“อะไรเนี่ย แค่ไม่กี่ปีเอง เจอรัลด์ นายลืมฉันไปแล้วเหรอ?” หญิงสาวคนนั้นพูดขณะที่เธอถอดแว่นกันแดดออก “เธอคือเร!” เจอรัลด์กล่าว จำเธอขึ้นมาได้ทีนที หลังจากได้ยินเขาพูดแบบนั้น คู่ของเธอก็ถอดแว่นกันแดดของเขาออกเช่นกัน เจอรัลด์จึงจำว่าเขาเป็นใครได้ทันทีหลังจากนั้น ชื่อของเขาคือ ฮีท ซีเวอร์ เพื่อนร่วมชั้นของเขาชอบเรียกเขาว่า ‘โชกุน’ เนื่องจากเขาดูเป็นส่วนหนึ่งอย่างแน่นอน จริง ๆ แล้วเขาค่อนข้างร่ำรวยย้อนกลับไปเมื่อพวกเขายังอยู่ในโรงเรียน แต่อย่างไรก็ตาม เขายังเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการพยายามที่จะได้รับความรักจากหญิงสาวถึงสิบคนในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะถูกปฏิเสธมามากกว่าสิบห้าครั้งก็ตาม นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร? เป็นเพราะหญิงสาวบางคนปฏิเสธเขาถึงสองครั้งน่ะสิ! ปัญหานี้มักจะมีใจความสำคัญอยู่ที่ใบหน้าของเขาที่มีรอยฝีดาษมากมายเกินไป นอกเหนือจากนั้นแล้ว เขาได้ทนทุกข์จากอาการไข้ขึ้นสูงครั้งหนึ่งเมื่อเขาเป็นเด็ก ดังนั้นการตอบสนองของเขาก็มักจะช้ากว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ เมื่อเป็นเรื่องของการกลั่นแกล้งเมื่อก่อนนั้น เหยื่อมักจะไม่เป็นเจอรัลด์ก็เขา พวกเขาทั้งคู่ได้ประสบกับความโชคร้ายแบบเ
“เซลล่ามาแล้ว!” เรกล่าวขณะที่เธอและคนอื่น ๆ ยิ้มให้เซลล่า “นายรอนายไหม เจอรัลด์?” เซลล่าถาม ยิ้มให้ขณะที่เธอมองเขา “ไม่เลย!” เจอรัลด์ตอบกลับ เซลล่าแต่งตัวอย่างมีเสน่ห์ในวันนั้น แน่นอนเธอเป็นผู้หญิงที่สามารถทำให้คนอื่นหลงเสน่ห์ได้เพียงแค่มองแวบเดียว แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้ดีว่าควรจะหยุดตัวเองไม่ให้คิดเรื่องที่ไม่จำเป็น “เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วล่ะก็เซลล่า ฉันดูในแบทกลุ่มเมื่อวาน คนอื่น ๆ ได้พูดกันถึงเรื่องที่เธอได้งานที่ยอดเยี่ยมได้อย่างไร เธอจัดการเข้าทำงานที่ดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ป ได้อย่างไรกัน? ฉันได้ยินว่าต้องใช้เงินทุนจดทะเบียนถึงหนึ่งพันล้านดอลลาร์เลยหนิ!” เรกล่าว ความอิจฉาเล็กน้อยปรากฎในน้ำเสียงของเธอ เดิมที เรถือว่าดีกว่ามากเมื่อเปรียบเทียบกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ ของเธอในกลุ่ม เนื่องจากว่าตอนนี้เธอกำลังเดทกับโชกุนที่ครอบครัวเป็นเจ้าของร้านสองสามแห่ง เธอก็ถือว่าค่อนข้างจะร่ำรวยและเธอก็รู้สึกภูมิใจกับเรื่องนั้น เธอมีชีวิตที่ดีมากเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบตัวเองกับเซลล่าแล้ว เธอรู้สึกเหมือนกับแมลงวันเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง ทุกคนรู้ว่าดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ
เรจำผู้ชายคนนี้ได้ และเธอก็มีสีหน้าประหลาดใจบนใบหน้าของเธอ เมื่อเห็นว่าเรและโชกุนก็อยู่ที่นั่น เวย์ลอนก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาลงจากรถมาและยืนพิงมันด้วยมือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋ากางเกง จากนั้นเขาก็ยิ้มและกล่าวขึ้นมา “ซื้อมันมาได้ประมาณครึ่งเดือนก่อนน่ะ ในที่สุดฉันจึงหาโอกาสขับมันมาได้ในวันนี้!” เวย์ลอนคือ เพื่อนร่วมชั้นเก่าของเจอรัลด์อีกคน ย้อนกลับไปเมื่อพวกเขายังคงอยู่ในโรงเรียนด้วยกัน มีเพียงเด็กชายสองคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจ พวกเขายังคงเป็นอย่างงั้นในวันนี้ หนึ่งในพวกเขาคือคาเมรอน ที่ครอบครัวนั้นเกี่ยวข้องกับแผนกสุขภาพ คนอื่นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเวย์ลอนนั่นเอง ทั้งเวย์ลอนและคาเมรอนมีความสัมพันธ์ที่ดีเมื่อก่อนนั้น พวกเขามีความสุขกับการเล่นไปเรื่อยในระหว่างชั้นเรียน เนื่องจากพวกเขาทั้งสองมีความมั่งคั่งและมีอำนาจ พวกเขาทั้งคู่จึงมีชีวิตที่ดีแม้หลังจากการเรียนจบจากมัธยมปลายแล้วก็ตาม แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกสนใจในความสัมพันธ์ของเวย์ลอนกับเซลล่ามากกว่า พวกเขาทั้งสองไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเลลย ยิ่งไหกว่านั้นยังทะเลาะกันเป็นบางครั้งบางคราวด้วย อย่างน้อยก็เท่าที่เจอรั
เมื่อเขาจอดรถของเขาแล้ว เจอรัลด์ก็เข้าไปในห้องส่วนตัว เพื่อนร่วมชั้นเกือบจะครึ่งหนึ่งก็อยู่ที่นั่นกันแล้ว มีผู้คนอยู่ประมาณยี่สิบคนและบรรยากาศก็ค่อนข้างมีชีวิตชีวา โต๊ะอาหารที่พวกเขาได้จองไว้นั้นใหญ่โตมากเข่นกัน นักเรียนส่วนใหญ่ที่นั่นเพียงกล่าวทักทายเจอรัลด์อย่างลวก ๆ ก่อนที่จะหันไปมองทางอื่นและพูดคุยในหมู่กันเองต่อไป สำหรับพวกเขาแล้ว เจอรัลด์เป็นเพียงแค่คนไม่เอาไหนที่ยากจนดังนั้นเขาจึงถูกเมินได้ง่ายมากตามปกติแล้ว กลับมาที่เจอรัลด์ มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจ ทั้งลิเลียนและชารอนไม่ได้อยู่ที่นี่ “เออจริงสิ เวย์ลอน ทำไมลิเลียนและชารอนไม่อยู่ที่นี่ล่ะ? ไม่ใช่ว่าพวกเธอบอกว่าพวกเธอจะมาร่วมกับพวกเราหรอกเหรอ?” คล้ายกับเจอรัลด์ เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นบางคนก็งุนงงเช่นกัน เวย์ลอนเพียงยิ้งจาง ๆ “พวกเธอจะไม่มาร่วมกับเรา พวกเธอไม่เหมือนเดิมอย่างที่พวกเธอเคยเป็น พวกเธอได้เข้าไปในแวดวงของคนรวยและมีอำนาจ พวกเธอมีประสิทธิภาพมากที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว! ทำไมพวกเธอจะยังมาเข้าร่วมงานเล็ก ๆ เช่นนี้อีกล่ะ?” “ตายแล้ว นั่นเป็นเรื่องจริงจริง ๆ ใช่ไหม? นายรู้อะไรอีก เวย์ลอน?” เซลล่าที่นั่งอย
