!”ในขณะนี้ ทันใดนั้นหญิงสาวคนหนึ่งก็ลุกขึ้นและถามอย่างไม่พอใจ ขณะที่เธอชี้ไปที่เจอรัลด์“อิซาเบล เจอรัลด์เพิ่งย้ายมาที่นี่ เธอพูดด้วยท่าทางแบบนั้นได้อย่างไรกัน? เจอรัลด์สามารถนั่งตรงนี้ก่อน ฉันจะจัดเตรียมที่นั่งอีกที่ให้ฟาเบียนเอง เมื่อเขากลับมาจากการแข่งขันของเขา” ครูคนนั้นตอบกลับอย่างช่วยไม่ได้ด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของเธอ“ทำไมล่ะ?!”อิซาเบลยังคงถามต่อไปอย่างกระวนกระวายใจ ขณะที่เธอต้องไปที่เจอรัลด์ด้วยความโกรธและรังเกียจ“อิซาเบล เธอคือตัวแทนของชั้นเรียน ดังนั้น ทำไมเธอถึงพูดด้วยท่าทางแบบนั้น? เอาล่ะถ้างั้น ตกลงตามนี้แล้วกัน!” หลังจากครูพูดจบ เธอก็ยิ้มให้เจอรัลด์ก่อนจะเดินออกไป
อิซาเบลเดินไปหาเจอรัลด์อย่างโกรธเคือง ขณะที่เพื่อนของเธอติดตามไปด้วยเจอรัลด์วางกระเป๋าเป้ของเขาไว้บนโต๊ะในเวลานี้หลังจากนั้น หนึ่งในหญิงสาวก็เดินไปหาเจอรัลด์พร้อมกับเอามือกอดอกไว้ เธอแกล้งทำเป็นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่เธอดึงกระเป๋าเป้ของเจอรัลด์และทิ้งมันลงกับพื้นในเวลาเดียวกันนี้ หนึ่งในพวกผู้หญิงก็จงใจเหยียบลงบนกระเป๋าเป้ของเจอรัลด์อย่างเห็นได้ชัด“โอ้! ฉันขอโทษนะ เจอรัลด์ ฉันบังเอิญเหยียบบนกระเป๋าของนาย มันเปื้อนแล้วตอนนี้ ฉันควรซักมันให้นายหรือเปล่า?” ผู้หญิงคนนั้นถาม ขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าขอโทษบนใบหน้าของเธอเจอรัลด์รู้อย่างชัดเจนว่าพวกผู้หญิงกำลังทำแบบนี้อย่างตั้งใจ เขาจึงคิดได้แค่ว่าเขาโชคไม่ดีจริง ๆ ที่ไปทำให้สาว ๆ กลุ่มนี้ต้องขุ่นเคืองใจในวันแรกของเขาที่นี่เจอรัลด์สามารถสู้พวกเธอกลับได้อย่างง่ายดายแต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะโอ้อวด ดังนั้น เจอรัลด์จึงไม่อยากสนใจผู้หญิงเหล่านี้เลยจริง ๆเขาเพียงส่ายหัวของเขาพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของเขาเท่านั้นขณะที่เขาพูดขึ้นมา “ขอบใจ แต่เธอไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก!” หลังจากเขาพูดจบ เจอ
เมื่อหญิงสาวคนที่สวยกว่าเงยหน้าขึ้น และเห็นเจอรัลด์ เธอก็หันหน้าไปด้วยท่าทางที่เย็นชาและเมินเฉยหญิงสาวอีกคนประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเจอรัลด์มาร์เวนสะกิดเจอรัลด์ เพื่อบอกใบ้ให้เขาว่าพอแล้วเจอรัลด์จะจำพวกเธอไม่ได้ได้อย่างไรกัน?หญิงสาวสองคนนี้ไม่ใช่แค่คนธรรมดาที่เดินผ่านเขา เหล่านี้คือหญิงสาวที่มีศักยภาพและมีอำนาจที่เขาพบบนภูเขาในวันนั้น นั่นคือหญิงสาวที่ดูเหมือนกับเควต้าเล็กน้อยแต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็ไม่ได้จ้องมองพวกเธอต่อไปแต่แทนที่ เขากลับทำตัวเมินเฉย ขณะที่รีบถอนสายตาไปทางอื่นเจอรัลด์นั่งหนึ่งแถวอยู่ข้างหลังสองสาวด้วยกันกับมาร์เวนเธอมาจากตระกูลเฟนเดอร์สันจริง ๆ หรือเปล่านะ? ยิ่งเขามองเธอมากขึ้นเท่าไหร่ เจอรัลด์ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเควต้ามากขึ้นเท่านั้นจริง ๆ ผู้หญิงที่ชื่อแจสมินนั้นเย็นชาและเย่อหยิ่งมากจริง ๆ เจอรัลด์สังเกตเห็นว่าแม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนจะแสดงอารมณ์หรือสีหน้ามากนักบนใบหน้าของเธอเลยอย่างไรก็ตาม เพื่อนของเธอดูเหมือนจะยิ่งกระตือรือร้นและคุยด้วยได้ง่ายกว่ามากมาร์เวนสนุกกับการทำเรื่องตลก และเล่นตลกเพื่อดึงความสนใจของ
ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรอื่นอีก เจอรัลด์จึงติดตามมาร์เวนเข้าไปในคาเฟ่ “แม่ง! พวกเขากำลังตามหลังเรามาจริง ๆ ด้วย!” มินดี้กระซิบเสียงเย็นชาและไม่เป็นมิตร ขณะที่เธอเห็นมาร์เวนและเพื่อนของเขาเข้ามาในคาเฟ่ผ่านหางตาของเธอ “ดูเหมือนว่าฉันจำเป็นต้องสืบสวนภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นเหมือนกันนะ!” แจสมิน ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามโต๊ะ กระซิบกลับ “ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น ฉันคิดว่านะ เมื่อตัดสินจากท่าทางของเขาอย่างเดียว ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ชาย ประเภทที่จริงใจอยู่นะ รู้ไหม คนประเภทที่จะเปิดเผยความจริงทันทีเมื่อเขาถูกสอบสวนไงหรือเปล่า? ถ้าเธอถามฉันนะ ฉันจะพูดว่าเธอแค่กำลังอ่อนไหวมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้” “เธอจะทำให้เขาตกใจกลัวอย่างแน่นอน ก็เหมือนกับที่เธอทำกับผู้ชายคนอื่นทั้งหมดนั่นไง ฉันหมายความว่าพูดกันตามตรงเถอะนะ มีผู้ชายกี่คนกันที่ไม่วิ่งหนีไปหลังจากพบเธอ? และฉันก็ไม่ได้กำลังพูดถึงคนเหล่านั้นที่พยายามตามจีบเธอด้วยซ้ำ! ฉันหมายถึงคนพวกนั้นที่สนใจในตัวฉันน่ะ!” “และแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่ตอนนี้พวกเราสามารถออกมาเรียนและรับปริญญาได้แล้ว แล้วมีความแตกต่างระหว่างพวกเรากับผู้หญิงคนอื่นที่แค่
เสียงนั้นมาจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่ประกอบไปด้วยผู้คนที่มีอายุใกล้เคียงกัน พวกเขาทั้งห้าคนมีสายตาที่เย็นชา และอันตรายอย่างยิ่งพอ ๆ กันขณะที่พวกเขายืนอยู่ในฝูงชน “ทำไมพวกนายทั้งหมดถึงยังคงยืนอยู่ที่นั่นกันล่ะ? ตามเขาไปสิ!” หนึ่งในชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มตะคอกใส่แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ทำการเคลื่อนไหวถัดไป กลุ่มของคนห้าคนก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาถูกล้อมเอาไว้แล้ว! ไม่นานการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นและความโกลาหลก็ตามมา เป็นการป้องกันไม่ให้พวกเขาทำภารกิจของพวกเขาต่อไป “ไสไปให้พ้น!” หัวหน้าคำรามด้วยความโกรธ ขณะที่เขาผลักผู้โจมตีที่ไม่รู้จักออกไป พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบหนีไปจากความยุ่งเหยิงนี้ เมื่อในที่สุดเขาสามารถเป็นอิสระได้ ก็ไม่เห็นว่าเจอรัลด์อยู่ที่ไหนแถวนี้แล้ว ด้วยความโกรธจัด หัวหน้ากลุ่มจึงเร่ิมกระทืบเท้าของเขากับถนนลาดยางเพื่อระบายความหงุดหงิดของเขา ขณะที่เรื่องนั้นเกิดขึ้น ภายในคฤหาสน์ที่ถูกปิดซ่อนไว้อย่างดีจากสายตาของสาธารณชน วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเข้าไปหาพ่อบ้านก่อนที่หนึ่งในพวกเขาจะถามขึ้นมา “นายหญิงน้อยอยู่ที่ไหน?” “เธออยู่ที่โ
“แจสมิน? มินดี้! มั้งสองคนจะไปไหนกัน?” ชายชราคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาอย่างค่อนข้างเย็นชา “พวกเราจะออกไปเล่นกันค่ะ คุณปู่!” “ไม่ต้อง เธอไปไม่ได้! พวกเธอทั้งคู่ กลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้! เด็กพวกนี้ไม่เคยออกจากบ้านกัน ไม่แม้แต่ก้าวเดียว! เข้าใจสิ่งที่ฉันบอกใช่ไหม?” ชายชราตะเบ็งเสียงใส่ ขณะที่เขาหันไปมองคนใช้ไม่กี่คน “เข้าใจแล้วค่ะ นายท่าน!” “แต่…แต่ทำไมล่ะคะ คุณปู่? ทำไมเพื่อน ๆ ที่เหลือของพวกเราถึงออกไปเล่นได้ล่ะ? ทำไมพวกเราถึงไม่สามารถทำแบบเดียวกันได้ล่ะ? พวกเราต้องการไปโรงเรียนอนุบาลและเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ ของพวกเรา!” แจสมินที่อายุประมาณหกขวบในตอนนั้นตอบกลับ แม้ว่าจะอายุยังน้อย แต่เธอก็เริ่มตั้งคำถามกับการตัดสินใจของคุณปู่ของเธอแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม การตอบกลับเพียงอย่างเดียวที่เธอได้รับกลับมาก็คือ การตบหน้าเธออย่างแรง! นั่นเป็นครั้งแรกที่แจสมินเคยถูกทุบตี คุณปู่ของพวกเธอรักพวกเธออย่างสุดซึ้ง นอกเหนือจากดวงดาวและดวงจันทร์แล้ว เขาจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้อะไรก็ตามที่พวกเธอพอใจ เอาตามตรง มินดี้และแจสมินก็ได้รับพรพร้อมกับของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เด็กคนไหน ๆ จะเคยหวังได้ แต่อย่าง
หลังจากพูดไปแบบนั้น เขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะของเขา อิซาเบลแทบจะระเบิดด้วยความโกรธ หลังจากได้ยินการตอบกลับของพวกเขา การแก้เผ็ดของพวกเขานั้นคาดไม่ถึงเลยทีเดียว! โดยเฉพาะจากเจอรัลด์ เขาเป็นคนที่เป็นปัญหาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่แรกแล้ว ความไม่เต็มใจของเขาที่จะทำตามคำสั่งของเธอก็เหมือนกับการเหยียบกับดักระเบิด เขากล้าดีมาท้าทายความโอหังของเธอต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร! เธอโกรธมากจนเธอโยนแก้วน้ำของเธอไปทางเขาทันที! โชคดี ของเหลวของมันเพียงสาดกระเด็นลงบนพื้นด้านหน้าโต๊ะของเขาเท่านั้น “ย้ำประโยคนั้นกับฉันตรง ๆ อีกครั้งสิ! เอาเลย! ฉันขอท้านาย!” เจอรัลด์เพียงจ้องไปที่ผู้หญิงที่พลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธคนนั้น สุดท้าย เธอก็เป็นแค่เด็กเหลือขอชนชั้นสูงที่ถูกตามใจอีกคนที่คิดว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเองสินะ “ด้วยความยินดี! ฉันสามารถพูดมันได้อีกสิบครั้งถ้าเธอต้องการให้ฉันทำ! ฟังให้ดี ๆ ล่ะ ตอนนี้ฉันไม่อยากจะให้เธอพลาดมันในคราวนี้! ฉันพูดว่าพวกเราจะไม่สามารถยกทั้งหมดนั่นขึ้นบันไดมาได้! เธอต้องการอะไรจากพวกเราอีกล่ะ?” เจอรัลด์ตอบกลับ ความหงุดหงิดในน้ำเสียงของเขานั้นชัดเจนอย่างที่สุด ท้ายที่สุด เขาก็คุ้นช
ด้วยเหตุนั้น จากนั้นพวกเขาทั้งคู่จึงออกจากห้องเรียนไป “ฉันคิดว่านายมาที่นี่เพื่อพักร้อนเสียอีก ได้โปรดบอกด้วย ทำไมนายถึงมาเรียนในมหาวิทยาลัยนี้กัน?” “แน่นอนก็มาเรียนน่ะสิ จริง ๆ แล้ว ฉันควรจะถามนายคำถามนั้นกับนายมากกว่านะ นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” เจอรัลด์ตอบกลับ แม้พวกเขาไม่ได้บาดหมางใด ๆ ต่อกันและกันเป็นพิเศษ แต่วอร์เรนก็ไม่ได้ชอบที่จะอยู่ใกล้ ๆ เจอรัลด์โดยเฉพาะ และในทำนองกลับกันก็เช่นเดียวกัน “เนื่องจากพวกเราจะพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันจะอธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้มันชัดเจนสำหรับนายตอนนี้ สำหรับผู้เริ่มต้น ฉันไม่ได้เป็นคนเดียวที่นี่ เมอาและคนอื่น ๆ อีกสองสามคนก็มาด้วยกันกับฉัน ฉันไม่สามารถบอกบอกนายได้ว่าพวกเรากำลังทำอะไรที่นี่กันแน่ แต่ถ้านายรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับนายละก็ นายควรจะหุบปากไว้ให้แน่นเมื่อเป็นเรื่องของพวกเรา ตัวตนของพวกเราจะไม่ได้รับการเปิดเผยภายใต้สถานการณ์ใด ๆ! นี่คือคำเตือนแรกและครั้งสุดท้ายของฉัน ดังนั้นนายจำสิ่งนั้นเอาไว้ซะ!” เมื่อเขาอธิบายจบ จากนั้นวอร์เรนก็หันหลังกลับก่อนจะเดินจากเจอรัลด์ไป ‘บางทีพวกเขาคงมาที่นี่เพราะภารกิจหรือเปล่า? ฉันก็ไม่ได้แคร์ขนาดนั้นหนิ’