นอกเหนือจากความรู้สึกละอายใจแล้ว เธอก็ยังเริ่มรู้สึกกังวลใจกันขึ้นมาเล็กน้อยอีกด้วยเช่นกัน ผู้หญิงทั้งสามคนรู้สึกมีอารมณ์เดียวกัน พวกเธอกลัวมากจนแม้แต่จะนึงถึงความเป็นไปได้ของเจอรัลด์ว่าจริง ๆ แล้วเขาอาจจะเป็นเจ้านายใหญ่ก็ได้ด้วยซ้ำ! ขณะที่เจอรัลด์เดินผ่านประตูด้านหน้าของสถานีตำรวจ เขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าเวสลีย์—จากสำนักงานพาณิชย์—ได้รอเขาอยู่แล้วในรถด้านนอก เจอรัลด์เข้าไปในรถ เวสลีย์ยิ้มให้ก่อนจะพูดขึ้น “คุณคลอฟอร์ด คุณเป็นแค่พยานคน แล้วทำไมคุณถึงยังถูกจับกุมไว้อยู่ล่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า!” เจอรัลด์รู้ว่าเขากำลังพูดถึงความจริงที่ว่าไซลีน่ายังคงยืนกรานว่าเขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในเรื่องนี้ “อย่าแม้แต่จะพูดถึงเรื่องนี้เลย เธอแค่มีความแค้นเล็ก ๆ น้อย ๆ กับผมน่ะครับ” เจอรัลด์ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดดังนั้นเขาจึงให้คำตอบแบบง่าย ๆ “ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ…เออจริงสิครับ คุณคลอฟอร์ด มีบางอย่างในใจผมมานานแล้วที่ผมยังไม่แน่ใจว่าควรจะเล่าให้คุณฟังหรือไม่” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่เขายังคงขับรถพาเจอรัลด์กลับไปที่โรงเรียนของเขา เจอรัลด์มีความประทับใจที่ดีต่อเวสลีย์ เขาเป็นผู้นำตัวจริ
“แม่คุณเอ้ย! นั่นคือกำไลข้อมือหยกที่สวยงามมาก!” ทุกคนตกใจไม่แพ้กันเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ในพัสดุ ใบเสร็จที่มาพร้อมกับพัสดุยิ่งทำให้พวกเขาตกใจมากขึ้น กำไลทั้งสองมีราคามากกว่าสี่หมื่นดอลลาร์ “เฮ้ พวกเราก็อยากเห็นเหมือนกัน!” เจสลินเริ่มกระโดดและตะโกนในอีกด้านหนึ่งของหน้าจอ ฮาร์เปอร์และเบนจามินหยิบกำไลหยกออกมาก่อนที่จะแสดงให้พวกเขาเห็นผ่านกล้องโทรศัพท์ของเขา เพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ ของเจอรัลด์ก็ยังคงมองไปที่กล่อง แม้แต่กล่องก็ไม่ได้ดูแย่เลย ตอนนี้ทุกคนเชื่อไปแล้วในสิ่งหนึ่ง เจอรัลด์เป็นคนรวย! นั่นเป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ขณะนั้นเอง เด็กชายที่ยืนอยู่ข้างประตูก็เริ่มกระซิบอย่างรีบร้อน “เจอรัลด์กลับมาแล้ว! รีบเก็บมันเร็ว!” ฮาร์เปอร์รีบวางสายวิดีโอคอลทันที ขณะที่เด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ก็รีบวางกำไลกลับเข้าไปในกล่องเดิม เมื่อเจอรัลด์เปิดประตูเพื่อเข้าไปในหอพัก เขาก็เห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาทุกคนกำลังยืนกันอยู่ พวกเขาทุกคนดูลุกลี้ลุกลนขณะที่พวกเขาจ้องมาที่เขา มันเป็นสถานการณ์ที่น่างุนงงสำหรับเจอรัลด์ ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่ยิ้มและถามขึ้นมา “มีอะไร? พวกนายเห็นเงินบนใบหน้าของฉ
