บทที่ 474

หนึ่งในเพื่อของเลลาตอบ

“เอาล่ะ เอาล่ะ สาว ๆ จะบอกอะไรให้นะ ฉันจะจ่ายให้อะไรก็ตามที่พวกเราจะทานกันในคืนนี้! พวกเราสามารถใช้จ่ายได้ถึงหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์กันเลยทีเดียว!” ดักลาสกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แต่ดักลาส ทำไมนายต้องเป็นคนที่จ่ายด้วยล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์คือคนที่ควรจะเลี้ยงพวกเราสิ!”

“อืม เธออาจจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ฉันเป็นหนี้เจอรัลด์เงินก้อนนั้นน่ะ! ถ้าฉันจ่ายเงินจำนวนนั้นสำหรับมื้อค่ำนี้ ใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ก็จะได้รับการจ่ายหนี้สินเต็มจำนวนแล้วไง!”

จากนั้นดักลาสก็คิดกับตัวเองว่า เจอรัลด์ไม่ควรแม้แต่จะคิดเรียกเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์คืนจากเขาด้วยซ้ำ!

เขาน่าจะใช้เงินนั่นเพื่อให้ความบันเทิงกับทุกคนแทนที่จะคืนเงินนั้นให้เขาดีกว่า

“ก็ได้! ไปกันเถอะ! มันเป็นเวลาที่ฉันเลิกงานในวันนี้แล้ว!” พนักงานขายสาวกล่าวอย่างมีความสุข

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเลลาก็เริ่มดังขึ้นมา

เป็นวิลลี่

“นี่คืออะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเราตกลงกันว่าเขาจะบริจาคอย่างน้อย 120,000 ดอลลาร์เพื่อที่ว่าพ่อจะสามารถหางานให้เขาได้ไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงมีแค่ 70,000 ดอลลาร์ล่ะ?”

“พ่อค่ะ เขาขายรถไปแค่ 100,000 ดอ