คาเมรอนยิ้มอย่างเย็นชาขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น “อะไรนะ? ตลกมาก คาเมรอน! ราวกับว่าลูอีสจะเคยรู้จักกันกับเจอรัลด์งั้นแหละ!” “ใช่ไหมล่ะ? ความแตกต่างระหว่างสถานะของลูอีสและเจอรัลด์นั้นมีความหมายเหมือนกันกับการเปรียบเทียบโลกและดินเลยนะ!” “นายเลือกที่จะไม่เชื่อฉันก็ได้ แต่เซลล่ารู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง เธอก็เห็นมันด้วยเหมือนกัน!” ขณะที่เขามองไปที่เซลล่า เธอก็เพียงพยักหน้ายอมรับ “ให้ตายเถอะ!” ขณะนั้น เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็เริ่มมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความเฉิดฉายที่ต่างไปเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตาม มีคนอื่น ๆ ไม่กี่คนที่หันกลับไปมองที่เวย์ลอนเช่นกัน ทุกคนตระหนักดีถึงเหตุการณ์ที่เวย์ลอนได้ทำร้ายเจอรัลด์อย่างรุนแรงในช่วงเรียนมัธยมปลาย ตอนนี้เจอรัลด์ก็ค่อนข้างร่ำรวย และเขายังรู้จักกับลูอีสที่เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีว่ามีความเป็นมิตรที่ดีกับทั้งคนดีและคนเลว เวย์ลอนจะตอบสนองอย่างไรกับเรื่องนั้น? เขาจะทำหน้าแบบไหนกัน? บนใบหน้าของเวย์ลอนมีรอยยิ้มดูถูกและขมขื่น “แล้วไงถ้าเขารู้จักลูอีส? นอกจากนี้ ฉันเดาว่าพวกนายส่วนใหญ่คงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ลูอีสถูกทุบตีโดยใครบางคนในบาร์คาราโอเกะ
“ใช่ เอาน่าเซลล่า บอกพวกเรามาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?” เพื่อนร่วมชั้นไม่กี่คนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เซลล่าพยักหน้าก่อนที่เธอจะเริ่มแบ่งปันเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นกับเธอโดยละเอียด ไม่นานมากหลังจากนั้น ความอยากรู้อยากเห็นของเจอรัลด์ก็สงบลง กลายเป็นว่าไม่นานนักหลังจากที่เธอได้รับการคัดเลือกเข้าไปทำงานในบริษัท เจ้านายของเธอก็เริ่มจะคุกคามเธออยู่เรื่อย ๆ เจ้านายในคำถามคนนั้นคือ รองกรรมการผู้จัดการของแผนกหนึ่งในนั้น ตามคำบรรยายของเซลล่าแล้ว รองกรรมการผู้จัดการคนนี้เป็นผู้ชายหัวโล้นที่ผมร่วงหมดรอบกระหม่อมหัว เขาดูค่อนข่างแก่และลามกโดยทั่ว ๆ ไปแล้ว เดิมทีเขาไม่กล้าทำอะไรมากนัก เขาเพียงขอให้เซลล่าออกไปทานอาหารข้างนอกกับเขา หลังจากการปฏิเสธเขาไปหลายครั้ง ในที่สุดเซลล่าก็พบว่ามันยากที่จะทำแบบนั้นต่อไป สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจยอมรับและไปทานอาหารกับเขาในวันหนึ่ง จากวันนั้นเป็นต้นมา ผู้ชายคนนั้นก็กลายเป็นวิปริตและกล้ามากขึ้นกว่าเดิม เขาเรียกเซลล่าไปหาที่สำนักงานของเขาอย่างต่อเนื่อง ในตอนเริ่มต้น เขาจะเพียงแค่พูดเรื่องเลินเล่อต่อเธอเป็นครั้งคราวเท่านั้น ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ กำลังเริ่มเกี่ยวกับร