ในตอนนั้น พ่อของเขาอาศัยอยู่ในความแร้นแค้น และเขาไม่ผ่านการสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ดังนั้นปู่ของเจอรัลด์จึงได้รับการบังคับให้เป็นทหารในกองทัพแทน ที่นั่นเขาได้พบกับสหายที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาของเขาคนนั้น หลังจากอยู่ในกองทัพเป็นเวลาสองปี เขาก็กลับไปบ้านเกิดและเริ่มต้นทำไร่ เขาต้องการเงินเนื่องจากเขาไม่มีเงินเลย ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง เขาสามารถจัดการรวบรวมเงินได้มากพอที่จะเปิดร้านขายซาลาเปาและเขาก็เลิกทำไร่หลังจากนั้น แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพ่อของเขาไม่ใช่คนที่ปล่อยให้ขโมยหนีไปได้เมื่อเขาเห็น เขาจึงลงเอยด้วยการทำให้โจรคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นพิการ เป็นผลให้เขาต้องยอมยกร้านซาลาเปาให้อีกฝ่ายเป็นการชดเชย จากนั้น เขาก็ได้กู้ยืมเงินจำนวนมากและมีหนี้สินต่างประเทศมากมาย มันเป็นจุดสำคัญในชีวิตของเขาที่เขายากจนมาก จนเขาไม่มีเงินแม้แต่จะฉลองวันปีใหม่ด้วยซ้ำ เมื่อไม่เห็นความหวังอื่นใด เขาจึงตัดสินใจตามหาเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาของเขา สหายร่วมทุกข์ร่วมสุขของเขาอาศัยอยู่ในประเทศและมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างร่ำรวย ทั้งพ่อและแม่ของเขาเป็นข้าราชการ ดังนั้นตามธรรมดาแล
“ใครจะไปรู้? กีย่าไม่ได้บอกว่าเขามีเลือดกำเดาไหลจริง ๆ ในครั้งแรกที่เขาเห็นเธอหรอกเหรอ? เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นเต้นมากเกินไปจากได้สูดดมกลิ่นของเธอ! เอาตามตรงนะฉันไม่เชื่อหรอก!” "ใช่! งั้นทำไมผู้ชายถึงไม่เลือดกำเดาไหลเมื่อเห็นฉันแล้วล่ะ? เธอไม่เห็นด้วยเหรอกีย่า? ฉันคิดว่าเขากำลังมองหาเธออยู่นะ!” สาว ๆ ยังคงพูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ ในหมู่กันเองต่อไป กีย่าทำได้เพียงแค่นั่งหน้าแดงขึ้นมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกกระดากอายมากตอนนั้นในห้องสมุดเมื่อเจอรัลด์มีเลือดกำเดาไหล ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกอายมากยิ่งขึ้นเมื่อเพื่อน ๆ ของเธอล้อเธอเล่นเกี่ยวกับเรื่องนี้กันอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้พวกเธอควรจะศึกษากันอยู่สิ ก่อนหน้านี้ แทมมี่ได้สะกิดกีย่าเบา ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ประตู จากนั้นกีย่าและกลุ่มเพื่อนของเธอก็เห็นเจอรัลด์เข้ามาพร้อมกับหนังสือของเขาในมือ ดูเหมือนว่าเขาจะมองหาใครบางคนอยู่สักพักก่อนที่สุดท้ายจะตัดสินใจนั่งลง การกระทำที่แปลก ๆ ของเขาทำให้สาว ๆ เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเขา “เฮ้ เจอรัลด์!” ทันใดนั้นแทมมี่ก็ตะโกนออกมาเบา ๆ เนื่องจากว่ามันเงียบในห้องสมุด เจอรัลด์จึงได้ยินเสียงเรียกของเธ
แต่อย่างไรก็ตาม หัวใจของเจอรัลด์นั้นได้ถูกจับจองไว้ให้มีล่าแต่เพียงผู้เดียว เขามักจะรู้สึกผิดเสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขามีปฏิสัมพันธ์กับหญิงสาวมากมายหลายคนเช่นนี้ นั่นก็ยังเป็นเหตุผลที่ทำไมเจอรัลด์ถึงได้ซ่อนตัว และรักษาระยะห่างของเขาจากทั้งอลิซและเจสลินอยู่เสมอมา เมื่อได้เข้ามาในหอพัก เจอรัลด์หยิบกล่องที่บรรจุสร้อยข้อมือหยกเฮ่อเทียน จากนั้นเขาก็บอกฮาร์เปอร์และเด็กชายคนอื่น ๆ เกี่ยวกับแผนของเขาก่อนที่จะวิ่งลงบันไดไปเพื่อมองหาพวกผู้หญิงกันอีกครั้ง ขณะที่สิ่งนี้กำลังเกิดขึ้น พวกสาว ๆ ก็ได้มาถึงและหาโต๊ะให้ตัวเองตรงสถานที่ทานอาหารเช้า ทันทีที่พวกเธอนั่งลง แทมมี่และหญิงสาวครอื่น ๆ ก็ปิดปากของพวกเธอ ขณะที่พวกเธอเริ่มหัวเราะกัน “กีย่า ฉันมั่นใจมากว่าเด็กน้อยเจอรัลด์ชอบเธอจริง ๆ !” “ฉันก็เหมือนกัน! พวกเธอสาว ๆ อาจจะไม่รู้ แต่ฉันได้เจาะลึกเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับเขาแล้ว เจอรัลด์ดูเหมือนจะมาจากภาควิชาภาษาและวรรณคดี เขายังเป็นคนอนาถาอีกด้วยเช่นกัน!” “เช่นนั้น ถ้าหากว่าเขายากจนงั้นเหรอ? เธอคิดว่ากีย่าคือใครบางคนที่ขัดสนเงินทองหรือไง? อย่างมากที่สุด กีย่าก็สามารถให้อาชีพเขาได้หลังจากพว
เป็นเวลานั้นเองที่ในที่สุดเจอรัลด์ก็มาถึง ในมือของเขาถือกำไลของเขาเอง ซึ่งเขาได้ซื้อเมื่อวันก่อน แม้ว่ากีย่าได้พูดไปว่าเธอจะเลี้ยงมื้อเช้าเอง แต่เจอรัลด์ก็ได้ครุ่นคิดบางอย่างขณะที่เขาเดินทางไปที่นั่น เนื่องจากว่าเขาวางแผนที่จะให้พวกสาว ๆ อยู่กันตามลำพังเมื่อได้มอบกำไลให้เธอแล้ว เขาก็อาจจะเลี้ยงอาหารเช้าพวกเธอเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะยังไงเขาเขาก็เตรียมที่จะจ่ายบิลเอง แต่อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขามาถึงที่โต๊ะของพวกเธอ เขาก็สังเกตเห็นว่ายาโคปก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ายาโคปก็เพิ่งจะให้ของขวัญกำไลข้อมือของเขากับกีย่า “เจอรัลด์! ตรงนี้!” กีย่าไม่ต้องการจะมองไปที่ยาโคป ดังนั้นเธอจึงจ้องมองไปที่บันไดอยู่ตลอดเวลา ทันทีที่เธอเห็นเขา เธอจึงยิ้มและกวักมือเรียกให้เจอรัลด์มา “ทำไมเด็กคนนั้นมาที่นี่เหมือนกันล่ะ?” การแสดงออกบนใบหน้าของยาโคปบูดบึ้งฉับพลันทันที่เขาเห็นเจอรัลด์ มันเป็นโอกาสที่หายากสำหรับเขาที่จะสามารถใช้เวลาร่วมกันกับกีย่าและหญิงสาวคนอื่น ๆ ความอิจฉาของยาโคปค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อเขาเห็นว่าเจอรัลด์แต่งตัวยังไง แต่อย่างไรก็ตาม มันยังคงเ