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เจอรัลด์ก็ลุกขึ้นและไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานหลังจากเขาไปเข้าห้องน้ำชาย เซลล่าก็ลุกขึ้นเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำเอง หลังจากการล้างมือ เจอรัลด์ก็บังเอิญพบกับเซลล่าที่เพิ่งจะออกจากห้องน้ำมาในเวลาเดียวกันอีกด้วยเช่นกัน การพบกันนี้นี้ช่างน่าอึดอัดเสียจริง นี่ขนาดไม่ค่อยได้พูดกันนะ “เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้วล่ะก็ ฉันยังไม่มีโอกาสอย่างเหมาะสมที่จะพูดกับนายเลย นายเป็นไงบ้างไม่นานมานี้?” เซลล่ากล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสขณะที่เธอพยายามปกปิดความอึกอัก เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเจอรัลด์ในอดีตเป็นแบบไหน และเธอก็ตระหนักเป็นอย่างดีถึงความขัดแย้งระหว่างเจอรัลด์และเวย์ลอน แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอกลายเป็นค่อนข้างสนิทกับเวย์ลอน แม้ว่าเขาไม่ได้พูดมันออกมา แต่เจอรัลด์ก็คงจะไม่รู้สึกดีกับเรื่องนั้นอย่างแน่นอน “ก็ไม่แย่!” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาเช็ดมือของเขาให้แห้งกับกระดาษทิชชู “ฉันได้ยินมาว่านายยังหางานไม่ได้ ใช่ไหม? นายมีแผนการอะไรในอนาคตบ้างไหม?” เซลล่าถาม “ฉันวางแผนจะสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง” เจอรัลด์ตอบกลับอย่างจริงใจ เซลล่าขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบนั้นก่อนจะส่ายหัวขอ
เสียงคำรามนั้นมาจากไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากเวย์ลอนเองที่เพิ่งจะออกจากห้องส่วนตัวมา ก่อนหน้านี้ หญิงสาวอีกคนออกมาเข้าห้องน้ำแต่เมื่อเธอกำลังจะออกจากห้องส่วนตัว เธอก็เห็นผู้ชายคนนั้นกำลังขวางทางเดินของเซลล่าอยู่ เมื่อเวย์ลอนรู้เกี่ยวกับข้อเท็จจริงนี้ เขาก็ลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำพร้อมกับคนอื่น ๆ อีกไม่กี่คนทันที “นี่มันอะไร? กลุ่มไอ้งั่งที่ไร้มารยาท! นายกำลังตะโกนใส่ใครอยู่?” แม้ว่าจะเป็นคนวิตถาร นายซาเบลนั้นไม่ใช่แมลงวันตัวเล็ก ๆ อย่างแน่นอน การแสดงออกของเขาเย็นชาขณะที่เขาถามคำถามนั้น “ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม ทำไมคุณถึงขวางทางเดินของเธอ?” เวย์ลอนถาม โดยไม่เกรงกลัว เซลล่ารู้สึกหวาดกลัวมากจนเธอหลบซ่อนอยู่ด้านหลังของเวย์ลอนตามสัญชาตญาณ “เซลล่า ฉันจะไปก่อนและขอบอกนะ เพื่อนร่วมงานทั้งหลายที่กำลังรอฉันคราวนี้ไม่ใช่บุคคลธรรมดา ถ้าเธอรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเธอเอง ก็ตามฉันมา นอกจากนี้ ทำไมเธอไม่บอกไอ้งั่งพวกนี้ว่าฉันเป็นใครล่ะ?” นายซาเบลตอบกลับ เขาเอามือไขว้หลัง “เวย์ลอน...ชื่อของเขาคือ ชาร์ลี ซาเบล...และเขาเเป็นรองกรรมการผู้จัดการของแผนกของฉัน!” เซ