“เฮ้ เฮ้ เจอรัลด์คือชื่อของนาย ใช่ไหม? ทำไมนายไม่เอากำไลหยกที่นายซื้อให้กีย่าออกมา และให้พวกเราดูเหมือนกันด้วยล่ะ?” ในใจของเขา ยาโคปคิดว่าเจอรัลด์คือสาเหตุที่สำคัญที่สุดอย่างแน่นอนที่ทำให้กีย่าเพิกเฉยต่อเขามาตลอดเวลา ดังนั้น เขาจึงกำหนดเป้าไปที่เขาตอนนี้ “ของฉันช่างมันเถอะ! กำไลหยกที่ฉันซื้อนั้นไม่ได้ดีใกล้เคียงเท่าของนาย นายไม่ต้องดูมันหรอก!” เจอรัลด์กล่าวตามความจริง ท้ายที่สุดแล้ว เขาเพียงซื้อกำไลหยกซึ่งมีราคาเจ็ดพันห้าร้อยดอลลาร์ให้กีย่า มันไม่ได้ใกล้เคียงกับราคาน่าเหลวไหลของของขวัญของยาโคปเลย นอกจากนั้น ถ้าเขาต้องการจะเยาะเย้ยยาโคปจริง ๆ แล้วละก็ มันคงง่ายกว่าสำหรับเจอรัลด์ที่แค่จะตบหน้าเด็กชายคนนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ต้องการจะเกี่ยวข้องกับเขาหรือกีย่าและเพื่อน ๆ ของเธอมากเกินไปนักในอนาคตดังนั้นเขาจึงละเว้นไว้ตอนนี้ มีล่าจริงใจต่อเขา ดังนั้นเขาจึงต้องการจะทำแบบเดียวกัน ดังนั้น จึงไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องแข่งขันกับยาโคป ไม่มีอะไรดีจากมัน และเขาก็จะไม่ได้รับอะไรเลย “ใช่แล้ว เจอรัลด์! อย่าอายไปเลย พวกเราจะไม่หัวเราะใส่นาย ให้พวกเราดูสิ!” แทมมี่กล่าว ก่อนที่เ
“กำไลหยกนี้...เดิมทีเป็นของคุณย่าของฉัน เนื่องจากว่าฉันไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะชดเชยให้กีย่าได้ ฉันจึงให้สิ่งนี้กับเธอแทน…” เจอรัลด์โกหกไป “โอ้มายก๊อด! เจอรัลด์ นายไม่รู้มูลค่าของกำไลนี้ใช่ไหม? นายแน่ใจนะว่านายจะไม่เสียใจถ้านายให้มันกับกีย่าในตอนนี้? ฉันจะบอกนายอย่างจริงจังนะว่ามันยังไม่สายเกินไปที่นายจะเสียใจกับมันในตอนนี้!” แทมมี่กล่าวขณะที่ว่าเธอรู้สึกน้ำหนักบนอกของเธอนั้นค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ให้ตาย! เธอกลัวแทบตายได้เมื่อกี้นี้ ถ้าเจอรัลด์ซื้อกำไลหยกมังกรที่มีราคาถึงสามหมื่นสองพันดอลลาร์จริง ๆ ละก็ งั้นเขาก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นทายาทคนรวยที่ไม่หวือหวาคนหนึ่ง! ไม่เหมือนกับหญิงสาวคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ แทมมี่ไม่ได้รู้สึกดูถูกเจอรัลด์แต่อย่างใด แต่อย่างไรก็ตาม มันคงจะน่าประหลาดใจ และน่าเหลือเชื่อเกินกว่านี้ถ้าคนยากไร้อย่างเจอรัลด์จู่ ๆ จะกลายมาเป็นทายาทที่ร่ำรวยกว่าที่พวกเขาทุกคนที่นั่นสามารถจะเป็นได้ โชคดี ที่ไม่ได้เป็นแบบนั้น “ฉันไม่รู้มูลค่าของกำไลหยกมังกรนี้มาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันก็รู้แล้ว ฉันไม่ได้เสียใจอะไร รับมันไว้เถอะ กีย่า” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาผลักกล่องที่มีกำไลหยกในน